Η λαϊκή ετυμηγορία της 6ης Μαΐου
ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ
Εντολή για καταγγελία των μνημονίων
Η θέση του ΑΣΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράστηκε το βράδυ των εκλογών με την εξής ανακοίνωση:
«Ο ελληνικός λαός έδωσε σήμερα με την ψήφο του μια περήφανη απάντηση στους ξένους δυνάστες-τοκογλύφους, στους εκβιασμούς τους και στα ελληνόφωνα φερέφωνά τους, πολιτικούς, ΜΜΕ κ.λπ. Το ΑΣΚΕ χαιρετίζει το εκλογικό αποτέλεσμα και τις πολιτικές δυνάμεις που συνέβαλαν στην καταδίκη των μνημονίων. Στην καταδίκη αυτή συνέβαλε και το ΑΣΚΕ, με τις μικρές του δυνάμεις, παρότι δε συμμετέσχε στις εκλογές.
Το καθεστώς κατοχής που επέβαλαν στην πατρίδα μας δεν είναι αποδεκτό πλέον και η πολιτική των μνημονίων δεν μπορεί να συνεχιστεί. Όποια κυβέρνηση κι αν σχηματίσουν, με τη βοήθεια του άκρως αντιδημοκρατικού εκλογικού συστήματος, θα είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας, που σύντομα θα καταρρεύσει. Οι συνένοχοι της κατοχής πρέπει να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη.
Τώρα το ερώτημα είναι όχι τι δε θέλει ο ελληνικός λαός, αλλά τι θέλει. Ποιες είναι οι βασικές θέσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί μια πολιτική απελευθέρωσης; Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Μόνο βελτιώσεις οριακές και εφήμερες είναι πιθανές, σε μια πορεία που οδηγεί εκ του ασφαλούς προς την καταστροφή. Αυτή η πορεία δεν ανακόπτεται ακόμη κι αν η λαϊκή ετυμηγορία προστάζει την ανακοπή της, όπως αποδείχθηκε και με τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία για το Ευρωσύνταγμα. Δημοκρατία και Ε.Ε. είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι μια πολιτική απελευθέρωσης πρέπει να στηρίζεται στην αποχώρηση από την Ε.Ε. και όλους τους λεόντειους οργανισμούς, στον έλεγχο της παραγωγής και των προϊόντων της από την κοινωνία, στην ανάπτυξη της χώρας με την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, στη διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, στη διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας, στην επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών πλην των πραγματικών πολιτικών προσφύγων και στην προάσπιση και ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Αυτή την πολιτική δεν μπόρεσε να προβάλει και μέσω των εκλογών το ΑΣΚΕ, αφού δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις για τη συμμετοχή του. Πιστεύουμε ότι αυτό θα το κάνουμε στις επόμενες εκλογές, που δε θ’ αργήσουν, με τη βοήθεια όλων των φίλων μας, που γίνονται συνεχώς περισσότεροι.»
Προσπάθεια τρομοκράτησης
Ο ελληνικός λαός ψήφισε κάτω από τις αφόρητες απειλές του κάθε κ. Σόιμπλε, ακόμη και την παραμονή των εκλογών, ότι ψήφος στα αντιμνημονιακά κόμματα σημαίνει αδυναμία του κράτους να πληρώσει μισθούς και συντάξεις κ.λπ. Η απόρριψη, λοιπόν, των μνημονίων θα ήταν σε συντριπτικό ποσοστό, αν η ψήφος ήταν ελεύθερη. Σημαντικό είναι ότι μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος καταδίκασε τα μνημόνια, παρότι είχε πειστεί από την πλύση εγκεφάλου ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονται από τα δάνεια των τοκογλύφων και δεν ξέρει ότι πληρώνονται από άλλα έσοδα του ελληνικού κράτους και δεν κινδυνεύουν από τη μη εκταμίευση κάποιας δόσης.
Θεωρούμε ότι η λαϊκή ετυμηγορία της 6ης Μαΐου είχε τα χαρακτηριστικά Εθνικής Αντίστασης και θα καταγραφεί ως ιστορικής σημασίας. Βεβαίως, τα προγράμματα των αντιμνημονιακών κομμάτων, και μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων
Ελλήνων, που πήραν και τις περισσότερες ψήφους, δεν οδηγούν στην απελευθέρωση, αφού δεν προβλέπουν το βασικό: την αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της. Το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, ανοίγει όλα τα θέματα, ξαναζωντανεύει την ελπίδα ότι οι ξένοι δυνάστες δεν είναι παντοδύναμοι, ότι μπορούμε μόνοι μας να καθορίσουμε την τύχη μας.
Το ΑΣΚΕ, θυμίζουμε, προέτρεψε τα μέλη και τους φίλους του να ψηφίσουν οποιοδήποτε αντιμνημονιακό κόμμα (πλην ακροδεξιάς, φυσικά), παρά τις μεγάλες διαφορές που έχει με όλ’ αυτά. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια, για να πειστούν κάποιοι φίλοι, που δεν έχουν τακτική επαφή με το κόμμα, να μην επιλέξουν το λευκό ή την αποχή.
Η συντριβή της Ν.Δ.
Ο Α. Σαμαράς είχε τη δυνατότητα, αν παρέμενε συνεπής στην αντιμνημονιακή του στάση, να είναι σήμερα ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός της χώρας. Εξηγήσαμε σε προηγούμενα φύλλα μας για ποιους λόγους αυτό δεν μπορούσε να το κάνει. Από τη στιγμή που μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου τον πήρε η κάτω βόλτα. Υπερψήφισε το δεύτερο μνημόνιο, είναι έτοιμος να ψηφίσει και το τρίτο, επιτίθεται με φανατισμό εναντίον κάθε αντιμνημονιακού, καμαρώνει που πήγαν στη Ν.Δ. ο Άδωνις και ο Βορίδης(!), επικράτησαν στο κόμμα του οι νεοφιλελεύθεροι (ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης πρώτοι στη Β΄ Αθήνας) και κατάντησε να παρακαλάει τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα και το Μάνο να επιστρέψουν στη Ν.Δ. Είχαμε γράψει πριν από τις εκλογές ότι με την κωλοτούμπα του μειώνει τις πιθανότητες να γίνει πρωθυπουργός. Τώρα αμφιβάλλουμε κατά πόσο θα μακροημερεύσει ακόμη και ως αρχηγός της Ν.Δ.
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ
Από τη στιγμή που η ΔΗΜΑΡ κρατούσε μια μεσοβέζικη στάση για το μνημόνιο και το ΚΚΕ αδιαφορούσε για το δράμα του ελληνικού λαού, ήταν βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εντυπώσεις στην προεκλογική περίοδο και τη μερίδα του λέοντος από τις απώλειες κυρίως του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Ν.Δ. Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις που κινούνται στη λογική της απελευθέρωσης (ευχάριστο ότι εμφανίστηκαν και ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του), αλλά η σαφής πλειοψηφία είναι συστημική: καμιά αναφορά στο ενδεχόμενο αποχώρησης από την Ε.Ε. (ούτε καν από το ευρώ), ούτε καν να πουν ότι και να φύγουμε δε χάλασε ο κόσμος(!), απαράδεκτη στάση στο ζήτημα των λαθρομεταναστών και στα εθνικά θέματα. Ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε μέρος μετεκλογικά σε εκδήλωση που διοργάνωσε το τουρκικό προξενείο στη Θράκη!
Η τιμωρία του ΠΑΣΟΚ
Το κόμμα που τιμωρήθηκε περισσότερο από τον ελληνικό λαό (και δικαίως) είναι το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο πέρασε όλες τις εντολές των ξένων που κατέστρεψαν την Ελλάδα, αλλά τα στελέχη του συμπεριφέρθηκαν με τόση αλαζονεία σαν να ήσαν οι πολίτες υπήκοοί τους. Νόμιζαν οι ανόητοι και οι ανιστόρητοι ότι τους αρκούσε η εύνοια των ξένων προστατών τους και των συστημικών ΜΜΕ, για να κυβερνούν αιωνίως. Η πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ αναγκάζει ακόμη κι αυτούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την πολιτική της υποτέλειας να είναι πιο προσεκτικοί και λιγότερο θρασείς. Ο νέος αρχηγός, που διαδέχτηκε τον ολίγιστο προηγούμενο, προσπαθεί να συγκρατήσει όσους μπορεί στο κόμμα του, υπενθυμίζοντας ότι και ο Α. Παπανδρέου ξεκίνησε από 13%. Αλλά το ΠΑΣΟΚ τότε είχε τις πιο πατριωτικές και πιο επαναστατικές θέσεις («είστε η αριστερά της αριστεράς», είχε πει έξαλλος στη Βουλή ο θείος Καραμανλής!) και εξέφραζε το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, ενώ τώρα είναι το πιο δεξιό (κοινωνικά), το πιο προδοτικό (εθνικά) και υποστηρίζεται πια κυρίως από συμφεροντολόγους και υποταγμένους. Οπότε…
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες
Το ποσοστό που πήρε ο Π. Καμμένος είναι σχετικά ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία και από του ΣΥΡΙΖΑ, αφού δε διέθετε ούτε κόμμα, ούτε ιστορία, ούτε χρόνο για να οργανωθεί. Είναι γεγονός ότι κέρδισε κι αυτός τις εντυπώσεις στην προεκλογική περίοδο. Οι συστημικοί, μέσα στον πόλεμο που του έκαναν, τον κατέταξαν δεξιότερα της Ν.Δ.(!!), χωρίς να εξηγήσουν για ποιο λόγο. Οι θέσεις του για τα εθνικά και τους λαθρομετανάστες είναι καλές, αλλά στο μείζον θέμα της Ε.Ε., θεωρεί (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι μπορεί να υπάρξει αντιμνημονιακή πολιτική στα πλαίσια της Ε.Ε. Παρότι η πρόσφατη στάση του είναι συνεπής και μαχητική, η ιστορία πολλών στελεχών του και του ίδιου μας υποχρεώνει να είμαστε επιφυλακτικοί για το μέλλον.
Η αποτυχία και το αδιέξοδο του ΚΚΕ
Όταν ο λαός υποφέρει τα πάνδεινα από τους δυνάστες του, όταν εξεγείρεται μαζικά, όταν ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό και το κόμμα που ισχυρίζεται ότι τον εκπροσωπεί παραμένει στάσιμο σε ψήφους, με ελάχιστη αύξηση του ποσοστού του, κάτι δεν πάει καλά. Βέβαια, για τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ και μεγάλο μέρος των οπαδών του δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά για όσους σκέπτονται πρόβλημα υπάρχει και, μάλιστα, μεγάλο.
Το ΚΚΕ δεν πλήρωσε τόσο την αφοσίωσή του στο σταλινικό πρότυπο, η οποία σαφώς εκφράζεται με την απόφαση του τελευταίου συνεδρίου του, γιατί αυτή την αφοσίωση επιμελώς δεν την προβάλλει. Πλήρωσε, κυρίως, τη μικροψυχία του, που φυσικά απορρέει από την ιδεολογία του, ότι κανείς άλλος δεν κάνει τίποτα καλό, άρα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συνεργασία, ούτε καν για συζήτηση, με κανέναν και για τίποτα. Αλλά ο λαός υποφέρει, αναζητεί τουλάχιστον κάποια ανακούφιση και διαισθάνεται ότι το ΚΚΕ λειτουργεί αντικειμενικά ως δύναμη στασιμότητας. Εάν η γραμμή του ΚΚΕ δεν αλλάξει (και, δυστυχώς, το πιθανότερο είναι ότι δε θ’ αλλάξει), τότε μάλλον η επιρροή του θα μειωθεί.
Το αδιέξοδο της ΔΗΜΑΡ
Είναι προφανές, για όσους κατανοούν στοιχειωδώς πώς παίζονται τα πολιτικά παιχνίδια, ότι η ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε και ενισχύθηκε από το σύστημα, για να απορροφήσει τη δυσαρέσκεια από την πολιτική κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν είχε τα ποσοστά μέχρι και 18% που της έδιναν οι πρώτες δημοσκοπήσεις, ήταν πάντα τουλάχιστον 10% πιο κάτω, αλλά προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα αρχικό ρεύμα υπέρ αυτής και ό,τι θα απέμενε μέχρι το τέλος. Η αμφιλεγόμενη στάση που κρατά για το μνημόνιο είναι υποχρεωτικό να ξεκαθαρίσει: ή θα ταχθεί ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., οπότε θα ενσωματωθεί και οργανωτικά στο ΠΑΣΟΚ, ή θα παραμείνει αντιμνημονιακή, οπότε δε δικαιολογείται η αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείεται ακόμη και διάσπαση του κόμματος σύντομα. Υπάρχει αμφιβολία με ποιους θα πάει η κ. Ρεπούση;
Η Χρυσή Αυγή
Όταν ένα κόμμα παίρνει 0,29% το 2009 και σε δυόμισυ χρόνια παίρνει 7,5%, χωρίς στα προβλήματα που αναφέρεται (π.χ. λαθρομετανάστες) να υπάρχει αξιόλογη μεταβολή, είναι προφανές ότι το κόμμα «σπρώχτηκε» από κάποιους πολύ ισχυρούς. Όσοι παροικούν στην Ιερουσαλήμ κατανοούν η Χρυσή Αυγή «σπρώχτηκε» από αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι πολεμά. Αυτός είναι πάντοτε ο ρόλος της ακροδεξιάς. Πιο συγκεκριμένα, αυτοί που προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον ελληνικό λαό μ’ ένα πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα του χεριού τους, αυτοί που μεθόδευσαν την εισβολή των λαθρομεταναστών, οι ίδιοι δημιούργησαν και τον «αντίπαλό» τους, ελεγχόμενο και απεχθή, ώστε να μη στραφεί όλος ο κόσμος εναντίον τους. Επιπλέον τους επιφυλάσσουν ρόλο και μέσα στη Βουλή, σε μια περίοδο που αναμένεται ηλεκτρισμένη, οπότε θέλουν να αποπροσανατολίσουν με την τεχνητή αντίθεση «ναζισμός ή δημοκρατία», αντί της πραγματικής «υποτέλεια ή αντίσταση στους ξένους δυνάστες». Ευλογία γι’ αυτούς η Χρυσή Αυγή να βρίσκεται με το μέρος της «αντίστασης»!
Η ασφάλεια των πολιτών και η «αριστερά»
Είναι επίσης προφανές ότι το 7% του ελληνικού λαού δεν έγιναν απότομα ναζιστές. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι μια (εντελώς άστοχη) ψήφος οργής κυρίως για την ατιμωρησία των πολιτικών και την έλλειψη προστασίας από την εγκληματικότητα. Η Χρυσή Αυγή υποκαθιστά την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, ενώ σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης του συστήματος αυτό είναι έργο υπερκομματικών επιτροπών περιφρούρησης, στις οποίες η αριστερά (οφείλει να) πρωτοστατεί. Αλλά η σύγχρονη ελληνική «αριστερά» στην καλύτερη περίπτωση περί άλλα τυρβάζει και στη χειρότερη είναι «αλληλέγγυα» στην Υπατία!. Και μετά φταίνε κάποιοι άλλοι για την άνοδο του νεοναζισμού!
Πάντα επικίνδυνη η Ντόρα
Η Ντόρα υποστηρίζει με συνέπεια ο,τιδήποτε βλάπτει τον ελληνικό λαό, γι’ αυτό και προβάλλεται σκανδαλωδώς από τα συστημικά ΜΜΕ. Δεν είναι μόνο η απροκάλυπτη υποστήριξη των μνημονίων. Αυτό που δεν επισημάνθηκε από κανέναν «σχολιαστή» στις καθημερινές πολυλογίες τους είναι ότι, ενώ πανελλαδικά «πάτωσε» στο 2,5%, στο νομό Ροδόπης η Ντόρα πήρε 18%, δηλ. στο μουσουλμανικό πληθυσμό 30%(!), δηλ. το τουρκικό προξενείο κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να βοηθήσει την πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας!
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά
Μέσα στις σημερινές δύσκολες για το λαό συνθήκες θα περίμενε κανείς οι πιο μαχητικές εκφράσεις της αριστεράς να ενισχυθούν. Αυτό δεν παρατηρήθηκε, κατά τη γνώμη μας για δύο λόγους: α) οι περισσότερες εκφέρουν λόγο που, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, δεν αφορά στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, β) λόγω του εκλογικού συστήματος, λειτούργησε η λογική της χαμένης ψήφου, γιατί οι ψηφηφόροι αγωνιούν για τη βελτίωση της ζωής τους και ήθελαν να επηρεάσουν τους συσχετισμούς και μέσα στη Βουλή, όπου παίρνονται οι αποφάσεις. Αυτό το δεύτερο θα λειτουργούσε αρνητικά και στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΑΣΚΕ, αν παίρναμε μέρος στις εκλογές.
ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ 17ης ΙΟΥΝΙΟΥ 2012
Το βράδυ των εκλογών το ΑΣΚΕ πήρε θέση για το αποτέλεσμα με την παρακάτω ανακοίνωση:
«Οι σημερινές εκλογές διεξήχθησαν υπό καθεστώς πρωτοφανούς τρομοκρατίας, με τον ελληνικό λαό να έχει βομβαρδιστεί επί εβδομάδες για την καταστροφή που δήθεν θα έρθει, εάν εκφράσει ελεύθερα τη βούλησή του για τα μνημόνια και τη γενικότερη πολιτική που μας οδήγησε στην εξαθλίωση. Πρωτοφανής ήταν και η επέμβαση των ξένων, οι οποίοι θυμήθηκαν το ναζιστικό και αποικιοκρατικό τους παρελθόν και εξάντλησαν όλα τα μέσα για να διαμορφώσουν αποτέλεσμα της αρεσκείας τους.
Τα παραπάνω φόβισαν ένα μέρος των ψηφοφόρων, εν τούτοις η πλειοψηφία για δεύτερη φορά μέσα σε 1,5 μήνα απάντησε μ’ ένα υπερήφανο ΟΧΙ στους ξένους δυνάστες-τοκογλύφους, στα εντόπια όργανά τους, στα μνημόνιά τους και στη γενικότερη πολιτική τους. Το εκλογικό σύστημα, όμως, μετέτρεψε για άλλη μια φορά την μειοψηφία της κάλπης σε πλειοψηφία στη Βουλή, πολιτικά και ηθικά μη νομιμοποιημένη.
Οι πολιτικές δυνάμεις του μνημονίου, παρά τις αστείες αρχικές δυστροπίες κάποιων, τελικά θα συνεργαστούν, για να εξυπηρετήσουν από κοινού τα συμφέροντα των ξένων προστατών τους, με περαιτέρω εξαθλίωση του ελληνικού λαού και μεγάλους κινδύνους για την πατρίδα μας. Η συνεργασία τους αυτή δε θα μακροημερεύσει, γιατί θα καταρρεύσει κάτω από την αυξανόμενη λαϊκή οργή.
Στην προεκλογική περίοδο κυριάρχησε το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», με τους μνημονιακούς να δίνουν όρκο στο ευρώ, ενώ τα μνημόνια που εφαρμόζουν οδηγούν με βεβαιότητα τη χώρα προς τη δραχμή. Το εθνικό μας νόμισμα θα ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης που θα υπηρετούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας, θα επανέλθει όμως με τις χειρότερες συνθήκες και θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος του ρόλου του, εάν έχουμε μια κυβέρνηση που θα υπηρετεί ένα ξένο νόμισμα, το γερμανικό ευρώ, και όποια συμφέροντα βρίσκονται πίσω από αυτό.
Αντί, λοιπόν, για το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», τίθεται το πραγματικό δίλημμα, που δεν είναι άλλο από το «κατοχή ή απελευθέρωση». Το ΑΣΚΕ, που δεν είχε τα οικονομικά μέσα για να συμμετάσχει στις εκλογές, συνεχίζει τον αγώνα του, μαζί με κάθε συλλογικότητα και κάθε πολίτη που κινούνται στη γραμμή της απελευθέρωσης, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, που δε θα είναι πια μέλος της Ε.Ε. και κανενός λεόντειου οργανισμού, που θα αξιοποιεί τις τεράστιες δυνατότητές της για την ανάπτυξή της, που θα θέσει την παραγωγή και τα προϊόντα της κάτω από κοινωνικό έλεγχο, που θα προασπίζει την εθνική της κυριαρχία και την ακεραιότητά της, που δε θα επιτρέπει την παραμονή παράνομων μεταναστών (πλην των πραγματικών πολιτικών προσφύγων), που θα εμβαθύνει και θα διευρύνει τους δημοκρατικούς της θεσμούς, που θα προασπίζει και θα αναπτύσσει τον πολιτισμό της.»
Η προπαγάνδα των μνημονιακών, κατά τα γκεμπελικά πρότυπα, διαθέτοντας την αποκλειστικότητα των συστημικών ΜΜΕ, επιστράτευσε επιχειρήματα, που δεν αντέχουν, αλλά η απουσία αντίλογου τα έκανε εν μέρει αποτελεσματικά: ότι δήθεν η καταγγελία του μνημονίου και συνεπαγόμενη επιστροφή στη δραχμή θα καταδίκαζαν τους ανέργους να μη βρουν ποτέ δουλειά, θα καταργούσε την κοινωνική πρόνοια, θα εκμηδένιζε μισθούς και συντάξεις, θα επέτρεπε τη μεταφορά ελληνικών επιχειρήσεων στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, θα έδιωχνε τις καταθέσεις προς τις ξένες τράπεζες κ.λπ., δηλ. μας απειλούσαν ότι θα υποστούμε αυτά που ήδη υφιστάμεθα με το ευρώ και τα μνημόνιά του.
Εκτός, όμως, από τις άδικες επιθέσεις, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν ήθελε την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των θέσεών του σε άλλα θέματα, που τα θεώρησε μείζονα. Η Εκκλησία, π.χ., ενώ έχει ταχθεί με μαχητικά κείμενα κατά του μνημονίου, έδωσε γραμμή για Ν.Δ., γιατί αισθάνθηκε ότι με το ΣΥΡΙΖΑ απειλείται. Το συμπέρασμα απ’ όλα τα παραπάνω είναι ότι η αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που καταγράφουν τα εκλογικά αποτελέσματα.
Αρνητικό είναι ότι αυτή η αντίθεση εκφράστηκε κυρίως με την ψήφο σε κόμματα που υποστηρίζουν την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ ή δηλώνουν αντιμνημονιακά χωρίς να είναι ή, το χειρότερο, με την ψήφο στους ναζί. Γι’ αυτό η αξία του μηνύματος που έστειλε ο λαός μειώνεται, αλλά φυσικά δεν ακυρώνεται.
Τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει ένα μερικό συμβιβασμό ανάμεσα στις δυνάμεις του ευρώ και τις δυνάμεις του δολαρίου (βλ. άλλο άρθρο), με τις πρώτες να σχηματίζουν την κυβέρνηση που σχεδίασαν και τις δεύτερες να αποτελούν μια ισχυρή αντιπολίτευση, έτοιμη να δημιουργήσει προσκόμματα στο ευρώ και να διεκδικήσει την εξουσία κάποια στιγμή.
Για το κυβερνητικό σχήμα που προωθήθηκε από τις δυνάμεις του ευρώ γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε». Κάναμε επίσης κάποιες διαπιστώσεις και προβλέψεις για τα κόμματα, που επιβεβαιώθηκαν. Ας μην τα επαναλάβουμε. Συμπληρωματικά ας αναφέρουμε τα εξής:
Η νίκη της Ν.Δ. είναι μια πύρρειος νίκη. Η προεκλογική της προπαγάνδα ήταν αρνητική και στηρίχθηκε σε ψευτοδιλήμματα. Τώρα καλείται ν’ αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα, με τους ξένους δυνάστες-προστάτες της να μη φαίνονται διατεθειμένοι ν’ αποδεχθούν ουσιαστικές ελαφρύνσεις στο μνημόνιο. Έτσι ο Α. Σαμαράς θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα απέναντι στους ψηφοφόρους του και πολύ γρήγορα θα πάρει το δρόμο του ΓΑΠ. Λαϊκή υποστήριξη δεν έχει πλέον, μετά την κωλοτούμπα του φθινοπώρου 2011, στηρίζεται μόνο στους μηχανισμούς του συστήματος και οι βαρόνοι (Ντόρα, Αβραμόπουλος, Δήμας, Βορίδης κ.ά.) τον υπονομεύουν και καιροφυλακτούν. Κάποιοι δε δίστασαν να ισχυριστούν ότι δεν πρέπει να είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς, επειδή η κυβέρνηση θα είναι συμμαχική!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο ευχαριστημένο κόμμα. Πενταπλασίασε το εκλογικό του ποσοστό, απέκτησε μια τεράστια Κοινοβουλευτική Ομάδα, αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση (με όλα τα προνόμια που αυτό συνεπάγεται), κυριάρχησε στο χώρο της αριστεράς (τα μέλη του ανάπνευσαν από την καταπίεση που τους ασκούσε επί 40 χρόνια και μέχρι τώρα το ΚΚΕ) και, το κυριότερο, δεν έγιναν κυβέρνηση. Όχι τόσο γιατί δεν ήσαν έτοιμοι να κυβερνήσουν, όσο γιατί άλλοι θα συνεχίσουν να χρεώνονται τις συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε. και οι ίδιοι θα μπορούν να ασκούν μια εύκολη και αποδοτική γι’ αυτούς αντιπολίτευση, χωρίς να αποδεικνύεται στην πράξη το αδιέξοδο της γραμμής τους. Οπότε, τα δύσκολα αναβάλλονται για αργότερα.
Το ΠΑΣΟΚ διατήρησε το σύνολο σχεδόν της εκλογικής του δύναμης, γιατί θα έπαιρνε μέρος και στη νέα κυβέρνηση, έστω ως δεύτερος εταίρος, άρα ο μοναδικός συνεκτικός ιστός, η εξουσία, εξακολουθεί να υπάρχει. Τα εσωκομματικά προβλήματα, όμως, παραμένουν τεράστια. Ο Βενιζέλος δε θέλει να είναι αντιπρόεδρος, ούτε θέλει να βάλει πρωτοκλασάτα στελέχη στην κυβέρνηση, για να αποφύγει περαιτέρω εκλογική φθορά και να αποδυναμώσει όσους είναι έτοιμοι να τον αμφισβητήσουν. Ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοΐδης κ.ά., όμως, δεν μπορούν να δεχθούν ότι δε θα είναι οι αιώνιοι υπουργοί. Ο Βενιζέλος θέλει να φτιάξει ένα κόμμα από την αρχή, ώστε να το ελέγχει, εγχείρημα καθόλου εύκολο. Το πιο δύσκολο πρόβλημα ακούει στο όνομα ΓΑΠ. Ο Σαμαράς έχει πει ότι θα τον κάτσει στο σκαμνί, κάτι που θα ήθελε και ο Βενιζέλος. Ομως …
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π. Καμμένου έχασαν το ¼ της δύναμής τους, όμως το 7,5% που διατήρησαν είναι επιτυχία. Είχαν πρόβλημα γραμμής, γιατί δεν έκαναν σαφές ποιο κυβερνητικό σχήμα επεδίωκαν. Αν πρότειναν συνεργασία με τη Ν.Δ., θα έχαναν τους αντιμνημονιακούς, άρα και το λόγο ύπαρξής τους. Αν πρότειναν συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, θα έχαναν ψηφοφόρους ευαίσθητους στα εθνικά θέματα, θρησκευόμενους και συντηρητικούς. Τελικά φάνηκε ότι μάλλον προσανατολιζόνταν σε μια ψήφο ανοχής προς το ΣΥΡΙΖΑ, με τους Ανεξάρτητους να μη συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αλλά ο πολύς ο κόσμος θέλει να ανήκει σ’ ένα κόμμα που ασκεί ή, έστω, διεκδικεί την εξουσία. Οπότε ο Π. Καμμένος έχει ένα σοβαρό πρόβλημα να λύσει ...
Η ΔΗΜΑΡ ήταν το μόνο κόμμα που σίγουρα θα έπαιρνε μέρος στην κυβέρνηση, ακόμη και στη λιγότερο πιθανή περίπτωση της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού καθιερώθηκε στις προηγούμενες εκλογές με τις προφανέστατα κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις που αρχικά της έδιναν 18%(!!), τώρα έπρεπε να συγκρατήσει τις δυνάμεις της, για να παίξει τον κυβερνητικό της ρόλο. Έτσι θυσιάστηκαν οι ιδεολογικά συγγενείς, συμπρωταγωνιστές της εθνικής μειοδοσίας, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, για να αναπληρώσουν τις απώλειες αριστερών ψηφοφόρων, που τους είναι αδιανόητος ο συνεταιρισμός με το Βορίδη και τον Πλεύρη. Τα σοβαρά προβλήματα του Φ. Κουβέλη είναι πώς θα ικανοποιήσει το πάθος για εξουσία των στελεχών του και πώς δε θ’ αποδειχθεί ότι το κόμμα του είναι μιας χρήσης.
Ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη ιδρύθηκε το 2000, για να λειτουργήσει ως δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, όταν το ΠΑΣΟΚ φάνηκε ότι άρχισε να χάνει την εκλογική του δύναμη,. Ο ρόλος του ΛΑΟΣ έγινε φανερός ακόμη και στους «απονήρευτους» το 2011, όταν προσπαθούσε να φθείρει με κάθε τρόπο τον αντιμνημονιακό τότε Α. Σαμαρά και τελικά ψήφισε μόνον αυτός και η Ντόρα το πρώτο μνημόνιο. Όταν το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε και οι ξένοι δυνάστες μας δεν μπορούσαν πλέον να εξυπηρετηθούν με αυτό, τότε έπαψε να έχει ρόλο και ο ΛΑΟΣ. Και … τετέλεσται.
Το ΚΚΕ υπέστη τις συνέπειες της ιδεολογίας και της πολιτικής του γραμμής, σε βαθμό που δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το χειρότερο είναι ότι ούτε τώρα το ΚΚΕ φαίνεται ικανό να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Το κόμμα είναι έτσι δομημένο που δεν μπορεί ν’ ανοιχτεί προς την κοινωνία, μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως μια μικρή κλειστή ομάδα μέσα σ’ αυτήν, χωρίς προοπτική τώρα πια να ασκήσει ποτέ εξουσία, έστω όπως την άσκησαν τα «αδελφά» κόμματα στην Αν. Ευρώπη, στο όνομα του λαού, στην πραγματικότητα πάνω στο λαό. Ευχόμαστε τουλάχιστον αυτή τη φορά να μην επαληθευτούν οι προβλέψεις μας.
Η Χρυσή Αυγή διατήρησε τις δυνάμεις της, γιατί διατηρήθηκαν και όλες οι συνθήκες που την έφεραν μέχρι εδώ. Όταν το σύστημα κάνει αβίωτο το βίο των πολιτών κι όταν η αριστερά λειτουργεί ως μέρος του συστήματος και περί άλλα τυρβάζει, είναι πολύ εύκολο να λειτουργήσουν οι «δήθεν» και μάλιστα με τρόπο που επιδεινώνει τα προβλήματα και απαξιώνει περαιτέρω το δημοκρατικό πολίτευμα. Σε μια κοινωνία που αγριεύει ας μην ξεχνούν κάποιοι την ιστορία.
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΥ ΦΟΒΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΟΥΣ;
Στη χώρα μας, με πρόσχημα τον περιορισμό του δημοσίου ελλείμματος και με τη συνενοχή και συνεργασία της ντόπιας ελίτ, έχουν επιβληθεί από τους κατοχικούς «εταίρους» τα πιο απάνθρωπα και ανάλγητα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, σύμφωνα με τη γερμανική συνταγή, για να χρησιμοποιείται στις άλλες χώρες της ΕΕ ως παράδειγμα τιμωρίας των αμαρτωλών, όπως επιτάσσει η καλβινιστική τους ηθική. Οι Έλληνες, ένας απείθαρχος κατ’ αυτούς λαός που τιμωρείται, αποτελεί μοναδική ευκαιρία για παραδειγματισμό των υπολοίπων. Το επιβεβαίωσε κυνικά η Μέρκελ στις 12-6-2012: «Το ερώτημα εάν η Ελλάδα θα φέρει σε πέρας το οικονομικό πρόγραμμά της δεν είναι απλά το ερώτημα εάν το πρόγραμμα θα έχει, ή όχι, επιτυχία, είναι μάλλον το ερώτημα εάν οι υποχρεώσεις στη μελλοντική Ευρώπη θα τηρούνται».
Αυτές οι δεσποτικές αντιλήψεις χαρακτηρίζουν την κυρίαρχη γερμανική νοοτροπία, αναλλοίωτη ιστορικά, που προκάλεσε τόσες συμφορές στον κόσμο, αλλά και στην ίδια τη Γερμανία. Μάλιστα, ως περαιτέρω τιμωρία της Ελλάδας, μερίδα της άρχουσας τάξης τους υποστηρίζει, κοντόφθαλμα, την εκδίωξη της χώρας μας από την ευρωζώνη.
Μετά όμως τη ραγδαία οικονομική επιδείνωση της Ισπανίας, με «ενάρετη» κυβέρνηση, δηλ. πειθήνια στην ακραία γερμανική λιτότητα που έχει επιβληθεί εκεί, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη ανάλογη πορεία της «ενάρετης» Ιταλίας, η «αμαρτωλή» και «απείθαρχη» Ελλάδα αρχίζει να φοβίζει πολλούς Γερμανούς ιδιαίτερα τραπεζίτες και βιομήχανους, επειδή κάθε «ατύχημα» εδώ οδηγεί όλο και πιο κοντά στη διάλυση της ευρωζώνης και των γερμανικών βλέψεων για πανευρωπαϊκή κυριαρχία.
Η αντίθεση ΗΠΑ-Γερμανίας
Η αντίθεση ΗΠΑ-Γερμανίας, που σοβούσε από το 2008, για το ρόλο του ευρώ ως διεθνούς αποθεματικού χρήματος που θα εκτόπιζε το δολάριο, τώρα με την κρίση της ευρωζώνης έχει κριθεί υπέρ των ΗΠΑ, με την αρχική συμβολή του ΓΑΠ. Οι κεντρικές τράπεζες Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, και Νότιας Αφρικής κάνουν μαζικές πωλήσεις ευρώ. Το ίδιο κάνουν και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και οι θεσμικοί επενδυτές, που ξεφορτώθηκαν επίσης μεγάλο μέρος των αποθεμάτων τους σε ευρώ και στέλνουν στα τάρταρα την ισοτιμία του κοινού νομίσματος, αλλά πάνω απ' όλα δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το μέλλον του. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό για τις ΗΠΑ, επειδή η κρίση της ευρωζώνης, που τροφοδοτείται από τη γερμανική λιτότητα και μειώνει τη παγκόσμια ζήτηση, απειλεί με ύφεση τον υπόλοιπο κόσμο, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, τις προαναφερθείσες χώρες μαζί με την Ιαπωνία καθώς και όσες είναι πετρελαιοπαραγωγές. Η πολιτική πίεση που ασκείται στη Γερμανία για χαλάρωση της λιτότητας είναι ασφυκτική.
Η Γερμανία κερδίζει με την κρίση
Η Γερμανία, όμως, με την παρούσα κρίση κερδίζει ακόμη περισσότερα. Η υποτίμηση του ευρώ αύξησε τις εξαγωγές της κατά 50 δισ., με αποτέλεσμα ν’ αυξηθούν τα εμπορικά της πλεονάσματα (17,4 δισ. το Μάρτιο έναντι 14,9 δισ. το Φεβρουάριο), αν και και οι εξαγωγές
προς την ευρωζώνη παρουσιάζουν μείωση. Κερδίζει επίσης από τη διαφορά δανεισμού με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Δανείζεται με μηδενικό επιτόκιο, όταν άλλες δανείζονται με 5%
έως 7%. Υπολογίζεται ότι μέσα σε 2 χρόνια έχει κερδίσει τουλάχιστον 45 δισ. από διαφορές επιτοκίων, δηλ. έχει πληρώσει 45 δισ. λιγότερους τόκους. Κεφάλαια από τις τράπεζες των χωρών του νότου φεύγουν και επενδύονται σε γερμανικά ομόλογα, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα ανάπτυξης στις χώρες αυτές. Οι Γερμανοί, άλλωστε, που έως σήμερα έχουν εκταμιεύσει μόνο 15,2 δισ. προς τη χώρα μας, είναι εξασφαλισμένοι ότι τα δάνειά τους θα επιστραφούν με τόκο, αφού με την πρόσφατη δανειακή σύμβαση τα χρήματα του νέου δανείου κατατίθενται σε δεσμευμένο λογαριασμό στον οποίο κατατίθενται οι δόσεις των δανείων. Στον ίδιο λογαριασμό υποχρεώνεται η χώρα μας από τα ίδια έσοδα να καταθέτει κατά προτεραιότητα τους τόκους των δανείων και μετά να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις. Έτσι όλο το νέο δάνειο επιστρέφει στους τοκογλύφους-δανειστές, ενώ η Ελλάδα δεν παίρνει ούτε 1 ευρώ για τις ανάγκες της και φορτώνει το δημόσιο χρέος σε ύψη μη βιώσιμα. Όσο υπάρχει η ευρωζώνη κι όσο η Γερμανία θα κερδίζει από την κρίση δεν έχει λόγο να κάνει υποχωρήσεις. Με τον τρόπο αυτό οι κυρίαρχες γερμανικές ελίτ θέλουν να μετατρέψουν τις χώρες της Ε.Ε. σε γερμανική ζώνη Όταν όμως η ύφεση θ’ αρχίσει να πλήττει και την ίδια και αν δεν αποτρέψει τη διάλυση της ευρωζώνης με τις κοινωνικές εκρήξεις των λαών και αν υποχρεωθεί να πληρώσει η ίδια το κόστος του ευρώ, τότε που θα έχει επισωρεύσει το μίσος των κατακτημένων, η Τρίτη Ήττα της θα είναι γεγονός.
Η Ε.Ε. και το ευρώκαταδικάζουν την Ελλάδα
Μέσα στην Ε.Ε. και στο ευρώ η Ελλάδα έχει καταδικασθεί σε οικονομικό θάνατο και κοινωνική αποσύνθεση. Καταστράφηκε η παραγωγική της βάση και υποχρεώνεται να δανείζεται στο διηνεκές. Η υπαγωγή της στην τρόικα και με η κατοχή που επιβλήθηκε σηματοδοτούν δρόμο χωρίς επιστροφή. Τα δάνεια της τρόικας είναι αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ με ύφεση 5-7% και επιτόκια 5% έως 6%. Χαρακτηριστικό είναι ότι φέτος από τα 170 δισ. ευρώ των συνολικών εξόδων του κράτους, τα 149 δισ. ευρώ θα πάνε στους τοκογλύφους και στις τράπεζες και μόλις τα 21 δισ. ευρώ θα πάνε για τις καθαρές κρατικές δαπάνες!
Η αντίσταση του ελληνικού λαού, μετά την επιβολή των μνημονίων, εκφράστηκε πολιτικά στις ελληνικές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, με την καταψήφιση των μνημονιακών και των υποστηρικτών τους, που «ανακαλύπτουν» πλέον ότι η εφαρμογή των μνημονίων δεν οδηγεί πουθενά.
Μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί
Η αντίθεση ευρώ-δολαρίου εκφράστηκε πολιτικά στη χώρα μας με την αντίστοιχη αντίθεση μνημονιακών (κυρίως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ)-αντιμνημονιακών (κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξ Έλληνες) κι όχι με το ευρώ-δραχμή, επειδή οι ΗΠΑ δε θέλουν τη διάλυση της ευρώζώνης, για να μη γίνει παγκόσμιο τραπεζικό κραχ. Το «ευρώ ή δραχμή» κανείς απ’ αυτούς δεν το υιοθετούσε, ούτε και το ΚΚΕ περιέργως(;). Το πραγματικό δίλημμα κατοχή ή απελευθέρωση που θα προέβαλε το ΑΣΚΕ, αν κατέβαινε στις εκλογές, δεν το εξέφρασε κανείς απ’ αυτούς.
Ομως το «δίλημμα» «ευρώ ή δραχμή» παγίδευσε μεγάλο μέρος ψηφοφόρων στα μνημονιακά κόμματα, που, λόγω του εκλογικού νόμου σχημάτισαν ήδη κυβέρνηση προς ανακούφιση, έστω και πρόσκαιρη, της Γερμανίας και της Ε.Ε.
Η νέα μνημονιακή κυβέρνηση, δείχνει ότι επιδιώκει «επαναδιαπραγμάτευση», για να μείνει η χώρα μας στα δεσμά του ευρώ. Ακόμη κι αν αλλάξει κάποιους δευτερεύοντες όρους, που κι αυτό είναι αμφίβολο αν θα το επιτρέψουν η Γερμανία και η Ε.Ε., η πορεία δεν αναστρέφεται, επειδή ο πυρήνας των μνημονίων είναι η συνεχής λιτότητα και η ύφεση, με στόχο τα τιμαλφή της χώρας, που εποφθαλμιούν τα ξένα αρπακτικά. Ο ελληνικός λαός πολύ γρήγορα θα τα διαπιστώσει όλ’ αυτά.
Στόχος τους είναι οι «μεταρρυθμίσεις», δηλ. ο εργατικός μεσαίωνας, με την κατάργηση του εργατικού δικαίου και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων επιχειρήσεων, αφού θα έχουν απαξιωθεί. Έχουν πλέον και τον κατάλληλο υπουργό, αυτόν που, αφού απαξίωσε την Ολυμπιακή, την ξεπούλησε, κατ’ εντολήν της Ε.Ε., «μπιρ παρά» και φόρτωσε στον ελληνικό λαό τις ζημιές της. Για την πιστή τήρηση των μνημονίων, πριν ακόμη σχηματισθεί κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και οι ξένοι έσπευσαν να ορίσουν το νέο Παπαδήμο τους στο Υπουργείο Οικονομικών, άσχετα αν για αδιευκρίνιστους, ακόμη, λόγους αυτός παραιτήθηκε. Ο αντικαταστάτης του είναι των ίδιων προδιαγραφών, δηλ. σημιτικός «εκσυχρονιστής», τραπεζίτης, συνεργάτης του ΣΕΒ, νεοφιλελεύθερος και διαπρύσιος υμνητής των μνημονίων. Εχει δηλ. όλα τα προσόντα.
Η μείωση των εισοδημάτων, η υπερφορολόγηση, η αυξηση της ανεργίας, τα λουκέτα μειώνουν δραματικά τα δημόσια έσοδα και τις ασφαλιστικές εισφορές και αυξάνουν τα έξοδα με τις «τρύπες» των ασφαλιστικών ταμείων και των επιδομάτων ανεργίας. Το κράτος έχει κηρύξει εσωτερική στάση πληρωμών, εκτός των μισθών του δημοσίου και των συντάξεων. Η ουσιαστική χρεοκοπία των τραπεζών με τη συνεχή διαρροή κεφαλαίων διαψεύδει τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων που ψελλίζουν οι μνημονιακοί. Θα φθάσει σύντομα η ώρα που η δραχμή θα μοιάζει με λύτρωση.
Η δραχμή στην Ε.Ε
Η εφαρμογή μνημονίων παλαιών ή νέων, που συνεπάγεται έτσι κι αλλιώς η πρόσδεση της χώρας στο ευρώ, από ευρωπαϊστές μνημονιακούς ή αντιμνημονιακούς, προκαλεί την προϊούσα αδυναμία πληρωμής από το δημόσιο των υποχρεώσεών του. Αυτό οδηγεί ολοταχώς στη δραχμή με τους χειρότερους όρους, δηλ. μέσα στην Ε.Ε. και πιθανόν λεηλατημένο το δημόσιο πλούτο. Τότε ακόμη κι αν κηρύξουμε στάση πληρωμών, δηλ. αν δεν πληρώνουμε τα τοκοχρεωλύσια των δανείων, δε θα μπορεί να εμποδισθεί η φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες, λόγω των κανόνων της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και αγαθών. Έτσι, παρόλο που το δημόσιο θα μπορεί να πληρώνει σε δραχμές τις εσωτερικές του υποχρεώσεις, δε θα υπάρχουν ιδιωτικά κεφάλαια για την ανάπτυξη της παραγωγής, ούτε θα επιτρέπει η Ε.Ε τη χρηματοδότηση της παραγωγής από το δημόσιο. Έτσι, σε συνδυασμό με την ελεύθερη εισαγωγή αγαθών, έστω κι αν τα εισαγόμενα θα είναι ακριβότερα λόγω μιας αναπόφευκτης υποτίμησης της δραχμής, η Ελλάδα θα παραμείνει ελλειμματική, καταδικασμένη να μην παράγει και να δανείζεται. Αυτό σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι έγκλημα εκ προμελέτης εις βάρος της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού.
Η απελευθέρωση
Η χώρα μας για να επιβιώσει και να προοδεύσει, ακόμη και σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πρέπει να σπάσει τα δεσμά της σημερινής κατοχής, αποχωρώντας από την Ε.Ε. και τους άλλους λεόντειους οργανισμούς, αφού επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα, για ν’ αναπτύξει την παραγωγή της ελεύθερα, σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα, και να συνάψει εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με όλους, ακόμη και με την Ε.Ε. εφόσον δε θα έχει διαλυθεί, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Πρέπει να αποφασίζουμε εμείς για τη χώρα μας, έτσι ώστε να επανακτήσουμε ως λαός την ικανότητα να σταθούμε όρθιοι, ικανοί να ζήσουμε παράγοντας, ν’ αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση και αξίες, για να επανενώσουμε την κοινωνία, που σήμερα έχει διαλυθεί. (Αναλυτικά οι θέσεις του ΑΣΚΕ στην ιστοσελίδα μας στα Επίκαιρα Κείμενα «Για μια στρατηγική αποχώρησης από την Ε.Ε.»)
Η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ΚΑΙ ΤΟ «ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν διπλασιασμό των ποσοστών της «Χρυσής Αυγής», ενώ τα ποσοστά σχεδόν όλων των άλλων κομμάτων μειώνονται. Όσο αναξιόπιστα και «μαγειρεμένα» κι αν είναι τα αποτελέσματα αυτών των δημοσκοπήσεων, είναι μάλλον βέβαιο ότι το ποσοστό της «Χρυσής Αυγής» ανεβαίνει ανησυχητικά.
Τα αίτια
Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» (αρ. 146) είχαμε αναφερθεί στα βασικά αίτια του πρωτοφανούς φαινομένου μέσα σε 2,5 χρόνια ένα κόμμα να εκτοξευτεί από το 0,29% στο 7%(!), και μάλιστα με ηγεσία γελοία έως αποκρουστική.
Πρώτο και κύριο αίτιο η οικονομική και κοινωνική κρίση, για την οποία ο κόσμος θεωρεί δικαίως ότι ευθύνεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, κυρίως όσοι κυβέρνησαν, δευτερευόντως όσοι αντιπολιτεύτηκαν. Οι πολλοί θεωρούν ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι «καθαρή», γιατί δε γνωρίζουν ότι ενισχύεται και χρηματοδοτείται από κέντρα που συμμετέχουν στη χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος και μας κατάντησαν στη σημερινή κατάσταση.
Δεύτερο αίτιο η εισβολή των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, την οποία μεθόδευσαν ξένα κέντρα, με κύριο μοχλό το τουρκικό κράτος και το παρακράτος του, την ανέχθηκαν τα κόμματα εξουσίας (αν δε συμμετείχαν κι αυτά στο σχέδιο) και την καλύπτει πολιτικά το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας υποχρεώνει να κρατήσουμε όλους αυτούς στην Ελλάδα (Δουβλίνο-2). Η «Χρυσή Αυγή» εμφανίζεται ως το μόνο κόμμα που αντιδρά στην εισβολή, έστω και με τρόπο που δε συνάδει προς τον πολιτισμό μας, ενώ είναι όργανο των ξένων κέντρων που μεθόδευσαν την εισβολή.
Τρίτο αίτιο η μειοδοσία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στα εθνικά θέματα, με την οποία η «Χρυσή Αυγή» εμφανίζεται να διαφωνεί. Το κόμμα αυτό, όμως, θαυμάζει τους χειρότερους προδότες της Ελλάδας, αυτούς που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα (που, μεταξύ άλλων, ήθελαν την προσάρτηση της Αν. Μακεδονίας και της Δυτ. Θράκης στη φασιστική Βουλγαρία) και τους χουντικούς, που έκαναν τα πάντα για να μπορέσει η Τουρκία να εισβάλει και να καταλάβει το 37% της Κύπρου. Όπως οι συνεργάτες του Άξονα και οι χουντικοί, έτσι και οι χρυσαυγίτες παριστάνουν τους υπερπατριώτες.
Ρατσιστές και ναζιστές οι Έλληνες;
Ο ελληνικός λαός δεν έχει καμιά σχέση με το ρατσισμό. Το απέδειξε όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα τα πρώτα κύματα των μεταναστών, τους οποίους σύσσωμος καλοδέχθηκε και περιέθαλψε. Το γεγονός ότι πολλοί (και «αντιρατσιστές» μεταξύ αυτών) τους εκμεταλλεύτηκαν, όχι γιατί ήσαν ξένοι ή «κατώτεροι», αλλά ως φτηνό εργατικό δυναμικό (όπως κάνουν και με Έλληνες, αν τους βρουν σε έσχατη ανάγκη), δεν αλλάζει την εικόνα. Όταν, όμως, οι λαθρομετανάστες κατέκλυσαν γειτονιές ολόκληρες, της Αθήνας κυρίως, όταν
τα παιδιά δεν μπορούσαν να βγουν μόνα τους από το σπίτι να παίξουν ή να πάνε σχολείο, όταν οι ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να πάνε στην τράπεζα να εισπράξουν την πενιχρή σύνταξή τους, όταν η εγκληματικότητα έφτασε στο σημείο να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές για λίγες δεκάδες ευρώ, κυρίως όταν πολλοί κατάλαβαν ότι υπάρχει σχέδιο εθνοκάθαρσης και αντικατάστασης του ελληνικού λαού από ένα «πολυπολιτισμικό» συνονθύλευμα, που δε θα είναι σε θέση να αντιδρά στα σχέδια των ΗΠΑ και της Ε.Ε., τότε όλοι ανησύχησαν. Όσοι δεν ήξεραν, απελπισμένοι ή αγανακτισμένοι, στράφηκαν εκλογικά προς τη «Χρυσή Αυγή». Είναι ένα εγκληματικό λάθος τους, δεν είναι αποτέλεσμα ρατσιστικής νοοτροπίας. Ρατσιστικά είναι όσα συμβαίνουν εις βάρος των Ελλήνων, από τους οποίους αφαιρείται το δικαίωμα να ζουν σύμφωνα με τις παραδόσεις τους και τον πολιτισμό τους, τους αφαιρείται σταδιακά και αθόρυβα ακόμη και το δικαίωμα να έχουν πατρίδα.
Ο ελληνικός λαός δεν έχει καμιά σχέση ούτε με το ναζισμό. Το απέδειξε με τη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση 1940-45. Εξαίρεση οι ελάχιστοι μαυραγορίτες, κουκουλοφόροι, γερμανοντυμένοι και πάσης φύσεως συνεργάτες. Το αποδεικνύει και σήμερα με το μίσος που τρέφει και εκδηλώνει εναντίον της άξιας απογόνου του Αδόλφου Χίτλερ και των εντοπίων συνεργατών της.
Όποιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής» είναι ρατσιστές και ναζιστές, ότι πρέπει να τους μισούμε και να τους πολεμούμε, της χαρίζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν της ανήκουν, δηλ. προσφέρει υπηρεσία σ’ αυτήν και κυρίως, όπως εξηγούμε παρακάτω, στους ξένους δυνάστες μας που τη χρησιμοποιούν.
Γιατί και πώς ενισχύεται;
Η «Χρυσή Αυγή» μέχρι πριν από 2 χρόνια ήταν μια περιθωριακή ομάδα, άγνωστη στους περισσοτέρους και χωρίς αξιόλογη οργάνωση, που στήθηκε για να κάνει «βρώμικες δουλειές», βομβιστικές ενέργειες και άλλες προβοκάτσιες. Είναι προφανές ότι, όσο κι αν οι συνθήκες την ευνοούν, δε θα μπορούσε ποτέ να γιγαντωθεί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αν δεν ενισχυόταν από κάποιους μηχανισμούς του συστήματος της εξάρτησης.
Όταν το σύστημα με τα μνημόνια περιήλθε σε βαθειά κρίση και το πολιτικό του προσωπικό σε πλήρη ανυποληψία, οι μηχανισμοί αυτοί την ενίσχυσαν, για ν’ αποτελέσει την πολιτική έκφραση ενός μέρους των θυμάτων του συστήματος, τα οποία θύματα το φυσικό θα ήταν να εκφραστούν από δυνάμεις πατριωτικές, δημοκρατικές και αριστερές. Η «Χρυσή Αυγή» εμφανίστηκε ως αντιμνημονιακή και ως η μοναδική πατριωτική δύναμη (με τις πραγματικά πατριωτικές δυνάμεις πλήρως αποκλεισμένες από τα καθεστωτικά ΜΜΕ), φέρνοντας σε δύσκολη θέση κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, που φοβάται μήπως ταυτιστεί με τις θέσεις της.
Η αρχή έγινε με τη στρατολόγηση αντικοινωνικών στοιχείων από τα γήπεδα και άλλους χώρους βίαιης ή άκρως παραβατικής συμπεριφοράς, από τους ίδιους χώρους όπου στρατολογούνται με τον ίδιο τρόπο και οι «αντίπαλοί» τους. Το κίνητρο είναι η αίσθηση της δύναμης και το (έστω μικρό) οικονομικό όφελος, ενώ η ιδεολογική επένδυση έρχεται εκ των υστέρων. Είναι ενδεικτικό ότι και οι δύο «αντίπαλοι» έχουν στις τάξεις τους πολυάριθμους Αλβανούς, όχι βέβαια ανθρώπους που ήρθαν στην Ελλάδα για να βγάλουν με τίμιο τρόπο ένα κομμάτι ψωμί.
Οι χρυσαυγίτες άρχισαν τη δράση τους σε γειτονιές σαν τον Άγιο Παντελεήμονα, ως «προστάτες» των ανίσχυρων Ελλήνων πολιτών. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ βοήθησαν, διαφημίζοντας αρνητικά το έργο αυτό. Έτσι η «Χρυσή Αυγή» έγινε γνωστή και στις περιοχές της Ελλάδας όπου δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα.
Αντιναζιστικό ή απελευθερωτικό κίνημα;
Η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα στην Ελλάδα είναι ανάμεσα στις δυνάμεις της κατοχής, Ε.Ε. και ΗΠΑ και των οργάνων τους, και στον ελληνικό λαό, που στη συντριπτική του πλειοψηφία καταστρέφεται από την κατοχή και τα μνημόνιά της. Οι δυνάμεις της κατοχής πανικοβλήθηκαν πέρσι, όταν είδαν σύσσωμο τον ελληνικό λαό να στρέφεται εναντίον τους (πλατείες κ.λπ.) και να γκρεμίζει το πολιτικό τους σύστημα. Έπρεπε, λοιπόν, να διασπάσουν την ενότητα του ελληνικού λαού, να μεταθέσουν την αντίθεση. Έτσι προσπαθούν να παρουσιάσουν ως κυρίαρχη μια αντίθεση ανάμεσα σε νεοναζί και «εθνοπροδότες» (που έχουν μαζί τους και τους λαθρομετανάστες), με τον έναν «αντίπαλο» να «νομιμοποιεί» την ύπαρξη του άλλου και με το ίδιο το σύστημα να ελέγχει και τους δύο.
Κάποιοι άφρονες από τον ευρύτερο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς (λίγοι, ελπίζουμε) θεωρούν ότι η παρουσία της «Χρυσής Αυγής» τους βολεύει ως αντίπαλο δέος, ότι το «αντιναζιστικό μέτωπο» τους βοηθάει για ν’ αναρριχηθούν στην εξουσία, μετά την κατάρρευση του Σαμαρά, που φαίνεται ότι δε θ’ αργήσει. Δε βλέπουν ότι έτσι ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου.
Η απάντηση του ελληνικού λαού και στο φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» είναι η ανάπτυξη ενός μεγάλου Κινήματος Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης, που θα εκφράσει τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, θα εξαλείψει τα αίτια που γιγαντώνουν το νεοναζισμό, δηλ. θ’ απελευθερώσει τη χώρα από τα μνημόνια και την τρόικα (Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ-ΗΠΑ), θα επαναπατρίσει το σύνολο σχεδόν των ξένων (κρατώντας μόνο τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες και τους ολιγάριθμους άλλους που αντέχει η ελληνική οικονομία και κοινωνία), θα προασπίσει την εθνική μας κυριαρχία, θα εξαλείψει τη βία και την παρανομία, θα αποκαλύψει την υποκρισία και το αποκρουστικό πρόσωπο του νεοναζισμού και θ’ αγκαλιάσει και όλα τα θύματα της κατοχής που έκαναν κάποια στιγμή το εγκληματικό λάθος να ψηφίσουν «Χρυσή Αυγή» (όχι τους οργανωμένους τραμπούκους, βεβαίως). Μέχρι τότε πρέπει να μπει μπροστά στην περιφρούρηση των συνοικιών με λαϊκές επιτροπές και να μην αφήνει το πεδίο ελεύθερο ν’ αλωνίζουν οι νεοναζί.
Ο νεοναζισμός αντιμετωπίζεται κυρίως ιδεολογικά και πολιτικά. Βεβαίως ο εξευτελισμός των δημοκρατικών θεσμών και οι παράνομες πράξεις πρέπει να τιμωρούνται, αλλά η πρόταση των «αντιρατσιστών» να τεθεί εκτός νόμου η «Χρυσή Αυγή» είναι έξω από τη δημοκρατική μας παράδοση, αναποτελεσματική και επικίνδυνη, ιδίως τώρα που η επιρροή της στο εκλογικό σώμα αυξάνεται. Το «αντιναζιστικό μέτωπο» θα ενισχύσει, αντί να αποδυναμώσει, τους νεοναζί. Εξ άλλου και ο αγώνας του 1940-45 ονομάστηκε «εθνικοαπελευθερωτικός» κι όχι «αντιναζιστικός».
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
Κάποιοι αριστεροί, αφελείς και ανιστόρητοι (αν δε μιλούν εκ του πονηρού), θεωρούν υποχρέωσή μας να επιτρέπουμε την ελεύθερη είσοδο στην Ελλάδα οποιουδήποτε ξένου το επιθυμεί, χωρίς αριθμητικούς περιορισμούς, να τους δίνουμε όλα τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών (δικαίωμα ψήφου κ.λπ.), αφού «όλοι οι εργάτες είμαστε αδέλφια, ανεξαρτήτως φυλής».
Επειδή πολλοί από αυτούς δεν κάνουν τον κόπο να αναλύουν την ελληνική κοινωνία, ίσως δεν ασχολούνται καν μαζί της, αλλά μελετούν μόνο «το ευαγγέλιο», θα τους παραπέμψουμε στη στάση του Μαρξ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που προσπάθησαν με κάθε τρόπο (δημοσιεύσεις στον τύπο, επαφές με συνδικάτα των χωρών προέλευσης κ.λπ.) ν’ ανακόψουν το κύμα των ξένων εργατών που οι εργοδότες έφερναν στην Αγγλία, για να τους χρησιμοποιούν ως απεργοσπαστικό μηχανισμό και ως φτηνό εργατικό δυναμικό (βλ. Καρλ Μαρξ: «Μια προειδοποίηση» 4/5/1866).
Μεταξύ των ενεργειών της Διεθνούς ήταν και η αποστολή 2 εκπροσώπων της στο Εδιμβούργο, οι οποίοι κατάφεραν να πείσουν τους νεοφερμένους ξένους εργάτες ν’ ακυρώσουν τα συμβόλαιά τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Έτσι τα σχέδια των εργοδοτών απέτυχαν και τα αιτήματα των Άγγλων εργατών ικανοποιήθηκαν.
Στην Ελλάδα του 2012 μεγάλο μέρος της αριστεράς όχι μόνο καλύπτει την παρουσία λαθρομεταναστών, αλλά προσπαθεί να στρατολογεί κάποιους στις οργανώσεις της, ενώ ξέρουν ότι στη χώρα μας τους φέρνουν και για έναν επιπλέον (και σοβαρότερο) σκοπό: να τους χρησιμοποιήσουν και για τη διάλυση της πατρίδας μας.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό