ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μας έπνιξαν το όζον και τα οξείδια του αζώτου, αλλά ο κ. Σουφλιάς δεν κάνει τον κόπο όχι να πάρει μέτρα, αλλά ούτε καν να μας ενημερώσει. Τα Μ.Μ.Ε. των «νταβατζήδων» όμως έχουν στο απυρόβλητο τον προστατευόμενό τους. Ενώ, αν είχε καυτηριάσει την πρόταση Στεφανόπουλου …

Η συγκλονιστική υπόθεση του μικρού ’λεξ μετατράπηκε σε καθημερινό τηλεοπτικό σόου και οι εφημερίδες αφιέρωσαν πρωτοσέλιδα, ρεπορτάζ, έρευνες και αναλύσεις σ’ ένα θέμα που ξαφνικά ανακαλύφθηκε και πουλάει, την παιδική βία. Λίγοι ασχολούνται με τα αίτια, ακόμα λιγότεροι προτείνουν λύσεις, κανένας δεν αισθάνεται υπεύθυνος.

Όμως τη σχολική και εφηβική βία, τις συμμορίες, δεν τις πρωτογνωρίζουμε τώρα, έχουν μια αυξητική τάση τα τελευταία κυρίως χρόνια. Στο Δικαστήριο Ανηλίκων Αθηνών τη χρονιά 2001-02 είχαν προσαχθεί 103 ανήλικοι 7-12 χρονών, την επομένη χρονιά 2002-03 ο αριθμός σχεδόν διπλασιάστηκε. Εξ άλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι τα παιδιά συμπεριφέρονται βιαιότερα σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Σίγουρα κάτι φταίει, κάποιοι άλλοι ευθύνονται κι όχι μόνο το παιδί των 12 χρόνων.

Αίτια της παιδικής βίας

Η παιδική βία είναι συνέπεια και συνέχεια της μικρής καθημερινής βίας, της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ενηλίκων. Η κατάσταση χειροτερεύει, λόγω της κοινωνικής αποσύνθεσης, της κατάργησης της «γειτονιάς», της απαξίωσης του σχολείου, του ρόλου των εκπαιδευτικών και της οικογένειας. Τα μοντέλα βίας που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την τηλεόραση, στα άθλια σόου της οποίας συμμετέχουν νεαρά παιδιά μετά γονέων και δασκάλων(!), και η επιβολή του δυτικοευρωπαϊκού-αμερικανικού τρόπου ζωής, και τα εξουθενωτικά – απάνθρωπα ριάλιτι παιχνίδια, που προβάλλονται όλες τις ώρες, τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου νικητής είναι όποιος εξοντώσει περισσότερους «αντιπάλους», όχι μόνο καταστρέφουν την παιδική ψυχή, αλλά ευνοούν συστηματικά την επιθετικότητα και τη βίαιη συμπεριφορά από τις πολύ μικρές ηλικίες. Αν μάλιστα δέκτες αυτών των παραστάσεων είναι παιδιά προβληματικών οικογενειών, στις οποίες ίσως συνυπάρχουν φτώχεια, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός ή ακόμα και ρατσισμός, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τα αποτελέσματα, αρκεί να μην υποκρίνεται ότι το πρόβλημα δεν τον αγγίζει.

Η στάση της πολιτείας

Γιατί η πολιτεία, αντί να προλαμβάνει την ανήλικη παραβατικότητα και βία με θεσμούς και προγράμματα, σχολικούς συμβούλους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και σωστή εκπαίδευση, επιτρέπει όλα όσα προαναφέραμε, που συμβάλλουν στην παιδική βία;

Σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς, εθνικούς και πολιτικούς αγώνες η νεολαία, με συλλογικότητα, αλληλεγγύη, πνεύμα αυτοθυσίας και ευγενή ιδανικά, ήταν το πιο μαζικό και μαχητικό κομμάτι. Η καταστολή αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπισή της. Έτσι, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης έγινε συστηματική προσπάθεια, με όλα τα επιστημονικά μέσα, όχι να καταστέλλονται οι αγώνες της νεολαίας, αλλά να μη γίνονται καν. Για το σκοπό αυτό καλλιεργήθηκαν ο ατομισμός, η ανασφάλεια, ο φόβος, όλα τα κατώτερα ένστικτα, ώστε ο νέος να αισθάνεται το διπλανό του ως εχθρό (που πρέπει να πατήσει στο πτώμα του, για να του «φάει τη θέση») και όχι ως σύντροφο (που μαζί θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο). Η «λύση» θα είναι τελική, εάν όλ’ αυτά ξεκινήσουν από τις πολύ τρυφερές ηλικίες. Οι γονείς, κι αν ακόμη υπάρχουν, κι αν είναι στο σπίτι, απορροφημένοι στις δουλειές τους και τα προβλήματά τους, αφήνουν το παιδί εκτεθειμένο με τις ώρες στην τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αργότερα τρέχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.

Ελεγχόμενη και η «αμφισβήτηση»

Ακόμη και η φυσική ανάγκη του νέου να αμφισβητεί το «σύστημα» ικανοποιείται με το «σερβίρισμα» μορφών εκτόνωσης που καλλιεργούν όλα τα παραπάνω και καθιστούν τους νέους ακίνδυνους για το «σύστημα» αυτό. Η διάδοση των ναρκωτικών ήταν ένας ακραίος τρόπος για να «εξουδετερωθούν» οι νέοι, οι παρέες τους και οι οικογένειές τους. Στην Ελλάδα την εποχή αυτή έτυχε να βρεθεί στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβε το καθήκον της διάβρωσης της νεολαίας, ιδρύοντας προς τούτο και ειδικό υπουργείο. Καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έθιξε τίποτα απ’ αυτά που προκαλούν και ενισχύουν την παιδική βία και, φυσικά, δεν τίθεται θέμα να τα θίξει μελλοντικά, όσο την πολιτική στη χώρα μας θα την ασκούν οι γνωστές δυνάμεις, δηλ. οι πάτρωνές τους, ερήμην του ελληνικού λαού, που είναι συνυπεύθυνος, αφού αυτός τους στηρίζει και τους νομιμοποιεί με την ψήφο του ή την ανοχή του.

Στην «Ελευθεροτυπία» εμφανίστηκε διεύθυνση ιστοσελίδας για την υποστήριξη νεαρής Ιρανής, που απειλείται με σοβαρότατη ποινή, βάσει του ισλαμικού νόμου. Το «ενδιαφέρον» αυτό μας θυμίζει τις συλλογές υπογραφών και τις προβολές σκληρών βίντεο με Αφγανές, λίγο πριν την εισβολή των δυτικών «απελευθερωτών». Μετά την εισβολή δεν τους ενοχλούν ούτε η βία κατά των γυναικών, ούτε η μπούργκα, ούτε η παραγωγή οπίου, ούτε τους ενόχλησαν ποτέ αντίστοιχα φαινόμενα στη Σαουδική Αραβία, με το πιο σκληρό ισλαμικό καθεστώς, γιατί εκεί το καθεστώς είναι δικό τους.

Τώρα ήρθε η σειρά του Ιράν, για να αφυπνιστούν τα επιλεκτικά ανακλαστικά των Δυτικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με σκοπό να σκοτεινιάσει μια μέρα ο ουρανός και του Ιράν από τα αεροπλάνα τους. Αν και οι ευφυέστεροι απ’ αυτούς καταλαβαίνουν ότι το Ιράν δεν είναι ούτε Ιράκ, ούτε Αφγανιστάν. Αν τολμήσουν εισβολή, θα γίνει ο τάφος τους.

Η κατάρριψη του ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους από τους Τούρκους και ο θάνατος πάνω στο καθήκον του ηρωικού πιλότου Κώστα Ηλιάκη συγκλόνισαν τον ελληνικό λαό, που οι ηγεσίες του τον καθησύχαζαν με την (αμερικανικής καθοδήγησης) άνευ όρων υποστήριξη της «ευρωπαϊκής» πορείας της Τουρκίας.

Από το 1997, μετά τα Ίμια, οπότε η Τουρκία έθετε τη νέα διεκδίκηση των «γκρίζων ζωνών», οι Σημίτης-Πάγκαλος στη Μαδρίτη, με αμερικανική προτροπή, αναγνώρισαν «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Το 1999 στο Ελσίνκι οι Σημίτης-Γιωργάκης, προκειμένου να μας περάσουν «εύπεπτα» την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την Ε.Ε., αποδέχθηκαν στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής να επιλύσει η Τουρκία τις «συνοριακές» της διαφορές με ειρηνικό τρόπο καθώς και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Να τι έλεγε το 1997 ο Σημίτης: «Η Τουρκία αναγνωρίζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο ότι η βία δεν έχει θέση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται για απόσυρση της απειλής πολέμου.» Φυσικά έλεγε ψέματα, ως συνήθως.

Από τότε λοιπόν μας «σέρβιραν» την αναγωγή των διεκδικήσεων της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου σε «ευρωτουρκικές» διαφορές, που θα δυσχέραιναν, δήθεν, την ευρωπαϊκή της πορεία. Στην πραγματικότητα ακολουθούν τυφλά την αμερικάνικη πολιτική, που θέλει την Ελλάδα και την Κύπρο να στηρίζουν την Τουρκία, όρος που υπήρχε και στο αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν. «Εμείς έχουμε προβεί στις ενέργειές μας υπέρ της τουρκικής πλευράς, ως μία μονομερή χειρονομία καλής θέλησης, και δεν περιμέναμε οποιαδήποτε ανταπόδοση»(!!), έλεγε ο Γιωργάκης στη «Μιλιέτ» (22/9/1999). «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων για κάποιες βραχονησίδες»(!!!), συμπλήρωνε ο ίδιος στα «ΝΕΑ» (23/10/2000). Και στη Βουλή (13/5/2005): «Τα σύνορα γίνονται λιγότερο ανθεκτικά, ίσως και λιγότερο σημαντικά»!!!

Οι 33 ή 34 γύροι συνομιλιών

Από τις αρχές του 2000 ξεκίνησαν άτυπες συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας μεταξύ των Γεν. Γραμματέων των Υπουργείων Εξωτερικών, πρέσβεων Αναστάσιου Σκοπελίτη και Ουγούρ Ζιγιάλ,. Γι’ αυτές δεν έχει διαρρεύσει επισήμως το παραμικρό, προφανώς για να μην προκαλέσουν την αγανάκτηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Κάποια στοιχεία δημοσιογραφικά σχετικά μ’

αυτές δίνονται στην «Καθημερινή» (Στ. Λυγερός 4-6-2006). Σύμφωνα μ’ αυτά, η Τουρκία ζητούσε στο βόρειο Αιγαίο, όπου υπάρχουν εκτεταμένα διεθνή ύδατα και πιθανολογείται βασίμως η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, η υφαλοκρηπίδα ή να μοιρασθεί μεταξύ των δύο χωρών ή να αποτελέσει αντικείμενο συνεκμετάλλευσης με προκαθορισμένα ποσοστά.. Η περιοχή ορίζεται (πάντα στα διεθνή ύδατα) από το ’γιο Ορος και τη Σιθωνία, τη Σκύρο, τη νησίδα Καλόγεροι (δυτικά της Χίου), τη Λέσβο και τον ’γιο Ευστράτιο. Πάγιος στόχος της Τουρκίας, όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους, είναι να αποκτήσει υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και εναέριο χώρο στα δυτικά των νησιών Λήμνου, Λέσβου και Χίου και να τα εγκλωβίσει.

Την άνοιξη του 2003, στην 27η συνάντηση των δύο πολιτικών διευθυντών οι άτυπες διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνυποσχετικού, με σκοπό την παραπομπή στη Χάγη, είχαν ολοκληρωθεί. Οι δύο πλευρές ζητούσαν από το Διεθνές Δικαστήριο να οριοθετήσει γενικά την υφαλοκρηπίδα. Ας σημειωθεί ότι μέχρι τότε η Ελλάδα δε ζητούσε γενικά οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, αλλά ορισμένων περιοχών της, και πιο συγκεκριμένα, στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στον Έβρο και στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των μικρασιατικών παραλίων. Συγκρινόμενο μ’ αυτή την πάγια θέση, το συνυποσχετικό εκείνο συνιστούσε μια μεγάλη ελληνική υποχώρηση. Σ’ αυτό, επίσης, αναφερόταν ρητά ότι οι δύο πλευρές συναινούσαν να επιλυθούν από το Διεθνές Δικαστήριο και όλα τα «παρεμπίπτοντα ζητήματα». Ας σημειωθεί ότι η Αθήνα δεν έθεσε θέμα στην ’γκυρα να αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης.

Όταν ο Ελληνας πρέσβης είχε ζητήσει διευκρινίσεις για το ποια είναι τα παρεπίμπτοντα ζητήματα, ο συνομιλητής του είχε αποφύγει να τα κατονομάσει, δηλώνοντας γενικώς ότι η ’γκυρα θα έχει το δικαίωμα να θέσει όποιο ζήτημα αυτή νομίζει. Και βεβαίως το Δικαστήριο θα κρίνει εάν αυτά που θα τεθούν από την τουρκική πλευρά είναι ή όχι παρεμπίπτοντα. Ο Τούρκος πρέσβης, μάλιστα, αποσαφήνισε ότι η χώρα του θα διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις της, εάν το Δικαστήριο τα κρίνει μη παρεμπίπτοντα και αρνηθεί να γνωμοδοτήσει επί της ουσίας.

Σε άλλο άρθρο ο Στ. Λυγερός («Καθημερινή» 8-6-2006) γράφει: «Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η -υπό τον Γιώργο Παπανδρέου- ελληνική διπλωματία προσπαθούσε κατά τη διάρκεια του 2003 να πείσει την ’γκυρα να αποδεχθεί ένα συμβιβασμό: να ανεχθεί χωρίς αντιδράσεις μία μερική επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, ως άτυπο μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας για την παραπομπή του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και των «παρεμπιπτόντων θεμάτων» στη Χάγη. Για την ακρίβεια, η Αθήνα ζητούσε να γίνει σιωπηλά αποδεκτή μία επέκταση από τα έξι στα εννέα μίλια, με ταυτόχρονη μείωση του εθνικού εναερίου χώρου από τα δέκα στα εννέα μίλια.» Ευτυχώς για την Ελλάδα, οι σχεδιασμοί αυτοί δεν πραγματοποιήθηκαν.

Οι αεροδιάδρομοι

Το 2003 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε για την αλλαγή των αεροδιαδρόμων στο Αιγαίο, καταργώντας τον αεροδιάδρομο Λήμνου-Χίου, που ελεγχόταν πλήρως από την Ελλάδα. Έτσι η Τουρκία πέτυχε το στόχο της, να αποκόψει από αεροδιαδρόμους τη Λήμνο και το Αν. Αιγαίο, να χαραχθούν καινούριοι, που υποχρεωτικά απαιτούν την έγκρισή της, και να μην εμποδίζονται τα τουρκικά μαχητικά, δηλ. να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης.

Έρευνα και διάσωση

Τον Οκτώβριο του 2004 η κυβέρνηση της Ν.Δ. δέχθηκε την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για την αεροπορική έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο που καθορίζονταν με νόμο του ελληνικού κράτους. (Για τα ναυτικά ατυχήματα ίσχυαν επίσης τα όρια του FIR Αθηνών.) Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των ισχυόντων από το 1950. Παράλληλα η κυβέρνηση θεωρεί ότι «η Τουρκία δύναται, προκειμένου περί ναυτικών ατυχημάτων, να προβαίνει σε έρευνα και διάσωση σε θαλάσσιο διεθνή χώρο του Αιγαίου» (Πρακτικό σύσκεψης στο υπουργείο Εξωτερικών, Ιανουαρίου 2006). Η Τουρκία, έχει εκδώσει και εφαρμόζει σχετικό νόμο από το Δεκεμβρη του 2001, με τον οποίο καθορίζει το μισό Αιγαίο (ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, που πέφτει ακριβώς πάνω στη βραχονησίδα Καλόγεροι, βόρεια της ’νδρου) ως δική της περιοχή θαλάσσιας έρευνας και διάσωσης.

Έτσι με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε κατάσταση αποκλεισμού της στο ανατολικό Αιγαίο.

Οικονομική στήριξη στην Τουρκία

Και δεν αρκούσαν αυτά, αλλά έπρεπε να στηρίξουμε και την παραπαίουσα τουρκική οικονομία, με την αγορά από την Εθνική μιας ασήμαντης τουρκικής τράπεζας, έναντι 3-4 δισ. ευρώ, δηλ. με όλο το μετοχικό της κεφάλαιο. Ποσά θηριώδη και επιλογές που είναι απαράδεκτες πολιτικά και επιχειρηματικά. Δυστυχώς η αστική μας τάξη δεν έχει ξεχάσει τις ρίζες της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η κατάρριψη και ο πανικός

Στις 23 Μαΐου καταρρίφθηκε το ελληνικό μαχητικό και στους ηγετικούς κύκλους της χώρας που δε διανοούνται να προασπίσουν τα ελληνικά συμφέροντα επικράτησε πανικός. Η στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, δηλ. η υποχωρητικότητά μας, αντί να μειώσει, αύξησε την επιθετικότητά της, όπως ήταν φυσικό. Αντιλαμβάνονταν ότι αυτό δεν ήταν αποδεκτό από τον ελληνικό λαό. Έτσι έπρεπε να σοφισθούν κάτι άλλο, πιο «εύπεπτο». Δε γνωρίζουμε ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να επιστρατεύσει το Στεφανόπουλο, αν και λένε ότι εμπνευστής του άρθρου ήταν ο Σημίτης και συντάκτης ο Ροζάκης, που, 5 μόλις μέρες μετά την κατάρριψη, ζήτησε να παραπέμψουμε όλες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Χάγη (σύνορα, αποστρατικοποίηση νησιών, υφαλοκρηπίδα κ.λπ !!), για να σηματοδοτήσει την «νέα πολιτική», την οποία έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν (Γιωργάκης, ΣΥΝ) και να «βρεί» ενδιαφέρουσα η κυβέρνηση της ΝΔ και η Ντόρα Μητσοτάκη. Τελικά, όταν αποκαλύφθηκε τι σήμαινε η πρόταση Στεφανόπουλου, οι υποστηρικτές της άρχισαν τις ... εκπτώσεις, με συνέπεια να τον εξευτελίσουν πλήρως. Το πρόβλημα όλων αυτών είναι να μην έρθουν σε αντίθεση με τους Αμερικάνους, να μη δυσκολέψουν δηλ. έστω και στο ελάχιστο την Τουρκία, που ξεκινά συνομιλίες για το πρώτο κεφάλαιο ένταξής της στην Ε.Ε. (παιδεία και πολιτισμός) και απαιτείται κοινή θέση των 25 υπουργών εξωτερικών.

Ευτυχώς που η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη με τις παραχωρήσεις αυτών των οσφυοκαμπτών και δεν έχει απεμπολήσει την ελληνικότητα του Αιγαίου. Οι αντιδράσεις που υπάρχουν τους προκαλούν αμηχανία και ελπίζουμε ότι θ’ αποτρέψουν και πάλι τις μειοδοσίες τους.

Το μεγάλο όμως μερίδιο τιμής και αναγνώρισης ανήκει στους ηρωικούς μας πιλότους, που διακινδυνεύουν καθημερινά τη ζωή τους για την προάσπιση του Αιγαίου, χωρίς να περιμένουν καμμία ανταμοιβή, ούτε καν ηθική. Γι΄ αυτούς «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,..»

Για τους καινούργιους φίλους του ΑΣΚΕ και αναγνώστες της «Ε» υπενθυμίζουμε περιληπτικά τη θέση μας για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης.

Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι ένας σοβαρός λόγος για το σημερινό κατάντημα της αυτοδιοίκησης (και του συνδικαλισμού) είναι ο κομματικός έλεγχος. Το ΑΣΚΕ πιστεύει στην αυτονομία του κάθε φορέα. Στην κοινωνία που οραματίζεται η εξουσία πρέπει να ασκείται από πολλούς και ποικίλους φορείς (κόμματα, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, φορείς πολιτιστικούς, επιστημονικούς, οικολογικούς, αθλητικούς κλπ.).

Σήμερα όλοι σχεδόν οι δήμοι και οι νομαρχίες ελέγχονται από κομματικές παρατάξεις, που έχουν μετατρέψει την αυτοδιοίκηση σε χώρο διαφθοράς. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, το ΑΣΚΕ στις εκλογές υποστηρίζει παρατάξεις προοδευτικές και αυτόνομες ή (όπου δεν υπάρχουν) τα μέλη του ΑΣΚΕ προσπαθούν να συμβάλουν στη δημιουργία τέτοιων παρατάξεων. Τα μέλη του ΑΣΚΕ δε συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων αυτών ως υποψήφιοι για οποιοδήποτε αξίωμα (όπως και στο συνδικαλισμό), ακριβώς για είμαστε συνεπείς με την ιδεολογία μας, παρότι είναι δεδομένο ότι το αξίωμα αποφέρει κομματικά οφέλη.

Αν, τελικά, μια τέτοια παράταξη, όπως την προσδιορίσαμε προηγουμένως, δε συγκροτηθεί, ψηφίζουμε, χωρίς να υποστηρίζουμε ανοιχτά, όποιο συνδυασμό θεωρούμε ότι είναι πιο κοντά στην αντίληψή μας για την αυτοδιοίκηση, αποκλείοντας τους συνδυασμούς της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ. Το λευκό αποτελεί την τελευταία μας επιλογή.