ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Τα χρέη των τραπεζών των ΗΠΑ και των χωρών της Ε.Ε. δημιουργήθηκαν από την απληστία τους για όλο και υψηλότερα κέρδη με τις περιβόητες «φούσκες» και τα τοξικά ομόλογα. Τα χρέη αυτά, αντί να τα καλύψουν οι μεγαλομέτοχοί τους από τα τεράστια κέρδη τους που είχαν αποκομίσει τα προηγούμενα χρόνια, τα φορτώνουν με τη συνδρομή των κυβερνήσεων στο δημόσιο χρέος, το οποίο αυξάνεται ραγδαία. Η τραπεζική κρίση μετατρέπεται σε κρίση δημόσιου χρέους. Αυτή είναι η ουσία της κρίσης.

Οι ΗΠΑ, με το δυσθεώρητο χρέος των 14,5 τρισ. δολαρίων, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αφού το χρέος είναι στο νόμισμά τους, που διατηρείται ως αποθεματικό χρήμα παγκοσμίως (με τη συνδρομή και του ΓΑΠ). Ο Τζον Κόνολι, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Ρίτσαρντ Νίξον είχε πει το 1971 στον υπόλοιπο κόσμο ότι το δολαριο ”είναι δικό μας νόμισμα αλλά δικό σας πρόβλημα”. Ετσι βάζουν το «μηχανάκι» και τυπώνουν πληθωρικά δολάρια, στηρίζοντας τη δική τους ανάπτυξη.

Στην Ε.Ε. η κρίση έχει πλήξει κυρίως τις χώρες του νότου, που η συμμετοχή τους στο σκληρό ευρώ τις κατέστησε μη ανταγωνιστικές και τελικά ελλειμματικές προς όφελος της Γερμανίας και των άλλων βόρειων χωρών, που έχουν πλεονάσματα. Η Ιρλανδία έγινε ελλειμματική, επειδή χρηματοδοτεί με κρατικά δάνεια τα χρέη των τραπεζών της, που είχαν γεμίσει με «φούσκες» στεγαστικών δανείων. Οι Ιρλανδοί τώρα κατηγορούν την ΕΚΤ και τον Τρισέ ότι ενθάρρυναν τη μαζική διαφυγή καταθέσεων από το ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα, υποδαύλισαν τη ραγδαία άνοδο των spreads των ομολόγων τους, για να τους εκβιάσουν να μπουν στο «μηχανισμό στήριξης» προς όφελος των τραπεζών και της στήριξης του ευρώ.

Η Ελλάδα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Έγινε ελλειμματική από την ένταξή της στην ΕΟΚ. Η είσοδός της στο ευρώ επιδείνωσε την οικονομία της. Η χώρα πορευόταν τουλάχιστον για 30 χρόνια με δανεικά, με τα οποία πληρώνονταν προηγούμενα δάνεια, χωρίς καμμιά προσπάθεια για αυτοδύναμη ανάπτυξη, με επιλογή όλων των κυβερνήσεων. Η κρίση προϋπήρχε και ήταν από τότε φανερό ότι χωρίς συνεχή και αυξανόμενο δανεισμό θα φτάναμε σύντομα στη στάση πληρωμών στους δανειστές. Είχαν φροντίσει η χώρα μας να έχει όλα τα «προσόντα» κι ένα «κατάλληλο» πρωθυπουργό, ώστε με αφορμή την πρόσφατη οικονομική κρίση να οδηγηθεί σιδηροδέσμια για «διάσωση».

ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Στις 2/5/11 η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι πράκτορές της εντόπισαν τον Μπιν Λάντεν στο κρησφύγετό του στο Πακιστάν και τον εκτέλεσαν. Όλη η επιχείρηση ήταν τόσο «μυστήρια» όσο και η δραστηριότητα του Μπιν Λάντεν, ώστε να έχουν βάση οι υποψίες ότι ο πολύτιμος πράκτορας των Αμερικανών εξακολουθεί να ζει.

Ο Μπιν Λάντεν, γόνος της πλέον ελεγχόμενης από τους Αμερικανούς ελίτ του αραβικού κόσμου, μιας πάμπλουτης οικογένειας της Σαουδικής Αραβίας, εμφανίζεται στα διεθνή πράγματα περί το 1980, όταν οι Αμερικανοί (με κυριότερους συμμάχους τους Γάλλους) του αναθέτουν να στρατολογήσει φανατικούς ισλαμιστές, για να πολεμήσουν και να εκδιώξουν τους «άθεους» σοβιετικούς από το Αφγανιστάν. Η προσπάθεια, τελικά, στέφθηκε από επιτυχία.

Το μεγάλο παιχνίδι του Μπιν Λάντεν αρχίζει μετά 10 χρόνια, όταν ο σοβιετικός συνασπισμός καταρρέει και δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος, που να δικαιολογεί τις επεμβάσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους σ’ όλο τον κόσμο. Οι Αμερικανοί κατασκευάζουν το δέος «τρομοκρατία» στη θέση του «κομμουνισμού». Ο Μπιν Λάντεν επιλέγεται ως ο πρώτος «τρομοκράτης» και πραγματοποιεί επιθέσεις σε διάφορα σημεία της γης.

Κορυφαία επιχείρηση ήταν η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το Σεπτέμβριο του 2001, που εξυπηρέτησε κι ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος (ο μικρόνους) είχε εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, με προεκλογικό πρόγραμμα την επιστροφή όλων των αμερικανικών στρατευμάτων στην αμερικανική ήπειρο. (δόγμα Μονρόε). Έπρεπε να βρεθεί πειστική δικαιολογία, ώστε όχι μόνο να μην επιστρέψουν, αλλά να επεκταθούν περαιτέρω. Οι ΗΠΑ είχαν ανάγκη από κάτι συγκλονιστικό, από ένα νέο Περλ Χάρμπορ, γι’ αυτό η επίθεση έγινε στο κέντρο της Ν. Υόρκης. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι που «μαρτύρησαν» στη Ν. Υόρκη κι αλλού δεν έμαθαν ποτέ ότι «επικεφαλής τους βάδιζε ο εχθρός τους». Ντοκουμέντα είδαν το φως της δημοσιότητας (σε περιορισμένη κλίμακα, λόγω της προσπάθειας ολόκληρου του συστήματος εξουσίας να συγκαλυφθούν) που αποδεικνύουν ότι η όλη επιχείρηση ήταν σε γνώση των αμερικανικών αρχών (και, πιθανότατα, είχε σχεδιαστεί από αυτές).

Την επόμενη δεκαετία ο Μπιν Λάντεν, εκτός από τη συντήρηση του δέους της «τρομοκρατίας» γενικά, εξυπηρέτησε τους Αμερικανούς και σε ειδικές επιδιώξεις τους. Στον Καύκασο (με τη βοήθεια και της Τουρκίας) στρατολόγησε, οργάνωσε και ενίσχυσε τρομοκρατικές ομάδες, που χτυπούσαν ρωσικούς στόχους, σε μια προσπάθεια να επιβραδυνθεί η ανάκαμψη της Ρωσίας και να περιοριστεί ο ρόλος της στους ενεργειακούς δρόμους προς τη Δ. Ευρώπη.

Στο Ιράκ, με επιθέσεις σε επιλεγμένους σιιτικούς στόχους, προσπάθησε να διασπάσει την ενότητα του ιρακινού λαού, απαραίτητη για την απελευθέρωση από την αμερικανοβρετανική κατοχή. Η ασήμαντη οργάνωση της Αλ Κάιντα στο Ιράκ εμφανιζόταν από τα δυτικά ΜΜΕ ως ο κύριος φορέας αντίστασης των Ιρακινών! Κατά την πρώτη εισβολή στον κόλπο προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει στην ανατροπή του «άθεου» Σαντάμ. Κατά τη δεύτερη υποστήριξε τους οπαδούς του!

Στη συνέχεια φαίνεται ότι τα κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ διχάστηκαν ως προς την περαιτέρω χρησιμότητα του Μπιν Λάντεν. Ίσως και ο ίδιος να αυτονομήθηκε σε κάποιο βαθμό. Άλλοι τον θεωρούσαν πιο χρήσιμο ζωντανό κι άλλοι (οι οποίοι, τελικά, επικράτησαν) νεκρό. Και ήρθε το πολιτικό του τέλος (για το φυσικό του θάνατο, επαναλαμβάνουμε, υπάρχουν αμφιβολίες).

Του Μπιν Λάντεν προηγήθηκαν κι άλλοι (Μιλόσεβιτς, Σαντάμ κ.λπ.) που εξυπηρέτησαν τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους και τελικά τους πέταξαν σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Και οι εν Ελλάδι Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης σάπισαν στη φυλακή. Είναι άξιο προσοχής ότι όλοι τους εμφανίζονταν να υποστηρίζουν φανατικά ο,τιδήποτε στην πραγματικότητα πολεμούσαν!

Η διεθνής νομιμότητα

Υπάρχει άλλη μια πτυχή που πρέπει να επισημανθεί. Οι ισχυρές χώρες της Δύσης αυτοαναγορεύονται σε υπερασπιστές της διεθνούς νομιμότητας, ενώ είναι αυτές που κυρίως την παραβιάζουν. Έχουν το θράσος να λειτουργούν εξ ονόματος της «διεθνούς κοινότητας», χωρίς ποτέ να έχουν εξηγήσει ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα. Εκμεταλλεύονται και το κατάντημα στο οποίο έχει περιέλθει σήμερα ο ΟΗΕ. Η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη προσφάτως και το Βιετνάμ παλαιότερα είναι οι πιο γνωστές περιπτώσεις. Η μη αναγνώριση της εκλογικής νίκης των ισλαμιστών της Αλγερίας παλαιότερα και της Χαμάς στην Παλαιστίνη είναι άλλα δύο παραδείγματα. Η ανοχή (στην πραγματικότητα υποστήριξη) στην τουρκική κατοχή της Κύπρου είναι πολύ γνωστή σ’ εμάς τους Έλληνες.

Στην υπόθεση Μπιν Λάντεν παραβίασαν κατάφωρα δύο αρχές: Πρώτο, προέβησαν σε μια άμεση εκτέλεση, χωρίς να του δώσουν το δικαίωμα να δικαστεί, παρότι οι ίδιοι αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι δεν οπλοφορούσε (η εσπευσμένη «εξαφάνισή» του στη θάλασσα εντείνει τις υποψίες για «θέατρο»). Δεύτερο, πραγματοποίησαν ολόκληρη επιχείρηση σε ξένη χώρα, χωρίς τη συμμετοχή, ούτε καν την άδεια, των αρχών της χώρας αυτής. Θεωρούν ότι όλος ο πλανήτης είναι τσιφλίκι τους! Αλλά, ο ένας μετά τον άλλο, οι λαοί αρχίζουν να τους βάζουν στη θέση τους!

Η ΔΡΑΧΜΗ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Έγινε πασιφανές, ακόμη και στους ξένους εμπνευστές του, ότι σε ένα χρόνο, συντομότερα απ’ όσο και οι ίδιοι περίμεναν, το μνημόνιο έχει οδηγήσει τη χώρα μας ένα βήμα πριν από την αδυναμία πληρωμής των δανειστών της (κυρίως ξένων τραπεζών), για τους οποίους προοριζόταν το δάνειο των 110 δισ. της τρόικας. Το 2012 χρειάζονται επιπλέον τουλάχιστον 26 δισ. και το 2013 τουλάχιστον 32 δισ., που (κατά το μνημόνιο) θα τα έπαιρναν από τις «αγορές». Αυτό όμως είναι ανέφικτο, επειδή τα διεθνή όρνεα θέλουν περισσότερα κέρδη από τον τζόγο στην πτώση της αξίας του ευρώ και από το ξεπούλημα των ασημικών της χώρας.

Το ελληνικό κράτος έχει ήδη προβεί σε μερική στάση πληρωμών σε εργαζόμενους, φαρμακοποιούς, προμηθευτές, εργολάβους, στους τομείς της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού, των υποδομών κ.λπ., δηλ. έχει ήδη προβεί σε μερική χρεοκοπία. Αυτούς που δεν παραλείπει (έως τώρα) να πληρώνει είναι τους ξένους δανειστές. Φροντίζει, επίσης, να δίνει συνεχώς χρήματα στις ελληνικές τράπεζες ως εγγυήσεις (καταθέσεις) του δημοσίου.

Σκυλοκαβγάς

Όλοι, όμως, προβλέπουν ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο από τώρα το ελληνικό κράτος δε θα μπορεί να πληρώνει ούτε τους ξένους δανειστές. Η πρόβλεψη αυτή έχει προκαλέσει ανοιχτές και κρυφές αντιπαραθέσεις μεταξύ των τραπεζιτών αφ’ ενός (Τρισέ και εθνικές τράπεζες, γαλλικές κυρίως) και των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων αφ’ ετέρου.

Οι τραπεζίτες δε θέλουν ούτε στάση πληρωμών ούτε αναδιάρθρωση (επιμήκυνση ή και κούρεμα), για να μη χάσουν την αξία τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους. Αυτό θα προκαλούσε αλυσιδωτές συνέπειες, δηλ. πτώση της αξίας του ευρώ, που θα έθιγε την αξία των κεφαλαίων των τραπεζών τους και θα υπονόμευε τη λειτουργία του ευρώ ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος. Αυτό θα ενίσχυε το δολάριο ως αποθεματικό, κάτι που προωθούν διακαώς οι ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι τραπεζίτες θέλουν να μας δώσουν νέο δάνειο 50 έως 60 δισ. για το 2012 και 2013, να παίρνουν μεγαλύτερους τόκους και να μας εκμεταλλεύονται αιωνίως.

Οι Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι θέλουν υποτιμημένο ευρώ, για ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές, ιδιαίτερα προς τις αναδυόμενες ασιατικές χώρες. Σήμερα το 52% των εξαγωγών τους γίνεται προς τις χώρες της ζώνης του ευρώ. Το Μάρτιο 2011 οι γερμανικές εξαγωγές έφτασαν στο ύψος-ρεκόρ των 98,3 δισ., 7,4% υψηλότερα σε σχέση με τον Φεβρουάριο. (Η Ελλάδα έχει εξαγωγές 25 δισ. το χρόνο, δηλ. το 1/4 των γερμανικών ενός μήνα!)

Ενώ τραπεζίτες και Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι διαφωνούν στα παραπάνω, συμφωνούν στη λεηλασία των ασημικών της Ελλάδας. Και οι δύο πλευρές δε θέλουν με τίποτα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Οι φήμες για αναδιάρθρωση

Οι Γερμανοί σπέρνουν τα περί αναδιάρθρωσης, για να πιέσουν (νομίζουν) την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το νέο σκληρό μνημόνιο ως το 2015. Οι κατοχικοί του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου έτσι κι αλλοιώς λένε πάντα ναι σε όλα. Γι’ αυτούς το πρόβλημα είναι οι Έλληνες. Οι Γερμανοί κάρφωσαν στο Spiegel τη μυστική σύσκεψη που έγινε την Παρασκευή 6 Μαΐου στο Λουξεμβούργο μεταξύ των τραπεζιτών της Ε.Ε. και των Γάλλων (Τρισέ, Γιουνγκέρ, Λαγκάρντ), με την παρουσία του Παπακωνσταντίνου. Διέσπειραν τις φήμες ότι η Ελλάδα θα επανέφερε τη δραχμή εκείνο το Σαββατοκύριακο. Έτσι πέτυχαν να κατρακυλήσει το ευρώ προς όφελος των εξαγωγών των μεγαλοβιομηχάνων τους και να πάνε τα spreads των ελληνικών ομολόγων στα ουράνια, ώστε οι «αγορές» να είναι απαγορευτικές για δανεισμό και η χώρα μας, μ’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα της υποταγής, να παραμένει σιδηροδέσμια σ’αυτούς.

Πάντως σε νέο δάνειο είναι αμφίβολο αν θα μετέχουν χώρες της Ε.Ε. εκτός ευρωζώνης, π.χ. η Μ. Βρετανία.

Η επαναφορά της δραχμής

Μ’ όλα αυτά έχει τεθεί επί τάπητος το θέμα της δραχμής. Οι εγχώριοι τραπεζίτες, νυν και τέως πολιτικοί, οικονομολόγοι και λοιποί ευρωπαϊστές όλων των αποχρώσεων καταστροφολογούν, θεωρώντας ότι υπάρχει θέμα, επειδή το διακινούν οι Γερμανοί. Ισχυρίζονται ότι η επάνοδος στη δραχμή θα προκαλέσει αύξηση του χρέους, λόγω υποτίμησής της, χρεοκοπία τραπεζών, αποκλεισμό από τις «αγορές», αύξηση τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, πληθωρισμό και άλλα δεινά. Ομολογούν, όμως, και τον πραγματικό φόβο τους: ότι η επάνοδος στη δραχμή θα είναι η αρχή του τέλους του ευρώ.

Η αναθεώρηση του μνημονίου προς όφελος της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από το ευρώ, απλώς θα ανακόψει ελάχιστα και πρόσκαιρα την πορεία της χώρας προς την αδυναμία πληρωμής των δανειστών δηλ. τη στάση πληρωμών.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), δηλ. η επανεθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από την Ε.Ε., την εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, την απαγόρευση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, το κούρεμα του χρέους κ.λπ., θα ανακόψει ακόμη περισσότερο τη σημερινή πορεία. Και τούτο γιατί θα γίνει μια λογική υποτίμηση του νομίσματος, που θα ευνοήσει τις εξαγωγές, τον τουρισμό και την ανάπτυξη της ελληνικής παραγωγής. Αρνητικές συνέπειες θα είναι η αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων και, ενδεχομένως, η υποτίμηση της αξίας των καταθέσεων. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα εξακολουθούν να υπάρχουν το άνοιγμα της αγοράς, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλουν οι κοινοτικές ντιρεκτίβες, γι’ αυτό το εμπορικό έλλειμμα θα παραμένει υψηλό, τα απαραίτητα για την ανάπτυξη κεφάλαια θα διαρρέουν στο εξωτερικό και, τελικά, η ανάπτυξη θα ανακοπεί μετά από ένα χρονικό διάστημα, αφού θα έχει συσσωρευθεί πρόσθετο χρέος, του οποίου η εξυπηρέτηση (τόκοι και χρεολύσια) θα απομυζά κάθε ικμάδα ανάπτυξης. Υπενθυμίζεται ότι πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981 το χρέος της χώρας ήταν 1,97 δισ. ευρώ, ενώ το 2001, μόλις πριν από την ένταξή στο ευρώ, το χρέος ήταν 150,8 δισ. ευρώ, δηλ. αυξανόταν κατά μέσο όρο 7,45 δισ. το χρόνο. Μετά την ένταξη και στο ευρώ αυξάνεται κατά 20 δισ. το χρόνο! (Ελευθερος Τύπος 28-2-2010, ιστοσελίδα www.3comma14.gr )

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), ως απόφαση μιας ελληνικής κυβέρνησης με τις προϋποθέσεις των προτάσεων του ΑΣΚΕ (βλ. φύλλο 136 της «Ενημέρωσης» Νοέμβριος 2010 και Προκήρυξη ΑΣΚΕ Μάιος 2011), δηλ. αποχώρηση από την Ε.Ε., εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, απαγόρευση ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων για ένα εύλογο διάστημα, επαναδιαπραγματεύση χρέους, ώστε να πληρώσουμε όσα πραγματικά χρωστάμε (ή και ακόμη λιγότερα, ώστε να υπάρχουν κεφάλαια για ανάπτυξη και κοινωνικές δαπάνες), καταβολή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία κ.λπ., θα σηματοδοτήσει την αναστροφή της σημερινής κατάστασης και την επάνοδο στην ανάπτυξη.

Μαγικές λύσεις βέβαια δεν υπάρχουν, εκεί που οδήγησαν τη χώρα. Η επιστροφή στη δραχμή με μια λογική υποτίμηση και με τις παραπάνω προϋποθέσεις θα έχει πρόσκαιρα και αρνητικές συνέπειες, όπως η αύξηση των τιμών των εισαγομένων προϊόντων, αλλά ακόμη κι αυτή η αύξηση θα έχει το όφελος της μείωσης των εισαγωγών και της μεσοπρόθεσμης αύξησης της ελληνικής παραγωγής. Δεν είναι υποχρεωτικό να υποτιμηθούν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες. Το δημόσιο μπορεί, μέσω της δυνατότητας ελέγχου του νομίσματος, να εγγυηθεί τις καταθέσεις στις εγχώριες τράπεζες με την τελική ισοτιμία δραχμής-ευρώ.

Τα ασημικά και το νέο δάνειο

Τα «μεσοπρόθεσμα» σχέδια του τρέχοντος μνημονίου για έσοδα 50 δισ. έως το 2015 προβλέπουν την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας που θα μετοχοποιηθεί, ώστε να μπορούν να πουλάνε π.χ. μετοχές της Ακρόπολης, πολεμικών πλοίων, δημόσιων ακινήτων, μουσείων, δασών, παραλιών κ.λπ. Αυτό θέτουν ως όρο όλα τα ξένα όρνεα για τη χορήγηση νέου δανείου 50 έως 60 δισ., ώστε να παραταθεί και μετά το 2013 το άγος της χώρας προς όφελός τους. Μάλιστα, με ιταμό τρόπο, που θυμίζει εποχές Πιουριφόι, «εντέλλονται» τη συναίνεση της ΝΔ για την επέκταση της κατοχής τους. Ακόμη πιο προκλητικά απαιτούν ν’ αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας η τρόικα, δηλ. οι δυνάμεις κατοχής απ’ ευθείας και χωρίς προσχήματα. Να είναι δηλ. συγχρόνως αυτοί που θα πουλήσουν κι αυτοί που θ’ αγοράσουν την περιουσία του ελληνικού λαού!!

Το ενδεχόμενο νέο δάνειο 2012-2013 παρατείνει το μοιραίο κι επιβαρύνει κι άλλο το χρέος της χώρας και το χειμαζόμενο ελληνικό λαό, εξυπηρετώντας πρόσκαιρα τα ξένα τραπεζικά όρνεα, που θέλουν να διατηρήσουν αλώβητα τα κέρδη τους και το σκληρό ευρώ. Αφού το σημερινό ονομαστικό χρέος των 350 δισ. δε μπορούμε να το αντέξουμε, όταν θα έχει φτάσει πάνω από 500 δισ. ούτε οι επουράνιες δυνάμεις δε θα μπορούν να βοηθήσουν!

Μετά την αντισυνταγματική δανειακή σύμβαση της 8^ης Μαΐου 2010, που υπογράφτηκε μόνο από τον Παπακωνσταντίνου και τον Προβόπουλο, και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, που εκχώρησαν κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα συμφέροντα, η αποδοχή νέου δανεισμού και ξεπουλήματος της πατρίδας μας αποτελεί πρόσθετη πράξη εθνικής μειοδοσίας. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί θα πρέπει να έχουν την τύχη όλων των μειοδοτών.

Ο Μίκης, ο κ. δήμαρχος και οι 32 διανοούμενοι

Το ΑΣΚΕ, υπενθυμίζουμε, θεωρεί σημαντική την προσφορά του Μ. Θεοδωράκη και της «Σπίθας» στην αντίσταση κατά του μνημονίου και της κατοχής, παρότι δεν ξεχνά την απαράδεκτη πολιτική του στάση για 3 δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση, παρά το ότι ακόμη και σήμερα δεν προτείνει την αυτονόητη (κατά τα λεγόμενά του) απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα 2/3 της τρόικας (Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.) και παρά την περίεργη παρότρυνσή του για αποχή (των «αγανακτισμένων», προφανώς) από τις επόμενες εκλογές. Τα μέλη και οι φίλοι του ΑΣΚΕ προσερχόμαστε στις ομιλίες του και τον χειροκροτούμε, αλλά δεν ξεχνούμε.

Ο κ. δήμαρχος Θεσσαλονίκης, βασιλικότερος του βασιλέως, απαγόρευσε την εκδήλωση του Μίκη στην πλατεία Αριστοτέλους (υποδεικνύοντας άλλο τόπο!), κάτι που δεν τόλμησε να κάνει (μέχρι τώρα) ούτε η κατοχική κυβέρνηση για καμιά αντικατοχική εκδήλωση. Τελικά, δεν κατάφερε να την εμποδίσει, κι αυτό τον ρεζίλεψε διπλά.

Ελπίζουμε αυτός ο άνθρωπος να μην προλάβει να προχωρήσει τα σχέδιά του για την συμπρωτεύουσα, για τα οποία γράψαμε αμέσως μετά την εκλογή του. Τελευταία ο κ. δήμαρχος έχει βαλθεί να «αναδείξει το κοινό οθωμανικό μας παρελθόν», δήθεν για να προσελκύσει τουρίστες από την Τουρκία και τα Βαλκάνια. Πού τα είπε αυτά; Πού αλλού; Στο ΕΛΙΑΜΕΠ! Το ίδρυμα που πληρώνουμε για να μας υποδεικνύει με ποιο τρόπο θα παραμένουμε υποτελείς της Νέας Τάξης και δορυφόρος του τοπικού χωροφύλακα, της Άγκυρας!

Στην πλήρη απομόνωση της κατοχικής κυβέρνησης ήρθαν να της δώσουν χείρα βοηθείας (δυστυχώς) οι 32 διανοούμενοι, κάποιοι από αυτούς με σημαντική προσφορά στον πολιτισμό μας. Οι κύριοι αυτοί (παπαγαλίζοντας όσα μας παραγγέλλουν οι κ.κ. Ρεν, Γιουνκέρ και σία) κάλεσαν όλους εμάς τους Έλληνες να σταματήσουμε τους «λαϊκισμούς» και να σοβαρευτούμε. Δε μας είπαν ευθέως αυτό που εννοούσαν και ορισμένοι διευκρίνισαν εν συνεχεία στα ΜΜΕ, ότι πρέπει να αποδεχτούμε το μνημόνιο και την κατοχή, ώστε να συνεχίζουν οι κατοχικοί να μας καταληστεύουν και να τα δίνουν στους ξένους τοκογλύφους, αφήνοντας τα κόκαλα στους κατοχικούς και τους υποστηρικτές τους. Η πολιτική παρέμβαση των 32 θυμίζει τη στήριξη που προσέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης στην πλήρως απομονωμένη τότε κυβέρνηση Σημίτη μετά την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους! Να μην ξεχνιόμαστε, είπαμε!

Συντηρητική στροφή του ΚΚΕ

Μια αλματώδης ανάπτυξη του κινήματος κατά του μνημονίου και της κατοχής, όπως εκφράστηκε με τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες, είναι λογικό να ριζοσπαστικοποιεί και τις πολιτικές δυνάμεις. Ολόκληρες οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ λειτουργούν πλέον ως αντιπολίτευση. Ο Α. Σαμαράς, αφού φάνηκε να υποχωρεί μετά το Ζάππειο-2, αρνείται πάλι καθαρά να συναινέσει, παρά τις αφόρητες πιέσεις από την τρόικα. Ντόρα και Καρατζαφέρης δηλώνουν ότι τώρα θα καταψηφίσουν το νέο μνημόνιο (μεσοπρόθεσμο), στάση που προφανώς θα αλλάξουν σε μια στιγμή, αν ο Γιωργάκης

τους βάλει στην κυβέρνηση. Η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι Πράσινοι δε δείχνουν να βιάζονται να περιληφθούν στο κυβερνητικό σχήμα, για να μην τους παρασύρει η κατακόρυφη φθορά των κατοχικών.

Το μόνο κόμμα που δείχνει να κινείται προς συντηρητική κατεύθυνση είναι το ΚΚΕ. Εκτός από τη θέση ότι η αποχώρηση από την ΟΝΕ θα ήταν τώρα καταστροφική (βλ. «Ενημέρωση» αρ. φ. 139), δεν κρύβει την ενόχλησή του για τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» («μόδα», «ρηχό περιεχόμενο» κ.λπ.). Τα μέλη του όχι μόνο δεν ενώνουν τη φωνή τους με τον υπόλοιπο κόσμο (με κάθε δικαίωμα προβολής της ιδιαίτερης γραμμής τους και διατύπωσης κάθε ένστασης, επιφύλαξης ή ανησυχίας), αλλά προσπαθούν να αποτρέψουν όσους θέλουν να συμμετάσχουν. Ή με το ΠΑΜΕ ή σπίτι. Άλλωστε η διάσπαση ενός κινήματος είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για την αποτυχία του.

Ανησυχία προκαλεί και η στάση του ΚΚΕ στο ζήτημα των Σκοπίων. Ενώ επισήμως δέχεται τη μειοδοτική θέση για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό», στην πράξη υποχωρεί και πέραν αυτής, όπως το μητσοτακέικο. Στις 29/5 έγινε στην Καστοριά συνάντηση 3 Κ.Κ., του ΚΚΕ, του ΚΚ Αλβανίας και του ΚΚ «Μακεδονίας», που είναι το ΚΚ του κράτους των Σκοπίων. Ποιος ο λόγος μιας τέτοιας συνάντησης; Δεν ήταν καν μια συνάντηση των ΚΚ όλων των βαλκανικών χωρών, από την οποία δεν ήθελαν να απουσιάζουν οι ομοϊδεάτες τους των Σκοπίων και ανέχτηκαν την παρουσία τους. Το μόνο αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν η δωρεά προς τους εξτρεμιστικούς κύκλους των Σκοπίων του ονόματος της Μακεδονίας.

Ελπίζουμε ότι, κάτω από την πίεση του κόσμου του, το ΚΚΕ θ’ αλλάξει στάση στα παραπάνω θέματα, προς μεγάλο όφελος του λαϊκού μας κινήματος.

Χειρότερα το ΑΚΕΛ

Αφού το ΑΚΕΛ με τη βοήθεια των Άγγλων κατάφερε να εκτοπίσει τον αείμνηστο Τάσσο από το Προεδρικό και να πάρει την εξουσία, ξέχασε ο,τιδήποτε θα δικαιολογούσε την κομμουνιστική του ταυτότητα. Πλήρης αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος, με όλες τις ακρότητες που το χαρακτηρίζουν σ’ αυτή τη φάση. Καμιά σκέψη για την απελευθέρωση από την Ε.Ε., καμιά σκέψη για απόκλιση από τις εντολές των Βρυξελών. Έτσι η εύρωστη οικονομία της Κύπρου οδεύει (με μια καθυστέρηση) στα βήματα της Ελλάδας. Όταν και η Κύπρος χρεοκοπήσει, θα χρησιμοποιήσουν κι εκεί τη χρεοκοπία, για να δικαιολογήσουν το ξεπούλημα του εθνικού θέματος.

Σε όσα έχουμε γράψει σε προηγούμενα φύλλα της «Ενημέρωσης» προσθέτουμε ότι το ΑΚΕΛ θεωρεί μεγάλο έγκλημα να διατηρούν την εθνική τους συνείδηση οι Έλληνες της Κύπρου και καλλιεργεί την ανιστόρητη μέχρι γελοιότητας ιδέα περί «νεοκυπριακού έθνους»! Στα πλαίσια αυτά ο Χριστόφιας συμμαχεί με τους Αγγλοαμερικάνους και τους Τούρκους, για να αντιμετωπίσει τους Έλληνες της Κύπρου που δεν αποδέχονται τη νέα και χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Ανάν που προωθούν. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του ΓΓ του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στα μέσα του Μάη ότι προτιμά για Πρόεδρο της Κύπρου έναν αριστερό Τουρκοκύπριο παρά έναν δεξιό Ελληνοκύπριο. Θυμίζουμε ότι «αριστερούς» θεωρεί το ΑΚΕΛ τον Ταλάτ και πολλούς άλλους που οργίασαν κατά την εισβολή του 1974, επί πρωθυπουργίας του «αριστερού» Ετσεβίτ. Και «δεξιούς» θεωρεί όλους τους Ελληνοκύπριους που δε σκύβουν το κεφάλι στα όρνεα της Δύσης και στους Τούρκους κατακτητές.

Αλλά, αν η ηγεσία του ΑΚΕΛ καταφέρνει να μη φαίνεται όλο το βάθος των επιδιώξεών της, οι απλοί οπαδοί του και οπαδοί της ποδοσφαιρικής «Ομόνοιας» δε διστάζουν να καίνε ελληνικές σημαίες και να ασχημονούν όταν στα γήπεδα ακούγεται ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας!

TO ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΕΚΟ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΕΗ

Η κυβέρνηση σπεύδει να πουλήσει με διαδικασίες κατεπείγοντος όλες τις επιχειρήσεις και εκτάσεις-φιλέτα του Δημοσίου για να εισπράξει 50δισ ευρώ μέχρι το 2015, σύμφωνα με τις επιταγές και για λογαριασμό της τρόϊκας. Η κυβερνητική επικοινωνιακή καταιγίδα με τη συνδρομή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ για την εξασφάλιση της κοινωνικής αποδοχής της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων στοχοποιεί την, όντως, διεφθαρμένη και ανυπόληπτη συνδικαλιστική ηγεσία, διαχρονικό θρέμμα των κομμάτων, ιδιαίτερα του ΠαΣοΚ. Οι συνδικαλιστές τώρα δηλώνουν ότι αγωνίζονται για τη διατήρηση των επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο. Όμως η ίδια η συνδικαλιστική ηγεσία τα προηγούμενα χρόνια συναίνεσε στη συνεχιζόμενη πολιτική ξεπουλήματος, που ήταν βέβαιο ότι θα έχει τη σημερινή κατάληξη.

Η πώληση δημοσίων επιχειρήσεων είναι επιβλαβής για την κοινωνία και για το κράτος από κάθε άποψη. Αλλά ακόμη, και αν κάποιος διαφωνήσει με την παραπάνω άποψη, δεν είναι δυνατό να μη βλέπει ότι η όλη διαδικασία, τη χρονική στιγμή και με τον τρόπο που προωθείται σήμερα στην Ελλάδα, συνιστά καθαρό ξεπούλημα. Σε μια εποχή που σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια πραγματοποιούνται τεράστια προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, οπότε το διεθνές κεφάλαιο εξασφαλίζει χαμηλές τιμές για τα φιλέτα που περνάνε στον έλεγχό του. Επιπλέον, η χρηματιστηριακή αξία των κερδοφόρων δημόσιων εταιρειών στρατηγικών τομέων (ενέργεια,νερό,τηλεπικοινωνίες κλπ) είναι σήμερα πολύ χαμηλή, πολύ χαμηλότερη της τεράστιας πάγιας αξίας τους.

Η στρατηγική των διαδοχικών μετοχοποιήσεων των κερδοφόρων ΔΕΚΟ τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχει αποδειχθεί επωφελής για το δημόσιο. Τα στοιχεία για όλες τις περιπτώσεις (ΔΕΗ,ΟΤΕ,ΟΠΑΠ κλπ) δείχνουν ευκρινώς ότι η διατήρηση του συνόλου των μετοχών από το κράτος θα εξασφάλιζε περισσότερα οφέλη για το δημόσιο. Τα οφέλη αυτά θα προέρχονταν από τα μερίσματα που τώρα εισπράττονται από τους ιδιώτες εταίρους και από την αξία του ποσοστού της εταρείας που θα ανήκε στο δημόσιο. Έτσι στην περίπτωση του ΟΠΑΠ το δημόσιο έχασε 3,9δισ ευρώ και στην περίπτωση της ΔΕΗ 1,8 δισ ευρώ. Ακόμα και στην περίπτωση του ΟΤΕ, που μετοχοποιήθηκε διαδοχικά με πολύ υψηλό τίμημα λόγω των ευνοϊκών χρηματιστηριακών συνθηκών, το όφελος από τις μετοχοποιήσεις, τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τα μερίσματα που χάθηκαν, έχει εξανεμιστεί από την αξία της περιουσίας που έχει εκχωρηθεί. Ταυτόχρονα το δημόσιο με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα χάνει τη δυνατότητα να ασκεί εθνική πολιτική για οικονομική ανάπτυξη με επενδύσεις που συμβάλλουν στην τεχνολογική πρόοδο και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η ΔΕΗ μόνο την τελευταία δεκαετία πραγματοποίησε επενδύσεις αξίας 7,5δισ ευρώ, ενώ την ίδια περίοδο διπλασίασε τα έσοδα και τα κέρδη της. Οι επενδύσεις αυτές διαχρονικά μόνο από το δημόσιο γίνονται και ποτέ από τους ιδιώτες.

Η περίπτωση της ΔΕΗ

Το τελευταίο διάστημα επίκεντρο της συζήτησης είναι η εκχώρηση του 17% της ΔΕΗ που θα οδηγήσει τη συμμετοχή του δημοσίου κάτω από το 51%. Το συνδικάτο της ΓΕΝΟΠ υποστηρίζει και ορθώς ότι στη σημερινή πάγια αξία της ΔΕΗ ύψους 13,4 δισ ευρώ (πενταπλάσια της χρηματιστηριακής) με βάση τον ισολογισμό του 2010 είναι ενσωματωμένα ασφαλιστικά διακαιώματα των εργαζομένων. Από το 1950, που ιδρύθηκε η επιχείρηση, μέχρι το 1966 οι εργαζόμενοι ήταν ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ. Από το 1966 και μετά (ν.4491/1966, υπουργός Οικονομικών Μητσοτάκης) η ΔΕΗ ανέλαβε και την ασφάλιση του προσωπικού της. Ήταν δηλαδή και ασφαλιστικός φορέας κι αυτό ίσχυε έως το 1999. Σε όλη αυτή την περίοδο η ΔΕΗ κρατούσε το 10,5% επί του μισθού που προοριζόταν για ασφαλιστική εισφορά των εργαζομένων, ενώ η ίδια ως εργοδότης δεν είχε εισφορά. Ταυτόχρονα την ίδια περίοδο η επιχείρηση δεν εκταμίευε για συντάξεις λόγω του ότι οι πρώτοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ βγήκαν στη σύνταξη στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Έτσι το αποθεματικό των ασφαλιστικών εισφορών, ένα τεράστιο κεφάλαιο, χρησιμοποιήθηκε ως επενδυτικό κεφάλαιο (μία από τις τρεις πηγές άντλησης κεφαλαίων μαζί με εσωτερικό δανεισμό με έκδοση ομολόγων και την επένδυση των κερδών) για την επέκταση της εταιρείας επί 30 έτη.

Το 1999 (κυβέρνηση Σημίτη, υπουργός ανάπτυξης Βενιζέλος) η κυβέρνηση κατόπιν πίεσης από την Ε.Ε. αποφάσισε τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ. Για να γίνει η μετοχοποίηση έπρεπε η ΔΕΗ «να αποβάλλει από πάνω της όλα τα οικονομικά βαρίδια που την έκαναν μη ελκυστική στους επενδυτές», ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονταν και οι ασφαλιστικές υποχρεώσεις της εταιρείας έναντι των εργαζομένων. Ο νόμος 2773/1999 προβλέπει ότι το κράτος αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις της εταιρείας έναντι των εργαζομένων λόγω των ενσωματωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Έτσι ιδρύεται ο ασφαλιστικός φορέας της ΔΕΗ, ο ΟΑΠ/ΔΕΗ, στον οποίο θα μεταφέρονταν εφεξής οι ασφαλιστικές εισφορές επιχείρησης και εργαζομένων με τη ρητή υποχρέωση του κράτους να καλύπτει τα ποσά που θα έλειπαν από το ταμείο στα πλαίσια της τριμερούς ασφαλιστικής χρηματοδότησης κράτους, επιχειρήσεων και εργαζομένων, όπως αυτή προβλέπεται από το νόμο 2084/1992 του Σιούφα. Να σημειωθεί ότι τότε στα πλαίσια της μετοχοποίησης αποτιμήθηκε η αξία της εταιρείας από ξένο οίκο (Wyatt) στα 7,5 τρισ δραχμές με την αξία των ενσωματωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων στα 2,5 τρισ δραχμές. Στην τελευταία επικαιροποιημένη αναλογιστική μελέτη του 2007 από ξένο οίκο τα ενσωματωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα στην πάγια αξία της ΔΕΗ ανέρχονται σε 12,5 δισ ευρώ! Η απόφαση για τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ υπήρξε η αρχή μιας πορείας που ολοκληρώνεται στις μέρες μας με την ιδιωτικοποίησή της, την εκχώρηση μιας τεράστιας περιουσίας του ελληνικού λαού και των εργαζομένων στο διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο και μάλιστα έναντι πινακίου φακής. Με το νόμο για τη μετοχοποίηση της εταιρείας παύει ουσιαστικά οποιαδήποτε νομική υποχρέωση της εταιρείας και του ελληνικού δημοσίου έναντι των ενσωματωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, αφού και οι δύο (κράτος και επιχείρηση) αναλαμβάνουν την κατάθεση των εισφορών τους για την ασφάλιση των εργαζομένων και το κράτος αναλαμβάνει να καλύπτει τα όποια ελλείμματα. Μάλιστα το κράτος με το νόμο του 1999 δύναται να μεταβιβάσει στην κατοχή του ακίνητα περιουσιακά στοιχεία του ασφαλιστικού φορέα της ΔΕΗ, όπως κατέδειξε και η απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου του 2010 να κατακυρώσει ως νόμιμη τη μεταβίβαση κτιρίου του ασφαλιστικού φορέα της ΔΕΗ στο κράτος για λογαριασμό και χρήση της Βουλής ύστερα από πρωτοβουλία του πρώην προέδρου Απ. Κακλαμάνη, ο οποίος ζήτησε το εν λόγω ακίνητο για να μετατραπεί σε σάουνα για τους βουλευτές! Την απόφαση για τη μετοχοποίηση την προσυπέγραψαν τότε και οι τρεις εκπρόσωποι της ΓΕΝΟΠ στο 13μελές ΔΣ της εταιρείας. Οι τρεις εκπρόσωποι (Παναγιωτάκης-ΣΥΝ, Έξαρχος-ΠαΣοΚ, Βαλλιανάτος-ΔΑΚΕ), που στη συνέχεια κατέλαβαν υψηλές διοικητικές και κυβερνητικές θέσεις, υλοποίησαν την απόφαση του συνεδρίου της ΓΕΝΟΠ, από το οποίο είχε αποχωρήσει διαμαρτυρόμενο το ΠΑΜΕ, και στο οποίο και οι τρεις κομματικοκρατούμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ, ψήφισαν υπέρ της μετοχοποίησης, εκτός από τρεις εκπροσώπους προσκείμενους στο ΣΥΝ. Η συνευθύνη των συνδικαλιστών υπήρξε μεγάλη και ιδιαίτερα της ηγεσίας τους (ποια τα ανταλλάγματα;). Για να τους χρυσωθεί το χάπι δόθηκαν τότε δωρεάν στον ασφαλιστικό φορέα της ΔΕΗ το 23% του πρώτου πακέτου της μετοχοποίησης και στη συνέχεια το 10% του δεύτερου και δόθηκε και η δυνατότητα στους εργαζόμενους να πάρουν μετοχές συμμετέχοντας στη μετοχοποίηση. Οι όποιες αλλαγές πραγματοποιήθηκαν το 2008 με το νόμο 3655 της Πετραλιά με την ενσωμάτωση του ασφαλιστικού ταμείου της ΔΕΗ στο ΙΚΑ και του κλάδου υγείας και των επικουρικών στο ΤΕΑΥΤΕΚΩ, δεν αλλάζουν τη λογική των κομβικών αποφάσεων του 1999, και αφορούν κυρίως διοικητικά θέματα..

Σήμερα η ΓΕΝΟΠ προσπαθεί να εμποδίσει την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αξιώνοντας τα ενσωματωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο αγώνας του συνδικάτου είναι πλέον νομικά έωλος λόγω του νόμου του 1999. Επιπλέον, οι ανυπόληπτοι επικεφαλής μεγαλοσυνδικαλιστές, καρποί της κυριαρχίας της κομματικοκρατίας στο συνδικαλισμό, που απολάμβαναν τόσα χρόνια προκλητικά προνόμια και διαπλέκονται συστηματικά με την πολιτική εξουσία, αντιμετωπίζουν τη χλεύη της κοινωνίας. Τώρα που τα προνόμιά τους διακινδυνεύονται, με την απώλεια του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ, έχουν ξεσηκωθεί, ενώ οι ίδιοι συνυπέγραψαν τη μέχρι τώρα πορεία των μετοχοποιήσεων.

Τα διεφθαρμένα ΜΜΕ προβάλλουν τον ψευδή ισχυρισμό ότι η ΓΕΝΟΠ αξιώνει την κυριότητα της επιχείρησης. Η αλήθεια είναι ότι η ΓΕΝΟΠ αντιπροτείνει την αγορά του προς εκχώρηση 17% από τους 60.000 εργαζόμενους και συνταξιούχους της ΔΕΗ, το οποίο δε δέχεται η κυβέρνηση. Τα όπλα της ΓΕΝΟΠ στις διεκδικήσεις της είναι η ρητή πρόβλεψη του νόμου του 1999 ότι αν το κράτος δε συνεχίσει να αποδίδει αυτά που οφείλει στον ασφαλιστικό φορέα, τότε επανέρχεται η προτέρα κατάσταση, δηλαδή η ΔΕΗ ξαναγίνεται φορέας ασφάλισης των εργαζομένων. Επιπλέον όπλο είναι η αναφορά στο νόμο του 1999 ότι από την ανά διετία επικαιροποιημένη περιουσία της ΔΕΗ (η επικαιροποίηση ανά διετία είναι υποχρεωτική βάσει του νόμου του 1999) θα αφαιρούνται κάθε χρόνο τα επιπλεόν ποσά που καταβάλλει το κράτος στον ασφαλιστικό φορέα της επιχείρησης, πέραν των προβλεπόμενων στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης, προκειμένου να καλύπτονται τα όποια ελλείμματα του ταμείου. Η αφαίρεση αυτή θα γίνεται μέχρις ότου μηδενιστούν τα ενσωματωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα στην πάγια αξία της εταιρείας, δηλαδή συνιστά μια έμμεση αναγνώριση της συμμετοχής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων στην πάγια αξία της. Ακόμα, από το 2001 ήδη, στην πρώτη μετοχοποίηση, η ΓΕΝΟΠ είχε πετύχει να περιληφθεί αναφορά σε όλα τα δελτία ενημέρωσης των επενδυτών για τις αξιώσεις που έχει έναντι της επιχείρησης και των μετόχων από ενσωματωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Τέλος στην απόφαση του Αρείου Πάγου του 2010 αναφέρονται όλες οι δεσμεύσεις του Δημοσίου γύρω από την ασφαλιστική περιουσία και οι αντιπαροχές του κράτους προς τους ασφαλισμένους, που προϋποθέτουν τη διατήρηση ακέραιας της περιουσίας της ΔΕΗ και ουσιαστικά το κράτος ως ιδιοκτήτη.

Την ίδια στιγμή ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης απέδειξε με τη στάση του πόσο εξαρτημένα είναι τα ανώτατα στελέχη της δημόσιας διοίκησης από την εκάστοτε κυβέρνηση και ότι συμμετέχουν σε παιχνίδια της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ξαφνικά «ανακάλυψε» τώρα έκτακτες επιχορηγήσεις της ΔΕΗ προς το συνδικάτο ύψους 30 εκ. ευρώ, οι οποίες, προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ, ότι ξεκοκκαλίστηκαν από τη συνδικαλιστική αριστοκρατία της ΓΕΝΟΠ σε προκλητικές δαπάνες, ενώ η αλήθεια είναι ότι συμμετείχαν στις παροχές για κοινωνικό τουρισμό όλοι οι εργαζόμενοι. Γνωρίζει βεβαίως ο επιθεωρητής ότι οι επιχορηγήσεις αυτές είναι μέρος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ότι αντιστοιχούν στο συνολικό ποσό για την περίοδο 1999-2010, που βάσει συλλογικής σύμβασης η ΔΕΗ έπρεπε να έχει δώσει στο συνδικάτο για κοινωνικές παροχές, ισοδύναμο με το 0,3% του κονδυλίου της ετήσιας αύξησης μισθού, η οποία ανέρχεται στο 5%. Πού ήταν τόσα χρόνια ο επιθεωρητής, όταν τα κυκλώματα της μίζας των προμηθευτών του δημοσίου λυμαίνονταν το δημόσιο πλούτο;

Σε όλη αυτή τη συζήτηση για τη ΔΕΗ και τις ιδιωτικοποιήσεις γενικότερα αυτό που δε λέγεται από κανέναν είναι ότι η πηγή των προβλημάτων είναι η παρουσία της Ε.Ε. (και μέσω της τρόϊκας) στην Ελλάδα. Η Ε.Ε. έχει στόχο να ελέγξει μέσω του διεθνούς κεφαλαίου που εκπροσωπεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των κρατών-μελών. Στην Ελλάδα υπάρχουν συντηρητικά πολιτικά κόμματα (Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗ.ΣΥ) που έχουν επισήμως στο πρόγραμμά τους τις ιδιωτικοποιήσεις. Η Ε.Ε. όμως είναι αυτή που μας υποχρεώνει με τις οδηγίες της, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνάει και ποιο είναι το πρόγραμμα διακυβέρνησής του, να ιδιωτικοποιήσουμε τη ΔΕΗ και να την αποδυναμώσουμε, αφού εκτός των άλλων εκκρεμεί η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για κατάργηση του μονοπωλίου ενέργειας, που προβλέπει την πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Υποστηρίζουν ότι η κατάργηση του μονοπωλίου θα μειώσει τις τιμές. Αυτό που δε λένε είναι ότι τα τιμολόγια του ρεύματος αυξήθηκαν όχι λόγω του μονοπωλίου, αλλά λόγω της εφαρμογής ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στις ΔΕΚΟ, που τις αλλοτρίωσε. Η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας σίγουρα θα οδηγήσει σε ιδιωτικά ολιγοπώλια σε λίγα χρόνια, σε ακριβότερες και σε χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες, όπως απέδειξε η διεθνής εμπειρία (Καλιφόρνια, Μ.Βρετανία κλπ). Δεν εξηγείται ακόμα για ποιο λόγο η Ελλάδα οφείλει να ιδιωτικοποίησει την ενέργειά της ενώ το 80% της αντίστοιχης γαλλικής ΔΕΗ, της ΕDF, μέγεθους εικοσαπλάσιου της ΔΕΗ, ανήκει στο γαλλικό κράτος. Επιπλέον, ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της ιδιωτικοποίησης ότι έτσι θα παύσει η διαφθορά του συνδικαλισμού, που διασπαθίζει δημόσιο χρήμα. Δε μας λένε πώς θα αποφευχθεί η διαφθορά του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου (ιδιαίτερα του ξένου, που υποτίθεται προέρχεται και από τους πολιτισμένους και αδιάφθορους της Δύσης) που μοιράζει μίζες σε πολιτικούς και κόμματα, διαπλέκεται μαζί του και διασπαθίζει δημόσιο χρήμα των προμηθειών, όπως απέδειξαν τόσες περιπτώσεις (Ζίμενς κλπ). Σε κάθε περίπτωση, η πάταξη της διαφθοράς είναι υποχρέωση και καθήκον της ελληνικής πολιτείας και του κάθε πολίτη της ξεχωριστά και όχι ξένων πολυεθνικών,που αποδεδειγμένα, όπου δρουν, υποθάλπτουν και ενισχύουν τη διαφθορά.

Το ΑΣΚΕ πιστεύει στο δημόσιο χαρακτήρα των ΔΕΚΟ στα πλαίσια εθνικής πολιτικής και στον υγιή συνδικαλισμό που δε διαπλέκεται με την πολιτική εξουσία και δεν εξαρτάται από τα κόμματα. Οι κερδοφόρες ΔΕΚΟ, στρατηγικού χαρακτήρα για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, σε συνθήκες διαφάνειας θα επιστρέψουν στον κοινωνικό τους χαρακτήρα, ο οποίος χάθηκε όταν άρχισαν να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Οι όποιες μισθολογικές υπερβολές και τα όποια προνόμια σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων

των ΔΕΚΟ, που τώρα προπαγανδίζονται από τα διεφθαρμένα ΜΜΕ, προκειμένου η κοινή γνώμη να δεχθεί τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι ανάγκη, φυσικά, να καταργηθούν. Η εθνική πολιτική δεν μπορεί όμως να χαραχθεί και να υλοποιηθεί από καμιά κατοχική κυβέρνηση, κανένα πολιτικό φορέα που ακόμα υποστηρίζει την παραμονή μας στο μνημόνιο και στην Ε.Ε. και δεν μπορεί να υποστηριχθεί από ένα διεφθαρμένο, κομματικοκρατούμενο συνδικαλισμό.