ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με την παραίτηση του αρχιπροπονητή Χρήστου Ιακώβου επιχειρείται να οδηγηθεί το σκάνδαλο του ντοπαρίσματος των αθλητών της ομάδας μας της άρσης βαρών στο αρχείο της, προβληματικής, μνήμης. Δεν είναι, φυσικά, το ντόπινγκ θέμα της άρσης βαρών και της κολύμβησης μόνο. Όπου επιδιώκεται πρωταθλητισμός το ντοπάρισμα δεν «μπορεί» πλέον να απουσιάζει. Ούτε είναι ελληνικό φαινόμενο. Το αντίθετο μάλιστα. Ίσως και πολύ καθυστερημένα να το ανακαλύψαμε εμείς. Τα αθλητικά ιδεώδη και, πολύ περισσότερο δυστυχώς, τα ολυμπιακά έχουν πάψει προ πολλού να υφίστανται, αν υπήρξαν ποτέ, έστω και ως εξαιρέσεις. Δεν είναι ασφαλώς τυχαία η πολύ πρώιμη (!) κατάληξη της σημασίας του «άθλιος», από την αρχική αυτού που κατέκτησε και τιμήθηκε από τα «άθλα», βραβεία, στην αμέσως μετέπειτα, αυτήν του και σημερινού άθλιου…

Όλοι, βεβαίως, είμαστε υπέρ του αθλητισμού και δε χρειάζονται επιχειρήματα. Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο αθλητισμός εξελίσσεται σε πρωταθλητισμό με ό,τι αυτός συνεπάγεται. Και είναι πρόβλημα, γιατί το ζήτημα είναι, δυστυχώς, περίπλοκο, και εμπλεκόμαστε, πάλι δυστυχώς, όλοι. Όλοι θέλουμε νίκες και μετάλλια! Και όλοι, εκτός από τους λόγω κάποιας μειονεξίας, κατ’ επάγγελμα μεμψίμοιρους, χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των «δικών» μας. Πώς, λοιπόν, να μην γίνει το φαινόμενο αυτό αντικείμενο εκμετάλλευσης, τοπικής, εθνικής και, κυρίως, μέχρι παροξυσμού εμπορικής;

Πλησιάζουν Πανευρωπαϊκοί και Ολυμπιακοί αγώνες. Ευκαιρία να σκεφτούμε όλοι σοβαρά και με ειλικρίνεια. Εμείς το επιχειρήσαμε σε άρθρα μας λίγο πριν και αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας στα φύλλα 99, και 100 της «Ε», όπου και παραπέμπουμε.

Η συμφωνία της 8ης Ιουλίου έχει πλέον ενταφιαστεί και αντικατασταθεί από τη (βρετανικής υπόδειξης) συμφωνία της 21/3/08 μεταξύ Χριστόφια και Ταλάτ, με βάση την οποία επιτροπές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μελετούν διάφορες πτυχές του Κυπριακού, εκτός από την ουσία του: την απομάκρυνση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων και την επάνοδο των προσφύγων στα σπίτια τους. Ανεξαρτήτως της έκβασης των συνομιλιών, το βέβαιο είναι ότι αναβαθμίζουν το κράτος του Αττίλα. Οι Αγγλοαμερικανοί και τα όργανά τους στην Κύπρο (πολιτικοί, ΜΜΕ κ.ά.) εκφράζουν τη χαρά τους και τη «συγκρατημένη αισιοδοξία» τους ότι τώρα, που απαλλάχθηκαν από τον «απορριπτικό» Τάσσο, μια «λύση» (στα μέτρα τους) είναι πλέον πολύ πιθανή. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας όρισε ως εκπροσώπους της ελληνικής πλευράς κατά πλειοψηφία ξεφωνημένους ανανικούς δικαιολογεί πλήρως τη χαρά τους αυτή.

Η φιέστα, όμως, (επίσης βρετανικής υπόδειξης) για το άνοιγμα της εμπορικής οδού Λήδρας κατέληξε σε φιάσκο, αφού στην ελληνοκυπριακή πλευρά παραβρέθηκαν μόλις 100(!) άτομα, από τα οποία 50 τουρίστες και 30 αστυνομικοί και λοιποί υπάλληλοι. Παρ’ όλ’ αυτά, με την υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ, συνέβαλε κι αυτή στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας.

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι μας» (τους) κάνουν κι αυτοί ό,τι μπορούν για να νομιμοποιήσουν το κατοχικό καθεστώς. Στις 11/4 αντιπροσωπεία του κόμματος του Ταλάτ είχε επίσημες επαφές στη Γερμανία με το Γ.Γ. του SPD (Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος), βουλευτές των Πρασίνων κ. ά. Στις 9/4 επισκέφθηκε τα κατεχόμενα ο δήμαρχος Μονάχου και στις 16/4 αντιπροσωπεία του SPD.

Στις 18/3 εκδικάστηκε στο Κακουργοδικείο Λευκωσίας υπόθεση ναρκωτικών, κατά την οποία αποκαλύφθηκε ότι το ψευδοκράτος έχει ως πολιτική του να διοχετεύει σκληρά ναρκωτικά στις ελεύθερες περιοχές, ιδίως στους νέους και τους εθνοφρουρούς, από τους οποίους ζητεί ως αντάλλαγμα πληροφορίες. Αυτό δεν εμποδίζει ανανικούς επιχειρηματίες να κάνουν μπίζνες με τους Τούρκους και μάλιστα οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας «Αλήθεια» μεθοδεύουν προμήθεια νερού από την Τουρκία, που ασφαλώς θα αποτελέσει (αν γίνει) νέο μέσο εκβιασμού.

Οι αρνητικές συνέπειες του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών είναι ήδη ορατές. Το πολύτιμο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κινδυνεύει να ακυρωθεί κι αυτό γίνεται πλέον κατανοητό. Ας ελπίσουμε ότι και οι αντιδράσεις στην επάνοδο του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα θα ενταθούν.

Η εικόνα που δημιουργήθηκε με τις εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς ήταν, το λιγότερο, θλιβερή. Δεν ήταν τόσο η ολιγανθρωπία, ούτε οι διαφορετικοί τόποι (και κόμματα) συγκέντρωσης, ούτε καν οι διαπληκτισμοί και ύβρεις, όσο η ανάδειξη της αδιαφορίας και της απλής παρουσίας όσων μόνο για άλλους λόγους, κυρίως κομματικούς, παρίσταντο.

Την Πρωτομαγιά απεδείχθη η ουσιαστική απαξίωση και παρακμή του συνδικαλισμού, είτε εργατικού είτε συντεχνιακού είτε φοιτητικού κ.λπ., κάτι που χαροποιεί, φυσικά, τους εχθρούς του και θλίβει τους πολλούς που πιστεύουν στην αναγκαιότητά του, στο σημαντικό ρόλο που έπρεπε να διαδραματίζει μέσα στην κοινωνία.

Ποια είναι τα αίτια;

Πρώτο, ίσως, η πλήρως συντελεσμένη κομματικοποίηση, που κατήντησε τις κομματικές «συνδικαλιστικές» παρατάξεις απλούς πλοκάμους των κομμάτων, και μάλιστα απροσχημάτιστα πλέον. Όταν «συνδικαλιστικά» στελέχη κατέχουν σημαίνουσες κομματικές θέσεις ή, έστω, απλώς αναμεταδίδουν καθαρά κομματικές θέσεις και με δεδομένη επίσης την πλήρη απαξίωση των κομμάτων, ανεξάρτητα αν τυπικά τα ψηφίζουν οι πολλοί, ποιος θα περιμέναμε να πάρει στα σοβαρά το συνδικαλισμό, που εντελώς άλλος είναι ο ρόλος του;

’λλος λόγος, πολύ σοβαρός για τη χώρα μας, το ψευδεπίγραφο(!) του εργατικού συνδικαλισμού. Εργάτες στη πλειονότητά τους είναι οι οικονομικοί μετανάστες, αφού τις «δύσκολες» εργασίες, σε συνθήκες επίπλαστης ευμάρειας των Ελλήνων, εκείνοι πλέον τις ασκούν, εκτός συνδικάτων. Έτσι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πρωτοστατούντες στις «συνδικαλιστικές» κινητοποιήσεις είναι όχι οι πραγματικά εργαζόμενοι, ούτε τουλάχιστον οι άνεργοι, αλλά οι «αιώνιοι» φοιτητές, οι αργόσχολοι «διαμαρτυρόμενοι διανοούμενοι» των μεσοαστικών τάξεων και οι διάφοροι κομματικοί, που ψάχνουν για κομματική ή προσωπική πελατεία.

Αν μάλιστα προσθέσουμε και την εισαγόμενη και προπαγανδιζόμενη αίσθηση ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει, αφού οι ξένοι αποφασίζουν» και οι περισσότεροι που παριστάνουν τους συνδικαλιστές εκθειάζουν αυτούς τους «ξένους» και τις πολιτικές τους ως «μονόδρομο», δεν μπορούμε να περιμένουμε μια άλλη πραγματικότητα και μιαν άλλη εικόνα.

Ο συνδικαλισμός, όπως ασκείται, στη χώρα μας έφτασε πλέον «στον πάτο». Τα αίτια της κατάντιας είναι προφανή σχεδόν σε όλους. Λίγο επομένως χρειάζεται για να αρχίσει η αντίστροφη πορεία, μόλις αρχίσουν να αίρονται τα αίτια και τα εμπόδια.

Με κακόγουστες διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες και με καθυστέρηση πάνω από ένα χρόνο άρχισε η εφαρμογή του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ 2007-2013. Ο πομπώδης τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από την εξέλιξη των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ), των παλιών πακέτων Ντελόρ.

Για το ΕΣΠΑ έγινε πολύς λόγος στα τέλη του 2005 με τα γνωστά επικοινωνιακά κόλπα, αφού, λόγω της διεύρυνσης της Ε.Ε. με 10 νέες χώρες και της μείωσης του συνολικού ποσού που μοίρασε η Ε.Ε. σε 862,5 δισ. ευρώ, στη χώρα μας αναλογούν μόνο 20,4 δισ. ευρώ, που μετά την αφαίρεση των εισφορών μας στον κοινοτικό προϋπολογισμό μένουν «καθαρά» 19,7 δισ. ευρώ, δηλ. λιγότερα από τα 26 δισ. ευρώ του Γ΄ ΚΠΣ 2000-2006. Αλλά ακόμη κι αυτά τα 19,7 δισ. δεν έχουν απορροφηθεί (η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι απομένει το 25%) και όσα έχουν απορροφηθεί γνωρίζουμε με ποιο τρόπο διατέθηκαν και ποιοι τα τσέπωσαν. Το ίδιο θα συμβεί και με το ΕΣΠΑ .

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι, λόγω της διεύρυνσης με φτωχότερες χώρες, γίναμε ...πλούσιοι και γι’ αυτό μειώνονται τα κονδύλια για την Ελλάδα. ’λλωστε ο Μπλερ (η Βρετανία είχε τότε την προεδρία της Ε.Ε.) είχε ταχθεί υπέρ της τελικής κατάργησης των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων, ανοήτως για το ιδεολόγημα της Ε.Ε, επωφελώς, ίσως, για τη Βρετανία…

Ο κόσμος δεν έχει ωφεληθεί ούτε πρόκειται να ωφεληθεί από τα διάφορα ΕΣΠΑ ή ΚΠΣ, που αποτελούν το επιχείρημα ότι, αν φύγουμε από την Ε.Ε., θα χρεωκοπήσουμε. Τα 19,7 δις ευρώ του ΕΣΠΑ, ακόμη και αν απορροφηθούν όλα, δεν καλύπτουν ούτε το ετήσιο έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών, που το 2006 έφθασε στα 23,6 δισ. ευρώ, τα οποία όμως δεν πληρώνουν οι ευνοούμενοι της Ε.Ε., αλλά οι φτωχότεροι, που συνεχίζουν να βιώνουν την ακρίβεια με την εκτίναξη του πληθωρισμού, με μισθούς καθηλωμένους και με συνεχείς περικοπές στην ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψή τους. Η διόγκωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου είναι πρωτοφανής, η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς και η αύξηση του ΑΕΠ είναι αποτέλεσμα «δημιουργικής λογιστικής», πέραν του γεγονότος ότι στο ΑΕΠ υπολογίζονται και τα δάνεια! Όλ’ αυτά, που είναι αποτέλεσμα της παραμονής μας στην Ε.Ε., προστάτιδας του μεγάλου κεφαλαίου, δεν προοιωνίζονται αισιόδοξο μέλλον και οι προβλέψεις χειροτερεύουν από την εκτίναξη του δανεισμού των νοικοκυριών, την αλματωδώς διογκούμενη ακρίβεια και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Μάλλον θα χρειαστεί να πουλήσουμε και τη ΒΕΣΠΑ, γιατί από το ΕΣΠΑ….

Στις 26/3/08 το υπουργείο Παιδείας υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας με τη «Μορφωτική και Αναπτυξιακή Πρωτοβουλία για την Παιδεία», στην οποία συμμετέχουν 8 μεγάλα «κοινωφελή ιδρύματα», δηλ. επιχειρηματικοί όμιλοι. Με δεδομένα ότι το ένα από αυτά είναι του Λαμπράκη, που ήδη αλωνίζει στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, και ότι η σχετική ανακοίνωση του υπουργείου δεν είναι καθόλου διαφωτιστική για το περιεχόμενο του μνημονίου, είναι φανερό ότι ο λόγος των «νταβατζήδων» βαραίνει ακόμη περισσότερο στην άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Ο κ. Λαμπράκης και η παρέα του δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες αγαθοεργίες. Θέλουν να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, ως αόρατη υπερκυβέρνηση. Θέλουν μια εκπαίδευση που να διαμορφώνει νέους χωρίς εθνική συνείδηση (βλ. κ. Ρεπούση!), χωρίς αξίες, ευαισθησίες και ιδανικά, πειθήνια όργανα των επιχειρήσεων.