ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΑΔΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ;

Ο Μητσοτάκης, το 1992, παρακολουθώντας την πέρα απόκάθε λογική υστερία των εοκικών χωρών κατά της Ελλάδας στο θέμα των Σκοπίων,κάποια στιγμή (ακόμη κι αυτός, που ήθελε «η υπερήφανη Κρήτη να φύγει απότη βάρβαρη Ελλάδα»·) εξερράγη και είπε:

Για τους Ευρωπαίους υπάρχει εξήγηση:

Προσπαθούν με την υπερβολική εχθρότητα να αποσείσουντην καταδυνάστευση που υπέστησαν από την ελληνική κληρονομιά, εννοείταιτην αρχαία. Πώς να εξηγηθεί, όμως, ο σαδισμός που επιδεικνύουν σήμερα σεό,τι ελληνικό ή σε όποιο δίκιο της χώρας μας οι περισσότεροι πολιτικοίμας και οι «διανοούμενοι της, τάχα. Αριστεράς,

Η μόνη εξήγηση για τη μονομανία τους αυτή είναι ότιαισθάνονται πως οι Έλληνες δεν τους «αγαπάνε», δεν τους υπολογίζουν, δεντους θαυμάζουν!

Και η μόνη θεραπεία είναι να τους αγνοήσουμε ολοκληρωτικά!

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ...

Ντελίριο επιθέσεων, ειρωνειών έως και ύβρεων κατάτου Χριστόδουλου και, δευτερευόντως, κατά της Εκκλησίας έχει καταλάβειπολλούς δημοσιογράφους και δημοσιογραφίζοντες. Δε δικαιολογείται κάτι τέτοιομόνο από τη σπουδή τους να στηρίξουν το Σημίτη και την ευρωγερμανική πολιτικήτου. Τους κατέλαβε αυτή η μανία, επειδή το δημιούργημά τους, ο ευνοημένοςαπό τα κανάλια και τις αρθρογραφίες, τους ξεπέρασε. Αυτονομήθηκε και απόμύθος έγινε πραγματικότητα. Έπαθαν ότι και οι μαθητευόμενοι μάγοι, όταντα μαγικά τους γίνονται ανεξέλεγκτα.

ΚΑΙ Ο ΣΥΝ

Κάτι αντίστοιχο έπαθαν και οι του ΣΥΝ. Στηρίζουν,βέβαια, το Σημίτη, εποφθαλμιώντας καρέκλες, κυρίως όμως ζηλεύουν. Εκείνοιέχουν «δοκτορά», θεωρούν εαυτούς «το άλας της γης», αλλά κανείς δεν τουςακούει, κανείς δεν τους δίνει σημασία. Και έρχεται ένας παπάς και μαζεύειεκατοντάδες χιλιάδες.

Τι πίκρα κι αυτή!

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ

Ο Κόκκαλης, που δεν αποκλείεται να γίνει ο νέοςΚοσκωτάς, αρνείται να πληρώσει για επόμενα 2 χρόνια (όπως προβλέπει τοσυμβόλαιο) τον προπονητή Γ.Ιωαννίδη (!), που πρόσφατα απέλυσε.

Πολλοί παραξενεύτηκαν, μια και τα κέρδη (όσα τουαφήνουν για να παίζει οι αμερικανοί, όπως καταγγέλλει η 17 Νοέμβρη, δηλ.πάλι οι αμερικανοί) από τις παντοειδείς επιχειρήσεις του είναι τεράστια.Κάποιοι ερμήνευσαν το γεγονός από το ότι, ενδεχομένως, του στοίχισε πολύτο στήσιμο της «Σαλώμης», στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Κάποιοι άλλοι, όμως, που ξέρουν καλύτερα, ισχυρίζονταιότι ο Κόκκαλης δε συγχώρεσε του Ιωαννίδη ότι στις εκλογές δεν υποστήριξετο Σημίτη, αλλά τη Ν.Δ.!

Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ , ΤΑΧΑ...

Στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου για συλλογή υπογραφώνγια τις ταυτότητες υπήρξε μεγάλη αντίδραση από την κυβέρνηση κι αυτούςπου συμφωνούν με την πολιτική της. Επικαλέστηκαν, κυρίως, ότι δε μπορείνα έχει καμιά αξιοπιστία κάτι τέτοιο, αφού κανείς δε θα μπορεί να διαβεβαιώσειγια την αυθεντικότητα τους και για τη σοβαρότητα της απόφασης αυτών πουθα υπογράφουν.

Διερωτήθηκαν ποτέ όλοι αυτοί για την αξιοπιστία τωνεκλογών τους, δηλ. πόσο σοβαρή ήταν η ψήφος αυτών που την έδιναν, πόσημπορεί να ήταν η νοθεία, πόσος ο φόβος και ο εξαναγκασμός,

Δημοκρατία είναι μια σύνθετη λέξη που πηγάζει από το ουσιαστικό «δήμος», δηλαδή λαός, και το ρήμα «κρατώ», δηλαδή κατέχω την εξουσία. Νοηματικά σημαίνει ότι την εξουσία την έχει ο λαός και ότι αυτός αποφασίζει για το τι θα συμβεί και τι όχι. Είναι λοιπόν δυνατόν στις σημερινές συνθήκες που υπάρχουν στη χώρα μας να θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πραγματικότητα, ότι η κοινωνία των ελεύθερων πολιτών αποφασίζει, ότι μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους, μέσα σε τεράστιες οικονομικές ανισότητες;

Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την κυριαρχία των πλουσίων πάνω στο λαό. Οι οικονομικά ισχυροί την εμφανίζουν σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης ταξικά ουδέτερο, που πασχίζει για την πρόοδο ολόκληρης της κοινωνίας. Τα πολιτικά της κόμματα, αυτά που δραστηριοποιούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος, έχοντας κάνει τους απαιτούμενους συμβιβασμούς, οι ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι , που ενδιαφέρονται για την καριέρα τους και όσοι κατά κάποιο τρόπο έχουν «τακτοποιηθεί» και «βολευτεί» με αντάλλαγμα να ξεπουλήσουν τη συνείδησή τους και να ανέχονται τη διαφθορά και τη σήψη την παρουσιάζουν επίσης σαν υπερταξικό σύστημα. Ορισμένοι εμφανίζουν τις κατακτημένες με σκληρούς αγώνες ελευθερίες και δικαιώματα ως αποδεικτικό στοιχείο της άποψης τους.

Τυπική ισονομία

Υπάρχει βέβαια μια τυπική ισονομία; Η κυβερνητικήεξουσία ασκείται από την κυβέρνηση, που εξασφαλίζει τη λαϊκή πλειοψηφίαμε την εκλογή των αντιπροσώπων του λαού, οι οποίοι εκλέγονται με άμεσηκαθολική απόρρητη ψηφοφορία. Επίσης στη Βουλή υπάρχει και η αντιπολίτευση.Έτσι δημιουργείται η ψευδής εντύπωση ότι στη λειτουργία αυτής της κοινοβουλευτικήςδημοκρατίας ο λαός συμμετέχει ελεύθερα, μέσα από την ανάδειξη των οργάνωνεξουσίας, που φαινομενικά λειτουργούν υποδειγματικά. Υπάρχει η έκφρασηπολλών θέσεων, η έκδοση εντύπων είναι ελεύθερη, όποιοι επιθυμούν μπορούννα δημιουργήσουν κάποιο πολιτικό κόμμα, οργάνωση, σύλλογο ή φορέα, να συγκεντρωθούν,να μιλήσουν, να διεκδικήσουν, να δραστηριοποιηθούν ατομικά και συλλογικά.Κι αυτά οπωσδήποτε είναι σημαντικά.

Οι νόμοι όμως πάντα προστατεύουν τα συμφέροντα τωνπλουσίων, που στην Ελλάδα είναι εμπορομεσίτες του μεγάλου ξένου κεφαλαίου. Οτύπος, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία των οικονομικά δυνατών, πουυπερασπίζουν έτσι την πολιτική τους, τα συμφέροντά τους, ενώ αποσιωπούν,διαστρεβλώνουν, συκοφαντούν, γελοιοποιούν καθετί που θεωρούν ότι μπορείνα τα απειλήσει. Οι πλούσιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και ενισχύουντη δράση των οργανώσεων και των προσώπων που είναι όργανα δικά τους. Είναικραυγαλέα άνιση η εκλογική και κάθε πολιτική αναμέτρηση ανάμεσα στους εκλεκτούςτους και σε αυτούς που προσπαθούν να αγωνισθούν για την επικράτηση τηςκοινωνικής δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως φάνηκε πεντακάθαρακαι στις εκλογές της 9ης Απρίλη.

Εκλέγειν και εκλέγεσθαι

Ακόμη η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναικάλπικη, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομικήδυνατότητα για πολιτική αναμέτρηση με τους ανθρώπους που ανήκουν στην πλουτοκρατία.Εξαρτώνται μάλιστα από αυτήν και τα πολιτικά κόμματα που την εκφράζουνκαι οι ψηφοφόροι τους από το φόβο της ανεργίας, το ρουσφέτι, και τις υποσχέσειςή και την εξαγορά. Παράλληλα με την παραγωγή της πιο χυδαίας υποκουλτούραςδιαφθείρουν διαρκώς και συστηματικά τις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων,τους εκμηδενίζουν σαν προσωπικότητες, τους αφαιρούν κάθε διάθεση αντίδρασηςκαι αντίστασης απέναντι σε ό,τι αποκρουστικό συναντήσουν μπροστά τους.Από εκεί και μετά γίνονται τα χαζοχαρούμενα ανθρωπάκια, τα ναρκωμένα όντα,που δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να υπακούσουν στα αφεντικά τηςζωής τους. Αυτή είναι η δημοκρατία τους!

Η ώρα της αφύπνισης

Όμως κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα της αφύπνισης ! Και τότε θα αμφισβητηθεί το διεφθαρμένο καθεστώς τους, στο οποίο κυριαρχείο ατομικισμός, η αποξένωση, η υποκρισία, οι πόλεμοι, η αισχρότητα, η απόγνωση.Και τότε θα αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία, στην οποία θα επικρατείη κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας,ο πόθος για ειρήνη, η αρμονική συνύπαρξη όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητααπό την εθνικότητα, τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία και την ιδεολογία τους.

Του Σήφη Στενού*
’ρθρο στην "ΑΘΗΝΑΪΚΗ"

ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ δίμηνο μετά τις εκλογές και θα περίμενε κανείς να δει κάποιες αλλαγές στην πολιτική ή έστω στη συμπεριφορά των κυβερνητικών, αφού όπως είπαν, πήραν το "μήνυμα".

ΚΙ ΟΜΩΣ, όχι μόνο δε φαίνεται κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετασυνεχίζουν τα ίδια και δείχνουν να ετοιμάζονται και για τα χειρότερα.

ΚΑΙ ΜΕ χειρότερο τρόπο και ήθος (αν είναι δυνατόν...)με πατερναλιστική μάλιστα συγκατάβαση προς κάθε διαμαρτυρόμενο. Πράγματι,αισθάνονται ως καθεστώς πλέον, με όλα τα δυσοίωνα που αυτό συνεπάγεται.ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ όμως ασφαλείς και βέβαιοι για τη "συναίνεση". Ανησυχούνκαι πολύ μάλιστα για τις αντιδράσεις σε αυτά που ετοιμάζονται να δρομολογήσουν.Και παίρνουν τα μέτρα τους: Αποπροσανατολισμός τέτοιος, όμως, που ξεπερνάειτους στόχους τους. έτσι:

- ΕΠΙ 10 και πλέον ημέρες περιέφεραν ανά την Ελλάδασε πόλεις και χωριά. σε λαγκάδια και θάλασσες, την "ιερή φλόγα της ολυμπιακήςιδέας" (!) επαναφέροντας μνήμες της χουντικής επταετίας. Φαντάζεται κανείςτι θα επακολουθήσει κατά τη διάρκεια της προσεχούς 4ετίας με το νέο "εθνικόόραμα της Ολυμπιάδας", των αναβολικών και της κερδοσκοπίας, ανεξάρτηταμάλιστα από το αν τελικά θα τελεσθεί εδώ, όπως θα τελεσθεί... μετά ταιλαροτραγικά περί την προετοιμασία τους.

- ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ οι επιθέσεις στους παραπλήσιους πολιτικούςχώρους, με τη βοήθεια ή και την πρωτοβουλία εξωπολιτικών μηχανισμών. Αφούδημιούργησαν πραγματικό κομφούζιο στις τάξεις του ΣΥΝ, κατά τρόπο πολιτικάαήθη ("οι ώριμοι ψηφοφόροι της εκσυγχρονιστικής αριστεράς ψήφισαν ... Σημίτηκαι ζητούν τώρα το ανάλογο μερίδιο"!), στράφηκαν κατά της Ν.Δ., με τρόπουςκυριολεκτικά άγριους, όχι όμως και ασυνήθεις στο ΠΑΣΟΚ (ας θυμηθούμε ταπερίφημα "σύκα" που εκτόξευσε ο Θ. Πάγκαλος σε συνάδελφό του υπουργό).

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αναφύεται το... μέγα θέμα της αναγραφήςή όχι του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Προστατεύουν, λένε, τα προσωπικάδεδομένα των πολιτών, τους οποίους όμως παραδίδουν με πλήρη ακτινογραφίατων γνωρισμάτων τους, μέσω Σέγκεν σε κάθε ενδιαφερόμενο, απαιτώντας ταυτόχροναπιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για κάθε διορισμό.

ΠΑ ΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Από ποια σοβαρά θέματα θέλουν νααποσπάσουν την προσοχή;

ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ και ασφαλιστικά ζητήματα ίσως όμως ακόμηδεν ξεκίνησαν. Πιθανόν οι σοβαρότατες εξελίξεις στο Αιγαίο και Κύπρο, όπουΓιωργάκης και Σημίτης προχωρούν ακάθεκτοι. Ακόμη πιο πιθανόν οι ευρωπαϊκέςεξελίξεις για τη θεσμοθέτηση επίσημου Διευθυντηρίου και υποδούλωσης τωνάλλων.

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ μόνο (!) γι'αυτά ή μας περιμένουν και άλλα χειρότερα, αν υποτεθεί πως υπάρχουν χειρότερα; Χρειάζεται μεγάλη προσοχή τώρα που πλησιάζει μάλιστα η καλοκαιρινή ραστώνη...

Ο ψευτο« οικολόγος με τα πάνινα παπούτσια» Γιόσκα Φίσερ, με το αξίωμα πια του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, μόνο που δεν αναφώνησε το χιτλερικό «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλλες» (Η Γερμανία υπεράνω όλων) στο τέλος του Μάη. Ούτε λίγο ούτε πολύ απεκάλυψε (βολιδοσκοπώντας και τις αντιδράσεις) το σχέδιο της Γερμανίας για δημιουργία ομοσπονδίας μερικών από τα κράτη μέλη της ΕΟΚ, που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της και επισημοποίησε την «Ευρωπαϊκή Ένωση» των πολλών ταχυτήτων. Και για να μην υπάρξει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις τους, συμπλήρωσε ο Καγκελάριος Σρέντερ; «Με όλο το σεβασμό που έχουμε για ορισμένες χώρες, είναι μια συζήτηση που αφορά κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία» ! !

Έτσι οι μάσκες της ισότιμης συμμετοχής έπεσαν και, φυσικά, ξέσπασε σάλος. Πρώτος ο γάλλος (!) υπουργός εσωτερικών Σεβενεμάν εξανέστη: «Κατά βάθος (η Γερμανία ονειρεύεται) πάντοτε την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού έθνους». Δεν έχει θεραπευθεί ακόμη από τον εκτροχιασμό που υπήρξε ο ναζισμός στη ιστορία της»! Σκληρά λόγια. Η Αγγλία, φυσικά, θορυβήθηκε. Η Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία, Φινλανδία, Δανία πήραν αυστηρά αρνητική στάση. Μόνο το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο ενθουσιάστηκαν, μια που (πιστεύουν πως) θα πάρουν μέρος στην κυριαρχία πάνω στους άλλους... Όσο για τις ΗΠΑ, περιορίστηκαν σε ειρωνικά σχόλια.

Και η Ελλάδα του Σημίτη; Ούτε που πήρε είδηση. Κανένα σχόλιο. Δεν πρόλαβαν να χαρούν το «θρίαμβο» της εισόδου στην ΟΝΕ και τώρα άντε πάλι από την αρχή. Πάντως ο Σημίτης δεν το βάζει κάτω και με αφορμή την ΟΝΕ δηλώνει: Συμμετέχουμε στο σκληρό πυρήνα των αποφάσεων τουΕυρωπαϊκού γίγνεσθαι!

Τα πράγματα όμως είναι σοβαρά. Αν υποτεθεί πως μιατέτοια εξέλιξη θα επισημοποιηθεί και στην πράξη, θα προκληθεί έκρηξη. Δενείναι οι ηγεσίες των άλλων χωρών σαν τους δικούς μας. Υπηρετούν εκείνοι,ανεξάρτητα από το μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό της δικής τους εξάρτησης,τα συμφέροντα, όχι βέβαια των λαών τους (αν ήταν έτσι, ποιος θα έμπαινεστην ΕΟΚ), τουλάχιστον της άρχουσας τάξης τους και δεν είναι διατεθειμένοινα μεταπέσουν και επίσημα στη θέση των υπόδουλων, θα επιχειρήσουν, λοιπόν,να αντιδράσουν.

Η πορεία, όμως, της ΕΟΚ ήταν προδιαγεγραμμένη. Γερμανογαλλικήκυριαρχία από την αρχή.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Σ. Ε. του ΑΡΔΗΝ για την πρόσκληση της να βρεθούμε σ' αυτό το τραπέζι, γιατί θεώρησε χρήσιμο ν' ακουστεί και η γνώμη του ΑΣΚΕ για τις εκλογές της Νέας Τάξης.

Στα 30 χρόνια που προηγήθηκαν της παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός φρόντιζε να αμβλύνει τις αντιθέσεις του, γιατί οι αλλαγές στην Αν. Ευρώπη, η επανάσταση στην Κίνα, η ανάπτυξη εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και η ύπαρξη ισχυρών και ταξικών συνδικάτων στον ίδιο το δυτικό κόσμο αμφισβητούσαν την παντοδυναμία και τη μακροβιότητα του. Χρειαζόταν, λοιπόν, πολιτικούς, που έπρεπε να παίζουν σοβαρό διαμεσολαβητικό ρόλο, να πείθουν τους λαούς, έπρεπε συνεπώς .να είναι αυτοί οι πολιτικοί ισχυρές προσωπικότητες, που διεκδικούσαν ση μαντικό μερίδιο και στη λήψη των αποφάσεων.

Αφηνιασμένος καπιταλισμός

Σήμερα με την παγκοσμιοποίηση ένας αφηνιασμένος καπιταλισμός επιχειρεί να εκμεταλλεύεται πιο απροκάλυπτα και ανελέητα από ποτέ την ανθρωπότητα, δεν είναι σε θέση να ενδιαφέρεται ούτε για την αυτοσυντήρηση του κι έτσι είναι φυσικό να έχει αλλάξει και ο ρόλος της πολιτικής των πολιτικών. Σήμερα από τον Κλίντον την Ολμπράϊτ, τον Μπλερ και τον Ντ' Αλέμα, μέχρι το Σημίτη και τον Καραμανλή οι πολιτικοί της παγκοσμιοποίησης είναι άνθρωποι μετρίου ή μικρού αναστήματος, υπάλληλοι, που μόνο εκτελούν εντολές. Δεν εξαρτάται απ' αυτούς ούτε αν θα είναι στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. ’λλοι κανονίζουν, κατά πως τους συμφέρει, μέσω των ΜΜΕ,που τους έχουν υποκαταστήσει και, μάλιστα , όχι υποστηρίζοντας κάποιες πολιτικές ή κάποιες ιδεολογίες, αλλά καλλιεργώντας την παθητικοποίηση με τη μη πολιτική, τη μη ιδεολογία. Το τέλος. Παράδειγμα οι εκλογές της 9ης Απρίλη με τη σκανδαλώδη υποστήριξη προς το ΠΑΣΟΚ για ευνόητους λόγους.

Ανεξέλεγκτα κινήματα

Είναι φανερό ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, οι αντιθέσεις θα αποκτήσουν πρωτοφανείς διαστάσεις, νέα κινήματα θα αναπτυχθούν, όπως προβλέπει και η έκθεση της Επιτροπής Ανάπτυξης του ΟΗΕ του 1999, «για να αμφισβητήσουν την πορεία της κοινωνίας προς την κόλαση και το τίποτα, για να προσδώσουν το δικό τους δυναμισμό.». Δικά τους λόγια.

Όταν, λοιπόν, το καπιταλιστικό σύστημα θα χρειαστεί τους πολιτικούς του, για να χειραγωγήσει αυτά τα κινήματα (όπως έκανε πχ. ο Α. Παπανδρέου), δε θα τους διαθέτει. Ένας λόγος κι αυτός που ο καπιταλισμός είναι σήμερα περισσότερο ετοιμόρροπος από ποτέ.

Δε θα προσπαθήσω να σας πείσω, φυσικά, γιατί είναι πολύ κακή η παγκοσμιοποίηση, όπως εκφράζεται σήμερα και στην Ελλάδα με την ένταξη στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ. Διαπιστώσεις κυκλοφορούν ευρύτατα. Ακόμη κι ο κ Καραμανλής κάνει σχεδόν τις ίδιες διαπιστώσεις με μας. Κάποια σημασία θα είχε να προβλέψουμε ότι η ένταξη στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ σημαίνει αναγκαστικά πολύ χειρότερες ημέρες σε όλα τα επίπεδα. Ούτε σ' αυτό χρειάζεται να σας κουράσω [βλέπετε σχετικά το έξοχο άρθρο του Π. Λαφαζάνη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - Σενάριο για το τέλος της 4ετίας]

Όμως η γνώμη του ΑΣΚΕ είναι ότι, αν σταματήσουμε εδώ, δε βοηθούμε και πολύ στην ανάπτυξη και χειραφέτηση των νέων κινημάτων. Αν δεν προτείνουμε τι μπορεί και πρέπει να γίνει, αν δεν αγωνιζόμαστε γι' αυτό που πρέπει να γίνει, δίνουμε την εντύπωση ότι η εξέλιξη αυτή είναι κακή μεν, αλλά νομοτελειακή, οπότε ο πολύς ο κόσμος σκέπτεται ότι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δηλ. υποτάσσεται ακόμη περισσότερο στο πολιτικό σύστημα της Νέας Τάξης. Για ν' αφήσουμε ότι πολλοί που δεν υποτάσσονται οδηγούνται σε επιλογές τύπου Χάϊντερ ή Λεπέν κι εδώ αξίζει να τονίσουμε την υποκρισία της ΕΟΚ, που δήθεν, ανησυχεί για κάτι που η ίδια δημιούργησε.

Αναγκαία η αποχώρηση από την ΕΟΚ

Αν εμείς σ' αυτή την αίθουσα είμαστε σοφότεροι των υπολοίπων Ελλήνων, πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες, να καταθέσουμε προτάσεις, να πείσουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος κι αγωνιζόμαστε γι' αυτόν. Ρωτάμε, λοιπόν: Η ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ είναι ή δεν είναι ο τρόπος υποταγής μας στην παγκοσμιοποίηση, στη Νέα Τάξη, Όσο παραμένουμε στην ΕΟΚ, μπορεί να αποφασίζει η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση (και η κάθε εθνική κυβέρνηση μιας περιφερειακής χώρας) για ο,τιδήποτε σημαντικό;

Έχουμε ή δεν έχουμε παραχωρήσει τις εξουσίες της κυβέρνησής μας στο διευθυντήριο των Βρυξελών, του οποίου οι διαθέσεις απέναντι μας είναι μάλλον γνωστές; Ή μήπως η ΕΟΚ μπορεί να γίνει καλύτερη;

Πρέπει, λοιπόν, να πάρουμε θέση. Να πούμε ότι δε μπορούμεν' αποφύγουμε το σημερινό κατρακύλισμα και, πολύ περισσότερο, να κάνουμεοποιοδήποτε βήμα προόδου όσο παραμένουμε στην ΕΟΚ. Αυτό είναι το ζήτημαγια τη χώρα μας πάνω στο οποίο κρίνονται όλοι κι αυτό θα έπρεπε να είναιτο κεντρικό θέμα αυτών των εκλογών, θα πικράνουμε κάποιους φίλους μ' αυτόπου θα πούμε, πιστέψτε, χωρίς καμμιά διάθεση πολεμικής, αλλά πίστη μαςείναι ότι όποιος δεν προτείνει σαφώς την αποχώρηση από την ΕΟΚ, και, ιδιαίτερα,όποιος καλλιεργεί αυταπάτες ότι τα κονδύλια της ΕΟΚ (δηλ. τα δικά μας χρήματα)μπορούν να διατεθούν οπουδήποτε αλλού πέραν της δημιουργία της εοκικήςφάρας (αντίστοιχης με την αμερικανική του σχεδίου Μάρσαλ) λειτουργεί μέσαστα πλαίσια ανοχής του συστήματος.

Τι άλλο προτείνουμε

Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο : Εντάξει, είμαστε κατά της παγκοσμιοποίησης. Αλλά στη θέση της τι ;

Στο βαθμό που τα κινήματα αναπτύσσονται είναι βέβαιο ότι θα απαντούν σ' αυτό το ερώτημα, το καθένα με βάση τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της χώρας του. Είναι βέβαιο ότι οι λαοί θα κάνουν τη δική τους παγκοσμιοποίηση, θα πορευτούν σε μια πανανθρώπινη κοινωνία. Δε θα τη λένε, βέβαια, παγκοσμιοποίηση, για να μην ξυπνούν οι μνήμες.

Ας πούμε, λοιπόν, τη γνώμη μας. Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι τον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης δεν είναι σε θέση να τον σηκώσουν κάποιες άρχουσες ελίτ. Αυτές λειτουργούν σαν να προτιμούν να τρέχουν με βεβαιότητα προς το γκρεμό, όπου θα πέσουν αύριο, αντί να σταματήσουν σήμερα και να τους ποδοπατήσουν οι ανταγωνιστές τους που έρχονται από πίσω. Το βάρος, λοιπόν θα το σηκώσουμε εμείς, οι εκτός των τειχών, δηλ. η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, γι' αυτό η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγήςείναι κατά τη γνώμη μας προϋπόθεση, για να αντιμετωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση. Γνωρίζουμε, βέβαια, πόσο δύσκολο είναι σήμερα να γίνει αποδεκτή αυτή η θέση, όταν στη συνείδηση των περισσοτέρων πολιτών η κοινωνικοποίηση είναι συνώνυμη με την καταλήστευση από τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ επί 20 χρόνια. Αλλά, αλίμονο, αν οι αθλιότητες του ΠΑΣΟΚ μας εμπόδιζαν να πάρουμε θέση.

Ένα άλλο κράτος, λοιπόν, από το σημερινό θαέχει τη πρωτοβουλία για την ανάπτυξη, την εξασφάλιση ανθρώπινης ζωής σ'όλους, μια άλλη κοινωνία θα δίνει το δικαίωμα σε κάθε άνθρωπο να ολοκληρώσειτην προσωπικότητα του. Οι κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, του μη σοσιαλισμού,αν θέλατε, δεν είναι, και ορθώς δεν είναι, η πειστική απάντηση στην παγκοσμιοποίηση.Γι' αυτό όσοι επί δεκαετίες ήταν οι απολογητές και οι εκπρόσωποι στην Ελλάδατου υπαρκτού σοσιαλισμού, που ακόμη και σήμερα την ίδια κοινωνία οραματίζονται,όσο κι αν ανεβάζουν τους τόνους της κριτικής τους, είναι άλλη μια βολικήαντιπολίτευση για το σύστημα.

Για να συνοψίσουμε: Οι εκλογές της Νέας Τάξης δενπρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. ’λλωστε οι εκλογές ποτέ δε λύνουνπροβλήματα, μόνο θέτουν προβλήματα. Το πολιτικό σύστημα φαίνεται να λειτουργείκαλά με δύο μεγάλα κόμματα να είναι υπέρμαχα της παγκοσμιοποίησης και κάποιαμικρότερα να λειτουργούν ως συμπληρωματικά. Επειδή, όμως η ελληνική κοινωνίαδε μπορεί ν' αντέξει για πολύ, ας καταγραφεί, τουλάχιστον, σήμερα μια ρωγμήσ' αυτό το πολιτικό σύστημα.