ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

To 19%, ύστερα από 22(!) χρόνια, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), που έδρευα στο Στρασβούργο, όπου και η έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ), αποφάσισε ότι η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να επιτρέψει στην Τ. Λοϊζίδου να ασκεί κατά τρόπο ακώλυτο και ειρηνικό τα ατομικά της δικαιώματα επί της περιουσίας της στην Κερύνεια.

Επειδή η Τουρκία αρνήθηκε να συμμορφωθεί, το ΕΔΑΔ το 1998 της επιδίκασε χρηματική ποινή 1 εκατ. ευρώ. Η Τουρκία δε δεχόταν ούτε να πληρώσει.

Όταν μία χώρα-μέλος του ΣτΕ αρνείται να συμμορφωθεί με μια απόφαση του ΕΔΑΔ, το Συμβούλιο των αναπληρωτών υπουργών Εξωτερικών του ΣτΕ καλεί τη χώρα αυτή να συμμορφωθεί, αλιώς της επιβάλλει ποινή, που μπορεί να είναι από τη στέρηση ψήφου στο ΣτΕ μέχρι την αποβολή από τον Οργανισμό (όπως έκανε με τη χούντα των συνταγματαρχών).

Το Συμβούλιο εδέησε να συνεδριάσει ύστερα από 7 χρόνια(!) και αποφάσισε μεν ότι η Τουρκία πρέπει να πληρώσει αμέσως τα χρήματα, αλλά στο κύριο ζήτημα, την απόλαυση της περιουσίας, έδωσε αναβολή, ώστε η Τουρκία να συμμορφωθεί «εν ευθέτω χρόνω, λαμβάνοντας υπ' όψη προτάσεις, για να γίνει κάτι τέτοιο στο τέλος του 2005». Η Τουρκία πλήρωσε τα χρήματα στις 2/12, δίνοντας «διευκρινίσεις» και θέτοντας όρους με τον ξεχωριστό προκλητικό της τρόπο.

Η απόφαση του Συμβουλίου είναι απαράδεκτη. Με την καταβολή των χρημάτων αναγνωρίζεται, βέβαια, η τουρκική παρανομία, αλλά, έτσι κι αλιώς το Συμβούλιο δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Αλλωστε τα χρήματα αυτά είναι ένα ελάχιστο μέρος από τα χρήματα που η Ε.Ε δίνει στην κάστα που κυβερνά στην ’γκυρα και τους τοποτηρητές της στα κατεχόμενα.

Όμως, ο «εύθετος χρόνος» μπορεί με νέα απόφαση να πάρει παράταση, μέχρις ότου η Τουρκία (ενταγμένη ή όχι στην Ε.Ε.) κατακλύσει με νέους εποίκους και μετανάστες την Κύπρο, οπότε δε θα της είναι σοβαρό πρόβλημα η «απόλαυση της περιουσίας» της Λοϊζίδου.

Έργα και ημέρες των εταίρων μας της Ε.Ε.
(που δε μάθαμε στην Ελλάδα)

Βεβαίως, το ΣτΕ δεν είναι θεσμός της Ε.Ε.. Συμμετέχουν σ' αυτό όλες οι χώρες της Ευρώπης κι όχι μόνο οι 25 της Ε.Ε.. Όμως στην ουσία είναι ένας οργανισμός που ελέγχεται από τους Δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς συμμάχους τους, όπως θα φανεί και στη συνέχεια. Για να εγκριθεί ψήφισμα, απαιτείται

πλειοψηφία 2/3, δηλ. 31 χώρες. Αρχικά κατέθεσε ψήφισμα η Ρωσία, που ζητούσε άμεση συμμόρφωση και προς τις δύο αποφάσεις και όχι «εν ευθέτω χρόνω». Η πρόταση συγκέντρωσε αρκετές ψήφους, όχι όμως τα 2/3 και απορρίφθηκε.

Το παρασκήνιο εκβιασμών, που είχε προηγηθεί, πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις, με πρωταγωνιστές την προεδρεύουσα της Ε.Ε. Ιταλία, την προεδρεύουσα του ΣτΕ Ολλανδία και τη Βρετανία, δηλ. τους εκπροσώπους του Μπους, που προώθησαν το ψήφισμα που τελικά επικράτησε, με τη συμφωνία του γαλλο-γερμανικού άξονα. Η Σλοβενία απειλήθηκε ότι «θα βρεθεί μόνη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ιταλικής μειονότητας που είναι στο έδαφος της»! Η Γεωργία απειλήθηκε ότι δε θα της δώσουν βοήθεια, για να διεξαγάγει τις βουλευτικές της εκλογές και δε θα τις εποπτεύσουν, δηλ. δε θα τις νομιμοποιήσουν! Η Πολωνία ότι δε θα διοργανώσει την Γ' Διάσκεψη Κορυφής του ΣτΕ! ’λλες χώρες απειλήθηκαν ότι δε θα πάρουν οικονομική βοήθεια, άλλες ότι θα σταματήσει η πορεία ένταξης τους στην Ε.Ε.! Ακόμη και ο ’γιος Μαρίνος και η Ανδόρα απειλήθηκαν! Αυτά τα ομολόγησαν οι αντιπρόσωποί τους, απολογούμενοι στους Κυπρίους συναδέλφους τους.

Έτσι συγκεντρώθηκαν οι 31 αναγκαίες ψήφοι. ’ντεξαν εν μέρει στις πιέσεις και τήρησαν αποχή 7 χώρες. Τις αναφέρουμε: Πορτογαλία, Ιρλανδία, Σερβία-Μαυροβούνιο, Μάλτα, Αυστρία, Αρμενία και Ανδόρα. Η Βουλγαρία αποχώρησε. Μόνο η Ρωσία καταψήφισε, μαζί με την Κύπρο και την Ελλάδα.

Η στάση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου

Ο πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος με τη στάση του επιβεβαίωσε ότι η περίοδος της πλήρους υποταγής (Βασιλείου, Κληρίδης) έχει παρέλθει. Εξοργισμένος, χαρακτήρισε ως «φάρσα» όλη τη διαδικασία, κατήγγειλε την υποκρισία και τον «ευτελή συμβιβασμό» των 31 με την Τουρκία και ο αντιπρόσωπος της Κύπρου Ν. Αιμιλίου είπε: «Επιτρέψατε στην Τουρκία και στους φίλους της να εξευτελίσουν τις αρχές της Επιτροπής ... αλλά σε αυτό το σημείο οι δρόμοι μας χωρίζουν».

Όταν η Κύπρος αγωνίζεται για τα δίκαια της, ακόμη και η κυβέρνηση Σημίτη, παρά την αρχική της αμηχανία, αναγκάζεται να συμπαρασταθεί. (Ερχονται και εκλογές!). Ο Γιωργάκης εξαφανίστηκε. Δεν παρέλειψαν, βέβαια, οι γνωστοί υποτελείς στην Αθήνα και τη Λευκωσία να επιτεθούν άγρια όχι κατά των φίλων τους της Ε.Ε. για τις ραδιουργίες τους και την καταπάτηση κάθε αρχής δικαίου, αλλά κατά του Τ. Παπαδόπουλου, επειδή ... απομόνωσε την Κύπρο!

Τον προηγούμενο μήνα τυπώθηκε η καινούργια αφίσα του ΑΣΚΕ, που άρχισε ήδη να κολλιέται στο Λεκανοπέδιο και στην Επαρχία.

Περιέχει τις βασικές θέσεις, που, κατά τη γνώμη του ΑΣΚΕ, αποτελούν ένα αδιαίρετο σύνολο, στο οποίο μπορεί να στηριχτεί μια άλλη πολιτική.

Η αφίσα έχει τυπωθεί και σε μικρό μέγεθος, ώστε να την έχουμε και στα σπίτια μας. Όποιος θέλει μπορεί να την προμηθευτεί.

Οι εκλογές στην κατεχόμενη Κύπρο δεν ήταν νόμιμες. Διοργανώθηκαν από μια κατοχική δύναμη, ανέδειξαν «όργανα» ενός παράνομου κράτους, που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, και οι μισοί ψηφοφόροι που πήραν μέρος σ' αυτές ήταν πολίτες άλλου κράτους! Αυτά και μόνο έπρεπε να τονίζουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ και όχι να «αγωνιούν» ποιος θα νικήσει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια νίκη της αντιπολίτευσης σημαίνει καλύτερες προοπτικές για το Κυπριακό.

Ποιας αντιπολίτευσης; Ταλαάτ, Ακιντζί, Ερέλ! Όλοι υπέρμαχοι του Αττίλα, όλοι πανηγύρισαν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όλοι υποστηρίζουν το έγκλημα του εποικισμού, όλοι έχουν εποίκους στα κόμματα τους, όλοι είναι συνένοχοι στον αφελληνισμό της Καρπασίας και την καταστροφή των μνημείων, όλοι επιδιώκουν μακροπρόθεσμα την πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου. «Ο τουρκικός στρατός δεν πρέπει να φύγει από την Κύπρο», είπε ο Ταλαάτ στις 8/12/03. «Οι Έλληνες πρέπει να συνηθίσουν τη σημαία μας», είπε ο Ερέλ.

Διαφορές στρατηγικής μόνο υπάρχουν, αν δηλ. η τουρκοποίηση θα περάσει ή όχι από το σχέδιο Ανάν. Αλλά ούτε τη στρατηγική επιλέγουν οι Τουρκοκύπριοι, γιατί αυτή καθορίζεται από την κυβέρνηση της Αγκυρας, δηλ. από τους στρατηγούς του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας. «Όποιος και να κερδίσει τις εκλογές, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ανεξάρτητα από την Τουρκία», είπε ο Γκιουλ.

Αντί, λοιπόν, να βαυκαλιζόμαστε και να ασχολούμαστε με τους κατοχικούς ηγέτες, καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούμε με τους απλούς ανθρώπους, που ζουν σε άθλιες συνθήκες στα κατεχόμενα, τους λεγόμενους Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν πολιτική έκφραση, που υποφέρουν από τον εποικισμό και τα στρατεύματα κατοχής, που διαπίστωσαν ότι «μητέρα-πατρίδα» δεν είναι η Τουρκία, όπως τους παραπλάνησαν το 1974, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία, με όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδικίες της.

Από τις 20 Μαρτίου, πou άρχισε ο πόλεμος, εκτός των 450 νεκρών Αμερικανών, 8200 βαριά τραυματισμένοι έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Γερμανίας. Μετά το «τέλος του πολέμου» η ιρακινή αντίσταση κάθε μέρα τιμωρεί τους κατακτητές. Η φρίκη του πολέμου συνεχίζεται, παρότι την αποκρύβουν με απαγορεύσεις οι Μπους και Μπλερ.

Αντίθετα με το Βιετνάμ, οπότε η στράτευση ήταν υποχρεωτική, στο ΙΡΑΚ πηγαίνουν μόνο εθελοντές, που είναι όλοι εξαθλιωμένοι άνεργοι νέοι των αμερικανικών γκέτο κι έτσι δεν υπάρχουν εσωτερικές αντιδράσεις. Τα όπλα, για τα οποία υποτίθεται ότι έγινε ο πόλεμος, δε βρέθηκαν, ούτε πρόκειται να βρεθούν και η σύλληψη του Σαντάμ, παρά τους πανηγυρισμούς, ούτε έλυσε κάποιο πρόβλημα, ούτε ικανοποίησε τους ιρακινούς. Μόνο οι Μπους και Μπλερ ενθουσιάστηκαν, γιατί ανέβηκε η δημοτικότητα τους.

Αντίθετα, οι εκδηλώσεις κατά των κατακτητών συνεχίζονται στο ΙΡΑΚ και αποδεικνύουν το μίσος του ιρακινού λαού κατά των "απελευθερωτών" τους. Το περιστατικό στο κέντρο της Μοσούλης, όπου Ιρακινοί έκοψαν με φρικτό τρόπο τους λαιμούς δυο Αμερικανών στρατιωτών, ορμώντας στο αυτοκίνητο τους, και τα πανηγύρια που ακολούθησαν, οι αποτρόπαιες εικόνες των πτωμάτων των Ισπανών πρακτόρων και των Ιρακινών που τα κλωτσούσαν, οι πανηγυρισμοί γύρω από κάθε φλεγόμενο αμερικανικό όχημα ή ελικόπτερο (απαγορευμένες εικόνες για την αμερικανική τηλεόραση), οι διαδηλώσεις και οι καθημερινές επιθέσεις ιρακινών αντιστασιακών είναι ενδεικτικές και βεβαιώνουν ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να φύγουν νικητές από το Ιράκ.

Ο εκνευρισμός των Αμερικανών πολλαπλασιάζει τις λανθασμένες ενέργειες τους και συνεχώς αυξάνει τους εχθρούς τους. Οι καθημερινές συλλήψεις Ιρακινών με βάρβαρο και μερικές φορές χυδαίο τρόπο μέσα στα σπίτια τους, μπροστά στα παιδιά και τις γυναίκες τους, έχουν ανεβάσει τους κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων σε 10.000, από τους οποίους μόνο 200 είναι αναγνωρισμένοι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι είναι στο έλεος των αρχών κατοχής, χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι τυφλές επιθέσεις Αμερικανών, όπως στη Σαμάρα, κατά την οποία πυροβολούσαν προς κάθε κατεύθυνση, σκοτώνοντας περαστικούς, μεγαλώνουν την αγανάκτηση και τροφοδοτούν την αντίσταση με νέους μαχητές.

Ο πετρελαϊκός πλούτος του ΙΡΑΚ ανταλλάσσεται με αίμα, που δεν συγκινεί τα γεράκια των ΗΠΑ και δεν επηρεάζει το ψυχρό-ψυχασθενικό χαμόγελο του Μπους. Αλλά η ώρα της τιμωρίας πλησιάζει, αν δεν έφτασε ήδη.

Στις 8 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ. Ημέρα ακατάλληλη, όντως, λόγω της γιορτής των Ταξιαρχών, αλλά, δυστυχώς, δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη.

Παρ' όλα αυτά αρκετοί φίλοι πήραν μέρος, άκουσαν τις ομιλίες των μελών της Ε. Ε. και η εκδήλωση συνεχίστηκε μέχρι αργά τη νύχτα με χορό και τραγούδι.