ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ :ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε.
Οι καπιταλιστικές κρίσεις
Οι κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα προκύπτουν όταν ο πλούτος (με μορφή κεφαλαίων και μοχλό τα υψηλά κέρδη) συγκεντρώνεται στην κατοχή των λίγων, αφαιρούμενος από τους πολλούς, οι οποίοι τον παράγουν. Το κεφάλαιο τότε δεν μπορεί πλέον να επενδυθεί με την ίδια κερδοφορία και, για να μην ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα από κοινωνικές εκρήξεις ή και επαναστάσεις, το συσσωρευμένο κεφάλαιο αναδιανέμεται ή και καταστρέφεται ή βρίσκει νέους τομείς κερδοφορίας. Οι διέξοδοι αυτές του κεφαλαίου ήσαν ιστορικά οι πόλεμοι και οι εφευρέσεις. Σήμερα έχει βρει διέξοδο στην άγρια κερδοσκοπία από τα κρατικά χρέη και ελλείμματα, που διογκώθηκαν μετά το 2008. Έτσι όμως η κρίση, αντί να εκτονώνεται, βαθαίνει και η πιθανότητα βίαιων εξελίξεων και ανατροπών αυξάνει.
Ο αφανής πόλεμος ΗΠΑ-Γερμανίας για το ρόλο του ευρώ
Η κρίση χρέους των δυτικών χωρών ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 με τη χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers. Από τότε η κεντρική εκδοτική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) «κόβει» αφειδώς πληθωρικό δολάριο, προκειμένου η αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τις καταρρέουσες τράπεζές τους (που τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους οι πάμπλουτοι τραπεζίτες τους), καθώς και τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις τους. Έτσι το χρέος των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε αλλά αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, επειδή το δολάριο το στηρίζουν υποχρεωτικά όλες οι χώρες που το κατέχουν (ως το κατ΄ εξοχήν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα), για να διατηρούν σταθερά τα αποθεματικά τους κεφάλαια. Έτσι οι ΗΠΑ, χώρα άκρως ελλειμματική, διατηρείται ως υπερδύναμη, «πουλώντας» δολάρια.
Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.
Αξιοποιώντας τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (δηλ. τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά υπερκέρδη, που μεταφέρθηκαν σε ομίλους κερδοσκοπικών κεφαλαίων και αναζητούν νέα υψηλά κέρδη) που δρουν ανεξέλεγκτα και αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό αγορές, καθώς και τους αμερικανικούς «οίκους» αξιολόγησης με τις υποβαθμίσεις τους, επέπεσαν κατά των ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, εκτοξεύοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού, προκαλώντας κρίση δανεισμού, που διογκώνει τα χρέη. Επωφελούνται από τη (γερμανικής έμπνευσης) παγκόσμια ιδιορρυθμία της ευρωζώνης να μην έχει κεντρική εκδοτική τράπεζα που να εγγυάται και να στηρίζει τη σταθερότητα του ευρώ από κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δραστική υποτίμησή του, ώστε να καταστεί αδύναμο και να μην αποτελεί πλέον εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, να υπάρχει μόνο για συναλλαγές εντός της ευρωζώνης. Αυτό θα συμβεί αν υποχρεωθεί η Γερμανία να υποκύψει στην έκδοση ευρωομολόγων από την Ε.Κ.Τ., δηλ. να «κόψει» πληθωρικό ευρώ, κάτι που ως τώρα αρνείται πεισματικά.
Ο ρόλος του ΓΑΠ
Αυτός ο πόλεμος κατά του ευρώ ξεκίνησε όταν ο πρόθυμος υποτακτικός των ΗΠΑ, αυτός ο ολέθριος για την Ελλάδα άνθρωπος, προτίμησε να αλυσοδέσει τη χώρα του και τους Έλληνες για πολλά χρόνια, προκειμένου να υπηρετήσει τους προστάτες του. Με τα ελλείμματα που φούσκωσε, με τους «Τιτανικούς» και τη «διεφθαρμένη Ελλάδα» και με άμεσους συνεργούς-συνενόχους τους Παπακωνσταντίνου-Προβόπουλο, που είχαν ενεργό ρόλο, προκάλεσε κρίση δανεισμού στην Ελλάδα, την πρώτη στην ευρωζώνη, ώστε να πυροδοτηθεί με τους «οίκους» αξιολόγησης και τις «αγορές» η αμερικανική επίθεση. Ευχόμαστε κάποτε ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη, για να παραδειγματισθούν οι νέοι επίδοξοι Εφιάλτες.
Η Γερμανία
Οι ΗΠΑ, θέλοντας να μην επαναληφθεί το ιστορικό ανάλογο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, ήθελαν την ενσωμάτωση της ηττημένης και διαιρεμένης τότε Γερμανίας στο δυτικό στρατόπεδο. Για το λόγο αυτό επέβαλαν σε πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα, που είχαν καταστραφεί από τη γερμανική κατοχή, να μην πληρωθούν πολεμικές επανορθώσεις ή άλλες διεκδικήσεις από τη Γερμανία με διάφορες προφάσεις. Ετσι η Δυτική, κυρίως, Γερμανία, αφού «κουρεύτηκαν» δραστικά τα χρέη και οι υποχρεώσεις της και με τη βοήθεια του αμερικανικού σχεδίου Μάρσαλ, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη με γρήγορη ανασύσταση της παραγωγικής της δομής.
Μετά την Ε.Κ.Α.Χ. το 1951, την Ε.Ο.Κ. το 1957, την επανένωσή της το 1990 και την Ε.Ε. το 1992 απέκτησε κυρίαρχη οικονομική θέση στον ευρωπαϊκό χώρο. Με την εισαγωγή του ευρώ το 1999, που η ίδια επιδίωξε, επωφελήθηκε στο έπακρο από τη ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων της, που οφειλόταν στο σταθερό ενιαίο νόμισμα και στη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, δηλ. στη μεγάλη περικοπή μισθών, συντάξεων και αμοιβών και στην καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Μείωσε δηλ. το εργατικό κόστος παραγωγής και περιόρισε δραστικά την αγοραστική δύναμη των Γερμανών. Έτσι τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο ανταγωνιστικά, αυξάνοντας τις εξαγωγές, ενώ παράλληλα μειώθηκαν οι εισαγωγές. Ακόμη και φέτος με την κρίση τα εμπορικά της πλεονάσματα κυμαίνονται από 12 έως 15 δισ. το μήνα, ένα μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, δηλ. τα πλεονάσματά της είναι τα ελλείμματα των άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας).
Με τα πλεονάσματα οι γερμανικές, κυρίως, τράπεζες δάνειζαν χαμηλότοκα αφειδώς τις λιγότερο παραγωγικές χώρες της ευρωζώνης. Έτσι στις χώρες αυτές πουλούσαν και τα γερμανικά προϊόντα, πολλές φορές διαφθείροντας με μίζες, και κέρδιζαν και από τα επιτόκια των δανείων τους. Η επιδίωξή της το ευρώ να υποσκελίσει το δολάριο, δηλ. οι συναλλαγές του πετρελαίου και των ομολόγων να γίνονται σε ευρώ από τα γερμανικά πλεονάσματα, κυρίως, ήταν το μοιραίο λάθος της.
H κρίση
Η κρίση δανεισμού και χρέους λόγω της οικονομικής κρίσης και του ευρώ, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές επιδίωξεις, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης μόνο με δανεισμό χρηματοδοτούν μέρος των αναγκών τους. Έτσι οι ελλειμματικές χώρες υποχρεώνονται να πληρώνουν όλο και υψηλότερα επιτόκια και, συνεπώς, και τοκοχρεολύσια, που αυξάνουν ραγδαία τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος τους.
Το «σκληρό» ευρώ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της παραγωγής μιας χώρας, όταν το κόστος των προϊόντων της σε ευρώ είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό π.χ. των αντίστοιχών γερμανικών. Ούτε επιτρέπεται, λόγω των κανόνων της Ε.Ε. («ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός») και της Ο.Ν.Ε., να τη χρηματοδοτήσει και να την ενισχύσει, προκειμένου να καταπολεμήσει την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων, των ασφαλιστικών εισφορών, των κοινωνικών δαπανών και την αύξηση των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού, υγειονομικού, εκπαιδευτικού κ.λπ. τομέα. Όμως επιτρέπεται η χρηματοδότηση των τραπεζών παρά τους κανόνες. Με το ευρώ και την Ε.Ε. καταδικάζονται χώρες να μην παράγουν και να δανείζονται συνεχώς.
Αντίθετα, αν οι ελλειμματικές χώρες μπορούσαν να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα και να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή τους, εκτός φυσικά της Ε.Ε., θα είχαν λύσει πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τους λαούς τους και κυρίως θα είχαν την εθνική τους αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία τους. Το ευρώ και η Ε.Ε. είναι τα δεσμά τους. Όμως οι άρχουσες ελίτ τους, που διασφαλίζουν την κυριαρχία και τον προσπορισμό τους μόνο μέσα στην Ε.Ε., τους κρατούν δέσμιους και τους υποχρεώνουν σε αδιέξοδη αιματηρή λιτότητα με όλα τα μέσα.
Ηγεμονία και λιτότητα: ο γερμανικός παραλογισμός καταστροφής
Η άρχουσα ελίτ της Γερμανίας, παρά τις εσωτερικές της διαφορές, δε θέλει να επιστρέψει τίποτα απ’ όσα κέρδισε με το ευρώ και την Ε.Ε. στις χώρες της ευρωζώνης που έχουν προβλήματα δανεισμού. Ανακαλώντας τις απεχθείς ιστορικές της καταβολές, σπέρνοντας το νεορατσισμό για τους «τεμπέληδες νότιους», πιστεύει, κοντόφθαλμα, ότι με την κρίση θα ηγεμονεύσει στην Ευρώπη μέσω της επιβολής του γερμανικού μοντέλου αιματηρής λιτότητας, που θα καταστήσει τον πλούτο των ευρωπαϊκών χωρών βορά στο κεφάλαιό τους. Δε διστάζει να διαλύσει ουσιαστικά την Ε.Ε., για να πετύχει το στόχο της, παραμερίζοντας κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας στις υποτελείς χώρες. Η ισότητα και η αλληλεγγύη, που, έστω και κατ’ επίφαση, ίσχυαν μέχρι τώρα μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., για να νομιμοποιούνται στους λαούς τους, αντικαταστάθηκαν και τυπικά πλέον με την υποτέλεια στην Γερμανία.
Η συνταγματική απαγόρευση ελλειμμάτων και χρέους, που θέλει να επιβάλει στις χώρες-μέλη με την απόφαση της Συνόδου της 9ης Δεκεμβρίου, είναι τόσο ουτοπική και τραγικά φαιδρή, όσο και η απαγόρευση να βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή. Τελικά φαίνεται ότι η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται πλέον να διατηρήσει το ευρώ, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα, μια και η πορεία αυτού και της Ε.Ε. φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Οι χώρες θα πνιγούν στα ελλείμματα και στα χρέη. Ούτε θ’ ανακόψει την πορεία αυτή το περιβόητο ευρωομόλογο, που ευαγγελίζονται οι ευρωπαϊστές, δεξιοί και αριστεροί, που θα εκδίδεται αναγκαστικά με πληθωρικό ευρώ, επειδή το πρόβλημα δεν είναι το μικρότερο επιτόκιο αλλά ο συνεχής δανεισμός. Η λύση είναι η ανάπτυξη, την οποία, εντός ευρώ και Ε.Ε., η Γερμανία την έχει καταστήσει πλέον απαγορευμένο είδος.
Η Γερμανία τελικά θα βγει χαμένη και πάλι. Οι φτωχοί, που καθημερινά παράγει η πολιτική της, δεν έχουν τίποτα να δώσουν παρά μόνο την οργή τους για τους κατακτητές τους και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να εξαθλιωθούν για την ευημερία της γερμανικής ελίτ και των τραπεζών. Θα επαναστατήσουν. Ευχόμαστε αυτό ν’ αρχίσει από τους Ελληνες.
ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΛΜΑΖ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Δεν προκαλούν έκπληξη οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ στην εφημερίδα «Μπιργκιούν» ότι το τουρκικό κράτος με μυστικά κονδύλια χρηματοδοτούσε πράκτορες, για να μετατρέπουν σε κόλαση την Ελλάδα με τις φονικές πυρκαγιές δασών (καλοκαίρια 1993-96) και για ν’ ανατρέψουν με πραξικόπημα (Μάρτιος 1995) το σύμμαχό τους πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Γκαϊντάρ Αλίεφ, προφανώς για να τον αντικαταστήσουν με κάποιον ακόμη πιο φιλικό προς αυτούς. Πάντα έτσι λειτουργεί το τουρκικό κράτος, όταν βρίσκει ευένδοτους γείτονες.
Α) Στις 5 Σεπτεμβρίου 1955 εξερράγη βόμβα στον κήπο του σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Οι Τούρκοι θεώρησαν το γεγονός ως μεγάλη προσβολή και το απέδωσαν σε Έλληνες . Την επομένη ξέσπασε ο (από καιρό προετοιμασμένος) φοβερός διωγμός του ελληνισμού σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, με τον τουρκικό όχλο (πρωτοστατούντων των εργατικών συνδικάτων!) να παίρνει «εκδίκηση». Μετά από καιρό παραδέχτηκαν ότι την ενέργεια προετοίμασε ο τότε φοιτητής Οκτάι Ενγκίν (που ανταμείφθηκε αργότερα με τη θέση του νομάρχη) και υλοποίησε ο κλητήρας Χασάν Ουτσάρ. [Με τη θέση του «υπουργού» Γεωργίας του ψευδοκράτους ανταμείφθηκε και ο δολοφόνος του Σ. Σολωμού.]
Β) Ο στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου σε συνέντευξή του στο δίκτυο Haberturk εξήγησε ως εξής τη δράση του στην Κύπρο το 1963-64, με σκοπό να προκληθούν τα επεισόδια που οδήγησαν στη διχοτόμηση της Κύπρου: «Για να ενισχύσεις το αντιστασιακό φρόνημα του λαού κάνεις δολιοφθορές σε συμβολικούς στόχους, δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για έργο του εχθρού. Για παράδειγμα βάζεις φωτιά σ’ ένα τζαμί. Εμείς κάψαμε τζαμιά στην Κύπρο.»
Γ) Ο Τούρκος ηθοποιός Αττίλα Ολγκάτς, στρατιώτης στην Κύπρο το 1974, σε τηλεοπτική εκπομπή του καναλιού Τουρκ στις 22/1/2009 υπερηφανεύτηκε ότι ο τουρκικός στρατός δολοφονούσε Ελληνοκυπρίους αιχμαλώτους και ότι ο ίδιος σκότωσε 10!
Δ) Η τουρκική εφημερίδα «Τούρκιγιε τον Ιούλιο 1995 είχε ολοσέλιδη φωτογραφία της καμένης Πεντέλης με τη λεζάντα: «Καταλάβατε τώρα;»
Ε) Το αυτοκινητικό ατύχημα στο Σουσουρλούκ στις 3/11/1996 απεκάλυψε ότι ο Τούρκος πράκτορας Αμπντουλάχ Τσατλί (που συνεπέβαινε στο αυτοκίνητο με Τούρκους επισήμους) είχε συμμετοχή σε τοποθετήσεις βομβών σε αρμενικούς στόχους στη Γαλλία και σε δολοφονίες Αρμενίων και Κούρδων, με τη βοήθεια Τούρκων διπλωματών.
ΣΤ) Ο πράκτορας Γιασάρ Οζ, όταν συνελήφθη στην Τουρκία για εμπόριο ηρωίνης στις 8/3/1997, παραπονέθηκε δημόσια: «Όταν μας βάζανε να καίμε τα ελληνικά δάση ήμασταν καλοί, τώρα μας βάζουν φυλακή.»
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα ελάχιστα που αποκαλύφθηκαν ή κατά λάθος ή κατά τύχη ή λόγω των οξύτατων εσωτερικών αντιθέσεων του τουρκικού κράτους. Για τη συμμετοχή Τούρκων πρακτόρων στις πυρκαγιές δασών στην Ελλάδα η ΕΥΠ είχε συγκεντρώσει στοιχεία, τα οποία παρέδωσε στην πολιτική μας ηγεσία, η οποία, ψοφοδεής, τα έκλεισε στα συρτάρια. Το ΑΣΚΕ είχε πάρει θέση για τις πυρκαγιές του 2007 με άρθρο στο «Παρόν» και την «Ε» με τίτλο «Επίθεση κατά της Ελλάδας» (βλ. ιστοσελίδα ΑΣΚΕ, «Ενημέρωση» αρ. φ. 118, Οκτώβριος 2007). Στόχος γενικός των πυρκαγιών η αποδυνάμωση της Ελλάδας και στόχος ειδικός η αντικατάσταση του «απρόθυμου» (για σχέδιο Ανάν, ένταξη Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, σχέσεις με Ρωσία) Καραμανλή με τον πρόθυμο για όλα Γιωργάκη. Αυτό που δεν έχει ομολογηθεί ακόμη είναι ότι στις επιχειρήσεις τους αυτές οι τουρκικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με τις αντίστοιχες αμερικανικές, αγγλικές και τις (τότε σύμμαχές τους) ισραηλινές. Και όχι μόνο για τις πυρκαγιές…
Οι αντιδράσεις των ελληνικών πολιτικών κομμάτων
Από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (και τα ΜΜΕ που τις στηρίζουν) καμιά δεν έβγαλε επιτέλους το συμπέρασμα ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε πολιτική απέναντι στον επιθετικό γείτονα (βλ. και ανακοίνωση ΑΣΚΕ 28/12/2011).
Στην καλύτερη περίπτωση ζήτησαν διευκρινίσεις από την τουρκική κυβέρνηση (που ποτέ δε θα πάρουν) και αποζημιώσεις (που, επίσης, ποτέ δε θα πάρουν).
Το ΚΚΕ, ακόμη χειρότερα, υποβάθμισε το γεγονός και εξίσωσε πλήρως τις ευθύνες Ελλάδας και Τουρκίας: «Οι αποκαλύψεις Γιλμάζ επιβεβαιώνουν ότι η δράση μυστικών υπηρεσιών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη είναι μια συνηθισμένη πρακτική, που οι κυβερνήσεις κρύβουν απ’ τους λαούς.»!! Σαν να ήταν κόμμα τρίτης χώρας, που μεροληπτεί υπέρ του ενόχου! Σαν να είναι το ίδιο εξαρτημένες και υποτελείς οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών. Σαν να είναι και οι δύο χώρες επιθετικές και να καταπατούν το Διεθνές Δίκαιο. Μήπως η Ελλάδα διατηρεί στρατό κατοχής σε κανένα τουρκικό νησί; Μήπως η Ελλάδα απειλεί με casusbelli την Τουρκία, αν ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της για χωρικά ύδατα 12 μίλια στο Αιγαίο; Μήπως αλωνίζουν οι Έλληνες αξιωματούχοι σε κομμάτι της τουρκικής επικράτειας όπως οι Τούρκοι στην ελληνική Θράκη;
Ο ΣΥΝ, επίσης, φρόντισε να προσφέρει σανίδα σωτηρίας στον ένοχο: «Οι δηλώσεις του … Μ. Γιλμάζ, στο βαθμό που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δημιουργούν μείζον πολιτικό θέμα στις σχέσεις των δύο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ζητήσει εξηγήσεις για την ισχύ των δηλώσεων.» Μέσα σε 3 γραμμές καλεί δύο φορές την Τουρκία να διαψεύσει τις δηλώσεις, για να κλείσει το θέμα! Σαν να ήσαν συνεννοημένοι, την επόμενη μέρα ο Γιλμάζ, γελοιοποιούμενος, δήλωσε ότι τα λόγια του παρερμηνεύτηκαν!!
Και όλα καλά! Η γκαγκστερική συμπεριφορά της Τουρκίας για άλλη μια φορά θα ξεχαστεί! Ή, μήπως, όχι; Άλλες πολιτικές δυνάμεις πρέπει να επικρατήσουν στην πατρίδα μας. Επειγόντως!
«Εγώ ήρθα από τη θάλασσα, από την Ιωνία. Εσείς από πού ήρθατε;»
Έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος σκηνοθέτης - δημιουργός. Δε θα επαναλάβουμε όσα είναι γνωστά για το πολυβραβευμένο του έργο, την παγκόσμια καταξίωσή του, τις «δάφνες και τις τιμές» του και το ότι έκανε γνωστή και στο τελευταίο κομμάτι γης την αξία του ελληνικού κινηματογράφου, μιας και είμαστε μια χώρα που την αξία τη μετράμε μόνο σε βραβεία. Θα πούμε ότι χάθηκε ένας τεράστιος πνευματικός άνθρωπος, που μίλησε για την ιστορία και την ελληνική ψυχή όσο λίγοι. Χάθηκαν ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης. Η Ελλάδα ξύπνησε τόσο φτωχότερη! Καλό του ταξίδι στην άλλη θάλασσα…
Αγώνες εργαζομένων
Σ’ αυτές τις εποχές που δείχνουν ότι καταρρέουν κατακτήσεις δεκαετιών και ότι η λαίλαπα έχει σαρώσει εργασία και εργασιακές σχέσεις οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας, της Ελευθεροτυπίας και του ΑLTER, με απεργίες, καταλήψεις και επίσχεση εργασίας αποδεικνύουν ότι υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να μην ανεχόμαστε τις επαχθείς αλλαγές εξαθλίωσης που προσπαθούν να μας περάσουν. Αυτοί και όποιοι άλλοι που δεν αναφέρουμε εδώ έχουν την αμέριστη συμπαράστασή μας.
Τοκογλύφοι και πολιτικοί
Πολλά ΜΜΕ προβάλλουν, και ορθώς, τη σχέση πολιτικών παραγόντων με το πρόσφατα εξαρθρωμένο κύκλωμα των τοκογλύφων της Θεσσαλονίκης. Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν προβάλλουν και τις σχέσεις ολόκληρης της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης με τους διεθνείς τοκογλύφους των αγορών, του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή κατάσταση!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.
Από τότε που μας έβαλαν στην ΕΟΚ (χωρίς να μας ρωτήσουν) μέχρι σήμερα, για 3 δεκαετίες, όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πολιτικοί, ΜΜΕ, πανεπιστημιακοί, σχολικά εγχειρίδια κ.λπ., με μια συστηματική και οργιώδη πλύση εγκεφάλου, δεν επιτρέπουν ν’ αμφισβητηθεί η θέση υπέρ της συμμετοχής της χώρας μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Στα ΜΜΕ επιτρέπεται ν’ ακουστεί οποιαδήποτε «αιρετική» άποψη, πλην της θέσης για αποχώρηση από την Ε.Ε. Προσφάτως και ο κατοχικός πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που έχει μεταβληθεί σε όργανο της κατοχής, κινδυνολόγησαν ότι είναι προτιμότερο να γίνουμε φτωχότεροι, παραμένοντας στην Ε.Ε. και το ευρώ, παρά να καταστραφούμε, επιστρέφοντας στη δραχμή. Οι υποστηρικτές της αποχώρησης είμαστε πλήρως αποκλεισμένοι από τα μεγάλα ΜΜΕ, ακόμη και για άσχετα θέματα. Δεν πρέπει να γνωρίζει ο πολύς κόσμος ούτε την ύπαρξή μας.
Σε μεγάλο μέρος των Ελλήνων πέρασε στο υποσυνείδητο ότι η αποχώρηση σημαίνει καταστροφή (χωρίς κανείς να έχει εξηγήσει για ποιο λόγο) κι ότι, όσα δεινά κι αν μας επισωρεύει η συμμετοχή, οφείλουμε να την ανεχθούμε. Όσοι ήθελαν να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής (ευρωπαϊκά προγράμματα, προβολή από ΜΜΕ, ρουσφέτια κ.λπ.) απέφευγαν τις «κακές συναναστροφές» με όσους προβλέπαμε την εξέλιξη των πραγμάτων.
Τώρα πλέον αμφισβητείται η επιλογή της ένταξης
Σήμερα θεωρούμε ότι, παρότι συνεχίζεται και εντείνεται η πλύση εγκεφάλου, το κλίμα στο λαό αλλάζει ραγδαία, για τους εξής κυρίως λόγους.
Α) Οι οδυνηρές συνέπειες της συμμετοχής δεν είναι πλέον προβλέψεις κάποιας Κασσάνδρας, αλλά η τραγική καθημερινή πραγματικότητα όλο και μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι το μόνο που έχουν πια να χάσουν είναι «οι αλυσίδες τους». Πολύ περισσότερο που σήμερα η Ε.Ε. έχει επιβάλει καθεστώς κατοχής στη χώρα μας, με δικά της τα 2 από τα 3 κεφάλια της τρόικας.
Β) Η απληστία του μεγάλου κεφαλαίου έχει φέρει την Ε.Ε. σε μια βαθιά και ανυπέρβλητη κρίση, που έχει διχάσει τους ισχυρούς. Ο αγγλοσαξονικός άξονας ήλθε σε ρήξη με το γαλλογερμανικό, με το δεύτερο να εμφανίζει τον πρώτο ως βαριά ηττημένο στην τελευταία σύνοδο κορυφής. Η Βρετανία φάνηκε να απομονώθηκε πλήρως, αλλά η πραγματική επιρροή του άξονά της είναι μεγαλύτερη. Ο άξονας αυτός (που περιλαμβάνει και τις ΗΠΑ) προσπαθεί να πλήξει τη γερμανική επιρροή και το ευρώ, δημιουργώντας σε διάφορες χώρες νέες πολιτικές δυνάμεις δεξιές ή «αριστερές» υπό τον έλεγχό του. Οι «αριστερές» προβάλλουν τη θέση «ναι στην Ε.Ε., όχι στο ευρώ», θέση που δεν ενοχλεί τη Βρετανία, η οποία είναι εκτός ευρωζώνης. Κάποια ΜΜΕ στην Ελλάδα (π.χ. «Αντένα», «Σκάι») προβάλλουν συστηματικά τέτοιες απόψεις, με βάση τις οποίες κατασκευάζουν μια νέα «αριστερή αντιπολίτευση».
Γ) Μέσα στο γερμανικό άξονα διατυπώνονται από ορισμένους κύκλους απόψεις για εκδίωξη κάποιων χωρών, με πρώτη την Ελλάδα, από την ευρωζώνη ή για Ε.Ε. δύο ή τριών ταχυτήτων. Θεωρούν ότι με το ευρώ πήραν ό,τι είχαν να πάρουν από τη χώρα μας, ότι τώρα δεν αξίζει να ασχολούνται πλέον μαζί μας και ότι πρέπει να αναζητήσουν κέρδη σε άλλες χώρες (Ρωσία, Κίνα κ.λπ.). Οι απόψεις αυτές είναι μυωπικές και ανιστόρητες. Μακάρι να μας εκδιώξουν. Εμείς θα βγούμε ωφελημένοι και οι Γερμανοί ζημιωμένοι. Η σημερινή γερμανική πολιτική δημιουργεί τόσο ανθρώπινο πόνο, που δυναμιτίζει τα θεμέλια του ίδιου του συστήματος και των κρατών που βρίσκονται στην κορυφή του. Αυτή ήταν η αντίληψη του Μπους του νεώτερου, καταστροφική για τις ΗΠΑ, αυτή είναι και της Μέρκελ.
Με αυτά τα δεδομένα έχει τεθεί πλέον στην ημερήσια διάταξη μέσα στον ελληνικό λαό (όχι στα μεγάλα ΜΜΕ, φυσικά) το ζήτημα της αποχώρησής μας από την Ε.Ε. και το ευρώ της, άρα ανακύπτουν σοβαρά ζητήματα στρατηγικής και τακτικής.
Αρχικές παρατηρήσεις
Α) Όλα όσα μας υπόσχονται για υπέρβαση της κρίσης με τα μνημόνια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι κοροϊδία. Αν συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε τις εντολές τους, ποτέ δε θα ξεχρεώσουμε, ποτέ δε θα υπάρξει ανάπτυξη, ποτέ δε θα πάρουν πίσω τα μέτρα που μας εξαθλιώνουν, όπως ομολογούν ακόμη και πολλά από τα στελέχη τους. Αντιθέτως, θα «διαπιστώνουν» συνεχώς ότι απαιτούνται ακόμη σκληρότερα μέτρα.
Β) Η έξοδος από το ευρώ χωρίς αποχώρηση από την Ε.Ε. δε λύνει το πρόβλημα της πατρίδας μας. Βεβαίως είναι σημαντικό να διαθέτει ένα κράτος δική του νομισματική πολιτική, κυρίως για να προωθεί τα δικά του προϊόντα, αλλά εντός Ε.Ε. μας απαγορεύεται να προστατεύουμε και να προωθούμε την παραγωγή μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίσουμε την ελεύθερη ροή κεφαλαίων, δεν έχουμε δικαίωμα να χρηματοδοτούμε την παραγωγή μας, δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίζουμε την εισαγωγή αγαθών (δασμοί κ.λπ.). Αυτό σημαίνει ότι δε θα διαθέτουμε ποτέ ελληνικά προϊόντα ούτε για εξαγωγή ούτε για δική μας κατανάλωση. Η συνέπεια είναι να ζει η χώρα μόνο με δανεικά, πνιγμένη στα χρέη, στο έλεος των τοκογλύφων, έστω κι αν διαθέτει δικό της νόμισμα.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής ξεκίνησε από τότε που μας έβαλαν στην ΕΟΚ (1981). Με την ένταξή μας στο ευρώ (2002) η συρρίκνωση αυτή απλώς επιταχύνθηκε.
Γ) Εδώ που μας κατάντησαν καμιά λύση δεν είναι εύκολη. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά μια τόσο σημαντική πολιτική απόφαση την επιλέγουμε όχι με κριτήριο το πόσο δύσκολη είναι, αλλά το πόσο αναγκαία είναι. Δεν ήταν εύκολη η εκδίωξη των ναζί και των συμμάχων τους από την πατρίδα μας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την Εθνική Αντίσταση. Δεν ήταν εύκολη η ανατροπή της χούντας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Δ) Κάποιοι μιλούν για την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ, χωρίς να προτείνουν αποχώρηση από την Ε.Ε. Αν είχαν τα ίδια μυαλά οι αγωνιστές του ΕΑΜ, θα προσπαθούσαν να φτιάξουν τη «Νέα Ελλάδα» χωρίς προηγουμένως να διώξουν τους Γερμανούς κατακτητές από την πατρίδα μας!
Ε) Πολλοί έχουν πειστεί από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ ότι ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ και ότι αυτό δε θ’ αλλάξει όσο υπάρχει Ε.Ε. Γι’ αυτό ισχυρίζονται ότι είναι μάταιος κόπος να προσπαθεί κάποιος να πείσει για το αντίθετο. Η ίδια η Εurostat, όμως, σε μια από τις τακτικές ανά εξάμηνο δημοσκοπήσεις της, την άνοιξη του 2010 (πριν αρχίσουν τα μνημόνια), κατέγραφε ότι οι Έλληνες που θεωρούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. «καλό πράγμα» είναι περίπου ισάριθμοι με όσους τη θεωρούν «κακό πράγμα». Και από τότε σταμάτησαν να δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των σχετικών δημοσκοπήσεων!
ΣΤ) Έστω κι έτσι, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού φοβάται ή δεν έχει πειστεί για την ανάγκη της αποχώρησης. Ας υποθέσουμε, μάλιστα, ότι το ποσοστό αυτό είναι τόσο μεγάλο όσο το εμφανίζουν τα ΜΜΕ. Είναι λόγος αυτός, όπως κάποιοι προτείνουν, για να μη διατυπώνουμε εμείς καθαρά τη θέση της αποχώρησης; Όχι, βέβαια! Έτσι θα συμβάλλαμε κι εμείς στη σύγχυση και στο φόβο, άρα στη διαιώνιση της παραμονής μας, όπως επιδιώκουν οι ευρωπαϊστές. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν καταγράφουν απλώς την κοινή γνώμη. Οφείλουν, ιδίως στις σημερινές συνθήκες κατοχής, να κάνουν προτάσεις καθαρές, ώστε να συμβάλλουν σε μια πορεία απελευθέρωσης.
Ζ) Η κρίση που μαστίζει την Ε.Ε. και το ευρώ της μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης ή και ολόκληρης της Ε.Ε. Κάποιοι, λοιπόν, βολεύονται να μην παίρνουν θέση για την ανάγκη αποχώρησης της Ελλάδας, με την «κουτοπόνηρη» σκέψη ότι με τη διάλυση το θέμα θα λυθεί μόνο του. Πρόκειται για εγκληματική αφέλεια. Αν, πράγματι, οδηγούμαστε σε διάλυση, αυτό οι ισχυροί θα το γνωρίζουν πολύ πριν και όσο πλησιάζει η χρονική στιγμή της διάλυσης τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται, για να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από τις σάρκες του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα θα αποφύγει πολλά δεινά, αν αποχωρήσει ακόμη και την παραμονή της διάλυσης της Ε.Ε.
Αλλά και μετά τη διάλυση της Ε.Ε. ή της ευρωζώνης, αν εμείς δεν απελευθερωθούμε, οι «εταίροι» μας θα έχουν σχέδια για τη συνέχιση της άγριας εκμετάλλευσής μας ή με την «Ευρώπη των 2 ή 3 ταχυτήτων» ή με νέα σχήματα. Επομένως δεν τη γλυτώνουμε κρύβοντας το κεφάλι μας στην άμμο.
Είναι εφικτή μια φιλολαϊκή πολιτική όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.;
Καμιά κυβέρνηση, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν έχει το δικαίωμα, όσο η χώρα παραμένει μέλος της Ε.Ε., να πάρει κανένα προοδευτικό, φιλολαϊκό μέτρο. Οι αποφάσεις των Βρυξελών είναι δεσμευτικές και η απειθαρχία σ’ αυτές επισύρει πρόστιμα και άλλες ποινές. Τώρα, μάλιστα, οι εκβιασμοί των ξένων περιλαμβάνουν και την απειλή ότι δε θα εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου. Όσο παραμένουμε, όλ’ αυτά θα συμβαίνουν, ενώ η χώρα θα βυθίζεται σε ακόμη βαθύτερη ύφεση. Στα παραπάνω «νόμιμα» μέτρα πίεσης πρέπει να προστεθούν και τα αθέμιτα, τα μαφιόζικα, καθώς και ο αμείλικτος πόλεμος από τα ΜΜΕ.
Το αποτέλεσμα θα είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ήθελε να πάρει κάποια μέτρα υπέρ του λαού να μην μπορέσει να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, να χάσει την υποστήριξη του λαού, οπότε ή θα ανατραπεί ή θα παραδοθεί. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η δεξιά κυβέρνηση του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία εκλέχθηκε με την υπόσχεση ότι θα αντισταθεί στις εντολές των δανειστών. Φαίνεται ότι ήταν ειλικρινής, όπως έδειξαν οι πρώτες κινήσεις της, π.χ. η σύγκρουσή της με τον κεντρικό τραπεζίτη. Η πολιτική της, όμως, σύντομα οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και η ουγγρική κυβέρνηση ξαναέπεσε στην αγκαλιά του ΔΝΤ και των άλλων δανειστών, με συνέπεια να χάνει τη στήριξη του λαού. Κάτι παρόμοιο συνέβη, σε μικρότερη κλίμακα, στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Το ίδιο θα συμβεί και με τη Ν.Δ. του Α. Σαμαρά, εάν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Ο Α. Σαμαράς, μάλιστα, άρχισε τις υποχωρήσεις πριν καν γίνει πρωθυπουργός, γι’ αυτό οι πιθανότητες αυτοδυναμίας και πρωθυπουργοποίησής του μειώνονται.
Αξίζει ν’ αναφερθούμε και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου (ασύγκριτου αναστήματος σε σχέση με τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες) ως αντιπολίτευση διεκήρυσσε ότι είναι εναντίον της ένταξής μας στην ΕΟΚ. Όταν έγινε πρωθυπουργός, μέσα στη γενικότερη ασυνέπειά του και την εξαπάτηση του κόσμου, αποδέχθηκε την ένταξη. Τελικά η ΕΟΚ άλωσε το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και διάδοχός του εκλέχθηκε ο εκλεκτός της ΕΟΚ, ο Κ. Σημίτης, ο τελευταίος άνθρωπος που ο Ανδρέας θα ήθελε να τον δει πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Η αποχώρηση από την Ε.Ε. ως η πρώτη πράξη για την απελευθέρωση
Το δικό μας συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι μια στρατηγική απελευθέρωσης πρέπει να αφαιρεί από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης τα όπλα με τα οποία οι σύγχρονοι κατακτητές μπορούν να μας εκβιάζουν και να μας υπονομεύουν. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι ταχύτατες. Σε ομαλές κοινοβουλευτικές διαδικασίες (όπως επιθυμούμε), αυτό σημαίνει ότι προεκλογικά τονίζουμε πως η αποχώρηση από την Ε.Ε. θα είναι άμεση. Το ίδιο επιβεβαιώνεται και στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Την επομένη ορίζεται η διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο συντομότερο χρονικό διάστημα που προβλέπει ο νόμος (1 μήνας). Το δημοψήφισμα είναι βέβαιο ότι θα εκφράσει την καθαρή βούληση του εκλογικού σώματος για αποχώρηση, με μεγάλο ποσοστό. Στο διάστημα αυτού του μήνα παγώνουμε τη συμμετοχή μας στα όργανα της Ε.Ε. και την επομένη του δημοψηφίσματος αποσύρουμε τις υπηρεσίες μας. Εν τω μεταξύ η Βουλή θα έχει αποφασίσει άμεσα την κατάργηση των μνημονίων.
Σημαντική είναι η σχετική εμπειρία της Λατινικής Αμερικής. Πριν από μια δεκαετία ο λαός της χρεοκοπημένης Αργεντινής, αφού ανάγκασε το μέχρι τότε πρόεδρο να φύγει με ελικόπτερο από την πίσω πόρτα του προεδρικού μεγάρου, ανέδειξε μια νέα κυβέρνηση, που η πρώτη της ενέργεια ήταν να σπάσει την ισοτιμία πέσος-δολαρίου (αντίστοιχη με μια δική μας αποχώρηση από το ευρώ) και να προστατεύσει την εντόπια παραγωγή (αντίστοιχη με μια δική μας αποχώρηση από την Ε.Ε.). Από τότε η Αργεντινή είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου και σήμερα είναι μέλος της ομάδας των 20 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου (G 20)!! Παρόμοια γραμμή ακολούθησαν και άλλες χώρες της Λατ. Αμερικής που τώρα προοδεύουν εντυπωσιακά, με σπουδαιότερη τη Βραζιλία.
Όλ’ αυτά δε σημαίνουν ότι θα έρθουμε σε ρήξη με την Ε.Ε. Αυτό δε συμφέρει ούτε εμάς, ούτε την Ε.Ε., ούτε τις χώρες μέλη της. Αν εμείς προχωρούμε ενωμένοι και αποφασισμένοι στο δρόμο της απελευθέρωσης, αν διαπιστώσουν ότι οποιαδήποτε προσπάθειά τους ν’ ανακόψουν την πορεία μας αυτή θα αποτύχει (και θα αποτύχει, αφού ο λαός θα συμμετέχει και θα στηρίζει), θα επιδιώξουν να συμβιβαστούν μαζί μας.
Γι’ αυτό, αρκετό χρόνο πριν από τις εκλογές, πρέπει να ξεκινήσουμε συζητήσεις με την Ε.Ε. και τις χώρες μέλη που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, με σκοπό τη σύναψη συμφωνιών με βάση το αμοιβαίο όφελος. Είναι βέβαιο ότι θα ανταποκριθούν. Θα ήθελαν την Ελλάδα μέλος της Ε.Ε., γιατί έτσι θα είχαν περισσότερα κέρδη. Αφού, όμως, δε θα μπορούν να μας κρατήσουν, θα προτιμήσουν μια συμφωνία μαζί μας, ώστε να κερδίσουν λιγότερα, παρά να μην κερδίσουν καθόλου. Εννοείται ότι παρόμοιες συζητήσεις θα έχουν προηγηθεί των εκλογών και με τις εκτός Ε.Ε. χώρες, μερικές από τις οποίες είναι κρίσιμης σημασίας για την ανάπτυξή μας, π.χ. Ρωσία. Η Ελλάδα, ως ανεξάρτητη χώρα πλέον, θα μπορεί να κάνει όποια συμφωνία θέλει, όποτε θέλει και με όποιον θέλει, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος κι όχι να καταστρέφεται για να κερδίζουν κάποιοι ισχυροί δήθεν σύμμαχοι.
Βασικές πτυχές μιας πολιτικής ανόρθωσης και ανάπτυξης
Μια στρατηγική αποχώρησης από την Ε.Ε. οφείλει να περιλαμβάνει συγκεκριμένα σχέδια, που να καλύπτουν βασικές πτυχές μιας πολιτικής ανόρθωσης και ανάπτυξης:
Α) Σχέδιο για το τραπεζικό σύστημα και την κίνηση κεφαλαίων.
Το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί (τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του), για να μπορέσει να ενισχύσει την παραγωγική διαδικασία και να θέσει φραγμούς στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων των κερδοσκόπων. Προεκλογικά θα προειδοποιηθούν κράτη (π.χ. Ελβετία) και τράπεζες να μη συνεργήσουν σε αθέμιτη εξαγωγή κεφαλαίων.
Β) Σχέδιο ανάπτυξης της παραγωγής και εξισορρόπησης του εμπορικού ισοζυγίου.
Η Ελλάδα διαθέτει άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές, που σήμερα παραμένουν αναξιοποίητες ή τις λυμαίνονται ξένοι. Κάποιοι τομείς μπορούν άμεσα να χρηματοδοτηθούν και να αναπτυχθούν, π.χ. αγροτική παραγωγή, οι υπόλοιποι σταδιακά, π.χ. ενέργεια. Τα ελληνικά προϊόντα θα μπορούν πλέον να προστατεύονται με την επιβολή δασμών και να προωθούνται με διμερείς συμφωνίες με άλλες χώρες. Η ανεργία θα μειώνεται δραστικά και σταματά η συναλλαγματική αιμορραγία.
Γ) Σχέδιο για το δανεισμό, το χρέος και τις γερμανικές οφειλές.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι επαχθές και θα διαγραφεί. Οι γερμανικές οφειλές υπερκαλύπτουν το υπόλοιπο μέρος. Αν χρειαστούμε δάνεια, μπορούμε να τα βρούμε από άλλες πηγές και χωρίς όρους.
Δ) Σχέδιο νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Με την επάνοδο της δραχμής μπορούμε για τα 2-3 πρώτα χρόνια να χρηματοδοτούμε χωρίς δανεισμό, με πληθωρικό χρήμα και με τη βοήθεια ενός δίκαιου φορολογικού και εισφοροασφαλιστικού συστήματος, τις εσωτερικές μας ανάγκες, να κυκλοφορήσουμε χρήμα στην αγορά και να στηρίξουμε τα ασφαλιστικά ταμεία. Στη συνέχεια θ’ αρχίσουν να δημιουργούνται πλεονάσματα στον προϋπολογισμό.
Με την αναγκαία υποτίμηση του νομίσματος θα αυξηθούν μεν οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων, αλλά η αγορά όσων δεν μπορούν να υποκαθίστανται από ελληνικά μπορεί να καλύπτεται, επειδή τα λαϊκά εισοδήματα θα έχουν αυξηθεί.
Ε) Σχέδιο για την επιστροφή της κλεμμένης δημόσιας περιουσίας.
Οι ΔΕΚΟ και όλος ο δημόσιος πλούτος που θα έχει «πουληθεί» (όλες οι «πωλήσεις» γίνονται σε εξευτελιστικές τιμές) επανέρχονται ως δημόσια περιουσία, χωρίς αποζημίωση. Επίσης, οι καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού, οι περισσότερες προϊόντα κλοπής του ελληνικού δημοσίου, θα διεκδικηθούν από το ελληνικό κράτος. Η περιουσία των ενόχων θα κατασχεθεί.
Τις απόψεις μας για τα σχέδια αυτά θα τις εξηγήσουμε σε επόμενο άρθρο μας.
Οι απόψεις των αναγνωστών θα μας είναι χρήσιμες. Απευθυνθείτε στο e-mailaske@otenet.gr
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό