ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι βομβαρδισμοί των αμάχων, των εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας, των μαιευτηρίων, των γεφυρών, η πρόκληση ανεπανόρθωτης καταστροφής του περιβάλλοντος και η καταδίκη του σερβικού λαού σε αργό θάνατο από τη χημική μόλυνση και τη ραδιενέργεια είναι διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι δυτικοί γκάνγκστερς. Στο Ιράκ το διαπράττουν ακόμη. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχάσει τους ένοχους δυτικούς ηγέτες και την ηγεσία του ΝΑΤΟ και κάποτε ν’ αποδώσει δικαιοσύνη.

Πρόσχημα ήταν η καταπίεση των Αλβανών τουΚοσόβου από το καθεστώς του Μιλόσεβιτς. Ο Μιλόσεβιτς ήταν δικόςτους μια και τους είχε βοηθήσει στη Βοσνία με την εγκατάλειψη των Σερβοβόσνιων και τον ξεριζωμό 300.000 Σέρβων για να μοιράσουν τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία στιςσφαίρες επιρροής τους.

Έγκλημα

Το έγκλημα είναι ειδεχθέστερο, επειδή η επέμβαση δεν είχεκανένα ουσιαστικό γεωπολιτικό στόχο ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για τους ευρωπαίουςκολαούζους τους. Ούτε τη μεγάλη Αλβανία ήθελαν , ούτε ν’ αλλάξουν τις ισορροπίες της περιοχής που έτσικι’ αλλιώς έχουν υπό τον έλεγχό τους. Αντίθετα η ανεξαρτησία του Κοσόβουθ’ αποσταθεροποιήσει τα Βαλκάνια με πρώτη την ίδια την Αλβανία. Οι Αλβανοίτου Κοσόβου θεωρούν τους ομόφυλούςτους της Αλβανίας «υπανάπτυκτους».

Η επέμβαση έγινε καθαράγια επίδειξη της αμερικανικής δύναμης και τη νομιμοποίηση του ΝΑΤΟ ως οργάνου επέμβασης της αμερικανόπνευστης «διεθνούς κοινότητας». Κτύπησαντο σερβικό λαό επειδή είναιπερήφανος και το αποδείχνει και τώρα χωρίς το Μιλόσεβιτς. Γι’ αυτό είναιβάρβαροι και εγκληματίες μηδέ της κυβέρνησης Σημίτη εξαιρουμένης που έδωσετ’ αεροδρόμια και εδάφη μας στους νατοϊκούς που είναι αμφίβολο αν μπορούσαννα πετύχουν χωρίς την Ελλάδα.

Στο Κόσοβο έμπλεξαν, βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Με την εκλογή Μπους οι αμερικάνοι θέλουννα ξεμπλέξουν από τα Βαλκάνια και να τα φορτώσουν τοΚόσοβο στους εοκικούς συμμάχους τους. Τρέμουν στην ιδέα της μακροχρόνιαςεμπλοκής, που όπως φαίνεται θα έχουν οι νατοϊκοί χωρίς προοπτική πολιτικήςδιεξόδου ευνοϊκής για τα αμερικανικά συμφέροντα. ’λλωστε μετά το Βιετνάμ αποφεύγουντην ανάμιξη της κοινωνίας τους στιςστρατιωτικές τους επεμβάσεις και γι’ αυτό πρώτο τους μέλημα είναι η αποφυγήαπώλειας στρατιωτών με τη χρήσηπυραύλων και αεροπλάνων δηλ. από μακριά. Ο Μπους άλλωστε εξάγγειλε τηνανάπτυξηπυραυλικού συστήματος ώστε ν’ απειλούν ακόμη από πιο μακριά.

Η Γερμανία αντέδρασε

Η Γερμανία μπρος στο ενδεχόμενο της αμερικανικής αποχώρησης αντέδρασε και μέσω της Ιταλίας και του Βελγίου έβγαλε στη δημοσιότητα τις ασθένειες και τους θανάτους των στρατιωτών, που προκαλεί το ουράνιο, που χρησιμοποιήθηκε και που όλοι, βέβαια, αυτοί γνώριζαν από την πρώτη στιγμή και απέκρυπταν από τους λαούς τους. Για το μέγεθος της μόλυνσης και της καταστροφής στη Γιουγκοσλαβία είχαν ενημερωθεί από την αρχή των βομβαρδισμών, όπως αποκάλυψε ο Γιωργάκης πριν λίγες ημέρες στη Βουλή.

Με τον τρόποαυτό η Γερμανία θέλει να θέσειθέμα αποχώρησης και των ευρωπαίων ώστε να εκβιάσει ή αμερικάνικη παραμονήή λύση που είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς βία.

Όλα «φυσιολογικά»

Είναι βέβαιοότι μόλις υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ τους τότε όλα θα ξαναγίνουνφυσιολογικά. Το ουράνιο ακίνδυνο, τα τοξικά αβλαβή, οι λευχαιμίες εντόςτων στατιστικών ορίων.

Στη χώρα μας ήδη πήρανγραμμή ότι τίποτα δε συμβαίνει. «Γίνονται έλεγχοι», «φυσιολογικά όρια»,«τίποτα ανησυχητικό».

Κι’ όμως όλ’ αυτά θα έπρεπε να μας προκαλούν ακόμημεγαλύτερη ανησυχία.

Μαίνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ξένους προστάτες, κι έτσι το εγχώριο πολιτικό σκηνικό(αφού διαρκεί η παθητικότητα των δυνάμει πολιτών) υφίσταται σοβαρούς κλυδωνισμούς.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά την πρόσφατη εκλογική του νίκη, τα έχει τελείωςχαμένα. Ακολουθεί πιστά τις κατευθύνσεις της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης,όπως αυτή εξειδικεύεται στις ντιρεκτίβες της ΕΟΚ, αλλά και απευθείας μέσωτων κατευθύνσεων της αμερικανικής πολιτικής, κάτι που δημιουργεί πρόσθεταπροβλήματα, όταν ΕΟΚ και ΗΠΑ έχουν διαφορές.Και ταπροβλήματα πολλαπλασιάζονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μέσα στις ΗΠΑ καιανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΟΚ!

Επισφαλής η θέση του Σημίτη.

Η αλλαγή Προέδρου στις ΗΠΑ και η αλλαγή στις προτεραιότητες της πολιτικής τους καθιστούν,πλέον, πολύ επισφαλή τη θέση του Κ. Σημίτη, που ετοιμάζονται να τον απομακρύνουν.Φαίνεται μάλιστα ότι και ο κατ' εξοχήν άνθρωπος των ΗΠΑ στη χώρα μας, οΓιωργάκης, σύντομα θα τελειώσει τη θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών,παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες τωνπροηγούμενων πατρόνων. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη και η αναποτελεσματικότητατης εσωτερικής δεξιάς πολιτικής του Σημίτη, που άγγιξε τα όρια της και στοοικονομικοκοινωνικό της επίπεδο και στο επίπεδο των υποχωρήσεων στον εξωτερικόπερίγυρο και ιδιαίτερα με την Τουρκία, φαίνεται λογική η στροφή προς τηναυθεντική κεντροδεξιά, με την οποία υπάρχουν ήδη σχέσεις (Ντόρα, Αβραμόπουλος).

Ταυτόχρονα η πλήρης σύμπλευση του Κ. Σημίτη με τη γερμανική πολιτική (συστοιχήθηκεμε τη Γερμανία στη Νίκαια και μίλησε σε... "αυστηρό" τόνο για τις ευθύνεςτου NATO στις βόμβες ουρανίου!) δημιουργεί νέα προβλήματα. Όσοι ακολουθούν άλλες χώρεςκαι επιρροές, όπως π.χ. ο Πάγκαλος με τη Γαλλία, ο Χρυσοχοϊδης και οΠαπαδόπουλος με τις ΗΠΑ κ.λ.π.,ετοιμάζονται για τις επικείμενες αλλαγές και τις νέες συμμαχίες.

O Αβραμόπουλος

Ειδική περίπτωση ο Δήμαρχος. Δεν είναι τυχαίο που ανήγγειλε την ...πρόθεση ίδρυσης νέου κόμματος, μόλις επισημοποιήθηκεη εκλογή του Μπους. Δεν είναι, επίσης, τυχαία η τόσο μακρόχρονη κυοφορίατου νέου κόμματος. Περιμένει να αποσαφηνιστεί η νέα αμερικανική πολιτικήγια τη χώρα μας και ανάλογα να προσαρμοστεί στις κατευθύνεις της. Είναι το ιδανικό πολιτικόπροσωπείο που θέλει η Νέα Τάξη της παγκοσμιοποίησης. Τελείως άχρωμο, απολίτικο, αποϊδεολογικοποιημένο και ασαφές. Είναι όμως σαφής σ'αυτά που προωθεί η παγκοσμιοποίηση. Υποβάθμιση της δημοκρατίας (200 μόνοβουλευτές) και προσπάθεια διάλυσης της χώρας (περιφέρειες αυτόνομες).

Η άλλη όψη

Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα πια για τους τέκτονες του νέου σκηνικού. Τα προβλήματα από την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα τώρα με την ΟΝΕ γίνονται σε όλους προφανή. Η σύμφυτη με ένα τέτοιο καθεστώς διαφθορά απειλεί με πλήρη διάλυση και δημιουργεί αντίθετες ροπές. Οι επιπτώσεις στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, ακόμη και στο... ποδόσφαιρο προμηνύουν θυελλώδεις αντιδράσεις. Και αν συνυπολογισθούν παγκόσμιες αντιδράσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, με τις όποιες μορφές τους, που τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται και εδώ και ιδιαίτερα κατά της ΕΟΚ, η διαμόρφωση του νέου σκηνικού γίνεται πολύ δυσχερής υπόθεση.

Φυσικά θα επιχειρήσουν αυτό το ογκούμενο κύμα να διοχετευθεί σε σχετικά ανώδυνα σχήματα. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο ενώ οι αφελείς εξουσιολάγνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πλησιάσουν το ΠΑΣΟΚ και τον... Αβραμόπουλο (Δαμανάκη, Μπίστης,Παπαγιαννάκης κ.λ.π.), άλλοι (Κωνσταντόπουλος, Τσοβόλας) πυκνώνουν τις αριστερές κορώνες και ετοιμάζονται να υποδεχθούν τη στροφή προς τα αριστερά των πολιτών, που ήδη ξυπνούν από το λήθαργο.

Ιδού το στάδιο αγώνων της πραγματικής αριστεράς, αυτών που, με όποιο μέχρι τώρα πολιτικό πρόσημο, αγωνιούν πραγματικά για το κατάντημα της χώρας και για τη θανάσιμη απειλή κατά των ανθρώπων, του πολιτισμού μας,των εθνικών γνωρισμάτων μας.

Δεν έχουν ακόμη κοπάσειοι πανηγυρισμοί του κυβερνητικού επιτελείου για την είσοδο της χώρας στηζώνη του ευρώ. Πανηγυρισμοί για την υλοποίηση του στόχου που είχε αναλάβειη «προοδευτική» νεοδεξιά να περάσει στον ελληνικό λαό προς όφελος του εοκικούδιευθυντηρίου, κυρίως της Γερμανίας, και του χρηματιστηριακού και τραπεζικούκεφαλαίου.

Βομβαρδίστηκε ηελληνική κοινωνία από τη συνεχή προπαγάνδα για τον «παράδεισο» που θα σήμαινεη συμμετοχή της χώρας στο «κλαμπ» των ισχυρών. Η λιτότητα των ασθενέστερωνκοινωνικών στρωμάτων, όχι όμως και τα κέρδη των ισχυρών, είναι η απαραίτητηθυσία για τον «παράδεισο»

Ιδού, λοιπόν, ο «παράδεισος»προ των πυλών. Ο «παράδεισος» όμως, μας λένε, θα περιμένει, επειδή προέχειη «διατηρησιμότητα», που απαιτεί κι’ άλλες θυσίες, κι’ άλλες θυσίες.

Κι όσοι δε θέλουν να ζουν με αυταπάτες, θα πρέπει να έχουν αντιληφθεί ότι η καθιέρωση ενιαίου νομίσματος, στην ουσία είναι η εφαρμογή σταθερής ισοτιμίας μεταξύ των μετεχόντων στην ΟΝΕ.

Ενιαίο νόμισμα θα σήμαινε κεντρική πολιτική οικονομική και νομισματική εξουσία που θα αποτρέπει τις οικονομικές, και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές, ανισότητες, θα εγγυάται και θα στηρίζει το νόμισμα.

Αντίθετα, με την εφαρμογή του ευρώ τα κράτη της ΟΝΕ θα έχουν τα ίδια την ευθύνη της οικονομικής ανάπτυξης, του ισοζυγίου πληρωμών, του δανεισμού κ.λ.π. Δηλ. θα έχουν όλες τις ευθύνες, τις οποίες φυσικά θα πληρώνουν οι κοινωνίες τους, χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής (διακύμανση ισοτιμίας για ενίσχυση εξαγωγών, μεταβολή επιτοκίων για προσέλκυση κεφαλαίων κ.λ.π.). Το ευρώ στηρίζεται στην συρρίκνωση της οικονομίας και στον δραστικό περιορισμό της αμοιβής εργασίας.

Η νομισματική πολιτική έχει ανατεθεί στην ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), που ελέγχεται από το τραπεζικό κεφάλαιο μεν, όμως η πολιτική της εξουσία της είναι ανύπαρκτη, λόγω των μεγάλων αντιθέσεων στο χώρο της ΕΟΚ, που έχει προκαλέσει η γερμανική πολιτική για ευρωπαϊκή ομοσπονδία και που βγήκε στην επιφάνεια στη σύνοδο της Νίκαιας.

Η ΕΚΤ ήταν απλός παρατηρητήςστην πρόσφατη βουτιά του ευρώ έναντι του δολαρίου καθώς και στην άνοδοτων τιμών του πετρελαίου.

Το ευρώ ως ιδέα ανταποκρινόταν στη γερμανική επιδίωξη για κεντρική πολιτική, οικονομική και νομισματική εξουσία ελεγχόμενη φυσικά από τη Γερμανία. Το σημερινό αποτέλεσμα για το ευρώ είναι προϊόν συμβιβασμού και αποτελεί διαλυτικό στοιχείο για την ΕΟΚ.

Με το ευρώ οι ανισότητες θα βαθύνουν. Η χώρα μας θα είναι δέσμια της σταθερής ισοτιμίας και ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις διακυμάνσεις του δολαρίου στο οποίο βασίζεται ο εξωτερικός μας δανεισμός και πολλές ζωτικές εισαγωγές, όπως τα καύσιμα.

Επειδή η χώρα μας είναιελλειμματική στο εμπορικό της ισοζύγιο και αδυνατώντας με το ευρώ να ενισχύσειτις εξαγωγές της, θα προσφεύγει μονίμως σ’ εξωτερικό δανεισμό με αποτέλεσματο χρέος να εκτοξευθεί στα ύψη και η λιτότητα να είναι εκτός από μόνιμηκαι εντεινόμενη.

Το ίδιο πρόβλημα θ’ αντιμετωπίσουν όλες οι οικονομικά ασθενέστερες χώρες, που μετέχουν στην ΟΝΕ. Το πρόβλημα θα τεθεί έτσι κι ‘αλλιώς. Καμιά κοινωνία δε θα δεχθεί αυτή τη πορεία που νομοτελειακά την οδηγεί στην καταστροφή.

Αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθούν να σπάσουν τα δεσμά του ευρώ που σε τελευταία ανάλυση δε θα εξυπηρετεί κανένα, ούτε τους ίδιους τους εμπνευστές του.

Όσο πιο γρήγορα συμβείτόσο οι ζημιές θα είναι λιγότερες.

Το Χρηματιστήριο καθιερώθηκε ως θεσμός του καπιταλιστικού συστήματος προκειμένου οι επιχειρήσεις να βρίσκουν κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις, χωρίς να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, και παράλληλα οι κατέχοντες μετοχές να μοιράζονται τα κέρδη των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις ενδιαφέρονταν με την αύξηση της παραγωγής τους να διατηρούν ψηλά την αξία της μετοχής τους και την αξιοπιστία τους ώστε να μπορούν να διατηρούν τη δυνατότητα προσφυγής στο Χρηματιστήριο. Κριτήριο ήταν τα κέρδη να προέρχονται από την παραγωγή.

Από τη δεκαετία του '90 με την επιβολή της «παγκοσμιοποίησης» ο ρόλος του Χρηματιστηρίου άλλαξε. Η παραγωγή μεγάλης κλίμακας παραδοσιακών βιομηχανικών και ηλεκτρονικών προϊόντων μετατέθηκε προς την Κίνα και τις χώρες της Ν.Α. Ασίας, που έχουν φθηνό και υψηλής στάθμης εργατικό δυναμικό. Τα τεράστια κέρδη θα έπρεπε να βρουν διέξοδο όχι μόνο σε επίπεδο εξουσίας αλλά και οικονομίας.

Χρηματιστήριο από την παραγωγή στην κερδοσκοπία

ΤοΧρηματιστήριο το προσανατόλισαν έτσι ώστε αντί να έχει ως βάση την παραγωγήνα έχει πλέον την κερδοσκοπία. Οι κυβερνήσεις διογκώνουν το ρόλο του μετην απαξίωση κάθε άλλης επένδυσης (τραπεζικές καταθέσεις, ομόλογα, ακίνητακ.λ.π.), ώστε να οδηγούν ακόμη και τους μικροκαταθέτες, εκεί, βορά στανύχια των αρπακτικών του κεφαλαίου.

Στηχώρα μας όλ’ αυτά συμβαίνουν σε υπερθετικό βαθμό. Από την άνοιξη του 1999δημιουργήθηκεο «πυρετός» της κερδοσκοπίας, που έφθασε σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθεκοινωνική τάξη και παρέσυρε εκατοντάδες χιλιάδες αφελείς,πουπίστεψαν ότι θα έχουν κέρδη από το πουθενά, σ’ ένα νέο Ελντοράντο. Παράλληλαδημιουργήθηκε ένα δίκτυο χρηματιστηριακό (Τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες,ΕΛΔΕ κ.λπ.) που κατηύθυναν τους αφελείς σε υπερτιμημένες μετοχές-φούσκεςεπειδή όλοι αυτοί κέρδιζαν.

ΟιΤράπεζες τις προωθούσαν, επειδή έπαιρναν πίσωτα δάνεια απ’ αυτές τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και παράλληλα μεγάληπρομήθεια επί της υπερτιμημένης μετοχής τους. Οι άλλοι επειδή καρπώνονταντο ποσοστό από την αξία των φουσκωμένων συναλλαγών.

Η χρηματιστηριακή ληστεία είναι πολιτική

Ισχυρίζονται οι άθλιοι της κυβέρνησης Σημίτη ότι δεν πρέπει ν’ αναμιγνύεται η πολιτικήκαι οι πολιτικοί στο Χρηματιστήριο.

ΟιΤράπεζες όταν δανείζουν, οι νόμοι τους δίνουν το δικαίωμα να εξασφαλίζουντην αποπληρωμή των δανείων με εγγυήσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ τηναξία τους. Μάλιστα οι Τράπεζες απαιτούν ,σαν τοκογλύφοι πολλαπλάσια των δανείων και πέραν των νομίμων. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν οδηγήσει τους οφειλέτες σε καταστροφή και τα κέρδη τους σε τετραπλασιασμό από πέρυσι. Δεν αρκεί όμως αυτό. Γιανα πάρουν και την τελευταίαδραχμή από τους μικροκαταθέτες η ίδια η κυβέρνηση, με προτροπή των μεγαλοτραπεζιτών θεσμοθέτησετα μετοχοδάνεια για αγορά νέων μετοχώνμε ενέχυρο τις παλιές. Αυτό δεν είναι πολιτική ;

Στο Χρηματιστήριο, από το οποίο δανείζονται οι επιχειρήσεις, γιατί δεν υπάρχουν νόμοι και αρχές που να διασφαλίζουν τουλάχιστον τη φερεγγυότητα των επιχειρήσεων αυτών, ώστε να υπάρχει στοιχειώδης εξασφάλιση των επενδυτών ;

Η ίδια,μάλιστα, η κυβέρνηση συμμετέχει στην απάτη όταν για να εισάγει την Αγροτική Τράπεζα στο Χρηματιστήριο,στα πλαίσια των εντολών της ΟΝΕ, μετατρέπει τις ζημιές της σε κέρδη μεεικονικές πωλήσεις μετοχών της σε θυγατρικές εταιρείες της.

Η απουσίανόμων και ελεγκτικών αρχών είναι πολιτική, που υπαγορεύουν οι διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα,κ.λ.π.) της «παγκοσμιοποίησης» και της ΟΝΕ. Όπως ίδια πολιτική είναι νατους στέλνουν όλους στο Χρηματιστήριο, ν’ αφήνουν τις Τράπεζες και τουςισχυρούς του κεφαλαίου να κυριαρχήσουν ώστε αφού λήστεψαν οριστικά τουςμικροεπενδυτές να ληστέψουντώρα και τις αποταμιεύσεις των υπολοίπων που διέφυγαν.

Η πρώτημορφή αυτών των επιθέσεων είναι "ριζική", "συστημική", επιτίθεται τυφλάσε κάθε εκδήλωση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης με σειρά κινητοποιήσεωναπό το Σιάτλ, την Ουάσιγκτον, την Πράγα, το Νταβός, και τη Νίκαια, πουδημιούργησαν ήδη τόση αναστάτωση, ώστε αποφάσισαν οι ανέμελοι μέχρι τώρααρχιτέκτονες, να συνεδριάσουν την επόμενη φορά στην έρημο του ...Κατάρ!

Η δεύτερη,σε πρώτη ματιά πιο μετριοπαθής, εκδηλώθηκε στη σύνοδο του Πόρτο Αλέγκρεστη Βραζιλία (βλέπε άλλο άρθρο).

Τώρα πια κανένας δεν τολμά να μιλήσει για μονόδρομους και αυτό έχει ήδη τις επιπτώσεις του παντού.

Την τελευταία 10ετία, όπως πολλές φορές έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει, το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο επιχειρεί, με ξέφρενο και παράλογο τρόπο, να εξασφαλίσει την παγκόσμια εξάπλωση και επικράτηση, με σκοπό κέρδη από χρήματα (και όχι την - παραγωγή) και άσκηση απεριόριστης εξουσίας. Και μάλιστα χωρίς τη μεσολάβηση της πολιτικής και των αξιόλογων πολιτικών, που θα μπορούσαν να απορροφούν ή και να κατευνάζουν τους αναπόφευκτους κραδασμούς. Επιβάλλουν πολιτικές και, στο μέτρο του δυνατού, επιλύουν τις μεταξύ τους διαφορές.

Η πτώση του Ανατολικού Μπλοκ, η διάλυση του κινήματος των Αδέσμευτων και η αποδυνάμωση και αφομοίωση των συνδικάτων στη Δύση τους έκαναν να αισθάνονται ελεύθεροι από κάθε περιορισμό και, με όργανα τους μεταλλαγμένους πρώην αριστερούς, επιχειρούν να πάρουν πίσω ό,τι αναγκάσθηκαν να "παραχωρήσουν" επί ένα αιώνα στους λαούς λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων και κινημάτων. Επικεφαλής αυτής της πορείας είναι, φυσικά, οι ΗΠΑ, με τις οποίες συστοιχούνται οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ασιατικές οικονομίες και σ' αυτές τώρα προστέθηκαν οι διαλυμένες δυνάμεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και, κάπως πιο δειλά, η Κίνα. Η πορεία μέχρι πριν από ένα χρόνο φαινόταν ανέφελη και οι ανά τον κόσμο μηχανισμοί στήριξης (Μ.Μ.Ε. και πληρωμένες "αριστερές" γραφίδες) θριαμβολογούσαν και υμνολογούσαν τομονόδρομο της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης.

Πολλά όμως τώρα έχουν αλλάξει, που δημιουργούν ανησυχίες στους πρωταγωνιστές και μεγάλη αμηχανία στους υποστηρικτές τους.

Ζοφερή η εικόνα των ΗΠΑ

Πρώτα-πρώτα η ηγέτιδαδύναμη, οι ΗΠΑ. δεν είναι συμπαγής. Οι εσωτερικές αντιθέσεις τους είναιτόσο μεγάλες, ώστε έστω η κορυφή του παγόβουνου βγήκε στην επιφάνεια μετις τελευταίες προεδρικές εκλογές και την επικράτηση του Μπους, δηλαδήτου παλιού εμπορικού λόμπυ και των πετρελαίων, σε βάρος της επέλασης τουεβραϊκού κεφαλαίου, που επιχείρησε να προωθήσει αστόχαστα τον καθαρόαιμοΕβραίο αντιπρόεδρο, τον Λίμπερμαν. Οι επιπτώσεις παγκόσμια και ιδιαίτεραστην Ευρώπη, στη Βαλκανική και Μέση Ανατολή (που μας ενδιαφέρει) θα είναισημαντικές.

Η εικόνα των ΗΠΑ γίνεται ακόμη πιο ζοφερή με τους μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το τεράστιο εξωτερικό χρέος. Τα πρώτα αποτελέσματα της αποθέωσης των ιδιωτικοποιήσεων γίνονται αισθητά. Στην Καλιφόρνια ο κόσμος μένει χωρίς ηλεκτρικό (!) και αναγκάζονται να αγοράζουν ρεύμα από το τριτοκοσμικό Μεξικό (!!). Πώς αυτή η χώρα να αποτελεί πλέον πρότυπο, ακόμη και για όσους αποδέχονται το καπιταλιστικό σύστημα;

Οι επιπτώσεις στην Ευρώπη

Οι αλλαγέςαυτές επηρέασαν αμέσως και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η πορεία τηςΕΟΚ κατά των λαών της και ιδιαίτερα των περιφερειακών και ασθενέστερωνοικονομικά συνεχίζεται, αλλά η συγκέντρωση δύναμης στη Γερμανία ήδη δημιουργείπροβλήματα. Την ακολουθούν μόνο η Ιταλία και η Ελλάδα του Σημίτη, όπωςήδη φάνηκε στη Νίκαια, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, τουλάχιστον, ανησυχούν. Ταυτόχροναη νέα αυτή δύναμη έκανε τις πρώτες δοκιμές επίθεσης κατά των ΗΠΑ, με τηνανακίνηση του εγκλήματος στο Κόσοβο μέσω της τάχα ευαισθησίας για το πρόβληματου απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Τοπιο σημαντικό, όμως, πρόβλημα γι' αυτούς είναι οι ογκούμενες, σε παγκόσμιοπλέον επίπεδο, αντιδράσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Αρχικά εκδηλώθηκανως αμφισβητήσεις, ακόμη και μέσα στους κόλπους της, για την αποτελεσματικότητααυτής της πορείας, στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε ευθείες επιθέσεις εναντίοντης και σήμερα πλέον παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, που οδηγεί και τουςμέχρι χθες υμνητές σε απόγνωση...

Η πρώτημορφή αυτών των επιθέσεων είναι "ριζική", "συστημική", επιτίθεται τυφλάσε κάθε εκδήλωση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης με σειρά κινητοποιήσεωναπό το Σιάτλ, την Ουάσιγκτον, την Πράγα, το Νταβός, και τη Νίκαια, πουδημιούργησαν ήδη τόση αναστάτωση, ώστε αποφάσισαν οι ανέμελοι μέχρι τώρααρχιτέκτονες, να συνεδριάσουν την επόμενη φορά στην έρημο του ...Κατάρ!

Η δεύτερη,σε πρώτη ματιά πιο μετριοπαθής, εκδηλώθηκε στη σύνοδο του Πόρτο Αλέγκρεστη Βραζιλία (βλέπε άλλο άρθρο).

Τώρα πια κανένας δεν τολμά να μιλήσει για μονόδρομους και αυτό έχει ήδη τις επιπτώσεις του παντού.