Σε οδυνηρό αδιέξοδο έχει οδηγηθεί η «αυτοκρατορική» πολιτική του Μπους.
Στο Ιράκ όχι μόνο δεν κατάφεραν μετά 2,5 χρόνια να επιβάλουν τη «νέα τάξη», αλλά οι απώλειες των Αμερικανών και των συμμάχων τους γιγαντώνονται. Τον Αύγουστο σκοτώθηκαν 84 Αμερικανοί (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία), ανεβάζοντας σε 1879 τον αριθμό των νεκρών τους από την αρχή της εισβολής. Ο Μπους έχασε τη συναίνεση ακόμη και της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αυτό που φαίνεται ότι θα πετύχουν οι Αμερικανοί είναι η τριχοτόμηση του Ιράκ (Σιίτες, Σουνίτες, Κούρδοι), με την πολύτιμη βοήθεια της Αλ Κάιντα του Ζαρκάουι, που (μαζί με όλες τις άλλες προβοκάτσιες της) κάλεσε τους Σουνίτες να σκοτώνουν όποιον Σιίτη βρίσκουν μπροστά τους! Αλλά η ίδρυση κουρδικού κράτους δημιουργεί πανικό στο στρατοκρατικό καθεστώς της ’γκυρας, τον τοπικό χωροφύλακα των ΗΠΑ, που αναμένεται να αντιδράσει με όλες του τις δυνάμεις (κάτι που θα έχει επιπτώσεις και για την Ελλάδα).
Στο Ιράν, μετά το φιάσκο της στρατιωτικής «λύσης» στο Ιράκ, επέλεξαν άλλο τρόπο για να το ελέγξουν: τη διάβρωση του καθεστώτος, την ενίσχυση αντιπολιτευόμενων ομάδων και την προώθηση του «μετριοπαθούς» πάμπλουτου Ραφσαντζανί στην προεδρία της χώρας. Όμως πρόεδρος εξελέγη (λόγω και της αμερικανικής ανάμιξης) ο «σκληροπυρηνικός» Αχμαντινετζάντ, εκφραστής των φτωχών λαϊκών στρωμάτων του Ιράν. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις σταμάτησαν, ίσως επειδή μαθεύτηκε ότι τις ενισχύουν οι Δυτικοί. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν συνεχίζεται κανονικά, παρά τις απειλές του Μπους και της Ε.Ε., και προκαλεί μεγάλη ανησυχία στο Ισραήλ.
Το πυρηνικό του πρόγραμμα συνεχίζει και το πάμπτωχο καθεστώς της Β. Κορέας, που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αμερικανικές απειλές.
Στο Αφγανιστάν το αμερικανόδουλο καθεστώς φαίνεται ότι ελέγχει μόνο την πρωτεύουσα και κάποια αστικά κέντρα. Τον Ιούνιο σκοτώθηκαν 30 Αμερικανοί. Δυστυχώς η ελληνική παρουσία ενισχύεται. Πριν 3 μήνες στείλαμε ιατρική μονάδα και το Δεκέμβριο προβλέπεται να αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτών, αφού αναλαμβάνουμε την ασφάλεια του αεροδρομίου της Καμπούλ. Πότε θα αντιδράσουμε;
Όμως, η πιο ανησυχητική εξέλιξη για τους Αμερικανούς είναι η αποκατάσταση στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Οι δύο χώρες έκαναν για πρώτη φορά κοινά στρατιωτικά γυμνάσια, με τη συμμετοχή 10.000 στρατιωτών και παρατηρητές από τις χώρες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, στον οποίο συμμετέχουν η Ρωσία, η Κίνα και όλες οι χώρες της Κεντρικής Ασίας πλην του Αφγανιστάν (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργισία, Τατζικιστάν). Παρατηρητές προσκλήθηκαν και από την Ινδία και το Πακιστάν. Οι Αμερικανοί, παρότι προσκλήθηκαν, δεν έστειλαν παρατηρητές, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο τη δυσφορία τους.
Στις 7/7/2005 το υπ. Εξ. του Ουζμπεκιστάν ανακοίνωσε ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Στις 11/7/2005, την επόμενη της θριαμβευτικής εκλογικής του νίκης, ο νέος πρόεδρος της Κιργισίας Μπακίγεφ (φιλοαμερικανός υποτίθεται) κάλεσε τους Αμερικανούς να κλείσουν τη στρατιωτική τους βάση που διατηρούν στη χώρα του και να αποσύρουν τους 2.000 στρατιώτες τους. Μετά 2 μέρες ανακοινώθηκε ότι οι Ρώσοι θα υπερδιπλασιάσουν το προσωπικό της δικής τους βάσης στην Κιργισία.
Δύσκολοι καιροί για το imperium.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Πολλές αντιδράσεις προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα για περιορισμό διαδηλώσεων σε ορισμένες λωρίδες κυκλοφορίας.
Παρότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, οι ανησυχίες είναι βάσιμες, γιατί βρισκόμαστε σε μια ύποπτη χρονική στιγμή, που η κοινωνική αγανάκτηση αυξάνεται σε πολλούς κλάδους και στρώματα και η αντιτρομοκρατική υστερία των Δυτικών προστατών μας είχε ως αποτέλεσμα να ψηφιστούν νόμοι-λάστιχα, που μπορούν να εφαρμοστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε το επόμενο βήμα να είναι ο περιορισμός των διαδηλώσεων στα πεζοδρόμια και μετά η πλήρης απαγόρευσή τους.
Όμως, αν το συνδικαλιστικό μας κίνημα χαρακτήριζε η σοβαρότητα, θα έπρεπε από μόνο του να έθετε αυτοπεριορισμούς, γιατί πράγματι δεν είναι λογικό 500 διαδηλωτές να ταλαιπωρούν εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένους και άλλους πολίτες, οι οποίοι προφανώς δεν ενημερώθηκαν για την κινητοποίηση και τα (συνήθως δίκαια) αιτήματα των διαδηλωτών και έτσι ούτε πρόκειται ποτέ να τα μάθουν. Αντιθέτως, αν η διαδήλωση πραγματοποιείται χωρίς να διακόπτεται η κυκλοφορία, οι διαδηλωτές έχουν τη δυνατότητα να ενημερώνουν τους συμπολίτες τους και να επιδιώκουν τη συμπαράσταση κι όχι την οργή τους. Προφανώς τέτοιοι αυτοπεριορισμοί δε νοούνται για μαζικές διαδηλώσεις, όπως οι πρόσφατες των δασκάλων, που καλύπτονται και από τα ΜΜΕ.
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Μέχρι το καλοκαίρι η Ν.Δ. εμφανιζόταν να υπερέχει συντριπτικά απέναντι σ' ένα ΠΑΣΟΚ που παρέπαιε και η μόνη του φιλοδοξία φαινόταν να είναι ο περιορισμός της έκτασης της ήττας. Εάν το σκηνικό αυτό αποτυπωνόταν στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, θα προέκυπτε μια κραυγαλέα δυσαρμονία μεταξύ Κοινοβουλίου και εκλογικού σώματος και η Ν.Δ. θα είχε το πολιτικό δικαίωμα (συνταγματικά δεν προβλέπεται πλέον) να ζητήσει παραίτηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Η αυτοκτονία της Ν.Δ.
Όμως, με μία μόνο κίνηση, την επιλογή του Γ. Τζαννετάκου, η ηγεσία της Ν.Δ. κατάφερε να αναστρέψει το κλίμα και να αυτοκτονήσει.
Πάγωσε τα μέλη της και τους ψηφοφόρους της, όχι μόνο στο λεκανοπέδιο, αλλά σ' όλη την Ελλάδα.
Ανέδειξε σε παράγοντα της πολιτικής ζωής το Γ. Καρατζαφέρη.
Βοήθησε τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, που σε κάποιο βαθμό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.
Οδηγείται προς τις βουλευτικές εκλογές μεδιχασμένη ηγεσία (κόντρα Μεϊμαράκη-Σουφλιά.
Έτσι, το εκλογικό αποτέλεσμα ανέδειξε μεν τη Ν.Δ. ως πρώτη δύναμη, αλλά δεν της δίνει το δικαίωμα να ζητήσει τίποτα και η κυβέρνηση Σημίτη μπορεί να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο της!
Αν η Ν.Δ. δεν είχε επιλέξει τον Τζαννετάκο, αλλά κάποιο παραδοσιακό της στέλεχος, « ο Καρατζαφέρης δε θα κατέβαινε στις εκλογές ή, αν κατέβαινε, θα έπαιρνε ασήμαντο ποσοστό, η Ν.Δ. θα κέρδιζε Αθήνα, Πειραιά και άλλους δήμους από τον πρώτο γύρο, θα κέρδιζε στο δεύτερο γύρο όλους τους δήμους και τις νομαρχίες που έχασε οριακά και την Υπερνομαρχία.
Καταλαβαίνουμε ποιο θα ήταν σήμερα το πολιτικό κλίμα!
Οι δυσκολίες του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά η κατάσταση διαγράφεται δύσκολη για το ΠΑΣΟΚ. Έχουν πρώτα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προέκυψαν από τις εκλογές. Οι απώλειες τους ήταν σοβαρές. Τα ερωτήματα που ανέκοψαν από τις ιλιγγιώδεις εκλογικές δαπάνες [π.χ. ο Παπουτσής είχε 530 τηλεοπτικές διαφημίσεις(!), όταν η δεύτερη Μπακογιάννη είχε 187] θέλουν απαντήσεις. Η προπαγάνδισή τους (επικοινωνιακή πολιτική!) υπήρξε χαμηλού επιπέδου, π.χ. κατηγορούσαν τη Ν.Δ. για πολιτικοποίηση των εκλογών, όταν οι ίδιοι έκαναν το ίδιο, επικεντρώνοντας τα βέλη τους σε τριτεύοντα θέματα. Έχουν να απολογηθούν για τον άξεστο τρόπο με τον οποίο επεχείρησαν να παίξουν το χαρτί των ακροδεξιών.
Κυρίως, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα, όχι για να τα λύσουν, φυσικά, αλλά για να αποπροσανατολίσουν απ' αυτά. Και δεν είναι πλέον εύκολο. Ηοικονομία απειλείται με έκρηξη. Η ακρίβεια και η ανεργία επελαύνουν.Οι αλχημείες στους δημοσιονομικούς πίνακες τους εξευτέλισαν. Στα ελληνοτουρκικά, τον ευρωστρατό, το Κυπριακό οι μειοδοσίες δε μπορούν να καλυφθούν εν ονόματι της εισόδου (;) της Κύπρου στην Ε.Ε., που ούτως ή άλλως είναι αφ' εαυτής αρνητική εξέλιξη.
Πέρα απ' αυτά, ή λόγω ακριβώς αυτών, είναι φανερό σ' όλους ότι το ΠΑΣΟΚ είναι, πλέον, φορέας, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η διατήρηση της εξουσίας ως αυτοσκοπός. Και αυτό έχει σοβαρές παρενέργειες. Η αμφισβήτηση από μέσα θα είναι διπλή : από τους «αντιεκσυγχρονιστες», που σιγά σιγά αναθαρρούν, και από τους περί το Λαλιώτη, που
προωθούν τη διαρχία με σκοπό τον περιορισμό μέχρι και εκπαραθύρωση του Σημίτη. Γι' αυτό όλα είναι ανοιχτά, μέχρι και αιφνίδιες εκλογές από το Σημίτη, αν δει κάποιο ευνοϊκό γι'αυτόν σημείο, είτε για προσωπική επικράτηση είτε για ηρωική έξοδο.
Γιατί ο Γ. Τζαννετάκος;
Το ερώτημα που καίει τους νεοδημοκράτες και απασχολεί όλους τους υπόλοιπους είναι: ποιος και γιατί επέλεξε το Γ.Τζαννετάκο;
Μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι πίσω από την ευφράδεια του αρχηγού της Ν.Δ. κρύβεται ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές ικανότητες, που επεχείρησε με λάθος πρόσωπο να επαναλάβει την εκδοχή Κατριβάνου.
Αν, όμως, τέτοιες επιλογές δε γίνονται τόσο αβασάνιστα, πρέπει να δεχτούμε ότι ο Τζαννετάκος επιβλήθηκε στη Ν.Δ. Εκτιμούμε τα
εξής:
Ο Γ.Σουφλιάς εκφράζει την αμερικανική επιρροή στη Ν.Δ. Όταν επέστρεψε στη Ν.Δ., που μέχρι τότε εξέφραζε μόνο ένα μέρος από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, είχαμε γράψει στην «Ε» ότι οι ΗΠΑ αποδέχονται πλέον και τη Ν.Δ. ως ενδεχόμενη κυβέρνηση και όρισαν τοποτηρητή στο κόμμα.
Ο Κ. Καραμανλής επισκέφτηκε πρόσφατα τις ΗΠΑ. Επειδή, φυσικά, δε σκοπεύει να ασκήσει πολιτική διαφορετική από το ΠΑΣΟΚ, άρα να. στηριχτεί στον ελληνικό λαό, γνωρίζει ότι πρέπει να εξασφαλίσει την υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας του ξένου παράγοντα. Πήγε, λοιπόν, στις ΗΠΑ για το O.K., στις οποίες ΗΠΑ κυριαρχεί σήμερα το εβραϊκό λόμπι, με την κυβέρνηση Μπους να απαιτεί με τον πιο ιταμό τρόπο από τους πάντες τα πάντα, πολλώ μάλλον από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας. Ο Κ.Καραμανλής, για άλλη μια φορά, ευθυγραμμίστηκε πλήρως και, επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, ξέχασε όποιες διαφοροποιήσεις και ήρθε πρόθυμος να πειθαρχεί στους όποιους τοποτηρητές (μεταξύ αυτών και στην πρεσβεία του Ισραήλ).
Όλοι ισχυρίζονται, πλέον, ότι η επιλογή Τζαννετάκου ήταν πρόταση του Γ.Σουφλιά (και ο ίδιος ο Σουφλιάς το ισχυρίζεται αυτό!). Αυτό που δε φάνηκε είναι ότι ο Μητσοτάκης προώθησε τον Τζαννετάκο ως υποψήφιο υπερνομάρχη, ενώ εκλογικά ενίσχυσε τον Καρατζαφέρη, του οποίου έκανε την τιμή να τον συναντήσει προεκλογικά. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα του Μητσοτάκη να προβλέψει τις συνέπειες αυτής της επιλογής: την αποδυνάμωση του Καραμανλή, που επιτρέπει στη Ντόρα να διατηρεί ακέραιες τις προσωπικές της φιλοδοξίες.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, η επιλογή Τζαννετάκου αποσκοπούσε:
Να παρατείνει την παραμονή της κυβέρνησης Σημίτη, για να εξοφληθούν και άλλα γραμμάτια, με πρώτο το Κυπριακό.
Όταν και αν ο Καραμανλής γίνει πρωθυπουργός στις ερχόμενες εκλογές, να μην πάρει ένα ποσοστό που θα τον καταστήσει παντοδύναμο, αλλά να διαθέτει οριακές πλειοψηφίες, που θα τον κάνουν να υποκύπτει σε κάθε πίεση.
Ο Κ. Καραμανλής, με την αποδοχή της υποψηφιότητας Τζαννετάκου, απέδειξε ότι δε διαθέτει την πολιτική ικανότητα να καταλάβει πού τον οδηγεί αυτή η επιλογή ή ότι δε διαθέτει το σθένος να την αρνηθεί. Ή και τα δύο μαζί.
Η αριστερά
Το ΚΚΕ λειτούργησε για άλλη μια φορά με στενά κομματικά κριτήρια. Με τη δικαιολογία ότι μια μερίδα του ΣΥΝ ήθελε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκε τη συνεργασία με τα άλλα στελέχη του ΣΥΝ και του ευρύτερου χώρου που δεν την ήθελαν, ούτε δείχνουν διάθεση συμμετοχής στη νομή οποιασδήποτε εξουσίας και έχουν μια συνεπή αριστερή στάση. Δεν περιορίστηκε στη δίκαιη (και θεμιτή) κριτική άλλων, αλλά έβρισκε μόνο αρνητικά σ' όποιον δε συνεργάστηκε μαζί του! Ο Μ.Γλέζος π.χ. ήταν κακός, γιατί ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Δ.Τσοβόλας ξεχάστηκε ότι ήταν υπουργός του ΠΑΣΟΚ!
Η συνεργασία με το ΔΗΚΚΙ δεν απέδωσε. Παρ'όλ' αυτά επιμένει σε μια συνεργασία μαζί του και στις βουλευτικές εκλογές, γιατί πιστεύει ότι το ΔΗΚΚΙ δεν έχει τη δυνατότητα να του δημιουργήσει προβλήματα.
Μετά τις εκλογές αρνείται να δει την πραγματικότητα και επαναλαμβάνει τα καθόλου πειστικά: «πήγαμε καλά, συνεχίζουμε πιο δυναμικά». Πού οδηγείται, όμως, μ'αυτές τις αντιλήψεις;
Ο ΣΥΝ όχι μόνο κατάφερε να διασωθεί, αλλά με κάποιες σωστές επιλογές προσώπων κέρδισε εντυπώσεις σε μεγάλους δήμους και νομούς που κατέβηκε αυτόνομα.
Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ απέδωσε κάποια αξιώματα, αλλά με μειωμένα ποσοστά.
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, του ΣΥΝ είναι ότι στην ουσία δεν αποτελεί ένα κόμμα, αλλά συστεγάζει ανθρώπους απ' όλο το πολιτικό φάσμα, από τους πιο προοδευτικούς μέχρι τους πιο αντιδραστικούς, με τους τελευταίους να είναι οι προνομιακοί αποδέκτες των εοκικών κονδυλίων. Αυτή η κατάσταση δε μπορεί να διαιωνίζεται. Σύντομα οι ισορροπίες του
Ν.Κωνσταντόπουλου δε θα αποδίδουν πια και ο καθένας θα υποχρεωθεί ν' αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει». Αλλωστε στο ΠΑΣΟΚ ετοιμάζουν σχέδια εκλογικού νόμου στα μέτρα μιας κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, την οποία ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΝ αποδέχεται.
Το ΔΗΚΚΙ ως κεντρική γραμμή επέλεξε τη συνεργασία με το ΚΚΕ, με προφανή σκοπό την επάνοδο του Δ. Τσοβόλα στα βουλευτικά έδρανα μέσω των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Με τον τρόπο, όμως, που γίνεται αυτή η συνεργασία, το ΔΗΚΚΙ, παρ' ότι από την ίδρυση του κρατάει μια συνεπή αντιπολιτευτική στάση, παύει πια να απευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος των αρχικών του οπαδών και ψηφοφόρων. ’λλωστε, παρότι το ΔΗΚΚΙ σ' ελάχιστες περιοχές διαθέτει ισχυρές οργανώσεις, παρατηρήθηκαν διαφοροποιήσεις από την κεντρική γραμμή (αυτόνομη κάθοδος ή άλλες συνεργασίες).
Αξιοσημείωτο, τέλος, είναι ότι, όπου κάποια μικρή οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είχε δυνάμεις για να κατέβει αυτόνομα, συγκέντρωσε ένα ποσοστό 2-3%, από το οποίο ένα μικρό μόνο μέρος ήταν κομματικό. Η ποιότητα αυτών των ψηφοφόρων, αν ενεργοποιηθούν, μπορεί να συμβάλει (υπό προϋποθέσεις) σε μια αναγέννηση της αριστεράς, για την οποία σύντομα θα αναφερθούμε στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ.
Όσο για το περίφημο μήνυμα, αν κάποιοι πρέπει να πάρουν ένα μήνυμα από τις εκλογές είναι αυτό το 2-3% μαζί με όποιους άλλους αντέχουν και δεν αλλοτριώνονται μέσα στο σημερινό κλίμα: μας αξίζει μια καλύτερη μοίρα, ας προσπαθήσουμε γι' αυτήν.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ είχε θίξει το θέμα της τρομοκρατία σε ανύποπτο χρόνο
Αναδημοσιέυουμε άρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σ. Στενού.
(’ρθρο στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ) στις 19/7/1999
Αναδημοσιέυουμε άρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σ. Στενού.
(’ρθρο στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ) στις 19/7/1999
Η ΘΡΙΑΜΒΙΚΗ παρουσία στη χώρα μας του υπουργού Αμυνας τον ΗΠΑ Κοέν έληξε "ικανοποιητικά" γι' αυτούς που εκλιπαρούν για την παραμονή τους στή δοτή εξουσία, γι'αυτούς που κάνουν τα πάντα για τη ... διαδοχή τους σ'αυτήν και για τον ίδιο τον Κοέν, παρά τη μη πλήρη ικανοποίησή του για τις προσπάθειες πάταξης της τρομοκράτης, όπου και η Ελλάδα "μπορούσε να κάνει περισσότερα"!
ΓΙΑΤΙ, ΟΜΩΣ, ο υπουργός ’μυνας των ΗΠΑ ασχολείται με την τρομοκρατία και μάλιστα με τόση έμφαση, ενώ άλλοι φαίνονται αρμοδιότεροι αυτού;
ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΕΣ χώρες η λαοί έχουν τη δυνατότητα "της τρομοκρατίας και της "δολιοφθοράς- σε βάρος ιδίως, "εκτεχνικευμένων κοινωνιών που εξαρτώνται από ολιγάριθμα ενεργειακά και πληροφοριακά κέντρα και έτσι είναι τόσο τρωτές όσο καμία κοινωνία του παρελθόντος"! Και οι ΗΠΑ είναι το μοντέλο τέτοιας κοινωνίας και μάλιστα με μωσαϊκό κατοίκων, που την κάνουν δυνάμει ακόμη πιο ευάλωτη.
ΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, γιατί τόσο πολύ ενδιαφέρεται ο υπουργός ’μυνας γη την πάταξη της τρομοκρατίας. Την θεωρούν τον κύριο αντίπαλο. Μόνο που για να πληγεί, απαιτείται" η εξάλειψη των αιτίων της και αυτό πώς να το δεχθούν οι πλανητάρχες...
Κατηγορία
Φύλλο 83 Οκτωβρίου 2001
Η εφημερίδα «Έθνος» στις 19/10/08 έφερε στο φως εμπιστευτικό τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στα Σκόπια προς το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, τους υπουργούς Εξωτερικών και ’μυνας και το Γενικό Επιτελείο των ΗΠΑ, με το οποίο αποδεικνύονται αυτά που τόσο καιρό υποστηρίζει το ΑΣΚΕ και περιλαμβάνονται στην τελευταία του έκδοση για τη Μακεδονία, δηλ. 1) ότι ο κ. Νίμιτς δεν είναι ένας ανεξάρτητος μεσολαβητής, αλλά εντολοδόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και 2) ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο άθλιος υπάλληλός του δεν είναι καν μεσολαβητές, αλλά υποστηρικτές και καθοδηγητές της μιας πλευράς, δηλ. των Σκοπίων.
Συγκεκριμένα, το τηλεγράφημα αποκαλύπτει ότι η τελευταία πρόταση Νίμιτς είχε προσυμφωνηθεί στις 25-27/7/2008 στα Σκόπια στις συζητήσεις που είχαν η αμερικανίδα πρεσβευτής Μιλοβάνοβιτς, ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Χιλ και οι Τσερβένκοφσκι-Γκρούεφσκι, ερήμην της Ελλάδας. Η εντολή ήταν να παραμείνει τα τηλεγράφημα απόρρητο για 10 χρόνια(!) και τη γνησιότητά του δεν τόλμησε να αμφισβητήσει καμιά αμερικανική υπηρεσία.
Επί της ουσίας
Η πρόταση Νίμιτς είναι η διπλή ονομασία, «Βόρεια Μακεδονία» για τους διεθνείς οργανισμούς και «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για το εσωτερικό. Στις διμερείς σχέσεις είναι θέμα κάθε χώρας να επιλέξει ένα από τα δύο ονόματα. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, αν δεχθεί την πρόταση, θα υποχρεωθεί να πιέζει μία μία χώρα να αλλάξει το όνομα με το οποίο έχει αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων!
Όπως εξηγούμε στο ΑΣΚΕ-5, οι Σκοπιανοί και οι καθοδηγητές τους δεν απαιτούν το όνομα της Μακεδονίας (έστω σύνθετο) ως αυτοσκοπό και τελική επιδίωξη, αλλά ως μέσο με το οποίο θα κατοχυρώσουν την αναγνώριση «μακεδονικού έθνους» με «μακεδονική γλώσσα», που με τη σειρά του θα τους «νομιμοποιήσει» στις επεκτατικές τους βλέψεις εναντίον της Ελλάδας. Η διαπραγμάτευση, λοιπόν, από πλευράς Ελλάδας θα έπρεπε να ξεκινά από τον όρο της απάλειψης των αναφορών περί «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής γλώσσας» από κάθε επίσημο κείμενο της ΠΓΔΜ, κάτι που δε γίνεται. Έτσι Αμερικανοί και Σκοπιανοί, όπως ομολογείται και στο τηλεγράφημα, θέλουν να αφήσουν το ζήτημα εκτός διαπραγματεύσεων και να το περάσουν στη «ζούλα» μέσω της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ, που ελέγχεται από τις ΗΠΑ: «Η γλώσσα και η εθνικότητα θα καλούνται μακεδονική, αλλά αυτό θα μπορούσε να το χειριστεί κανείς σιωπηρά
», προτείνουν οι Αμερικανοί.
Ο παραγκωνισμός του Γκρούεφσκι και του έμπιστού του διαπραγματευτή Διμιτρόφ και η ανάθεση της αρμοδιότητας αποκλειστικά στον «μετριοπαθή» Τσερβένκοφσκι δείχνει την αγωνία της διοίκησης Μπους να τελειώνει με το θέμα πριν τη λήξη της θητείας της και πριν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ το Δεκέμβριο, οπότε θα επιχειρήσει πάλι την ένταξη των Σκοπίων. Επομένως υπάρχει ο κίνδυνος να αυξηθούν οι πιέσεις προς τη δική μας πλευρά για παραπέρα υποχωρήσεις.
Πώς αντιδρά η Ελλάδα;
Το θέμα, λοιπόν, είναι πώς αντιδρά η Ελλάδα. Αν κρίνουμε από τα κατορθώματα του πατρός την περίοδο 1990-93, δεν πρέπει να έχουμε πολλές αυταπάτες ότι οι παραπάνω μεθοδεύσεις τυγχάνουν της ανοχής της θυγατρός Ντόρας, με αντάλλαγμα την αμερικανική υποστήριξη για την προώθησή της στην πρωθυπουργία. Το τηλεγράφημα λέει πως «οι Έλληνες θα το δεχτούν αυτό, αν δεν τους ζητηθεί ευθέως να το κάνουν
Απλώς αφήστε το να αποτελέσει μέρος του παραρτήματος της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.» Πού οφείλεται αυτή η αισιοδοξία Αμερικανών και Σκοπιανών; Πιστεύουν ότι σύντομα θα υποχωρήσει ή θα πέσει ο Καραμανλής;
Ελπίζουμε ότι η άλλη πλευρά (Καραμανλής, Παπούλιας, Μολυβιάτης κ.λπ.) συνεχίζει, τουλάχιστον, να προβάλλει τη «μισή» αντίσταση που φάνηκε και στο Βουκουρέστι και ότι αυτοί «διέρρευσαν» το τηλεγράφημα στο «Έθνος», ιδιοκτησίας Μπόμπολα, ο οποίος συνεχίζει να κάνει «χρυσές δουλειές» (πιο «χρυσές», για την ακρίβεια) και με την κυβέρνηση της Ν.Δ., αφού προηγουμένως (υποθέτουμε) το «αλίευσαν» κάποιοι Ελληνοαμερικανοί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αυτή η πολιτική, που διαδέχθηκε την εγκληματική απραξία των κυβερνήσεων Σημίτη-Πάγκαλου-Γιωργάκη, συνεχίζει να φέρνει κάποια θετικά αποτελέσματα. Ο Παναμάς, το Μεξικό και η Λ.Δ. Κονγκό άλλαξαν στάση και ανακοίνωσαν ότι στο εξής και μέχρι την οριστική συμφωνία με την Ελλάδα δε θα αποκαλούν πλέον το γειτονικό κράτος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά ΠΓΔΜ.
Η αναστροφή του κλίματος θα μπορούσε να επιταχυνθεί, αν η Ελλάδα ακολουθούσε μια πιο αποφασιστική πολιτική, με πρώτη κίνηση την απαίτηση να αντικατασταθεί ο υπάλληλος που παριστάνει το μεσολαβητή. Ολόκληρη η πρότασή μας περιέχεται στο ΑΣΚΕ-5.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Πτώση της κυβέρνησης Ετσεβίτ
Η μεθόδευση της πτώσης της κυβέρνησης Ετσεβίτ φαινόταν αρχικά αναιτιολόγητη, παρά το γεγονός ότι την πτώση της προκάλεσαν φιλοαμερικανοί πολιτικοί ( Τζεμ, Ντερβίς , Οζκάν κ.λ.π.) . Τα πράγματα ξεκαθάρισαν με την επίσκεψη του Αμερικανού υφυπουργού ’μυνας Πολ Γούλβοβιτς, που έσπευσε να καθησυχάσει το τουρκικό στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο, το οποίο αντιτίθεται στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, φοβούμενο τη δημιουργία κουρδικού κράτους ελεγχόμενου από τις ΗΠΑ (που επιδιώκουν τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης και του Κιρκούκ). Ήταν πλέον φανερό ότι οι λόγοι ήταν η αντίθεση Ετσεβίτ στην επέμβαση.
Συνέβησαν διάφορα τραγελαφικά, όπως ο Ντερβίς να είναι υπουργός Οικονομικών και να εξαγγέλλει κόμμα με τον Τζεμ, τον οποίο εν συνεχεία εγκατέλειψε, για να πάει με τον «αριστερό» Μπαϊκάλ, φοβούμενος ότι δε θα εκλεγεί.
Δε συνεπάγεται όμως ότι στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου θα επικρατήσουν οι φιλοαμερικανοί. Το αντίθετο μάλιστα. Πρώτο κόμμα φέρεται το ισλαμικό, που είναι αντίθετο με την επέμβαση, με 25 % περίπου, ενώ δεύτερο το Ρεπουμπλικανικό του Μπαϊκάλ με 21 %. Επίσης αντίθετο είναι και το ακροδεξιό του Μπαχτσελί, που όμως έχει ποσοστό κάτω του 10 % (όριο για την είσοδο στη Βουλή). Κάτω του 10 % έχουν και όλα τα υπόλοιπα κόμματα του τουρκικού κατεστημένου (Γιλμάζ, Τσιλέρ κ.λ.π.)
Δεν αποκλείεται οι Αμερικανοί να είχαν σχεδιάσει επέμβαση στο Ιράκ πριν τις τουρκικές εκλογές, όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευνοϊκά γι αυτούς (δες άρθρο για το Ιράκ) και το πιθανότερο είναι να μην προλάβουν. Έτσι, αν γίνουν εκλογές, με βάση τα σημερινά δεδομένα θα επικρατήσουν οι ισλαμιστές με αντιπολίτευση τους Ντερβίς-Μπαϊκάλ και τα υπόλοιπα κόμματα εκτός Βουλής. Το τουρκικό καθεστώς θα έχει ένα πρόσθετο σοβαρό πρόβλημα με αυτό το κομφούζιο. Για το λόγο αυτό συζητούν πλέον για αναβολή των εκλογών, μέχρις ότου εξασφαλιστεί η δυνατότητα συμμετοχής και άλλων κομμάτων στη Βουλή, ώστε το πολιτικό να ελέγχεται ευκολότερα.
Σύμφωνα με τις «νέες θεωρίες» των ΗΠΑ, τα «κομβικά κράτη», όπως η Τουρκία, χαρακτηρίζονται από συνεχή αοριστία και ένταση, δηλ. με άλλα λόγια οι ΗΠΑ, όπου δεν μπορούν να ελέγχουν άμεσα την πολιτική μιας χώρας, προκαλούν και εκμεταλλεύονται τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μπλοκ εξουσίας.
Τουρκία και ΕΕ
Τα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας και η εξαθλίωση ακόμη και των μεσαίων στρωμάτων έχουν προκαλέσει φόβους για κοινωνικές εκρήξεις, πράγμα για το οποίο ανησυχεί πολύ σοβαρά το τουρκικό κατεστημένο. Η επίκληση της διατήρησης της ακεραιότητας της Τουρκίας και της τουρκικής εθνικής συνείδησης δεν είναι πλέον αποτελεσματικά ιδεολογήματα για την αντιμετώπιση των οξύτατων αυτών προβλημάτων. Μια μερίδα του κατεστημένου (ακόμη και στρατιωτικοί) θεωρεί ότι η ένταξη της Τουρκίας, με τους δικούς της όρους, στην Ε.Ε θα διασφαλίσει την εξουσία του, όπως άλλωστε όλες οι ευρωπαϊκές ελίτ, των οποίων οι χώρες εντάχθηκαν στην ΕΕ. Η ΕΕ προπαγανδίζεται στην Τουρκία ως παράδεισος, όπως γινόταν στην Ελλάδα πριν το 1981.
Όμως η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα σημάνει πλήρη ανατροπή των πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών που υπάρχουν σήμερα. Η Τουρκία ,ως η πιο ισχυρή στρατιωτικά και πληθυσμιακά, θα έχει ηγεμονική συμπεριφορά και θα μπορεί να εμποδίζει την κυρίαρχη πολιτική, που σήμερα ασκείται από το γαλλογερμανικό άξονα, και να περνάει στην ΕΕ ευκολότερα (μαζί με τη Βρετανία) τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ θέλουν την ένταξή της στην ΕΕ. Επίσης, θα μπορεί να εξάγει τα κοινωνικά της προβλήματα, με την ελευθερία μετακίνησης εκατομμυρίων Τούρκων στις άλλες χώρες της ΕΕ.
Είναι λοιπόν φανερό ότι οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες για τους λόγους αυτούς αποκλείουν την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, με συνέπεια τα προβλήματά του τουρκικού κατεστημένου να πολλαπλασιάζονται.
Η Ελλάδα και η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ
Ο ισχυρισμός ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας είναι όχι μόνο ψευδής αλλά και υποβολιμιαίος. Το τουρκικό καθεστώς εντός της ΕΕ θα επιδιώξει την εκπλήρωση των στρατηγικών του στόχων. Θα έχει πολλαπλάσια δυνατότητα άσκησης πίεσης, ως ισχυρή χώρα, απέναντι στην Ελλάδα για εδαφικές παραχωρήσεις και για πλήρη δορυφοροποίησή της. Οι επιδιώξεις αυτές θα περνούν μέσα από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, σε αντιστάθμισμα των οικονομικών παραχωρήσεων προς το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο με το άνοιγμα της αγοράς της.
Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση Σημίτη και ο κατ επίφαση Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, που λειτουργεί στην πραγματικότητα ως εκπρόσωπος της Τουρκίας, με το να πιέζει τους υπολοίπους της ΕΕ για καθορισμό του χρόνου έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, λειτουργεί συνειδητά εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Εκτός των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που ήδη μας έχει προκαλέσει η ένταξη, για την προστασία της ακεραιότητας της χώρας σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ο μόνος τρόπος είναι η άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΕ.
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ προσκαλεί τους φίλους του στην ετήσια συνεστίασή του, που θα πραγματοποιηθεί στα γραφεία μας το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, ώρα 8μ.μ..
Θα συζητήσουμε για τις πολιτικές εξελίξεις, θα απολαύσουμε ωραίους μεζέδες, θα ακούσουμε ζωντανή μουσική και θα χορέψουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» για τη σημαντική συμβολή των κουκουλοφόρων στο αντιδραστικό έργο της κ. Γιαννάκου. Φαίνεται όμως ότι στην παρούσα συγκυρία η δράση τους εξυπηρετεί ευρύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους. Δεν είναι τυχαίο ότι επανεμφανίστηκαν δυναμικά σε μια «δύσκολη» περίοδο και εν μέρει κατάφεραν να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της πολιτικής συζήτησης από τα ομόλογα στην ασφάλεια.
Ο κύριος στόχος τους, όμως, φαίνεται ότι είναι ο εξευτελισμός των οργάνων μιας ευνομούμενης πολιτείας στα μάτια της κοινής γνώμης, ώστε να ενταθεί η ανασφάλεια, ο συντηρητισμός, η ιδιώτευση και η παθητικότητα των πολιτών. Η αστυνομία και οι αστυνομικοί διασύρονται. Όχι μόνο δε συλλαμβάνουν κανέναν, κατόπιν «άνωθεν εντολών» (!), όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, αλλά δέχονται επιθέσεις και μέσα στα ίδια τα αστυνομικά τμήματα!
Οι κουκουλοφόροι θα αποτελέσουν και πάλι την αφορμή, για να επιχειρηθούν αντιδραστικές νομοθετικές ρυθμίσεις καταστολής, με ευρωπαϊκή καθοδήγηση και να επανέλθει σταδιακά το αστυνομικό κράτος. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πώς θα κατορθώσουν να το επιβάλουν με την αστυνομία διαλυμένη. Η απάντηση είναι ότι η διάλυση της αστυνομίας εμφανίζεται μόνο σε σχέση με την προστασία του απλού πολίτη. Όταν πρόκειται για την προστασία της ξενόδουλης κάστας που μας κυβερνά (επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, δικαστικοί, πολιτικοί κλπ.), εκεί η αστυνομία επιτελεί το έργο της, λειτουργώντας ως ταξικό όργανο.
... και διάλυση της αστυνομίας
Το τελευταίο διάστημα όμως, και με αφορμή τα περιστατικά με τους κουκουλοφόρους, έχει αναδυθεί στην επιφάνεια και η υποβόσκουσα κρίση στους κόλπους της αστυνομίας. Πλέον πολλοί αστυνομικοί δηλώνουν ανοικτά και δημόσια ότι τελούν ουσιαστικά σε στάση, διαμαρτυρόμενοι για τις χαμηλές απολαβές τους, την ελλιπή επάνδρωση των τμημάτων και τα διάφορα εμπόδια που ορθώνονται καθημερινά στο έργο τους από κυβερνητικά και εξωκυβερνητικά κέντρα...Αυτό το γεγονός αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη γενικότερη διάλυση που επικρατεί στην ελληνική πολιτεία.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Το πολιτικό πεδίο σιγά σιγά αποκαλύπτεται.
Η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται και οι στόχοι της, όπου υπάρχουν, γίνονται εμφανείς. Τα γραμμάτια οφειλών για την επικράτηση της ΝΔ
ξεπληρώνονται με την εφαρμογή των δηλωμένων προεκλογικά προγραμμάτων (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) όσο και των αδήλωτων, λόγω πολιτικού κόστους, προθέσεων, όπως η αφαίμαξη των ασθενέστερων και η ενδυνάμωση των ισχυρών. Και ταυτόχρονα γίνεται φανερή η έλλειψη πολιτικής στους τομείς όπου δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι αυτόματοι πιλότοι, όπως στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Γενικότερα η κυβέρνηση «δραστηριοποιείται» πλέον έντονα, ανακτά πλήρη πρωτοβουλία σε όλα τα πεδία και, Έτσι, αναμένεται ένα θερμό καλοκαίρι, με απόντες τους πολίτες στα μπάνια τους, συμμορφούμενη πλήρως στις εντολές των Βρυξελών.
Γενική επίθεση στο εσωτερικό μέτωπο
Οργασμός νομοθετικών ρυθμίσεων θα επικρατήσει το καλοκαίρι, ώστε να έχουν ανοίξει όλα τα επώδυνα μέτωπα και να επιχειρηθεί κάποιο κλείσιμο το Σεπτέμβρη στην έκθεση της Θεσσαλονίκης με κάποια καλά λόγια και «ευνοϊκές»
προοπτικές. Τότε, άλλωστε, θα αρχίσουν και οι ζυμώσεις για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...
Στην οικονομία το δημοσιονομικό έλλειμμα με τις χαίνουσες μαύρες τρύπες επιχειρείται να καλυφθεί με την αφαίμαξη των μη εχόντων και θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό και την κύρια ευθύνη τη φέρει ομολογουμένως το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση πάντως και τότε εν πολλοίς της ΝΔ. θα ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη κάποια λαϊκή κατανόηση για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος των πολλών, αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα μια σκανδαλώδης εύνοια προς τους κατέχοντες, με φοροαπαλλαγές, μειώσεις κρατήσεων και ασφαλιστικών καταβολών, ενδεικτικές των κατευθύνσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρο το φάσμα των... διαρθρωτικών αλλαγών.
Στο κοινωνικό επίπεδο η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι ολομέτωπη (βλ. άλλο άρθρο). Ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του σημιτικού εκσυχρονισμού και των οδηγιών της Κομισιόν, το επιχειρεί τώρα η ΝΔ, με την ανοικτή ή σιωπηλή πασοκική συμπαράσταση. Η αρχή έγινε εναντίον των θεωρούμενων ως προνομιούχων στρωμάτων των εργαζομένων, των «ρετιρέ», στις ΔΕΚΟ και τις ημικρατικές τράπεζες, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ανοχή των κατώτερων στρωμάτων, που δεν αντιλαμβάνονται ότι επίκειται και η δική τους σειρά.
Στο πολιτικό επίπεδο (ή επίπεδο εξουσίας) σημειώνεται η πλήρης συνθηκολόγηση με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα οργανέτα-«δημοσιογράφους», μετά τις αψιμαχίες του «βασικού μετόχου» και τις δημοσιεύσεις-καταγγελίες για τους χρυσοκάνθαρους, πολυθεσίτες δημοσιογράφους. Εννοείται με κάποια κέρδη και στα δικά τους «παιδιά», παρά τις συνεχιζόμενες μεμψιμοιρίες τους. Αν όντως η κυβέρνηση ήθελε να επιβάλει κάποια τάξη στους ασύδοτους και θρασύτατους παρακυβερνητικούς εκδότες-εργολάβους, ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει την ιταμή παρέμβαση των Βρυξελών με μια απλή απειλή για δημοψήφισμα επί του ευρωσυντάγματος...
Σαν αντιστάθμισμα στις παραπάνω οπισθοχωρήσεις παρατηρείται μια προσπάθεια προσεταιρισμού στελεχών από τον «κεντρώο» ή και «κεντροαριστερό» χώρο. Μετά τον πράγματι καλό σκηνοθέτη Π.Βούλγαρη (που τελικά παραιτήθηκε μετά τις λυσσαλέες επιθέσεις των
κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» του πασοκικού συστήματος), το θ. Βαλτινό κ.λ,π., εθώπευσε το δυσαρεστημένο Αρσένη (βλ. και άλλο άρθρο) και έπεται συνέχεια. Δε θα είναι μικρή η επιτυχία, αν ευοδωθεί η απόπειρα, κάτι όχι απίθανο. Η ελκτική δύναμη της εξουσίας δεν είναι μύθος και η δυνατότητα αυτοδικαιολόγησης-εκλογίκευσης απύθμενη.
Παράδοση στις ΗΠΑ
Πολύ γρήγορα διέγνωσε ο Κ. Καραμανλής την εγγενή και αθεράπευτη αδυναμία της Ε.Ε. στο γενικότερο γεωστρατηγικό πεδίο και, παρά τον αρχικό γαλλικό προσανατολισμό του, έσπευσε να προσδεθεί άκριτα και, προφανώς χωρίς όρους (με μόνη τη δική του, έστω και προσωρινή, στήριξη) στο άρμα των ΗΠΑ. Ήσαν άλλωστε, οι περιστάσεις «ευνοϊκές», λόγω των προβλημάτων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έλλειψης βιασύνης των ΗΠΑ για τις βαλκανικές διευθετήσεις, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Αγνοεί», άραγε ότι το κόστος της όποιας υποχώρησης της τουρκικής ελίτ στο κουρδικό θέμα θα κληθεί να το πληρώσει η Ελλάδα στο Αιγαίο, την Κύπρο (και Θράκη;) ή ευελπιστεί ότι αυτά θα καθυστερήσουν;
Αντιμετωπίζει όμως η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ) ένα νέο, απροσδόκητο πρόβλημα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Μέχρι τώρα είχαν ως αυτόματο πιλότο πορείας τους τη δυνατότητα τάχα της αντιμετώπισης των πιέσεων καν προκλήσεων από τους γείτονες (την Τουρκία και τα Σκόπια άμεσα, τους υπόλοιπους προσεχώς) με την απειλή εμποδίων στην είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα συνεχή ραπίσματα που δεχόταν η χώρα μας και οι διαρκείς θωπείες προς τους γείτονες μας δεν τους πτοούσαν. Και ξαφνικά οι όποιες αυταπάτες και δικαιολογίες καταργούνται μετά τα περιφανή «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα, τη γενική εμπλοκή στα σχέδια της ευρωπαϊκής... ολοκλήρωσης και διεύρυνσης και τις αγγλικές ιταμότητες.
Τώρα πλέον ανακύπτουν ανάγλυφα τα πραγματικά προβλήματα από την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας μπροστά στην παθητικότητα των πολιτικών εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστεύει κανείς ότι οι της ΝΔ (και οι συνοδοιπορούντες) είναι ικανοί να σχεδιάσουν έοτω και μια υποτυπώδη αυτόνομη αμυντική πολιτική και συνακόλουθη πολιτική συμμαχιών; Ή, ακόμη χειρότερα, ότι θα ήθελαν κάτι τέτοιο; Και αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο να ορθωθούν αποκαλυπτικά μέσα στο καλοκαίρι που έφθασε, τουλάχιστο από τη μεριά της Τουρκίας.
Ανύπαρκτες αντιδράσεις
Θα περίμενε κανείς να έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες. Κόμματα, συνδικάτα, λαός, τύπος. Τελικά τίποτα» σχεδόν, δεν κινείται. Μερικές διαμαρτυρίες μόνο για την τιμή των όπλων. Μέσα στη ΝΔ, οι οπαδοί της οποίας φυσικά πλήττονται όμοια με τους άλλους, όλοι σχεδόν σιωπούν, πλην του Έβερτ (που σε λίγο θα θεωρείται, ίσως, γραφικός). Τα «γαλάζια παιδιά» ησύχασαν με την προοπτική ... της άρσης της μονιμότητας (αναλυτικά στο άλλο φύλλο), η ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέσης της από τη ΓΣΕΕ και η Ντόρα πλειοδοτεί. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον την αξιοπιστία τους. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εξαρτήματα του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζονται με ευτράπελη διάθεση. Εκεί οδήγησε ο κομματισμός τους. Και οι απλοί πολίτες παρακολουθούν με έκδηλη αμηχανία, χωρίς πυξίδα και αξιόπιστη καθοδήγηση. Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης...
Το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά σπαράσσεται. Τώρα, πλέον, ουδείς υπολογίζει την ηγεσία του. Ήταν που ήταν ο Γιωργάκης, εξεστόμισε πανηγυρικά και τον αντικρατικισμό του και αποτελειώθηκε μόνος του. Ο «αιφνιδιασμός» του με την πρόταση μομφής μόνον αυτόν δε βοήθησε. Ο Κ.Καραμανλής απαλλάχτηκε από την υποχρέωση ανασχηματισμού, αναβάλλοντας για
αργότερα το πικρό ποτήρι της Ντόρας, η οποία πάντως δέχτηκε πολύ σοβαρό πλήγμα με τη γνωστοποίηση της απόλυτης αντίθεσης της Κύπρου σε πιθανή ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών εκ μέρους της. Και οι επίδοξοι
διάδοχοι του Γιωργάκη επιδίδονται ανοικτά σε πράξεις αμφισβήτησης, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, όπου το νέο δίδυμο Βεναζέλου-Τσοχατζόπουλου επικράτησε καθαρά απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Οι δυστυχείς οπαδοί του
Γιωργάκη δεν ακούστηκαν πουθενά. Ούτως ή άλλως όμως οι θέσεις των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι
ταυτόσημες με αυτές της Ν.Δ. και η όποια αντίδραση θα είναι απλώς προσχηματική και «αντιπολιτευτική» και κανένα δεν πείθει.
Αλλωστε οι εντόπιοι και ξένοι υποκινητές των καπετανάτων δεν εναντιώνονται φυσικά στα κελεύσματα της Ε.Ε., ούτε, πολύ περισσότερο,
στα ευρύτερα αμερικανικά συμφέροντα και αυτό είναι πλέον σε όλους γνωστό.
Ο ΣΥΝ θα διαμαρτύρεται, και πολλές φορές ειλικρινώς, μετά την, ελαφρά έστω, στροφή προς τ' αριστερά, αλλά δύσκολα μπορεί να πείσει, δεδομένης της προσκόλλησης του στην Ε.Ε., που διατείνεται ότι μπορεί ν' αλλάξει προς κοινωνικότερες πολιτικές. Η υπερψήφιση, άλλωστε, από το ΣΥΝ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, υλοποίηση της οποίας είναι οι σημερινές κυβερνητικές επιλογές, θα τον ακολουθεί πάντοτε.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να κάνει σωστές επισημάνσεις, θα κινητοποιεί (για κομματικούς λόγους) μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του, όμως η «γλώσσα» του και, κυρίως, οι «ξύλινες» προτάσεις του δεν μπορούν να βρουν ευρύτερη ανταπόκριση.
Καμιά ελπίδα, λοιπόν;
Δεν είναι έτσι. Μπορεί να φανεί προσωρινά ότι περνούν τα μέτρα της κυβέρνησης και να «δικαιολογείται» η αδράνεια στους άλλους τομείς, όπως στα εθνικά θέματα, όμως τα προβλήματα θα γίνονται όλο και πιο έκδηλα, ο ομοούσιος δυϊσμός-δικομματισμός θα γίνει κοινή συνείδηση και η πραγματική αντίδραση δε θ' αργήσει. Αναγκαστικά.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Μετά την καταστροφή στον Ινδικό ωκεανό έγινε τεράστια κινητοποίηση συμαράστασης φιλανθρωπικών οργανώσεων, μεμονωμένων ανθρώπων και κοινωνικών φορέων σ όλον τον κόσμο. Απ αυτό το κύμα συμπαράστασης δεν ήταν δυνατό να απουσιάζουμε κι εμείς, οι Έλληνες, δείχνοντας ιδιαίτερη ευαισθησία, έστω κι αν κάποιοι λειτουργούν από μόδα ή τάση επίδειξης. Όμως δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε τα κροκοδείλια δάκρυα των υπευθύνων της συμφοράς, όσων με την αδιαφορία τους συνέβαλαν σ αυτήν και όσων προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την τραγωδία, για να κάνουν μπίζνες ή να επεκτείνουν την εξουσία τους στις πληγείσες περιοχές, με πολιορκητικό κριό τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Το φυσικό φαινόμενο των « Τσουνάμι» είναι γνωστό σ αυτές τις περιοχές από τότε που κατοικούν εκεί άνθρωποι. Οι αυτόχθονες το γνωρίζουν καλά, γι αυτό ζούσαν μόνο στο εσωτερικό, μακριά από τις παραλίες, όπου κατέβαιναν μόνο για να ψαρεύουν. Όμως οι μεγάλες τουριστικές εταιρίες και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, που ως μόνο στόχο έχουν να εκμεταλλεύονται εμπορικά αυτούς τους παραδείσους της φύσης, με απάνθρωπους τρόπους, ακόμη και με τη σεξουαλική εκμετάλλευση 8χρονων παιδιών, αδιαφόρησαν για τον κίνδυνο κι έχτισαν τα πολυτελή ξενοδοχεία τους και κέντρα διασκέδασης και αναψυχής στις παραλίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ούτε έλαβαν πρόνοια να εγκαταστήσουν συστήματα έγκαιρης ειδοποίησης, όπως έγινε σε άλλες περιοχές με παρόμοιο κίνδυνο, όπως στη Χαβάη. Οι φοβερές συνέπειες αυτής της καταστροφής έπληξαν τους τουρίστες, αλλά κυρίως τους μονίμους κατοίκους, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους -κάθε είδους- στους τουρίστες και τους επιχειρηματίες, για ένα κομμάτι ψωμί.
Στο παιχνίδι της ευαισθητοποίησης και των εντυπώσεων μεγάλες εταιρίες υπόσχονται μεγάλα ποσά, που ποτέ δε δίνουν, όπως στους μεγάλους σεισμούς πέρυσι στο Ιράν, και άλλες νέμονται τα συγκεντρωμένα χρήματα, για να «βοηθήσουν» τους πληγέντες ή να «αποκαταστήσουν» τα έργα υποδομής των περιοχών αυτών. Οι Αμερικανοί προθυμο-ποιήθηκαν να διαθέσουν στρατιώτες τους, για τη διανομή της βοήθειας. Όμως, η Ινδία αρνήθηκε με υπερηφάνεια κάθε βοήθεια, λέγοντας ότι θα αντιμετωπίσει μόνη της την τραγωδία, και η (ελεγχόμενη από τους Αμερικανούς) κυβέρνηση της Ινδονησίας αφόπλισε πρώτα τους Αμερικανούς στρατιώτες, φοβούμενη λαϊκές εκρήξεις.
Είναι βέβαιο ότι ένα μικρό μέρος από τα χρήματα που προσφέρουμε θα βοηθήσουν πραγματικά. Ξέρουμε ότι τα περισσότερα θα φαγωθούν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους μεσάζοντες. Δεν αρνούμαστε, όμως, την προσφορά μας. Από κει και πέρα αυτό που οφείλουμε όλοι είναι να προσπαθήσουμε να επικρατήσουν άλλες αξίες και άλλοι κανόνες πάνω στον πλανήτη μας.
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό