ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μέχρι πριν λίγους μήνες η Ε.Ε. φάνταζε σαν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, όλοι όφειλαν να αποδεχτούν την ύπαρξη της και την πολιτική της και με τον «αυτόματο πιλότο» ; προχωρούσε συνεχώς προς τη διεύρυνση της , («όλοι παρακαλάνε να μπουν») και την εμβάθυνση της (δηλ. προς την απόσπαση συνεχώς περισσότερων αρμοδιοτήτων από τις εθνικές εξουσίες). Τουλάχιστον αυτή την εικόνα έδιναν τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και γενικά όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, εικόνα που αποδεχόταν ο μέσος Έλληνας πολίτης, όχι γιατί έτρεφε ποτέ αισθήματα συμπάθειας προς τη Δύση, αλλά μάλλον γιατί φοβόταν μήπως χάσει το «βόλεμα» του (που ήδη το έχασε) και μπει σε περιπέτειες!

Δυο δημοψηφίσματα, στη Γαλλία στις 29/5/05 και την Ολλανδία στις 1/6/05 και μια Σύνοδος Κορυφής 16-17/6/05 άρκεσαν για να διαλυθεί ο μύθος και να αποδειχτεί πόσο σαθρό είναι το οικοδόμημα.

Τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία

Τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία αποφασίστηκαν γιατί οι (τότε) δημοσκοπήσεις έδειχναν μια άνετη επικράτηση του ΝΑΙ. Οι μετρίου αναστήματος πολιτικοί ηγέτες (όπως σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πλέον) υπολόγιζαν ότι με τον έλεγχο των ΜΜΕ και όλων των μηχανισμών θα εξασφάλιζαν μια σημαντική εκλογική νίκη, θα νομιμοποιούσαν την πολιτική τους και θα μεγάλωναν to κύρος και της χώρας τους και το προσωπικό τους.

Η εξέλιξη ήταν πολύ διαφορετική. Το 55% των Γάλλων και το 62% των Ολλανδών ψήφισαν ΟΧΙ, με μεγάλα ποσοστά συμμετοχής. Έσπευσαν, λοιπόν, πανικόβλητοι όλοι οι ευρωπαϊστές να προσπαθήσουν να πείσουν ότι το ΟΧΙ δε σημαίνει «άρνηση της Ευρώπης» (με γκεμπελικό τρόπο προσπαθούν νο μας πείσουν ότι Ευρώπη είναι το τερατούργημα της Ε.Ε.), αλλά αντίρρηση σε κάποιο επιμέρους ζήτημα (ευρωσύνταγμα, ανεργία, ακρίβεια, έλλειμμα δημοκρατίας, κατεδάφιση κοινωνικού κράτους, ένταξη Τουρκίας κ.λ,π.) ή καταψήφιση των εθνικών κυβερνήσεων! θέλησαν, δηλ., να αποκρύψουν το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα είναι έκφραση της πολιτικής της Ε.Ε., που υπάρχει μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ακόμη και οι εθνικές κυβερνήσεις γίνονται αντιπαθείς, κυρίως επειδή εφαρμόζουν την πολιτική της Ε.Ε.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ψήφος των Γάλλων και των Ολλανδών ήταν καθαρά ταξική και όχι κομματική. Ψήφισαν ΟΧΙ με συντριπτικά ποσοστά οι εργάτες (81%), οι αγρότες (70%), οι νέοι (60%), οι άνεργοι (79%). Η πολιτική της Ε.Ε. θα διευρύνει συνεχώς το κοινωνικό φάσμα της αμφισβήτησης προς τα μεσαία στρώματα, που οδηγούνται στην εξαθλίωση.

Το ΟΧΙ αυτή τη γενική αμφισβήτηση εκφράζει και τα ποσοστά, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν περίπου τα ίδια οποιοδήποτε και αν ήταν το ερώτημα, ακόμη και αν αφορούσε την παραμονή στην Ε.Ε. Τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία, όπως και όλα τα προηγούμενα δημοψηφίσματα σ' όλες τις χώρες μέλη, απέδειξαν ότι στις χώρες της Ε.Ε. ούτε οι εθνικές εξουσίες εκφράζουν πλέον τη βούληση των λαών. Σε όποια χώρα τέθηκε το ζήτημα στη Βουλή, το «ευρωσύνταγμα», εγκρίθηκε με συντριπτικό ποσοστό και το ίδιο θα συνέβαινε και στη Γαλλία και την Ολλανδία.

Η Σύνοδος των Βρυξελών

Η αντίδραση των λαών οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις των μεγάλων συμφερόντων που εκφράζονται από την Ε.Ε. (και αντιστρόφως). Οι άρχουσες τάξεις των μεγάλων χωρών ακολουθούν πλέον το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Έτσι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελών οι

ηγέτες των μεγάλων χωρών δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο ζήτημα του προϋπολογισμού. Αυτό σημαίνει ότι οι 10 νέες χώρες μένουν χωρίς λεφτά και το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν από το 2007 και οι παλιότερες, μεταξύ τους και η Ελλάδα.

Αλλά χωρίς λεφτά δεν υπάρχει Ε.Ε. Οι άρχουσες τάξεις των μικρότερων και των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών με τα κονδύλια αυτά περίμεναν ότι θα σταθεροποιήσουν τη θέση τους.

Οι διαλυτικές τάσεις ενισχύονται. Οι λαοί αρχίζουν να νοσταλγούν τα εθνικά τους νομίσματα και το αίτημα της επαναφοράς τους αρχίζει να προβάλλεται και από αστούς πολιτικούς (αναγκασμένους από τη λαϊκή αγανάκτηση) και από τα ΜΜΕ (για να μη χάσουν το κοινό που τα παρακολουθεί).

Η βαθιά κρίση στην οποία μπήκε η Ε.Ε. έχει ως άμεσα αποτελέσματα τη διακοπή της διεύρυνσης και της εμβάθυνσης και τη μείωση του διεθνούς της κύρους, το οποίο άλλωστε ποτέ δεν ήταν μεγάλο, παρά τους ισχυρισμούς των ευρωπαϊστών. Η Ε.Ε. οδηγείται προς παράλυση. Την κρίση της δε θα την ξεπεράσει ποτέ, γιατί δεν έχει καμιά δυνατότητα ν' αλλάξει πολιτική. Κάποια στιγμή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Όσο ταχύτερα η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ε.Ε. τόσο θα αποφύγουμε τις παραπέρα αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας.

Το πολιτικό πεδίο σιγά σιγά αποκαλύπτεται.

Η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται και οι στόχοι της, όπου υπάρχουν, γίνονται εμφανείς. Τα γραμμάτια οφειλών για την επικράτηση της ΝΔ

ξεπληρώνονται με την εφαρμογή των δηλωμένων προεκλογικά προγραμμάτων (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) όσο και των αδήλωτων, λόγω πολιτικού κόστους, προθέσεων, όπως η αφαίμαξη των ασθενέστερων και η ενδυνάμωση των ισχυρών. Και ταυτόχρονα γίνεται φανερή η έλλειψη πολιτικής στους τομείς όπου δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι αυτόματοι πιλότοι, όπως στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Γενικότερα η κυβέρνηση «δραστηριοποιείται» πλέον έντονα, ανακτά πλήρη πρωτοβουλία σε όλα τα πεδία και, Έτσι, αναμένεται ένα θερμό καλοκαίρι, με απόντες τους πολίτες στα μπάνια τους, συμμορφούμενη πλήρως στις εντολές των Βρυξελών.

Γενική επίθεση στο εσωτερικό μέτωπο

Οργασμός νομοθετικών ρυθμίσεων θα επικρατήσει το καλοκαίρι, ώστε να έχουν ανοίξει όλα τα επώδυνα μέτωπα και να επιχειρηθεί κάποιο κλείσιμο το Σεπτέμβρη στην έκθεση της Θεσσαλονίκης με κάποια καλά λόγια και «ευνοϊκές»

προοπτικές. Τότε, άλλωστε, θα αρχίσουν και οι ζυμώσεις για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...

Στην οικονομία το δημοσιονομικό έλλειμμα με τις χαίνουσες μαύρες τρύπες επιχειρείται να καλυφθεί με την αφαίμαξη των μη εχόντων και θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό και την κύρια ευθύνη τη φέρει ομολογουμένως το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση πάντως και τότε εν πολλοίς της ΝΔ. θα ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη κάποια λαϊκή κατανόηση για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος των πολλών, αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα μια σκανδαλώδης εύνοια προς τους κατέχοντες, με φοροαπαλλαγές, μειώσεις κρατήσεων και ασφαλιστικών καταβολών, ενδεικτικές των κατευθύνσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρο το φάσμα των... διαρθρωτικών αλλαγών.

Στο κοινωνικό επίπεδο η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι ολομέτωπη (βλ. άλλο άρθρο). Ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του σημιτικού εκσυχρονισμού και των οδηγιών της Κομισιόν, το επιχειρεί τώρα η ΝΔ, με την ανοικτή ή σιωπηλή πασοκική συμπαράσταση. Η αρχή έγινε εναντίον των θεωρούμενων ως προνομιούχων στρωμάτων των εργαζομένων, των «ρετιρέ», στις ΔΕΚΟ και τις ημικρατικές τράπεζες, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ανοχή των κατώτερων στρωμάτων, που δεν αντιλαμβάνονται ότι επίκειται και η δική τους σειρά.

Στο πολιτικό επίπεδο (ή επίπεδο εξουσίας) σημειώνεται η πλήρης συνθηκολόγηση με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα οργανέτα-«δημοσιογράφους», μετά τις αψιμαχίες του «βασικού μετόχου» και τις δημοσιεύσεις-καταγγελίες για τους χρυσοκάνθαρους, πολυθεσίτες δημοσιογράφους. Εννοείται με κάποια κέρδη και στα δικά τους «παιδιά», παρά τις συνεχιζόμενες μεμψιμοιρίες τους. Αν όντως η κυβέρνηση ήθελε να επιβάλει κάποια τάξη στους ασύδοτους και θρασύτατους παρακυβερνητικούς εκδότες-εργολάβους, ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει την ιταμή παρέμβαση των Βρυξελών με μια απλή απειλή για δημοψήφισμα επί του ευρωσυντάγματος...

Σαν αντιστάθμισμα στις παραπάνω οπισθοχωρήσεις παρατηρείται μια προσπάθεια προσεταιρισμού στελεχών από τον «κεντρώο» ή και «κεντροαριστερό» χώρο. Μετά τον πράγματι καλό σκηνοθέτη Π.Βούλγαρη (που τελικά παραιτήθηκε μετά τις λυσσαλέες επιθέσεις των

κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» του πασοκικού συστήματος), το θ. Βαλτινό κ.λ,π., εθώπευσε το δυσαρεστημένο Αρσένη (βλ. και άλλο άρθρο) και έπεται συνέχεια. Δε θα είναι μικρή η επιτυχία, αν ευοδωθεί η απόπειρα, κάτι όχι απίθανο. Η ελκτική δύναμη της εξουσίας δεν είναι μύθος και η δυνατότητα αυτοδικαιολόγησης-εκλογίκευσης απύθμενη.

Παράδοση στις ΗΠΑ

Πολύ γρήγορα διέγνωσε ο Κ. Καραμανλής την εγγενή και αθεράπευτη αδυναμία της Ε.Ε. στο γενικότερο γεωστρατηγικό πεδίο και, παρά τον αρχικό γαλλικό προσανατολισμό του, έσπευσε να προσδεθεί άκριτα και, προφανώς χωρίς όρους (με μόνη τη δική του, έστω και προσωρινή, στήριξη) στο άρμα των ΗΠΑ. Ήσαν άλλωστε, οι περιστάσεις «ευνοϊκές», λόγω των προβλημάτων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έλλειψης βιασύνης των ΗΠΑ για τις βαλκανικές διευθετήσεις, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Αγνοεί», άραγε ότι το κόστος της όποιας υποχώρησης της τουρκικής ελίτ στο κουρδικό θέμα θα κληθεί να το πληρώσει η Ελλάδα στο Αιγαίο, την Κύπρο (και Θράκη;) ή ευελπιστεί ότι αυτά θα καθυστερήσουν;

Αντιμετωπίζει όμως η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ) ένα νέο, απροσδόκητο πρόβλημα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Μέχρι τώρα είχαν ως αυτόματο πιλότο πορείας τους τη δυνατότητα τάχα της αντιμετώπισης των πιέσεων καν προκλήσεων από τους γείτονες (την Τουρκία και τα Σκόπια άμεσα, τους υπόλοιπους προσεχώς) με την απειλή εμποδίων στην είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα συνεχή ραπίσματα που δεχόταν η χώρα μας και οι διαρκείς θωπείες προς τους γείτονες μας δεν τους πτοούσαν. Και ξαφνικά οι όποιες αυταπάτες και δικαιολογίες καταργούνται μετά τα περιφανή «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα, τη γενική εμπλοκή στα σχέδια της ευρωπαϊκής... ολοκλήρωσης και διεύρυνσης και τις αγγλικές ιταμότητες.

Τώρα πλέον ανακύπτουν ανάγλυφα τα πραγματικά προβλήματα από την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας μπροστά στην παθητικότητα των πολιτικών εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστεύει κανείς ότι οι της ΝΔ (και οι συνοδοιπορούντες) είναι ικανοί να σχεδιάσουν έοτω και μια υποτυπώδη αυτόνομη αμυντική πολιτική και συνακόλουθη πολιτική συμμαχιών; Ή, ακόμη χειρότερα, ότι θα ήθελαν κάτι τέτοιο; Και αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο να ορθωθούν αποκαλυπτικά μέσα στο καλοκαίρι που έφθασε, τουλάχιστο από τη μεριά της Τουρκίας.

Ανύπαρκτες αντιδράσεις

Θα περίμενε κανείς να έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες. Κόμματα, συνδικάτα, λαός, τύπος. Τελικά τίποτα» σχεδόν, δεν κινείται. Μερικές διαμαρτυρίες μόνο για την τιμή των όπλων. Μέσα στη ΝΔ, οι οπαδοί της οποίας φυσικά πλήττονται όμοια με τους άλλους, όλοι σχεδόν σιωπούν, πλην του Έβερτ (που σε λίγο θα θεωρείται, ίσως, γραφικός). Τα «γαλάζια παιδιά» ησύχασαν με την προοπτική ... της άρσης της μονιμότητας (αναλυτικά στο άλλο φύλλο), η ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέσης της από τη ΓΣΕΕ και η Ντόρα πλειοδοτεί. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον την αξιοπιστία τους. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εξαρτήματα του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζονται με ευτράπελη διάθεση. Εκεί οδήγησε ο κομματισμός τους. Και οι απλοί πολίτες παρακολουθούν με έκδηλη αμηχανία, χωρίς πυξίδα και αξιόπιστη καθοδήγηση. Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης...

Το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά σπαράσσεται. Τώρα, πλέον, ουδείς υπολογίζει την ηγεσία του. Ήταν που ήταν ο Γιωργάκης, εξεστόμισε πανηγυρικά και τον αντικρατικισμό του και αποτελειώθηκε μόνος του. Ο «αιφνιδιασμός» του με την πρόταση μομφής μόνον αυτόν δε βοήθησε. Ο Κ.Καραμανλής απαλλάχτηκε από την υποχρέωση ανασχηματισμού, αναβάλλοντας για

αργότερα το πικρό ποτήρι της Ντόρας, η οποία πάντως δέχτηκε πολύ σοβαρό πλήγμα με τη γνωστοποίηση της απόλυτης αντίθεσης της Κύπρου σε πιθανή ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών εκ μέρους της. Και οι επίδοξοι

διάδοχοι του Γιωργάκη επιδίδονται ανοικτά σε πράξεις αμφισβήτησης, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, όπου το νέο δίδυμο Βεναζέλου-Τσοχατζόπουλου επικράτησε καθαρά απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Οι δυστυχείς οπαδοί του

Γιωργάκη δεν ακούστηκαν πουθενά. Ούτως ή άλλως όμως οι θέσεις των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι

ταυτόσημες με αυτές της Ν.Δ. και η όποια αντίδραση θα είναι απλώς προσχηματική και «αντιπολιτευτική» και κανένα δεν πείθει.

Αλλωστε οι εντόπιοι και ξένοι υποκινητές των καπετανάτων δεν εναντιώνονται φυσικά στα κελεύσματα της Ε.Ε., ούτε, πολύ περισσότερο,

στα ευρύτερα αμερικανικά συμφέροντα και αυτό είναι πλέον σε όλους γνωστό.

Ο ΣΥΝ θα διαμαρτύρεται, και πολλές φορές ειλικρινώς, μετά την, ελαφρά έστω, στροφή προς τ' αριστερά, αλλά δύσκολα μπορεί να πείσει, δεδομένης της προσκόλλησης του στην Ε.Ε., που διατείνεται ότι μπορεί ν' αλλάξει προς κοινωνικότερες πολιτικές. Η υπερψήφιση, άλλωστε, από το ΣΥΝ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, υλοποίηση της οποίας είναι οι σημερινές κυβερνητικές επιλογές, θα τον ακολουθεί πάντοτε.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να κάνει σωστές επισημάνσεις, θα κινητοποιεί (για κομματικούς λόγους) μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του, όμως η «γλώσσα» του και, κυρίως, οι «ξύλινες» προτάσεις του δεν μπορούν να βρουν ευρύτερη ανταπόκριση.

Καμιά ελπίδα, λοιπόν;

Δεν είναι έτσι. Μπορεί να φανεί προσωρινά ότι περνούν τα μέτρα της κυβέρνησης και να «δικαιολογείται» η αδράνεια στους άλλους τομείς, όπως στα εθνικά θέματα, όμως τα προβλήματα θα γίνονται όλο και πιο έκδηλα, ο ομοούσιος δυϊσμός-δικομματισμός θα γίνει κοινή συνείδηση και η πραγματική αντίδραση δε θ' αργήσει. Αναγκαστικά.

Από πολλούς τίθεται το «δίλημμα»: Να παραμείνει η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ στο χάλι που την έφεραν η κακοδιαχείρηση, οι ατασθαλίες και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις του ΠΑΣΟΚ και να επιβαρύνει κάθε χρόνο με υπέρογκα ποσά τον προϋπολογισμό ή να πουληθεί σε ιδιώτες, όπως απαιτεί η Ε.Ε. και σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση της Ν.Δ.;

Η πρώτη παρατήρησή μας είναι ότι, αν παρέμενε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θα την πουλούσε κι αυτό.

Δεύτερο: Το «δίλημμα» είναι ίδιο με πολλά παρόμοια, αφού ούτε η μια είναι λύση ούτε η άλλη. Τέτοιες εταιρίες στρατηγικής σημασίας πρέπει να ανήκουν στο κράτος, ένα κράτος όμως που να λειτουργεί (έστω στοιχειωδώς) προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Τόσο δύσκολο είναι να υπάρχει ένα τέτοιο κράτος; Ίσως να είναι αδιανόητο γι’ αυτούς που «βολεύονται» με τα «διλήμματα» και συμβάλλουν με την ψήφο τους και την όλη συμπεριφορά τους στο σημερινό χάλι όχι μόνο της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, αλλά κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.

Κόμματα, Μ.Μ.Ε. και Ε.Ε.

Η διάλυση και το ξεπούλημα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ είναι εθνική μειοδοσία, για την οποία βαρύνονται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εθνική μειοδοσία είναι και η εκχώρηση στην ΕΕ του δικαιώματος να επιβάλλει πρόστιμα, να απαιτεί τη διάλυση του εθνικού αερομεταφορέα και γενικά να έχει λόγο σε τόσο σημαντικά για τη χώρα ζητήματα, για να την επικαλούνται και να παίρνουν αντεθνικά και αντιλαϊκά μέτρα. Δεν περίμεναν, όμως, τόσες αντιδράσεις στις «λύσεις» που είχαν δρομολογήσει και τώρα έχουν μπερδευτεί.

Μόνο ως αστείο, λοιπόν, μπορεί να εκληφθεί το όψιμο ενδιαφέρον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για την Ολυμπιακή, που με συναδέλφους τους του ΣΥΝ και του ΚΚΕ απέστειλαν επιστολή στην Πρόεδρο της Βουλής με αίτημα να κληθούν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της ΟΑ για να δώσουν εξηγήσεις. Λίγη ντροπή επιτέλους, όταν τα χρέη του κράτους προς την ΟΑ έφτασαν επί ΠΑΣΟΚ 1,1 τρις και η σύμβαση του νέου αεροδρομίου (με τη γερμανική εταιρεία Χόχτιφ), που υπεγράφη επί ΠΑΣΟΚ, προβλέπει αύξηση των οικονομικών υποχρεώσεων της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ από 3 εκ ευρώ σε 27 εκ ευρώ.

Εντύπωση προκαλεί (όχι στο ΑΣΚΕ) η στάση των ΜΜΕ σε σχέση με την απόφαση της Κομισιόν. Όχι μόνο δε σχολιάζεται αλλά θεωρείται και δεδομένη ώστε η ΕΕ να μένει στο απυρόβλητο. Οι διαπλεκόμενοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προστατεύουν τον προστάτη τους. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι η χώρα όσο παραμένει στην ΕΕ μόνο δεινά έχει να περιμένει.

Ο μαύρος βούρκος και η δυσωδία που άφησε πίσω της η εγκληματική αδιαφορία και ο ρατσισμός είναι ό,τι απέμεινε από μια τυπική μεγαλούπολη του αμερικάνικου νότου. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι ο ¨αμερικάνικος τρόπος ζωής¨, το ¨αμερικανικό όνειρο¨, η ¨ελευθερία που πρέπει να υπερασπιστεί ο αμερικανικός λαός από τους τρομοκράτες¨ δεν είναι παρά το παραμύθι γι’ αυτούς που θέλουν να κλείσουν τ’ αυτιά τους στις φωνές από το υπόγειο της αμερικανικής κοινωνίας, που είναι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ΗΠΑ και που αποτελείται από μαύρους πρώην δούλους, λατινοαμερικάνους μετανάστες και περιθωριοποιημένους φτωχούς λευκούς. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυτών των ομάδων, ο ρατσισμός και η αδιαφορία αποδείχτηκαν μεγαλύτερος κίνδυνος από την ¨τρομοκρατία¨ της Αλ Κάιντα. Χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν, γιατί δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν, είτε γιατί δεν είχαν χρήματα για να φύγουν είτε γιατί η εξαθλίωση τους δεν τους άφησε καν να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αλήθεια ποιόν θα τιμωρήσει τώρα ο Μπους γι’ αυτές τις καταστροφές; Μήπως πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από τον εαυτό του, αφού:

α) Έφτασε στη Ν. Ορλεάνη με 3 μέρες καθυστέρηση, επειδή δεν του επέτρεπαν να απουσιάσει από μια μασωνική σύναξη που γινόταν τις μέρες αυτές.

β) Περιέκοψε 71,2 εκατ. δολ. από τον προϋπολογισμό των αντιπλημμυρικών έργων του Μισισιπή, για να τα χρησιμοποιήσει στον πόλεμο του Ιράκ.

γ) Έστειλε το 35% της Εθνοφρουράς της Λουιζιάνας στο Ιράκ, μαζί με τον εξοπλισμό τους.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι μεγάλες εταιρείες και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που ελέγχουν τις αμερικανικές κυβερνήσεις, καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες ζωές, παρά μόνο για τα κέρδη τους. Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος γιά τους λαούς όλης της γής, αλλά και του ίδιου του πλανήτη, που καταστρέφουν ασύστολα και ανεμπόδιστα.

Ενώ στην Κούβα ...

Πριν ένα χρόνο έπληξε τη «φτωχή» Κούβα ο τυφώνας «Ιβάν». Παρότι στη χώρα υπάρχουν ελάχιστα φορτηγά και λεωφορεία, μετακινήθηκαν 2.000.000 άνθρωποι από τις περιοχές που θα διέτρεχαν κίνδυνο, δηλ. το 15% του πληθυσμού της Κούβας(!), από τους οποίους οι 100.000 που θα κινδύνευαν περισσότερο μέσα σε 3 ώρες, μαζί με τα ζώα τους και τις κότες τους!

Το τεράστιο πρόβλημα των χώρων υποδοχής λύθηκε πολύ απλά: Το 78% όσων απομακρύνθηκαν φιλοξενήθηκε σε σπίτια ανθρώπων τους οποίους μέχρι εκείνη τη στιγμή δε γνώριζαν. Απολογισμός του τυφώνα: Νεκροί 0. Διερωτάται κανείς ποια χώρα είναι πιο πλούσια, οι ΗΠΑ ή η Κούβα;

Μιλάμε για τον επίτροπο της Ε.Ε., στον οποίο οι ευρωπαϊστές μας έδωσαν το δικαίωμα να μας επιβάλλει τα υπέρογκα πρόστιμα για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Το 1999 παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία της κατάχρησης κονδυλίων για παράνομη χρηματοδότηση του κόμματός του και καταδικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση. Μαζί με 2 συγκατηγορουμένους του καταχράστηκαν 3,83 εκατ. δολ. την περίοδο 1987-92.