Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΕΤΟ
Ευτυχώς, στο Βουκουρέστι 2-4/4/08 δεν επαληθεύτηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας, ότι η ελληνική κυβέρνηση ίσως υποχωρήσει την τελευταία στιγμή στις αμερικανικές πιέσεις και αποδεχθεί διπλή ονομασία. Αντιθέτως, με τη στήριξη της αντιπολίτευσης, αποδείχτηκε συνεπής στη θέση της ότι, αν δεν προηγηθεί συμφωνία για μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις, θα ασκήσει βέτο. Επιπλέον, φάνηκε ότι είχε κάνει κάποια προεργασία (επαφές με κυβερνήσεις, δημοσιεύσεις σε ξένα ΜΜΕ κ.λπ.) πριν πάει στο Βουκουρέστι.
Οι Αμερικανοί επείγονταν να κλείσουν το θέμα του ονόματος μέχρι τον Απρίλιο του 2008, αφ ενός γιατί επιθυμούσαν να εντάξουν το κράτος των Σκοπίων μαζί με την Κροατία και την Αλβανία στο ΝΑΤΟ στη σύνοδο του Βουκουρεστίου, αφ ετέρου γιατί μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου δεν τους ευνοεί μια εκκρεμότητα στο γειτονικό προτεκτοράτο τους.
Τελικά η «μεσολάβηση» Νίμιτς δεν οδήγησε σε συμφωνία μέχρι τις 2/4/08 και το ΝΑΤΟ δεν απηύθυνε πρόσκληση προς τα Σκόπια για ένταξη, αποφασίζοντας ότι δε θα γίνει η ένταξη, εάν προηγουμένως δεν υπάρξει συμφωνία για το όνομα.
’λλο ένα φιάσκο για το Μπους
Η σύνοδος του Βουκουρεστίου απετέλεσε άλλο ένα φιάσκο για την κυβέρνηση Μπους, που δεν κατάφερε να εντάξει στο ΝΑΤΟ όχι μόνο το κράτος των Σκοπίων, αλλά ούτε την Ουκρανία και τη Γεωργία, ούτε καν εξασφάλισε ενισχυμένη συμμετοχή των συμμάχων του στο στρατό κατοχής του Αφγανιστάν. Η Γερμανία, η Γαλλία και άλλες χώρες δε διακινδύνευσαν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία, από την οποία εξαρτώνται ενεργειακά. Ο Μπους «κατάφερε» να χάσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ ακόμη και τον πλήρη έλεγχο του ΝΑΤΟ, κάτι αδιανόητο μέχρι τώρα. Οι «σύμμαχοι» δείχνουν να αγνοούν πλέον το Μπους και να αναζητούν τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, για να ευθυγραμμιστούν μαζί του, κι αυτό βοήθησε την Ελλάδα να αγνοήσει τις αμερικανικές πιέσεις. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι ο νικητής της συνόδου ήταν ο πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν!
Κέρδη και ανησυχίες
Το κέρδος για την Ελλάδα είναι ότι, ύστερα από πολλά χρόνια, άρχισε πάλι να γίνεται κατανοητό διεθνώς ότι το κράτος των Σκοπίων πρέπει να αλλάξει όνομα. Ακόμη και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ η ελληνική (όποια) αντίδραση ανάγκασε αρκετούς «συμμάχους» να συμπαρασταθούν στην Ελλάδα ή να κρατήσουν ουδέτερη στάση. Μεγάλη απογοήτευση κατέλαβε τους Σκοπιανούς, οι οποίοι υπερτίμησαν τις δυνατότητες του προστάτη τους και θεώρησαν ότι μπορούν να μην κάνουν καμιά υποχώρηση.
Όλες αυτές οι εξελίξεις, βεβαίως, καθόλου δε μας καθησυχάζουν. Το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. δεν είναι ευνοϊκοί χώροι διεκδίκησης των εθνικών μας δικαίων. Αν δεν ανήκαμε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., κανένα εθνικό μας θέμα δε θα είχε φτάσει στη σημερινή δυσάρεστη κατάσταση και, σε κάθε περίπτωση, θα είχαμε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια να διαπραγματευτούμε και να βελτιώσουμε τη θέση μας. Η Ελλάδα έχει υποχωρήσει μέχρι τη σύνθετη ονομασία, χωρίς να πάρει κανένα αντάλλαγμα. Η σύνθετη ονομασία, ακόμη κι αν γίνει αποδεκτή από τα Σκόπια, διαιωνίζει το πρόβλημα. Αφήνεται να διαρρεύσει ότι η «Νέα» Μακεδονία είναι γεωγραφικός προσδιορισμός! Όλοι όσοι στην Ελλάδα πίεζαν για περαιτέρω υποχωρήσεις (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, «διεθνολόγοι» κ.λπ.), επισείοντας την απειλή των αντιποίνων από τους Αμερικανούς και την «απομόνωση από τους συμμάχους», μπορεί να αποστομώθηκαν, αλλά παραμένουν ισχυροί στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ελέγχουν τους μηχανισμούς ενημέρωσης και μεθοδεύουν ακόμη και κυβερνητικές ανατροπές! Κάποιοι τόλμησαν να κατηγορήσουν ακόμη κι αυτό το μισό ΟΧΙ που προέβαλε η Ελλάδα. Χαρακτηριστικά είναι όσα γράφει το άθλιο πολυσέλιδο έντυπο Athens Voice, που μοιράζεται δωρεάν και μαζικά, απευθύνεται στους νέους και τους ασκεί σημαντική επιρροή: «Το βέτο εναντίον της Δημοκρατίας της Μακεδονίας
δείχνει ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα ευθυγραμμίστηκαν με τη συλλογική φαντασιακή ανασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας, εθνικιστικά τυφλωμένης
» (17-23/4/08)
Οι εθελόδουλοι προβάλλουν τώρα την ανάγκη ταχείας επίλυσης του προβλήματος, ωσάν να έχει η Ελλάδα κάποιο λόγο να βιάζεται. Το παρήγορο είναι ότι ακόμη και οι δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ δείχνουν ότι οι Έλληνες πολίτες αντιδρούν σε κάθε υποχώρηση της πολιτικής ηγεσίας (την οποία, όμως, αυτοί επέλεξαν!) και στηρίζουν όποια αντίσταση προβάλλει. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό
Κατηγορία
Φύλλο 122 Μαΐου 2008
Ισορροπώντας μεταξύ μικροπολιτικής, ευρωπαϊκών οδηγιών και αγοράς
Στις αρχές Μαρτίου ψηφίστηκε στη Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία ο νέος νομος για την έρευνα και την τεχνολογία. Χωρίς να έχει προηγηθεί επίσημη δημόσια διαβούλευση μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων, η κυβέρνηση προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στα αντιμαχόμενα συνδικαλιστικά συμφέροντα, με προϋπόθεση την πιστή υλοποίηση των σχετικών ευρωπαϊκών οδηγιών και τη μετεμφύτευση δομών ξένων με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Έτσι, ενώ η αρχική διακηρυγμένη πρόθεση ήταν να περιθωριοποιηθούν τελείως τα πανεπιστήμια προς όφελος των ερευνητικών κέντρων και του ιδιωτικού τομέα, στη συνέχεια η πίεση της πανεπιστημιακής κοινότητας οδήγησε σε άμβλυνση αυτής της τάσης. Το αποτέλεσμα είναι όλοι, πανεπιστημιακοί και ερευνητές, να δηλώνουν δυσαρεστημένοι. Τα κέντρα παίρνουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που ήδη κατέχουν, χωρίς όμως να ικανοποιούνται πλήρως, αφού δεν αποκτούν ίδια δικαιώματα με τα ΑΕΙ σε ό,τι αφορά την οργάνωση μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Ταυτόχρονα διατηρούνται οι μισθολογικές ανισορροπίες μεταξύ ερευνητών και πανεπιστημιακών, προς όφελος των δεύτερων. Τα ΑΕΙ κατάφεραν μεν να διατηρήσουν (για πόσο ακόμα;) τουλάχιστον το βασικό έλεγχο στα μεταπτυχιακά, διαμαρτύρονται όμως δικαιολογημένα για τη σαφή υποβάθμισή τους, τη στιγμή που σ΄ αυτά διεξάγεται το 70% της έρευνας, ιδιαίτερα της βασικής. Μόνοι ευχαριστημένοι οι ιδιώτες, που εισέρχονται πλέον και με θεσμική κατοχύρωση στα κέντρα λήψης αποφάσεων της ερευνητικής πολιτικής, χωρίς καμιά δέσμευση για την από μέρους τους οικονομική συμμετοχή.
Έρευνα για ιδιωτικά κέρδη
Ο συγκεκριμένος νόμος διακατέχεται στην ουσία του από την κυρίαρχη τα τελευταία χρόνια στη Δύση νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τάση για εννοιολογική ταύτιση (στην πράξη) της έρευνας με την εφαρμοσμένη έρευνα και μάλιστα στους τομείς που μπορούν να αποδώσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οικονομικά οφέλη. Έτσι στην ουσία αποκλείει την ανάπτυξη του κλάδου των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών προς όφελος των θετικών κλάδων, τους οποίους και κατονομάζει η αιτιολογική έκθεση (βιοϊατρική, βιοτεχνολογία, πληροφορική, νανοτεχνολογία, διαστημική, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τηλεπικοινωνίες κλπ).
Την κυρίαρχη μέχρι τώρα θέση της δημόσιας οικονομικής εισφοράς καλείται να λάβει η ανταγωνιστική από το εξωτερικό και την Ελλάδα χρηματοδότηση ερευνητικών έργων. Ποια δυνατότητα όμως έχει η αρχαιολογία, η κοινωνιολογία, η γλωσσολογία, ακόμα και τα οικονομικά, να συναγωνιστούν τη βιοϊατρική και τη βιοτεχνολογία στη διεκδίκηση τέτοιων προγραμμάτων;
Έλεγχος της έρευνας από ξένους
Συνακόλουθη κατευθυντήρια γραμμή του νόμου είναι και η σταδιακή μετατροπή της έρευνας από δημόσιο αγαθό σε προνομιακό χώρο δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου και ιδίως του ξένου, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον έλεγχο των πορισμάτων της έρευνας από τους ιδιώτες, την κατεύθυνση της έρευνας στους τομείς ενδιαφέροντός τους και την ελευθερία του ακαδημαϊκού χώρου. Ενδεικτική είναι η περιγραφή των, επιπλέον της ανταγωνιστικότητας, κριτηρίων αξιολόγησης (έννοιας αναγκαίας καταρχήν) της ερευνητικής δραστηριότητας, από τα οποία εξαρτάται η χρηματοδότησή της. Σ αυτά κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει «η δυνατότητα προσέλκυσης χρηματοδότησης, εκτός της δημόσιας, τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό»! Δηλαδή ο έχων καλές σχέσεις με το ιδιωτικό κεφάλαιο θα χρηματοδοτείται επιπλέον από το δημόσιο. Αυτό φυσικά επιτρέπει και τη διαιώνιση του κυκλώματος των ερευνητών που είναι προσκείμενοι στην εκάστοτε εξαρτημένη πολιτική εξουσία. Και βέβαια οι ξένοι όμιλοι θα αποκτήσουν ευθεία πρόσβαση και σε αυτόν τον τομέα της δημόσιας ζωής, μέσω του ελέγχου των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων.
Ο νόμος προχωρά όμως ένα βήμα παραπέρα στη θεσμική κατοχύρωση της παρουσίας του ιδιωτικού τομέα. Εισάγεται επίσημα η παρουσία των επιχειρήσεων στη λήψη αποφάσεων για την έρευνα, καθώς θεσμοθετείται η συμμετοχή στο ΕΣΕΤ 5 μελών της βιομηχανίας ή άλλων επιχειρήσεων, ενώ εξαιρούνται εκπρόσωποι των υπόλοιπων παραγωγικών φορέων. Ταυτόχρονα τα ερευνητικά κέντρα ενθαρρύνονται ρητά να προχωρούν σε κοινοπραξίες με ιδιωτικούς φορείς και να συμπληρώνουν τους πόρους τους από χορηγίες και τραπεζικά δάνεια!
Εκπαίδευση και έρευνα
Επιπλέον, βασική φιλοσοφία που διαπνέει το νόμο είναι ο διαχωρισμός των δύο αλληλένδετων πυλώνων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι η εκπαίδευση και η αναπαραγωγή της γνώσης, δηλαδή η έρευνα. Αυτό εκφράζεται με τον παραμερισμό των ΑΕΙ (ενώ οι καθηγητές διατηρούν την προσωπική τους κυριαρχία), που είναι ένα βήμα πριν από την οριστική περιθωριοποίησή τους ή την ιδιωτικοποίησή τους, όπως θέλει και ο περσινός νέος νόμος-πλαίσιο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο καλείται πλέον να λειτουργήσει ως εκπαιδευτήριο των μελλοντικών εργαζομένων στα ερευνητικά ινστιτούτα και τις επιχειρήσεις. Και μάλιστα ως υποβαθμισμένο εκπαιδευτήριο, αφού πλέον αδυνατεί να προσφέρει στο φοιτητή την εντρύφηση στην ερευνητική μεθοδολογία και πρακτική.
Συγκεντρωτισμός και πελατειακές σχέσεις
Τέλος δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι όλος ο νόμος χαρακτηρίζεται από ένα συνδυασμό ύποπτης δημιουργικής ασάφειας, αυταρχικού συγκεντρωτισμού και πελατειακής αντίληψης. Έτσι, «ο υπουργός μπορεί να εγκρίνει με απευθείας ανάθεση κατόπιν επαρκούς δικαιολόγησης ποσό μέχρι 100 χιλ. ευρώ σε ερευνητή ή ομάδα και να χρηματοδοτήσει νομικά πρόσωπα του εξωτερικού για εκπόνηση ερευνητικού έργου, χωρίς να απαιτείται η συνεργασία με εγχώριο φορέα»! Ταυτόχρονα, ενώ σωστά καταρχήν θεσπίζονται τα, ατύπως ήδη λειτουργούντα, επιστημονικά συμβούλια (ΕΣ) εντός των ινστιτούτων, ο εκάστοτε διευθυντής, προσωπική επιλογή του υπουργού, λειτουργεί ως πρόεδρος, με δυνατότητες ατομικής λήψης αποφάσεων, την ίδια στιγμή που «συμμετέχουν στα Ε.Σ. άτομα με προσωρινή σχέση με το εκάστοτε ίδρυμα»! Επιτρέπονται προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και έργου σε ερευνητικούς φορείς, που ως επί το πλείστον λειτουργούν πλέον ιδιωτικοοικονομικά καθώς και αποσπάσεις προσωπικού και διασπάσεις, ενοποιήσεις και καταργήσεις ερευνητικών φορέων και «ιδρύονται ειδικά ερευνητικά κέντρα»(!) με απλό προεδρικό διάταγμα, ενώ οι διευθυντές λογοδοτούν μόνο στα προαναφερθέντα ανώτατα διαχειριστικά και όχι σε κοινοβουλευτικά όργανα.
Η στρατηγική της Λισαβώνας
Τελικά ο νόμος επιτυγχάνει απλά να εντάξει την έρευνα στα πλαίσια της Ε.Ε., όπως τα ορίζει η περίφημη Στρατηγική της Λισαβώνας (ιδιωτικοποίηση της έρευνας, στροφή προς την εφαρμοσμένη έρευνα) και να δημιουργήσει δομές με περίσσευμα μικροπολιτικής και με αδιαφανείς διαδικασίες αξιολόγησης. Ούτε συγκεκριμένα κίνητρα επαναπατρισμού επιστημονικού προσωπικού δεν κατορθώνει να προβλέψει.
Το ζήτημα της έρευνας είναι τεράστιας σημασίας για την ανεξαρτησία και την ανάπτυξη μιας χώρας, γι αυτό θα επανέλθουμε σε επόμενο φύλλο μας με τις προτάσεις του ΑΣΚΕ.
Κατηγορία
Φύλλο 121 Μαρτίου 2008
Είναι γνωστή η θέση μας ότι οι Έλληνες της Κύπρου δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό από την Ε.Ε.. Το αντίθετο, μάλιστα. Παρ' όλα αυτά το ότι κάποιοι Ευρωπαίοι συνταγματολόγοι σε συνεργασία με Έλληνες από την Ελλάδα και την Κύπρο, αφού θεώρησαν γελοίο το σχέδιο Ανάν, ετοιμάζουν δικό τους σχέδιο Συντάγματος λογικό, δίκαιο, βιώσιμο και σύμφωνο με το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, κρίνεται πολύ εποικοδομητικό και το χαιρετίζουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Αξίζει να τα θυμηθούμε. Πριν 1,5 χρόνο ο Στ. Παπαθεμελής ήταν φανερό ότι φεύγει από το ΠΑΣΟΚ, επειδή προέβλεπε ότι δε θα επανεκλεγεί, ο Δ. Τσοβόλας είχε απευθύνει έκκληση για ενότητα του «χώρου», επειδή έβλεπε τη φθίνουσα πορεία του ΔΗΚΚΙ, πολλοί τέως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ είχαν σχεδόν συμφωνήσει με το εγχείρημα και μικρότεροι φορείς είχαν επιδείξει ενδιαφέρον ή και επιθυμία συμμετοχής.
Δημοσιογράφοι και φίλοι ρωτούσαν αν ενδιαφέρεται και το ΑΣΚΕ. Παρότι θα βλέπαμε φιλικά ένα τέτοιο σχήμα, η απάντησή μας ήταν πως, αν μας γινόταν πρόταση, δε θα την αποδεχόμασταν, γιατί:
Α) Το πρόγραμμά του δε θα έβγαινε από τη λογική του συστήματος, π.χ. όλοι οι παραπάνω είναι υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., άρα δε θα προσέφερε κάποια προοπτική.
Β) Πρόσωπα όπως οι Τσοβόλας και Παπαθεμελής δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη και την άλλη μέρα θα μπορούσαν να βρεθούν οπουδήποτε.
Σήμερα οι τέως του ΠΑΣΟΚ παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ, αφού χειροκρότησαν το νέο τους πρόεδρο και προσπάθησαν να επανεκλεγούν βουλευτές του!
Ο Παπαθεμελής είναι βουλευτής με τη Ν.Δ., δεν άσκησε καμιά κριτική στον Καραμανλή για το ξεπούλημα των Βρυξελών και για τη στάση του στο Σκοπιανό. Γιατί; Λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο των Βρυξελών, τη μέρα που διοργανώθηκε σχετική εκδήλωση, αυτός προτίμησε να συγκεντρώσει αλλού τους προσωπικούς του φίλους, για να τον επευφημήσουν ως το βέβαιο νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Μετά τη Σύνοδο η σιωπή του διασφαλίστηκε με διαρροές από το Μαξίμου προς τον τύπο ότι στον επόμενο ανασχηματισμό θα περιληφθούν τέως στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Ο Τσοβόλας παρουσίασε τη διάλυση του ΔΗΚΚΙ ως πράξη ευαισθησίας και υποσχέθηκε ότι θα παραμείνει παρών σε όλους τους αγώνες. Αντ αυτού, ήταν απών και από τη μάχη για το δημοψήφισμα στην Κύπρο και στην καταγγελία των ΗΠΑ για το Σκοπιανό και για τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελών! Οι κακές γλώσσες λένε ότι έχει συμφωνήσει την επιστροφή του στο ΠΑΣΟΚ.
Στο ΑΣΚΕ δε μας αρέσει να περιαυτολογούμε ότι δικαιωνόμαστε. Κάποιες λίγες φορές, δυστυχώς, χρειάζεται.
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σηματοδότησε την επιθετικώτερη στην Παγκόσμια Ιστορία επέκταση του καπιταλισμού σε πλάτος και σε βάθος.
Κατακερματίστηκαν χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού. Σ όλες τις χώρες του κόσμου επιβλήθηκαν οι κανόνες της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης». Εκχωρήθηκε το δικαιώμα των χωρών και κατ επέκταση για των λαών ν αποφασίζουν σ εθνικό επίπεδο για την οικονομία τους και την κοινωνία τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς ελεγχόμενους από το κεφάλαιο (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΕΕ, ΕΚΤ,Διεθνής Τράπεζα κ.λ.π.)
Οι Συνέπειες Της «Παγκοσμιοποίησης»
Οι συνέπειες των εξελίξεων αυτών είναι γνωστές. Επιβλήθηκαν κανόνες «άγριου» καπιταλισμού με τη συρρίκνωση των κρατικών δαπανών, το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, την καταλήστευση του εθνικού πλούτου, την υπερχρέωση, την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και την επάνοδο σε εργασιακές σχέσεις του μεσαίωνα.
Η αιχμή του κεφαλαίου είναι το χρηματιστικό και το τραπεζικό. Μέσω αυτού του είδους του κεφαλαίου έγινε, κυρίως, η μεγαλύτερη σε ύψος και ταχύτητα αναδιανομή πλούτου και συγκέντρωση υπερκερδών που καταγράφηκε στην Ιστορία.
Η Αμερικανική Οικονομία
Η οικονομία των ΗΠΑ έχει μπεί τα τελευταία χρόνια σε σοβαρή κρίση, που χαρακτηρίζεται από μεγάλα ελλείμματα της τάξης των 300 δις δολαρίων ετησίως, πτώση των χρηματιστηρίων, των συναλλαγών, της αξίας των μετοχών και της κατανάλωσης.Το εμπορικό της έλλειμμα αθροιστικά έχει φθάσει τα 2,5 τρις δολ.
Είναι πασιφανές ότι τα συσσωρευμένα υπερκέρδη δεν έχουν επενδυτικές διεξόδους που να δίνουν μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους. Τα υπερκέρδη αυτά αφαιρέθηκαν από τους πολλούς, που πλέον δεν έχουν αγοραστική δύναμη για τα αγαθά που θα παραχθούν απ αυτές τις επενδύσεις.
Βρισκόμαστε μπροστά σ ένα ακόμη καπιταλιστικό αδιέξοδο και το ερώτημα είναι με πιο τίμημα θα γίνει η αναδιανομή του συγκεντρωμένου πλούτου.
Το Πετρέλαιο
Οι ΗΠΑ εισάγουν το 15 % της παγκόσμιας ημερήσιας παραγωγής πετρελαίου δηλ. 11,5 εκατομμύρια βαρέλια με παγκόσμια παραγωγή 76,4 εκ. βαρ.
Το Ιράκ είναι σήμερα η τρίτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα μετά την Σ. Αραβία και την Ρωσία. Κατέχει τη δεύτερη θέση σε αποθέματα με 112,5 δισ. βαρ. μετά τη Σ. Αραβία με 263,5 δισ. βαρ. Σημειώνουμε ότι το 66,4 % των αποδεδειγμένα υπαρχόντων παγκοσμίως πετρελαϊκών αποθεμάτων βρίσκεται στις χώρες του Περσικού Κόλπου.
Υπολογίζουν ότι τα πετρελαϊκά αποθέματα θα διαρκέσουν από 45 έως 95 χρόνια.
Η εξάρτηση από το πετρέλαιο τόσο των ίδιων των ΗΠΑ, όσο και χωρών σημαντικών γεωστρατηγικά για τις ΗΠΑ όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και ολόκληρη η Ευρώπη, εκτός της Ρωσίας, καθιστά προφανή την επιδίωξη τους να ελέγχουν τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες και ιδιαίτερα τη Σ. Αραβία που δε θεωρείται πια πλήρως ελεγχόμενη.
Το δολάριο εξοστρακίζεται
Εκείνο όμως, που τείνει να καταστεί ωρολογιακή βόμβα και να οδηγήσει ακόμη και σε κατάρρευση την αμερικανική οικονομία και την ισχύ των ΗΠΑ ως υπερδύναμης, είναι η αυξανόμενη τάση των χωρών να συναλλάσονται με ευρώ και όχι με δολάρια.
Από τις 6/11/2000 το Ιράκ δε δέχεται πλέον δολάρια αλλά ευρώ για το πετρέλαιο που πουλά, ενώ το ίδιο θέλουν να εφαρμόσουν το Ιράν και η Σ Αραβία. Η Βενεζουέλα έχει μετατρέψει τα μισά συναλλαγματικά της αποθέματα σε ευρώ. Το ίδιο ακριβώς έχουν κάνει οι κεντρικές τράπεζες της Ρωσίας και της Κίνας. Ολα αυτά έχουν σαν συνέπεια την κατακόρυφη πτώση της τιμής του δολαρίου και οδηγούν όλο και περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα τις πετρελαιοπαραγωγούς, να μη χρησιμοποιούν το δολάριο στις συναλλαγές τους .
Ετσι, ενώ έως τώρα οι ΗΠΑ κάλυπταν τα τεράστια ελλείμματά τους με έκδοση πληθωρικών δολαρίων, δηλ. τις δαπάνες τους τις πλήρωναμε όλοι, τώρα πρέπει να τις πληρώνουν οι ίδιοι. Αυτό είναι πολύ σοβαρό πλήγμα στην αμερικανική ισχύ και σ ένα μεγάλο βαθμό ερμηνεύει αυτήν την παράλογη και βάρβαρη επιθετικότητα, που είναι ένδειξη αδυναμίας.
Είναι όμως αντιφατικό το γεγονός το ευρώ να τείνει να γίνει παγκόσμιο μέσο συναλλαγών ενώ οι χώρες που το εκδίδουν να είναι ασήμαντες ως «παίκτες» στη διεθνή σκακιέρα και μάλιστα τώρα που, λόγω του πολέμου, διαφαίνεται η ουσιαστική διάλυση της ΕΕ. Είναι επίσης αντιφατικό οι χώρες αυτές να περιστέλλουν την παραγωγή τους με Σύμφωνα Σταθερότητας και από την άλλη να μπορούν να εγγυηθούν την αξία του ευρώ.
Η ανθρωπότητα σύντομα θα βρεθεί στην ανάγκη να εξασφαλίσει με άλλο τρόπο τη νομισματική της ισσοροπία.
O καπιταλισμός θα λύσει το αδιέξοδο του με τον πόλεμο ;
Εχει επικρατήσει το στερεότυπο ότι με την ολοκλήρωση ενός καπιταλιστικού κύκλου (ανάγκη αναδιανομής των συσσωρευμένων υπερκερδών) γίνεται ένας πόλεμος ή μιά εφευρέση, ώστε να δημιουργηθούν πιο κερδοφόρες επενδύσεις και να αναδιανεμηθεί ο συσσωρευμένος στα χέρια των ολίγων πλούτος. Αυτή η θεωρητική προσέγγιση αμφισβητείται όμως στην περίπτωση του πολέμου στο Ιρακ, ακόμη και από τους στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος όπως ο Τζότζεφ Στίγκλιτς.
Ο πόλεμος στο Ιράκ, υποστηρίζουν, δε θα προκαλέσει μαζικές επενδύσεις σε όπλα και πετρελαϊκές υποδομές, ώστε να ανακάμψει η αμερικανική οικονομία. Αντίθετα οι πολεμικές δαπάνες και το κόστος κατοχής του Ιράκ , που όπως φαίνεται θα επωμισθούν μόνον οι ΗΠΑ, θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την αμερικανική οικονομία.
Οι «λογιστές του θανάτου» υπολογίζουν ότι το κόστος του πολέμου θα είναι τουλάχιστον 100 δις δολ. ενώ η εκμετάλλευση των ιρακινών πετρελαίων θα τους αποφέρει μόνο 15 δις δολ. το χρόνο. Είναι τραγικό να βλέπει όλος ο κόσμος να τσακώνονται οι Δυτικοί ακόμη και οι «φιλειρηνιστές» Γαλλογεγερμανοί για την εξασφάλιση συμβολαίων πετρελαίων και «ανοικοδόμησης» στην μετά τον πόλεμο περίοδο.
Ο έλεγχος, υπό μορφή κατοχής των πετρελαίων της περιοχής του Περσικού Κόλπου, είναι εγχείρημα επισφαλές και τυχοδιωκτικό. Η έλλειψη νομιμοποίησης και ηθικού ερείσματος, εκτός από τις αντιδράσεις των λαών, ιδιαίτερα των αραβικών, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Ο πόλεμος στο Ιράκ και οι συνέπειές του θ΄ αλλάξουν τον κόσμο που έως τώρα ξέραμε.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 7.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ εκδήλωση-συζήτηση για την Κύπρο, με την ευκαιρία της δημοσίευσης των αρχείων του Φόρεϊν Όφις. Η εκδήλωση διοργανώνεται από το σωματείο Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου (Σ.Α.Κ.) και τη Συντονιστική Επιτροπή για την Υπεράσπιση του Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο (ΣΕΥΑΕΚ) και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού σε λίγες μέρες γίνονται οι κρίσιμες Προεδρικές Εκλογές στην Κύπρο και στη συνέχεια αναμένονται νέες «πρωτοβουλίες»-πιέσεις από το διεθνή παράγοντα.
Θα μιλήσουν ο ιστορικός σοσιαλιστής ηγέτης της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης, ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, ο καθηγητής Βαγγέλης Κουφουδάκης, η ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού και ο πολιτικός επιστήμονας Γιώργος Ρακκάς. Παρεμβάσεις θα γίνουν από εκπροσώπους των πρσφυγικών σωματείων της Κύπρου. Συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Νίκος Καργόπουλος.
Κατηγορία
Φύλλο 120 Ιανουαρίου 2008
Το ΑΣΚΕ με το δύσκολο αγώνα που διεξάγει προσπαθεί να εκφράσει τους πολίτες που δε συμβιβάζονται με τη σημερινή κατάσταση, που θεωρούν ότι αξίζουν θυσίες για μια άλλη εφικτή πορεία και έχουν όραμα μια κοινωνία με ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Όπως όλοι γνωρίζουν, σ' αυτό τον αγώνα το ΑΣΚΕ δεν έχει και δε θέλει να έχει στήριξη από πουθενά αλλού, πλην των μελών και φίλων του.
Οι εκλογικές μάχες θεωρούνται κορυφαία δημοκρατική διαδικασία, παρότι τα μεγάλα κόμματα την έχουν εκφυλίσει. Τα μικρότερα κόμματα (και το ΑΣΚΕ) έχουν την αυξημένη δυνατότητα με τις εκλογές να προβάλλουν τις θέσεις και προτάσεις τους. Γι' αυτό το ΑΣΚΕ προσπαθεί να συμμετέχει σ' όλες τις βουλευτικές εκλογές, παρότι οι απαιτούμενες θυσίες είναι μεγάλες και δυσανάλογες προς τις τωρινές δυνατότητες μας.
Τυχόν αδυναμία του ΑΣΚΕ να πάρει μέρος στις εκλογές, πέραν των άλλων, θα ερμηνευόταν και ως υποβάθμιση της δραστηριότητας του, κάτι που, φυσικά, δεν είναι αληθές. Γι' αυτό και στη σύνοδο των μελών, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο, αποφασίσαμε τη συμμετοχή μας στις εκλογές, υπό την προϋπόθεση της σημαντικής συμπαράστασης των φίλων του ΑΣΚΕ.
Συγκεκριμένα ζητάμε:
Από τη δραστηριότητα του ΑΣΚΕ
Εκτός από τη συμμετοχή μας σ' όλες τις μαζικές κινητοποιήσεις, το ΑΣΚΕ τύπωσε μετά το Πάσχα προκήρυξη, που έχει ήδη μοιραστεί στο Λεκανοπέδιο και την Επαρχία σε 50000 φύλλα.
Παράλληλα, κλιμάκιο της Ε.Ε. περιόδευσε σ' όλους τους νομούς της Στερεάς Ελλάδας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Κατά την τελευταία περιοδεία σε Αν. Μακεδονία και Θράκη δώσαμε συνεντεύξεις στην τηλεόραση ΠΡΩΙΝΗ ΤV της Καβάλας, στο ραδιόφωνο ΓΝΩΜΗ της Αλεξανδρούπολης, στην εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ της Κομοτηνής και στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Ξάνθης. Ευχαριστούμε και από τη θέση αυτή τους δημοσιογράφους για τη φιλοξενία τους.
Κατηγορία
Φύλλο 93 Ιουλίου 2003
Η νεολαία του ΑΣΚΕ συνεχίζει τις δραστηριότητες της και στα πλαίσια αυτά διένειμε τη διακήρυξη της στην περιοχή του Ζωγράφου, όπου διαμένουν πολλοί φοιτητές.
Ενημερώνουμε επίσης τους φίλους μας ότι η αφίσα της νεολαίας του Α.Σ.Κ.Ε. είναι ήδη τυπωμένη και προγραμματίζεται η τοιχοκόλληση της.
Η εβδομαδιαία συνεδρίαση της νεολαίας του Α.Σ.Κ.Ε. είναι κάθε Πέμπτη 8.30 μ.μ. στα γραφεία μας και κάθε φίλος ή φίλη μπορεί να παραβρίσκεται και να συμμετέχει στις συζητήσεις. Ένα θέμα που ήδη μας απασχολεί είναι η εκπαίδευση στην Ελλάδα. Συγκεντρώνουμε υλικό, επεξεργαζόμαστε θέσεις και περιμένουμε τη συμβολή όλων.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Ο πρωθυπουργός δήλωσε στη Βουλή ότι δε συνδέεται η οικονομία με τα εθνικά θέματα και ότι «αποτελεί casus belli για όποιον επιχειρήσει να συνδέσει τα εθνικά με τα οικονομικά θέματα». Η δήλωση αυτή αντιβαίνει ίσως το βασικότερο πρακτικό κανόνα άσκησης της εξωτερικής πολιτικής: η διεθνής ισχύς των κρατών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική τους ισχύ.
Εδώ και μήνες η κυβέρνηση Παπανδρέου προκαλεί σκόπιμα (βλ. πολιτικό άρθρο) την κρίση δανεισμού μας και την υπαγωγή μας στη μέγγενη των Δ.Ν.Τ.-Ε.Ε., διασύροντας τη χώρα στο εξωτερικό. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική που συνδυάζει υπερδραστηριότητα και εκκωφαντική αδράνεια. Η υπερδραστηριότητα σε μια δεινή πέριοδο για τη διεθνή θέση της Ελλάδας, με δηλωμένο στόχο τη διευθέτηση ζεόντων και εκκρεμών εδώ και δεκαετίες εθνικών θεμάτων, φαντάζει από υπεραισιόδοξη έως και καταστροφική. Ο συνδυασμός της, όμως, με τη χαρακτηριστική αδράνεια και τις δράσεις στο οικονομικό πεδίο ολοκληρώνει την εικόνα συντονισμένου σχεδίου με ανάδοχο διεκπεραιωτή τη σημερινή κυβέρνηση για διευθέτηση κατά τα γνωστά σχέδια των αμερικανοευρωπαϊκών κύκλων και εις βάρος των εθνικών μας δικαίων. Την ίδια στιγμή που η κοινή γνώμη οφείλει να είναι απασχολημένη με τα οικονομικά μέτρα.
Η επίσκεψη Ερντογάν και τα ελληνοτουρκικά
Κυρίαρχο γεγονός αποτέλεσε η σκανδαλωδώς προβεβλημένη από τα Μ.Μ.Ε επίσκεψη Ερντογάν, κατόπιν αυτοπροσκλήσεως(!) και της ανταλλαγής των περίφημων μυστικών επιστολών. Μια επίσκεψη που στόχευε επισήμως στη βελτίωση του κλίματος μεταξύ των δύο χωρών και στην έναρξη μιας νέας εποχής αυξημένης συνεργασίας.
Η επίσκεψη αυτή έπρεπε να είχε ματαιωθεί, λόγω της κλιμάκωσης της τουρκικής προκλητικότητας το προηγούμενο διάστημα: τουρκικές κορβέτες να προσεγγίζουν το Σαρωνικό, να παραβιάζουν τα εθνικά χωρικά ύδατα και να ασκούν κυριαρχία σε ελληνικό χώρο! Οπλισμένα τουρκικά αεροσκάφη να παρεμποδίζουν ελληνικά και ευρωπαϊκά της FRONTEX και να εφορμούν πάνω από Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι και Φούρνους. Και ολόκληρες περιοχές στο κέντρο του Αιγαίου να δεσμεύονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα για αεροναυτικές ασκήσεις με ταυτόχρονη έκδοση τουρκικών οδηγιών που στοχεύουν στην εμπέδωση της αυθαίρετης τουρκικής θέσης ότι η έρευνα και διάσωση σε όλο το ανατολικό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, ανήκει στην ’γκυρα. Η ελληνική απάντηση σε όλα αυτά ανύπαρκτη!! Ταυτόχρονα, η τουρκική προκλητικότητα στηρίζεται, όπως πάντα, στη νατοϊκήαμερικανική συνδρομή. Το ΝΑΤΟ, με οδηγία του αμερικανού διοικητή του στρατηγείου της Σμύρνης, κήρυξε το Αιγαίο «γκρίζα» ζώνη, αμφισβητούμενης κυριαρχίας. Τουλάχιστον εκεί, το υπουργείο Εθνικής ’μυνας απάντησε επισήμως ότι δεν αποδέχεται αυτή την οδηγία.
Και υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες όμως, δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι η επίσκεψη Ερντογάν θα εξελισσόταν τόσο αρνητικά σε επίπεδο συμβολισμού και περιεχομένου.
Από το πρωτόκολλο της επίσκεψης, με την πρωτοφανή απόδοση τιμών από άοπλο άγημα και την αποφυγή κατάθεσης στεφάνων στο μνημείο του ’γνωστου Στρατιώτη, δηλαδή στα ελληνικά όπλα(!), μέχρι τα ζητήματα που έθεσε, τη φρασεολογία και το ύφος του Τούρκου πρωθυπουργού η επίσκεψη παραπέμπει ευθέως σε επίσκεψη αποικιοκράτη σε αποικία του. Μέχρι και ρητές οδηγίες στην αντιπολίτευση να στηρίξει την κυβέρνηση στην οικονομία έδωσε και στα ΜΜΕ να καλύπτουν τις τουρκικές προκλήσεις σύμφωνα με την τουρκική οπτική! Και ο Παπανδρέου, αφού τον υποδέχτηκε στα αμερικάνικα, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός που προσπάθησε να καλλιεργήσει επισήμως κλίμα φόβου στον ελληνικό λαό, λέγοντας για πρώτη φορά επισήμως ότι η Ελλάδα ζει υπό το φόβο τουρκικής επίθεσης σε κάποιο ελληνικό νησί!!
Επί του περιεχομένου, το νεοσυσταθέν ανώτατο συμβούλιο συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών με συμμετοχή 10 υπουργών από κάθε χώρα, ουσιαστικά κοινό υπουργικό συμβούλιο και οι συμφωνίες-μνημόνια, υποτίθεται χαμηλής πολιτικής, στην πραγματικότητα όμως κεφαλαιώδους σημασίας για τη διαμόρφωση σχέσεων σε βάθος χρόνου, οδηγούν στην πραγμάτωση του πάγιου αμερικανικού και του πρόσφατου νεο-οθωμανικού οράματος Ερντογάν-Νταβούτογλου για κυριαρχία της Τουρκίας στην περιοχή, που περιλαμβάνει δορυφοροποίηση της Ελλάδας. Στην Παιδεία η ρεπούσεια αναθεώρηση των βιβλίων Ιστορίας καλλιεργεί την ιστορική λήθη και προετοιμάζει γενιές νεοραγιάδων. Στην ’μυνα και τη διπλωματία οι κοινές εκπαιδεύσεις, ασκήσεις και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου προετοιμάζει τη διάτρητη ελληνική άμυνα και το αμβλυμένο ηθικό των ενόπλων δυνάμεων. Στην οικονομία η εξάρτηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου ενεργειακά και τουριστικά-οικονομικά από τα τουρκικά παράλια, η κατά τυπική παρέκκλιση από τη συνθήκη Σένγκεν και την επίσημη ευρωπαϊκή πολιτική προσπάθεια διευκόλυνσης εγκατάστασης Τούρκων υπηκόων στα ελληνικά νησιά με συνεργία και τοπικών παραγόντων του παπανδρεϊκού κλίματος (νομάρχης Χίου) δημιουργούν για πρώτη φορά τις προϋποθέσεις για τουρκοποίηση των νησιών.
Ο Ερντογάν έδειξε ότι σε τίποτα δε διαφέρει επί της ουσίας η πολιτική του από αυτή των κεμαλιστών και διέλυσε τις όποιες αυταπάτες. Εξίσωσε τον Τούρκο εισβολέα με τον Έλληνα αμυνόμενο, ζητώντας να καταθέτουν και οι δύο αεροπορίες σχέδια πτήσεων και τα αεροπλάνα να πετούν άοπλα καθώς πετούν εντός του ελληνικού εναέριου χώρου. Εξίσωσε τον ψευδομουφτή της Κομοτηνής με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και έδειξε ανυποχώρητος σε λύση τύπου σχεδίου Ανάν. Η μόνη θετική εξέλιξη, που ήταν η ματαίωση της επίσκεψης Ερντογάν στη Θράκη, μετριάστηκε από την πανηγυρική υποδοχή εκ μέρους του όλης της τουρκοεξαρτημένης ηγεσίας της Θράκης. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο Παπανδρέου αναγνώρισε τη γενναιότητα του Ερντογάν κατά τις διαπραγματεύσεις για το Ανάν, απάντησε σε όλες τις τουρκικές θρασύτατες απαιτήσεις με την πρόταση για συνεργασία για την κλιματική αλλαγή και την ολυμπιακή εκεχειρία(!!) και τα ξενόδουλα ΜΜΕ πανηγύριζαν που η ελληνοτουρκική συνεργασία θα μας κάνει όλους πλούσιους!!
Σε ευρύτερο διμερές και περιφερειακό πλαίσιο
Η κυβέρνηση Παπανδρέου γενικότερα κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετήσει τις τουρκικές επιδιώξεις με τη δράση και την αδράνειά της. Αποκλείει πομάκικες εφημερίδες από την κρατική χρηματοδότηση, προσπαθεί να καθιερώσει την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα των μειονοτικών σχολείων πίσω από την τουρκική, για να ρίξει τους Πομάκους και τους Ρομά στην αγκαλιά της Τουρκίας, ενώ σχεδιάζει τον «Καλλικράτη» διχοτομώντας γεωγραφικά τη Θράκη κατά το κυπριακό πρότυπο. Η Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα διατυπώνει απειλές προς καθηγήτρια μειονοτικού σχολείου στη Θράκη, για να μην ετοιμάσει γιορτή της 25ης Μαρτίου!! Η κυβέρνηση αδρανεί σκοπίμως μαζί με την κυπριακή, παρότι ενημερωμένες, για την επαναπροώθηση του κανονισμού απ ευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που θα οδηγήσει σε de facto αναγνώριση του ψευδοκράτους. Ταυτόχρονα, αδιαφορεί για την έντονη τουρκική δραστηριότητα εκμετάλλευσης των πετρελαίων του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, κατά παράβαση των αντίστοιχων διμερών συμφωνιών και παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν τετελεσμένα.
Και η ευρύτερη περιφερειακή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου εκθέτει συνεχώς την Ελλάδα στη διεθνή σκηνή και της μειώνει το κύρος. Η Αλβανία ακυρώνει τη διμερή συμφωνία που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Καραμανλή για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ως επιζήμιας για τα συμφέροντά της. Φαίνεται, αποφάσισε ότι η αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα της επιτρέπει να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους. Ταυτόχρονα, Αλβανία και Τουρκία υπογράφουν διμερή συμφωνία για εγκατάσταση τουρκικής ναυτικής βάσης σε αλβανικό έδαφος. Η Ρωσία συνεχώς προσεγγίζει οικονομικά και ενεργειακά την ’γκυρα. Οι Σκοπιανοί κατηγορούν την Ελλάδα για κωλυσιεργεία και επιμένουν σε «μακεδονική» προεδρία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ο Παπανδρέου γίνεται δεκτός από τον Αιγύπτιο πρόεδρο στο «Ελεύθεριος Βενιζέλος»(!), αφού ο τελευταίος έχει επισκεφτεί εσπευσμένα τον Παπούλια (μήπως για την υφαλοκρηπίδα;). Και η κυβέρνηση υποδέχεται κατά εξόφθαλμη αθέτηση των προεκλογικών εξαγγελιών τους Κινέζους της Cosco, για επέκταση των κινεζικών επενδύσεων στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που η ’γκυρα προωθεί με συνέπεια τις στρατηγικές της επιδιώξεις και συνεργασίες (Ιράν, Ρωσία, αραβικός κόσμος).
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και στα εθνικά θέματα δεν έχει την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση για τις πράξεις της. Και αποδεικνύει πως δεν εξυπηρετεί ελληνικά συμφέροντα. Η ελληνικός λαός αυτή τη δύσκολη ώρα οφείλει να είναι ενωμένος και, με φρόνημα υψηλό, να αγωνιστεί για τη ματαίωση όλων των σχεδίων που στη μέση της οικονομικής κρίσης στοχεύουν να αφήσουν πίσω τους τετελεσμένα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Κατηγορία
Φύλλο 134 Ιουνίου 2010
Η εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ μας ενδιαφέρει, όχι μόνο γιατί οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη (για πόσο ακόμη;), αλλά και γιατί με την πολιτική του ευθυγραμμίζονται εν πολλοίς οι σύμμαχοι των ΗΠΑ (Ε.Ε., Ιαπωνία, Αυστραλία κ.λπ.). Ενδιαφέρει και τις χώρες που είναι στόχος της αμερικανικής επιθετικότητας.
Ο απολογισμός του Μπους
Η πολιτική του Μπους έφερε πολύ αίμα και πόνο στην ανθρωπότητα, αλλά συγχρόνως επέφερε μεγάλο πλήγμα στη δύναμη και την επιρροή των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έπαψε πλέον να αποκαλείται «πλανητάρχης».
Η οικονομία των ΗΠΑ έχει περιέλθει σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως δείχνουν το τεράστιο χρέος του κράτους, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, η κρίση στην αγορά ακινήτων, η αύξηση της ανεργίας στο 5,5,%, η συνεχής υποτίμηση του δολαρίου κ.λπ. Επιπλέον ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχασε τον έλεγχο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μέσο ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας.
Η τεράστια πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, παρά τη βοήθεια των συμμάχων τους, βρίσκεται τελματωμένη στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που δεν πρόκειται να τους κερδίσει ποτέ. Επιπλέον διαλύθηκε ο μύθος του ακαταμάχητου Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε σε 6 μέρες να συντρίβει συγχρόνως 3 ισχυρά αραβικά κράτη και τώρα ηττήθηκε μόνο από μια πολιτική οργάνωση, που εκφράζει τα λαϊκά στρώματα του Λιβάνου.
Για τα τεράστια οικολογικά προβλήματα του πλανήτη και το μεγαλύτερο απ αυτά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όλος ο κόσμος θεωρεί δικαίως ως κύριο υπεύθυνο τις ΗΠΑ.
Το κυριότερο είναι ότι έχει μειωθεί σημαντικά η πολιτική επιρροή του Προέδρου των ΗΠΑ. Ο «άξονας του κακού» ζει και βασιλεύει και (στη Λ. Αμερική) κατακτά αλλεπάλληλες νίκες. Για πρώτη φορά απορρίφθηκαν οι κρίσιμες εισηγήσεις των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (ένταξη Ουκρανίας, Γεωργίας και Σκοπίων, ενίσχυση δυνάμεων Αφγανιστάν).
Την κατάσταση αυτή και τις δυσοίωνες προοπτικές της βλέπουν οι εχέφρονες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδιαίτερα αυτοί που εθίγησαν από τη (για πρώτη φορά) παραβίαση των κανόνων του συστήματος και την εύνοια προς ορισμένες εταιρείες, π.χ. Χαλιμπάρτον του Τσέινι.
Ο Ομπάμα υποψήφιος Πρόεδρος
Ο Ομπάμα, με τις θέσεις που πήρε σε διάφορα ζητήματα (αποχώρηση από Ιράκ κ.λπ.) εξέφρασε πολλούς προοδευτικούς Αμερικανούς, αλλά η δύναμη αυτών των ανθρώπων δεν ήταν ικανή να του δώσει το χρίσμα. Είναι προφανές ότι στο πρόσωπό του ελπίζουν οι εχέφρονες του κατεστημένου να αλλάξουν την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο, φροντίζοντας βεβαίως να μη θιγούν δομικά στοιχεία του καπιταλιστικού συστήματος. Εάν ο Ομπάμα, όπως έχει υποσχεθεί, απομακρύνει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ και συναντηθεί με Τσάβες, Αχμαντινετζάντ και Κάστρο, με τα ΜΜΕ να διακινούν την εικόνα σ όλο τον πλανήτη, οι πρώτες εντυπώσεις θα είναι
καταλυτικές.
Μετά την εξασφάλιση του χρίσματος, η πρώτη ενέργεια του Ομπάμα ήταν να μιλήσει στο εβραϊκό λόμπι και να δώσει διαβεβαιώσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ κ.λπ. Από την ενέργεια αυτή βγαίνει ίσως το θετικό στοιχείο ότι δεν προωθήθηκε από αυτούς (η Χίλαρι, που έχει ζητήσει την εξαφάνιση του Ιράν από το χάρτη, δε χρειαζόταν να δώσει τέτοιες διαβεβαιώσεις), αλλά ο τόνος της ομιλίας του ήταν υπερβολικός, σε βαθμό που να δείχνει ότι μάλλον δε θα εναντιωθεί σε τίποτα σημαντικό στο λόμπι αυτό.
Ας προσθέσουμε ότι ο Ομπάμα έδωσε διαβεβαιώσεις και στο ελληνικό λόμπι ότι θα μας στηρίξει στα εθνικά μας θέματα, όμως το ίδιο είχαν κάνει και ο Κλίντον και άλλοι και την επομένη των εκλογών ξέχασαν τις υποσχέσεις τους.
Με ενδιαφέρον, λοιπόν, παρακολουθούμε τον προεκλογικό αγώνα στις ΗΠΑ, αλλά ας μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες.
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΑΡΚΟΖΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η Γαλλία υποστήριξε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης στο σκοπιανό, η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Αθήνα δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας. Οι θερμές δηλώσεις του ότι «η αλληλεγγύη της Γαλλίας προς την Ελλάδα υπάρχει και θα παραμείνει», το σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία, Νέα Συμμαχία», η στρατιωτική συνεργασία, που εκφράστηκε και με την κοινή άσκηση Γαλλίας-Ελλάδας-Κύπρου στις αρχές Ιουνίου στην Ανατολική Μεσόγειο, η πρότασή του για την «Ένωση για τη Μεσόγειο» ήσαν τα στοιχεία που τροφοδότησαν την ευφορία αυτή.
Καλά είναι όλα αυτά, όμως να μην παραβλέπουμε ότι ο Σαρκοζί λειτουργεί προς το συμφέρον των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων, που περιμένουν τη μερίδα του λέοντος από τις νέες παραγγελίες του ελληνικού Υπουργείου ’μυνας (12 Rafale). Να μην ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν η Γαλλία μας πούλησε εν μια νυκτί στο Κυπριακό και το ίδιο πιθανό να ξανακάνει, αν δει ότι κάπου αλλού εξασφαλίζει καλύτερα συμβόλαια. Να μην περιμένουμε ότι θα διακινδυνεύσει τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ για χάρη της Ελλάδας. Ακόμη και η «Ένωση για τη Μεσόγειο» προτείνεται γιατί σ αυτήν η Γαλλία θα είναι η ισχυρότερη δύναμη κι αυτή που θα ωφεληθεί περισσότερο από την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων.
Επαναλαμβάνουμε ότι καλώς έγινε ό,τι έγινε,
αλλά ας μην πετάμε στα σύννεφα
ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ
Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ιρλανδία. Όπως και με τη Συνθήκη της Νίκαιας, έτσι και τώρα οι Ιρλανδοί, οι μόνοι που ρωτήθηκαν, απέρριψαν την Ευρωσυνθήκη της Λισαβώνας με σαφή πλειοψηφία, παρότι κάθε μορφή εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ, συνδικάτα, εκκλησία κ.λπ.) επιστρατεύτηκαν υπέρ του ΝΑΙ.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ο πανομοιότυπος τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι «δημοκράτες» της Ε.Ε. στο δεύτερο ιρλανδικό ΟΧΙ (βλ. ΑΣΚΕ-4, σελ. 11). Θυμίζουμε επίσης πως, όταν οι Γάλλοι και Ολλανδοί καταψήφισαν το «Ευρωσύνταγμα», οι «δημοκράτες» αυτοί το μετονόμασαν σε «Ευρωπαϊκή Συνθήκη» και αποφάνθηκαν ότι δε χρειάζεται η έγκρισή της από τους λαούς! Κατηγόρησαν την ιρλανδική κυβέρνηση, επειδή ήταν η μόνη που είχε τη δημοκρατική ευαισθησία να ρωτήσει το λαό της (άλλωστε για τέτοια θέματα το Σύνταγμα της Ιρλανδίας απαιτεί δημοψήφισμα) και αποφάσισαν ότι η Συνθήκη ισχύει(!), παρότι η ίδια η Συνθήκη γράφει ότι, για να ισχύσει, πρέπει να εγκριθεί από όλα τα κράτη! Οι Financial Times είχαν το θράσος να γράψουν ότι «τα δημοψηφίσματα δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να λαμβάνονται αποφάσεις επί τεραστίων μεταρρυθμιστικών πακέτων»! Τα ίδια ισχυρίστηκε και ο θλιβερός υπάλληλός τους, που κυβέρνησε 8 χρόνια την Ελλάδα.
Οι Ιρλανδοί δεν είναι οι μόνοι. Σύμφωνα με το «Ευρωβαρόμετρο» (υπηρεσία της ίδιας της Ε.Ε.) πριν 6 μήνες μόνο το 35% των Αυστριακών είχε θετική εικόνα για την Ε.Ε. Σήμερα το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 28% και έχει προκαλέσει πανικό και κυβερνητική κρίση στην Αυστρία.
[«Ελευθεροτυπία», 16/7/08]
Μετά το μεταλλαγμένο αμερικανικό καλαμπόκι, η «οικολογικά ευαίσθητη» Ε.Ε. στις 28/5/08 επέτρεψε και την (από το 1997 απαγορευμένη) εισαγωγή των αμερικανικών κοτόπουλων με χλωρίνη, παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση των πολιτών της, ακόμη και επιτρόπων της και αρμόδιων υπουργών κρατών.
Για πόσον καιρό, άραγε, θα ισχυρίζονται κάποιοι ότι οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να κάνουν πιο ανθρώπινο αυτό το τερατούργημα της Ε.Ε. και να διαιωνίζουν (κυρίως αυτοί) την παραμονή της Ελλάδας, που μόνο δεινά επιφέρει, μεταξύ των οποίων και την αβάσταχτη ακρίβεια και την επερχόμενη εβδομάδα των 65 ωρών εργασίας;
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ OΠΛΑ
Μείζον ζήτημα έγινε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους η πρόοδος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν (με τη βοήθεια της Ρωσίας). Έφυγε από την επικαιρότητα μόνον όταν έπεσαν στο κενό οι απειλές και οι εκβιασμοί τους και η προβολή του θέματος αναδείκνυε τις αδυναμίες τους. Οι ίδιοι οι Δυτικοί καμιά ανησυχία δεν εξέφρασαν που το Ισραήλ κατέχει ήδη πυρηνικά όπλα, με τη δική τους βοήθεια, ενώ το Ιράν ισχυρίζεται (πιθανότατα αναληθώς) ότι το δικό του πρόγραμμα έχει μόνο ειρηνικούς σκοπούς.
Το θέμα επανήλθε στις 6/6/08 με τη δήλωση του Σαούλ Μοφάζ, υπουργού Μεταφορών του Ισραήλ και διεκδικητή της πρωθυπουργίας, μετά την αναμενόμενη παραίτηση του βουτηγμένου στα σκάνδαλα Εχούντ Όλμερτ: «Μια επίθεση κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν είναι σχεδόν
αναπόφευκτη.»
Στις 3/6/08 υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Γιατί οι Δυτικοί έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στο κεμαλικό καθεστώς της ’γκυρας, ότι δε θα χρησιμοποιήσει την αμερικανική πυρηνική τεχνολογία για κατασκευή όπλων; Ελπίζουμε τα αρμόδια ελληνικά υπουργεία (’μυνας και Περιβάλλοντος) να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα του θέματος και να διαμορφώσουν στρατηγική για την αντιμετώπισή του.
Διερευνητικές συνομιλίες με στόχο την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού διεξάγουν η Ιταλία και η Αλβανία. Ο σταθμός θα είναι ιταλική ιδιοκτησία και η Αλβανία απλώς θα τον φιλοξενήσει στο έδαφός της.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ
Στη μεγάλη κρίση της Γιουγκοσλαβίας όλοι υποστήριζαν, άλλοι επαινώντας και άλλοι κατηγορώντας, ότι ο Μιλόσεβιτς πολεμά τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Μόνο το ΑΣΚΕ είχε εξηγήσει ότι όλες οι κινήσεις του Μιλόσεβιτς ήσαν προβοκατόρικες, για να διευκολύνουν τα σχέδια των Δυτικών για διαμελισμό της
Γιουγκοσλαβίας και άλλων κρατών.
Στη συνέχεια οι Δυτικοί πέταξαν το Μιλόσεβιτς, αλλά το κόμμα του συνεχίζει να τους προσφέρει τις υπηρεσίες του. Στις εκλογές της 11ης Μαΐου το εκλογικό σώμα της Σερβίας διχάστηκε ανάμεσα στους «ευρωπαϊστές», που επιμένουν στην υποταγή στη Δύση, παρότι η Δύση μεθόδευσε και αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσόβου, και σ αυτούς που τα δυτικά ΜΜΕ κατηγορούν ως «εθνικιστές». Έτσι το κόμμα του Μιλόσεβιτς, έγινε ο ρυθμιστής της κατάστασης και, βέβαια, δε συνεργάστηκε με τους «εθνικιστές», αλλά με τους «ευρωπαϊστές», κι έτσι η αποδυνάμωση και περαιτέρω συρρίκνωση της Σερβίας συνεχίζεται.
Κατηγορία
Φύλλο 123 Ιουλίου 2008
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό