ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα κι οι καημοί της δόλιαςΟλυμπιάδας του 2004.

Μετά τις αλλεπάλληλες αντικαταστάσεις (με αποζημιώσειςεκατοντάδων εκατομμυρίων) αυτών που θα διηύθυναν το πλοίο της Ολυμπιάδαςαπό αυτόν που ο ίδιος τους διόριζε φτάσαμε στην "ομάδα νίκης" της (κατάΜαλβίνα) χρυσόμυγας Γιάννας.

Το τι επακολούθησε σε κωμωδίες για αρχοντοχωριάτεςκαι νεόπλουτους δε βρίσκει κανείς κάτι το αντίστοιχο. Και ο εκτελών χρέηπρωθυπουργού Σημίτης παλεύει με τους απερίγραπτους "Αθάνατους" του Σάμαρανκκαι τα πελώρια συμφέροντά τους από τη μία και με τους δύστυχους υπουργούςκαι λοιπούς "αρμοδίους" από την άλλη, που αρνούνται (και δικαίως...) ναπλαισιώνουν την αυλή της Γιάννας και να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες της(χωρίς να παίρνουν τίποτα οι ίδιοι).

Αλλά το μεγάλο φαγοπότι μόλις άρχισε. Κι η Γιάννα,που προετοιμάζει το έδαφος για να... κυβερνήσει την Ελλάδα (εκτός πια καιτης φαίνεται... μικρή γι' αυτήν) προκαλεί εκνευρισμό μέχρι και αγανάκτηση.

Ιδιαίτερα, τώρα που θα διδάσκεται και στα σχολείαολυμπιακό μάθημα (!) και θα συγκροτεί τις στρατιές των μισθοφόρων της "εθελοντών"για την Ολυμπιάδα.

Πώς να παρηγορήσει κανείς τον Πάγκαλο, το Λαλιώτη,τον Αβραμόπουλο και τους λοιπούς επίδοξους σωτήρες!

Ας ελπίσουμε πως η ίδια η ανικανότητά τους θα μαςσώσει, μήπως αναγκασθούν να στείλουν αλλού την Ολυμπιάδα του 2004. Ίσωςμέχρι τότε κάτι να παραμένει όρθιο.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ 7/9/2000

Η διαπλοκή και η διαφθορά, που κυνικά και απροκάλυπταέχουν πάρει τρομακτικές διαστάσεις στη χώρα μας, δεν είναι πρωτογενή φαινόμενα.Είναι σύμφυτες με το καθεστώς της εξάρτησης, που σήμερα (τουλάχιστον σεοικονομικό επίπεδο) εκφράζεται με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ καιμέσω αυτής στη βαρβαρότητα της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης.

Επομένως κάθε ειλικρινής αγώνας για την καταπολέμησηαυτών των φαινομένων προϋποθέτει καθαρές προτάσεις και αγώνα για την εξάλειψητων αιτίων που τα προκαλούν.

Έχουμε ξαναγράψει για τους πραγματικούς στόχους τηςπρόσφατης μεταρρύθμισης του Αρσένη (και την αμέσως προηγούμενη του συναδέλφουτου, υμνητή και διαφημιστή του χασίς, Γιωργάκη), πέρα από το απέραντο κομφούζιοπου, συνειδητά ή ασυνείδητα (λόγω και ανικανότητας), επέβαλε στο χώρο της:Περιορισμός της Παιδείας στους λίγους, εκδίωξη των πολλών από το Λύκειο,αφελληνισμός, απανθρωπισμός. Τέτοιες είναι οι εντολές του ΟΟΣΑ, εναρμονισμένεςμε το μοντέλο κοινωνιών των (ονομαστικά ) 2/3, στην πραγματικότητα του1/4 στην καλύτερη περίπτωση.

Ο φόβος των αντιδράσεων

Φυσικά, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, τα παιδιά καιτους γονείς, κυρίως (θα περίμενε κανείς να αντιδρούσαν όλοι οι, φύσει καιθέσει, αρμόδιοι, αλλά πού να το επιτρέψουν τα διάφορα "προγράμματα"...)Οι αντιδράσεις έντονες, και εντονότερες προβλεπόταν για τώρα, που τα άμεσα(ως προς την ανώτερη εκπαίδευση) αποτελέσματα θα φαίνονταν ολοκάθαρα καιθα οδηγούσαν σε εκρήξεις. Αυτό μόνο προσπαθεί να αποφύγει με τον καινούργιουπουργό ο κ. Σημίτης και τίποτα άλλο. Και σ' αυτό τον διευκολύνει και τοείδος των αντιδράσεων στην εκπαιδευτική του πολιτική.

Μόνο οι εξετάσεις ;

Κανείς σχεδόν, δε διαμαρτύρεται για την ουσία τουπροβλήματος της παιδείας μας, το πιο ασήμαντο στοιχείο του οποίου είναιο τρόπος πρόσβασης στην Ανώτατη και Ανώτερη Παιδεία. Και όμως όλοι με αυτόασχολούνται, αντί να ενδιαφέρονται για το τι, πως και με ποιους θα διδάσκονταιτα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι σε όλα τα στάδια της παιδευτικής διαδικασίας.

Και συνοπτικά, να βοηθήσουμε τους μαθητές να εξελιχθούνχωρίς κανένα εμπόδιο και με βάση τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας,της ιστορίας μας, του τόπου μας, αλλά και τις κλίσεις του κάθε μαθητή.

Στη συνέχεια το πώς, δηλ. με τι βιβλία, με τι όργανα,με τι μεθόδους, σε ποιους τόπους θα γίνει αυτό. Και φυσικά με ποιους θαγίνεται αυτό. Τι είδους δασκάλους θα έχουμε και πώς θα τους βοηθούμε διαρκώςκαι θα τους αμείβουμε, ώστε να μπορούν να ασχολούνται αποκλειστικά σ' αυτότο λειτούργημα.

Φυσικά, έχουμε απόψεις για όλα τα παραπάνω γενικέςκαι ειδικές. Δεν έχει όμως, αυτή τη στιγμή, σημασία τι λέει ο καθένας.Αυτό είναι υπόθεση (και διαρκής μάλιστα) όλης της κοινωνίας και αυτό έπρεπενα γίνεται από τους αρμόδιους φορείς, απ' όλα τα πνευματικά ιδρύματα, απ'όλες τις ομάδες, απ' όλους τους πολίτες, μέσα από τις κατάλληλες διαδικασίες.Και αντί αυτού μέσα σε μόλις 5 χρόνια, από την ίδια κυβέρνηση έχουμε 3διαφορετικές (!) μεταρρυθμίσεις, που αφορούν μόνο στον τρόπο εξέτασης,ανάλογα με το πώς ο Γιωργάκης, ο Αρσένης και ο τωρινός (και οι παρατρεχάμενοίτους) πιστεύουν ότι μπορούν να συνδυάσουν την εκτέλεση έξωθεν εντολών μετην ικανοποίηση απαιτήσεων των φίλων τους. Ούτε να συνεννοηθούν μεταξύτους δεν μπορεί η κυβέρνηση.

Πυροσβέστης ο Ευθυμίου

Δεν έχει, συνεπώς, μεγάλη σημασία να ασχοληθούμε καιπολύ με το τι επιδιώκει ο εντεταλμένος για τον χώρο αυτό του συγκροτήματοςΛαμπράκη και για τους δικούς του σκοπούς, που φυσικά δεν έχουν καμία σχέσημε το πρόβλημα της παιδείας. Το μόνο που επιδιώκουν (με την άδεια, φυσικά,των μεγάλων εντολέων, που θέλουν να σώσουν την κυβέρνηση, μπροστά στιςογκούμενες αντιδράσεις, όσο ακόμη την χρειάζονται) είναι να λειτουργήσειως πυροσβέστης στην φωτιά που απειλείται να ανάψει, όταν εκδοθούν τα αποτελέσματατων εισαγωγικών εξετάσεων, η ανακοίνωση των οποίων πάει από αναβολή σεαναβολή, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο. Να μην αισθανθούν αμέσως οι υποψήφιοιως αποκλεισμένοι, να τους δοθούν, δήθεν, απεριόριστες ευκαιρίες, να ισχύειή να μην ισχύει ο προφορικός βαθμός, να μειωθεί ή να αυξηθεί ο αριθμόςτων εισακτέων, παλαιών ή νέων, κ.λ.π. Και δε χρειάζεται να ασχολούμαστεσοβαρά μ' αυτά, γιατί αύριο θα ισχύουν άλλα και μεθαύριο διαφορετικά. Έτσιώστε να αποπροσανατολίζονται όλοι από το πραγματικό πρόβλημα και (νέο εύρημα)από τα άλλα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά και που δημιουργεί η τωρινή κυβέρνηση.Και φυσικά να περάσει απαρατήρητη η άλωση της Παιδείας από τον Λαμπράκη,αν προλάβει...!!! Συζήτηση άλλη, λοιπόν, και πραγματικός αγώνας για πραγματικήπαιδεία.

Ασυνήθιστες (;) εξελίξεις, που γίνονται τώρα πλέονευρύτερα ορατές, παρατηρούνται στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια.

Δικτατορικό καθεστώς

Βασικό στοιχείο της Τουρκίας ως κράτους είναι ηδια της βίας επιβολή τουρκικής εθνικής συνείδησης στους λαούς και στιςομάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που απάρτιζαν την ΟθωμανικήΑυτοκρατορία και που δεν ήταν Τούρκοι (οι Τούρκοι ήταν και είναι μειοψηφία)Σχέδιο και καθοδήγηση γερμανική, πού υλοποιήθηκε από τους νεότουρκους τουΚεμάλ με τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων. Έκτοτε ο κεμαλισμόςαποτελεί την επίσημη ιδεολογία (Η ευτυχία του να είσαι Τούρκος. Ο μόνοςφίλος του Τούρκου είναι ο Τούρκος.)

Τοποτηρητής αυτής της «ακεραιότητας) της Τουρκίαςείναι ο στρατός. Το τουρκικό στρατοκρατικό καθεστώς με το μανδύα κοινοβουλευτικής«δημοκρατίας» είναι στυγνή δικτατορία από τις πλέον ειδεχθείς. Κόμματακαι πολιτικοί εκτός νόμου, λευκά κελιά, πολιτικοί κρατούμενοι, βασανιστήρια,« εξαφανίσεις» εκτελέσεις από παρακρατικούς, ερήμωση και σφαγές στο Κουρδιστάν.

Η μορφή αυτή διακυβέρνησης είναι απόρροια της δημιουργίαςτης Τουρκίας και της διατήρησης της. Συνεπώς δε μπορεί ούτε καν να εξωραισθείγια το θεαθήναι. Εκδημοκρατισμός θα σημάνει πιθανότατα τη διάλυσή της ήτουλάχιστον τη ριζική αλλαγή της κρατικής της συγκρότησης.

Στρατός και κοινωνία

Οι Νεότουρκοι ευνόησαν τα αστικά στρώματα σε βάροςτων γαιοκτημόνων-πασάδων, που είχαν τις τοπικές εξουσίες, προκειμένου ναεπιβάλουν ενιαίο κρατικό συγκεντρωτικό σύστημα. Η στρατιωτική ιεραρχίακαι η διοικητική κάστα ήταν κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία και είναι καιτώρα η πραγματική άρχουσα τάξη. Στελεχώνεται αξιοκρατικά από την αφρόκρεματης κοινωνίας και τα στελέχη τους αποκτούν υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Έτσι παραδοσιακά ο Στρατός έχει σημαντικά κοινωνικάερείσματα στον πληθυσμό με το ιδεολόγημα του κεμαλισμού, δηλ. του εγγυητήτης «ακεραιότητας», που ενισχύεται και με τα τεράστια κονδύλια, που διαχειρίζεται.Από τη δεκαετία του 70 ξεκίνησε και κορυφώθηκε μετά τη διάλυση της ΣοβιετικήςΈνωσης το χτίσιμο της εικόνας της Τουρκίας ως τοπικής υπερδύναμης με τοπρόσχημα της εχθρικής περικύκλωσης, που ισχυροποίησε περισσότερο το ρόλοτων στρατιωτικών, θέλοντας μάλιστα να κρατούν τα προσχήματα για εσωτερικούςκαι εξωτερικούς λόγους, δηλ ότι η Τουρκία είναι δημοκρατία, επέβαλαν στοΣύνταγμα του 1982 (επί Εβρέν) θεσμικό ρόλο για το στρατό με το πανίσχυροσυμβούλιο εθνικής ασφάλειας ώστε να ελέγχουν απολύτως την κυβερνητική πολιτικήκαι γενικότερα την πολιτική ζωή και ν' αποφεύγουν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα.

Τα αστικά στρώματα επωφελήθηκαν σε πρώτη φάση απότην ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς γι' αυτό και δεν αντέδρασαν πολιτικάστο δικτατορικό σύστημα διακυβέρνησης.

Εκδηλώσεις αντίδρασης, είτε από διανοούμενους, είτεαπό πολίτες, που πρόβαλλαν τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τουςείτε, αργότερα, από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αντιμετωπίζοντανκατά κανόνα με την κατηγορία της υπονόμευσης της ακεραιότητας της Τουρκίας.

Οι αντιδράσεις

Τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρές ρωγμέςστο τουρκικό καθεστώς που οφείλονται κυρίως :

• στον αγώνα των Κούρδων

• στην συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών(θρησκευτικών, εθνι­κών, πολιτιστικών) λαών, ομάδων, ή στρωμάτων.

• στην άνοδο των αστικών στρωμάτων που διεκδικούνπλέον αποφασιστική συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις με στόχο το άνοιγμαπρος το εξωτερικό των αγορών.

Η κρίση φαίνεται πλέον σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο.

• Η άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Αχμέτ Σεζέρνα υπογράψει διάταγμα για απόλυση των ισλαμιστών δημοσίων υπαλλήλων (μ'αυτό συμφωνεί το 70 % των ερωτηθέντων σε σφυγμομέτρηση), που ζητά το ΓενικόΕπιτελείο.

• Η αποτυχία του στρατού να παρατείνει τη θητεία του Ντεμιρέλ.

• Ο προηγούμενος πρόεδρος του Ανώτατου ΑκυρωτικούΔικαστηρίου Βουράλ Σαβάς χαρακτήρισε, πέρσι, παράνομο το σύνταγμα του 1982επειδή επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων. Η Χουριέτ μάλιστα μετά την ομιλίααυτή δημοσίευσε τους βαθμούς του στο λύκειο όπου ο βαθμός του στο μάθηματης «εθνικής ασφαλείας» (σ.σ !!!) δεν ήταν ιδιαίτερα καλός.

• Ο Γιλμάζ να καθησυχάζει τους στρατιωτικούς: «δεθα διαλυθούμε αν μπούμε στην ΕΕ».

• Διανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίων μιλούν ανοιχτάγια την ανάγκη του τέλους του κεμαλισμού και το σεβασμό των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων .

• Τούρκος πολίτης να δηλώνει ότι τελευταία ανακάλυψεότι δεν είναι Τούρκος όπως νόμιζε αλλά Πόντιος (δηλ. Έλληνας) και ότι υπάρχουντουλάχιστον 300.000 Πόντιοι στην Τουρκία (στην πραγματικότηταυπάρχουν πολλοί περισσότεροι). Κάτι ανάλογο άλλωστε συνέβη με τους Κούρδους.• Με τους σεισμούς κατέρρευσε στη συνείδηση του πληθυσμού η εικόνα τουπανίσχυρου κράτους και του στρατού-πατέρα.

Οι σχέσεις μας μετην Τουρκία

Την πολιτική της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» σχεδίασανεπί χάρτου η γραφειοκρατία και οι «εγκέφαλοι» του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ σανγενική συνταγή για την, προς το συμφέρον των ΗΠΑ, επίλυση των περιφερειακώνσυγκρούσεων. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι η διατήρηση του τουρκικού καθεστώτοςμε τη σημερινή του δομή.

Η διατήρησή του φθάνει μέχρι παραχωρήσεις εθνικήςμας κυριαρχίας από το ενδοτικό δίδυμο Σημίτη-Γιωργάκη, όπως άλλωστε προβλέπειη απόφαση του Ελσίνκι που αναγνωρίζει διαφορές. (Όλες οι διαφορές να επιλυθούν,αν αποτύχουν οι διμερείς διαπραγματεύσεις, στη Χάγη).

Η «προσέγγιση» αφορά τις ελίτ των δύο χωρών που ισχυροποιείτο σημερινό καθεστώς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας για να δικαιολογήσειτις σχεδιαζόμενες παραχωρήσεις.

Η υποστήριξη εκ μέρους της Ελλάδας της τουρκικής αστικήςτάξης για την είσοδό της στην ΕΟΚ δεν πρόκειται να βοηθήσει τον εκδημοκρατισμόκαι άρα τη μείωση ή και κατάργηση της τουρκικής απειλής. Η τουρκική αστικήτάξη έχει κάθε συμφέρον να διατηρήσει τη σημερινή «ακεραιότητα» της ενιαίαςτουρκικής αγοράς, που μόνο ο στρατός μπορεί να της εγγυηθεί.

Συνεπώς θα επιδιώξει με τους στρατιωτικούς ένα συμβιβασμό,που όμως δε θα μεταβάλει ουσιαστικά τη φύση καθεστώτος.

Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον για τον εκδημοκρατισμότης Τουρκίας. Αυτό σημαίνει την κατάργηση του στρατοκρατικού καθεστώτοςκαι την δημοκρατική έκφραση όλων των εθνικών, πολιτιστικών, κοινωνικώνστοιχείων της. Η Ελλάδα οφείλει στο πλαίσιο αυτό ν' αναπτύξει και να διευρύνειτη στήριξη των στοιχείων αυτών, να «εξάγει» πολιτισμό και σχέσεις αλληλεγγύηςπρος όλους τους .καταπιεζόμενους, διανοούμενους, κ.λ.π., ενώ παράλληλαν' αντιτάσσεται έμπρακτα στις απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας και τουτουρκικού δικτατορικού καθεστώτος.

Στις αρχές του Ιούλη, όταν το ανόητο τσιράκι της κ.Ολμπράϊτ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, θριαμβολογούσεότι η πολιτική του (δηλ. η μειοδοσία του) θα οδηγούσε σεομαλοποίηση των σχέσεων με την Τουρκία και σε απομόνωση των επεκτατικώνκύκλων της, το καθεστώς της ’γκυρας απαντούσε μ'έναν Αττίλα-3 προωθώνταςτα στρατιωτικά φυλάκια στα Στροβίλια και με ομοβροντία επιθετικών δηλώσεωνκατά της χώρας μας με αποκορύφωμα το άρθρο του Τζεμ στον ιταλικό τύπο.