ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Μετά από πολύμηνο… αγώνα εις αναζήτησιν χορηγών(…) και κατάλληλον ονομασίαν (ίδρυμα ή ινστιτούτο ή έτερόν τι) τελικώς ανακοινώθηκε και εγκαινιάστηκε (μετά μεγάλου πλήθους, που ενθύμιζε μάζωξη σε κηδεία δημοφιλούς ηθοποιού) ινστιτούτο αγνώστου σκοπού και αδιευκρίνιστου ενασχολήσεως, εκτός, φυσικά, της διαφήμισης επανόδου του ιδρυτού του στην ενεργό πολιτική δράση!

Στην αρχή ακούγαμε για «ίδρυμα Τσίπρα». Ομως φαίνεται ότι υπερίσχυσε η ιδέα ότι το όνομα αυτό «μυρίζει» τεθνεότα και προϋποθέτει μεγάλη δωρεά για τη συντήρησή του και τον, φαινόμενο έστω, σκοπό του, συνήθως κοινωφελή, και ως εκ τούτου επελέγη το «ινστιτούτο», λέξη που σημαίνει «ίδρυμα επιστημονικό, τεχνικό ή εκπαιδευτικό ανωτέρου επιπέδου».

Τώρα, βέβαια, ανακύπτει ένα ουσιαστικής σημασίας ερώτημα: τι σχέση διαθέτει ο κ. Τσίπρας με επιστήμη, τεχνική ή εκπαιδευτική και μάλιστα ανωτέρου επιπέδου(!); Και, δυστυχώς, υπάρχουν «κακές γλώσσες» που θα υπενθυμίζουν κακεντρεχώς τα γνωστά «Η Λέσβος, η Μυτιλήνη, η Χίος και τα άλλα νησιά» ή «έκανε στροφή 360 μοιρών» ή «δεν ήξερα ότι υπάρχουν θαλάσσια σύνορα»(!), για να αφήσουμε πια το «δημοψήφισμα», το «Μάτι» ή «το νόμο με ένα άρθρο», «το έπος των Πρεσπών»…

Είναι, φυσικά, συγγνωστή η επιθυμία, παντός ανθρώπου, να διακρίνεται, να θαυμάζεται ή, έστω, να ασκεί εξουσία όποιου είδους και βαθμού, όμως υπάρχει πάντοτε ένα όριο, πέραν του οποίου ελλοχεύει ο κίνδυνος της γελοιότητας…

Το όριο αυτό ο κ. Α. Τσίπρας μάλλον το υπερέβη και μάλιστα με ...άριστα! Σκέφτηκε ότι θα δικαιολογηθεί πλήρως ο τίτλος «ινστιτούτο», αν εξασφάλιζε ένα «διδακτορικό», έστω και «επίτιμο». Και το εξασφάλισε από την Τουρκία!!

Αναυδοι έμειναν οι Ελληνες πολίτες με την απονομή του τίτλου «επίτιμου διδάκτορος» από μέγα ιδιωτικό πανεπιστημιακό «ίδρυμα»(!), αυτό του δισεκατομμυριούχου Τούρκου, κ. Κοτς, που δραστηριοποιείται παγκόσμια, ακόμα και στην Ελλάδα!

Και εις κατώτερα!

Οι εκλογές είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη μιας δημοκρατίας,συνεπώς κανένα επιχείρημα δεν δικαιολογεί την αποχή από αυτές. Μέσω των εκλογών επιλέγουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι εκπροσωπούν καλύτερα το κοινωνικό σύνολο και θα εργάζονται για το κοινό καλό και όχι μόνο για τα συμφέροντα μιαςμικρής μερίδας της κοινωνίας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καθόλη την διάρκεια της θητείας μιας κυβέρνησης ο λαός πρέπει να παραμένει απαθής και να αποδέχεται στωικά κάθε νόμο και πολιτική που βλάπτει τα εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα.

Χρειάζεται δράση και διαμαρτυρία από το κοινωνικό σύνολο οργανωμένες από κοινωνικούς φορείς και όχι από κομματικά όργανα που εξυπηρετούν προσωπικά και όχι  κοινωνικά συμφέροντα. Ακομμάτιστος συνδικαλισμός που θα νοιάζεται πραγματικά για τα εργασιακά συμφέροντα,ακομμάτιστη τοπική αυτοδιοίκηση που θα νοιάζεται ειλικρινά για τα συμφέροντα του τόπου της και διαδηλώσεις για κάθε κοινωνικό πρόβλημα οργανωμένες από την κοινωνία για την κοινωνία.

Ολοι οι πολίτες να μην τρέφουν υλιστικές αυταπάτες και να ξέρουν ότι, αν το σύνολο της κοινωνίας δεν έχει ανθρώπινες αξίες, τότε έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις αλυσίδες τους!

Καμμιά κοινωνία που δεν έχει προτεραιότητα τον άνθρωπο δεν μπορεί να αποκαλείται δημοκρατία.

Παλαιότερα είχαμε προβεί σε πολλές αναφορές στην «σύζυγο» (αγνοούμε τον τύπο νομιμοποίησης του τίτλου ή και αν υπήρξε κάτι τέτοιο) του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, την κα Περιστέρα (Μπέτυ) και ιδιαίτερα στη σημασία της επετείου της 5ης Ιουλίου (2015).
Είχε δηλώσει αργότερα η εν λόγω κυρία ότι κάθε  5η Ιουλίου καταλαμβάνεται από «νεύρα, οργή και δάκρυα, διότι οι ευρωπαίοι δεν ετίμησαν την απόφαση του Δημοψηφίσματος»(…!), ενώ θα έπρεπε, κατά την ημετέρα εκτίμηση, να πανηγυρίζει για το παγκόσμιο ρεκόρ που επέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ και σία να μετατρέψουν το ΟΧΙ σε πλήρες ΝΑΙ, τα αποτελέσματα του οποίου θα μας κατατρύχουν επί πολλές γενεές.

Σχεδόν κάθε χρόνο εγκρίνονται «ψηφίσματα» κατά της Ελληνικής απονομής Δικαιοσύνης, με συνενοχή μάλιστα και των δικών μας, αντιπολιτευόμενων συνήθως, εκπροσώπων, και ουδείς αναφέρεται στην κατ’εξοχήν ξένη υπαιτιότητα των δικαιικών εθνικών «παραπτωμάτων».

Εννοείται ότι τέτοιου είδους (ή και ανάλογου και σε άλλα πεδία) «επιρροές» εμφανίζονται και σε άλλες «μικρές» χώρες που συνδέονται στενότερα ή και ελαφρύτερα με τους εκάστοτε «μεγάλους». Ομως σε χώρες «προτεκτοράτα», όπως, και κυρίως στην Ελλάδα, που επιπρόσθετα χρησιμοποιείται και ως πειραματόζωο για κάθε είδους κατάχρηση «εποπτείας», μέτρων και πολιτικών καταστροφικών για τους Ελληνες, η κατάσταση είναι, πλέον, αφόρητη τόσο που οδηγεί σε έκρηξη.

Ετσι: Η Ελληνική Δικαιοσύνη επιχείρησε να διαλευκάνει το σκάνδαλο της Γερμανικής Ζίμενς στην Ελλάδα, όπου είχε απλωθεί με δωροδοκίες δακτυλοδεικτούμενες και με ομολογίες αυτών που είχαν εμπλακεί, εκατοντάδων εκατομμυρίων σε βάρος του Δημοσίου. Θυμίζουμε ότι ήδη το 1990, επί οικουμενικής κυβέρνησης του Ζολώτα «δώρισε» 6 δισεκατομμύρια δραχμές στους 3 εταίρους της Κυβέρνησης, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό (ΚΚΕ+ΚΚΕ εσωτ.) η Ζίμενς συνεργαζόμενη με την εταιρία του Κόκκαλη («του Εθνικού προμηθευτή»)και συνέχισε την αμαρτωλή δραστηριότητα μέχρι και σήμερα. Είχε επιχειρήσει το θεάρεστο έργο της και στις ΗΠΑ, όπου πρωτοδιώχτηκε και δικάστηκε με βαρύτατη αποζημίωση. Τότε αναγκάστηκε να κινηθεί και η Ελληνική Δικαιοσύνη, δικάστηκε πρωτόδικα, έγινε συμβιβασμός αποζημίωσης που δεν κατεβλήθη, εκτός από 100 υποτροφίες Ελλήνων φοιτητών σε γερμανικά πανεπιστήμια(…). Η δικαστική περιπέτεια συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και τελικά λόγω παραγραφής (!) «αθωώθηκαν» όλοι και τώρα θα επιστραφούν τα πρόστιμα και οι κατασχέσεις και θα επιστρέψουν (!) στην Ελλάδα ο Χριστοφοράκος (φίλος της φαμίλιας), καταδικασμένος ερήμην, από τη Γερμανία και ο Καραβέλας που εδραπέτευσε στην Νότια Αμερική επί Υπουργείας Εξωτερικών της κ. Ντόρας. Γερμανικός θρίαμβος...

Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς είχε δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε μια μόνον Ανακριτική Επιτροπή της Βουλής, για τις συνθήκες που οδήγησαν στο Μνημόνιο. Δεν το «προχώρησε». Εν τω μεταξύ όμως επιχειρήθηκε δικαστική δίωξη του περιώνυμου Γεωργίου, προέδρου της Στατιστικής Υπηρεσίας, ο οποίος, μόνος του είχε δηλώσει ότι το έλλειμμα της Ελλάδας δεν ήταν 9-10%, αλλά 15%, με αποτέλεσμα να μας επιβληθεί το πρώτο Μνημόνιο, παρανόμως και με ομολογημένα λανθασμένο αλγόριθμο(!). Επιχειρήθηκε δίωξη του κ. Γεωργίου, αλλά η Ε.Ε., δηλ. η Γερμανία, το απαγορεύει και ο αυτουργός παραμένει ελεύθερος Νέος γερμανικός θρίαμβος.

Ο ΟΗΕ έχει θεσπίσει Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας με παράνομες πολιτικές επεμβάσεις κατά ξένων χωρών, το οποίο δεν έχουν αναγνωρίσει οι ΗΠΑ (όπως, φυσικά, και η Τουρκία). Επιχείρησαν να υποχρεώσουν και άλλες χώρες να μην το αναγνωρίσουν ή, τουλάχιστον, με διμερείς συμφωνίες να μην είναι δυνατόν να συλληφθούν Αμερικανοί πολίτες που θα κατηγορούνταν σε αυτό το δικαστήριο. Δεν είναι γνωστό αν αυτό το επέτυχαν και με ποια, ακριβώς, κράτη. Σημειωτέον ότι ακόμα και τώρα φοβάται να μην εμπλακεί σε αυτό ο πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ(…) για την επιχείρηση κατά του Ιράκ, ενώ είναι ήδη κατηγορούμενοι ο Πούτιν και ο Νετανιάχου του Ισραήλ

Αρκούν τα τρία αυτά παραδείγματα για να φανεί πώς οι λεγόμενοι μεγάλοι αντιμετωπίζουν την Δικαιοσύνη του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και του Δικαίου γενικότερα και πόσο ειλικρινείς (!) είναι όταν κατηγορούν άλλες χώρες  για… ελλιπή απονομή Δικαιοσύνης…

Εν αρχή πρέπει να επισημανθεί ότι για πρώτη φορά, από το 1980, την αποφράδα χρονολογία εισόδου της χώρας μας στην, τότε, ΕΟΚ, οι ευρωεκλογές, δηλ. το αποτέλεσμά της και τα παρεπόμενά του, υπήρξαν τόσο απρόσμενα καθοριστικά για γενικότερες εξελίξεις, που δεν εκδηλώθηκαν ακόμη πλήρως.

Κατά πρώτον, για πρώτη φορά υπήρξε γενικά αποδοκιμασία, πέραν της τερατώδους αποχής (που για μας, καταρχήν, είναι κατακριτέα), του προηγούμενου των ευρωεκλογών πολιτικού συστήματος της χώρας. Και είναι αλήθεια ότι ολόκληρη η Ε.Ε. υπέστη μέγα πλήγμα στην όλη συγκρότησή της ως μέρους της απάνθρωπης Παγκοσμιοποίησης-Νέας Τάξης που επιδιώκεται, ειδικότερα όμως για την Ελλάδα (και πιθανόν για τη Γαλλία) και οι επιπτώσεις του αποτελέσματος αυτού προοιωνίζονται πολύ σοβαρότερες εξελίξεις, δυνητικά ευνοϊκές για την ελληνική κοινωνία και την Ελλάδα ως χώρα αυθύπαρκτη

Ως προς τα κόμματα, γενικά.

Στο βαθμό (πολύ χαμηλό μέχρι σήμερα) που διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο στην πορεία της  Ελληνικής κοινωνίας, τα κόμματα, όπως αυτοπροσδιορίζονται με την ιδεολογία τους και τα λεγόμενα προγράμματά τους, παίζουν σοβαρό ρόλο στην λειτουργία της κοινωνίας και (πρέπει να) καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις σ’αυτήν. Ετσι και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αυτών οδηγούν, αθέλητα και αναγκαστικά ίσως, απροσδόκητα προς αυτήν την κατεύθυνση τώρα, για λόγους που αναλύονται κατά το δυνατόν, σε άλλο κείμενο, αυτού του φύλλου της «Ε».

Πρώτη επισήμανση: Μέχρι τώρα το Σύστημα (και) στη χώρα μας χρησιμοποιούσε τους όρους Ακροδεξιά και Ακροαριστερά όπως το βόλευε, δηλ. απολύτως αρνητικά, όπως και τους όρους εθνοκεντρικά ως εθνικιστικά, δηλ. ως φασιστικά, ναζιστικά ή σταλινικά! Τώρα πώς θα αντιμετωπίζονται τα δεξιότερα της λεγόμενης συντηρητικής Ν.Δ., και αριστερότερα (!)του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ και άλλα μικρότερα κόμματα) που σχεδόν όλα αποτελούν τους νικητές των ευρωεκλογών; Και τα ενδιάμεσα, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλέυση Ελευθερίας και λοιπά πώς και ονομάζονταν «δημοκρατικό τόξο»; Λειτουργούν πράγματι δημοκρατικά; Ή μήπως απλώς είναι κοσμοπολίτικα, δηλ. σχήματα της καταστροφικής Νέας Τάξης, της απάνθρωπης Παγκοσμιοποίησης;

Και δεύτερη διαπίστωση: Τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που διαθέτουν (ή νομίζουν) το γνώρισμα της κυβερνησιμότητας δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί ότι οι καιροί άλλαξαν και μάλλον είναι δύσκολο πλέον να διακρίνουν «τη σωστή πλευρά της ιστορίας», αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Και έτσι απλώς προσπαθούν να «πλασαριστούν», όπως έχουν συνηθίσει, ως «υπάκουοι στους ξένους», σ’αυτούς που νομίζουν πως θα εξασφαλίσουν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Και διαγκωνίζονται γι’αυτό, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα της δικής τους κοινωνίας, της δικής τους πατρίδας, απροκάλυπτα και τυφλά!

Ειδικότερα για τις αντιδράσεις των κομμάτων στις Ευρωεκλογές.

Στα κόμματα που είχαν εκλογικά αποτελέσματα θετικά (Βελόπουλος, Νίκη, Λατινοπούλου, ΚΚΕ), όπως είναι φυσικό, δεν εμφανίζονται εσωτερικά προβλήματα και το μόνο πρόβλημα που θα φανεί να υπάρχει είναι το πώς η ευνοϊκή τάση θα συνεχισθεί (κάτι εξαιρετικά αμφίβολο) ή, έστω, θα σταθεροποιηθεί.

Αντίθετα, εκεί που υπήρξε, μεγάλο ή μικρότερο, πλήγμα, όπως είναι άμεσα επόμενο, εμφανίζεται μεγάλη ανησυχία και, προφανώς, επικίνδυνη εσωστρέφεια. Εδώ όμως παρουσιάζεται κάτι το παράξενο. Οπου συνέβη πτώση, έως και πανωλεθρία (Μητσοτάκης), εμφανίζεται μια (επίπλαστη, βέβαια) έλλειψη ανησυχίας και επομένως μη δυνατότητα ανάκαμψης(…), ενώ εκεί που η ζημιά ήταν ουσιαστικά μικρή έως και (φαινομενικά) μικρή αύξηση (ΠΑΣΟΚ-Ανδρουλάκης) δημιουργήθηκε σχεδόν αναστάτωση! Ενδιάμεση η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκης, όπου όμως ο κίνδυνος ακόμη και διάλυσης εμφανίζεται μεγάλος, εξαιτίας του νυν και τέως προέδρων τους…

Στην Ν.Δ. του Μητσοτάκη ο πάταγος της πτώσης ένα χρόνο μόλις μετά τον «θρίαμβο» του 2023(!) ήταν εκκωφαντικός. Και μάλιστα έφτασε να χάσει το 1/3 της εκλογικής τους δύναμης, κατά σύμπτωση(;) ανάλογο ποσοστό στους βουλευτές τους κατά την ψήφιση του, προκλητικού, «γάμου»! Είπαν ότι έλαβαν το μήνυμα «να συνεχίσουν πιο έντονα και αποτελεσματικά τις μεταρρυθμίσεις»!! Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Και ήδη εκφράστηκε, για πρώτη φορά, η αντίδραση και μάλιστα έντονη και απροκάλυπτα στην πρώτη μετά τις ευρωεκλογές σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής ως πρώτο βήμα της αμφισβήτησης. Και το επόμενο, ακόμη πιο βροντερό με τις ομιλίες, πολιτικές πλήρεις πλατφόρμες από τους δύο πρώην Πρωθυπουργούς, που πλέον συμπλέουν σχεδόν ολοκληρωτικά! Αναμένεται, πιθανόν και σύντομα, το επόμενο βήμα οπότε… θα προλάβει άραγε ο Κυρ. Μητσοτάκης (και οι απίθανοι κηπουροί του) να αποχωρήσει ευφήμως (π.χ. σε μια, έστω μικρή, θέση στο ιερατείο της Ε.Ε. ή θα έχουμε… δράματα; Ο καιρός, που φθάνει, θα δείξει. Ελπίζουμε μόνο να μην έχει προλάβει να πληρώσει τα γραμμάτια σ’ αυτούς που τον προώθησαν με ένα «κατόρθωμα» ανάλογο της Κυπριακής τραγωδίας ή του αίσχους των «Πρεσπών»…

Τα ίδια περίπου, τηρουμένων των αναλογιών, μια που δεν κατέχει δημόσια θέση, ισχύουν και στον ΣΥΡΙΖΑ και σία του απίθανου Κασσελάκη. Καμώνονται ότι δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό και μάλιστα η περαιτέρω ήττα και αποδυνάμωσή του σημαίνει μια καλή αρχή για την Μεγάλη Ανατροπή!! Και είναι, πράγματι, θλιβερό το θέαμα (και ακρόαμα) των εναπομεινάντων στενών ακολούθων του (π.χ. του Πέτρου Παππά ή του ...κ. Αποστολάκη (!). Ο κ. Φαραντούρης πρόλαβε να αποδράσει στην ευρωβουλή…) να επιχειρούν να δικαιολογήσουν ή να «ερμηνεύσουν» τις αλλ’ αντ’ άλλων ατάκες του «αρχηγού» τους. Οι αντιδράσεις, αμφισβητήσεις είναι συνεχείς, αυτό όμως, δυστυχώς γι’αυτούς, θα σέρνεται για αρκετό καιρό με άγνωστη έξοδο από το συνεχώς επιδεινούμενο αδιέξοδο, και απλώς θα αναμένουν μήπως ευοδωθούν οι άοκνες προσπάθειες εξωθεσμικών κύκλων και ολόκληρου σχεδόν του μιντιακού κόσμου να επιτύχουν κάποιο εγχείρημα συνεννοήσεων συγκολλήσεων, μετά ή άνευ του πελαγωμένου Αλ. Τσίπρα. Θα τους ευχόμαστε «καλή επιτυχία», αλλά δε θα μας πιστεύουν…

Ελαφρώς διαφορετικά, περισσότερο «θεσμικά» συμβαίνουν στον «άδικο» και πιθανόν «αχρείαστο» πόλεμο εντός του ΠΑΣΟΚ, που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε διασυρμό. Λειτουργούν ως έτοιμοι από καιρό και ήσαν έτοιμοι να αμφισβητήσουν τον πρόεδρό τους, ανεξάρτητα από το ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, που τελικά δεν ήταν και αρνητικό! Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, ιδιαίτερα αν πιστεύουν πως είναι τουλάχιστον κωμόπολη με προοπτική πρωτεύουσας… Εδώ η αντίδραση της ηγεσίας ήταν απροσδόκητα ήπια και, πάλι, «θεσμική». Χωρίς πολλές κουβέντες ορίστηκαν εκλογές αρχηγού τον Οκτώβριο (εν τω μεταξύ όμως πώς θα πορεύονται;) και ακολούθησε βροχή υποψηφιοτήτων και οργασμός(!) άσχετων στην πραγματικότητα, για επικράτηση των εκλεκτών απίθανων προξενητών, συναντήσεων, γευμάτων κ.λπ. Και δεν είναι απίθανο, να ισχύσει και εδώ το «ανύπαντρος προξενητής για πάρτι του δουλεύει».

Κάτι τέτοιο που πιθανόν ισχύει και για τον θεωρούμενο αντιπρόεδρο της Λέσχης της Κηφισιάς (παράρτημα της πάλαι ποτέ λέσχες Μπίλντεμπεργκ και τώρα του Νταβός, που θέλουν να «κυβερνήσουν» τον κόσμο!) Πέτρο Ευθυμίου (παρέμενε, μέχρι τώρα, στο ΠΑΣΟΚ;), που έφτασε να θεωρήσει τον κ. Ανδρουλάκη πολιτικό νάνο. Ωραία ατμόσφαιρα…

Παραδόξως ο κ. Ανδρουλάκης παραμένει ατάραχος (οι σχετικές δημοσκοπήσεις τον θεωρούν βέβαιο νικητή) και πιθανόν δικαίως, όμως το διάστημα μέχρι τις αρχαιρεσίες είναι πολιτικά μεγάλο…

Το, όπως περιγράφεται, πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας δεν χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, δυστυχώς, και παρά το ότι λόγω των μεγάλων προβλημάτων και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού θα υπήρχε ευκαιρία για μια Ελληνική έξοδο από την κρίση και μια ελπιδοφόρα πορεία για την Ελλάδα, για την ώρα οι ελπίδες δεν φαίνονται, άμεσα τουλάχιστον, …ελπιδοφόρες! Εν τω μεταξύ το πολιτικό προσωπικό της κυβερνησιμότητας προχωρά μετέωρο στον αέρα χωρίς, ουσιαστικά, νομιμοποιημένες ηγεσίες.       Δύστυχη Χώρα!


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)