Με απίστευτο θράσος οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. απαιτούν από το Ιράν να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα, ώστε το Ισραήλ (το προκεχωρημένο τους φυλάκιο) να παραμείνει η μοναδική πυρηνική δύναμη στη Μ. Ανατολή, να κατέχει τη γη των Παλαιστινίων και να τρομοκρατεί όλα τα γειτονικά κράτη.
Η ιστορία του προγράμματος
Το μέγεθος της υποκρισίας τους φαίνεται από το γεγονός ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1974 με τη βοήθεια των Αμερικανών και άλλων Δυτικών (Γάλλων, Γερμανών, Βέλγων, Ισπανών, Σουηδών), όταν στο Ιράν κυβερνούσε ο δικτάτορας Ρεζά Παχλεβί. [Δηλαδή, το Ιράν δικαιούται να έχει πυρηνικά, μόνον όταν έχει αμερικανόδουλο καθεστώς!] Το πρόγραμμα διακόπηκε με την επανάσταση το 1974 και ξανάρχισε το 1995 με ρωσική τεχνολογία (αφού οι δυτικοί αρνήθηκαν συνέχιση της συνεργασίας). Το Ιράν ισχυρίζεται ότι αποσκοπεί σε ειρηνικούς σκοπούς, αλλά ουδείς έχει αμφιβολία ότι αποσκοπεί στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Έχει δικαίωμα το Ιράν;
Το ΑΣΚΕ, όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, πιστεύει ότι πρέπει να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά όπλα που υπάρχουν στη γη και να μην κατασκευαστούν άλλα. Ακόμη και για ειρηνικούς σκοπούς η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη για σοβαρά ατυχήματα, ιδίως σε σεισμογενείς περιοχές, όπως η γραμμή που περνάει από την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν. Αυτοί που ηγούνται των ΗΠΑ και της Δ. Ευρώπης και με θράσος αυτοαποκαλούνται «διεθνής κοινότητα» θα είχαν το δικαίωμα να ζητούν από το Ιράν να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα, μόνον εάν συγχρόνως επέβαλαν στους πυρηνικούς του γείτονες (Ισραήλ και Πακιστάν) ένα πρόγραμμα ταχύτατης καταστροφής των δικών τους πυρηνικών, στην προοπτική καταστροφής όλων των πυρηνικών πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αυτό δεν το κάνουν, το Ιράν έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, για την ασφάλεια τη δική του και των φιλικών του κρατών.
Αμερικανικό αδιέξοδο
Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η Ρωσία και η Κίνα, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχουν τεράστια συμφέροντα από τις σχέσεις τους με το Ιράν και δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον του. Εάν το Ιράν αποκτήσει τελικά πυρηνικά όπλα, το Ισραήλ θα χάσει το μονοπώλιο και η ιρανική επανάσταση θα βρει πιο εύκολα μιμητές στην περιοχή (όπως το καθεστώς Τσάβες στη Λ. Αμερική). Τα πυρηνικά αποτελούν δύναμη ανεξαρτησίας. [Τι έγιναν οι λεονταρισμοί του Μπους κατά της Β. Κορέας;] Αν η Ελλάδα είχε πυρηνικά, ποιος θα τολμούσε να την απειλεί;
Επέμβαση στο Ιράν αντίστοιχη του Ιράκ αποκλείεται, γιατί οι Αμερικανοί θα συντριβούν κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμη και οι μικρόνοες της κυβέρνησης Μπους. Έτσι επιχειρούν την εσωτερική υπονόμευση του ιρανικού καθεστώτος, με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού. Πρώτα ενίσχυσαν το φοιτητικό κίνημα. Όμως, μόλις έγινε γνωστή η αμερικανική υποστήριξη, το φοιτητικό κίνημα εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια προσπάθησαν να στρέψουν τους «μετριοπαθείς» ισλαμιστές εναντίον των «σκληροπυρηνικών». Στις προεδρικές εκλογές, μετά τα αποτελέσματα του 1ου γύρου, το φαβορί ήταν ο προβεβλημένος «μετριοπαθής» και νεόπλουτος Ραφσαντζανί. Οι Αμερικανοί εκδήλωσαν την προτίμησή τους σ αυτόν. Όμως, το αποτέλεσμα ήταν μια συντριπτική νίκη του εκπροσώπου των λαϊκών στρωμάτων Αχμαντινετζάντ και επιπλέον ο Ραφσαντζανί αναγκάστηκε να ευθυγραμμιστεί πλήρως με την εξωτερική πολιτική του νέου προέδρου και φυσικά στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος. Τώρα ενισχύουν το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα και συγχρόνως σχεδίασαν την καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων με πλήγματα νέου τύπου πυρηνικών όπλων διαστημικής τεχνολογίας, που το Ιράν δεν μπορεί να αποκρούσει. Τότε όμως απειλείται γενικευμένη αντιαμερικανική εξέγερση στην περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες. Γι αυτό στην Ουάσινγκτον φαίνεται να επικρατούν ψυχραιμότερες σκέψεις.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Το πολιτικό πεδίο σιγά σιγά αποκαλύπτεται.
Η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται και οι στόχοι της, όπου υπάρχουν, γίνονται εμφανείς. Τα γραμμάτια οφειλών για την επικράτηση της ΝΔ
ξεπληρώνονται με την εφαρμογή των δηλωμένων προεκλογικά προγραμμάτων (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) όσο και των αδήλωτων, λόγω πολιτικού κόστους, προθέσεων, όπως η αφαίμαξη των ασθενέστερων και η ενδυνάμωση των ισχυρών. Και ταυτόχρονα γίνεται φανερή η έλλειψη πολιτικής στους τομείς όπου δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι αυτόματοι πιλότοι, όπως στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Γενικότερα η κυβέρνηση «δραστηριοποιείται» πλέον έντονα, ανακτά πλήρη πρωτοβουλία σε όλα τα πεδία και, Έτσι, αναμένεται ένα θερμό καλοκαίρι, με απόντες τους πολίτες στα μπάνια τους, συμμορφούμενη πλήρως στις εντολές των Βρυξελών.
Γενική επίθεση στο εσωτερικό μέτωπο
Οργασμός νομοθετικών ρυθμίσεων θα επικρατήσει το καλοκαίρι, ώστε να έχουν ανοίξει όλα τα επώδυνα μέτωπα και να επιχειρηθεί κάποιο κλείσιμο το Σεπτέμβρη στην έκθεση της Θεσσαλονίκης με κάποια καλά λόγια και «ευνοϊκές»
προοπτικές. Τότε, άλλωστε, θα αρχίσουν και οι ζυμώσεις για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...
Στην οικονομία το δημοσιονομικό έλλειμμα με τις χαίνουσες μαύρες τρύπες επιχειρείται να καλυφθεί με την αφαίμαξη των μη εχόντων και θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό και την κύρια ευθύνη τη φέρει ομολογουμένως το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση πάντως και τότε εν πολλοίς της ΝΔ. θα ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη κάποια λαϊκή κατανόηση για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος των πολλών, αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα μια σκανδαλώδης εύνοια προς τους κατέχοντες, με φοροαπαλλαγές, μειώσεις κρατήσεων και ασφαλιστικών καταβολών, ενδεικτικές των κατευθύνσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρο το φάσμα των... διαρθρωτικών αλλαγών.
Στο κοινωνικό επίπεδο η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι ολομέτωπη (βλ. άλλο άρθρο). Ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του σημιτικού εκσυχρονισμού και των οδηγιών της Κομισιόν, το επιχειρεί τώρα η ΝΔ, με την ανοικτή ή σιωπηλή πασοκική συμπαράσταση. Η αρχή έγινε εναντίον των θεωρούμενων ως προνομιούχων στρωμάτων των εργαζομένων, των «ρετιρέ», στις ΔΕΚΟ και τις ημικρατικές τράπεζες, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ανοχή των κατώτερων στρωμάτων, που δεν αντιλαμβάνονται ότι επίκειται και η δική τους σειρά.
Στο πολιτικό επίπεδο (ή επίπεδο εξουσίας) σημειώνεται η πλήρης συνθηκολόγηση με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα οργανέτα-«δημοσιογράφους», μετά τις αψιμαχίες του «βασικού μετόχου» και τις δημοσιεύσεις-καταγγελίες για τους χρυσοκάνθαρους, πολυθεσίτες δημοσιογράφους. Εννοείται με κάποια κέρδη και στα δικά τους «παιδιά», παρά τις συνεχιζόμενες μεμψιμοιρίες τους. Αν όντως η κυβέρνηση ήθελε να επιβάλει κάποια τάξη στους ασύδοτους και θρασύτατους παρακυβερνητικούς εκδότες-εργολάβους, ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει την ιταμή παρέμβαση των Βρυξελών με μια απλή απειλή για δημοψήφισμα επί του ευρωσυντάγματος...
Σαν αντιστάθμισμα στις παραπάνω οπισθοχωρήσεις παρατηρείται μια προσπάθεια προσεταιρισμού στελεχών από τον «κεντρώο» ή και «κεντροαριστερό» χώρο. Μετά τον πράγματι καλό σκηνοθέτη Π.Βούλγαρη (που τελικά παραιτήθηκε μετά τις λυσσαλέες επιθέσεις των
κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» του πασοκικού συστήματος), το θ. Βαλτινό κ.λ,π., εθώπευσε το δυσαρεστημένο Αρσένη (βλ. και άλλο άρθρο) και έπεται συνέχεια. Δε θα είναι μικρή η επιτυχία, αν ευοδωθεί η απόπειρα, κάτι όχι απίθανο. Η ελκτική δύναμη της εξουσίας δεν είναι μύθος και η δυνατότητα αυτοδικαιολόγησης-εκλογίκευσης απύθμενη.
Παράδοση στις ΗΠΑ
Πολύ γρήγορα διέγνωσε ο Κ. Καραμανλής την εγγενή και αθεράπευτη αδυναμία της Ε.Ε. στο γενικότερο γεωστρατηγικό πεδίο και, παρά τον αρχικό γαλλικό προσανατολισμό του, έσπευσε να προσδεθεί άκριτα και, προφανώς χωρίς όρους (με μόνη τη δική του, έστω και προσωρινή, στήριξη) στο άρμα των ΗΠΑ. Ήσαν άλλωστε, οι περιστάσεις «ευνοϊκές», λόγω των προβλημάτων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έλλειψης βιασύνης των ΗΠΑ για τις βαλκανικές διευθετήσεις, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Αγνοεί», άραγε ότι το κόστος της όποιας υποχώρησης της τουρκικής ελίτ στο κουρδικό θέμα θα κληθεί να το πληρώσει η Ελλάδα στο Αιγαίο, την Κύπρο (και Θράκη;) ή ευελπιστεί ότι αυτά θα καθυστερήσουν;
Αντιμετωπίζει όμως η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ) ένα νέο, απροσδόκητο πρόβλημα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Μέχρι τώρα είχαν ως αυτόματο πιλότο πορείας τους τη δυνατότητα τάχα της αντιμετώπισης των πιέσεων καν προκλήσεων από τους γείτονες (την Τουρκία και τα Σκόπια άμεσα, τους υπόλοιπους προσεχώς) με την απειλή εμποδίων στην είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα συνεχή ραπίσματα που δεχόταν η χώρα μας και οι διαρκείς θωπείες προς τους γείτονες μας δεν τους πτοούσαν. Και ξαφνικά οι όποιες αυταπάτες και δικαιολογίες καταργούνται μετά τα περιφανή «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα, τη γενική εμπλοκή στα σχέδια της ευρωπαϊκής... ολοκλήρωσης και διεύρυνσης και τις αγγλικές ιταμότητες.
Τώρα πλέον ανακύπτουν ανάγλυφα τα πραγματικά προβλήματα από την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας μπροστά στην παθητικότητα των πολιτικών εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστεύει κανείς ότι οι της ΝΔ (και οι συνοδοιπορούντες) είναι ικανοί να σχεδιάσουν έοτω και μια υποτυπώδη αυτόνομη αμυντική πολιτική και συνακόλουθη πολιτική συμμαχιών; Ή, ακόμη χειρότερα, ότι θα ήθελαν κάτι τέτοιο; Και αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο να ορθωθούν αποκαλυπτικά μέσα στο καλοκαίρι που έφθασε, τουλάχιστο από τη μεριά της Τουρκίας.
Ανύπαρκτες αντιδράσεις
Θα περίμενε κανείς να έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες. Κόμματα, συνδικάτα, λαός, τύπος. Τελικά τίποτα» σχεδόν, δεν κινείται. Μερικές διαμαρτυρίες μόνο για την τιμή των όπλων. Μέσα στη ΝΔ, οι οπαδοί της οποίας φυσικά πλήττονται όμοια με τους άλλους, όλοι σχεδόν σιωπούν, πλην του Έβερτ (που σε λίγο θα θεωρείται, ίσως, γραφικός). Τα «γαλάζια παιδιά» ησύχασαν με την προοπτική ... της άρσης της μονιμότητας (αναλυτικά στο άλλο φύλλο), η ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέσης της από τη ΓΣΕΕ και η Ντόρα πλειοδοτεί. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον την αξιοπιστία τους. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εξαρτήματα του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζονται με ευτράπελη διάθεση. Εκεί οδήγησε ο κομματισμός τους. Και οι απλοί πολίτες παρακολουθούν με έκδηλη αμηχανία, χωρίς πυξίδα και αξιόπιστη καθοδήγηση. Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης...
Το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά σπαράσσεται. Τώρα, πλέον, ουδείς υπολογίζει την ηγεσία του. Ήταν που ήταν ο Γιωργάκης, εξεστόμισε πανηγυρικά και τον αντικρατικισμό του και αποτελειώθηκε μόνος του. Ο «αιφνιδιασμός» του με την πρόταση μομφής μόνον αυτόν δε βοήθησε. Ο Κ.Καραμανλής απαλλάχτηκε από την υποχρέωση ανασχηματισμού, αναβάλλοντας για
αργότερα το πικρό ποτήρι της Ντόρας, η οποία πάντως δέχτηκε πολύ σοβαρό πλήγμα με τη γνωστοποίηση της απόλυτης αντίθεσης της Κύπρου σε πιθανή ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών εκ μέρους της. Και οι επίδοξοι
διάδοχοι του Γιωργάκη επιδίδονται ανοικτά σε πράξεις αμφισβήτησης, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, όπου το νέο δίδυμο Βεναζέλου-Τσοχατζόπουλου επικράτησε καθαρά απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Οι δυστυχείς οπαδοί του
Γιωργάκη δεν ακούστηκαν πουθενά. Ούτως ή άλλως όμως οι θέσεις των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι
ταυτόσημες με αυτές της Ν.Δ. και η όποια αντίδραση θα είναι απλώς προσχηματική και «αντιπολιτευτική» και κανένα δεν πείθει.
Αλλωστε οι εντόπιοι και ξένοι υποκινητές των καπετανάτων δεν εναντιώνονται φυσικά στα κελεύσματα της Ε.Ε., ούτε, πολύ περισσότερο,
στα ευρύτερα αμερικανικά συμφέροντα και αυτό είναι πλέον σε όλους γνωστό.
Ο ΣΥΝ θα διαμαρτύρεται, και πολλές φορές ειλικρινώς, μετά την, ελαφρά έστω, στροφή προς τ' αριστερά, αλλά δύσκολα μπορεί να πείσει, δεδομένης της προσκόλλησης του στην Ε.Ε., που διατείνεται ότι μπορεί ν' αλλάξει προς κοινωνικότερες πολιτικές. Η υπερψήφιση, άλλωστε, από το ΣΥΝ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, υλοποίηση της οποίας είναι οι σημερινές κυβερνητικές επιλογές, θα τον ακολουθεί πάντοτε.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να κάνει σωστές επισημάνσεις, θα κινητοποιεί (για κομματικούς λόγους) μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του, όμως η «γλώσσα» του και, κυρίως, οι «ξύλινες» προτάσεις του δεν μπορούν να βρουν ευρύτερη ανταπόκριση.
Καμιά ελπίδα, λοιπόν;
Δεν είναι έτσι. Μπορεί να φανεί προσωρινά ότι περνούν τα μέτρα της κυβέρνησης και να «δικαιολογείται» η αδράνεια στους άλλους τομείς, όπως στα εθνικά θέματα, όμως τα προβλήματα θα γίνονται όλο και πιο έκδηλα, ο ομοούσιος δυϊσμός-δικομματισμός θα γίνει κοινή συνείδηση και η πραγματική αντίδραση δε θ' αργήσει. Αναγκαστικά.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Η πολυπόθητη λοιπόν συναίνεση για την Παιδεία φαίνεται ότι αποτελεί πλέον πραγματικότητα σε επίπεδο κομμάτων. Οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου τάχθηκαν εκ νέου υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων στην τελευταία προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή. Συμφώνησαν δηλαδή στην παράκαμψη της ρητής συνταγματικής επιταγής. Επικαλούνται υποκριτικά την απώλεια συναλλάγματος (αλήθεια για το τεράστιο εμπορικό μας έλλειμμα γιατί δε γίνεται λόγος;), λες και τα έσοδα από τα εδώ παραρτήματα ξένων ιδρυμάτων παραμένουν στη χώρα μας και ενώ οι ίδιοι έχουν οδηγήσει στη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα και στη συνακόλουθη αφαίμαξη του οικογενειακού εισοδήματος.
Ισχυρίζονται ότι τα ιδρύματα αυτά θα συμβάλλουν σε μια πιο δυναμική οικονομία, καθώς θα καλύπτουν ταχύτατα ανάγκες για στελεχικό δυναμικό σε νέους αναπτυσσόμενους τομείς ( εννοούν π.χ. υψηλής τεχνολογίας;)και μάλιστα ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Αποσιωπούν όμως ότι αυτές οι ανάγκες θα καλύπτονται από λίγους, δηλαδή από αυτούς που θα έχουν να πληρώσουν, ενώ δε μας εξηγούν για ποιο λόγο μεγάλο μέρος του ήδη υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού υψηλότατης στάθμης αδυνατεί να απορροφηθεί από την αγορά εργασίας. Και βέβαια ποιος θα ελέγχει αυτά τα ιδρύματα, που φυσικά δε θα είναι εκπαιδευτικά αλλά εμπορικά, που θα βλέπουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και ανά πάσα στιγμή θα μπορούν να κλείσουν, αν δεν είναι κερδοφόρα, όπως απέδειξε και η πρόσφατη παύση της λειτουργίας του κολλεγίου Lavern στην Κηφισιά, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες φοιτητές; Καθαρό εμπόριο ελπίδας, με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του ιδιωτικού κεφαλαίου για πελατεία.
Χρυσώνουν το χάπι, ισχυριζόμενοι ότι αναφέρονται σε ιδρύματα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, αποπροσανατολίζοντας από το κυρίαρχο που θα είναι η καταβολή διδάκτρων. Και βέβαια, ποιος ιδιωτικός φορέας θα δεχθεί να επενδύσει χωρίς την προοπτική κέρδους, αυτό θα ήταν ενδιαφέρον να απαντηθεί. Όσο δε για κάποιους δημόσιους φορείς (π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση) που, όπως ισχυρίζονται, θα μπορούσαν να επενδύσουν, αυτό μόνο ως κακόγουστο αστείο ηχεί, δεδομένης της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης και της εκτεταμένης διαφθοράς τους.
Στο ίδιο πνεύμα και οι πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για εναρμόνιση με τις αποφάσεις της Μπολόνιας. Αυτό θα οδηγήσει στον κατακερματισμό των πτυχίων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάτι που θα δίνει τη δυνατότητα προσέγγισης των ανώτερων βαθμίδων μόνο στα παιδιά των λίγων εύπορων οικογενειών.
Οι εξελίξεις αυτές θα έχουν ως αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η διαδικασία εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Η Παιδεία θα αποκτά συνεχώς πιο έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, δεδομένης της συνεχούς απαξίωσης των δημόσιων πανεπιστημίων, αφού και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν σιωπηλώς συμφωνήσει στη συνεχή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στα Τ.Ε.Ι..
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Μέχρι το καλοκαίρι η Ν.Δ. εμφανιζόταν να υπερέχει συντριπτικά απέναντι σ' ένα ΠΑΣΟΚ που παρέπαιε και η μόνη του φιλοδοξία φαινόταν να είναι ο περιορισμός της έκτασης της ήττας. Εάν το σκηνικό αυτό αποτυπωνόταν στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, θα προέκυπτε μια κραυγαλέα δυσαρμονία μεταξύ Κοινοβουλίου και εκλογικού σώματος και η Ν.Δ. θα είχε το πολιτικό δικαίωμα (συνταγματικά δεν προβλέπεται πλέον) να ζητήσει παραίτηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Η αυτοκτονία της Ν.Δ.
Όμως, με μία μόνο κίνηση, την επιλογή του Γ. Τζαννετάκου, η ηγεσία της Ν.Δ. κατάφερε να αναστρέψει το κλίμα και να αυτοκτονήσει.
Πάγωσε τα μέλη της και τους ψηφοφόρους της, όχι μόνο στο λεκανοπέδιο, αλλά σ' όλη την Ελλάδα.
Ανέδειξε σε παράγοντα της πολιτικής ζωής το Γ. Καρατζαφέρη.
Βοήθησε τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, που σε κάποιο βαθμό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.
Οδηγείται προς τις βουλευτικές εκλογές μεδιχασμένη ηγεσία (κόντρα Μεϊμαράκη-Σουφλιά.
Έτσι, το εκλογικό αποτέλεσμα ανέδειξε μεν τη Ν.Δ. ως πρώτη δύναμη, αλλά δεν της δίνει το δικαίωμα να ζητήσει τίποτα και η κυβέρνηση Σημίτη μπορεί να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο της!
Αν η Ν.Δ. δεν είχε επιλέξει τον Τζαννετάκο, αλλά κάποιο παραδοσιακό της στέλεχος, « ο Καρατζαφέρης δε θα κατέβαινε στις εκλογές ή, αν κατέβαινε, θα έπαιρνε ασήμαντο ποσοστό, η Ν.Δ. θα κέρδιζε Αθήνα, Πειραιά και άλλους δήμους από τον πρώτο γύρο, θα κέρδιζε στο δεύτερο γύρο όλους τους δήμους και τις νομαρχίες που έχασε οριακά και την Υπερνομαρχία.
Καταλαβαίνουμε ποιο θα ήταν σήμερα το πολιτικό κλίμα!
Οι δυσκολίες του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά η κατάσταση διαγράφεται δύσκολη για το ΠΑΣΟΚ. Έχουν πρώτα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προέκυψαν από τις εκλογές. Οι απώλειες τους ήταν σοβαρές. Τα ερωτήματα που ανέκοψαν από τις ιλιγγιώδεις εκλογικές δαπάνες [π.χ. ο Παπουτσής είχε 530 τηλεοπτικές διαφημίσεις(!), όταν η δεύτερη Μπακογιάννη είχε 187] θέλουν απαντήσεις. Η προπαγάνδισή τους (επικοινωνιακή πολιτική!) υπήρξε χαμηλού επιπέδου, π.χ. κατηγορούσαν τη Ν.Δ. για πολιτικοποίηση των εκλογών, όταν οι ίδιοι έκαναν το ίδιο, επικεντρώνοντας τα βέλη τους σε τριτεύοντα θέματα. Έχουν να απολογηθούν για τον άξεστο τρόπο με τον οποίο επεχείρησαν να παίξουν το χαρτί των ακροδεξιών.
Κυρίως, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα, όχι για να τα λύσουν, φυσικά, αλλά για να αποπροσανατολίσουν απ' αυτά. Και δεν είναι πλέον εύκολο. Ηοικονομία απειλείται με έκρηξη. Η ακρίβεια και η ανεργία επελαύνουν.Οι αλχημείες στους δημοσιονομικούς πίνακες τους εξευτέλισαν. Στα ελληνοτουρκικά, τον ευρωστρατό, το Κυπριακό οι μειοδοσίες δε μπορούν να καλυφθούν εν ονόματι της εισόδου (;) της Κύπρου στην Ε.Ε., που ούτως ή άλλως είναι αφ' εαυτής αρνητική εξέλιξη.
Πέρα απ' αυτά, ή λόγω ακριβώς αυτών, είναι φανερό σ' όλους ότι το ΠΑΣΟΚ είναι, πλέον, φορέας, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η διατήρηση της εξουσίας ως αυτοσκοπός. Και αυτό έχει σοβαρές παρενέργειες. Η αμφισβήτηση από μέσα θα είναι διπλή : από τους «αντιεκσυγχρονιστες», που σιγά σιγά αναθαρρούν, και από τους περί το Λαλιώτη, που
προωθούν τη διαρχία με σκοπό τον περιορισμό μέχρι και εκπαραθύρωση του Σημίτη. Γι' αυτό όλα είναι ανοιχτά, μέχρι και αιφνίδιες εκλογές από το Σημίτη, αν δει κάποιο ευνοϊκό γι'αυτόν σημείο, είτε για προσωπική επικράτηση είτε για ηρωική έξοδο.
Γιατί ο Γ. Τζαννετάκος;
Το ερώτημα που καίει τους νεοδημοκράτες και απασχολεί όλους τους υπόλοιπους είναι: ποιος και γιατί επέλεξε το Γ.Τζαννετάκο;
Μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι πίσω από την ευφράδεια του αρχηγού της Ν.Δ. κρύβεται ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές ικανότητες, που επεχείρησε με λάθος πρόσωπο να επαναλάβει την εκδοχή Κατριβάνου.
Αν, όμως, τέτοιες επιλογές δε γίνονται τόσο αβασάνιστα, πρέπει να δεχτούμε ότι ο Τζαννετάκος επιβλήθηκε στη Ν.Δ. Εκτιμούμε τα
εξής:
Ο Γ.Σουφλιάς εκφράζει την αμερικανική επιρροή στη Ν.Δ. Όταν επέστρεψε στη Ν.Δ., που μέχρι τότε εξέφραζε μόνο ένα μέρος από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, είχαμε γράψει στην «Ε» ότι οι ΗΠΑ αποδέχονται πλέον και τη Ν.Δ. ως ενδεχόμενη κυβέρνηση και όρισαν τοποτηρητή στο κόμμα.
Ο Κ. Καραμανλής επισκέφτηκε πρόσφατα τις ΗΠΑ. Επειδή, φυσικά, δε σκοπεύει να ασκήσει πολιτική διαφορετική από το ΠΑΣΟΚ, άρα να. στηριχτεί στον ελληνικό λαό, γνωρίζει ότι πρέπει να εξασφαλίσει την υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας του ξένου παράγοντα. Πήγε, λοιπόν, στις ΗΠΑ για το O.K., στις οποίες ΗΠΑ κυριαρχεί σήμερα το εβραϊκό λόμπι, με την κυβέρνηση Μπους να απαιτεί με τον πιο ιταμό τρόπο από τους πάντες τα πάντα, πολλώ μάλλον από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας. Ο Κ.Καραμανλής, για άλλη μια φορά, ευθυγραμμίστηκε πλήρως και, επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, ξέχασε όποιες διαφοροποιήσεις και ήρθε πρόθυμος να πειθαρχεί στους όποιους τοποτηρητές (μεταξύ αυτών και στην πρεσβεία του Ισραήλ).
Όλοι ισχυρίζονται, πλέον, ότι η επιλογή Τζαννετάκου ήταν πρόταση του Γ.Σουφλιά (και ο ίδιος ο Σουφλιάς το ισχυρίζεται αυτό!). Αυτό που δε φάνηκε είναι ότι ο Μητσοτάκης προώθησε τον Τζαννετάκο ως υποψήφιο υπερνομάρχη, ενώ εκλογικά ενίσχυσε τον Καρατζαφέρη, του οποίου έκανε την τιμή να τον συναντήσει προεκλογικά. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα του Μητσοτάκη να προβλέψει τις συνέπειες αυτής της επιλογής: την αποδυνάμωση του Καραμανλή, που επιτρέπει στη Ντόρα να διατηρεί ακέραιες τις προσωπικές της φιλοδοξίες.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, η επιλογή Τζαννετάκου αποσκοπούσε:
Να παρατείνει την παραμονή της κυβέρνησης Σημίτη, για να εξοφληθούν και άλλα γραμμάτια, με πρώτο το Κυπριακό.
Όταν και αν ο Καραμανλής γίνει πρωθυπουργός στις ερχόμενες εκλογές, να μην πάρει ένα ποσοστό που θα τον καταστήσει παντοδύναμο, αλλά να διαθέτει οριακές πλειοψηφίες, που θα τον κάνουν να υποκύπτει σε κάθε πίεση.
Ο Κ. Καραμανλής, με την αποδοχή της υποψηφιότητας Τζαννετάκου, απέδειξε ότι δε διαθέτει την πολιτική ικανότητα να καταλάβει πού τον οδηγεί αυτή η επιλογή ή ότι δε διαθέτει το σθένος να την αρνηθεί. Ή και τα δύο μαζί.
Η αριστερά
Το ΚΚΕ λειτούργησε για άλλη μια φορά με στενά κομματικά κριτήρια. Με τη δικαιολογία ότι μια μερίδα του ΣΥΝ ήθελε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκε τη συνεργασία με τα άλλα στελέχη του ΣΥΝ και του ευρύτερου χώρου που δεν την ήθελαν, ούτε δείχνουν διάθεση συμμετοχής στη νομή οποιασδήποτε εξουσίας και έχουν μια συνεπή αριστερή στάση. Δεν περιορίστηκε στη δίκαιη (και θεμιτή) κριτική άλλων, αλλά έβρισκε μόνο αρνητικά σ' όποιον δε συνεργάστηκε μαζί του! Ο Μ.Γλέζος π.χ. ήταν κακός, γιατί ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Δ.Τσοβόλας ξεχάστηκε ότι ήταν υπουργός του ΠΑΣΟΚ!
Η συνεργασία με το ΔΗΚΚΙ δεν απέδωσε. Παρ'όλ' αυτά επιμένει σε μια συνεργασία μαζί του και στις βουλευτικές εκλογές, γιατί πιστεύει ότι το ΔΗΚΚΙ δεν έχει τη δυνατότητα να του δημιουργήσει προβλήματα.
Μετά τις εκλογές αρνείται να δει την πραγματικότητα και επαναλαμβάνει τα καθόλου πειστικά: «πήγαμε καλά, συνεχίζουμε πιο δυναμικά». Πού οδηγείται, όμως, μ'αυτές τις αντιλήψεις;
Ο ΣΥΝ όχι μόνο κατάφερε να διασωθεί, αλλά με κάποιες σωστές επιλογές προσώπων κέρδισε εντυπώσεις σε μεγάλους δήμους και νομούς που κατέβηκε αυτόνομα.
Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ απέδωσε κάποια αξιώματα, αλλά με μειωμένα ποσοστά.
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, του ΣΥΝ είναι ότι στην ουσία δεν αποτελεί ένα κόμμα, αλλά συστεγάζει ανθρώπους απ' όλο το πολιτικό φάσμα, από τους πιο προοδευτικούς μέχρι τους πιο αντιδραστικούς, με τους τελευταίους να είναι οι προνομιακοί αποδέκτες των εοκικών κονδυλίων. Αυτή η κατάσταση δε μπορεί να διαιωνίζεται. Σύντομα οι ισορροπίες του
Ν.Κωνσταντόπουλου δε θα αποδίδουν πια και ο καθένας θα υποχρεωθεί ν' αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει». Αλλωστε στο ΠΑΣΟΚ ετοιμάζουν σχέδια εκλογικού νόμου στα μέτρα μιας κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, την οποία ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΝ αποδέχεται.
Το ΔΗΚΚΙ ως κεντρική γραμμή επέλεξε τη συνεργασία με το ΚΚΕ, με προφανή σκοπό την επάνοδο του Δ. Τσοβόλα στα βουλευτικά έδρανα μέσω των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Με τον τρόπο, όμως, που γίνεται αυτή η συνεργασία, το ΔΗΚΚΙ, παρ' ότι από την ίδρυση του κρατάει μια συνεπή αντιπολιτευτική στάση, παύει πια να απευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος των αρχικών του οπαδών και ψηφοφόρων. ’λλωστε, παρότι το ΔΗΚΚΙ σ' ελάχιστες περιοχές διαθέτει ισχυρές οργανώσεις, παρατηρήθηκαν διαφοροποιήσεις από την κεντρική γραμμή (αυτόνομη κάθοδος ή άλλες συνεργασίες).
Αξιοσημείωτο, τέλος, είναι ότι, όπου κάποια μικρή οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είχε δυνάμεις για να κατέβει αυτόνομα, συγκέντρωσε ένα ποσοστό 2-3%, από το οποίο ένα μικρό μόνο μέρος ήταν κομματικό. Η ποιότητα αυτών των ψηφοφόρων, αν ενεργοποιηθούν, μπορεί να συμβάλει (υπό προϋποθέσεις) σε μια αναγέννηση της αριστεράς, για την οποία σύντομα θα αναφερθούμε στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ.
Όσο για το περίφημο μήνυμα, αν κάποιοι πρέπει να πάρουν ένα μήνυμα από τις εκλογές είναι αυτό το 2-3% μαζί με όποιους άλλους αντέχουν και δεν αλλοτριώνονται μέσα στο σημερινό κλίμα: μας αξίζει μια καλύτερη μοίρα, ας προσπαθήσουμε γι' αυτήν.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ προσκαλεί τους φίλους του στην ετήσια συνεστίασή του, που θα πραγματοποιηθεί στα γραφεία μας το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, ώρα 8μ.μ..
Θα συζητήσουμε για τις πολιτικές εξελίξεις, θα απολαύσουμε ωραίους μεζέδες, θα ακούσουμε ζωντανή μουσική και θα χορέψουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Η συνεστίαση του ΑΣΚΕ
Στις 16/10 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ.
Στις ομιλίες τους ο Σ. Στενός αναφέρθηκε στη σημερινή πολιτική κατάσταση και ο Ν. Καργόπουλος στην ιστορία και την προοπτική του ΑΣΚΕ. Ιδιαίτερο τόνο έδωσε φέτος η νεολαία μας, με το ζωντανό μουσικό πρόγραμμα που μας προσέφερε. Επίσης συγκεντρώθηκε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, με το οποίο καλύψαμε ένα μέρος από τα χρέη μας.
Η επόμενη συνάντηση θα γίνει στις αρχές του νέου έτους, για το κόψιμο της πίτας.
Τα οικονομικά του ΑΣΚΕ
Συνεχίζεται η προσπάθεια για την περαιτέρω εξόφληση των χρεών μας, που θα μας επιτρέψει να κινηθούμε με περισσότερη άνεση στο μέλλον.
Με τα σημερινά δεδομένα και το ρυθμό εξόφλησης των χρεών μας δεν είναι δυνατό, δυστυχώς, να σκεπτόμαστε καν συμμετοχή σε ενδεχόμενες εκλογές την άνοιξη, κάτι που θα είναι αρνητικό, δεδομένης της συνεχώς αυξανόμενης απήχησης που έχει το ΑΣΚΕ και της μικρής, αλλά σημαντικής για μας, οργανωτικής ανάπτυξης που εμφανίζεται.
Η νεολαία του ΑΣΚΕ
Πάντα το ΑΣΚΕ είχε νεολαίους, που βοηθούσαν με διάφορους τρόπους την προσπάθειά του. Όμως, ήταν μικρός ο αριθμός τους, δε λειτούργησαν ξεχωριστά από τους μεγαλύτερους σε ηλικία, δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τα προβλήματα και τις προοπτικές της ελληνικής νεολαίας και δεν υπήρξε κάποια συστηματική παρέμβαση.
Όλ αυτά γίνονται από το Σεπτέμβρη, οπότε δημιουργήθηκε ένας μικρός πυρήνας ενεργών νεολαίων του ΑΣΚΕ, που συγκεντρώνεται στα γραφεία μας κάθε Πέμπτη στις 8.30 μ.μ.
Πρώτο βήμα είναι η έκδοση διακήρυξης της νεολαίας του ΑΣΚΕ, που σας την επισυνάπτουμε με την ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και θα διανέμεται στους χώρους που κινείται νεολαία, παράλληλα με το μοίρασμα της προκήρυξης με τις θέσεις του ΑΣΚΕ για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όποιος νέος ή νέα φίλος ή φίλη του ΑΣΚΕ θέλει μπορεί να παραβρίσκεται στις συναντήσεις της Πέμπτης ή να τηλεφωνεί για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων.
Η ιστοσελίδα του ΑΣΚΕ
Σημαντικός είναι ο αριθμός των επισκεπτών της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ. Με αιχμή τις μέρες των δύο εκλογικών αναμετρήσεων (κυρίως των εθνικών) ο μέσος όρος για όλο το 2004 είναι 26 επισκέπτες την ημέρα. Τον Οκτώβριο ο μέσος όρος είναι 36 (1071 επισκέπτες).
Η ιστοσελίδα περιέχει τις ανακοινώσεις, τις ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ, τις εκδόσεις, τις προκηρύξεις και τις αφίσες του ΑΣΚΕ.
Οι επισκέπτες δεν είναι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από κάθε χώρα όπου υπάρχουν Έλληνες, κυρίως τις ΗΠΑ.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Διήμερη συνδιάσκεψη με θέμα «Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελλάδα πολιτικοοικονομικές εξελίξεις» διοργανώνει η «Χριστιανική Δημοκρατία» στις 20 και 21 Νοεμβρίου, 5-9.30μ.μ. σε αίθουσα επί της οδού Ρεθύμνου 1Α (κοντά στο Μουσείο). Ένας από τους 14 εισηγητές θα είναι και το μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Λεοντόπουλος. Η συνδιάσκεψη προβλέπεται ενδιαφέρουσα.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Η εφημερίδα «Έθνος» στις 19/10/08 έφερε στο φως εμπιστευτικό τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στα Σκόπια προς το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, τους υπουργούς Εξωτερικών και ’μυνας και το Γενικό Επιτελείο των ΗΠΑ, με το οποίο αποδεικνύονται αυτά που τόσο καιρό υποστηρίζει το ΑΣΚΕ και περιλαμβάνονται στην τελευταία του έκδοση για τη Μακεδονία, δηλ. 1) ότι ο κ. Νίμιτς δεν είναι ένας ανεξάρτητος μεσολαβητής, αλλά εντολοδόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και 2) ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο άθλιος υπάλληλός του δεν είναι καν μεσολαβητές, αλλά υποστηρικτές και καθοδηγητές της μιας πλευράς, δηλ. των Σκοπίων.
Συγκεκριμένα, το τηλεγράφημα αποκαλύπτει ότι η τελευταία πρόταση Νίμιτς είχε προσυμφωνηθεί στις 25-27/7/2008 στα Σκόπια στις συζητήσεις που είχαν η αμερικανίδα πρεσβευτής Μιλοβάνοβιτς, ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Χιλ και οι Τσερβένκοφσκι-Γκρούεφσκι, ερήμην της Ελλάδας. Η εντολή ήταν να παραμείνει τα τηλεγράφημα απόρρητο για 10 χρόνια(!) και τη γνησιότητά του δεν τόλμησε να αμφισβητήσει καμιά αμερικανική υπηρεσία.
Επί της ουσίας
Η πρόταση Νίμιτς είναι η διπλή ονομασία, «Βόρεια Μακεδονία» για τους διεθνείς οργανισμούς και «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για το εσωτερικό. Στις διμερείς σχέσεις είναι θέμα κάθε χώρας να επιλέξει ένα από τα δύο ονόματα. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, αν δεχθεί την πρόταση, θα υποχρεωθεί να πιέζει μία μία χώρα να αλλάξει το όνομα με το οποίο έχει αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων!
Όπως εξηγούμε στο ΑΣΚΕ-5, οι Σκοπιανοί και οι καθοδηγητές τους δεν απαιτούν το όνομα της Μακεδονίας (έστω σύνθετο) ως αυτοσκοπό και τελική επιδίωξη, αλλά ως μέσο με το οποίο θα κατοχυρώσουν την αναγνώριση «μακεδονικού έθνους» με «μακεδονική γλώσσα», που με τη σειρά του θα τους «νομιμοποιήσει» στις επεκτατικές τους βλέψεις εναντίον της Ελλάδας. Η διαπραγμάτευση, λοιπόν, από πλευράς Ελλάδας θα έπρεπε να ξεκινά από τον όρο της απάλειψης των αναφορών περί «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής γλώσσας» από κάθε επίσημο κείμενο της ΠΓΔΜ, κάτι που δε γίνεται. Έτσι Αμερικανοί και Σκοπιανοί, όπως ομολογείται και στο τηλεγράφημα, θέλουν να αφήσουν το ζήτημα εκτός διαπραγματεύσεων και να το περάσουν στη «ζούλα» μέσω της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ, που ελέγχεται από τις ΗΠΑ: «Η γλώσσα και η εθνικότητα θα καλούνται μακεδονική, αλλά αυτό θα μπορούσε να το χειριστεί κανείς σιωπηρά
», προτείνουν οι Αμερικανοί.
Ο παραγκωνισμός του Γκρούεφσκι και του έμπιστού του διαπραγματευτή Διμιτρόφ και η ανάθεση της αρμοδιότητας αποκλειστικά στον «μετριοπαθή» Τσερβένκοφσκι δείχνει την αγωνία της διοίκησης Μπους να τελειώνει με το θέμα πριν τη λήξη της θητείας της και πριν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ το Δεκέμβριο, οπότε θα επιχειρήσει πάλι την ένταξη των Σκοπίων. Επομένως υπάρχει ο κίνδυνος να αυξηθούν οι πιέσεις προς τη δική μας πλευρά για παραπέρα υποχωρήσεις.
Πώς αντιδρά η Ελλάδα;
Το θέμα, λοιπόν, είναι πώς αντιδρά η Ελλάδα. Αν κρίνουμε από τα κατορθώματα του πατρός την περίοδο 1990-93, δεν πρέπει να έχουμε πολλές αυταπάτες ότι οι παραπάνω μεθοδεύσεις τυγχάνουν της ανοχής της θυγατρός Ντόρας, με αντάλλαγμα την αμερικανική υποστήριξη για την προώθησή της στην πρωθυπουργία. Το τηλεγράφημα λέει πως «οι Έλληνες θα το δεχτούν αυτό, αν δεν τους ζητηθεί ευθέως να το κάνουν
Απλώς αφήστε το να αποτελέσει μέρος του παραρτήματος της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.» Πού οφείλεται αυτή η αισιοδοξία Αμερικανών και Σκοπιανών; Πιστεύουν ότι σύντομα θα υποχωρήσει ή θα πέσει ο Καραμανλής;
Ελπίζουμε ότι η άλλη πλευρά (Καραμανλής, Παπούλιας, Μολυβιάτης κ.λπ.) συνεχίζει, τουλάχιστον, να προβάλλει τη «μισή» αντίσταση που φάνηκε και στο Βουκουρέστι και ότι αυτοί «διέρρευσαν» το τηλεγράφημα στο «Έθνος», ιδιοκτησίας Μπόμπολα, ο οποίος συνεχίζει να κάνει «χρυσές δουλειές» (πιο «χρυσές», για την ακρίβεια) και με την κυβέρνηση της Ν.Δ., αφού προηγουμένως (υποθέτουμε) το «αλίευσαν» κάποιοι Ελληνοαμερικανοί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αυτή η πολιτική, που διαδέχθηκε την εγκληματική απραξία των κυβερνήσεων Σημίτη-Πάγκαλου-Γιωργάκη, συνεχίζει να φέρνει κάποια θετικά αποτελέσματα. Ο Παναμάς, το Μεξικό και η Λ.Δ. Κονγκό άλλαξαν στάση και ανακοίνωσαν ότι στο εξής και μέχρι την οριστική συμφωνία με την Ελλάδα δε θα αποκαλούν πλέον το γειτονικό κράτος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά ΠΓΔΜ.
Η αναστροφή του κλίματος θα μπορούσε να επιταχυνθεί, αν η Ελλάδα ακολουθούσε μια πιο αποφασιστική πολιτική, με πρώτη κίνηση την απαίτηση να αντικατασταθεί ο υπάλληλος που παριστάνει το μεσολαβητή. Ολόκληρη η πρότασή μας περιέχεται στο ΑΣΚΕ-5.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με την χιτλερικού τύπου εισβολή των Ισραηλινών στις παλαιστινιακές περιοχές είναι αποτέλεσμα ενός αδιεξόδου με βαθιές ιστορικές ρίζες.
Το Κράτος του Ισραήλ Η βίαια εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, με την εκδίωξη 3.5 εκατομμυρίων Παλαιστίνιων από τα εδάφη τους από τις σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, που δρούσαν υπό την κάλυψη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ώστε να τα εποικίσουν οι Εβραίοι της διασποράς, άφησε ένα μόνιμο σημείο κρίσης με τους αραβικούς λαούς.
Το ιδεολόγημα του "περιούσιου λαού", που καταδιώκεται από εχθρούς και έχει .κληρονομικό δικαίωμα στα εδάφη που αναφέρει η Βίβλος, έχει ποτίσει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, την ισραηλινή κοινωνία και τους εβραίους της διασποράς, παρά τις μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις.
Το Ισραήλ οικοδομήθηκε ως επιθετικό κράτος -πολεμική μηχανή και μετρά τέσσερις πολέμους, το 1948 με την ίδρυση του εναντίον των αραβικών κρατών που ήταν αντίθετα με την αναγνώρισή του , το 1967 με την Αίγυπτο, το 1973 με τη Συρία και το 1978 με το Λίβανο.
Η στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ έναντι των Αράβων οφείλεται στην μεγάλη οικονομική και τεχνολογική βοήθεια των ΗΠΑ, στα κεφάλαια των Εβραίων της διασποράς και στο γεγονός ότι οι εκτός Ισραήλ Εβραίοι, και ιδιαίτερα οι Εβραίοι των ΗΠΑ, υπηρετούν για ένα διάστημα στον ισραηλινό στρατό ή σε συναφείς υπηρεσίες.
Το Ισραήλ αποτελούσε για τις ΗΠΑ τοπικό χωροφύλακα, ώστε να ελέγχει τα ριζοσπαστικά αραβικά καθεστώτα που εκδιώξανε την αποικιοκρατία.
Όταν η αμερικανοβρετανική διαμάχη για τον έλεγχο των αραβικών πετρελαίων έληξε υπέρ των ΗΠΑ, αυτές προσεταιρίσθηκαν τις πιο συντηρητικές αραβικές ελίτ. Έτσι οι ΗΠΑ σχετικά ισορρόπησαν την πολιτική τους μεταξύ Αράβων και Ισραήλ.
Η Συμφωνία του 'Οσλο
Ο απρόσκοπτος έλεγχος των πετρελαίων προϋπέθετε τον περιορισμό των κρίσεων μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Για το σκοπό αυτό οι ΗΠΑ πρωτοστάτησαν στην υπογραφή των συμφωνιών ειρήνης Ισραήλ-Αιγύπτου το 1979 στο Καμπ Ντέϊβιντ, το 1991 στη Μαδρίτη μεταξύ Ισραήλ- Συρίας-Ιορδανίας- Λιβάνου και το 1993 στο Όσλο μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστινίων.
Η συμφωνία του 1993 ήταν λεόντειος εις βάρος των Παλαιστίνιων. Τους παραχωρούσε ορισμένες περιοχές απομονωμένες μεταξύ τους υπό μορφή γκέτο, που αποτελούν το 4,4 % (σ.σ !) του συνόλου της Παλαιστίνης. Οι παλαιστινιακές περιοχές ελέγχονται περιμετρικά από τις ισραηλινές αρχές, που επιβάλουν σε κάθε είδους εξευτελισμό τον παλαιστινιακό πληθυσμό.
Οι παλαιστινιακές περιοχές είναι περικυκλωμένες από οικισμούς εποίκων, οι οποίοι δρουν ως πολιτοφυλακή. Η συμφωνία του Όσλο δεν προέβλεπε την επιστροφή των 3.5 εκατομμυρίων προσφύγων, ούτε την επίλυση του μείζονος προβλήματος σε ποιον θα ανήκει η Ιερουσαλήμ.
Το Ισραήλ υπονόμευσε από την αρχή την συμφωνία του Όσλο κτίζοντας νέους οικισμούς και μεταφέροντας νέους εποίκους γύρο από τις παλαιστινιακές, περιοχές, οι οποίοι προβαίνουν, όπως οι, πριν το 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, σε εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων, τα οποία παραμένουν ατιμώρητα. Διώχνουν τους Παλαιστίνιους από τις καλλιέργειες τους, γκρεμίζουν τα σπίτια τους, τους αποκλείουν, ώστε να μην αποκτήσουν οικονομική αυτοδυναμία.
Στην πραγματικότητα σταθερή πολιτική του Ισραήλ παραμένει η εθνοκάθαρση. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, που είχε διακηρυγμένη θέση υπέρ της συνύπαρξης με τους Παλαιστίνιους, δολοφονήθηκε.
Η Νέα Ιντιφάντα
Αλλά και από την πλευρά των Παλαιστινίων η συμφωνία του Όσλο προκάλεσε αντιδράσεις εις βάρος του Αραφάτ, του οποίου η στάση κατηγορήθηκε έντονα ως φιλοαμερικανική. Η ηγεσία του είχε αποδυναμωθεί και γι' αυτό στις συνομιλίες του Καμπ Ντέϊβιντ στο τέλος του 1999 με αρχές του 2000 με τον Μπάρακ δεν συμφώνησε και λίγο αργότερα ξεκίνησε η νέα ιντιφάντα.
Το Ισραήλ, μετά την εκλογή του Σαρόν στις αρχές του 2001, ακολούθησε πολιτική προκλήσεων, ώστε ν' αντιδράσουν οι Παλαιστίνιοι και να έχει την δικαιολογία επεμβάσεων. Έτσι ξεκίνησε μια συστηματική καταπίεση εις βάρος των Παλαιστίνιων με δολοφονίες ηγετικών στελεχών και πολιτών, ακόμη και παιδιών. Εφαρμόζει βασανιστήρια και απίστευτες ωμότητες, που συναγωνίζονται τις χιτλερικές μεθόδους, που για πολλούς ισραηλινούς στρατιωτικούς αποτελούν πρότυπο.
Η "Τρομοκρατία" και η στάση των ΗΠΑ Το μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 αμερικανικό "δόγμα" του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, έδωσε την πλήρη κάλυψη στο Ισραήλ να προχωρήσει στην, κατ' αυτό, "τελική λύση" . Δηλ. ένα κατ' επίφαση παλαιστινιακό κράτος με ηγεσία και δομές πλήρως ελεγχόμενες από το Ισραήλ και με Αραβες πολίτες δεύτερης κατηγορίας, όπου οι συνθήκες καταπίεσης θα οδηγήσουν τους Παλαιστίνιους σε νέα εξορία.
Η πρόσφατη βάρβαρη εισβολή αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των οργανώσεων της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης και των πιο μαχητικών στελεχών τους. Παράλληλα επιδιώκουν την εκδίωξη του Αραφάτ και την ανάδειξη άλλου αρεστού, σ' αυτούς, ηγέτη. Η πολιτική αυτή οδηγεί το Ισραήλ σε αδιέξοδο και ξεσηκώνει παγκόσμια κατακραυγή εις βάρος του, παρά τον ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ από το εβραϊκό στοιχείο.
Οι ΗΠΑ, σε αντίθεση με προηγούμενες περιόδους και ιδιαίτερα με κυβέρνηση ρεπουμπλικάνων, στηρίζει ανοικτά-και παράλογα-την πολιτική του Ισραήλ, που εξόφθαλμα υπονομεύει τα αμερικανικά συμφέροντα στο χώρο των πετρελαίων.
Οι ρεπουμπλικάνοι, που στηρίζονται παραδοσιακά από το αγγλοσαξονικό λόμπι των εταιρειών πετρελαίου κυριαρχούνται πλέον από το εβραϊκό στοιχείο που χαράζει την πολιτική τους. Οι βασικοί άξονες της εξωτερικής πολιτικής τους, δηλ. ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατία" και η επίδειξη δύναμης με ανάληψη μονομερούς-όπως διατείνονται-πολεμικής δράσης, δηλ. χωρίς συμμάχους, κατά χωρών που ορίζουν οι ΗΠΑ ως εχθρούς, τις έχουν οδηγήσει σ' ένα επικίνδυνο αδιέξοδο όχι μόνο με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και εσωτερικά με τις αντιθέσεις των μπλοκ εξουσίας. Οι παλινδρομήσεις και οι αντιτιθέμενες πολιτικές γραμμές της αμερικανικής πολιτικής είναι πρωτοφανείς.
Η στήριξη του Ισραήλ με το πρόσχημα Γη. νόμιμης άμυνας κατά της τρομοκρατίας των Παλαιστινίων προκαλεί πολλαπλές συνέπειες σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.
Εμφανίζονται οι αμερικανοί να άγονται και να φέρονται από το Σαρόν. Ο Σαρόν εξευτελίζει πλήρως, με αμερικανική στήριξη, την Ε.Ε. και έτσι αποκλείεται εναλλακτική παρέμβαση στην κρίση. Αποδυναμώνονται οι ευρωπαϊστές και η κάστα τους. Αποδυναμώνονται πλήρως τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα. Φουντώνει η οργή κατά των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όχι μόνο στους Αραβες, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η αμερικανική και βρετανική επέμβαση στο Ιράκ παραπέμπεται στις καλένδες.
Είναι πιθανό ότι οι ΗΠΑ για την αποτροπή μιας γενίκευσης της κρίσης να υιοθετούν την απομάκρυνση του Σαρόν και του Αραφάτ, θεωρούμε ότι με τις παρούσες συνθήκες αυτό είναι ανέφικτο σ' ότι αφορά τον Αραφάτ. Μετά από τόσες θυσίες και αίμα, όποιος διαδεχθεί τον Αραφάτ, έστω και με υπόδειξη του, χωρίς να διασφαλίσει εκ των προτέρων ένα πραγματικό παλαιστινιακό κράτος θα χαρακτηρισθεί προδότης και ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, Χωρίς αντάλλαγμα την αποπομπή Αραφάτ, ούτε ο Σαρόν είναι πιθανόν ότι θα παραιτηθεί άμεσα.
Η τωρινή κρίση εγκυμονεί κινδύνους βίαιων εξελίξεων με ευρύτερες ανακατατάξεις πολιτικές και γεωστρατηγικές, τέτοιες που οι ρόλοι θυμάτων και θυτών ν' αλλάξουν άρδην. Ο φόβος αυτός είναι πολύ πιθανόν ότι θα υποχρεώσει τις ΗΠΑ να επιβάλλουν στο Ισραήλ την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Το εάν θα μπορούν να το ελέγξουν κιόλας, όπως επιδιώκουν ΗΠΑ και Ισραήλ με την προώθηση αρεστής σ' αυτούς παλαιστινιακής ηγεσίας, είναι προς το παρόν, τουλάχιστον, ανέφικτο...
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Στην ελληνική Θράκη και με έδρα την Ξάνθη ιδρύθηκε «Πολιτιστική Εκπαιδευτική Εταιρεία της Μειονότητας της Δυτικής Θράκης» (ΠΕΚΕΜ). Και μόνο το γεγονός ότι πρόεδρός της είναι ο διαβόητος τ. βουλευτής Γκαλίπ αποδεικνύει ότι πρόκειται για πειθήνιο όργανο του κεμαλικού κράτους, από το οποίο και χρηματοδοτείται (ακόμη και στο καταστατικό προβλέπονται «δωρεές από το εξωτερικό»). Αποφεύγει στον τίτλο της να διευκρινίσει (όπως όφειλε) για ποια μειονότητα πρόκειται, γιατί θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσει «μουσουλμανική», ενώ η Τουρκία (και ο Γιωργάκης) τη χαρακτηρίζει «τουρκική», παραβαίνοντας τη Συνθήκη της Λοζάνης.
Οι στόχοι που περιέχονται στο καταστατικό είναι αποκαλυπτικοί: Καλλιέργεια της τουρκικής γλώσσας, ανάδειξη του τουρκικού πολιτισμού(!), έρευνα των προβλημάτων που απασχολούν τη μειονότητα κλπ. Το πιο επικίνδυνο: «Να προβεί στην ίδρυση σχολείων πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών» (άρθρο 5). «Να ανεγείρει και να μισθώνει κτίρια, για να στεγαστούν τα παραπάνω εκπαιδευτικά ιδρύματα» (άρθρο 6). «Να συνεργαστεί με φυσικά ή νομικά πρόσωπα
στον ευρωπαϊκό, βαλκανικό και ευρύτερο διεθνή χώρο
», δηλ. τα ιδρύματα αυτά θα τεθούν ουσιαστικά υπό τον έλεγχο του κεμαλικού κράτους, που θεωρεί την εκπαίδευση ως έναν από τους τομείς που δεν επιτρέπεται η παραμικρή απόκλιση από τη γραμμή του.
Με την εταιρεία αυτή η Τουρκία επιδιώκει να κλιμακώσει την επέμβασή της στα εσωτερικά της Ελλάδας, να νομιμοποιήσει δεκάδες νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς, που λειτουργούν σήμερα χωρίς άδεια, να ιδρύσει τουρκικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ως παράρτημα πανεπιστημίου της Τουρκίας και να «ξαναμαντρώσει» τους νέους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης που εισάγονται με ποσόστωση και φοιτούν στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Η προσπάθεια αυτή της Τουρκίας διευκολύνεται με την οδηγία της Ε.Ε. για επαγγελματική αποκατάσταση μέσω Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, συμβεβλημένων με ξένα πανεπιστήμια. Κάποιο τέτοιο ξένο πανεπιστήμιο μπορεί να είναι ένα τουρκικό πανεπιστήμιο.
Για την ίδρυση τουρκικού πανεπιστημίου στην ελληνική Θράκη σημαντική θα είναι μια πιθανή κατάργηση του άρθρου 16, το οποίο τώρα δεν επιτρέπει την ίδρυση πανεπιστημίων από άλλο φορέα πλην του κράτους. Μήπως ο Γιωργάκης, η Γιαννάκου και οι όμοιοί τους θέλουν με την κατάργησή του να εξυπηρετήσουν (εκτός από τους φίλους τους μεγαλοϊδιοκτήτες εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) και τους Τούρκους φίλους τους; Να περιμένουμε την έντονη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και των άλλων αρμοδίων φορέων; Φυσικά, θα επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό