ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ακατανόητη, σε πρώτη ματιά, εμφανίζεται η απόφαση της Ν.Δ. να πωλήσει το μεγάλο μέρος του μεριδίου του ΟΤΕ στη γερμανική Telecom. Ακατανόητη, μια και ο ΟΤΕ είναι απολύτως κερδοφόρος επιχείρηση, ακατανόητη, γιατί το εμφανιζόμενο τίμημα είναι μηδαμινό μπροστά στα κέρδη απ’ αυτόν. Ακατανόητη, αφού παραμένει αδιευκρίνιστος ο ρόλος του Βγενόπουλου. Ακατανόητη, κυρίως, αφού ο οργανισμός αυτός άπτεται άμεσα ζωτικών εθνικών αναγκών ασφαλείας.

Ακατανόητη ασφαλώς για όσους σκέπτονται λογικά. Η κυβερνητική πολιτική, όμως, στο εσωτερικό μέτωπο κυρίως, είναι κυριολεκτικά σουρεαλιστική. Η κυβέρνηση δείχνει να μην ξέρει τι της γίνεται. Όταν όλες οι άλλες χώρες της Ε.Ε., του κάστρου αυτού του παγκοσμιοποιητικού νεοφιλελευθερισμού, άρχισαν να υπερασπίζονται όλους τους εθνικούς τους σημαντικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις (ακόμη κι ο Μπερλουσκόνι!), η δική μας κυβέρνηση εφαρμόζει, άγνωστο ακόμη γιατί, με θρησκευτική ευλάβεια τις παρωχημένες, πλέον, οδηγίες της γραφειοκρατίας της Κομισιόν.

Θέλει να δείξει καλή διαγωγή; Εξοφλεί γραμμάτια υποσχέσεων, για να την αφήσουν στην εξουσία; Θεωρεί ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να περιορίσει τα «απαράδεκτα» προνόμια της νομενκλατούρας του ΟΤΕ, πασοκικών επιρροών; ’γνωστο, για την ώρα. Πάντως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει και άκρως ανησυχητικό για τη χώρα μας, αφού ενόψει της δημοσίευσης της συμφωνίας απειλεί ανοικτά τους βουλευτές της με… προσφυγή στις εκλογές, αν δεν την ψηφίσουν!

Διαμαρτύρεται το ΠΑΣΟΚ, λέγοντας άλλ’ αντ’ άλλων και τελικά ότι θα εξαντλήσει τις πολιτικές και νομικές δυνατότητες, «για να επαναφέρει τον ΟΤΕ στον έλεγχο του κράτους», δηλαδή θα αναγνωρίσει την υπάρχουσα, τότε και αν, κατάσταση. ’λλωστε, η εκποίησή του δε σταμάτησε επί Σημίτη, μετά την επέλαση και απέλαση του Μητσοτάκη. Ο ΣΥΝ διαμαρτύρεται επίσης, εξυμνώντας παράλληλα τον ευρωπαϊσμό, που διατάσσει το ξεπούλημα!!

Τελικά η Ν.Δ. επιβεβαιώνει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό της και η μόνη ελπίδα είναι η αντίδραση των εργαζομένων εκεί, έστω και αν αγωνίζονται για τα προσωπικά τους «προνόμια». Αυτά, αν υπάρχουν, μπορούν να διορθωθούν κάποια στιγμή. Αν όμως ξαφνικά δούμε τον ΟΤΕ στα χέρια της …Τουρκίας (αφού η Telecom θα έχει το δικαίωμα μεταπώλησης όπου θέλει!) , τότε …

Βέβαιο ήταν ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα ακολουθούσε μια πολιτική μέσα στο πλαίσιο του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» και των κανόνων του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ορίζονται από την Ε.Ε. Σε προηγούμενα φύλλα μας διαπιστώσαμε ότι, ενώ στα εθνικά θέματα προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελος της χώρας μας τα μικρά περιθώρια που επιτρέπουν οι δεσμεύσεις αυτές, αντίθετα στον τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας τηρεί πιστά όλες τις εντολές.

Η αντίφαση αυτή έγινε περισσότερο ορατή το τελευταίο δίμηνο. Η προβολή του βέτο στο Βουκουρέστι και η κατ’ αρχήν συμφωνία με τη Ρωσία για τον αγωγό φυσικού αερίου επιδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό. Αντίθετα, το σκάνδαλο της πώλησης του ΟΤΕ, οι ρυθμίσεις του ασφαλιστικού και η εισοδηματική πολιτική συσσωρεύουν κοινωνική δυσαρέσκεια. Αυτοκαταστροφική είναι και η απόφαση της κυβέρνησης να συνδέσει τις μεταρρυθμίσεις της στην εκπαίδευση με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, παραβιάζοντας το Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση Μπους, με τον πρωτογονισμό που τη διακρίνει, και οι σύμμαχοί της δεν έκρυψαν την δυσαρέσκειά τους για το Βουκουρέστι και τον αγωγό, σε βαθμό που να προδίδουν ότι επιθυμούν και επιδιώκουν την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή με άλλη, πλήρως ευθυγραμμισμένη μαζί τους.

Ο αρχιερέας και ο τέως

Στα πλαίσια αυτά προβάλλονται υπερμέτρως από τα ΜΜΕ τις μέρες αυτές βρυκόλακες του παρελθόντος, από τον τέως βασιλιά μέχρι το Μητσοτάκη, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αποστασία και το συνταγματικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965. Στόχος τους είναι να εμφανίσουν ως αναξιόπιστη την πολιτική που διεκδικεί κάτι για την Ελλάδα (Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου) και να εξαγνίσουν την οικογένεια Μητσοτάκη, ώστε οι αμαρτίες του πατέρα να μη βαραίνουν τη θυγατέρα στην κούρσα διαδοχής του Καραμανλή.

Ενδιαφέρον είναι ότι στο σχετικό συμπόσιο που διοργάνωσε το ίδρυμα «Κ. Μητσοτάκης» (που το πληρώνουμε εμείς!) ο σημιτικός εκσυγχρονιστής Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν άκρως επιεικής για τα έργα και τις ημέρες του αρχιερέα της αποστασίας, μέχρι του σημείου να αποφύγει τη λέξη «αποστασία» και να χαρακτηρίσει το βασιλικό πραξικόπημα ως «συνταγματικό περιστατικό»!

Πάντως, παρά την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Καραμανλής εμφανίζεται ενισχυμένος μετά το Βουκουρέστι και τη συμφωνία με τους Ρώσους για τον αγωγό και όσα στελέχη της Ν.Δ. βιάστηκαν να τον ανατρέψουν αναδιπλώθηκαν. Ο Πολύδωρας εδήλωσε υποταγή και οι συσχετισμοί καραμανλικών-μητσοτακικών μέσα στο κόμμα άλλαξαν δραματικά υπέρ των πρώτων, τουλάχιστον στη νεολαία. Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει ανά πάσα στιγμή να εκδηλωθεί νέα προσπάθεια ανατροπής του Καραμανλή.

Η Ντόρα και οι Τούρκοι

Η Ντόρα με το Βουκουρέστι εξευτελίστηκε, ακόμη και απέναντι στους προστάτες της, αφού τους είχε διαβεβαιώσει ότι δε θα ασκηθεί βέτο. Τελικά αναγκάστηκε να υποστηρίξει δημόσια μια γραμμή αντίθετη απ’ αυτήν που ήθελε και παρασκηνιακά προωθούσε. Αυτός ο εξευτελισμός, όμως, δεν ήταν αρκετός για να σταματήσει το υπονομευτικό της έργο.

Στο Στρασβούργο στις 7/5/08 «μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τις φιλικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με τον κ. Μπαμπατζάν» (Ελευθεροτυπία 8/5/08). Στην κοινή συνέντευξη τύπου ο Μπαμπατζάν αποκάλεσε λαοπρόβλητο ηγέτη τον κατοχικό ηγέτη Ταλάτ και η Ντόρα δίπλα του ούτε το σχολίασε!

Στις διαχύσεις της Ντόρας οι Τούρκοι απάντησαν με την πλήρη ψευδολογιών ανανεωμένη ιστοσελίδα του υπ. Εξωτερικών, στην οποία αναγράφεται ότι οι παραμεθόριες περιοχές μεταξύ Νέστου και Έβρου είναι ένας μεγάλος θύλακος με «αμιγώς τουρκικό πληθυσμό», ο μεγαλύτερος του κόσμου! Τι άλλο χρειάζεται κανείς, για να καταλάβει ότι κάποια στιγμή η Τουρκία θα διεκδικήσει ελληνικά εδάφη στη Θράκη; Κι όμως, η αντίδραση του ελληνικού(;) υπ. Εξωτερικών ήταν ότι «θα εξακολουθήσουν να γίνονται οι ενδεικνυόμενες ενέργειες …» και λοιπές κενολογίες. Η τουρκική διείσδυση στην ελληνική Θράκη ίσως γίνει κάποια στιγμή το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της πατρίδας μας.

… και προσπάθεια αποσχιστικών κινήσεων

Η προσπάθεια των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανών, Τούρκων, Ισραηλινών κ.ά.) να πλήξουν την Ελλάδα δεν περιορίζεται στην ενθάρρυνση και ενίσχυση υπαρκτών (Θράκη) και ανύπαρκτων (Μακεδονία) μειονοτήτων. Ξοδεύουν τεράστια ποσά, για να συγκροτήσουν αποσχιστικές κινήσεις, ακόμη και στα Επτάνησα, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα!! Έχουν προχωρήσει και σε πρακτικές προετοιμασίες, αλλά η μηδενική απήχηση που έχουν δεν τους επιτρέπει να δημοσιοποιήσουν κάτι.

Τα πολιτικά κόμματα

Μπροστά σ’ αυτά τα σοβαρά προβλήματα η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ δεν πείθει ότι επιθυμεί και επιδιώκει μια καλύτερη προοπτική, παρότι προσπάθησε να δείξει ότι «επανέρχεται στις ρίζες», με την καταγγελία των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, με την απόρριψη της πρότασης για «Νέα Μακεδονία», με την καταγγελία της ιστοσελίδας του τουρκικού υπ. εξ. ως «προβοκατόρικης, προκλητικής και απολύτως ψευδούς» κ.λπ. Αλλά δεν πείθει ότι αυτά τα πιστεύει ειλικρινώς, γι’ αυτό οι περισσότεροι πολίτες αδιαφορούν για ό,τι λέει και ό,τι κάνει. Οι μόνοι που ενδιαφέρονται είναι οι κομματικοί, που βιάζονται να επανέλθουν στην εξουσία, για να την ξαναχρησιμοποιήσουν για το προσωπικό τους όφελος.

Ο ΣΥΝ εμφανίστηκε σε δημοσκοπήσεις απογειωμένος κοντά στο 20%, σε μια προσπάθεια των «νταβατζήδων» να οδηγήσουν σε ελεγχόμενους φορείς την κοινωνική δυσαρέσκεια. Αυτές οι δημοσκοπήσεις αποδείχθηκαν αναξιόπιστες με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, όπου ο ΣΥΝ παρέμεινε στο 5%, ενώ, κατά τις δημοσκοπήσεις, θα έπρεπε να έχει πολύ υψηλότερα ποσοστά από το μέσον όρο. Έτσι τα ΜΜΕ, για να διατηρήσουν την όποια αξιοπιστία τους απέμεινε, άρχισαν να κατεβάζουν τα ποσοστά του ΣΥΝ και ο Τσίπρας άρχισε να διαμαρτύρεται! Πώς να πάρει κανείς στα σοβαρά τις διαβεβαιώσεις του ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΚΚΕ, έξω από τα παιχνίδια του συστήματος, ακολουθεί μια (κατά τη φρασεολογία του) «σεχταριστική» πολιτική. Στην ουσία ενδιαφέρεται μόνο για τα του οίκου του και με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ασχολείται μόνο στο βαθμό που εκτιμά ότι θα του αποδώσουν κομματικά οφέλη.

Η πιθανή εκλογή του Ομπάμα, μετά την επικράτησή του στις εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος, στην προεδρία των ΗΠΑ δεν πρέπει να δημιουργήσει μεγάλη αισιοδοξία ότι οι αμερικανικές επιδιώξεις σε σχέση με την Ελλάδα θα αλλάξουν ριζικά. Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε μια καλύτερη μοίρα, μόνον εάν εμείς, οι πολίτες της, προσπαθήσουμε πρώτα γι’ αυτό. Υπάρχουν δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία που μπορούν να εκφράσουν μιαν άλλη πολιτική και το ΑΣΚΕ είναι μία απ’ αυτές.

Το Πατριαρχείο και η Αμερική

«Το Πατριαρχείο μας και η Αμερική υπηρετούμε τα ίδια ιδανικά δικαιοσύνης, ελευθερίας, όλες τις μεγάλες ηθικές και πνευματικές αξίες που ισχύουν διαχρονικώς παγκοσμίως …», δήλωσε ο κ. Βαρθολομαίος κατά τη συνάντησή του με τον πρέσβη του κ. Μπους στην Αθήνα.

Κανένα ΜΜΕ δεν ανέδειξε το θέμα και δε διερωτήθηκε σε συνέχειες μήπως από το πολύ... διάβασμα ο Παναγιώτατος δε βλέπει γύρω του τα εγκλήματα της Αμερικής! Αν το πρόβλημα ήταν η δυσχερής θέση του Πατριαρχείου, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πολύ πιο αποτελεσματικά με μια αδέσμευτη πολιτική, που θα εξανάγκαζε τους πάντες να το στηρίζουν.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην Αττική επισκέφθηκε και την Πάρνηθα, ως καλός οικολόγος, κατά τις επιθυμίες του κ. (Πόρτο) Καρρά και των λοιπών εκφραστών της αμερικανικής πολιτικής (και διακινητών του αμερικανικού χρήματος) στη Ν. Α. Ευρώπη.

Παθητική η στάση της Ελληνικής Εκκλησίας

Στις 9-11/5/08 ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επισκέφθηκε στο Φανάρι τον Πατριάρχη, αφού προηγουμένως συναντήθηκαν στη Λάρισα, σε εορτές για τον ’γιο Αχίλλειο, παρουσία του αμερικανού πρέσβη.

Εάν η επίσκεψη ήταν εθιμοτυπική, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το κακό είναι, όμως, ότι ανακοινώθηκε «πρακτικό συμφωνίας», όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Αρχιεπίσκοπος φάνηκε να δίνει «γην και ύδωρ» στις πατριαρχικές κυριαρχικές(!) απαιτήσεις. Δεν αντέδρασε στις επικρίσεις για «κοσμικά και πολιτικά ελατήρια» (προφανώς του προηγούμενου Αρχιεπισκόπου), ούτε στην παρότρυνση για ομόνοια «ένθεν και εκείθεν των συνόρων», την οποία ο Πατριάρχης επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι την εννοεί ως πλήρη υποταγή προς αυτόν.

Το κυριότερο, ο Αρχιεπίσκοπος υποσχέθηκε την αλλαγή του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας, νόμου της Ελληνικής Πολιτείας, ώστε να αναγνωριστεί και η διοικητική (και οικονομική!) δικαιοδοσία του Πατριαρχείου στις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών», όσων δηλαδή περιοχών ενώθηκαν με την Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, μετά το 1912.

Την ίδια στιγμή ο κ. Βαρθολομαίος τηρεί την ακριβώς αντίθετη στάση στην προσπάθεια των αμερικανόδουλων πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών (Εσθονία, Ουκρανία) να ανεξαρτητοποιήσουν πλήρως τις Εκκλησίες τους από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Στη σύγκρουση αυτή ο λόγος του κ. Βαρθολομαίου βαρύνει, επειδή μπορεί πλέον να ισχυρισθεί ότι στην πολιτική του αυτή έχει τη συμφωνία και την υποστήριξη της Ελληνικής Εκκλησίας.

Ας θυμηθούμε

Υπενθυμίζουμε κάποια σημεία, ευχόμενοι να μη συσχετίζονται πλήρως με τα προσφάτως τεκταινόμενα.

Α) Το Πατριαρχείο (και κάποιοι στη χώρα μας) ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ιδέα της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας, μετά την, «ατυχή» κατ’ αυτό, επανάσταση του 21 και τις μετέπειτα απελευθερώσεις. Λογικά αναμενόμενο, ίσως, μια που στερήθηκε την «κοσμική και πολιτική» ισχύ του την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας.

Β) Το 1856 κηρύχθηκε το «Αυτοκέφαλο» της Ελληνικής Εκκλησίας, το οποίο αποδέχτηκε, εκόν-άκον, και το Πατριαρχείο.

Γ) Μετά το 1912 και την, τελικά, συνθήκη της Λοζάνης (1923) το Πατριαρχείο στερήθηκε, πράγματι, τις «Νέες Χώρες» (Ήπειρο, Μακεδονία Δυτική Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο, Δωδεκάνησα, Κρήτη), που ενσωματώθηκαν στην «Παλαιά Ελλάδα» και που έπρεπε να ενσωματωθούν πλήρως και εκκλησιαστικά, δηλ. στην Αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Όμως για λόγους προστασίας και κύρους του Πατριαρχείου, όπως εξαιρέθηκαν στην ανταλλαγή πληθυσμών οι Έλληνες της Πόλης, της Προποντίδας και Ίμβρου και Τενέδου και οι Μουσουλμάνοι της Θράκης (με τα γνωστά αποτελέσματα…), με το Συνοδικό Τόμο του 1928 «αναγνωρίστηκαν» κάποια, πέρα από τα αυτονόητα «πνευματικά», δικαιώματα του Πατριαρχείου στις Εκκλησίες των «Νέων Χωρών», τα οποία, φυσικά, δεν αναγνωρίζονται στον «Καταστατικό Χάρτη» της Ελληνικής Εκκλησίας, ούτε βέβαια απαιτήθηκαν από κανένα Πατριάρχη, μέχρι της ελεύσεως του κ. Βαρθολομαίου.

Δ) Από το 1919, ήδη, οι (ανιστόρητες) ΗΠΑ ενδιαφέρθηκαν ζωηρά για το Πατριαρχείο, ως αντίβαρο στο Πατριαρχείο Μόσχας και, αργότερα με τη συνδρομή και των πιστών συμμάχων τους, Αγγλίας και Ισραήλ, ως μοχλό στα παιχνίδια τους στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όχι μόνο… Κατά σύμπτωση(;) στις «Νέες Χώρες» εμφανίζονται περίεργες, αστείες για την ώρα (…), κινήσεις…

Σιωπή επικρατεί στα κόμματα, αλλά είναι βέβαιο ότι πολύ γρήγορα θα εκδηλωθούν, ιδιαίτερα σε κάποιο «αριστερό»(!), φωνές υπέρ Βαρθολομαίου και Ιερώνυμου.

Ελπίζουμε να μη χρειαστεί «ο Θεός να βάλει το χέρι Του», ας είμαστε όμως σε εγρήγορση.

Η σύγκρουση της ισλαμικής κυβέρνησης Ερντογάν με το στρατιωτικό κατεστημένο της ’γκυρας οξύνεται. Οι κεμαλιστές, ελέγχοντας και το δικαστικό σώμα, προσπαθούν να θέσουν εκτός νόμου το κόμμα που κυβερνά με μεγάλη πλειοψηφία και να στερήσουν τα πολιτικά δικαιώματα του προέδρου του κράτους και του πρωθυπουργού!! Οι ισλαμιστές απάντησαν με την αποκάλυψη συνομωσίας και τη σύλληψη των πρωτεργατών της. Η συνομωσία αποσκοπούσε σε πραξικόπημα και συμμετείχαν σ’ αυτήν και απόστρατοι στρατιωτικοί.

Αξίζουν δύο παρατηρήσεις:

1) Είναι πρωτοφανές το θράσος των κεμαλιστών, που προσπαθούν να ακυρώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, αν και νοθευμένο λόγω της μεγάλης καταπίεσης και τρομοκρατίας. Συγχρόνως απαιτούν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που υποτίθεται ότι σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς.

2) Εμείς στην Ελλάδα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τρέφουμε αυταπάτες ότι η επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς θα ήταν για μας προτιμότερη, με την ελπίδα ότι έτσι η Τουρκία θα περιορίσει την επιθετικότητά της. Και οι δύο πλευρές της κρίσης έχουν την ίδια πολιτική απέναντι στη χώρα μας.

Σήμερα τα πανεπιστήμια είναι εγκλωβισμένα σε κρίση διαρκείας με αίτια κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά. Οι εικόνες της τελευταίας περιόδου είναι καταλήψεις, καταστροφές, ξυλοδαρμοί πανεπιστημιακών, οικονομικά σκάνδαλα, χαμένες εξεταστικές περίοδοι, γενικά ένα χάος, που πλήττει το κύρος των κρατικών πανεπιστημίων, μια και σε κανένα άλλο κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο του κόσμου δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Όπως ξέρουμε, αντίστοιχες καταλήψεις μόνο σε δημόσια γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδας γίνονται.

Η κυβέρνηση εξυπηρετείται από αυτή την κατάσταση, στην προσπάθειά της να επιβάλει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην ανώτατη εκπαίδευση (υλοποιώντας και τις εντολές της Ε.Ε.) και αποκτά άλλοθι για τη λήψη αυταρχικών μέτρων, όπως ο περιορισμός ή η κατάργηση του ασύλου.

Η πλειοψηφία του καθηγητικού κατεστημένου αδιαφορεί για την ποιότητα της γνώσης που προσφέρει, για το επίπεδο σπουδών και την αξία των πτυχίων και ενδιαφέρεται μόνο για τα κοινοτικά κονδύλια που εκμεταλλεύεται δήθεν για έρευνα και την κατοχύρωση και επέκταση των προνομίων που απολαμβάνει, ως ηγεσία της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Οι φοιτητές παρακολουθούν απελπισμένοι να χάνεται ο χρόνος τους, με όλες τις συνέπειες, και οι περισσότεροι αντιτίθενται στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και το «μεταρρυθμιστικό» νόμο που προωθεί η κυβέρνηση. Όμως τους αγώνες τους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να ποδηγετήσουν «αριστερές», «προοδευτικές», «δημοκρατικές» παρατάξεις, με ίδιον προφανώς όφελος. Έτσι στα ΑΕΙ οι «δυναμικές» μειοψηφίες απαγορεύουν κάθε αμφισβήτησή τους, αντιδρούν με αρπαγές καλπών, βίαιες επιθέσεις και ομηρίες συγκλήτων, στην προσπάθεια να μην κατοχυρωθεί η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, ένα δημοκρατικό μέτρο, που το περιέλαβε η κυβέρνηση στη μεταρρύθμισή της, για να θολώσει τα νερά.

Αντί οι αγώνες να προσβλέπουν στην κατάργηση της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια, με λογοδοσία των καθηγητών στο κράτος και την κοινωνία, αντί να στοχεύουν στη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της έρευνας, της αποδοτικότητας και του κύρους των πτυχίων, ώστε τα ΑΕΙ να αποκτήσουν την χαμένη αξιοπρέπεια και αξιοπιστία τους, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη λαίλαπα των ιδιωτών κερδοσκόπων, έχουν γίνει υποχείριο μιας μικρής μειοψηφίας, που οδηγεί σε τυφλή φασιστική βία, στη καταρράκωση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου, την απαξίωση και το χλευασμό της αριστεράς. Μήπως, τελικά, κάτω από την ομπρέλα του αριστερισμού κρύβουν απλώς ένα μεγάλο αλισβερίσι;