Η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ σηματοδότησε μια ελαφρά μετατόπιση του κόμματος προς τα αριστερά. Η μέχρι τώρα όμως παρουσία της νέας ηγεσίας δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε αλλαγές ακόμα και σε ζητήματα στα οποία ο νυν πρόεδρος παλιότερα εξέφραζε προοδευτικότερες θέσεις από τις επίσημες του κόμματος.
Είναι χαρακτηριστική των συσχετισμών και των τάσεων που υπάρχουν στο κόμμα η στάση που κράτησε λίγες μόλις μέρες μετά το Συνέδριο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ενόψει της συνόδου των Βρυξελών. Αποδέχθηκε την Τουρκία χωρίς ουσιαστικά κανένα όρο ούτε για το Αιγαίο και για την Κύπρο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία δείχνει ιδιαίτερη αλλά, όπως φαίνεται, ρητορική και επιλεκτική ευαισθησία. Προφανώς δεν έπρεπε να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. πιο ξεκάθαρη και σωστή θέση στο θέμα του βασικού μετόχου και στο ευρωσύνταγμα.
Ακόμα όμως και η ίδια η πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος πιστοποιεί την αταλάντευτη πίστη στις μέχρι τώρα κεντρικές θέσεις του. Έτσι, ενώ είναι εναντίον του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και αυτό τονίζεται πιο εμφαντικά τώρα), ο δρόμος μέσω του οποίου αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί είναι η μετατροπή ολόκληρης της Ε.Ε. σε σοσιαλιστική, κάτι που δε θα συμβεί ΠΟΤΕ.
Ενώ είναι εναντίον του ατλαντισμού, υιοθετεί ακόμα και το σχέδιο Ανάν, εφόσον για την περσινή απόφαση του κόμματος δεν υπάρχει μνεία, άρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει. Επιπλέον θεωρεί ως βασικότερο κριτήριο για την εξεύρεση λύσης στο όνομα της F.Y.R.O.M. την προάσπιση της σταθερότητας της γείτονας χώρας!!
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Τα αμερικανικής κατασκευής ελικόπτερα Χιούι, τα οποία η Εθνική Φρουρά της Κύπρου προμηθεύτηκε από την Ελλάδα με την υπογραφή διετούς συμβολαίου, παροπλίστηκαν στις 7 Ιουνίου, ύστερα από εντολή του κ. Παπαντωνίου, προφανώς κατόπιν αμερικανικών υποδείξεων. Μόλις συμμορφωθήκαμε, οι Αμερικάνοι ζήτησαν την απομάκρυνση από την Κύπρο όλων των αμερικανικής κατασκευής όπλων που προμηθεύτηκε η Εθνική Φρουρά από την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή ο Αττίλας ενισχύεται σε άνδρες και αμερικανικό οπλισμό. Ο γελοίος κ. Πρωτόπαπας, όταν ρωτήθηκε, απάντησε ότι «οι ΗΠΑ δεν ασκούν πιέσεις»!!
Τι άλλο πρέπει να δούμε στην Κύπρο, για να καταλάβουμε ότι όσο πιο «δικοί τους» είμαστε (ενώ οι Τούρκοι απαιτούν από τους Αμερικανούς να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη για τη σύλληψη 15 στρατιωτικών τους στο Β. Ιράκ) κι όσο δεχόμαστε τα διάφορα σχέδια Ανάν, τόσο πιθανότερος είναι ο Αττίλας - 3;
Κατηγορία
Φύλλο 93 Ιουλίου 2003
Η Πρώτη Τετραετία
Όταν το 1996 προωθήθηκε ο εκλεκτός του κεφαλαίου και των ξένων Σημίτης ως πρωθυπουργός, όλο το σύστημα εξουσίας τον στήριξε, προβάλλοντας την εικόνα ενός σοβαρού και αποφασιστικού "ευρωπαίου" πολιτικού, που θα έβαζε τη χώρα "στα σαλόνια της Ευρώπης", χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος.
Στην τετραετία 1996-2000 η μόνη πολιτική που εφάρμοσε με συνέπεια ήταν η υπαγωγή της χώρας στην ΟΝΕ, που προκάλεσε μία άνευ προηγουμένου αναδιανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος των υπολοίπων (πάγωμα μισθών, επιτόκια κάτω του πληθωρισμού, αύξηση φορολογίας, χρηματιστήριο, περικοπή κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων κ.λ.π.).
Στα εθνικά θέματα εφάρμοσε το δόγμα "ό,τι πουν οι ξένοι" με τους καταστροφικούς για τη χώρα χειρισμούς με τα Ιμια ("ευχαριστώ τις ΗΠΑ"), τους S-300,την υπόθεση Οτσαλάν, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, την ενδοτική στάση για το Αιγαίο και την Κύπρο. Στην Παιδεία εφάρμοσε το σχέδιο του ΟΟΣΑ για ταξική εκπαίδευση και υποβάθμιση κυρίως της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στο διάστημα αυτό η διαφθορά και η σήψη στη δημόσια ζωή (διαπλοκή το βάφτισαν) ξεπέρασε κάθε όριο.
Όμως Επανεξελέγη
Παρ' όλ' αυτά, επανεξελέγη στις εκλογές του 2000 με οριακή πλειοψηφία, στηριζόμενος και πάλι από τους ίδιους μηχανισμούς (ΜΜΕ, διαπλεκόμενους, πρεσβείες κ.λ.π.), που προσδοκούσαν ότι είναι ικανός να περάσει τα επιδιωκόμενα από το κεφάλαιο και τους ξένους μέτρα (εργασιακές σχέσεις, τρομονόμος, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, ισχυροποίηση τραπεζικού-χρηματιστικού τομέα, Αιγαίο, Κύπρος, Βαλκάνια) χωρίς σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις, όπως και κατά την πρώτη τετραετία.
Ξεκίνησε με τις ταυτότητες, ένα θέμα που δεν υπήρχε εμφανής λόγος να ανακινήσει παρά μόνο για επίδειξη δύναμης. Οι πρώτες αντιδράσεις φάνηκαν με τις λαοσυνάξεις, που συσπείρωσαν και πολλούς που δεν ήταν θρησκευόμενοι και ελπίσανε ότι ο Χριστόδουλος είχε πρόθεση να αντιτεθεί στην πράξη στο Σημίτη.
Ακολούθησε το εργασιακό, το οποίο, όμως, υποχρεώθηκε ν' αλλάξει άρδην από το αρχικό σχέδιο μετά τις, έστω και μικρής κλίμακας, κινητοποιήσεις των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να είναι ανεπιθύμητο από τους εργοδότες.
Το ασφαλιστικό, που αφορά το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, επιχείρησε να το περάσει με τον ίδιο αυταρχικό και αλαζονικό τρόπο που περνούσε τα μέτρα της προηγούμενης τετραετίας. Και ξεσηκώθηκαν οι πάντες. Εκεί φάνηκε ανάγλυφα το μικρό πολιτικό ανάστημα του Σημίτη και όσων άλλων κυβερνούν αυτό τον τόπο. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχαν την βοήθεια των προστατών τους και έπρεπε μόνοι τους πια ν' αποφασίσουν και όχι μόνο να εκτελούν τις εντολές τους.
Πανικόβλητοι
Πανικόβλητοι πήραν πίσω τα μέτρα. Ο "σοβαρός" και "ευρωπαίος" Σημίτης μεταβλήθηκε σε μαινόμενο... αντιδεξιό για καμιά δεκαριά μέρες. Και μετά από μία δημοσκόπηση, όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Σημίτης ήταν πίσω από τη ΝΔ και τον Καραμανλή, αντίστοιχα, βρέθηκαν σε πλήρη σύγχυση, συνειδητοποιώντας ότι θα χάσουν. Ο Σημίτης με συμβουλάτορες τους Πανταγιάδες και τους "ντερμπεντέρηδες" αποφάσισε ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με
συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη, ομολογώντας έτσι ξαφνικά ότι αμφισβητείται.
Έτσι ανέβαλε για δεύτερη φορά το ταξίδι του στην Κίνα, που αποτελεί προσβολή και μάλιστα αναιτιολόγητη προς τη δεύτερη σε δύναμη χώρα του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κινέζος πρωθυπουργός αρνήθηκε να μιλήσει με το Σημίτη τηλεφωνικά μετά την ακύρωση της επίσκεψης.
Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω δραματικών εξελίξεων στην περιοχή μας, που προκαλούν σοβαρές ανησυχίες, επειδή δεν υπάρχει ούτε κυβέρνηση , ούτε πολιτική που να διασφαλίζει τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ο Σημίτης απ' την αρχή προσπάθησε να έχει υπό τον πλήρη έλεγχό του το ΠΑΣΟΚ για να περάσει τον "εκσυγχρονισμό" που σχεδιάζει μ' ένα κλειστό επιτελείο, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να συμβιβάζεται με τα άλλα ηγετικά στελέχη που εκπροσωπούν άλλα κέντρα συμφερόντων. Όμως για να κερδίζει εκλογές χρειάζεται εκών-άκων το τύποις ενιαίο ΠΑΣΟΚ παρά την επιθυμία διαφόρων βιαστικών "εκσυγχρονιστών", που θέλουν να το μεταβάλουν σε αμιγώς σημιτικό.
Χαμένος Ο Σημίτης Και Το ΠΑΣΟΚ
Βλέποντας λοιπόν ο Σημίτης ότι έχει χάσει τα ερείσματά του στους προστάτες και στην κοινωνία, επιχειρεί με το φόβητρο της απώλειας της εξουσίας να εκβιάσει την στήριξή του από τα ηγετικά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη. Το πρόβλημα του Σημίτη, φυσικά, δε λύνεται έτσι. Ο ίδιος και ο «εκσυγχρονισμός» του αναίρεσαν το μύθο του προοδευτικού ηγέτη και κόμματος,
που πάνω σ' αυτόν βασίσθηκε η ισοπέδωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της χώρας, που σχεδίασαν οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα και αλλού.
που πάνω σ' αυτόν βασίσθηκε η ισοπέδωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της χώρας, που σχεδίασαν οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα και αλλού. Για να είναι λοιπόν χρήσιμος στους προστάτες θα πρέπει να αποδείξει ξανά ότι είναι αποτελεσματικός π.χ. να περάσει το ασφαλιστικό όπως το είχε αρχικά προτείνει, πράγμα φυσικά αδύνατο. Αυτό θα προϋπέθετε τη λαϊκή ανοχή, που την έχει οριστικά χάσει και δεν πρόκειται να την επανακτήσει ούτε και αν εκλεγεί παμψηφεί στο συνέδριο.
’λλη Ηγεσία Ή Πρόωρες Εκλογές;
Το ίδιο πρόβλημα θ' αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ, τώρα, ως κυβερνητικό κόμμα με άλλη ηγεσία, επειδή θα πρέπει τα ηγετικά στελέχη που μιλούν για άλλη πολιτική (φιλολαϊκή κ.λ.π.) να την
εφαρμόσουν κιόλας οι ίδιοι αντί του Σημίτη. Να πάνε δηλ. κόντρα στους προστάτες τους. Δε φαίνεται κανείς τους διατεθειμένος ν' αναλάβει
τέτοιο κόστος. Θα περιμένουν εκ του ασφαλούς, όταν περάσουν στην αντιπολίτευση. Αυτό φυσικά το γνωρίζει ο Σημίτης και εκβιάζει τη στήριξή του.
Η αποτροπή των πρόωρων εκλογών δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στη "βελτίωση" της λεγόμενης επικοινωνιακής πολιτικής (δηλ. της προπαγάνδας), όση στήριξη κι αν έχει ο Σημίτης από "δημοσκοπήσεις" φίλιων ΜΜΕ. Τα προβλήματα πυκνώνουν και οι εντυπώσεις των γκάλοπ είναι εφήμερες. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, κάποια στιγμή να προσεύχονται όλοι στο ΠΑΣΟΚ να ζητήσει εκλογές η ΝΔ , έστω και... ο Μητσοτάκης.
Κατηγορία
Φύλλο 82 Ιουλίου 2001
Παρά τις εξαγγελίες και τα ευαγγέλια της χαράς για την καθιέρωση του Ευρώ οι οικονομικές προοπτικές κάθε άλλο παρά ευοίωνες διαφαίνονται. Με ρυθμό ανάπτυξης για φέτος 1% και παρά τη μείωση των επιτοκίων από 3,75% σε 3,25% η Ευρωπαϊκή Οικονομία δεν προβλέπεται να έχει καλύτερη πορεία το 2002. Παίζοντας το ρόλο του πιστωτή, σέρνει το άρμα της αμερικάνικης οικονομίας. Παρά τις διακηρύξεις οι Ευρωπαίοι στη σύνοδο της Γάνδης έριξαν τις μάσκες και έδειξαν τις πραγματικές τους διαθέσεις. Οι Σιράκ - Σρέντερ - Μπλέρ μία μέρα πριν τη σύνοδο κορυφής λειτούργησαν ένα άτυπο Διευθυντήριο, προκαλώντας την οργή των υπολοίπων. Σε μια προσπάθεια κατευνασμού των εντυπώσεων κάλεσαν στην επόμενη συνάντηση τον Ιταλό και τον Ισπανό πρωθυπουργό, προκαλώντας την ακόμη μεγαλύτερη οργή των υπολοίπων. Ήθελαν να δώσουν το μήνυμα: Εμείς είμαστε οι ηγέτες και σεις υπακούτε. Βέβαια στο ζήτημα του πολέμου οι αποφάσεις λαμβάνονται αποκλειστικά από τους Αμερικανούς με τη συμπαράσταση των Βρετανών, ενώ οι δύο άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες επιζητούν έναν ανάλογο με των Βρετανών ρόλο. Τελικά προσπάθησαν να σώσουν τα προσχήματα και οι μικρές χώρες "ικανοποιήθηκαν" με αλλαγές στο κείμενο του ανακοινωθέντος.
Μ' όλα αυτά επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η αδυναμία για τη χάραξη και άσκηση μιας αυτόνομης και ισχυρής κοινής εξωτερικής πολιτικής από την ΕΕ. σ' ότι αφορά το Αφγανιστάν, οι 15 για μια ακόμα φορά εξέφρασαν την απόλυτη υποστήριξή τους στις ΗΠΑ, ηθική και υλική, επιβεβαιώνοντας τη δουλικότητα και την υποταγή στους αφέντες.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Διαθέτοντας μια τόσο πρόθυμη κυβέρνηση στην Ελλάδα, οι Αμερικανοί βιάζονται να κλείσουν όπως θέλουν τα εθνικά μας θέματα. Η σκόπιμη διάλυση της οικονομίας έχει απώτερο στόχο τη διάλυση της Ελλάδας.
Οι κατοχικοί της κυβέρνησης του Γιωργάκη μαζί με τους ξένους προστάτες τους μεθοδεύουν συμφωνία με τους Σκοπιανούς μέχρι τέλος του χρόνου στη βάση των προτάσεων Νίμιτς, χαρίζοντάς τους το όνομα της Μακεδονίας, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Ο ’λεξ Ρόντος, προσωπικός φίλος του Γιωργάκη, τον οποίο ο Μπους έστειλε να σχεδιάσει και να καθοδηγήσει τους τυχοδιωκτισμούς του Σαακασβίλι που οδήγησαν στον πόλεμο της Γεωργίας με τη Ρωσία, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε παλαιότερα στη σφαγή της Γιουγκοσλαβίας, έχει σήμερα τον πρώτο λόγο στη «λύση» του σκοπιανού, παρότι δεν έχει κανένα θεσμικό ρόλο.
Στο Κυπριακό, μαζί με τη μειοδοτική κυβέρνηση Χριστόφια, ετοιμάζονται να αποδεχθούν συμφωνία μέχρι τις αρχές του νέου έτους στη βάση του σχεδίου Ανάν, δηλ. αρχικά διχοτόμηση του νησιού και σταδιακά υπαγωγή του στον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας.
Στο Αιγαίο ανέχονται τις τουρκικές παραβιάσεις και παραβάσεις, επιτρέποντας στην ’γκυρα να θεωρεί ότι έχει δικαιώματα στον ελληνικό χώρο. Την ώρα που κάνει βόλτες το «Πίρι Ρέις» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι Τούρκοι αρπάζουν τις περιουσίες των Ιμβρίων ο Δρούτσας γευματίζει σε «εγκάρδιο κλίμα» με τον Νταβούτογλου στη Ρόδο (εφημερίδες 7/8). Κι έχουν το θράσος να μας λένε ότι αυτό το «εγκάρδιο κλίμα» θα μας αποφέρει οικονομικά οφέλη!
Στην ελληνική Θράκη συνεργάζονται με τους ανθρώπους του τουρκικού προξενείου (προγράμματα κ. Δραγώνα κ.λπ.), για να εξουδετερώσουν όποιον αγωνίζεται για να διατηρηθεί η ελληνικότητα της περιοχής. Η σχολή στη Θεσσαλονίκη που έβγαζε εκπαιδευτικούς για τη μειονότητα έκλεισε κι έτσι αναγκαστικά θα έρχονται εκπαιδευτικοί από την Τουρκία!
Στη Β. Ήπειρο ανέχονται τις αλβανικές προκλήσεις (δολοφονία Αριστοτέλη Γκούμα κ.λπ.), που έχουν στόχο την αρπαγή των περιουσιών των Ελλήνων, τον εκφοβισμό και το οριστικό ξερρίζωμά τους από τον τόπο τους.
Κανένα από αυτά τα σχέδιά τους δεν πρόκειται να πετύχει, αλλά όσο ταχύτερα απομακρυνθούν οι κατοχικοί από την εξουσία τόσο λιγότερα τραύματα θ αφήσουν. Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου ας είναι το πρώτο βήμα.
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Το Α.Σ.Κ.Ε διαθέτει πλέον μια πλούσια βιβλιοθήκη, που είναι δωρεά ενός φίλου, αγωνιστή - αντιστασιακού της περιόδου 1967-74, ο οποίος για λόγους σεμνότητας δεν επιθυμεί να δυμοσιευτεί το όνομα του. ’λλωστε ουδέποτε εξαργύρωσε τον αγώνα του, όπως και οι περισσότεροι αγωνιστές της περιόδου αυτής.
Πρόκειται για 3 μεγάλα έπιπλα, με εκατοντάδες τόμους το καθένα, βιβλία πολιτικά, κοινωνικά, λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, ιστορικά κ.λ.π., με πλουραλισμό ιδεών και απόψεων.
Μέσα στο καλοκαίρι, θα γίνει η καταγραφή τους και κάθε μέλος ή φίλος μπορεί να έρχεται στα γραφεία του Α.Σ.Κ.Ε. και να μελετά σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο ή να δανείζεται κάποιο βιβλίο, αφού πρώτα συνεννοηθεί με την υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, που είναι η Πόπη Μπινίκου.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Το Πατριαρχείο και η Αμερική
«Το Πατριαρχείο μας και η Αμερική υπηρετούμε τα ίδια ιδανικά δικαιοσύνης, ελευθερίας, όλες τις μεγάλες ηθικές και πνευματικές αξίες που ισχύουν διαχρονικώς παγκοσμίως
», δήλωσε ο κ. Βαρθολομαίος κατά τη συνάντησή του με τον πρέσβη του κ. Μπους στην Αθήνα.
Κανένα ΜΜΕ δεν ανέδειξε το θέμα και δε διερωτήθηκε σε συνέχειες μήπως από το πολύ... διάβασμα ο Παναγιώτατος δε βλέπει γύρω του τα εγκλήματα της Αμερικής! Αν το πρόβλημα ήταν η δυσχερής θέση του Πατριαρχείου, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πολύ πιο αποτελεσματικά με μια αδέσμευτη πολιτική, που θα εξανάγκαζε τους πάντες να το στηρίζουν.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην Αττική επισκέφθηκε και την Πάρνηθα, ως καλός οικολόγος, κατά τις επιθυμίες του κ. (Πόρτο) Καρρά και των λοιπών εκφραστών της αμερικανικής πολιτικής (και διακινητών του αμερικανικού χρήματος) στη Ν. Α. Ευρώπη.
Παθητική η στάση της Ελληνικής Εκκλησίας
Στις 9-11/5/08 ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επισκέφθηκε στο Φανάρι τον Πατριάρχη, αφού προηγουμένως συναντήθηκαν στη Λάρισα, σε εορτές για τον ’γιο Αχίλλειο, παρουσία του αμερικανού πρέσβη.
Εάν η επίσκεψη ήταν εθιμοτυπική, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το κακό είναι, όμως, ότι ανακοινώθηκε «πρακτικό συμφωνίας», όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Αρχιεπίσκοπος φάνηκε να δίνει «γην και ύδωρ» στις πατριαρχικές κυριαρχικές(!) απαιτήσεις. Δεν αντέδρασε στις επικρίσεις για «κοσμικά και πολιτικά ελατήρια» (προφανώς του προηγούμενου Αρχιεπισκόπου), ούτε στην παρότρυνση για ομόνοια «ένθεν και εκείθεν των συνόρων», την οποία ο Πατριάρχης επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι την εννοεί ως πλήρη υποταγή προς αυτόν.
Το κυριότερο, ο Αρχιεπίσκοπος υποσχέθηκε την αλλαγή του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας, νόμου της Ελληνικής Πολιτείας, ώστε να αναγνωριστεί και η διοικητική (και οικονομική!) δικαιοδοσία του Πατριαρχείου στις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών», όσων δηλαδή περιοχών ενώθηκαν με την Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, μετά το 1912.
Την ίδια στιγμή ο κ. Βαρθολομαίος τηρεί την ακριβώς αντίθετη στάση στην προσπάθεια των αμερικανόδουλων πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών (Εσθονία, Ουκρανία) να ανεξαρτητοποιήσουν πλήρως τις Εκκλησίες τους από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Στη σύγκρουση αυτή ο λόγος του κ. Βαρθολομαίου βαρύνει, επειδή μπορεί πλέον να ισχυρισθεί ότι στην πολιτική του αυτή έχει τη συμφωνία και την υποστήριξη της Ελληνικής Εκκλησίας.
Ας θυμηθούμε
Υπενθυμίζουμε κάποια σημεία, ευχόμενοι να μη συσχετίζονται πλήρως με τα προσφάτως τεκταινόμενα.
Α) Το Πατριαρχείο (και κάποιοι στη χώρα μας) ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ιδέα της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας, μετά την, «ατυχή» κατ αυτό, επανάσταση του 21 και τις μετέπειτα απελευθερώσεις. Λογικά αναμενόμενο, ίσως, μια που στερήθηκε την «κοσμική και πολιτική» ισχύ του την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας.
Β) Το 1856 κηρύχθηκε το «Αυτοκέφαλο» της Ελληνικής Εκκλησίας, το οποίο αποδέχτηκε, εκόν-άκον, και το Πατριαρχείο.
Γ) Μετά το 1912 και την, τελικά, συνθήκη της Λοζάνης (1923) το Πατριαρχείο στερήθηκε, πράγματι, τις «Νέες Χώρες» (Ήπειρο, Μακεδονία Δυτική Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο, Δωδεκάνησα, Κρήτη), που ενσωματώθηκαν στην «Παλαιά Ελλάδα» και που έπρεπε να ενσωματωθούν πλήρως και εκκλησιαστικά, δηλ. στην Αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Όμως για λόγους προστασίας και κύρους του Πατριαρχείου, όπως εξαιρέθηκαν στην ανταλλαγή πληθυσμών οι Έλληνες της Πόλης, της Προποντίδας και Ίμβρου και Τενέδου και οι Μουσουλμάνοι της Θράκης (με τα γνωστά αποτελέσματα
), με το Συνοδικό Τόμο του 1928 «αναγνωρίστηκαν» κάποια, πέρα από τα αυτονόητα «πνευματικά», δικαιώματα του Πατριαρχείου στις Εκκλησίες των «Νέων Χωρών», τα οποία, φυσικά, δεν αναγνωρίζονται στον «Καταστατικό Χάρτη» της Ελληνικής Εκκλησίας, ούτε βέβαια απαιτήθηκαν από κανένα Πατριάρχη, μέχρι της ελεύσεως του κ. Βαρθολομαίου.
Δ) Από το 1919, ήδη, οι (ανιστόρητες) ΗΠΑ ενδιαφέρθηκαν ζωηρά για το Πατριαρχείο, ως αντίβαρο στο Πατριαρχείο Μόσχας και, αργότερα με τη συνδρομή και των πιστών συμμάχων τους, Αγγλίας και Ισραήλ, ως μοχλό στα παιχνίδια τους στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όχι μόνο
Κατά σύμπτωση(;) στις «Νέες Χώρες» εμφανίζονται περίεργες, αστείες για την ώρα (
), κινήσεις
Σιωπή επικρατεί στα κόμματα, αλλά είναι βέβαιο ότι πολύ γρήγορα θα εκδηλωθούν, ιδιαίτερα σε κάποιο «αριστερό»(!), φωνές υπέρ Βαρθολομαίου και Ιερώνυμου.
Ελπίζουμε να μη χρειαστεί «ο Θεός να βάλει το χέρι Του», ας είμαστε όμως σε εγρήγορση.
Κατηγορία
Φύλλο 123 Ιουλίου 2008
Η «Ε» εύχεται σε όλους τους αναγνώστες της καλή χρονιά και τους παρακαλεί να μην ξεχνούν τη συνδρομή τους.
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Η αίσθηση του αδιεξόδου
Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στη χώρα ότι όλα χειροτερεύουν. Οι πολίτες βλέπουν μια παλινωδούσα κυβέρνηση, ανίκανη να ασχοληθεί έστω και με τα στοιχειώδη προβλήματα, που συσσωρεύονται και επιδεινώνονται. Βλέπουν μια αξιωματική αντιπολίτευση πλήρως ανυπόληπτη και αναξιόπιστη, που μαζί με τα άλλα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν τίποτα, στην πραγματικότητα, να προτείνουν. Η οικονομική δυσπραγία, τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά), η ανεργία και η ανασφάλεια, ο ρόλος των ΜΜΕ, η εύνοια υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών «νταβατζήδων», οι κλιμακούμενες τουρκικές απειλές χωρίς ελληνική αντίδραση, η αδιαλλαξία των Σκοπιανών, παρά την πρωθυπουργική αναγνώριση των επεκτατικών τους βλέψεων και της ιστορικής παραχάραξης, τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία και στη Δικαιοσύνη δίνουν την εντύπωση μιας χώρας ανυπόληπτης και μιας κοινωνίας σε αδυναμία να παρέμβει.
Πολιτικές αποφάσεις: Είδος εισαγόμενο
Κι όμως πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται, αλλά δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια πλέον εγχώριο προϊόν. Είναι και αυτές, όπως και τα εμπορεύσιμα προϊόντα, είδος εισαγόμενο από τις Βρυξέλες, την Ουάσιγκτον ή όπου αλλού υπάρχουν προστάτες. Το δικαίωμα αυτό εκχωρήθηκε στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, χωρίς ποτέ να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Οι αποφάσεις τους είναι εις βάρος της χώρας και της κοινωνίας, αλλά υπέρ αυτών και των ευνοουμένων τους. Δηλ. υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοτραπεζιτών, «νταβατζήδων», Τουρκίας, Σκοπίων, κατά της Κύπρου κ.λ.π. Οι εισαγόμενες αποφάσεις είναι εκτελεστές από την κυβέρνηση και αφομοιώσιμες, τουλάχιστον, από την αξιωματική αντιπολίτευση. Τελευταίο τους κατόρθωμα η σύμπραξη τους στην εσπευσμένη ψήφιση από τη Βουλή (και όχι βέβαια από τον ελληνικό λαό) του λεγόμενου ευρωσυντάγματος, που απαγορεύει δια παντός στην Ελλάδα να αποφασίσει, εφ' όσον βρίσκεται στην ΕΕ, ο,τιδήποτε είναι αντίθετο στην ελεύθερη αγορά και στον ... ανόθευτο ανταγωνισμό.
Βασικός μέτοχος
Αυτό φάνηκε καθαρά με το νόμο για το βασικό μέτοχο. Επιχείρησε η κυβέρνηση, ή μάλλον αφέθηκε ο υπουργός Εσωτερικών, να στηρίξει το αυτονόητο, δηλ. ότι έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε εμείς, και όχι η Κομισιόν της ΕΕ, πώς θα ρυθμίσουμε τα της χώρας μας. Όλοι οι άλλοι υπουργοί, το ΠΑΣΟΚ και φυσικά οι «νταβατζήδες», που εκείνο εξέθρεψε, ήταν αντίθετοι. Αν ήθελε ο Καραμανλής να υποστηρίξει το νόμο ήταν πολύ απλό: Να υπαινισσόταν μόνο ότι δε θα προωθούσε την ψήφιση του «ευρωσυντάγματος» επ' αόριστο. Αντ' αυτού έσπευσε να το ψηφίσει μετά τη Λιθουανία, Ουγγαρία, Σλοβενία Ιταλία (που το ψήφισαν τα Κοινοβούλια τους) και την Ισπανία (με δημοψήφισμα στο οποίο ψήφισε μόλις το 42% των ψηφοφόρων). Έτσι, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», ο ίδιος σήμανε την επαναφορά στην «κοινοτική νομιμότητα», δηλ. στην εξευτελιστική υποχώρηση στους επιτρόπους-υπαλλήλους του μεγάλου κεφαλαίου και της διαπλοκής και τους έδωσε το δικαίωμα να απαγορεύουν στην Ελλάδα ρητά πλέον την εφαρμογή του Συντάγματός της. Για να επιβεβαιωθεί αυτό το μόνιμο σύνδρομο της δουλικότητας των ηγεσιών μας, που τόσο πληγώνει την αξιοπρέπεια της χώρας και του ελληνικού λαού και επιφυλάσσει ένα δυσοίωνο μέλλον.
Η «στροφή» προς τις ΗΠΑ
Τελευταία είναι πλέον ορατή μια εντυπωσιακή στροφή της κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ, που οφείλεται, εκτός των εσωτερικών πολιτικών αιτίων που αναλύονται παρακάτω, στην πρόσφατη σύγκλιση κυρίως ΗΠΑ-Γαλλίας (π.χ Λίβανος) και στο γεγονός της γεωπολιτικής ανυπαρξίας της ΕΕ, σε συνδυασμό με τη (με αμερικανική υποστήριξη) συμμετοχή της χώρας ως μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αντάλλαγμα η χώρα μας έχει αναλάβει το «βρώμικο» έργο της προώθησης των αμερικανικών συμφερόντων στα Βαλκάνια (ανεξαρτησία Κοσόβου, διάλυση Σερβίας-Μαυροβουνίου κ.λ.π.). Ήδη ανέλαβε με αμερικανική υποστήριξη την προεδρία της επιτροπής του ΟΗΕ για τις κυρώσεις στη Σομαλία!
Έτσι η κυβέρνηση της ΝΔ αποδέχθηκε το αμερικανικό αντιτρομοκρατικό δόγμα και στο πλαίσιο αυτό αναγνώρισε κίνδυνο «ασύμμετρης απειλής» από το Βορρά, αντί της πραγματικής απειλής της Τουρκίας, με αντίστοιχη αλλαγή αμυντικών σχεδίων. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στην επίσκεψη του στις ΗΠΑ αποδέχθηκε όλα όσα του ζήτησαν, με πρώτο την άμεση εφαρμογή του νέου διαβατηρίου με το «τσιπάκι», που θα έχει όλο το φάκελο μας, και άλλα που θα βγουν στην πορεία. Ετοιμάζεται η κυβέρνηση ν' αποδεχθεί αμερικανικό αίτημα για παραχώρηση αεροδιαδρόμου στα αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη για επιχειρήσεις στο Ιράκ και προχωρεί, σιωπηρά, σε αναβάθμιση των αμερικανικών διευκολύνσεων στη Σούδα. Δηλ. η κυβέρνηση επαναφέρει τη χώρα στις παλαιές εποχές του προκεχωρημένου φυλακίου των ΗΠΑ. Παράλληλα ακυρώθηκε η αγορά των ευρωπαϊκών πολεμικών αεροσκαφών Γιουροφάϊτερ, που είχε αποφασίσει η κυβέρνηση Σημίτη, και όλα δείχνουν ότι θ' αγοραστούν τα αμερικάνικα F-16. Αυτό δυσαρεστεί ιδιαίτερα τη Γερμανία, που εκδηλώνει φανερά την αντίθεση της, όπως το «Μακεδονία» του Σρέντερ μπροστά στον Καραμανλή.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι είναι προς όφελος της Ελλάδας η σύγκλιση με τις ΗΠΑ, λόγω της «δυσαρέσκειας» τους προς την Τουρκία για το Ιράκ. Παραπλανούν, βέβαια, επειδή γνωρίζουν ότι τα αμερικάνικα γεωπολιτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Τουρκίας παραμένουν σταθερά (Συρία, Ιράν, Καύκασος). Συνεπώς η Τουρκία, ανεξαρτήτως διακυμάνσεων των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, θα είναι πάντα το ευνοούμενο μέρος.
Κυβέρνηση και ΝΔ
Είναι φανερό ότι ο Καραμανλής, βλέποντας ότι δε στηρίζεται από ένα μεγάλο μέρος του ξένου παράγοντα, ιδιαίτερα των Ευρωπαίων και των εγχώριων υποτακτικών τους, πλην Γαλλίας, έκανε την πρόσφατη στροφή προς τους θρησκόληπτους του Μπους, για ν' αποκτήσει ερείσματα. Κι αυτό, όταν πριν ένα χρόνο είχε αρνηθεί ανοιχτά σ' αυτούς την εμπλοκή της χώρας στο Ιράκ. Το κόμμα και η κυβέρνηση της ΝΔ αποτελούνται από εκπρόσωπους και εκφραστές του ξένου παράγοντα και οι περισσότεροι απ' αυτούς έχουν σχέση με «νταβατζήδες». Όπως π.χ. ο υιός Μητσοτάκης, που κάλεσε σε γεύμα οκτώ νέους βουλευτές της ΝΔ με οικοδεσπότη τον Ψυχάρη, το δεξί χέρι του Λαμπράκη, του δεύτερου διαπλεκόμενου. Όλοι αυτοί αποφασίζουν ερήμην του Καραμανλή και εκφράζουν τις αντιθέσεις τους με δημόσιες διαφωνίες, που, λόγω και της έλλειψης «κουλτούρας εξουσίας» (όρος Δαμανάκη) και του υπερτονισμού τους από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», δείχνουν αυτή την εικόνα του κυβερνητικού αλαλούμ. Για το λόγο αυτό ο Καραμανλής, ανίκανος να «συντονίσει», πιστεύει πλέον ότι, για να διατηρηθεί στην κυβέρνηση, πρέπει να αποδέχεται κάθε απαίτηση της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Το ΠΑΣΟΚ, όταν δεν ασχολείται με τις κλεψύδρες και τα αεροπλανάκια του Γιωργάκη ή τους καυγάδες των βουλευτών του για το ποιος υπηρέτησε καλύτερα τα διάφορα συμφέροντα, «ανασυγκροτείται». Παρά την «ανασυγκρότηση», όμως, ο Γιωργάκης ανησυχεί πού πάει το κόμμα του και γιατί δεν εισπράττει τη φθορά της ΝΔ. «Σκέπτεται» μάλιστα να προτείνει το σουηδικό μοντέλο για την Ελλάδα (!!!), μήπως και το ... πιστέψουν οι ψηφοφόροι.
Εν τω μεταξύ, μια και ο ίδιος δεν είναι ο εκλεκτός της παρέας Μπους, αρκείται στην συμμετοχή του στη κλειστή συνδιάσκεψη της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που έγινε πρόσφατα κοντά στο Μόναχο, όπου το μεγάλο κεφάλαιο χαράζει τη στρατηγική του πίσω από κλειστές πόρτες. Ο πατέρας του είχε πεί ότι η Λέσχη αυτή είναι κέντρο πρακτόρων, που απεργάζεται δεινά για τους λαούς όλου του κόσμου, συνομωσίες και πραξικοπήματα. Ο Γιωργάκης, όμως, είναι μόνιμος θαμώνας της (1995, 1998, 2000) και θα τους ... αναλύσει «πού πάει η Ευρώπη»!! Παρέα του θα έχει φέτος τον Αλογοσκούφη και την άλλη «σοσιαλίστρια», τη Διαμαντοπούλου, η οποία μετείχε το περασμένο φθινόπωρο στο συμπόσιο της Λέσχης στη Στρέζα της Ιταλίας, θαμώνες της Λέσχης είναι επίσης ο Μητσοτάκης, ο Καραμανλής, ο Πάγκαλος, ο Μάνος, ο Αρσένης, η Ντόρα τα «αστέρια» του ΕΛΙΑΜΕΠ Βερέμης, Κουλουμπής, Τσούκαλης, ο δημοσιογράφος Παπαχελάς καθώς και επιχειρηματίες και τραπεζίτες από την Ελλάδα..
Στο ΣΥΝ αναζωπυρώθηκαν οι συνήθεις αντιθέσεις των «συμμαχιών», ενόψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, που φυσικά υποκρύπτουν τις επιδιώξεις και τις αντιλήψεις των στελεχών του. Το «αριστερό»
ρεύμα» θέλει τις τάσεις, σε αντίθεση με τον Αλαβάνο, και θέλει συνεργασία στις εκλογές με το ΣΥΡΙΖΑ. Η μειοψηφία, δηλ. οι άλλες τάσεις, είναι αντίθετη με το ΣΥΡ1ΖΑ και θέλει συνεργασία και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ. Βραχυπρόθεσμα για να μη χάσουν τα «πόστα» τους στους Δήμους και στις Νομαρχίες και μακροπρόθεσμα για να έχουν ανοιχτή την πόρτα, όταν ποτέ φανεί ότι θα γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν το δρόμο της Δαμανάκη, του Μπίστη και των λοιπών. Όσο για τη συνεργασία με το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται ο Αλαβάνος, είναι δεδομένη η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργασθεί με άλλους, για να λυθούν επιμέρους προβλήματα, ώστε να μπορεί ανέξοδα να καταγγέλλει το σύστημα, χωρίς να το θίγει.
Δεν αξίζει όμως αυτή η μοίρα στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό. Είναι παρήγορο πάντως ότι με αφορμή το βασικό μέτοχο και το «ευρωσύνταγμα» οι μύθοι και τα στερεότυπα περί Ε.Ε. και του ρόλου, τουλάχιστον, των δύο κυβερνητικών κομμάτων, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, έχουν κλονισθεί. Υπάρχουν λοιπόν ελπίδες...
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και οι συνεδριάσεις του, με πρόσκληση όλων των κομμάτων της Βουλής και όλων των φορέων των σχετικών με την παιδεία, ορθότερα με την εκπαίδευση, μια και η παιδεία έχει πολύ ευρύτερο περιεχόμενο. Και το αποτέλεσμα, ως ήταν αναμενόμενο, μηδενικό, αφού σταδιακά αποχώρησαν από αυτό σχεδόν όλοι οι προσκληθέντες.
Η ύπαρξη και λειτουργία ενός πραγματικά εθνικού συμβουλίου παιδείας θα ήταν αυτονόητες σε μια κοινωνία με στοιχειώδη συγκρότηση, αφού η παιδεία είναι ίσως η κυριότερη εκδήλωση επιβίωσης, ανάπτυξης και εξέλιξης μιας κοινωνίας. Θα έπρεπε μάλιστα να τελεί σε συνεχή λειτουργία, μια και η παιδεία, μέσα σ ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο κόσμο και διαρκή εξέλιξη όλων των τομέων της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει επίσης συνεχώς να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται.
Πώς όμως να συμβεί αυτό στη δική μας κοινωνία, όταν επί δεκαετίες κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματά της, όταν η ίδια η κοινωνία έχει σχεδόν διαλυθεί σε μεμονωμένα άτομα, που επιδιώκουν ατομικές λύσεις και συνδέονται μόνο με εξωκοινωνικούς μηχανισμούς, όταν ακόμα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, η εκπαιδευτική «οικογένεια» όλων των βαθμίδων, κατέληξαν αναγκαστικά (χωρίς να είναι και αυτοί άμοιροι ευθυνών) να ενδιαφέρονται μόνο για την ατομική τους επιβίωση;
Ήταν επομένως αναμενόμενο και οι κομματικοί φορείς, που ο μόνος στόχος τους είναι η άσκηση της δοτής εξουσίας, να «ενδιαφέρονται» για την παιδεία μόνο για κομματικές σκοπιμότητες και η τάχα προσπάθεια της κυβέρνησης για επιβολή κάποιας τάξης στο χάος που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης να περιορίζεται σε στόχους απλού ελέγχου της. Αναμενόμενη έτσι και η αντίδραση των άλλων κομμάτων και των άμεσα ενδιαφερομένων διδασκόντων και διδασκομένων της εκπαιδευτικής κοινότητας και η σταδιακή αποχώρησή τους από διαδικασίες που στοχεύουν μόνο στη νομιμοποίηση των ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας, δηλ. στην παραπέρα διάλυση και υποταγή της στους κανόνες της ... ελεύθερης αγοράς, και μάλιστα με σημαία την περιώνυμη «αξιολόγηση»!
Αναμενόμενη, όμως, και σύντομα η υγιής αντίδραση, η απαίτηση για ριζική ανανέωση και ανάταση. Μετά το χάος έρχεται πάντα η δημιουργία.
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό