ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αρνητικές είναι οι τελευταίες εξελίξεις για την Κύπρο. Οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, μετά το δημοψήφισμα της 24/4/04, που απεσόβησε τα χειρότερα, δε μένουν με σταυρωμένα χέρια. Ό,τι δεν πέτυχαν με το δημοψήφισμα προσπαθούν να το πετύχουν σταδιακά με άλλους τρόπους. Έτσι:

Α) Ο Ταλάτ προσεκλήθη από το αμερικανόδουλο καθεστώς του Πακιστάν ως αρχηγός κράτους. Μισή αναγνώριση.

Β) Το βραβείο στο νικητή της φόρμουλα-1 στην Κωνσταντινούπολη απένειμε ο Ταλάτ ως «Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», μπροστά σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές σ’ όλο τον κόσμο.

Γ) Η Ε.Ε. άνοιξε γραφείο στην κατεχόμενη Λευκωσία, για να ρυθμίζει τη διοχέτευση κονδυλίων της Ε.Ε., που έχουν σκοπό να «άρουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Δ) Βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα σε αγωγή Ελληνοκύπριου πρόσφυγα κατά του Βρετανού Όραμς, που «αγόρασε» την περιουσία του από τους κατακτητές. Δικηγόρος του Όραμς ήταν η σύζυγος του Βρετανού πρωθυπουργού!

Ταυτόχρονα η εικόνα της συγκυβέρνησης των 3 κομμάτων δεν είναι καθόλου κολακευτική, παρότι το κύρος του Τάσσου διατηρείται υψηλότατο (παρά το λυσσαλέο πόλεμο που του κάνουν οι ναιναίκοι και οι εφημερίδες τους). Εν όψει δημοτικών εκλογών κυριαρχούν ο μικροκομματισμός και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ο υπουργός ’μυνας Κλόκαρης, του οποίου το διορισμό χαιρετίσαμε στο προηγούμενο φύλλο μας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης, το ΑΚΕΛ, όρισε ως υποψηφίους δημάρχους στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου, Λευκωσία και Λεμεσό, δύο στελέχη του, τη βουλευτή Μαύρου και τον τ. υπουργό Χρήστου, που υποστήριξαν ανοιχτά το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!!

Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στη Κύπρο. Δυνάμεις αντίστασης υπάρχουν.

Η αιφνιδιαστική ολιγόωρη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Β. Πούτιν ήρθε να επιβεβαιώσει την αναθέρμανση του ρωσικού ενδιαφέροντος για την προώθηση της κατασκευής του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Η επίσκεψη είχε και ευρύτερο στόχο, να τονίσει σε ανώτατο επίπεδο τη βούληση της ρωσικής πλευράς για στενή ενεργειακή και αμυντική ελληνορωσική συνεργασία στο μέλλον.

Το αποτέλεσμα της τριμερούς συνάντησης (Ελλάδα, Ρωσία, Βουλγαρία) ήταν μια διακήρυξη ενεργειακής συνεργασίας. Η διακήρυξη προβλέπει τη δέσμευση των μερών: 1) για υπογραφή διακρατικής συμφωνίας πριν το Δεκέμβρη του 2006 για έναρξη κατασκευής του αγωγού, 2) για τη δημιουργία της εταιρείας διαχείρισης του αγωγού, κάτι το οποίο προϋποθέτει την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των χωρών και των εταιρειών που θα συμμετέχουν στην κατασκευή και εκμετάλλευση για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Επίσης η διακήρυξη περιέχει τη δέσμευση των τριών χωρών για περαιτέρω συνεργασία στην ηλεκτρική ενέργεια και στα δίκτυα διανομής φυσικού αερίου.

Σχετικά με το φυσικό αέριο, ειδικότερα, έγινε συζήτηση και στη διμερή συνάντηση Πούτιν - Καραμανλή για την προοπτική κατασκευής αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας, προκειμένου να παρακαμφθεί η δυτικοβλεπούσα Ουκρανία.

Οι επιδιώξεις της Ρωσίας

Η υπόθεση του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης δεν είναι πρόσφατη. Χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ολοκλήρωσή της προσέκρουε πάντοτε στις διαφωνίες μεταξύ των εταιριών για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Ιδιαίτερα ανελαστική αποδείχθηκε διαχρονικά η βουλγαρική πλευρά, η οποία έφτασε να διεκδικεί το 33% των κερδών.

Το τελευταίο διάστημα, και ενώ οι διαπραγματεύσεις είχαν τελματωθεί για χρόνια, ο ρωσικός παράγοντας έδειξε έντονο ενδιαφέρον για επανεκκίνησή τους. Σε αυτό συνετέλεσαν οι χρονοβόρες και δαπανηρές καθυστερήσεις των πλοίων στα στενά του Βοσπόρου, η επιθυμία των Ρώσων να μην εξαρτώνται όσο είναι δυνατόν από την ασταθή και αναξιόπιστη Τουρκία ως διαμετακομιστικό κέντρο πετρελαίου και η στρατηγικής σημασίας έξοδος του αγωγού στην Αλεξανδρούπολη. Ακόμα ο αγωγός θεωρείται οικονομικά συμφέρων, λόγω του μικρού μήκους και κόστους κατασκευής και των μικρών ποσοτήτων που χρειάζεται για να πληρωθεί, ώστε να είναι ανταγωνιστικός έναντι άλλων αγωγών,,αν και το οικονομικό όφελος μάλλον δεν είναι ο κυριότερος στόχος των Ρώσων. Η Ρωσία, αφού κατάφερε να κλείσει πολλές πληγές της εποχής Γιέλτσιν, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου όχι μόνο ξεχρέωσε τους δανειστές της, αλλά με γεμάτα τα ταμεία της επεκτείνεται οικονομικά σε όλους τους κλάδους και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Τα οφέλη και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη της διαχείρισης του αγωγού θα καρπωθούν οι μεγάλες πολυεθνικές ιδιωτικές εταιρίες (από ελληνικής πλευράς οι όμιλοι Λάτση, Κοπελούζου και ΕΛ.ΠΕ.) και όχι οι κοινωνίες και οι εθνικές οικονομίες των χωρών και ιδιαίτερα της Ελλάδας. Μια τέτοια προοπτική μας βρίσκει αντίθετους, καθώς θέση μας είναι ότι η οικονομική δραστηριότητα, και ιδιαίτερα σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια, είναι ανάγκη να βρίσκεται υπό κοινωνικό έλεγχο. Επίσης πρέπει να τονιστεί ο κίνδυνος που ενέχει για το περιβάλλον του Αιγαίου ένα τέτοιο έργο, εάν δε ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα (πάντως, ο σχεδιασμός προβλέπει ότι ο αγωγός θα αποτελέσει πρότυπο σεβασμού προς το περιβάλλον, υπερβαίνοντας τις προδιαγραφές της Ε.Ε.). Ταυτόχρονα η κατασκευή του αγωγού, σε συνδυασμό με τις πλούσιες πηγές γεωθερμικής ενέργειας που παραμένουν αναξιοποίητες στην περιοχή, είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα πίεση που δέχεται η Θράκη μας από την Τουρκία (ίσως και την Βουλγαρία;) με την παρακίνηση των Η.Π.Α. και με στόχο την κοσοβοποίησή της, με όχημα τη μουσουλμανική μειονότητα, δεδομένου ότι ενδυναμώνεται η γεωστρατηγική της θέση. Πάντως, αποτρεπτικό των τουρκικών φιλοδοξιών θα είναι πλέον και το αυξημένο ρωσικό ενδιαφέρον για την περιοχή.

Παρά τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αγωγός, εφόσον κατασκευαστεί, δίνει στην Ελλάδα μια σημαντική θέση στο διεθνή χάρτη διαμετακόμισης πετρελαίου, ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση έναντι της Τουρκίας, ανοίγει νέες προοπτικές για εναλλακτικές πηγές πετρελαίου και μπορεί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της Θράκης, νοουμένου ότι θα ασκηθεί υπεύθυνη εθνική πολιτική.

Το αμερικανικό ενδιαφέρον

Η κατασκευή του αγωγού, βέβαια, δεν έχει ακόμα εξασφαλισθεί, καθώς απομένουν πολλές σημαντικές τεχνικοοικονομικές λεπτομέρειες. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για το αν θα πραγματοποιηθεί τελικά, δεδομένου του έντονου αμερικάνικου ενδιαφέροντος να αναχαιτισθεί η επεκτατική ρωσική ενεργειακή πολιτική. Λέγεται μάλιστα ότι η Βουλγαρία με τις έντονες αμερικανικές πιέσεις θα κληθεί να παίξει πάλι το ρόλο του κακού, όπως έπραξε και τον περασμένο Απρίλιο, οπότε τορπίλισε τη συμφωνία, διαλύοντας τη βουλγαρική κοινοπραξία που θα συμμετείχε. Επίσης είναι νωπές οι μνήμες από τις "συστάσεις" της Κοντολίζα Ράις προς την ελληνική κυβέρνηση για αποφυγή εξάρτησης από τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα, ενώ άμεσα οι κ.κ. Σιούφας και Μπακογιάννη κλήθηκαν από τους "προϊσταμένους" τους υπουργούς Ενέργειας της Αυστρίας (και συντονιστή της Ε.Ε. για τα θέματα αυτά) και Η.Π.Α. για "άμεση ενημέρωση". Ούτε το Γιωργάκη δεν άφησαν οι Αμερικάνοι να συναντηθεί με τον Πούτιν. Του έβγαλαν εισιτήριο για Σουηδία. Πάντως, μετά την υπογραφή της διακήρυξης φαίνεται ότι το πήραν απόφαση και εξέφρασαν την «υποστήριξή» τους στην κατασκευή του αγωγού. ’λλωστε, στις εταιρίες υπάρχουν και αμερικανικά συμφέροντα.

Εξοπλιστικά προγράμματα

Η επίσκεψη Πούτιν είχε όμως και άλλο σκέλος, το οποίο αφορούσε την επιδίωξη της Ρωσίας να συμμετάσχει στα αμυντικά εξοπλιστικά μας προγράμματα, με τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς, τουφέκια, αντιαεροπορικά S-300, ΤOR M1, νέα μαχητικά αεροσκάφη, εκπαιδευτικά και πυροσβεστικά αεροσκάφη. Πολλές από τις ρωσικές προτάσεις κρίνονται ιδιαίτερα συμφέρουσες οικονομικά και επιχειρησιακά.

Διαμαρτύρονται οι θρασύτατοι του ΠΑΣΟΚ, επειδή η Ν.Δ. ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία!

Η Ν.Δ. πράγματι ξεπουλάει, αλλά ό,τι δεν πρόλαβε να ξεπουλήσει το ΠΑΣΟΚ. Στον ΟΤΕ η Ν.Δ. πούλησε μετοχές αξίας 835 εκ. ευρώ, ενώ το ΠΑΣΟΚ 5.265 εκ. Οι αντίστοιχοι αριθμοί για την Εθνική είναι 562 και 1.375, για τα ΕΛ.ΠΕ. 192 και 1.145 και συνολικά 4.160 και 11.450!

Η παιδεία μας συνεχώς μεταρρυθμίζεται. ’λλοτε επικρατούν ανανεωτικές τάσεις και άλλοτε συντηρητικές. Όμως σήμερα, που η επιστημονική εξέλιξη τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δε συγχωρούνται πειραματισμοί, τσαρλατανισμοί ή δόλιες σκέψεις. Δεν μπορεί το υπουργείο Παιδείας να εξυπηρετεί συμφέροντα επιχειρηματιών, με τη μεσολάβηση διεφθαρμένων αξιωματούχων, επιδεικνύοντας αυταρχισμό και κοινωνική αναλγησία, στο όνομα μιας ακόμη δήθεν μεταρρύθμισης.

Ο νόμος – πλαίσιο

Ο νόμος–πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και το ενδεχόμενο ψήφισής του μέσα στο καλοκαίρι ξεσήκωσε τους φοιτητές, με αποτέλεσμα την υπόσχεση ότι η ψήφιση θα γίνει μετά από διάλογο το φθινόπωρο. Όμως διάλογος δεν έγινε και η υπουργός, με την πλήρη κάλυψη του πρωθυπουργού, είναι έτοιμη να προχωρήσει στην υλοποίηση των επιδιώξεών της, ίσως και των δεσμεύσεων της Ν.Δ. προς τους προστάτες και σπόνσορές της. Ελπίζουν ότι δε θα επαναληφθούν οι μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά προετοιμάζονται και για μετωπική σύγκρουση. Διαφημίζουν μια παραλλαγή του φινλανδικού μοντέλου, ώστε να μπορούν να χωρίσουν σε κατηγορίες τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και να μπορεί η άρχουσα κοινωνική τάξη να έχει στον έλεγχό της την αφρόκρεμα της εκπαίδευσης.

Τα νέα βιβλία

Ένα επιπλέον μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπί-ζουν αυτή τη στιγμή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των γυμνασίων, γιατί καλούνται να διδάξουν νέα βιβλία, χωρίς ουσιαστικά καμιά προετοιμασία και ενημέρωση. Βιβλία που γράφτηκαν και στάλθη-καν στα σχολεία χωρίς να δοκιμαστούν, αρκεί μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι να μπουν στο γαϊτανάκι των εκατομμυρίων ευρώ, που απαιτούνται πλέον για την έκδοση των νέων βιβλίων.

Στα δημοτικά καθιερώθηκε ως υποχρεωτική η δεύτερη ξένη γλώσσα(!), αφαιρώντας χρόνο από το μάθημα της ελληνικής γλώσσας, της οποίας η διδασκαλία γίνεται προβληματική, αφού τα ολοκαίνουρια βιβλία της δεν προέβλεπαν τη μείωση των ωρών!

Η απεργία των δασκάλων

Από τις 18 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε με πολύ μεγάλη επιτυχία η 5ήμερη απεργία των δασκάλων, με αιτήματα τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και τη γενναία χρηματοδότησή της, ώστε να βελτιωθεί η υλικοτεχνική υποδομή, να περιοριστούν οι αποκλεισμοί, να προσαρμοστούν τα προγράμματα στις ανάγκες της κοινωνίας και να αυξηθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών.

Η απεργία των δασκάλων είχε τη συμπαράσταση των άλλων εκπαιδευτικών και των σπουδαστών και την κατανόηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας. [Η «Ε» γράφεται τις πρώτες μέρες της απεργίας. Θα επανέλθουμε.]

Το εξεταστικό

Από το 1830 ως το 1964 οι αντιπαραθέσεις για την παιδεία είχαν ως επίκεντρο την καθιέρωση της δημοτικής και το ύψος του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση. Στη συνέχεια κυρίαρχο ζήτημα έγινε ο τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το νέο μέτρο της κ. Γιαννάκου είναι η καθιέρωση της βάσης 10, που απέκλεισε ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων.

Βεβαίως, δεν είναι δυνατό να εισάγονται στα πανεπιστήμια υποψήφιοι με πολύ χαμηλή βαθμολογία, ούτε να δημιουργούνται ή να διατηρούνται σχολές και έδρες μόνο και μόνο για να βολεύονται οι «ημέτεροι» ως καθηγητές ή για να μένουν υψηλά τα ενοίκια σε κάποιες επαρχιακές πόλεις. Αλλά όμως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει και μπορούν να εισάγονται οι περισσότεροι έφηβοι (αφού αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, με ένα άλλο κλίμα στην εκπαίδευση και σε όλη την κοινωνία), τα πανεπιστήμια πρέπει να παρέχουν σπουδές που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και πρέπει να είναι αποκεντρωμένα. [Πιο αναλυτικά οι θέσεις του ΑΣΚΕ για την παιδεία θα δημοσιευτούν σε ειδικό φυλλάδιο, ελπίζουμε σύντομα]

Όσο για τις επαρχιακές πόλεις, η επιβίωσή τους εξασφαλίζεται με την ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας στην ευρύτερη περιοχή τους κι όχι με την ίδρυση υποβαθμισμένων και αμφιβόλου χρησιμότητος ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Πολλές αντιδράσεις προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα για περιορισμό διαδηλώσεων σε ορισμένες λωρίδες κυκλοφορίας.

Παρότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, οι ανησυχίες είναι βάσιμες, γιατί βρισκόμαστε σε μια ύποπτη χρονική στιγμή, που η κοινωνική αγανάκτηση αυξάνεται σε πολλούς κλάδους και στρώματα και η αντιτρομοκρατική υστερία των Δυτικών προστατών μας είχε ως αποτέλεσμα να ψηφιστούν νόμοι-λάστιχα, που μπορούν να εφαρμοστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε το επόμενο βήμα να είναι ο περιορισμός των διαδηλώσεων στα πεζοδρόμια και μετά η πλήρης απαγόρευσή τους.

Όμως, αν το συνδικαλιστικό μας κίνημα χαρακτήριζε η σοβαρότητα, θα έπρεπε από μόνο του να έθετε αυτοπεριορισμούς, γιατί πράγματι δεν είναι λογικό 500 διαδηλωτές να ταλαιπωρούν εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένους και άλλους πολίτες, οι οποίοι προφανώς δεν ενημερώθηκαν για την κινητοποίηση και τα (συνήθως δίκαια) αιτήματα των διαδηλωτών και έτσι ούτε πρόκειται ποτέ να τα μάθουν. Αντιθέτως, αν η διαδήλωση πραγματοποιείται χωρίς να διακόπτεται η κυκλοφορία, οι διαδηλωτές έχουν τη δυνατότητα να ενημερώνουν τους συμπολίτες τους και να επιδιώκουν τη συμπαράσταση κι όχι την οργή τους. Προφανώς τέτοιοι αυτοπεριορισμοί δε νοούνται για μαζικές διαδηλώσεις, όπως οι πρόσφατες των δασκάλων, που καλύπτονται και από τα ΜΜΕ.