ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Ε.Ε. του ΑΣΚΕ αποφάσισε να επιχειρήσει μια προσπάθεια δημιουργίας κινήματος για την αποχώρηση της χώρας μας από την ΕΟΚ, με πρόταση που θα κινείται στα παρακάτω πλαίσια:

Πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ η κατάσταση στη χώραμας δεν ήταν ειδυλλιακή. Όμως με την ένταξη έγινε πολύ χειρότερη. Η εξάρτηση βάθυνε και οι κυβερνήσεις λειτουργούν απροσχημάτιστα, πλέον, ως εντολοδόχος των ξένων. Τα αποτελέσματα της ένταξης είναι πλέον αισθητά σ' όλους τουςτομείς της δημόσιας ζωής και σε κάθε κοινωνική κατηγορία. Πρέπει να θυμηθούμε ότι μας έβαλαν στην ΕΟΚ χωρίς δημοψήφισμα, δηλ. χωρίς να μας ενημερώσουνκαι χωρίς να μας ρωτήσουν.

Η αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΟΚ δε θα είναι πανάκεια. Είναι, όμως, αναγκαία προϋπόθεση όχι μόνο για οποιαδήποτε πρόοδο, αλλά και για την επιβίωσή μας ως έθνους. Όσο ταχύτερα προχωρήσουμε τόσο θα αποφύγουμετα χειρότερα.

Σ' όλες τις χώρες της ΕΟΚ δυναμώνουν οι αντιδράσειςκαι οι αμφισβητήσεις, που περιλαμβάνουν από την άρνηση της ΟΝΕ (π.χ. δημοψήφισμαστη Δανία) μέχρι την άρνηση της ΕΟΚ. Πρέπει να θυμηθούμε π.χ. ότι η Γαλλία και η Σουηδία ενέκριναν τη συνθήκη του Μάαστριχτ με 52 % ΝΑΙ και 48 % ΟXΙ.

Η χώρα μας υφίσταται περισσότερο από κάθε άλλη τις συνέπειες της ένταξης, σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ΕΟΚ. Όποιος ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται εναντίον της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα για τα συμφέροντα της Ελλάδας πρέπει να στρατευτεί στοναγώνα για την αποχώρηση.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αντιδράσει τελευταία, αλλά πρώτη. Ένα κίνημα κατά της ΕΟΚ πρέπει να περιλαμβάνει φορείς και πολίτες απ' όποια πλευρά κι αν προσεγγίζουν το ζήτημα.

Το ΑΣΚΕ θα απευθυνθεί σ' όλους αυτούς και θα προτείνει συνεργασία, πρωτοβουλίες και αγώνα κάθε μορφής, για να αποχωρήσει η Ελλάδα από την ΕΟΚ.

Εννοείται ότι η πρόσκληση δεν περιλαμβάνει την ακροδεξιά,που μερικές φορές υιοθετεί λαϊκά αιτήματα, για να εκμεταλλευθεί την αγανάκτηση των λαών, προσφέροντας έτσι στους «εκσυχρονιστές» της παγκοσμιοποίησηςκαι της ΕΟΚ άλλοθι και επιχειρήματα για να δυσφημήσουν την όποια πραγματικά λαϊκή προοπτική.

Στις 27 Νοέμβρη αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ πήρε μέροςστη συγκέντρωση στα Προπύλαια, και στην πορεία προς την τουρκική πρεσβεία σε συμπαράσταση προς τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς κρατούμενουςπου κάνουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου στις φυλακές της Τουρκίας. Το ΑΣΚΕ συμμετέχει στην επιτροπή συμπαράστασης.

Δεν θα μπορούσαν να φαντασθούναυτοί, που προεκλογικά σχεδίαζαν πως θα υλοποιήσουν το «δεύτερο κύμα τουεκσυγχρονισμού» κατ’ επιταγή της ΟΝΕ και της αμερικάνικης «παγκοσμιοποίησης, τηντύχη των σχεδιασμών τους αλλά και αυτών των ίδιων.

Οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, οι ιδιωτικοποιήσεις, η υλοποίηση εις βάρος μας της αμερικανόπνευστης ελληνοτουρκικής«προσέγγισης» αποτελούσαν το βασικό περιεχόμενοτου «δεύτερου κύματος». Θεωρούσαν ότι, όπως στηρίχθηκε η πρώτη τετραετίατης νεοδεξιάς διακυβέρνησης Σημίτη,έτσι θα συνέβαινε και με την επόμενη.

Όλοι οι παράγοντεςπου τη στήριξαν σε συνδυασμό με τον επιτυχή, σ’ ένα βαθμό, παραμερισμότης συλλογικότητας του ελληνικού λαού, που δεν αντέδρασε ουσιαστικά στο «πρώτο κύμα», τους έκανε να φαντάζονται«περιπάτους».

Κι’όμως κινδύνευσε να χάσει τις εκλογές , παρά τη σκανδαλώδη εύνοια των ξένων,του κεφαλαίου, των ΜΜΕ, απέναντι σεμια ΝΔ στη γωνία, υπονομευόμενη συνεχώς εκ των ένδον και χωρίς πολιτική. Παραμερίστηκε τότε η εικόνα του σοβαρού και αποφασιστικού Σημίτη, που αψηφά το πολιτικό κόστος προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτικήτου.

Το «Ελντοράντο» της ΟΝΕ, μοναδική άλλωστεπολιτική του Σημίτη δε αρκούσε για να προσελκύσει τα θύματά της. Ο σώζωνεαυτόν σωθήτω. Και επιδόθηκε σανπανικόβλητος πολιτικάντης σε πλειοδοσία με τα δεκαχίλιαρα και τις συντάξεις.Σ’ εκμαυλισμό των πάντων προκειμένου ναμη χάσει.

Πύρρειος νίκηήταν το εκλογικό αποτέλεσμα. Όσοι υπολόγιζαν μέσα κι’ έξω από τη χώρα ότιη νεοδεξιά στην Ελλάδα (κατ’ εικόνα και όχι ομοίωση με τη νεοδεξιά δυτικοευρωπαϊκήσοσιαλδημοκρατία) είναι το ασφαλέστερο(και μακροβιότερο) όχημα για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των συμφερόντωντους έπαψαν πλέον να είναι βέβαιοι. Το πολιτικό σύστημα, που με τόση επιμέλειαέχτισαν, δεν επιθυμούν να έχει αναποτελεσματικούς πρωθυπουργούς και μάλισταμιας χρήσης. Οι διεργασίες ξεκίνησαν.

Μερικά από τα κυβερνητικά στελέχη δεν το συνειδητοποίησαν αμέσως,όπως ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, που μετεκλογικά με κεκτημένη ταχύτηταδήλωνε αγέρωχος για την αναγκαιότητα ενός ακόμη «μονόδρομου»,αυτού της δραστικής αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Βέβαια, όταν αργότερααντελήφθη περί τίνος πρόκειται, ανέκρουσε πρύμναν στην εφαρμογή του «δεύτερουκύματος».

Είχε υπόψη του τη βασική γραμμή που υπαγορεύει το διεθνές τραπεζικό και χρηματιστικόκεφάλαιο. Δηλ. ότι οι εργαζόμενοι πρέπει ν’' αποβάλλουν την προσωπικότητάτους και η ζωή τους να εναρμονίζεται και να εξαρτάται από τα εργοδοτικάσυμφέροντα. Οι υπόλοιποι θα προορίζονται ν'’ αποτελούν το περιθώριο, «τα σκουπίδια της ευημερίας».

«Το πρωί εφημεριδοπώλης, το μεσημέρι λογιστής και το βράδυ δάσκαλος». Ένα πρότυπο σχήμα «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων,που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές της παγκοσμιοποίησης και του εοκικού κακέκτυπου της, της ΟΝΕ. Ώστε να διαχυθεί στην κοινωνία ο ατομισμός, η ανασφάλεια, το άγχος και ο φόβος του περιθωρίου, που απομακρύνει τη συλλογική αντίδραση.

Η γραμμή αυτή αφορά βεβαίως παραγωγικές οικονομίες με στόχο την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των κερδών και κατ’ επέκταση της κυριαρχίας τουκεφαλαίου. Ειδικότερα αφορά :

·Τις παραδοσιακές επιχειρήσεις, που λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης, περιορίζουν τις θέσεις εργασίας ανειδίκευτου προσωπικού και τις αναπληρώνουν με μικρότερο αριθμόμεσαίων στελεχών πλήρους ή μερικήςαπασχόλησης.

·Τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις τουδημοσίου, που είναι σ’' ένα σημαντικό βαθμό μονάδες έντασης εργασίας, που χρειάζονται μεγάλο αριθμό ανειδίκευτου ή μερικώς ειδικευμένου προσωπικού πλήρους ως και υπερωριακής απασχόλησης.

·Τιςεπιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας που έχουν περιορισμένες θέσεις υψηλής ειδίκευσης πλήρους ή μερικής απασχόλησης.

·Τις συγχωνεύσεις επιχειρήσεων με στόχο των περιορισμό των δαπανών και θύματα τους εργαζόμενους, που είτε απολύονται (συνήθως κατά χιλιάδες), είτε υποχρεώνονται σε υποδεέστερη εργασιακή και οικονομική θέση.

Το εγχείρημα στην Ελλάδα ανέλαβε ο πρωθυπουργικός υπουργός. Με εφόδιο την «μακροχρόνια φιλία». Αυτό αρκούσε. Γι’' αυτό, άλλωστε, δεν είναι ούτε κομματικό μέλος.Τα μέτρα προωθούνται, όχι επειδή εξυπηρετούν, έστω, ελληνικά εργοδοτικά συμφέροντα. Με το εργασιακό καθεστώς, που ισχύει τώρα, οι μεγάλες, κυρίως, επιχειρήσεις αύξησαντα κέρδη τους κατά 300 % ( !)

Καμώθηκε ο πρωθυπουργικός υπουργός ότι κόπτεται για τους ανέργους. Υπολόγιζε μάλιστα πριν το καλοκαίρι πόσοι θα μένουν άνεργοι για κάθε μήνα καθυστέρησης ισχύος του νέου εργασιακού. Όταν με το νομοσχέδιο αυξάνονται οι απολύσεις και καταργείται, στην ουσία, η υπερωριακή αμοιβή (11 ώρες χωρίς υπερωρία την ημέρα). Έτσι ισχυρίζονται,οι άθλιοι, ότι θα δημιουργηθούν 100.000 νέες θέσεις εργασίας σε δύο χρόνια (τότε που προβλέπουν να κάνουν εκλογές), δηλ. κι’ άλλα κέρδη με θύματα μονίμως τους εργαζόμενους.

Στην πραγματικότητα τα μέτρα θα ευνοήσουν μόνο τις μεγάλες ξένες αλυσίδες καταστημάτων, που απασχολούν χαμηλόμισθο προσωπικό (μισθοί έως 200.000δρχ.) καθώς και το ξένο, κατά τεκμήριο, κεφάλαιο που ετοιμάζεται ν’ αναλάβει τις προς ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις, αν τελικά πραγματοποιηθούν.

Το νομοσχέδιο δεν ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα στο χώρο των εργασιακών σχέσεων, που απορρέουν από τη μεταπρατική και μη παραγωγική φύση της οικονομίαςμας. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, για το λόγο αυτό, καλύπτουν ένα φάσμα κοινωνικών στρωμάτων και δεν αποτελούν, κατά την κλασσική έννοια, μία κοινωνική τάξη

Ανθεί το φαινόμενο της ανειδίκευτης «μαύρης» εργασίας, που καλύπτεται από λαθρομετανάστες. Δεν προβλέπεται κανένα μέτρο προγραμματισμού εργασιακής και κοινωνικής ένταξής τους, που να περιορίζει την εκμετάλλευσή τους. Όλα αφήνονται στην τύχη τους.

Οι ελληνικές επιχειρήσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι παροχής υπηρεσιών, ενώ η βιομηχανική παραγωγή είναι ήσσονος σημασίας.Το προσωπικό τους είναι ειδικευμένο μέσης και υψηλής ειδίκευσης, που ενώ παρέχει μισθωτή εργασία, υποχρεώνεται, τις περισσότερες φορές, να αμείβεται, όχι με μισθό αλλά, με δελτία παροχής υπηρεσιών ή με σύμβαση έργου κ.λ.π. Έτσι καταστρατηγούνται τα ασφαλιστικά και εργασιακά (αποζημίωση κ.λ.π.) δικαιώματακαι ταυτόχρονα χειμάζονται τα ασφαλιστικά ταμεία.

Ευελπιστούσαν ότι το εργασιακό θα περνούσε αβρόχοις ποσί, όπως άλλα αντίστοιχα κατά την πρώτη τετραετία. Οι καιροί όμως δεν είναι πια ίδιοι. Η αβεβαιότητα για το μέλλον Σημίτη σε συνδυασμό με τις αμερικανικές εκλογές (αναμένουν αλλαγές σταπρόσωπα που θα στηρίξουν οι αμερικάνοι)αλλά και η πραγματική ,σ’' ένα βαθμό, ενδοκομματική συνδικαλιστική αντίδραση άλλαξαν την πολιτική κατάσταση.

Κορυφαία κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, που πριν έσπευδαν να στηρίξουν, στην καλλίτερη περίπτωση σιωπούν, διαγκωνιζόμενοι μπρος στο ενδεχόμενο της διαδοχής. Οι προσκείμενοι στον «εκσυγχρονισμό» υπουργοί και στελέχη αποψιλώνονται, ενώ άλλοι αποστασιοποιούνται. Η πρωθυπουργική αυλή συρρικνώνεται.

Οι συνδικαλιστές του κυβερνώντος κόμματος αντιλαμβάνονται ότι η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και οι σχεδιαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις υπονομεύουν άμεσα πια τη δική τουςύπαρξη, που σημειολογικά είναι συνυφασμένη με τον «προοδευτικό» χαρακτήρα του κόμματός τους, το οποίο χρησιμοποιεί ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» για να υπερβεί τα πιο δεξιά όρια. Δεν μπορούν να ελπίζουν όλοι σε κυβερνητικές θέσεις, ενώ είναι μάρτυρες των αντιδράσεων των εργαζομένων. Ένας ακόμη συμβιβασμός των συνδικαλιστών του κυβερνώντος κόμματος υπό τις παρούσες ρευστές συνθήκες μοιάζει δύσκολος.

Ανάλογο πρόβλημα έχουν τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη. Χάνουν τη δυνατότητα ν’ απευθύνονται σ'’ ένα κοινό που τους θεωρεί προοδευτικούς αν υποστηρίξουν τις ακραίες νεοδεξιές επιλογές του «δεύτερου κύματος».

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων αυτές του 10 % ή του 20 % συμμετοχής έχουν προκαλέσει πανικό στο «εκσυγχρονιστικό» στρατόπεδο. Μπροστά στο φάσμα μιας επερχόμενης ήττας επιδίδονται σε συνεχείς εκπτώσεις του νομοσχεδίου (όπως και με το νόμο Αρσένη στην Παιδεία).

Αυτό είναι νίκη.

Υποχρεώθηκε ο Σημίτης που δήλωνε, πρόσφατα, ότι θα τηρήσει απαρέγκλιτα τις δεσμεύσεις του (απευθυνόταν όχι βέβαια στον ελληνικό λαό αλλά στους «προστάτες») υπό την πίεση αυτού του, έστω και μικρού, λαϊκού κινήματος να υποχωρήσει. Είναι νίκη ακόμη κι αν ψηφισθεί το νομοσχέδιο. Νίκη που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την προώθηση της επόμενης «δέσμευσης», δηλ. του ασφαλιστικού.

Φαίνεται ότι το νομοσχέδιο αυτό, κι αν ακόμη ψηφισθεί, θα έχει την τύχη του προηγουμένου, δηλ. δε θα εφαρμοσθεί στην πράξη.

Αν όντως ήταν ειλικρινής η πρόθεση για την καταπολέμηση της ανεργίας θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν τα πραγματικά αίτια που την προκαλούν, που ασφαλώς δεν είναι οι εργασιακές σχέσεις.

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η χώρα μας, παρ’' όλο που διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεταιγια να έχει μια ακμαία παραγωγική οικονομία (πρώτες ύλες, υψηλής στάθμηςδυναμικό, δυνατότητα παραγωγής νέας τεχνολογίας, αγοραστικό περίγυρο κ.λ.π.),έχει καταδικασθεί σε μόνιμο παραγωγικό μαρασμό εξαιτίας τηςκατάρας της εξάρτησης από τις ισχυρές χώρες της Δύσης, που υπηρέτησαν καιυπηρετούν οι ηγεσίες μας, εκτός ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων.

Την τελευταία εικοσαετία η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ κατέστρεψε τις παραγωγικές δομέςσε τομείς, που θα μπορούσαν ν’ ' ανταγωνισθούν τα δυτικοευρωπαϊκά προϊόντα. Η χώρα μας έχει καταδικασθεί να είναι μονίμως ελλειμματική με αυξανόμενο δανεισμό και διογκούμενο χρέος. Φυσική συνέπεια μιας μη παραγωγικής χώρας με αποδιαρθρωμένη οικονομία είναι η αυξανόμενη ανεργία. Η ΟΝΕ έδεσε ακόμη χειρότερα τη χώρα στη βούληση του γερμανογαλλικού διευθυντηρίου και επιτείνει τα προβλήματα αυτά. Η πολυδιαφημισμένη οικονομική σταθερότητατης ΟΝΕ αποδείχθηκε ένας ακόμη μύθος από τους πολλούς που έχει περιβληθεί το εοκικό οικοδόμημα. Ας θυμηθούμε τι μας έλεγαν όταν υπέγραφαν την ένταξη.

Τα διάφορα πακέτα (Ντελόρ, Σαντέρ κ.λπ.), που επικαλούνται οι υποστηρικτές της ΕΟΚ ως παροχές που στηρίζουν την οικονομία,προορίζονται για τη διατροφή και συντήρηση της εοκικής φάρας.

Τα ποσά αυτά είναι ένα ελάχιστο ποσοστό αυτών που έχουν επωφεληθεί. Η χώρα λόγω της ένταξής της στην ΕΟΚ επιβαρύνεται, εκτός της εισφοράς στον προϋπολογισμό της ΕΟΚ και το μεγαλύτερο μέρος του ΦΠΑ, από τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα, που συνεχώς διευρύνονται, τους τόκους των υπερδανεισμών,τις αποζημιώσεις για την ανεργία και κυρίως το κοινωνικό κόστος της ανθρώπινης περιθωριοποίησης και, όταν αποφασίσει ν’ αποδεσμευτεί, τις δαπάνες ανασύστασης των αποδιαρθρούμενων τομέωντης οικονομίας.

Η οικονομία είναι η μία όψη της ένταξης. Υπάρχουν κι άλλες πιο σημαντικές όπως η υποστήριξη από πλευράς τους όσων προβάλλουν απαιτήσεις κατά της Ελλάδας (Τουρκία,Σκόπια, Αλβανία), η κοινωνική καιπολιτιστική διάβρωση, η διαφθορά, η παραγωγή πειθήνιων πολιτικών στελεχών.

Ασφαλώς και υπάρχουν λύσεις. Όμως ως πρώτη προϋπόθεση για την εφαρμογή τους είναι η άμεση αποχώρηση της χώρας από την ΕΟΚ (στην πραγματικότητα έτσι θα πρέπει να λέγεται και όχι Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή η πολιτική και στρατιωτική πλευρά έχει εκχωρηθεί de facto στις ΗΠΑ).

Λύσεις προς το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας με νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Με κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής. Ώστε η οικονομία να ανακάμψει, να λειτουργεί προς όφελος της χώρας και του κοινωνικού συνόλου. Με σεβασμό στο περιβάλλον. Η ελληνική κοινωνία ν’'αποκτήσει δυναμισμό, οράματα και αξίες.

Τα προβλήματατων εργασιακών σχέσεων και της ανεργίας σ’' αυτό το πλαίσιο μπορούν ν’' αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά.

Οι μύθοι που συντηρούν την ΕΟΚ στον ελληνικό λαό είναι ρηχοί. Τι έπαθε η, έστω και καπιταλιστική, Νορβηγία που είναι εκτός; Ευημερεί.

Οι λαοί δεν αποδέχονται να γίνουν βορά στα κέρδη του αχαλίνωτου κεφαλαίου. Δε δέχονται τη μοίρα τους. Κινητοποιούνται κατά της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής εκδοχής της.

Είχαμε γράψει στο φύλλο του Σεπτέμβρη ότι η εποχή Πούτιν στη Ρωσία δεν είναι μια συνέχεια της εποχής Γιέλτσιν. Στο πρόσωπο του Πούτιν εκφράζεται μια ισορροπία δυνάμεων, που δεν αποδέχονται τη διάλυση και την πλήρη υποταγή στη Δύση και επιθυμούν να ξανασταθεί η Ρωσία στα πόδια της και σιγά σιγά να ξαναγίνει Μεγάλη Δύναμη. Το Κοινοβούλιο, οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Εκκλησία είναι θεσμοί που περιλαμβάνονται σ' αυτές τις δυνάμεις. Είχαμε αναφέρει τα στοιχεία που τεκμηρίωναν την εκτίμηση αυτή.

Στο τρίμηνο που πέρασε η εκτίμηση αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται.

• Συνεχίστηκε η πίεση προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες να λειτουργούν με κανόνες.

• Επανέφερε τη μελωδία του σοβιετικού εθνικού ύμνου, με αλλαγή των στίχων, ως εθνικό ύμνο της Ρωσίας.

• Επισημοποίησε το κόκκινο λάβαρο της αντιφασιστικής νίκης ως σημαία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Τα τσιράκια της Δύσης, όπως ο Ανατόλι Τσουμπάις καιο Γκριγόρι Γιαβλίνσκι καταγγέλλουν ότι "ξεκινά η κομμουνιστική ρεβάνς"(!), ο Γιέλτσιν δηλώνει ότι μετανιώνει που δεν απαγόρευσε το ΚομμουνιστικόΚόμμα(!), αλλά ο πανίσχυρος πατριάρχης Αλέξιος στέκεται στο πλευρό του Πούτιν ("με αυτή την μελωδία νικήσαμε τον φασισμό και ανασυγκροτήσαμε τηχώρα") και η Κρατική Δούμα (Κοινοβούλιο) ενέκρινε τις προτάσεις Πούτινμε 381 υπέρ, 51 κατά και 2 αποχές(!).

Σε πρώτη ματιά φαίνονται λίγο περίεργα τα γεγονόταστη Μέση Ανατολή, με τη νέα ιντιφάντα, τον πόλεμο των Παλαιστινίων κατάτων Ισραηλινών. Και μάλιστα ενώ φαινόταν πως προχωρούσε η δημιουργία τουπαλαιστινιακού κράτους, αίτημα δεκαετιών των ξεριζωμένων Παλαιστινίων,για το οποίο χύθηκε τόσο αίμα.

Αν όμως παρατηρήσουμε προσεκτικά τα γεγονότα, εμφανήή διαφαινόμενα, θα αντιληφθούμε ότι νέες ισορροπίες έχουν διαμορφωθεί στηνευρύτερη περιοχή. Μέχρι τώρα το "πάνω χέρι" στη Μέση Ανατολή, το είχε τοΙσραήλ, λόγω της αμερικανικής και δυτικοευρωπαϊκής υποστήριξης και τηςυποχώρησης της δύναμης των αραβικών κρατών, εξαιτίας και των μεταξύ τουςδιενέξεων και διαφορών. Έτσι εξηγείται και ο πριν από λίγα χρόνια άξοναςΙσραήλ - Τουρκίας (όπου κυριαρχεί το εβραϊκό κεφάλαιο, με πολιτικό εκφραστήτον υπουργό Εξωτερικών Τζεμ).

Τώρα, όμως, όλα φαίνεται ότι αλλάζουν.Το Ιράκ βγαίνει από την απομόνωση, με πρωτοβουλία της Γαλλίας, που (μετάτη Ρωσία και την Κίνα) διαφοροποιήθηκε από τις ΗΠΑ στο εμπάργκο εις βάροςτου, την οποία ακολούθησαν, αμέσως και άλλες χώρες, ακόμη και η Τουρκία(!), λόγω, κυρίως, του πετρελαίου. Το Ιράν, καίτοι μη αραβικό αλλά μουσουλμανικό,ανέκαμψε και διεκδικεί ρόλο στην περιοχή, εχθρικό για το Ισραήλ. Η Συρία,κινείται καθώς και η Ιορδανία (έστω και εξ ανάγκης), μετά το θάνατο τουΧουσεΐν. Το κύρος της Λιβύης αποκαθίσταται και τα κατεξοχήν φιλοδυτικάκαθεστώτα της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας αναγκάζονται να παίρνουν,έστω και δειλά, θέσεις φιλοαραβικές, λόγω της δυναμικής του ισλαμικού κινήματοςστις κοινωνίες τους.

Το αποτέλεσμα είναι να ενεργοποιηθούν και όλες οι"φίλο" αραβικές δυνάμεις σε ΗΠΑ και Δυτ. Ευρώπη, λόγω του ανταγωνισμούγια το πετρέλαιο, και έτσι να ενισχύεται η αραβική δυναμική. Επόμενο ήταν,έτσι, και οι Παλαιστίνιοι να απαιτήσουν, πλέον, δυναμικά την άμεση ανακήρυξητου παλαιστινιακού κράτους, αψηφώντας τις ωμότητες των ισραηλινών αντιποίνωνκαι προκαλώντας ρήγματα και μέσα στην ισραηλινή πολιτική ηγεσία και κοινωνία,που αισθάνονται ότι πέρασε πια η εποχή που καθόριζαν τις εξελίξεις κατ^'αποκλειστικότητα.

Πού θα σταθεροποιηθεί η νέα , δεν είναι ακόμη προφανές.Όπως κι αν έχει, πάντως, οι νέες εξελίξεις φέρνουν στο προσκήνιο της διεθνούςπολιτικής τον αραβικό παράγοντα, κάτι που η Ελλάδα έπρεπε να λάβει σοβαράυπόψη, λόγω και των παλαιών δεσμών που είχαν αναπτυχθεί επί δεκαετίες καιπουδιαλύθηκαν τα τελευταία χρόνια, ιδίως επί Σημίτη.

Πρωτοφανείςεξελίξεις είχαμε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, όπου το δικομματικόαμερικανικό σύστημα παρουσίασε σημάδια κρίσης χωρίς αυτό να έχει διαφανείαπό πριν.

Όλοι,πριν από τις εκλογές θεωρούσαν ότι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών θα κέρδιζεάνετα. Είχε τα πάντα υπέρ του. Την επιτυχημένη, όπως έχει προβληθεί απότα ελεγχόμενα από το εβραϊκό λόμπι ΜΜΕ, προεδρία Κλίντον μετην κατίσχυσητων ΗΠΑ, γεωπολιτικά και οικονομικά ως μοναδικής υπερδύναμης, με την καθιέρωσητης «Νέας Τάξης» και της «παγκοσμιοποίησης» ως εργαλείων επιβολής. Με προοδευτικόπροσωπείο για εσωτερική κατανάλωση, που είχε απήχηση στα φτωχότερα στρώματα.

ΟΜπούς είχε όλα τα στοιχεία για να παίξει τον ρόλο του χαμένου δηλ. γελοίοπρόσωπο και απεχθής ως κυβερνήτης του Τέξας με τις θανατικές εκτελέσειςκαι τον κυνισμό που τις αντιμετωπίζει. Οι Ρεπουμπλικάνοι δε βρήκαν πιοσοβαρό υποψήφιο, επειδή αρχικά θεωρούσαν χαμένες τις εκλογές και απλώςεπένδυσαν στο όνομα Μπους.

Όμως,φαίνεταιότι οι εταιρείες πετρελαίου, που είναι παραδοσιακοί υποστηρικτέςτων Ρεπουμπλικάνων (οι εταιρείες όπλων, νέας τεχνολογίαςκαι το εβραϊκόλόμπι είναι παραδοσιακοί υποστηρικτές των Δημοκρατικών), επεδίωξαν να επανέλθουνστο προσκήνιο της εξουσίας. Εκμεταλλεύθηκαντην ισχυρή παρουσία του Νέϊντερ,υποψήφιου των Πράσινων, που πήρε ψήφους των Δημοκρατικών. Φρόντισαν ναμη μετρήσουν αρνητικά τα μειονεκτήματα του Μπούς,ενώ τους βοήθησε η υποτονικήπαρουσία του Γκορ που προσπαθούσε ν’ αποστασιοποιηθεί από τον Κλίντον και τα σκάνδαλά του υπακούοντας πλήρως στους επαγγελματίες κατασκευαστές της εικόνας του (image maker).

Επί πλέον στις ΗΠΑψηφίζει το 40 % περίπου του πληθυσμού που κατά κανόνα δεν ανήκει στα φτωχότεραστρώματα του πληθυσμού, τα οποία δυνητικά είναι υπέρ των Δημοκρατικών.

Έτσιοι ΗΠΑ έφθασαν σ’ αυτή την τραγελαφική κατάσταση, που τους εκθέτει διεθνώςως χώρα και μάλιστα την υπερδύναμη, που εγκαλεί άλλες χώρες ως αντιδημοκρατικές,που αδυνατεί να επιλύσει το στοιχειώδεςδημοκρατικό ζήτημα της αξιόπιστηςκαταγραφής της ψήφου του αμερικανικού λαού.

Έχουνδημιουργήσει ένα πολυδαίδαλο εκλογικό σύστημα, ώστε η πρόσβαση στο εκλογικόαποτέλεσμα να είναι δυσχερής για τους απλούς πολίτες. Έτσι προστατεύουντον ολιγαρχικό χαρακτήρα της αμερικανικής πολιτικής, ώστε να ελέγχεται πλήρωςαπό τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν την πραγματική εξουσία.

Τώρα, όμως, φαίνεται ότι οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι πολύ σοβαρές, ώστε να αδιαφορούν ακόμη και για την τήρησητων προσχημάτων. Η ανάδειξη του νέου αμερικανού προέδρου πλήττει ευθέως το κύρος των ΗΠΑ και υπονομεύει την αποτελεσματικότητα τους μ’ έναν αμφισβητούμενο πρόεδρο, που εκλέγεται μεαμφισβητούμενες εκλογές.