ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν έδωσαν πολλές ελπίδες για άμεση δημοκρατική πρόοδο τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Υψηλή αποχή, που δείχνει αδιαφορία σε μεγάλο βαθμό για το ζοφερό παρόν και το δυσοίωνο μέλλον, ενώ η πλειοψηφία όσων ψήφισαν προτίμησαν να «τιμωρήσουν» τον Τσίπρα ψηφίζοντας Μητσοτάκη, ΚΙΝΑΛ ή ακόμα και...Βελόπουλο!

Δεν υπήρξε συνεπώς ουσιαστική στροφή του εκλογικού σώματος προς την αριστερά που και λόγω ευρωεκλογών θα δήλωνε μια στοιχειώδη αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές της.

Όσον αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές έγιναν για πολλοστή φορά εργαλείο για κομματικά συμπεράσματα προειδοποιώντας κατα πόσο οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι των μεγάλων πόλεων κυρίως θα ασχοληθούν με τα δέοντα.

Εθνικές εκλογές λοιπόν σε λίγες μέρες περίπου με πολλές επιλογές αλλά ελάχιστες ξεκάθαρες που προτείνουν κάτι εναλλακτικό και προοδευτικό.

Είναι άλλη μια μεγάλη ευκαιρία για όλους μας να ψηφίσουμε κάτι που θα αλλάξει τα δεδομένα στην πολιτική σκηνή και κατ’επέκταση στην Ελλάδα. Είναι περισσότερο αναγκαίο απο ποτέ να καταψηφιστεί όποιος υπηρετεί για προσωπικό και κομματικό όφελος την Ευρωπαϊκή Ένωση.Τέτοιες λύσεις μπορούν να είναι μόνο αριστερά κόμματα(εκτός Βουλής για να δοθεί πιό ξεκάθαρη διαμαρτυρία) με τις όποιες διαφορές μπορεί να έχουμε με το καθένα απο αυτά. Η αποχή-λευκό-άκυρο δεν είναι σε καμιά περίπτωση επιλογή προοδευτική και δημοκρατική, γι’ αυτό και σε μεγάλο βαθμό αυτή ευνοείται απο τα κόμματα εξουσίας.

            Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας και ας πάμε στις κάλπες με πατριωτική, προοδευτική και δημοκρατική συνείδηση, που θα αποδοκιμάσει και θα δηλώσει ξεκάθαρη άρνηση σε κάθε καπιταλιστικό συμφέρον εντος και εκτός Ελλάδος.

Η κ. Πατούλη, σύζυγος του νέου Περιφερειάρχη Αττικής, φαίνεται να ζήλεψε τη «δόξα» της συντρόφου του Α. Τσίπρα κας «Περιστέρας», η οποία δήλωσε ότι κάθε 5η Ιουλίου κλαίει από νεύρα και οργή, διότι δεν έγινε δεκτή η ετυμηγορία του «κυρίαρχου» Λαού στο περιώνυμο Δημοψήφισμα.

Ετσι, δήλωσε, χαριεντιζόμενη προφανώς, ότι είναι μεγάλη η ενόχλησή της, που αναγκάζεται καθημερινά να περιποιείται την εμφάνισή της για τις ανάγκες των διαφόρων εκδηλώσεων...

Φαίνεται όμως να ακολουθεί το παράδειγμα της κας Περιστέρας (Μπέτης) και να μη ...χωρίζει το σύζυγο για να αποφύγει τις «ενοχλήσεις», όπως και εκείνη δεν πραγματοποίησε την απειλή προς το σύντροφό της, που είχε δηλώσει, χαριέντως και αυτός, ότι θα τον χωρίσει, αν υπέγραφε νέο μνημόνιο!

Το τρίτο μνημόνιο υπεγράφη, η σύντροφος περιορίστηκε στο ετήσιο κλάμα στις 5 Ιουλίου (τώρα, θα το δευτερώνει και κάθε 8 Ιουλίου, αν γίνουν οι εκλογές...) και έτσι θα περιορισθεί και η σύζυγος μόνο στην απλή βαρυγκόμηση των «ενοχλήσεων».

Βαριά η μοίρα των συζύγων και συντρόφων!

Πρώτα πρώτα μια θλιβερή διαπίστωση: Κοντεύουμε που κοντεύουμε να γίνουμε ανελλήνιστοι, να μη γνωρίζουμε να μιλάμε και να γράφουμε ελληνικά, δηλ να τσακαλωτοποιηθούμε όλοι, τώρα φτάσαμε και να προφέρουμε τα Ελληνικά γράμματα ως να ήταν... αγγλικά. Ετσι τα περίφημα Α.Τ.Μ., τα τόσο αγαπητά στους... ληστές, ενώ είναι ακρώνυμα των λέξεων Αυτόματες Ταμειακές Μηχανές, εμείς τα προφέρουμε ως έι τι εμ(!) αντί α τα μί  ή, έστω, ά τι μα (!).

Και τώρα, άλλο να γράφουμε (άτονο) πως(=ότι, σύνδεσμος), π.χ. νομίζω πως έχω δίκιο= νομίζω ότι έχω δίκιο, και άλλο το (τονισμένο) πώς(ερωτηματικό επίρρημα), είτε σε ευθεία ερώτηση, π.χ. πώς γράφεται αυτό;, είτε σε πλάγια, π.χ. δεν ξέρω πώς γράφεται αυτό. Τέτοιο (σαν ερωτηματικό) και πώς και πώς  πχ  Τον είχαν πώς και πώς.

Επίσης άλλο να γράφουμε ότι(=πως) και άλλο ό,τι(όποιο, οτιδήποτε) π.χ.

Ό,τι και να πεις, δε σε πιστεύω και νομίζω ότι, ό,τι και να επιχειρήσεις, δε θα επιτύχεις τίποτα.

Θα συνεχίζουμε...

          Ο Τσίπρας δεν είχε δείξει ποτέ στην πολιτική του σταδιοδρομία ότι έχει κάποια ευαισθησία ή ενδιαφέρον για τα εθνικά θέματα. Γι' αυτό και δεν είχε επεξεργασθεί την πολιτική που θα ακολουθούσε σε αυτά τα θέματα, αν ερχόταν στην εξουσία. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, αυτά τα θέματα τα αντιμετώπιζε πολύ απλά. Πειθαρχούσε απόλυτα σε ό, τι του υπαγόρευαν οι ξένες δυνάμεις κερδίζοντας έτσι την προσωρινή τουλάχιστο υποστήριξή τους. Όταν όμως ανέκυψαν θέματα εξωτερικής πολιτικής στα οποία οι ξένοι δεν έχουν τις ίδιες θέσεις (τα ίδια συμφέροντα δηλαδή), όπως στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου, αποκαλύφθηκε η ανυπαρξία σταθερών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που τον οδηγεί σε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική. Τη μια μέρα ο Τσίπρας συγκαλεί με πομπώδη τρόπο το ΚΥΣΕΑ και δηλώνει αποφασισμένος να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους με κάθε τρόπο και την άλλη μέρα κρίνει ότι είναι καλύτερο ν' αφήσει κατά μέρος τη δυναμική υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και να στείλει μια ομάδα διπλωματών για να συζητήσει τη λήψη Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με τη γειτονική χώρα, σαν να ήταν οι μονομερείς διεκδικήσεις της απλώς ένα ζήτημα παρανοήσεων. Τη μια μέρα βάζει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να επισείει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, τον κίνδυνο μιας εμπλοκής των στρατιωτικών δυνάμεων με απρόβλεπτες εξελίξεις και την άλλη μέρα ο ίδιος υπουργός δηλώνει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά και ότι δεν χρειάστηκε να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις των νησιών, διευκολύνοντας έτσι τους Τούρκους στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους.

          Η πολιτική αυτή δεν έχει καμία σχέση με την ευελιξία που πρέπει να επιδεικνύει μια κυβέρνηση σε κάποιες περιπτώσεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε πλήρη σύγχυση.

          Υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για τους οποίους πρέπει να αποδοκιμαστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, αλλά η προφανής ανικανότητα που επιδεικνύει στη διαχείριση ενός θέματος μείζονος εθνικής σημασίας δεν αφήνει καμία αμφιβολία στους συνειδητούς πολίτες ότι θα ήταν ολέθριο να παραμείνει στην εξουσία.

            Και όλα αυτά, πέραν της παγκοίνως γνωστής απόλυτα εξαρτημένης σχέσης με τις αμερικανικές αρχές και «υπηρεσίες», όπως τις εκφράζει εδώ ο απαράδεκτος εκπρόσωπός τους (αντίπαλος της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ του Τραμπ...) ανθύπατος κ. Πάιατ.

Η ύπαρξη του ΕΛΙΑΜΕΠ - Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής, εντοπίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Επισήμως κάνει την παρουσία του το 1988 με την ονομασία αυτή ως μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με ερευνητικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και με συμμετοχή πανεπιστημιακών, στρατιωτικών, διπλωματών και δημοσιογράφων σε συζητήσεις για θέματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών θέσεων.

Το 1993 μετονομάζεται σε Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, ώστε να αποτυπωθεί η διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ιδρύματος με διάφορα ερευνητικά προγράμματα τα οποία συνέβαλαν στην εδραίωση των δημοκρατιών της Ανατολικής, Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης με τη δημιουργία κοινωνίας των πολιτών, αποτελώντας ένα σημείο αναφοράς ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς σε θέματα κοινωνικοπολιτικά, ασφάλειας και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης!!

            Από της υπάρξεώς του το ΕΛΙΑΜΕΠ ασκεί διαχρονικά επιρροή στη χάραξη της στρατηγικής από το ΥΠΕΞ έτσι ώστε να κατευθύνει ή να ρυμουλκεί την Εξ. Πολιτική της Ελλάδος προς τις επιταγές της Αμερικανικής Πολιτικής και προς τα αιτήματα των Τούρκων κατά τρόπο εντυπωσιακό. Πολλοί μάλιστα για τις θέσεις του αυτές και την υπεράσπιση προσώπων και ιδεών που μόνο φιλελληνικές δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το αποκαλούν σκωπτικά Ελληνικό Ίδρυμα Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής!!

            Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε μια επερώτηση του 1996 του τότε βουλευτή και μετέπειτα Νομάρχη Δράμας Κώστα Ευμοιρίδη σχετικά με τη χρηματοδότηση του ΕΛΙΑΜΕΠ και από  κρατικά κονδύλια και τις θέσεις του και ιδιαίτερα του θεωρημένου ιδρυτή του Θάνου Βερέμη κυρίως για τις θεωρίες του περί έθνους.

            Τα ονόματα της ηγεσίας του Ιδρύματος Θεόδωρος Κουλουμπής, Θάνος Βερέμης, Λουκάς Τσούκαλης, Αλέξης Παπαχελάς, Μίνωας Ζομπανάκης, Γιώργος Δαυίδ, Νίκη Γουλανδρή, Στάθης Ευσταθιάδης, Γιάννης Καρτάλης, Κώστας Ιορδανίδης και άλλοι δεν προκαλούν έκπληξη, δεδομένων των θέσεων που εκφράζουν, όπως π.χ. ο Παπαχελάς που στην Καθημερινή της 27-5-2007 έγραψε με τίτλο ο Loser των Βαλκανίων ότι το πρόβλημα των Σκοπίων είναι χαμένο από χέρι για την Ελλάδα, ένα θέμα χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τα ζωτικά μας εθνικά συμφέροντα!!!

            Κύριοι χρηματοδότες του είναι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του Σόρος που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Ίδρυμα Ωνάση…