Βέβαιο ήταν ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα ακολουθούσε μια πολιτική μέσα στο πλαίσιο του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» και των κανόνων του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ορίζονται από την Ε.Ε. Σε προηγούμενα φύλλα μας διαπιστώσαμε ότι, ενώ στα εθνικά θέματα προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελος της χώρας μας τα μικρά περιθώρια που επιτρέπουν οι δεσμεύσεις αυτές, αντίθετα στον τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας τηρεί πιστά όλες τις εντολές.
Η αντίφαση αυτή έγινε περισσότερο ορατή το τελευταίο δίμηνο. Η προβολή του βέτο στο Βουκουρέστι και η κατ αρχήν συμφωνία με τη Ρωσία για τον αγωγό φυσικού αερίου επιδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό. Αντίθετα, το σκάνδαλο της πώλησης του ΟΤΕ, οι ρυθμίσεις του ασφαλιστικού και η εισοδηματική πολιτική συσσωρεύουν κοινωνική δυσαρέσκεια. Αυτοκαταστροφική είναι και η απόφαση της κυβέρνησης να συνδέσει τις μεταρρυθμίσεις της στην εκπαίδευση με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, παραβιάζοντας το Σύνταγμα.
Η κυβέρνηση Μπους, με τον πρωτογονισμό που τη διακρίνει, και οι σύμμαχοί της δεν έκρυψαν την δυσαρέσκειά τους για το Βουκουρέστι και τον αγωγό, σε βαθμό που να προδίδουν ότι επιθυμούν και επιδιώκουν την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή με άλλη, πλήρως ευθυγραμμισμένη μαζί τους.
Ο αρχιερέας και ο τέως
Στα πλαίσια αυτά προβάλλονται υπερμέτρως από τα ΜΜΕ τις μέρες αυτές βρυκόλακες του παρελθόντος, από τον τέως βασιλιά μέχρι το Μητσοτάκη, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αποστασία και το συνταγματικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965. Στόχος τους είναι να εμφανίσουν ως αναξιόπιστη την πολιτική που διεκδικεί κάτι για την Ελλάδα (Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου) και να εξαγνίσουν την οικογένεια Μητσοτάκη, ώστε οι αμαρτίες του πατέρα να μη βαραίνουν τη θυγατέρα στην κούρσα διαδοχής του Καραμανλή.
Ενδιαφέρον είναι ότι στο σχετικό συμπόσιο που διοργάνωσε το ίδρυμα «Κ. Μητσοτάκης» (που το πληρώνουμε εμείς!) ο σημιτικός εκσυγχρονιστής Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν άκρως επιεικής για τα έργα και τις ημέρες του αρχιερέα της αποστασίας, μέχρι του σημείου να αποφύγει τη λέξη «αποστασία» και να χαρακτηρίσει το βασιλικό πραξικόπημα ως «συνταγματικό περιστατικό»!
Πάντως, παρά την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Καραμανλής εμφανίζεται ενισχυμένος μετά το Βουκουρέστι και τη συμφωνία με τους Ρώσους για τον αγωγό και όσα στελέχη της Ν.Δ. βιάστηκαν να τον ανατρέψουν αναδιπλώθηκαν. Ο Πολύδωρας εδήλωσε υποταγή και οι συσχετισμοί καραμανλικών-μητσοτακικών μέσα στο κόμμα άλλαξαν δραματικά υπέρ των πρώτων, τουλάχιστον στη νεολαία. Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει ανά πάσα στιγμή να εκδηλωθεί νέα προσπάθεια ανατροπής του Καραμανλή.
Η Ντόρα και οι Τούρκοι
Η Ντόρα με το Βουκουρέστι εξευτελίστηκε, ακόμη και απέναντι στους προστάτες της, αφού τους είχε διαβεβαιώσει ότι δε θα ασκηθεί βέτο. Τελικά αναγκάστηκε να υποστηρίξει δημόσια μια γραμμή αντίθετη απ αυτήν που ήθελε και παρασκηνιακά προωθούσε. Αυτός ο εξευτελισμός, όμως, δεν ήταν αρκετός για να σταματήσει το υπονομευτικό της έργο.
Στο Στρασβούργο στις 7/5/08 «μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τις φιλικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με τον κ. Μπαμπατζάν» (Ελευθεροτυπία 8/5/08). Στην κοινή συνέντευξη τύπου ο Μπαμπατζάν αποκάλεσε λαοπρόβλητο ηγέτη τον κατοχικό ηγέτη Ταλάτ και η Ντόρα δίπλα του ούτε το σχολίασε!
Στις διαχύσεις της Ντόρας οι Τούρκοι απάντησαν με την πλήρη ψευδολογιών ανανεωμένη ιστοσελίδα του υπ. Εξωτερικών, στην οποία αναγράφεται ότι οι παραμεθόριες περιοχές μεταξύ Νέστου και Έβρου είναι ένας μεγάλος θύλακος με «αμιγώς τουρκικό πληθυσμό», ο μεγαλύτερος του κόσμου! Τι άλλο χρειάζεται κανείς, για να καταλάβει ότι κάποια στιγμή η Τουρκία θα διεκδικήσει ελληνικά εδάφη στη Θράκη; Κι όμως, η αντίδραση του ελληνικού(;) υπ. Εξωτερικών ήταν ότι «θα εξακολουθήσουν να γίνονται οι ενδεικνυόμενες ενέργειες
» και λοιπές κενολογίες. Η τουρκική διείσδυση στην ελληνική Θράκη ίσως γίνει κάποια στιγμή το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα της πατρίδας μας.
και προσπάθεια αποσχιστικών κινήσεων
Η προσπάθεια των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανών, Τούρκων, Ισραηλινών κ.ά.) να πλήξουν την Ελλάδα δεν περιορίζεται στην ενθάρρυνση και ενίσχυση υπαρκτών (Θράκη) και ανύπαρκτων (Μακεδονία) μειονοτήτων. Ξοδεύουν τεράστια ποσά, για να συγκροτήσουν αποσχιστικές κινήσεις, ακόμη και στα Επτάνησα, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα!! Έχουν προχωρήσει και σε πρακτικές προετοιμασίες, αλλά η μηδενική απήχηση που έχουν δεν τους επιτρέπει να δημοσιοποιήσουν κάτι.
Τα πολιτικά κόμματα
Μπροστά σ αυτά τα σοβαρά προβλήματα η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ δεν πείθει ότι επιθυμεί και επιδιώκει μια καλύτερη προοπτική, παρότι προσπάθησε να δείξει ότι «επανέρχεται στις ρίζες», με την καταγγελία των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, με την απόρριψη της πρότασης για «Νέα Μακεδονία», με την καταγγελία της ιστοσελίδας του τουρκικού υπ. εξ. ως «προβοκατόρικης, προκλητικής και απολύτως ψευδούς» κ.λπ. Αλλά δεν πείθει ότι αυτά τα πιστεύει ειλικρινώς, γι αυτό οι περισσότεροι πολίτες αδιαφορούν για ό,τι λέει και ό,τι κάνει. Οι μόνοι που ενδιαφέρονται είναι οι κομματικοί, που βιάζονται να επανέλθουν στην εξουσία, για να την ξαναχρησιμοποιήσουν για το προσωπικό τους όφελος.
Ο ΣΥΝ εμφανίστηκε σε δημοσκοπήσεις απογειωμένος κοντά στο 20%, σε μια προσπάθεια των «νταβατζήδων» να οδηγήσουν σε ελεγχόμενους φορείς την κοινωνική δυσαρέσκεια. Αυτές οι δημοσκοπήσεις αποδείχθηκαν αναξιόπιστες με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, όπου ο ΣΥΝ παρέμεινε στο 5%, ενώ, κατά τις δημοσκοπήσεις, θα έπρεπε να έχει πολύ υψηλότερα ποσοστά από το μέσον όρο. Έτσι τα ΜΜΕ, για να διατηρήσουν την όποια αξιοπιστία τους απέμεινε, άρχισαν να κατεβάζουν τα ποσοστά του ΣΥΝ και ο Τσίπρας άρχισε να διαμαρτύρεται! Πώς να πάρει κανείς στα σοβαρά τις διαβεβαιώσεις του ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;
Το ΚΚΕ, έξω από τα παιχνίδια του συστήματος, ακολουθεί μια (κατά τη φρασεολογία του) «σεχταριστική» πολιτική. Στην ουσία ενδιαφέρεται μόνο για τα του οίκου του και με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ασχολείται μόνο στο βαθμό που εκτιμά ότι θα του αποδώσουν κομματικά οφέλη.
Η πιθανή εκλογή του Ομπάμα, μετά την επικράτησή του στις εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος, στην προεδρία των ΗΠΑ δεν πρέπει να δημιουργήσει μεγάλη αισιοδοξία ότι οι αμερικανικές επιδιώξεις σε σχέση με την Ελλάδα θα αλλάξουν ριζικά. Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε μια καλύτερη μοίρα, μόνον εάν εμείς, οι πολίτες της, προσπαθήσουμε πρώτα γι αυτό. Υπάρχουν δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία που μπορούν να εκφράσουν μιαν άλλη πολιτική και το ΑΣΚΕ είναι μία απ αυτές.
Κατηγορία
Φύλλο 122 Μαΐου 2008
Η κυβέρνηση Μπους, την επόμενη μέρα της επανεκλογής της και πριν καν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων(!!), στις 4/11/2004, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων με το ψευδώνυμο «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αφού την προηγουμένη είχε εισπράξει ένα μεγάλο μέρος από τις ψήφους της ελληνικής ομογένειας. Αν τις εκλογές κέρδιζε το Δημοκρατικό Κόμμα, δε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα (ο Σόρος ήταν από τους ισχυρότερους χρηματοδότες του Κέρι).
Η αμερικανική αναγνώριση ήταν ένα καθαρό πραξικόπημα, αφού υποτίθεται ότι στα πλαίσια του ΟΗΕ συνεχιζόταν η συζήτηση μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων για την αναζήτηση κοινά αποδεκτής λύσης. Αυτή η διαδικασία επιβλήθηκε από την Ενδιάμεση Συμφωνία, στην οποία οδηγήθηκαν οι δύο κυβερνήσεις ύστερα από απαίτηση των ίδιων των Αμερικανών (με προφανή σκοπό να απαλλάξουν το προτεκτοράτο τους από το ελληνικό εμπάργκο)! Το επιχείρημα ότι έσπευσαν να προλάβουν το δημοψήφισμα, με το οποίο κινδύνευαν να ακυρωθούν ευνοϊκές για τους Αλβανούς διοικητικές μεταβολές, που (υποτίθεται) θα συνέβαλαν στην εξομάλυνση της εσωτερικής κατάστασης, κανείς δεν το πήρε στα σοβαρά. Οι διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, ότι η αναγνώριση δεν ενισχύει τις επεκτατικές επιδιώξεις των Σκοπιανών, είναι επίσης αστείες, αφού την ίδια στιγμή οι χάρτες στα σχολεία του κρατιδίου δείχνουν τα σύνορά του στη Χαλκιδική και στον Όλυμπο!
Η υποκρισία των Αμερικανών φάνηκε καθαρά με την αποκάλυψη από την «Ελευθεροτυπία» στις 30/11/2004 ότι επίσημο εγχειρίδιο του αμερικανικού Πενταγώνου (με το οποίο εκπαίδευε πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Καναδά και της Αυστραλίας από το 1999) όχι μόνο συμμερίζεται πλήρως την πλαστογράφηση της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας που επιχειρούν οι Σκοπιανοί, αλλά περιείχε και χάρτη, όπου η Θεσσαλονίκη, η Χαλκιδική και όλη η περιοχή από την Καστοριά μέχρι την Καβάλα χαρακτηρίζονται ως κατεχόμενη (occupied) Μακεδονία!!! (ο χάρτης αποσύρθηκε μόλις το Σεπτέμβριο του 2004, ύστερα από παρέμβαση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών).
Η απόφαση, λοιπόν, της 4/11/2004 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. ’λλωστε, επανειλημμένα οι ΗΠΑ είχαν κάνει σαφείς και επισήμως τις προθέσεις τους. Τον Ιούνιο του 2003 συνυπέγραψαν με το κράτος των Σκοπίων διμερή συμφωνία για τη μη παραπομπή Αμερικανών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, χρησιμοποιώντας το ίδιο απαράδεκτο ψευδώνυμο. Το ίδιο έκαναν τρεις βδομάδες πριν την επίσημη αναγνώριση (11/10/2004), όταν ο υπουργός ’μυνας των ΗΠΑ Ράμσφελντ υπέγραψε αμυντική συμφωνία με το κράτος των Σκοπίων. Κανείς, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν μπορεί να δικαιολογείται ότι αιφνιδιάστηκε και πρώτη απ όλους η κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως επίσης κανείς δε δικαιούται να έχει αυταπάτες για τις προθέσεις των Δυτικών μας συμμάχων και να εναποθέτει ελπίδες σ αυτούς.
Κλίμα αποδοχής από την ελληνική πολιτική ηγεσία
Κι όμως, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, υπακούοντας στις οδηγίες των Δυτικών προστατών τους, ανέλαβαν να πείσουν τα μέλη τους και τους οπαδούς τους ότι η απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992 πρέπει ν αλλάξει και να γίνει αποδεκτή η χρήση του ονόματος της Μακεδονίας. Το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ αντίρρηση, αφού ακόμη και τώρα θεωρεί ότι πρέπει να ευθυγραμμίζεται με τη θέση που είχε πάρει η Κομιντέρν πριν δεκαετίες! (το ίδιο και μικρότερες οργανώσεις που προέρχονται από διασπάσεις του ΚΚΕ). Οι «πατριώτες» κύριοι Σαμαράς και Τσοβόλας (που θα ήταν παρών σ όλους τους αγώνες, παρά τη διάλυση του ΔΗΚΚΙ) κατάπιαν πάλι τη γλώσσα τους (όπως και τον Απρίλιο κατά το δημοψήφισμα στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν), αναμένοντας ως άσωτοι υιοί να ολοκληρωθεί η άφεση των αμαρτιών τους.
Η ακροδεξιά των κ.κ. Καρατζαφέρη και σία προσφέρει τις υπηρεσίες της (όπως παντού και πάντα στην Ευρώπη), υποστηρίζοντας υποκριτικά πατριωτικές θέσεις, για να διευκολύνει όσους ασκούν την εξουσία να τις δυσφημίζουν. Τα κανάλια τις πρώτες μέρες φιλοξενούσαν εργολαβικά τα παπαγαλάκια των Αμερικανών, τύπου Δαμανάκη, που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η Μακεδονία δεν είναι αυτή που όλοι ξέρουμε. Τώρα πήραν γραμμή να αποσιωπήσουν το θέμα, να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι το θέμα του ονόματος δεν είναι κάτι σημαντικό, για να ασχολείται κανείς συνέχεια μαζί του. Θα επανέλθουν, όταν οι εγκάθετοι των Αμερικανών και των Ευρωπαίων στην Ελλάδα αποφασίσουν ότι ήρθε η στιγμή να υπογράψουν την αναγνώριση κάποιας Μακεδονίας, έξω από τα σύνορά μας. Οι Έλληνες επιχειρηματίες, επίσης, που έχουν κάνει επικερδείς επενδύσεις στα Σκόπια (η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε επενδύσεις στο κράτος αυτό), είναι και θα είναι μαζί τους. Όπως πάντα, λειτουργούν με κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος τους. Δεν ενδιαφέρονται που η πολιτική αυτή οδηγεί εκ του ασφαλούς σε κρίση, που θα τους αναγκάσει να αποσυρθούν από το γειτονικό κράτος. Ούτε διδάχτηκαν από τη διάψευση των προσδοκιών τους ότι ο έλεγχος της οικονομίας των Σκοπίων από αυτούς θα περιόριζε τις επεκτατικές διαθέσεις των Σκοπιανών.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι σύσσωμη η πολιτική μας ηγεσία μεθοδεύει και στο εθνικό μας ζήτημα της Μακεδονίας την υπογραφή μιας επαχθούς συμφωνίας, πιθανότατα την άνοιξη. Η αμερικανική αναγνώριση είναι ένα μέσο πίεσης και δημιουργίας τετελεσμέων προς αυτή την κατεύθυνση. Μέχρι στιγμής πέτυχαν να αποθαρρύνουν κάθε κινητοποίηση πλην της ακροδεξιάς, ώστε να μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι μόνοι που αντιδρούν είναι η μικρή και αναξιόπιστη μειοψηφία των ακροδεξιών. Όμως ακόμη και οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται στον τύπο φανερώνουν ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού διαφωνεί μαζί τους και βεβαίως δεν έκανε το χατήρι του κ. Μητσοτάκη να ξεχάσει το όνομα, παρότι πέρασαν 10 χρόνια! Αυτή η πλειοψηφία πρέπει δυναμικά να εκφραστεί το συντομότερο δυνατό, για να μη μεγαλώσουμε ένα ακόμα πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Το ΑΣΚΕ καλεί τους φίλους του στη συνεστίαση που διοργανώνει κάθε χρόνο στα γραφεία του
το Σάββατο 22 Οκτωβρίου, στις 8 μ.μ.
Θα αναφερθούμε στην πολιτική επικαιρότητα, θα απολαύσουμε ζωντανή μουσική από τους νεολαίους μας και θα δοκιμάσουμε εκλεκτούς μεζέδες και εκλεκτό κρασί, όλα παραγωγής μας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Είχαμε εξηγήσει σε προηγούμενα φύλλα μας τους λόγους για τους οποίους το ΑΣΚΕ δεν ήθελε να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα και δε θα τους επαναλάβουμε. Μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη αυτοί οι λόγοι γίνονται περισσότεροι και ισχυρότεροι.
Είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και η ΔΟΕ δε θα αρκεστούν πλέον στα αυστηρά μέτρα ασφάλειας που απαιτούν να λάβει η Ελληνική Αστυνομία, αλλά θα ζητήσουν και θα επιβάλουν την όλη αντιτρομοκρατική επιχείρηση να την αναλάβει απ' ευθείας ξένη υπηρεσία, με πιθανότερη την ισραηλινή Μοσάντ (με συμπαραστάτες τη Σκότλαντ Γιαρντ και το FBI), που θα θέσει υπό τον έλεγχό της όλο το μηχανισμό που διαθέτει το ελληνικό κράτος.
Όλοι αυτοί οι ξένοι θα πληρωθούν αδρά από το ελληνικό δημόσιο ταμείο, ανεβάζοντας πολύ το ύψος των εξόδων. Παράλληλα θα μειωθούν δραστικά και τα έσοδα από τα αναμενόμενα εισιτήρια.
Ο κίνδυνος να υπάρξει τελικά κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα κατά τη διάρκεια των αγώνων, παρά τα οποιαδήποτε μέτρα, είναι πολύ μεγαλύτερος μετά τις 11 Σεπτέμβρη, ιδιαίτερα αν η αμερικανική πολιτική δε βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα.
Ας ελπίσουμε ότι έστω και τώρα θα κριθεί ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα ή δεν πρέπει να γίνουν καθόλου, για να γλιτώσουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 83 Οκτωβρίου 2001
Τίποτε καλό στα οικονομικά και στα κοινωνικά θέματα δεν προοιωνίζεται η σύνθεση της νέας κυβέρνησης της Ν.Δ. Η παρουσία νέων σεσημασμένων νεοφιλελεύθερων, με μοναδικό προσόν την πλήρη υποταγή στην Ε.Ε., καθώς και η παραμονή του ίδιου υπουργού Οικονομίας, του αρεστού της Κομισιόν, αποκαλύπτει πλήρως τις προθέσεις της. Τα μέτρα σε βάρος των μεσαίων και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων η κυβέρνηση σχεδιάζει να τα εφαρμόσει το συντομότερο.
Ο υπουργός Οικονομίας δεν κρύβει ότι θ αυξηθούν οι φόροι στα πλαίσια της «ήπιας προσαρμογής», ότι θα «αναθεωρηθεί» το ασφαλιστικό σύμφωνα με τις «οδηγίες» της Κομισιόν, ότι οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές θα περικόπτονται σταθερά, ότι θα συνεχισθούν οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και η πώληση, ουσιαστικά, κρατικής ιδιοκτησίας με μορφή μακροχρόνιας ενοικίασης, ότι τα δημόσια έργα θα παραχωρούνται σε ιδιώτες (εργολάβους και τράπεζες) για εκμετάλλευση. Γενικά θα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με την Κομισιόν.
Ο νέος υπουργός Μεταφορών, που θήτευσε μόνο στο ευρωκοινοβούλιο, υποστηρικτής των πλέον ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων της Ε.Ε., ανέλαβε το κλείσιμο της Ολυμπιακής, που διακαώς επιτάσσει η Κομισιόν και που ο προηγούμενος υπουργός αρνήθηκε να κάνει. Θα προετοιμάσει μάλιστα και το ξεπούλημα των σιδηροδρόμων, που την αγορά τους θέλει να «απελευθερώσει» η Κομισιόν ως το 2010. Τα αποτελέσματα της απαξίωσής τους τα δοκίμασαν πρώτοι οι Βρετανοί επί Θάτσερ.
Στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Μεταφορών υπάγεται και ο ΟΤΕ, για τον οποίο το μόνο κυβερνητικό ενδιαφέρον είναι η πλήρης ιδιωτικοποίησή του. Ο προηγούμενος υπουργός είχε εκφράσει προσχηματικά τη διαφωνία του, αφού δεν εμπόδισε την παρέμβαση του Υπουργείου Οικονομίας για τη σταδιακή ιδιωτικοποίησή του. Τώρα με το νέο υπουργό είναι προφανές ότι δε θα τηρηθούν ούτε τα προσχήματα.
Ο νέος υπουργός Ανάπτυξης επιλέχθηκε διότι, σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους, «είναι γνώστης των ευρωπαϊκών θεμάτων». Ο προηγούμενος υπουργός είχε σημαντική συμβολή στις συμφωνίες για τους αγωγούς με τη Ρωσία, αλλά και για την απαξίωση της ΔΕΗ, λόγω της «ντιρεκτίβας» της Ε.Ε. για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Η αντίθεση των ΗΠΑ για τις ελληνορωσικές συμφωνίες με τους αγωγούς είναι σφοδρή και εκδηλώνεται λόγω και έργω, επιδιώκοντας πλήρη κυβερνητική υπαναχώρηση. Ελπίζουμε η νέα ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης να μην έχει διορισθεί για το σκοπό αυτό. Όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συνεχίσει την απαξίωση της ΔΕΗ, ώστε να είναι ευκολότερη η προώθηση του ιδιωτικού κέρδους στην ηλεκτρική ενέργεια που επιβαρύνει εκτός από την κοινωνία και το περιβάλλον.
Τέλος ο νέος υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης είναι βέβαιο ότι θα συναινέσει στην πλήρη εκποίηση της απομείνασας στο δημόσιο τουριστικής περιουσίας, που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σημίτη με τα διαβόητα «Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.» επί υπουργίας Τσοχατζόπουλου στο Υπουργείο Ανάπτυξης.
Η Ν.Δ. δεν μπορεί πια να χρησιμοποιεί το επιχείρημα του «χάους» των κυβερνήσεων του «χθες», δηλ. του ΠΑΣΟΚ. «Χθες» ήταν η ίδια. Οι «μεταρρυθμίσεις» διασπούν την κοινωνική συνοχή και προετοιμάζουν το έδαφος για υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα και γι αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει αντίσταση σ αυτή την πολιτική.
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Ιδιαίτερα δυσοίωνα είναι πια τα σημάδια για το μέλλον της ελληνικής παραγωγής και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, για να ακριβολογούμε, το ερώτημα είναι: Μπορεί να διατηρηθεί, υπό τις σημερινές συνθήκες, η δυνατότητα της χώρα μας να παράγει τα αναγκαία στον αγροτικό και στο βιομηχανικό τομέα, ώστε να μπορούν να καλύπτονται οι εγχώριες ανάγκες και να γίνονται εξαγωγές, που τουλάχιστον να καλύπτουν τις εισαγωγές και να εξοφλείται το τεράστιο, για τα μέτρα της χώρας, χρέος; Η προϋπόθεση αυτή είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κοινωνίας μας, για την αξιοπρέπεια και την στοιχειώδη ισχύ της χώρας μας.
Σήμερα οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων μόλις καλύπτουν το 25% έως 30 % των εισαγωγών και είναι λιγότερες ακόμη και απ αυτές του Λουξεμβούργου, ενώ οι εισαγωγές συνεχώς αυξάνονται.
Οι συνθήκες που σήμερα ισχύουν και τις έχουν απολύτως αποδεχθεί οι κυβερνήσεις και η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας είναι η «ελεύθερη» (δηλ. η ανεξέλεγκτη, με το δήθεν ελεύθερο ανταγωνισμό) αγορά, η ελεύθερη (με την ίδια επεξήγηση) διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων, με τους όρους που επιβάλλονται από την Ε.Ε., τον ΠΟΕ (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) και από άλλα όργανα του καπιταλισμού, που προασπίζουν τα κέρδη των ολίγων και ισχυρών. Και αυτά έχουν πλέον ορατές συνέπειες.
Ο αγροτικός τομέας και το βαμβάκι
Ο αγροτική παραγωγή φθίνει, γιατί η αθρόα εισαγωγή αγροτικών προϊόντων μειώνει τις τιμές. Εισάγουμε σιτηρά από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, όσπρια από την Κίνα, τον Καναδά, το Μεξικό, την Τουρκία και τη Μαγαδασκάρη, οπωροκηπευτικά και εσπεριδοειδή από πολλές τρίτες χώρες. Σ αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το ακριβό ευρώ σε σχέση με το δολάριο, που καθιστά μη ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα, τα οποία μόνο λόγω του ευρώ ακρίβυναν κατά 40%.
Φέτος ιδιαίτερα έχουν πληγεί οι βαμβακο-παραγωγοί. Το βαμβάκι φέτος έχει τιμή μειωμένη κατά 25% σε σχέση με πέρσι, λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών, της μειωμένης ζήτησης και της μεγάλης παραγωγής. Η επιδότηση της Ε.Ε. είναι μειωμένη, λόγω επιβολής ποσόστωσης (πρόστιμο υπερπαραγωγής). Σημειώνουμε ότι οι διεθνείς τιμές εμπορίου στο βαμβάκι είναι περίπου το 30% της τιμής που παίρνουν οι Έλληνες παραγωγοί, λόγω επιδοτήσεων.
Τα χειρότερα αναμένονται από το 2006, οπότε η επιδότηση της ΕΕ στην παραγωγή θα μετατραπεί σε εισοδηματική ενίσχυση, με περιορισμό των καλλιεργουμένων με βαμβάκι εκτάσεων από 3,7 εκ. στρεμ. σε 3 εκ. στρεμ. Ανάλογα είναι φέτος τα προβλήματα για το λάδι και τον καπνό. Οι τιμές που παίρνουν οι αγρότες για τα πορτοκάλια είναι οι μισές απ αυτές που έπαιρναν πριν λίγα χρόνια, ενώ τα λεμόνια και τα μανταρίνια σαπίζουν στα δέντρα, γιατί οι έμποροι δεν τα αγοράζουν, ανεξαρτήτως τιμής, λειτουργώντας με κυκλώματα εισαγωγής από χώρες με τις οποίες η Ε.Ε. έχει προτιμησιακές σχέσεις.
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που έχουν στόχο μόνο τη διεκδίκηση υψηλότερης τιμής για τα προϊόντα με την αύξηση των κοινοτικών ή και των εθνικών επιδοτήσεων, είναι ουσιαστικά αδιέξοδες. Δυστυχώς, από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα οι κοινοτικές επιδοτήσεις στον αγροτικό τομέα, που αποτελούν σχεδόν το 50 % του συνόλου των κοινοτικών εισροών, δημιούργησαν αντιπαραγωγική και καταναλωτική νοοτροπία σ ένα σημαντικό τμήμα του αγροτικού πληθυσμού, την οποία δε θέλουν να διαταράξουν ούτε οι δήθεν κοπτόμενοι κυβερνητικοί παράγοντες, τοπικοί βουλευτές και συνδικαλιστές, που δε θέτουν το πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης που προαναφέραμε. Αν το έθεταν, έπρεπε να ζητήσουν πλήρη αλλαγή προσανατολισμού της χώρας, με την αποδέ-σμευση από την ΕΕ, οργάνωση της διάθεσης των αγροτικών προϊόντων στην εσωτερική και διεθνή αγορά, αγροτοβιομηχανικές μονάδες κ.λ.π..
Η παραμονή στην ΕΕ έχει ως συνέπεια την επιβολή ορίων παραγωγής, παρά το ότι με τη νέα ΚΑΠ περιορίζονται σταδιακά οι επιδοτήσεις. [Την τελευταία πενταετία η Ελλάδα πλήρωσε στην Ε.Ε. αγροτικά πρόστιμα 565 εκατ. ευρώ και εκκρεμούν άλλα 120!] Αποφεύγουν όλοι αυτοί να θέσουν έστω και έμμεσα το θέμα ΕΕ, για να μη θίξουν ολόκληρο το οικοδόμημα και αρκούνται μόνο στα εύπεπτα στερεότυπα.
Η εισβολή των κινέζικων ρούχων
Η ραγδαία αυξανόμενη παραγωγή της κινεζικής κλωστοϋφαντουργίας έγινε αισθητή και στη χώρα μας. Ξεφύτρωσαν εκατοντάδες κινεζικά καταστήματα ρουχισμού, τα οποία έχουν πολύ φθηνές τιμές και καλή ποιότητα. Τα ρούχα εισάγονται μέσω Ιταλίας, ως προϊόντα Ε.Ε., και οι Κινέζοι που τα πουλούν πραγματοποιούν σημαντικό τζίρο, από τα χαμηλά κυρίως εισοδηματικά στρώματα. [Το σύνολο των εισαγωγών μας από την Κίνα είναι ήδη 22 φορές μεγαλύτερο από τις εξαγωγές.]
Πολλά εγχώρια εμπορικά καταστήματα έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο ή μαρασμό. Και, σα να μην έφθαναν όλ αυτά, ετοιμάζεται η κυβέρνηση να δώσει τη χαριστική βολή στα μικροκαταστήματα με την απελευθέρωση του ωραρίου, ικανο-ποιώντας το πάγιο αίτημα των εγχώριων και ξένων πολυκαταστημάτων.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, μια και από 1-1-2005 η πρόσβαση των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων των χωρών της Ασίας (Κίνα, Ινδία, κ.λ.π.) στις αγορές των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ευρώπης είναι πλέον ελεύθερη και απεριόριστη και δε χρειά-ζεται να παίρνουν τη σφραγίδα χώρας της Ε.Ε..
Το άνοιγμα κινέζικων καταστημάτων σ όλη την Ευρώπη προωθείται από το κινεζικό κράτος, με τη φιλοδοξία να κατοχυρώσει την πρώτη θέση της Κίνας στο παγκόσμιο εμπόριο (οι ΗΠΑ μόλις κατέχουν την 5η θεση) και με διάφορους τρόπους, δύσκολα ανιχνεύσιμους, π.χ. με κρατικές ενισχύσεις και επιχορηγήσεις, με πλήθος δανείων που δεν εξυπηρετούνται, και επιτρέπουν την εξαγωγή κινεζικών προϊόντων σε τιμές κάτω του πραγματικού κόστους.
Η Ελλάδα έχει το 90% της ευρωπαϊκής βαμβακοπαραγωγής, δηλ. έχει την πρώτη ύλη. Όμως η Ε.Ε. δε μας επιτρέπει να ασκήσουμε πολιτική ανάλογη με της Κίνας. Ενώ προστατεύει το γάλα και γενικά τα αγροτικά προϊόντα των βορείων χωρών, απαγορεύει την προστασία των μεσογειακών προϊόντων, που προτιμάει να τα προμηθεύεται από τρίτες χώρες, με τις οποίες έχει συμφωνήσει να ανταλλάσσει τα βιομηχανικά της προϊόντα (Συνθήκη Κοτονού).
Κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, που επιδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος, φεύγουν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και, ιδιαίτερα, στη Βουλγαρία. Υπολογίζεται ότι το 2005 το 75% της ελληνικής παραγωγής ενδυμάτων θα πραγματοποιείται εκεί, όπου είναι ήδη εγκατεστημένο το 80% περίπου του παραγωγικού δυναμικού.
Σ αυτά όλα θα πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι πολλοί από τη Βόρεια Ελλάδα και τα νησιά του Ανατ. Αιγαίου πηγαίνουν και ψωνίζουν στη Βουλγαρία και στην Τουρκία αντίστοιχα.
Όσα προαναφέρθηκαν είναι μερικές μόνο όψεις από το συνολικό πρόβλημα. Επανέρχεται, συνεπώς, το αρχικό ερώτημα, δηλ. πώς θα επιβιώσει η κοινωνία μας, η οποιαδήποτε κοινωνία, όταν έχει καταδικασθεί να καταναλώνει και να μην παράγει, να χάνει σταδιακά ακόμη και την ικανότητα παραγωγής; Η απάντηση είναι απλή: να απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ε.Ε. και να προστατέψει την παραγωγή της, όσο είναι καιρός.
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Οι βομβαρδισμοί των αμάχων, των εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας, των μαιευτηρίων, των γεφυρών, η πρόκληση ανεπανόρθωτης καταστροφής του περιβάλλοντος και η καταδίκη του σερβικού λαού σε αργό θάνατο από τη χημική μόλυνση και τη ραδιενέργεια είναι διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι δυτικοί γκάνγκστερς. Στο Ιράκ το διαπράττουν ακόμη. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχάσει τους ένοχους δυτικούς ηγέτες και την ηγεσία του ΝΑΤΟ και κάποτε ν αποδώσει δικαιοσύνη.
Πρόσχημα ήταν η καταπίεση των Αλβανών τουΚοσόβου από το καθεστώς του Μιλόσεβιτς. Ο Μιλόσεβιτς ήταν δικόςτους μια και τους είχε βοηθήσει στη Βοσνία με την εγκατάλειψη των Σερβοβόσνιων και τον ξεριζωμό 300.000 Σέρβων για να μοιράσουν τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία στιςσφαίρες επιρροής τους.
Έγκλημα
Το έγκλημα είναι ειδεχθέστερο, επειδή η επέμβαση δεν είχεκανένα ουσιαστικό γεωπολιτικό στόχο ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για τους ευρωπαίουςκολαούζους τους. Ούτε τη μεγάλη Αλβανία ήθελαν , ούτε ν αλλάξουν τις ισορροπίες της περιοχής που έτσικι αλλιώς έχουν υπό τον έλεγχό τους. Αντίθετα η ανεξαρτησία του Κοσόβουθ αποσταθεροποιήσει τα Βαλκάνια με πρώτη την ίδια την Αλβανία. Οι Αλβανοίτου Κοσόβου θεωρούν τους ομόφυλούςτους της Αλβανίας «υπανάπτυκτους».
Η επέμβαση έγινε καθαράγια επίδειξη της αμερικανικής δύναμης και τη νομιμοποίηση του ΝΑΤΟ ως οργάνου επέμβασης της αμερικανόπνευστης «διεθνούς κοινότητας». Κτύπησαντο σερβικό λαό επειδή είναιπερήφανος και το αποδείχνει και τώρα χωρίς το Μιλόσεβιτς. Γι αυτό είναιβάρβαροι και εγκληματίες μηδέ της κυβέρνησης Σημίτη εξαιρουμένης που έδωσετ αεροδρόμια και εδάφη μας στους νατοϊκούς που είναι αμφίβολο αν μπορούσαννα πετύχουν χωρίς την Ελλάδα.
Στο Κόσοβο έμπλεξαν, βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Με την εκλογή Μπους οι αμερικάνοι θέλουννα ξεμπλέξουν από τα Βαλκάνια και να τα φορτώσουν τοΚόσοβο στους εοκικούς συμμάχους τους. Τρέμουν στην ιδέα της μακροχρόνιαςεμπλοκής, που όπως φαίνεται θα έχουν οι νατοϊκοί χωρίς προοπτική πολιτικήςδιεξόδου ευνοϊκής για τα αμερικανικά συμφέροντα. ’λλωστε μετά το Βιετνάμ αποφεύγουντην ανάμιξη της κοινωνίας τους στιςστρατιωτικές τους επεμβάσεις και γι αυτό πρώτο τους μέλημα είναι η αποφυγήαπώλειας στρατιωτών με τη χρήσηπυραύλων και αεροπλάνων δηλ. από μακριά. Ο Μπους άλλωστε εξάγγειλε τηνανάπτυξηπυραυλικού συστήματος ώστε ν απειλούν ακόμη από πιο μακριά.
Η Γερμανία αντέδρασε
Η Γερμανία μπρος στο ενδεχόμενο της αμερικανικής αποχώρησης αντέδρασε και μέσω της Ιταλίας και του Βελγίου έβγαλε στη δημοσιότητα τις ασθένειες και τους θανάτους των στρατιωτών, που προκαλεί το ουράνιο, που χρησιμοποιήθηκε και που όλοι, βέβαια, αυτοί γνώριζαν από την πρώτη στιγμή και απέκρυπταν από τους λαούς τους. Για το μέγεθος της μόλυνσης και της καταστροφής στη Γιουγκοσλαβία είχαν ενημερωθεί από την αρχή των βομβαρδισμών, όπως αποκάλυψε ο Γιωργάκης πριν λίγες ημέρες στη Βουλή.
Με τον τρόποαυτό η Γερμανία θέλει να θέσειθέμα αποχώρησης και των ευρωπαίων ώστε να εκβιάσει ή αμερικάνικη παραμονήή λύση που είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς βία.
Όλα «φυσιολογικά»
Είναι βέβαιοότι μόλις υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ τους τότε όλα θα ξαναγίνουνφυσιολογικά. Το ουράνιο ακίνδυνο, τα τοξικά αβλαβή, οι λευχαιμίες εντόςτων στατιστικών ορίων.
Στη χώρα μας ήδη πήρανγραμμή ότι τίποτα δε συμβαίνει. «Γίνονται έλεγχοι», «φυσιολογικά όρια»,«τίποτα ανησυχητικό».
Κι όμως όλ αυτά θα έπρεπε να μας προκαλούν ακόμημεγαλύτερη ανησυχία.
Κατηγορία
Φύλλο 80 Φεβρουαρίου 2001
Όσο βαθαίνει η δυστυχία και η ανέχεια στην κοινωνία μας λόγω της εφαρμογής του μνημονίου, η κατοχική κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της (Ντόρα, Καρατζαφέρης) προβάλλουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι, αν δεν είχαν ψηφίσει το μνημόνιο, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει, το κράτος δε θα είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες θα χρεοκοπούσαν επίσης, με αποτέλεσμα οι καταθέτες να χάσουν τις καταθέσεις τους! Όλα ψέματα!
Στάση πληρωμών- μερική χρεοκοπία
Πρώτ απ όλα, και με το μνημόνιο ήδη υπάρχει στάση πληρωμών του κράτους σε παραγωγικούς τομείς. Δεν πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές στα ταμεία (9 δισ. χρωστά μόνο στο ΙΚΑ), δεν πληρώνει τα φάρμακα και τα νοσοκομειακά είδη (500 εκ. χρωστά μόνο στους φαρμακοποιούς), δεν πληρώνει τους εργολάβους για ήδη κατασκευασμένα δημόσια έργα (500 εκ. οι οφειλές), καθυστερεί τις επιστροφές του ΦΠΑ, χρωστάει στους ωρομίσθιους καθηγητές, που περιμένουν μήνες για να πληρωθούν ψιχία, ανέστειλε τη λειτουργία 3 στρατιωτικών νοσοκομείων στη Θράκη (για να εξακριβώσει δήθεν το κόστος λειτουργίας τους) και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. ’λλωστε και η μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και οι απολύσεις στο δημόσιο αποτελούν ομολογία αδυναμίας εκπλήρωσης υποχρεώσεων.
Συνεπώς ήδη έχουμε μερική χρεοκοπία, που συρρικνώνει την ανάπτυξη προς όφελος των δανειστών της τρόικας, με θύματα τα παραγωγικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας.
Το μνημόνιο υποθηκεύει την περιουσία της χώρας
Μέχρι την υπογραφή του μνημονίου το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο, γι αυτό ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες, δηλ. η Ελλάδα δεν ήταν υποχρεωμένη να υποθηκεύει περιουσιακά της στοιχεία. Έτσι, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους, οι δανειστές δεν ήσαν εξασφαλισμένοι, αφού η Ελλάδα, με αλλαγή της νομοθεσίας της, μπορούσε να υποχρεώσει τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μία αναδιάρθρωσή του χρέους, με ευνοϊκότερους όρους για μας και χειρότερους γι αυτούς. Διαφορετικά, θα πρέπει να προσφύγουν στα δικαστήρια.
Με την υπογραφή του μνημονίου (Δανειακή Σύμβαση παρ. 14,1) καταργήθηκε το ελληνικό δίκαιο για το χρέος και καθιερώθηκε το αγγλικό, που ευνοεί τους δανειστές. Τις διαφορές δανειστών και δανειζόμενου δε θα τις λύνει ελληνικό δικαστήριο, αλλά δικαστήριο της Ε.Ε., του οποίου οι δικαστές θα προέρχονται, κυρίως, από τις χώρες των δανειστών (παρ. 14,2). Επίσης, οι επί μέρους ξένοι δανειστές (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) μπορούν πλέον να μεταβιβάζουν τα ελληνικά ομόλογα (μέσω της ΕΚΤ) στις χώρες-δανειστές. Έτσι επιβαρύνεται το ελληνικό χρέος στο σύνολό του με εμπράγματες ασφάλειες ακόμη και επί της μη απαλλοτριώσιμης (με βάση το ελληνικό δίκαιο) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, ακυρώνοντας το πλεονέκτημα της χώρας μας. Αν δηλ. δεν πληρωθεί μία δόση, οι δανειστές «νομιμοποιούνται» να κατάσχουν π.χ. πολεμικά πλοία ή το Μουσείο της Ακρόπολης (παρ. 14,5)! Περιττό να τονιστεί ότι μια Ελλάδα χωρίς την Ακρόπολή της θα είναι μια άλλη Ελλάδα, με άλλη ταυτότητα.
Αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα μ έναν επιπλέον όρο του μνημονίου: η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να μην μπορεί να συνάψει άλλο ενυπόθηκο δάνειο από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε. και ΔΝΤ μέχρι ν αποπληρώσει το συγκεκριμένο (παρ 2α,1). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μια κυβέρνηση που αποδέχεται την Ε.Ε. και το μνημόνιο χάνει το δικαίωμα να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε., π.χ. την Κίνα ή τη Ρωσία, από τις οποίες θα μπορούσε να πάρει δάνειο με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο και πολύ ευνοϊκότερους όρους.
Δύο λογικές για την αντιμετώπιση του χρέους
Όπως διαφάνηκε και από τα προηγούμενα, υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους επιχειρεί να εξοφλήσει το χρέος της μια χώρα. Ο πρώτος διέπεται από αναπτυξιακή λογική, δηλ. επιχειρεί να αυξήσει την παραγωγή, να αυξήσει τα εισοδήματα, να αυξήσει τις εξαγωγές, ώστε ν αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Έτσι και η χώρα ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και το βιοτικό επίπεδο του λαού βελτιώνεται. (Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι αυτά μόνο με αποχώρηση από την Ε.Ε. μπορούν να γίνουν, βλ. και προτάσεις στο τέλος του κειμένου).
Η Ε.Ε., η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η κατοχική τους κυβέρνηση ακολουθούν με το μνημόνιο το δεύτερο δρόμο, που διέπεται από την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, δηλ. μειώνουν τα έξοδα του κράτους χωρίς να αυξάνουν ουσιαστικά τα έσοδα. Η άγρια αφαίμαξη των εισοδημάτων, η αύξηση των συντελεστών φορολόγησης, η επιβολή νέων φόρων, η αύξηση των τιμών και η ραγδαία συρρίκνωση της παραγωγής έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τα έσοδα του κράτους από τους φόρους να μειώνονται. Στην εισηγητική έκθεση του μνημονίου ισχυρίζονται ότι με τη συνταγή τους θα επιτύχουν αύξηση της ανταγωνιστικότητας (λόγω της μείωσης του κόστους εργασίας), άρα αύξηση των εξαγωγών, μείωση του εμπορικού ελλείμματος (λόγω και της μείωσης των εισαγωγών) και μείωση του πληθωρισμού. Τίποτα απ αυτά δε θα γίνει. Στην πραγματικότητα όχι μόνο μετατρέπουν τη χώρα σε νεκροταφείο, αλλά ακολουθούν μια συνταγή καταδικασμένη σε αποτυχία. Κι αυτό το γνωρίζουν, αλλά έτσι λειτουργούν οι τοκογλύφοι. Οδηγός τους είναι το τυφλό πάθος τους για το άμεσο κέρδος! Αλλά κάποια στιγμή οι λαοί εξεγείρονται!
Τα πρώτα αδιέξοδα
Ήδη, 6 μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου, φαίνονται ξεκάθαρα τα πρώτα αδιέξοδα, που έχουν προκαλέσει «αμηχανία» στους εμπνευστές του και πανικό στην κυβέρνηση. Τα κρατικά έσοδα του 2010 είναι κατά 2.4 δισ. λιγότερα από τις προβλέψεις, ενώ οι αντίστοιχες δαπάνες κατά 800 εκ. περισσότερες. Με την «αναθεώρηση» της EUROSTAT το έλλειμμα του 2009 ανέβηκε από 13,6% στο 15,4 % και το χρέος από 115,1% στο 126,8% . Έτσι το έλλειμμα αυξάνεται κατά 6 δισ. και οι δανειστές απαιτούν νέα σκληρότερα μέτρα, για να τα απορροφήσουν μέσα στο 2011. (Κι αυτό θα γίνεται συνεχώς, αν δεν τους σταματήσουμε.) Στο μνημόνιο προβλέπεται ότι ο πληθωρισμός για την περίοδο 2010-2014 θα κυμαίνεται από 0.4% έως 1.9% και ήδη έφθασε στο 5.5%. Οι τιμές, αντί να μειώνονται, αυξάνονται λόγω των αλλεπάλληλων αυξήσεων των έμμεσων φόρων και της ασυδοσίας των εγχώριων και ξένων αλυσίδων, προς δόξαν της ανταγωνιστικότητας. Η ανεργία καλπάζει (τον Αύγουστο του 2009 ήταν 9%, φέτος τον Αύγουστο έφθασε επίσημα στο 12,2%, στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερη). Το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 θα φθάσει το 15,3%, δηλ. ας περιμένουμε ότι θα ξεπεράσει το 20%.
Το μνημόνιο οδηγεί με βεβαιότητα στη χρεοκοπία
Οι «φωστήρες» της τρόικας και οι υπηρέτες της κατοχικοί δε μας εξηγούν πώς θα πληρωθούν τα χρέη του κράτους, όταν τα εισοδήματά του μειώνονται και τα χρέη αυξάνονται ραγδαία. Το 2014-2015 η χώρα θα πρέπει να πληρώνει μόνο σε τοκοχρεολύσια περί τα 80 δισ. κάθε χρόνο, δηλ. το 35% του ΑΕΠ, δηλ. ποσό κατά 50% μεγαλύτερο από τα έσοδα του ετήσιου προϋπολογισμού του κράτους! Το ΔΝΤ, σε πρόσφατη έκθεσή του, προβλέπει ότι το 2020 το δημόσιο χρέος θα φθάσει το 176% του ΑΕΠ! Οι τόκοι των δανείων θα αυξάνονται σταθερά μέχρι και το 2014 και από 13,3 δισ. ευρώ φέτος θα ανέβουν στο ύψος ρεκόρ των 20,4 δισ. ευρώ το 2014. Μάλιστα το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 η χώρα θα βγει και στις «αγορές», δεδομένου ότι οι δανειακές ανάγκες του 2010-2013 υπολογίζονται στα 193 δισ., ενώ ο μηχανισμός «στήριξης» προσφέρει μόνο 110 δισ.
Το ερώτημα είναι: πώς οι ανά τη γη τοκογλύφοι θα δανείσουν μια διαλυμένη οικονομία με 150% του ΑΕΠ χρέος και 35% του ΑΕΠ ετήσια τοκοχρεολύσια; Η απάντηση είναι εύκολη: μνημόνια και κατοχή συνεχώς, μέχρι πλήρους εξανδραποδισμού μας, με το κράτος να οδηγείται μαθηματικά στη χρεοκοπία, όπως ήδη πιστεύουν όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Χρεοκοπία που, εκτός από τη δυστυχία που προκαλεί στους ανθρώπους, απειλεί ευθέως και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με την απαξίωση ακόμη και της εθνικής άμυνας, με πρόσχημα την οικονομία.
Υπάρχει άλλη λύση;
Η πρόταση Σαμαρά
Στις 7-7-2010 ο Α. Σαμαράς παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την έξοδο από το μνημόνιο. Είπε ότι δε χρειάζονται πρόσθετα μέτρα, πέραν αυτών που ήδη έχουν ληφθεί, και ότι πρέπει να υπάρξουν επιπλέον αντισταθμιστικά 7,2% του ΑΕΠ (περίπου 17 δισ.), για να καταπολεμήσουν την ύφεση, η οποία προκαλεί το ένα τρίτο του ελλείμματος του δημοσίου χρέους. Τα αντισταθμιστικά μέτρα περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις ή «μεταρρυθμίσεις», που πολλές εφαρμόζει ήδη η κατοχική κυβέρνηση, π.χ. ΟΣΕ, άνοιγμα «κλειστών» επαγγελμάτων, κατάργηση καμποτάζ κ.λπ. Προτείνει επίσης επανορθωτικά μέτρα, όπως η αποκατάσταση συντάξεων σε χαμηλοσυνταξιούχους και ελάφρυνση φορολογίας στα καύσιμα. Υποστηρίζει ότι με τα μέτρα αυτά σε 18 μήνες θα έχει μηδενισθεί το έλλειμμα, ενώ το δημόσιο χρέος δε θα υπερβεί το 120% του ΑΕΠ. Τότε θα μπορεί η χώρα να απεμπλακεί από το μνημόνιο και να βγει στις «αγορές», αλλά θα πληρώνει τα τοκοχρεολύσια των έως τότε δανείων της τρόικας, που είναι 38 δισ. για το 2010 και 40 δισ. για το 2011, δηλ. σύνολο 78 δισ., αντί των 110 δισ., που είναι το σύνολο των δανείων της τρόικας μέχρι τέλους του 2013.
Οι προτάσεις αυτές, παρά τις ενδεχομένως καλές προθέσεις του Α. Σαμαρά, δεν ξεφεύγουν από τη λογική του συστήματος στα πλαίσια της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, που παράγει ελλείμματα και χρέη κι έχει καταδικάσει τη χώρα σε διάλυση της παραγωγής της, με αποτέλεσμα να ζει με δανεικά. Το πού θα βρεθούν τα ποσά για να χρηματοδοτηθούν τα προτεινόμενα αντισταθμιστικά μέτρα είναι προφανές: με νέα δάνεια, τα οποία θα πάρουμε ή από την τρόικα ή από τις «αγορές». Έτσι δεν αποφεύγουμε την κρίση, απλώς τη μεταθέτουμε. Ασφαλώς όμως, με τις προτάσεις Σαμαρά, η κοινωνική κατάσταση θα είναι κάπως καλύτερη από τη σημερινή.
’λλες προτάσεις
Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να φύγει η χώρα από το μνημόνιο και να κρατικοποιήσει κάποιες τράπεζες, ώστε μέσω αυτών ο δανεισμός να γίνεται απ ευθείας από την ΕΚΤ με επιτόκιο μόνο 1%, αντί των σημερινών τοκογλυφικών. Ορισμένοι οικονομολόγοι προτείνουν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και επιμήκυνση, άλλοι προτείνουν ακόμη και επαναφορά του εθνικού νομίσματος, αλλά κανείς απ αυτούς δεν προτείνει την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. ως προϋπόθεση σωτηρίας και ανάπτυξης. Μόνο το ΚΚΕ από α κοινοβουλευτικά κόμματα έχει αναφερθεί στην ανάγκη «αποδέσμευσης» (απόφαση 18ου συνεδρίου 18-22/2/2009, παρ. 38 και πρόγραμμα ΚΚΕ 1996), χωρίς όμως να προσδιορίζει για ποια φάση την προτείνει (ως άμεση προτεραιότητα ή όταν θα εφαρμοστεί το σταλινικό πρότυπο;) και (κυρίως) δεν κάνει καμιά απολύτως προσπάθεια για τη δημιουργία κινήματος με σκοπό την αποδέσμευση. Απλώς λόγια, για να εισπράττει τη δυσαρέσκεια προς την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.
Είναι ενδιαφέρον, πάντως, ότι ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, επικεφαλής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, γράφει στην ετήσια έκθεση: «ακόμη και αν μηδενιστούν, ως εκ θαύματος, τα χρέη και τα ελλείμματα, μέσα σε μία δεκαετία η χώρα θα έχει και πάλι τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα» (Ελευθεροτυπία 17-9-2010), εφ όσον, θα εννοεί, παραμένουμε στην Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Μέχρι πριν λίγους μήνες η Ε.Ε. φάνταζε σαν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, όλοι όφειλαν να αποδεχτούν την ύπαρξη της και την πολιτική της και με τον «αυτόματο πιλότο» ; προχωρούσε συνεχώς προς τη διεύρυνση της , («όλοι παρακαλάνε να μπουν») και την εμβάθυνση της (δηλ. προς την απόσπαση συνεχώς περισσότερων αρμοδιοτήτων από τις εθνικές εξουσίες). Τουλάχιστον αυτή την εικόνα έδιναν τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και γενικά όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, εικόνα που αποδεχόταν ο μέσος Έλληνας πολίτης, όχι γιατί έτρεφε ποτέ αισθήματα συμπάθειας προς τη Δύση, αλλά μάλλον γιατί φοβόταν μήπως χάσει το «βόλεμα» του (που ήδη το έχασε) και μπει σε περιπέτειες!
Δυο δημοψηφίσματα, στη Γαλλία στις 29/5/05 και την Ολλανδία στις 1/6/05 και μια Σύνοδος Κορυφής 16-17/6/05 άρκεσαν για να διαλυθεί ο μύθος και να αποδειχτεί πόσο σαθρό είναι το οικοδόμημα.
Τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία
Τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία αποφασίστηκαν γιατί οι (τότε) δημοσκοπήσεις έδειχναν μια άνετη επικράτηση του ΝΑΙ. Οι μετρίου αναστήματος πολιτικοί ηγέτες (όπως σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πλέον) υπολόγιζαν ότι με τον έλεγχο των ΜΜΕ και όλων των μηχανισμών θα εξασφάλιζαν μια σημαντική εκλογική νίκη, θα νομιμοποιούσαν την πολιτική τους και θα μεγάλωναν to κύρος και της χώρας τους και το προσωπικό τους.
Η εξέλιξη ήταν πολύ διαφορετική. Το 55% των Γάλλων και το 62% των Ολλανδών ψήφισαν ΟΧΙ, με μεγάλα ποσοστά συμμετοχής. Έσπευσαν, λοιπόν, πανικόβλητοι όλοι οι ευρωπαϊστές να προσπαθήσουν να πείσουν ότι το ΟΧΙ δε σημαίνει «άρνηση της Ευρώπης» (με γκεμπελικό τρόπο προσπαθούν νο μας πείσουν ότι Ευρώπη είναι το τερατούργημα της Ε.Ε.), αλλά αντίρρηση σε κάποιο επιμέρους ζήτημα (ευρωσύνταγμα, ανεργία, ακρίβεια, έλλειμμα δημοκρατίας, κατεδάφιση κοινωνικού κράτους, ένταξη Τουρκίας κ.λ,π.) ή καταψήφιση των εθνικών κυβερνήσεων! θέλησαν, δηλ., να αποκρύψουν το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα είναι έκφραση της πολιτικής της Ε.Ε., που υπάρχει μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ακόμη και οι εθνικές κυβερνήσεις γίνονται αντιπαθείς, κυρίως επειδή εφαρμόζουν την πολιτική της Ε.Ε.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ψήφος των Γάλλων και των Ολλανδών ήταν καθαρά ταξική και όχι κομματική. Ψήφισαν ΟΧΙ με συντριπτικά ποσοστά οι εργάτες (81%), οι αγρότες (70%), οι νέοι (60%), οι άνεργοι (79%). Η πολιτική της Ε.Ε. θα διευρύνει συνεχώς το κοινωνικό φάσμα της αμφισβήτησης προς τα μεσαία στρώματα, που οδηγούνται στην εξαθλίωση.
Το ΟΧΙ αυτή τη γενική αμφισβήτηση εκφράζει και τα ποσοστά, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν περίπου τα ίδια οποιοδήποτε και αν ήταν το ερώτημα, ακόμη και αν αφορούσε την παραμονή στην Ε.Ε. Τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία, όπως και όλα τα προηγούμενα δημοψηφίσματα σ' όλες τις χώρες μέλη, απέδειξαν ότι στις χώρες της Ε.Ε. ούτε οι εθνικές εξουσίες εκφράζουν πλέον τη βούληση των λαών. Σε όποια χώρα τέθηκε το ζήτημα στη Βουλή, το «ευρωσύνταγμα», εγκρίθηκε με συντριπτικό ποσοστό και το ίδιο θα συνέβαινε και στη Γαλλία και την Ολλανδία.
Η Σύνοδος των Βρυξελών
Η αντίδραση των λαών οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις των μεγάλων συμφερόντων που εκφράζονται από την Ε.Ε. (και αντιστρόφως). Οι άρχουσες τάξεις των μεγάλων χωρών ακολουθούν πλέον το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Έτσι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελών οι
ηγέτες των μεγάλων χωρών δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο ζήτημα του προϋπολογισμού. Αυτό σημαίνει ότι οι 10 νέες χώρες μένουν χωρίς λεφτά και το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν από το 2007 και οι παλιότερες, μεταξύ τους και η Ελλάδα.
Αλλά χωρίς λεφτά δεν υπάρχει Ε.Ε. Οι άρχουσες τάξεις των μικρότερων και των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών με τα κονδύλια αυτά περίμεναν ότι θα σταθεροποιήσουν τη θέση τους.
Οι διαλυτικές τάσεις ενισχύονται. Οι λαοί αρχίζουν να νοσταλγούν τα εθνικά τους νομίσματα και το αίτημα της επαναφοράς τους αρχίζει να προβάλλεται και από αστούς πολιτικούς (αναγκασμένους από τη λαϊκή αγανάκτηση) και από τα ΜΜΕ (για να μη χάσουν το κοινό που τα παρακολουθεί).
Η βαθιά κρίση στην οποία μπήκε η Ε.Ε. έχει ως άμεσα αποτελέσματα τη διακοπή της διεύρυνσης και της εμβάθυνσης και τη μείωση του διεθνούς της κύρους, το οποίο άλλωστε ποτέ δεν ήταν μεγάλο, παρά τους ισχυρισμούς των ευρωπαϊστών. Η Ε.Ε. οδηγείται προς παράλυση. Την κρίση της δε θα την ξεπεράσει ποτέ, γιατί δεν έχει καμιά δυνατότητα ν' αλλάξει πολιτική. Κάποια στιγμή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Όσο ταχύτερα η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ε.Ε. τόσο θα αποφύγουμε τις παραπέρα αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Του ΣΗΦΗ ΣΤΕΝΟΥ μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ
Το δίπολο της πολιτικής εξουσίας του προσκήνιου ετοιμάζεται να προωθήσει με συνοπτικές διαδικασίες την ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων της Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ και έτσι να καταργήσει το Ελληνικό Σύνταγμα ως τον ανώτατο ρυθμιστικό νόμο της κοινωνίας και πολιτείας μας. Και τούτο εν μέσω του ορυμαγδού των αποκαλύψεων και απαιτήσεων κάθαρσής των, όντως, αμαρτωλών εν πολλοίς εξουσιών της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας από τις ανεπιλήπτου, προφανώς κατά την εκτίμηση τους, ακεραιότητας πολτπκής και πληροφόρησης εξουσίες, ώστε να μην υπάρξουν ενδεχομένως αποτελεσματικά εμπόδια σης τωρινές ήπροσεχείς επιλογές τους.
Μία από αυτές είναι και το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα Μέχρι τώρα κάθε συνταγματική συνθήκη ήταν αποτέλεσμα λαϊκών και εθνικών αγώνων για την εξασφάλιση του ελάχιστου, έστω, των λαϊκών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Για πρώτη φορά το οικονομικό κατεστημένο με τους διάφορους εκπροσώπους και μηχανισμούς του επιχειρεί εκ των άνω να υφαρπάσει συνταγματική κατοχύρωση των αυθαίρετα από το ίδιο οριζόμενων προνομίων του, εκ θεού ή φυσικής νομοτέλειας τάχα αναφυομένων!Το εν λόγω «συνταγματικό» κείμενο (στους «σοφούς» συντάκτες του είχε ανατεθεί να προτείνουν μόνο ιδέες και εναλλακτικές προτάσεις...), αφού προτάξει αξίες, ιδανικά, σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και στις ιδιαιτερότητες των λαών, τα οποία οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ τόσο πιστά έχουν υπηρετήσει κατά τις αποικιακές καταληστεύσεις και αφανισμούς και όχι μόνο, διακηρύσσει απροκάλυπτα την απόλυτη ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς, του «δίκαιου» (!) εμπορίου, των επιχειρήσεων και των τραπεζών.
Αναθέτει τη θέσπιση (τυπικά την πρόταση) αδήριτων νόμων στη γραφειοκρατία (25.000) της Επιτροπής, που ελέγχεται πλήρως από τις υπερεθνικές εταιρείες και καθιστά διακοσμητικά όλα τα άλλα όργανα, που ενδεχομένως θα εξέφραζαν κάποια υπολείμματα λαϊκών εξουσιών.
(Και είναι τουλάχιστον θλιβερό η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων να μας προετοιμάζει για τον «περιορισμό» των συνόρων και της αυτονομίας της χώρας μας και βουλευτές κόμματος που κατέκτησε την εξουσία εν ονόματι της εθνικής ανεξαρτησίας, του σοσιαλισμού, της λαϊκής κυριαρχίας κα της απο-χώρηοης από την (τότε) ΕΟΚ, να δηλώνουν ότι «τέτοια θέματα (ευρωπαϊκές συνθήκες) δενμπορεί να είναι αντικείμενο οχλοκρατικών εκδηλώσεων (δημοψηφισμάτων)» ή να περιφέρονται στις Βρυξέλλες, διακηρύσσοντας ότι κάθε διάταξη ή ντιρεκτίβα της ΕΕ υπερισχύει του Ελληνικού Συντάγματος!).
Ενός τέτοιου κειμένου επιχειρούν να υφαρπάσουν την ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων. Έχουν, όμως, τέτοιο δικαίωμα; Και η παραμικρή τροποποίηση του Ελληνικού Συντάγματος απαττεί ειδική, αναθεωρητική Βουλή και με ειδικές πλειοψηφίες. Πόσο μάλλον η κατάργηση του και η υπαγωγή του στις αποφάσεις των αδιαφανών οργάνων της... ελεύθερης αγοράς.
Είναι δυνατόν να τύχει αποδοχής και εφαρμογής ένα προϊόν τόσο κραυγαλέας αντιδημοκρατικότητας και παρανομίας;
Δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ στις 6/3/05
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό