Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε τα αποτελέσματα του δεύτερου δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση της Συνθήκης της Νίκαιας
Το περσινό ιρλανδικό "όχι" στη "Νίκαια" ήρθε να επιδεινώσει τις ήδη κλονισμένες σχέσεις Ιρλανδίας Ε.Ε. Τι οδήγησε στη ρήξη της Ευρώπης με το άλλοτε "καμάρι" της παγκοσμιοποίησης και των απανταχού νεοφιλελεύθερων; Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο διοικητής της Τ.τ.Ε, Λ. Παπαδήμος, πριν από δύο χρόνια: "Αν ήταν δυνατόν να μπούμε όλοι οι Έλληνες σ' ένα λεωφορείο και να πάμε στην Ιρλανδία, θα αντλούσαμε πολλά διδάγματα για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί στη ζώνη του ευρώ η ελληνική οικονομία".
Αντί αυτών των εγκωμίων, σήμερα η Ιρλανδία βάλλεται διαρκώς από τους Ευρωπαίους ηγέτες και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελών. "Αχάριστοι" και "εγωιστές" βαφτίζονται τώρα οι Ιρλανδοί, μιας και καταψήφισαν τη "Νίκαια", γιατί δε θέλουν τη διεύρυνση της Ε.Ε., δήθεν για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τα προνόμια της ένταξης συμμετοχής.
Η επίπληξη της Ε.Ε.
Η ιστορία της διαμάχης δεν έχει βέβαια να κάνει με τη διεύρυνση αυτό ήταν ένα φτηνό σύνθημα των ευρωπαϊστών αλλά ξεκίνησε με τον προϋπολογισμό του έτους, που κατέθεσε το κυβερνών κόμμα, το Φίνε Φόιλ. Στον προϋπολογισμό αυτό δόθηκε έμφαση σε φοροαπαλλαγές της τάξης του 1,9% του ΑΕΠ και σε αυξήσεις δαπανών κατά 25%. Η αντίδραση των ευρωπαϊκών μηχανισμών ήταν άμεση. Η Επιτροπή συνέταξε την περίφημη "έντονη επίπληξη" και κάλεσε τους Ιρλανδούς να συμμορφωθούν με το γενικό πνεύμα λιτότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών μελών δεν είναι πλέον δουλειά των εθνικών κυβερνήσεων.
Κάτι που δεν ακούσαμε καθόλου ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν την ιρλανδική κυβέρνηση μια κυβέρνηση καθαρά νεοφιλελεύθερη να προβεί σε μια τέτοια πρωτοφανή κίνηση για τα δεδομένα της χώρας αυτής.
Η Ιρλανδία τη δεκαετία του '80 ήταν η φτωχότερη χώρα της τότε ΕΟΚ με το δείχτη ανεργίας γύρω στο 25%, το δημόσιο χρέος να φτάνει το 102% του ΑΕΠ, τη μεταναστευτική έξοδο να μεγαλώνει με ρυθμούς που θύμιζαν 19ο αιώνα και με ορατό τον κίνδυνο επιβολής Διεθνούς Νομαρχιακού Ελέγχου. Τούτα όλα ήταν αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας του κεϊνσιανού μοντέλου και της προβληματικής ανάπτυξης του ντόπιου κεφαλαίου κρατικού και ιδιωτικού -, που δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από μία ιδιότυπη σχέση εξάρτησης με την Αγγλία.
Τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η ελίτ της χώρας έπεισε την ιρλανδική κοινωνία ότι η μόνη διέξοδος από αυτό το οικονομικό και πολιτικό τέλμα ήταν η λογική της "καθαρής αγοράς". Οι συνταγές λίγο πολύ σε όλους γνωστές: αυστηρή λιτότητα, πάγωμα των μισθών, περιορισμός των εξουσιών των συνδικαλιστικών οργάνων, ελαχιστοποίηση του φόρου επιχειρήσεων, περιορισμός των δημόσιων δαπανών στο ελάχιστο (30% του ΑΕΠ) και ξήλωμα του όποιου κοινωνικού κράτους.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ιρλανδία γνώρισε μια τεράστια εισροή ξένου κεφαλαίου και, καθώς η χώρα μετατρεπόταν σε μια απέραντη αποθήκη μεταπώλησης ξένων τεχνολογιών, π.χ. συναρμολόγηση Η/Υ, και φαρμακευτικών προϊόντων, η οικονομία (των "αριθμών" φυσικά
) άρχισε για πρώτη φορά να ευημερεί, αγγίζοντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 10%. Έτσι, γεννήθηκε ο περίφημος "κελτικός τίγρης".
Πέντε χρόνια άντεξε η υπομονή των Ιρλανδών, που άκουγαν ότι η οικονομία τους μετατρεπόταν σε μια από τις πιο ισχυρές της Ευρώπης, αλλά έβλεπαν το κόστος ζωής να εκτοξεύεται σε πρωτόγνωρα ύψη, τη φτώχεια να παραμένει στα ίδια επίπεδα και τις ανισότητες να διευρύνονται συνεχώς. Μόλις δεύτερη στις κοινωνικές ανισότητες, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ, θέλουν την Ιρλανδία τα επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, και αυτό για όσα χρόνια διαρκεί η αλόγιστη ανάπτυξη. Τελικά η περίπτωση της Ιρλανδίας επιβεβαιώνει στο έπακρο την άποψη ότι η σύγχρονη φτώχεια γεννιέται από την "ευημερία".
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν από δύο χρόνια. Η κοινωνική και εργασιακή ειρήνη άρχισαν να απειλούνται υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, των μαζικών απεργιών και της αποχής σημαντικών κλάδων από τις συλλογικές συμβάσεις. Η επιδείνωση της κατάστασης οδήγησε την τότε κυβέρνηση στο κοινωνικό άνοιγμα του προϋπολογισμού του 2001, μιας και ακολουθούσαν εκλογές τον Μάη του 2002, τις οποίες και κέρδισε το Φίνε Φόιλ.
Η σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, που επιχείρησε να νουθετήσει τους Ιρλανδούς, ξύπνησε το άλλοτε ισχυρό δημοκρατικό αίσθημα του λαού αυτού, που ανταπάντησε με την απόρριψη της συνθήκης της Νίκαιας, παρ' όλη την υστερική προπαγάνδα του κρατικού μηχανισμού και των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και όλων των ΜΜΕ και όλων των συνδικάτων και όλων των εργοδοτικών οργανώσεων και της πανίσχυρης καθολικής εκκλησίας. Με την επίπληξη ξεπρόβαλε χωρίς καμιά δημοκρατική περιβολή το φάντασμα του κεντροευρωπαϊκού φεντεραλισμού και οι Ιρλανδοί, έστω και αυτοί οι λίγοι που προσήλθαν στις κάλπες και ευτυχώς για τις ελίτ που ήταν λίγοι, γιατί, αν ήταν περισσότεροι, θα ήταν και μεγαλύτερο το "όχι" άδραξαν την ευκαιρία και υπενθύμισαν σε όλους μας ότι τόσο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όσο και το σύνολο των υπερεθνικών οργάνων κλονίζονται ακόμα και από την παραμικρή παρασπονδία, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σχέδιά τους αναστέλλονται, όταν οι κοινωνίες επαγρυπνούν.
Και μια τελευταία παρατήρηση: πουθενά στις συνθήκες της Ε.Ε. δεν προβλέπεται 2ο δημοψήφισμα, ακυρωτικό του 1ου. Το δικαιολόγησαν με υποχωρήσεις, όπως ότι η Ιρλανδία δε θα δεσμεύεται από καμία υποχρέωση συμμετοχής σε οργανισμούς ή συστρατεύσεις που απάδουν στη δική της παράδοση (διακήρυξη Σεβίλης). Και έτσι όμως οι φωνές του ΟΧΙ ισχυροποιούνται, οι βουλευτές των κομμάτων που αντιτάχθηκαν από 4 έγιναν 30 (!) στις εκλογές που ακολούθησαν, το αίσθημα αυτοπεποίθησης των Ιρλανδών κορυφώνεται και η (φιλοευρωπαϊκή) κυβέρνησή τους ακόμη δεν αποφάσισε την ημερομηνία του νέου δημοψηφίσματος, κάτι που προκαλεί εκνευρισμό στις Βρυξέλες!
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Η Πρώτη Τετραετία
Όταν το 1996 προωθήθηκε ο εκλεκτός του κεφαλαίου και των ξένων Σημίτης ως πρωθυπουργός, όλο το σύστημα εξουσίας τον στήριξε, προβάλλοντας την εικόνα ενός σοβαρού και αποφασιστικού "ευρωπαίου" πολιτικού, που θα έβαζε τη χώρα "στα σαλόνια της Ευρώπης", χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος.
Στην τετραετία 1996-2000 η μόνη πολιτική που εφάρμοσε με συνέπεια ήταν η υπαγωγή της χώρας στην ΟΝΕ, που προκάλεσε μία άνευ προηγουμένου αναδιανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος των υπολοίπων (πάγωμα μισθών, επιτόκια κάτω του πληθωρισμού, αύξηση φορολογίας, χρηματιστήριο, περικοπή κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων κ.λ.π.).
Στα εθνικά θέματα εφάρμοσε το δόγμα "ό,τι πουν οι ξένοι" με τους καταστροφικούς για τη χώρα χειρισμούς με τα Ιμια ("ευχαριστώ τις ΗΠΑ"), τους S-300,την υπόθεση Οτσαλάν, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, την ενδοτική στάση για το Αιγαίο και την Κύπρο. Στην Παιδεία εφάρμοσε το σχέδιο του ΟΟΣΑ για ταξική εκπαίδευση και υποβάθμιση κυρίως της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στο διάστημα αυτό η διαφθορά και η σήψη στη δημόσια ζωή (διαπλοκή το βάφτισαν) ξεπέρασε κάθε όριο.
Όμως Επανεξελέγη
Παρ' όλ' αυτά, επανεξελέγη στις εκλογές του 2000 με οριακή πλειοψηφία, στηριζόμενος και πάλι από τους ίδιους μηχανισμούς (ΜΜΕ, διαπλεκόμενους, πρεσβείες κ.λ.π.), που προσδοκούσαν ότι είναι ικανός να περάσει τα επιδιωκόμενα από το κεφάλαιο και τους ξένους μέτρα (εργασιακές σχέσεις, τρομονόμος, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, ισχυροποίηση τραπεζικού-χρηματιστικού τομέα, Αιγαίο, Κύπρος, Βαλκάνια) χωρίς σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις, όπως και κατά την πρώτη τετραετία.
Ξεκίνησε με τις ταυτότητες, ένα θέμα που δεν υπήρχε εμφανής λόγος να ανακινήσει παρά μόνο για επίδειξη δύναμης. Οι πρώτες αντιδράσεις φάνηκαν με τις λαοσυνάξεις, που συσπείρωσαν και πολλούς που δεν ήταν θρησκευόμενοι και ελπίσανε ότι ο Χριστόδουλος είχε πρόθεση να αντιτεθεί στην πράξη στο Σημίτη.
Ακολούθησε το εργασιακό, το οποίο, όμως, υποχρεώθηκε ν' αλλάξει άρδην από το αρχικό σχέδιο μετά τις, έστω και μικρής κλίμακας, κινητοποιήσεις των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να είναι ανεπιθύμητο από τους εργοδότες.
Το ασφαλιστικό, που αφορά το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, επιχείρησε να το περάσει με τον ίδιο αυταρχικό και αλαζονικό τρόπο που περνούσε τα μέτρα της προηγούμενης τετραετίας. Και ξεσηκώθηκαν οι πάντες. Εκεί φάνηκε ανάγλυφα το μικρό πολιτικό ανάστημα του Σημίτη και όσων άλλων κυβερνούν αυτό τον τόπο. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχαν την βοήθεια των προστατών τους και έπρεπε μόνοι τους πια ν' αποφασίσουν και όχι μόνο να εκτελούν τις εντολές τους.
Πανικόβλητοι
Πανικόβλητοι πήραν πίσω τα μέτρα. Ο "σοβαρός" και "ευρωπαίος" Σημίτης μεταβλήθηκε σε μαινόμενο... αντιδεξιό για καμιά δεκαριά μέρες. Και μετά από μία δημοσκόπηση, όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Σημίτης ήταν πίσω από τη ΝΔ και τον Καραμανλή, αντίστοιχα, βρέθηκαν σε πλήρη σύγχυση, συνειδητοποιώντας ότι θα χάσουν. Ο Σημίτης με συμβουλάτορες τους Πανταγιάδες και τους "ντερμπεντέρηδες" αποφάσισε ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με
συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη, ομολογώντας έτσι ξαφνικά ότι αμφισβητείται.
Έτσι ανέβαλε για δεύτερη φορά το ταξίδι του στην Κίνα, που αποτελεί προσβολή και μάλιστα αναιτιολόγητη προς τη δεύτερη σε δύναμη χώρα του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κινέζος πρωθυπουργός αρνήθηκε να μιλήσει με το Σημίτη τηλεφωνικά μετά την ακύρωση της επίσκεψης.
Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω δραματικών εξελίξεων στην περιοχή μας, που προκαλούν σοβαρές ανησυχίες, επειδή δεν υπάρχει ούτε κυβέρνηση , ούτε πολιτική που να διασφαλίζει τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ο Σημίτης απ' την αρχή προσπάθησε να έχει υπό τον πλήρη έλεγχό του το ΠΑΣΟΚ για να περάσει τον "εκσυγχρονισμό" που σχεδιάζει μ' ένα κλειστό επιτελείο, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να συμβιβάζεται με τα άλλα ηγετικά στελέχη που εκπροσωπούν άλλα κέντρα συμφερόντων. Όμως για να κερδίζει εκλογές χρειάζεται εκών-άκων το τύποις ενιαίο ΠΑΣΟΚ παρά την επιθυμία διαφόρων βιαστικών "εκσυγχρονιστών", που θέλουν να το μεταβάλουν σε αμιγώς σημιτικό.
Χαμένος Ο Σημίτης Και Το ΠΑΣΟΚ
Βλέποντας λοιπόν ο Σημίτης ότι έχει χάσει τα ερείσματά του στους προστάτες και στην κοινωνία, επιχειρεί με το φόβητρο της απώλειας της εξουσίας να εκβιάσει την στήριξή του από τα ηγετικά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη. Το πρόβλημα του Σημίτη, φυσικά, δε λύνεται έτσι. Ο ίδιος και ο «εκσυγχρονισμός» του αναίρεσαν το μύθο του προοδευτικού ηγέτη και κόμματος,
που πάνω σ' αυτόν βασίσθηκε η ισοπέδωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της χώρας, που σχεδίασαν οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα και αλλού.
που πάνω σ' αυτόν βασίσθηκε η ισοπέδωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της χώρας, που σχεδίασαν οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα και αλλού. Για να είναι λοιπόν χρήσιμος στους προστάτες θα πρέπει να αποδείξει ξανά ότι είναι αποτελεσματικός π.χ. να περάσει το ασφαλιστικό όπως το είχε αρχικά προτείνει, πράγμα φυσικά αδύνατο. Αυτό θα προϋπέθετε τη λαϊκή ανοχή, που την έχει οριστικά χάσει και δεν πρόκειται να την επανακτήσει ούτε και αν εκλεγεί παμψηφεί στο συνέδριο.
’λλη Ηγεσία Ή Πρόωρες Εκλογές;
Το ίδιο πρόβλημα θ' αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ, τώρα, ως κυβερνητικό κόμμα με άλλη ηγεσία, επειδή θα πρέπει τα ηγετικά στελέχη που μιλούν για άλλη πολιτική (φιλολαϊκή κ.λ.π.) να την
εφαρμόσουν κιόλας οι ίδιοι αντί του Σημίτη. Να πάνε δηλ. κόντρα στους προστάτες τους. Δε φαίνεται κανείς τους διατεθειμένος ν' αναλάβει
τέτοιο κόστος. Θα περιμένουν εκ του ασφαλούς, όταν περάσουν στην αντιπολίτευση. Αυτό φυσικά το γνωρίζει ο Σημίτης και εκβιάζει τη στήριξή του.
Η αποτροπή των πρόωρων εκλογών δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στη "βελτίωση" της λεγόμενης επικοινωνιακής πολιτικής (δηλ. της προπαγάνδας), όση στήριξη κι αν έχει ο Σημίτης από "δημοσκοπήσεις" φίλιων ΜΜΕ. Τα προβλήματα πυκνώνουν και οι εντυπώσεις των γκάλοπ είναι εφήμερες. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, κάποια στιγμή να προσεύχονται όλοι στο ΠΑΣΟΚ να ζητήσει εκλογές η ΝΔ , έστω και... ο Μητσοτάκης.
Κατηγορία
Φύλλο 82 Ιουλίου 2001
Ενώ η τρικομματική (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ,ΕΔΕΚ) κυβέρνηση στην Κύπρο συνέχιζε να λειτουργεί και όλα έδειχναν ότι αυτή η συνεργασία θα εξασφάλιζε μια άνετη πλειοψηφία για μια δεύτερη πενταετία του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Προεδρία, το ΑΚΕΛ προέβαλε τελικά την υποψηφιότητα του Γ.Γ. του Δ. Χριστόφια, ο οποίος είναι πλέον ο τρίτος διεκδικητής της Προεδρίας.
Θυμίζουμε ότι, πριν από το δημοψήφισμα για το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν, η ηγεσία του ΑΚΕΛ και προσωπικά ο Δ.Χριστόφιας είχαν ταχθεί υπέρ του σχεδίου, αλλά δεν μπόρεσαν να περάσουν τη θέση τους στη βάση του κόμματος κι έτσι αναγκάστηκαν να συρθούν στη θέση «ψηφίζουμε ΟΧΙ, για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ»!
Λογικό φαινόταν να παραμείνει ο Τάσσος άλλη μια 5ετία Πρόεδρος και στη συνέχεια το ΑΚΕΛ, πιστό πάντα στην τρικομματική, να ζητήσει δικό του Πρόεδρο, που δύσκολα θα μπορούσε να του αρνηθεί κανείς. Έτσι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν θα μπορούσε να προωθηθεί πιο αποτελεσματικά.
Η υποψηφιότητα Χριστόφια για το 2008 (ο οποίος, δεν είναι κρυφό, είναι η μόνη ελπίδα των Αγγλοαμερικανών για να περάσουν τα σχέδιά τους στην Κύπρο) δείχνει ότι ο λόρδος Χάνεϊ και η παρέα του δεν μπορούν να περιμένουν άλλα 6 χρόνια! Βιάζονται! Υπέρ του Χριστόφια στρατεύεται ο εσμός των ανανιστών, μεταξύ τους και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ! Όμως ο κυπριακός ελληνισμός έχει αξιολογήσει τη στάση του καθενός. Εάν δεν καταφέρουν να βγάλουν τον Τάσσο έξω από το 2ο γύρο, θα είναι πολύ δύσκολο για τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να πείσουν τους ψηφοφόρους τους να τον καταψηφίσουν. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις και θα επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ σηματοδότησε μια ελαφρά μετατόπιση του κόμματος προς τα αριστερά. Η μέχρι τώρα όμως παρουσία της νέας ηγεσίας δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε αλλαγές ακόμα και σε ζητήματα στα οποία ο νυν πρόεδρος παλιότερα εξέφραζε προοδευτικότερες θέσεις από τις επίσημες του κόμματος.
Είναι χαρακτηριστική των συσχετισμών και των τάσεων που υπάρχουν στο κόμμα η στάση που κράτησε λίγες μόλις μέρες μετά το Συνέδριο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ενόψει της συνόδου των Βρυξελών. Αποδέχθηκε την Τουρκία χωρίς ουσιαστικά κανένα όρο ούτε για το Αιγαίο και για την Κύπρο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία δείχνει ιδιαίτερη αλλά, όπως φαίνεται, ρητορική και επιλεκτική ευαισθησία. Προφανώς δεν έπρεπε να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. πιο ξεκάθαρη και σωστή θέση στο θέμα του βασικού μετόχου και στο ευρωσύνταγμα.
Ακόμα όμως και η ίδια η πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος πιστοποιεί την αταλάντευτη πίστη στις μέχρι τώρα κεντρικές θέσεις του. Έτσι, ενώ είναι εναντίον του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και αυτό τονίζεται πιο εμφαντικά τώρα), ο δρόμος μέσω του οποίου αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί είναι η μετατροπή ολόκληρης της Ε.Ε. σε σοσιαλιστική, κάτι που δε θα συμβεί ΠΟΤΕ.
Ενώ είναι εναντίον του ατλαντισμού, υιοθετεί ακόμα και το σχέδιο Ανάν, εφόσον για την περσινή απόφαση του κόμματος δεν υπάρχει μνεία, άρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει. Επιπλέον θεωρεί ως βασικότερο κριτήριο για την εξεύρεση λύσης στο όνομα της F.Y.R.O.M. την προάσπιση της σταθερότητας της γείτονας χώρας!!
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Παρά τις εξαγγελίες και τα ευαγγέλια της χαράς για την καθιέρωση του Ευρώ οι οικονομικές προοπτικές κάθε άλλο παρά ευοίωνες διαφαίνονται. Με ρυθμό ανάπτυξης για φέτος 1% και παρά τη μείωση των επιτοκίων από 3,75% σε 3,25% η Ευρωπαϊκή Οικονομία δεν προβλέπεται να έχει καλύτερη πορεία το 2002. Παίζοντας το ρόλο του πιστωτή, σέρνει το άρμα της αμερικάνικης οικονομίας. Παρά τις διακηρύξεις οι Ευρωπαίοι στη σύνοδο της Γάνδης έριξαν τις μάσκες και έδειξαν τις πραγματικές τους διαθέσεις. Οι Σιράκ - Σρέντερ - Μπλέρ μία μέρα πριν τη σύνοδο κορυφής λειτούργησαν ένα άτυπο Διευθυντήριο, προκαλώντας την οργή των υπολοίπων. Σε μια προσπάθεια κατευνασμού των εντυπώσεων κάλεσαν στην επόμενη συνάντηση τον Ιταλό και τον Ισπανό πρωθυπουργό, προκαλώντας την ακόμη μεγαλύτερη οργή των υπολοίπων. Ήθελαν να δώσουν το μήνυμα: Εμείς είμαστε οι ηγέτες και σεις υπακούτε. Βέβαια στο ζήτημα του πολέμου οι αποφάσεις λαμβάνονται αποκλειστικά από τους Αμερικανούς με τη συμπαράσταση των Βρετανών, ενώ οι δύο άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες επιζητούν έναν ανάλογο με των Βρετανών ρόλο. Τελικά προσπάθησαν να σώσουν τα προσχήματα και οι μικρές χώρες "ικανοποιήθηκαν" με αλλαγές στο κείμενο του ανακοινωθέντος.
Μ' όλα αυτά επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η αδυναμία για τη χάραξη και άσκηση μιας αυτόνομης και ισχυρής κοινής εξωτερικής πολιτικής από την ΕΕ. σ' ότι αφορά το Αφγανιστάν, οι 15 για μια ακόμα φορά εξέφρασαν την απόλυτη υποστήριξή τους στις ΗΠΑ, ηθική και υλική, επιβεβαιώνοντας τη δουλικότητα και την υποταγή στους αφέντες.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Δε διάλεξε κατάλληλο καιρό να εμφανιστεί στη χώρα μας ο νέος εκπρόσωπος (ανθύπατος, για πολλούς) των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Μέσα στο γενικό χαμό που επικρατεί εδώ πέρασε απαρατή-ρητη η άφιξη του κ. Ρις, όπως ασχολίαστη, ως μη ώφειλε, έμεινε η εκπαραθύρωση του ελληνο-μαθούς κ. Μίλερ όχι μόνο από την Αθήνα, αλλά και από το διπλωματικό σώμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (και ο περιορισμός του σε ασχολίες λονδρέζικου πλασιέ).
Οι πρώτες δηλώσεις του Ρις, στα ελληνικά μάλιστα (κάτι που θα δυσαρέστησε ασφαλώς την κ. Διαμαντοπούλου, που επιθυμεί την καθιέρωση της αγγλικής ως εθνικής μας γλώσσας), δεν ήσαν και πολύ ευοίωνες. Επιπλέον η σύζυγος του Ρις υπηρετεί ήδη ως πρέσβειρα στα Τίρανα(!), όπου Αλβανοί κυκλοφορούν με αμερικανικές σημαίες! Ας είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε ο,τιδήποτε.
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Υπεγράφη τελικά η Επιστολή Συμφωνίας (LOA) για τους νέους αεροδιάδρομους στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Συμφωνία που κάλλιστα μπορεί να συναγωνιστεί όλους τους «θριάμβους» της κυβέρνησης Σημίτη (Ίμια, Μαδρίτη, S-300, Ελσίνκι, σχέδιο Ανάν) σε εθνική μειοδοσία (και αυτό, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κοινή γνώμη δε γνωρίζει ακόμα όλα τα επιμέρους στοιχεία της, αφού η κυβέρνηση αρνείται να τα γνωστοποιήσει!!!).
Η «ελληνική» πλευρά ήδη από την αρχική διαπραγμάτευση στις αρχές Νοεμβρίου προέβη σε σειρά παραχωρήσεων: 1) τη μη αναφορά στο 10 ν. μ. εθνικού εναέριου χώρου και στο FIR Αθηνών, άρα την εκ των πραγμάτων κατάργηση τους, 2) την εξαίρεση από την υποχρέωση κατάθεσης σχεδίων πτήσεων για τα στρατιωτικά αεροσκάφη, συντελώντας σε στρατιωτική συνδιαχείριση στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, με τα γεράκια της ’γκυρας ν' αλωνίζουν ανενόχλητα και 3) την πρωτοφανή κατάργηση από μια χώρα δικού της αεροδιαδρόμου (j60, ο μοναδικός που περνούσε πάνω από τη Λήμνο) αφήνοντας από αέρος απροστάτευτο στρατιωτικά ελληνικό νησί, επειδή η ίδια τον έκρινε «παράνομο» (!). Τι να πει κανείς...
Αλλά ο εθνικός εξευτελισμός δεν τελειώνει εκεί. Σύμφωνα με όσα στοιχεία της νέας συμφωνίας έγιναν γνωστά, οι νέοι αεροδιάδρομοι παρέχουν σαφώς στους «φίλους μας» του στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου της Αγκυρας το ελεύθερο να ελέγχουν αφενός το Β. Αιγαίο ανατολικά της Χρυσούπολης (αεροδιάδρομος Ν131) και πάνω από τη Σαμοθράκη και την ελληνική νησίδα Τζουράφα («γκρίζα» ζώνη κατά τους Τούρκους, νομιμοποιώντας έτσι τις αξιώσεις τους) και αφετέρου την περιοχή νοτίως της Λήμνου και της Μυτιλήνης (αεροδιάδρομοι Ν127-Ν128). Και βέβαια πάντα χωρίς να αναγράφονται τα σημεία εισόδου στο FIR Αθηνών, καταστρατηγώντας το πλήρως.
Και όχι μόνο αυτά. Οι σύγχρονοι «Εφιάλτες» είχαν το θράσος να χαρακτηρίσουν τις νέες διευθετήσεις μέσω του τουρκοαμερικανικών συμφερόντων υπουργείου Εξωτερικών «μας» ως «τεχνικές», αρνούμενοι να τις δημοσιεύσουν! Όσο για τη στάση της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, ούτε λόγος. Ένοχη σιωπή (με τη συνενοχή της πλειονότητας των Μ.Μ.Ε. του συστήματος) που επιβάλλεται από το ρόλο της βολικής αντιπολίτευσης που τους έχει ανατεθεί στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού Προωθείται, λοιπόν, η τουρκοαμερικανοποίηση του Αιγαίου, εν ονόματι μάλιστα των Ολυμπιακών Αγώνων!
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Την Παρασκευή, 8 Οκτωβρίου, στις 8.30 το πρωί, μπροστά στον ’ρειο Πάγο εκδικάζεται τελικά η αίτηση της γερμανικής κυβέρνησης για έκδοση του γνωστού (και σε μας από την παρουσία του σε πολλές εκδηλώσεις μας) Τούρκου αγωνιστή Ταϊλάν.
Οι κατηγορίες εναντίον του είναι τόσο αόριστες και κατασκευασμένες, ώστε και ο ίδιος ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου πρότεινε κατά την πρώτη δίκη την απόρριψη της αίτησης!
Η παρουσία μας εκεί δεν αφορά μόνο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Ταΐλάν.
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
Επαληθεύονται, δυστυχώς, όλες οι απαισιόδοξες εκδοχές στην ερμηνεία των αρνητικών εξελίξεων στα εθνικά μας θέματα. Και το χειρότερο, συνοδεύονται από την απαθή «αντιμετώπιση» των
απεχόντων από την πολιτική Ελλήνων, πάλαι ποτέ, πολιτών.
Δώρα στους Σκοπιανούς
Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή υπερηφανεύετο για τη στάση της (άτυπο veto) στο Βουκουρέστι και την απομάκρυνση της ύστατης απόπειρας του ανεκδιήγητου Μπους να νομιμοποιήσει τους παραλογισμούς των Σκοπίων. Και ξαφνικά, χωρίς μάλιστα εμφανή απαίτηση του νέου «πλανητάρχη», καλείται ο προκλητικός ΥΠΕΞ τους Μιλοσόφσκι να έλθει στη σύνοδο του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα με το ...προεδρικό αεροπλάνο της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». (βλ. ειδικό άρθρο)
Πρέπει να έχουν τρελαθεί τελείως, δηλαδή να νομίζουν ότι όλα μπορούν να τα δικαιολογούν. Και δεν εννοούμε τη Ντόρα με το μακάβριο χαμόγελο. Αυτή εφαρμόζει με περισσή συνέπεια την πολιτική της φαμίλιας, πιστής στην εφαρμογή των εντολών παντός εχθρού της χώρας μας, με αντάλλαγμα την πρωθυπουργία. Εννοούμε τον Κ. Καραμανλή και τους συν αυτώ. Τι είδους εκβιασμοί και «κρατήματα» τους οδηγούν σε τέτοιους εξευτελισμούς; Και το σημαντικότερο, τι τους φταίει η Ελλάδα;
Οι Τούρκοι καλπάζουν στο Αιγαίο, τη Θράκη και τη ...Λάρισα
Ανάλογη στάση, δηλ. απάθεια και επικρότηση των προκλήσεων, τηρεί η κυβέρνηση και έναντι της ’γκυρας. Καμμία αντίδραση στην προσπάθεια του Ερντογάν να αμφισβητήσει τη συνθήκη της Λωζάνης, αποκαλώντας π.χ. τους μουσουλμάνους της Θράκης ...Τούρκους πολίτες! Καμμία αντίδραση ή έστω πληροφόρηση για τις μονομερείς τουρκικές γεωτρήσεις για πετρέλαιο στο Αιγαίο και μάλιστα κοντά στη Σαμοθράκη, κατά παράβαση της συμφωνίας με το Σημίτη και τους συνεργούς του το 1997. ’λλωστε ο κ. Ερντογάν έχει δηλώσει προκλητικότατα πώς όταν υπογράφεται μια συμφωνία δε σημαίνει ότι και πρέπει να ...τηρείται! (Και αυτόν τον άνθρωπο τον καλούμε στα εγκαίνια του Μουσείου(!), απόπου και απείχε κοροϊδευτικά...) Ανοχή στους τουρκικούς παληκαρισμούς στο Αγαθονήσι και πανηγυρισμοί για την εγκατάσταση Τούρκου αρχηγού του ΝΑΤΟ στη Λάρισα(!!) και την ανατροπή της αεροπορικής εποπτείας στο Αιγαίο, που ξεκίνησε το 1992 (πάλι από τη φαμίλια Μητσοτάκη), συνεχίστηκε από Σημίτη και τους συνεργούς του και ολοκληρώνεται με την Ντόρα και την ανοχή Καραμανλή.
Ελπίζουμε να μην αληθεύει και η πληροφορία ότι έχει συμφωνηθεί να εγκατασταθεί και μια ταξιαρχία τουρκική (το 2010 ή 2013) στον Τύρναβο. Γιατί τότε...
Προωθείται «λύση» στο Κυπριακό
μέχρι το Δεκέμβρη
μέχρι το Δεκέμβρη
Δε θα επαναλάβουμε τους στόχους της πολιτικής Χριστόφια (και των πατρόνων του) στην Κύπρο. Υπήρχε μάλιστα και η ανομολόγητη ελπίδα ότι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αντιλαμβανόταν πού απέβλεπε η εύνοια σ αυτόν από τις ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε. Δυστυχώς βαδίζει απτόητος στην παγίδα που του έστησαν, ώστε, επαναφέροντας το σχέδιο Ανάν (με άλλο όνομα), να του φορτώσουν την παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία και να τον παραδώσουν στον Καιάδα. Τώρα μάλιστα, που με τις ευρωεκλογές το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, τα κόμματα του σχεδίου ΑΝΑΝ, συγκέντρωσαν το 70% των ελληνοκυπριακών ψήφων, ελπίζουν να πείσουν πως η πλειοψηφία του κυπριακού λαού επικροτεί την πολιτική τους και να μη χρειασθεί καν δημοψήφισμα (!), αφού «έτσι» υπερκεράσθηκε το 76% του ΟΧΙ.
Δε θα το επιτύχουν βέβαια...
Τι συμβαίνει επιτέλους;
Μέχρι πριν από ένα εξάμηνο περίπου εκτιμούσαμε ότι ο, σχετικά έστω, πατριωτικός πόλος, που διαπερνούσε όλα τα κόμματα της Βουλής, λειτουργούσε με σχετική αποτελεσματικότητα. Τώρα, πλέον, αυτό δεν ισχύει. Οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε. (και Ισραήλ, που ετοιμάζεται για Κρήτη και νοτιοανατολικό Αιγαίο...) φαίνεται να εξουδετερώνουν τις όποιες αντιδράσεις και να προωθούν λύσεις που επιδιώκουν με τη βοήθεια των θεσμών στους οποίους οι κυβερνήσεις αφελώς (για να το πούμε ευγενικά) εναποθέτουν τις ελπίδες, δηλ. ΟΑΣΕ(!), του οποίου μάλιστα προΐσταται η Ντόρα, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και δυστυχώς ΟΗΕ.
Τώρα πρέπει να θυμηθούμε τι εννούσε η, τότε, πρόεδρος της Βουλής κ. Ψαρούδα-Μπενάκη μιλώντας, πριν από 4 χρόνια για «περιορισμό των συνόρων», λόγω της συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, και τι σχεδίαζε η λέσχη Μπίλντεμπεργκ στην τελευταία της σύνοδο με θέμα «Λιγότερη κυριαρχία και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα». Ελπίζουμε στην αφύπνιση και την για μια ακόμη φορά ματαίωση του σχεδίου του πραγματικού «άξονα του κακού».
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να μην ξεχνούν τη συνδρομή τους προς την «Ενημέρωση».
Επειδή η κυβέρνηση Παπανδρέου, που λειτουργεί πλέον απροκάλυπτα ως κατοχική, υπό το βάρος της αυξανόμενης αγανάκτησης του ελληνικού λαού, χάνει και την ελάχιστη νομιμοποίησή της και προκειμένου να περάσει τα πρόσθετα ακόμη πιο επώδυνα μέτρα της «τρόικας», δεν αποκλείεται να προκηρύξει ανά πάσα στιγμή εθνικές εκλογές. Το ΑΣΚΕ πρέπει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του, ώστε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα για τη συμμετοχή του, γι αυτό απευθυνόμαστε στους φίλους και τους ζητούμε να προσφέρουν ή να δηλώσουν άμεσα το ποσό (μικρότερο ή μεγαλύτερο) που ο καθένας μπορεί.
Κατηγορία
Φύλλο 134 Ιουνίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό