ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όσοι μπορούν και όσο μπορούν, να συνδράμουν στον εκλογικό αγώνα του ΑΣΚΕ οικονομικά, στη δουλειά του γραφείου, στο τυπογραφείο, στη διάδοση των θέσεων του και των εντύπων του. Σας περιμένουμε!

Πολύ λόγος ακούγεται πάντοτε στις εκλογές για τη χαμένη ψήφο, την ψήφο δηλ. που δίνεται σε μικρά κόμματα που έχουν μικρή ή και μηδαμινή πιθανότητα εισόδου στη Βουλή, ακόμη και σε μικρά κοινοβουλευτικά κόμματα που δεν έχουν πιθανότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και είναι φανερό ποιοι ωφελούνται και επομένως προπαγανδίζουν μια τέτοια αντίληψη. Το δικομματικό σύστημα, δηλ. το πολιτικό σύστημα με δύο εναλλασσόμενα κόμματα (που πολλές φορές αλλάζουν αρχηγούς και ονόματα, για να δίνουν την εντύπωση του καινούργιου...) στην εξουσία, ώστε το ένα να απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια που προκαλεί η άσκηση εξουσίας του άλλου και έτσι να διαιωνίζεται το σύστημα, μόνο με τέτοιες προπαγανδίσεις μπορεί να στέκεται.

Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι ποια ψήφος είναι πράγματι χαμένη και μάλιστα όχι μόνο χαμένη αλλά και καταστροφική. Ερώτημα, που σ' αυτές τις εκλογές άρχισε να ακούγεται · εντονότερα από κάθε άλλη φορά, μια που ελάχιστοι, ακόμη και απ' αυτούς που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν ένα από τα δύο κυβερνητικά κόμματα, ελπίζουν ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει απ' αυτά.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη πλέον.

Πρώτα πρώτα στις εκλογές δεν πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που οι άλλοι (ξένοι, αεριτζήδες, μεταπράτες, εργολάβοι και προμηθευτές) με τα Μέσα Μη Ενημέρωσης μας στήνουν εμπρός μας. Πάμε για να ψηφίσουμε για το πώς θέλουμε να λειτουργεί και να εξελίσσεται η κοινωνία μας, για το πώς θέλουμε να ζούμε εμείς όλοι εδώ, ακόμη και σ' όλο τον κόσμο. Πάμε για να διαλαλήσουμε τις δικές μας σκέψεις, προτάσεις, ιδέες και οράματα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, αυτά 9α εκφραστούν και πώς αλλιώς οι από άλλους επιλεγμένοι κα διορισμένοι (που δέχονται τις εκλογές μόνο για νομιμοποίηση της εκ των προτέρων επιλογής και διορισμού τους, όπως έντονα πλέον φάνηκε στην εκ των υστέρων «εκλογή» του Γιωργάκη στο τωρινό φιάσκο του Π.Α.Σ.Ο.Κ.) δε θα μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι, ό,τι και να κάνουν, πάντα αυτούς θα ψηφίζουν οι «μάζες»;

Δεύτερον, πάμε να ψηφίσουμε για να επικροτήσουμε ή να απορρίψουμε αυτά που ήδη έγιναν και που αποτελούν πρόκριμα γι' αυτά που θα γίνουν. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν καλή η μέχρι τώρα διακυβέρνηση ή ότι οι άλλοι που φιλοδοξούν να τους αντικαταστήσουν θα είναι καλύτεροι ή ότι κάποιο μαγικό ραβδί θα τους κάνει τώρα καλύτερους, καλώς θα τους ψηφίσουν. Αν, όμως, δεν πιστεύουν σε κάτι τέτοιο, τότε γιατί θα τους στηρίξουν;

Και όποιος λίγο σκεφτεί, θα βρει και τρίτον και τέταρτον και εκατοστό λόγο που θα πρέπει συνειδητά να πηγαίναμε στις εκλογές και που κανένας δε θα δικαιολογούσε λογικά την ψήφο σ' αυτά τα κόμματα. Εκτός φυσικά αν εμφορείται κάποιος από ποδοσφαιρικά σύνδρομα ή κυριαρχεί σ' αυτόν η ψυχολογική ανασφάλεια και θέλει να είναι απλώς με τους πολλούς, που όμως πολύ γρήγορα θα γίνουν πολύ λίγοι, αν η ψήφος γίνει λογική και εκφράζει πραγματικά εμάς και όχι τους άλλους, που μας την επιβάλλουν.

Το δεύτερο, επίσης σημαντικό, ερώτημα είναι πώς θα μπορούσαμε να είναι δικαιωμένη μια ψήφος σε ένα μη κυβερνητικό κόμμα και ακόμη πιο συγκεκριμένα στο ίδιο το Α.Σ.Κ.Ε.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται κάπως πιο δύσκολη, στην πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο εύκολη. Δικαιωμένη ψήφο έχει και γενικότερα δικαίωση αισθάνεται πολιτικά κάποιος, όταν πρώτα-πρώτα η ψήφος του και η πολιτική του στάση και δράση γενικότερα είναι

εκείνη που τον εκφράζει πραγματικά. Η μεγαλύτερη δικαίωση για ένα άνθρωπο είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του, να έχει εξασφαλίσει κατά το δυνατό τον αυτοσεβασμό του.

Έπειτα, ο κάθε ένας είναι, ή πρέπει να είναι, το 100% του εαυτού του και δε χρειάζεται να περιμένει να κάνουν πρώτα οι άλλοι το σωστό, αν κάτι το θεωρεί σωστό, και ύστερα να ακολουθήσει εκείνος, γιατί, αν σκέπτονται έτσι και οι άλλοι, πότε επιτέλους θα γίνει το σωστό; Μόνο αν αρχίσει να γίνεται το σωστό από κάπου, έστω και από έναν μόνο, υπάρχει ελπίδα αργά ή γρήγορα αυτό να επικρατήσει.

Αυτά θα έπρεπε να αρκούν. Ας προσθέσουμε όμως ακόμα κάτι, από τα πολλά που θα δικαίωναν την πραγματικά δική μας συνειδητή ψήφο και στάση. Είναι σίγουρο και κανείς σχεδόν δεν το αμφισβητεί, ότι μετά τις εκλογές, όποιος και αν πλειοψηφήσει στις 7 του Μάρτη, έρχεται καταιγίδα πολλαπλή, θα υπάρξει άραγε κανείς από αυτούς που στήριξαν τα κυβερνητικά ή ημικυβερνητικά κόμματα που να αισθάνεται δικαιωμένος; Ποιος μόνο θα έχει το δικαίωμα, το ηθικό σθένος και την αποτελεσματικότητα να επιτιμήσει για το παρόν και να συμβουλεύσει για το μέλλον; Και ποιος θα έχει, έστω και στο ελάχιστο, συμβάλει για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο άνθρωπο; Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι «οι (λεγόμενες) ουτοπίες είναι τα προσχέδια της πραγματικότητας» πάντοτε!

Επιτυχημένος υπουργός εξωτερικών, λοιπόν, ο Γιωργάκης, γιατί αυτό λένε οι Αμερικανοί, αυτό λέει η Ε.Ε., αυτό λένε και όσοι Έλληνες πολίτες (δυστυχώς πολλοί) διαμορφώνουν τη γνώμη τους από τα ΜΜΕ. Τόσο επιτυχημένος, ώστε η ΝΔ, ο ΣΥΝ και, εν μέρει, το ΚΚΕ αφήνουν στο απυρόβλητο την εξωτερική του πολιτική. Γιατί;

Η εξωτερική μας πολιτική, ιδίως σε ό,τι έχει σχέση με τα γειτονικά μας κράτη, υπαγορεύεται από την Αμερική και τον ουραγό της, την Ε.Ε.. Ο Κ. Καραμανλής (ο θείος) έλεγε «ανήκομεν εις την Δύσιν». Το ΠΑΣΟΚ, ενώ αρχικά ισχυριζόταν ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», στα πλαίσια της γενικότερης μετάλλαξης του, έφτασε το 1987 στη συμφωνία του Νταβός και σήμερα απλώς εκτελεί τις εντολές των Δυτικών. Έτσι ο Χρυσοχοΐδης δηλώνει ότι «πρέπει, έστω και με τα όπλα, να επιβάλουμε τη δημοκρατία στο Ιράκ». Ο Βαρβιτσιώτης συμπληρώνει: «Είμαστε όλοι με την Αμερική».

Αλλά η Δύση σε κάθε διαφορά μας με τους γείτονες είναι εναντίον μας, είτε γιατί εμείς είμαστε οι πιο υποτελείς, είτε γιατί η Τουρκία έχει μεγαλύτερη στρατηγική σημασία από την Ελλάδα, είτε για άλλους (και ίσως σοβαρότερους) λόγους.

Έτσι η Αλβανία διεκδικεί την Τσαμουριά κι εμείς αφ' ενός σιωπούμε, αφ' ετέρου δεχόμαστε αβασάνιστα 1.000.000 Αλβανούς μετανάστες. Η FYROM προπαγανδίζει στα σχολικά της βιβλία τη «Μακεδονία των αδελφών του Αιγαίου» κι εμείς, επίσης, σιωπούμε.

Αλλά τα σοβαρότερα προβλήματα υπάρχουν με την Τουρκία, τη στιγμή που ο Γιωργάκης δηλώνει ότι «δεν είναι δογματικός με τα σύνορα»! Επί μήνες γίνονται μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η Ελλάδα το μόνο που δεχόταν να συζητήσει ήταν η υφαλοκρηπίδα. Τώρα συζητάει τα πάντα: χωρικά ύδατα, εναέριο χώρο,

αποστρατικοποίηση νησιών και Θράκης, γκρίζες ζώνες, υφαλοκρηπίδα και, μάλιστα, ως πακέτο.

Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου, που δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) στα 12 μίλια, θα έπρεπε, τουλάχιστον, να δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι θα το ασκήσει οπωσδήποτε κάποια στιγμή, αφού έτσι λύνονται στο μεγαλύτερο βαθμό τα προβλήματα του Αιγαίου. Όμως, σιωπά. Αντιθέτως, η Τουρκία θεωρεί την επέκταση ως casus belli.

Η Ελλάδα έχει από το 1931 ορίσει τον εναέριο χώρο της στα 10 μίλια. Η Τουρκία απαιτεί να τον περιορίσουμε στα 6. Η ρύθμιση για τους αεροδιάδρομους, που αναφέραμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» είναι βήμα προς την αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων.

Η Τουρκία αρνείται το δικαίωμα μας να διαθέτουμε στρατό για την άμυνα των ελληνικών νησιών του Αιγαίον. Κρίσιμος είναι ο ρόλος της Λήμνου. Σε δύο ασκήσεις του NATO το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2003 η Ελλάδα δεν περιέλαβε τη Λήμνο και το αεροδρόμιο της το χαρακτηρίζουμε ως πολιτικό, δηλ. δε διεκδικούμε στην πράξη το δικαίωμα που ασκεί η Τουρκία στην Ίμβρο, σύμφωνα με τη συνθήκη του Μοντρέ του 1936.

Ο Γιωργάκης έχει δηλώσει ότι «τα συμφέροντα της Ελλάδας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ» και είναι φυσικό να θεωρεί την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. ως έναν από τους 3 κυριότερους στόχους της ελληνικής(!) εξωτερικής πολιτικής καν, μάλιστα, χωρίς να θέτει ως όρο περιορισμούς στις μετακινήσεις Τούρκων πολιτών στα νησιά μας και τη Θράκη!

Ο Γιωργάκης έχει δηλώσει ότι δεν έχει αντίρρηση να χαρακτηρίζει ως «Τούρκους» τους Μουσουλμάνους της Δ. Θράκης, δίνοντας στην Τουρκία δικαιώματα που δεν της έδωσε η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τους Μουσουλμάνους της Δ. Θράκης, όπως τους Τουρκοκυπρίους. Εμείς, όμως, συζητούμε να αφαιρέσουμε τις πολυάριθμες νάρκες που έχουμε στον Έβρο και αποτελούν κρίσιμο αμυντικό στοιχείο, δήθεν για να μη σκοτώνουν τους άτυχους λαθρομετανάστες, όπου τους οδηγούν σκοπίμως οι δουλέμποροι-πράκτορες της ΜΙΤ.

Για το Κυπριακό ο Γιωργάκης υποστήριξε με τον πιο ιταμό τρόπο το απαράδεκτο σχέδιο Ανάν (βλ. ΑΣΚΕ-3) και δέχτηκε δημοσίως εντολήτρυ_ Πάουελ να πιέσει την ελληνοικυπριακή-ηγεσία να το αποδεχτεί ως έχει. Η Συνθήκη) του Μοντρέ χαρακτηρίζει το Βόσπορο, το Μαρμαρά και τα Δαρδανέλια ως «Στενά». Ο Γιωργάκης δέχτηκε τον Ιούνιο 2002 να μετονομαστούν σε «Τουρκικά Στενά», χαρίζοντας στην Τουρκία δικαιώματα που ποτέ δεν είχε.

Ο Γιωργάκης ήταν ο πρώτος Έλληνας επίσημος που ονόμασε την Κωνσταντινούπολη Ινσταμπούλ. Η ΧΟΥΡΙΕΤ έγραψε θριαμβευτικά (22/10/03) ότι «ο Έλληνας υπουργός έριξε ταμπού 550 ετών»!

Στη Γ.Σ. του ICAO (Μόντρεαλ 23/9- 10/10/01) η πρέσβυς της Τουρκίας ανακοίνωσε ότι το παράνομο ψευδοκράτος του Αττίλα, που δεν το αναγνωρίζει κανείς, παρά μονό η Τουρκία, δημιουργεί FIR. Κανείς από την 16μελή ελληνική αντιπροσωπεία δεν αντέδρασε.

Στις 15/3/01 στη Σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της Ε.Ε. ο Βέλγος υπουργός, για να εξυπηρετήσει τις γαλλογερμανικές σκοπιμότητες, πρότεινε να καταδικαστεί η Τουρκία για την κατάσταση των πολιτικών της κρατουμένων (λευκά κελιά, δολοφονίες κλπ.). Ενώ κανείς υπουργός δεν τόλμησε να έχει αντίρρηση ούτε ο επίτροπος Φερχόιγκεν, σηκώθηκε ο Γιωργάκης, υποστήριξε ότι «η τουρκική κυβέρνηση ρυθμίζει το καθεστώς των φυλακών προς τη σωστή κατεύθυνση» και ακύρωσε την έκδοση απόφασης! Από τότε έχουν πεθάνει 107 απεργοί πείνας. Δικαίως η τουρκική ηγεσία έδωσε το όνομα του Γιωργάκη σε πάρκο της ’γκυρας. Δικαίως ο Τζεμ τον πειράζει: «Αν κάποια μέρα τα βρεις δύσκολα στην ελληνική πολιτική ζωή, μη λυπηθείς, βάζεις υποψηφιότητα στην Τουρκία και θα εκλεγείς αμέσως»!! (ΕΨΙΛΟΝ 25/1/04).

Οι οπαδοί του Γιωργάκη ισχυρίζονται ότι πρέπει να κάνουμε τις παραπάνω υποχωρήσεις, για ν' αποφύγουμε τον πόλεμο. Η τραγωδία της Κύπρου, όμως, (και όχι μόνο), βεβαιώνει ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Αλλοι βαυκαλίζονται με την ιδέα πως, αν έχουμε ως ηγέτη ένα «φίλο» της υπερδύναμης, θα εξυπηρετούμε και τα δικά μας συμφέροντα. Ας θυμηθούν με ποιο τρόπο οι «φίλοι» των Αμερικανών Μιλόσεβιτς και Σαντάμ εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα των λαών τους.

Οι εκλογές έφτασαν, έστω και καθυστερημένα, και, όπως ήταν αναμενόμενο, μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου, με τον καταιγισμό προπαγάνδας, υπερτονισμού ασημαντοτήτων, προβολής «αντιθέσεων» και διπολικών διλημμάτων, απωθώντας στο περιθώριο ή τη σιωπή τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, προβλήματα σχεδόν επιβίωσης.

Η προώθηση του Γ. Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ επιδεινώνει την πολιτική κατάσταση, ανεξάρτητα, μάλιστα, από το ποιοι τον επέβαλαν και από τον τρόπο με τον οποίο τον εκτόξευσαν, ζητήματα από μόνα τους πολύ σοβαρά. Πρόκειται για έναν πολιτικό, που δε διαθέτει προσωπικά χαρίσματα (το αντίθετο, μάλιστα!), την καριέρα του χειρίζονται οι Αμερικανοί σύμβουλοί του και σήμερα προωθείται από τους Αμερικανούς, σε όλες τους τις εκδοχές, και τα περισσότερα και μεγαλύτερα συγκροτήματα διαπλοκής και τους εδώ μηχανισμούς εξουσίας, για διαφορετικούς και όχι πάντα συγκλίνοντες λόγους.

Δεν έχει, φυσικά, ιδιαίτερη σημασία αν στις 8 Μαρτίου θα είναι πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου ή ο Κ. Καραμανλής, γιατί και ο Καραμανλής, παρότι αυτός διαθέτει την ικανότητα να κατανοεί και να εκφράζει πολιτικές θέσεις, απέδειξε αδιαμφισβήτητα στα χρόνια που είναι αρχηγός της ΝΔ ότι δε διαθέτει τη βούληση να διαφοροποιηθεί ούτε κατ' ελάχιστο από τον ξένο παράγοντα και τις επιταγές του. Η προώθηση, λοιπόν, του Γ. Παπανδρέου παρασύρει ολόκληρο το δικομματικό σύστημα της Ελλάδας σε μια υποτέλεια χωρίς προσχήματα και χωρίς όρια.

Η ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου μπορεί να διευκολύνθηκε από τις εκλογικές σκοπιμότητες του ΠΑΣΟΚ και την αγωνία των μικρομεσαίων στελεχών (και όχι μόνο...) μπροστά στην απειλή απώλειας των όποιων προνομίων τους, μπορεί να στοχεύει γενικά στη διατήρηση του ελέγχου της πολιτικής μας ζωής, έχει όμως και ως συγκεκριμένο στόχο την προώθηση των αμερικανοτουρκικών συμφερόντων στην Κύπρο και το Αιγαίο. Ο κίνδυνος είναι άμεσος και η προοπτική απειλητική.

Κυπριακό και Αιγαίο

Το Κυπριακό το έχουμε αναλύσει ιδιαίτερα στο νέο τεύχος μας, το ΑΣΚΕ-3, το οποίο έχει ήδη αποσπάσει ευμενή σχόλια από πολλούς προοδευτικούς και πατριώτες Έλληνες. Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι, μετά την επίσκεψη του Ρ. Ντενκτάς στην ’γκυρα στις 11/1/04, τη διαφαινόμενη αναθέρμανση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, εν όψει της δημιουργίας της μεγάλης αμερικανικής βάσης στο Ιντσιρλίκ, και του κινδύνου (για την Τουρκία) ίδρυσης κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ και την επιδίωξη ανταλλαγμάτων στην Κύπρο, στο Αιγαίο και τη Θράκη, επιδιώκεται έναρξη νέων

συνομιλιών για τη «λύση» του Κυπριακού, με «αναφορά» στο σχέδιο Ανάν, με παραμερισμό του ΟΗΕ και άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ ως επιδιαιτητών. Εκτιμούμε όμως (και ελπίζουμε !) ότι τα νέα στοιχεία που θα προτείνουν θα είναι εκτός πάσης λογικής και εκτός πάσης εννοίας δικαίου, ώστε να είναι δύσκολο ακόμη και για τον Γ. Παπανδρέου, έστω και ως αντιπολίτευση, να τα δικαιολογήσει. Ελπίζουμε, ακόμη περισσότερο, ότι ο πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος θα συνεχίσει να αντιστέκεται στις πιέσεις που δέχεται και θα εμμείνει στις βελτιώσεις που ο ίδιος προτείνει, ώστε να μην υπάρξει συμφωνία πάνω στο σχέδιο Ανάν μέχρι 1/5/04. Η δήλωση του Κυπρίου προέδρου ότι δεν επιθυμεί την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στο Κυπριακό σημαίνει πολλά.

Στο Αιγαίο τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα, γιατί εμπλέκονται μόνο οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας και οι ΗΠΑ, άρα τα σχέδια μπορούν να προχωρήσουν ταχύτερα (βλ. σχετικό άρθρο). Οι ανησυχίες μας γίνονται μεγαλύτερες από το γεγονός ότι, πέρα από μια γενική και αόριστη δήλωση του Σημίτη ότι μέσα στο 2004 θα δοθεί λύση στα ζητήματα του Αιγαίου, ουδείς από το ΠΑΣΟΚ εξηγεί ποια λύση θα επιδιωχθεί και η «αντιπολίτευση» εξακολουθεί να μην ασχολείται με το θέμα.

Η πολιτική της υποτέλειας έχει ως απαραίτητο στοιχείο την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Ούτε γι' αυτήν γίνεται λόγος στην «αντιπαράθεση» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή στις διαδικασίες «ανανέωσης» του ΠΑΣΟΚ, γιατί όλοι αυτοί έχουν εμπιστευτεί τη χάραξη της στο διευθυντήριο των Βρυξελών.

Ο γαλλογερμανικός άξονας

Η αντικατάσταση του Σημίτη είναι πλήγμα στην επιρροή που ασκεί ο γαλλογερμανικός άξονας στην Ελλάδα. Παρά το ότι ο άξονας αυτός δε διακινδυνεύει τη συμμαχία του με τους Αμερικανούς και, τελικά, ευθυγραμμίζεται πάντα μαζί τους, είναι πολύ πιθανό ο Γιωργάκης να μην κρατήσει τις ισορροπίες και να θίξει σοβαρά τα γαλλογερμανικά συμφέροντα υπέρ των αμερικανικών. Έτσι ο Σημίτης και άλλα ανώτερα στελέχη προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν και ένας τρόπος είναι η διατήρηση της πρωθυπουργίας μέχρι τις εκλογές από το Σημίτη, ώστε να μη σαρώσει ο Γιωργάκης όλη την κρατική μηχανή και τοποθετήσει ανθρώπους των Αμερικανών. Ίσως, μάλιστα, ευνοήσουν με τρόπους που αυτοί ξέρουν νίκη της ΝΔ(!), αφού και ο Καραμανλής εκφράζει το γαλλογερμανικό άξονα, και ενίσχυση του ΣΥΝ, ώστε να μπεί στη Βουλή, για τους ίδιους λόγους. Σ' αυτό σκοπεύει Και η έκκληση του Μ. Θεοδωράκη, που ξαφνικά άρχισε να ξανανοιάζεται για την αριστερά.

Πλήγμα στη δημοκρατία

Οι αλλαγές που επέβαλε ο Γιωργάκης στην κομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ καθώς και η άκομψη κατάργηση του όποιου διακηρυγμένου «προγράμματος» του αποδιαρθρώνουν ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ και εισάγουν νέα ήθη στην πολιτική μας ζωή. Η εκλογή του προέδρου με καθολική ψηφοφορία από όλα τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και όλους τους φίλους (μήπως και τους περαστικούς;) καταργεί το ρόλο των οργάνων (Συνέδριο, Κ.Ε., Ε.Γ.) και κάθε ιδεολογική και πολιτική συζήτηση και αναδεικνύει έναν ανεξέλεγκτο πρόεδρο με υπερεξουσίες, που αντλεί τη δύναμη του από τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών. Και βέβαια, αυτή η περιφρόνηση προς κάθε δημοκρατικό πρόσχημα δεν αφορά μόνο στο ΠΑΣΟΚ.

Αξιοσημείωτος είναι ο αυτοεξευτελισμός όλων

των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή στο νέο ηγέτη, τον οποίο οι περισσότεροι λοιδωρούσαν δημόσια ή ιδιωτικά, κυρίως λόγω της υποτέλειας του προς τις ΗΠΑ και την Τουρκία. Ο καιροσκοπισμός σ' όλο του το μεγαλείο!

Η γιγαντιαία εκστρατεία επιβολής του Γιωργάκη πλήττει έμμεσα και δυνητικά και από άλλη πλευρά τη δημοκρατία. Παρασύρει πολλούς στην ενίσχυση του διπολισμού, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των ελπίδων επιβίωσης του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ (ελπίζουμε να μην οδηγήσει και το Στ. Παπαθεμελή σε συνεργασία με τη ΝΔ), και άλλους από αντίδραση και αγανάκτηση να πυκνώσουν τις τάξεις της αποχής.

Μέσα σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες το ΑΣΚΕ θα δώσει τον εκλογικό του αγώνα και ακριβώς λόγω αυτών πρέπει να τον δώσει!

Το ΑΣΚΕ απευθύνεται προς κάθε πολίτη που αγανακτεί για την οικονομική μας κατάσταση, τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες-μεσάζοντες ξένων συμφερόντων θησαυρίζουν, που ανησυχεί για τους χειρισμούς στα εθνικά μας θέματα, που ενοχλείται από την περιστολή της δημοκρατίας, που αρνείται την πολιτιστική μας αλλοτρίωση. Απευθύνεται σ' όσους κατανοούν ότι, εδώ που μας έφτασαν, τίποτα δεν είναι πλέον εύκολο, αλλά δεν αποδέχονται το δόγμα πως «τίποτα δεν μπορεί να γίνει», δόγμα που μας επιβάλλουν όσοι έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης. Πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει, όταν οι πολλοί αναζητούν τις εύκολες «λύσεις» στα σημερινά κόμματα εξουσίας ή σε ευκαιριακές εκλογικές συμμαχίες ή όταν ιδιωτεύουν, επιτρέποντας στους λίγους να κυριαρχούν.

Η ελληνική κοινωνία έχει όλες τις φυσικές και πνευματικές δυνατότητες για μια καλύτερη τύχη, αρκεί να μην παραχωρούμε σε άλλους το δικαίωμα να αποφασίζουν για μας. Πρακτικά αυτό προϋποθέτει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει αμέσως από όλους τους οργανισμούς που δημιούργησαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, για να μας εκμεταλλεύονται όπως η Ε.Ε.. Έτσι θα μπορούμε να αναπτυχθούμε και να αποθαρρύνουμε όσους επιβουλεύονται την ασφάλεια μας.

Αυτοί που ελέγχουν την οικονομική ζωή της Ελλάδας, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ., η αστική τάξη της χώρας μας, για ιστορικούς λόγους, πάντα είναι ταυτισμένοι με τα ξένα συμφέροντα και ποτέ δε θα ενδιαφερθούν για τα ελληνικά. Γι' αυτό κάθε βήμα προόδου θα στηριχτεί μόνο στα λαϊκά στρώματα, στο 95%. του ελληνικού λαού, που σήμερα είναι στο περιθώριο, γι' αυτό τα βασικά μέσα παραγωγής Και όλοι οι καρποί της παραγωγής πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία ή να βρίσκονται κάτω από κοινωνικό έλεγχο.

Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι η σωστή λειτουργία της δημοκρατίας. Όταν οι πολιτικές ελευθερίες καταπατώνται, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και κάθε προοδευτική διακήρυξη καταντά υποκριτική και ιστορικά αποτυγχάνει, πχ ΕΣΣΔ.

Όλα τα παραπάνω δεν πρόκειται να μας τα χαρίσει κανείς θα τα κατακτήσουμε μόνο με το δικό μας αγώνα. Αυτό τον αγώνα δεν μπορεί να τον επωμιστεί ο πολίτης-τηλεθεατής, που λειτουργεί μόνο ατομικά, που είναι συνένοχος (ενεργητικά ή παθητικά) στη διαφθορά της εξουσίας, ιδιαίτερα μια νεολαία χωρίς αξίες, ιδανικά, οράματα, αυτοπεποίθηση. Κάθε βήμα προόδου, λοιπόν, προϋποθέτει τη στήριξη στις πολιτιστικές μας παραδόσεις

Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι οι 4 αυτές αρχές αποτελούν ένα αδιαίρετο σύνολο, που μόνο πάνω σ' αυτό μπορεί να συσπειρωθεί πάλι ο ελληνικός λαός και να επιδιώξει ένα καλύτερο μέλλον. Με τη συνεχή του δράση και τη συμμετοχή του στις εκλογές της 7/3 αυτό το μήνυμα θέλει να δώσει. Αυτό το μήνυμα θα ακουστεί τόσο πιο δυνατά και αποτελεσματικά όσο μεγαλύτερη υποστήριξη θα έχει το ΑΣΚΕ στις εκλογές.