Α) Οποιαδήποτε συμφωνία με το κράτος των Σκοπίων πρέπει να περιέχει ως πρώτο όρο ότι οι γείτονές μας θα αποδεχθούν α) ότι η αρχαία μακεδονική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά είναι ελληνική, β) ότι μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει και (συνεπώς) γ) ότι δεν υπάρχει καμιά μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Οι γείτονες θα πρέπει να αποκαταστήσουν στα σχολικά τους βιβλία την ιστορική αλήθεια και προς αυτή την αλήθεια θα πρέπει να συμμορφωθούν το Σύνταγμά τους, όλοι οι δημόσιοι φορείς και οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Μόνο τότε σημαίνει ότι παραιτούνται αυτοί και οι προστάτες τους από βλέψεις εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.
Β) Το γειτονικό μας κράτος δε δικαιούται να περιέχει στην ονομασία του τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της, αφ ενός γιατί μόνο ένα μικρό τμήμα του ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της ιστορικής Μακεδονίας, αφ ετέρου γιατί ο σφετερισμός του ονόματος επιτρέπει ανά πάσα στιγμή την επαναφορά επεκτατικών σχεδίων. Οι γείτονες δικαιούνται, εάν το επιθυμούν, να ονομάζουν «Βόρεια Μακεδονία» το νότιο τμήμα του κράτους τους που ανήκει στο χώρο της ιστορικής Μακεδονίας, με τη σαφή διευκρίνηση ότι πρόκειται για γεωγραφικό προσδιορισμό.
Γ) Ο γεωγραφικός χώρος της ιστορικής Μακεδονίας με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) έχει διαμοιραστεί σε 3 κράτη. Η Ελλάδα θεωρεί ότι ο γεωγραφικός χώρος που της αποδόθηκε ήταν αυτός που της αναλογούσε, με βάση την πληθυσμιακή σύνθεση, γι αυτό θεωρεί τα σύνορά της σταθερά και απαραβίαστα.
Μόνον εάν υπάρξει συμφωνία στα παραπάνω 3 σημεία, μπορούμε να αποκαταστήσουμε σχέσεις συνεργασίας και καλής γειτονίας, προχωρώντας σε άλλες συμφωνίες στους τομείς της οικονομίας, του εμπορίου, της επιστήμης, του πολιτισμού, της προστασίας του περιβάλλοντος κ.λπ.
Το ΑΣΚΕ δε συμμερίζεται την άποψη ότι πρέπει να υποχωρήσουμε και να δεχθούμε σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια, ώστε πιο απερίσπαστοι να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή. Κάθε δική μας υποχώρηση αποθρασύνει και τους Σκοπιανούς και όλους τους άλλους που επιβουλεύονται την εδαφική μας ακεραιότητα.
Μια ελληνική στρατηγική
Είναι προφανές ότι με τα σημερινά δεδομένα, με τη θρασύτατη συμπεριφορά των γειτόνων μας, που τροφοδοτείται από την υποστήριξη των προστατών τους και την ελληνική δουλικότητα προς τους Δυτικούς, δεν προβλέπεται να υπάρξει σύντομα λύση με τους παραπάνω όρους. Βεβαίως ο χρόνος μέχρι τώρα λειτούργησε σε βάρος της Ελλάδας, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να αυτοκτονήσει η Ελλάδα. Αντιθέτως, είναι λόγος για να αλλάξει πολιτική, για να αρχίσει ο χρόνος να λειτουργεί αντίστροφα, υπέρ μιας λύσης που θα συμβάλλει στην ασφάλεια και την ειρήνη της Βαλκανικής.
Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει καλή πρόθεση από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει μια πολιτική που θα αποδεικνύει στους γείτονες ότι με τη αδιαλλαξία τους χάνουν περισσότερα από όσα κερδίζουν.
Α) Το πρώτο δικό μας βήμα πρέπει να είναι η καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η οποία λειτούργησε σε βάρος της Ελλάδας. Επειδή τη συμφωνία αυτή την παραβιάζουν διαρκώς και ποικιλοτρόπως οι γείτονές μας (επεκτατική προπαγάνδα, επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, χρήση άλλου ονόματος στον ΟΗΕ, παρακώλυση των διαπραγματεύσεων για την οριστική ονομασία κ.λπ.), δε δεσμευόμαστε ούτε από το 12μηνο που προβλέπει η συμφωνία αυτή από τη στιγμή της καταγγελίας μέχρι την κατάργησή της. Θεωρούμε ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία έχει ήδη καταργηθεί.
Β) Επειδή η Ελλάδα τήρησε με το παραπάνω τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από την Ενδιάμεση Συμφωνία (χρήση ονόματος, εμπορικές διευκολύνσεις, σοβαρότατες υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις για την οριστική ονομασία κ.λπ.) και σε αντάλλαγμα εισέπραξε προκλήσεις, πρέπει να θεωρεί ότι αδυνατεί να διατηρεί σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας με το γειτονικό κράτος για όσο διάστημα το κράτος των Σκοπίων συνεχίζει αυτή την πολιτική. Έτσι πρέπει: α) να κλείσουν τα Γραφεία Συνδέσμου, που λειτουργούν στις δύο πρωτεύουσες ως διπλωματικές αντιπροσωπείες, β) να σταματήσει η διακίνηση εμπορευμάτων δια μέσου των συνόρων, εφ όσον τα συνοδευτικά έγγραφα περιέχουν το όνομα χώρας το οποίο η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει, γ) να αποσυρθούν οι ελληνικές επενδύσεις κρατικών και δημοσίων οργανισμών και να δοθούν κίνητρα να γίνει το ίδιο και με τις ιδιωτικές, δ) να απαγορευτεί η διακίνηση προσώπων (εργατών, τουριστών κ.λπ.), εφ όσον στα διαβατήριά τους αναγράφεται ή σφραγίζεται το όνομα χώρας που η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει, ε) να σταματήσει κάθε ελληνική χρηματοδότηση προς τα Σκόπια μέσω οποιουδήποτε «προγράμματος» και στ) το ελληνικό κράτος επιτέλους να αρχίσει να ενδιαφέρεται για την ελληνική μειονότητα που ζει στο κράτος των Σκοπίων.
Γ) Το ελληνικό κράτος πρέπει να ενημερώσει τους πολίτες του για το πρόβλημα των Σκοπίων και για όλα τα εθνικά μας θέματα (όπως κάνουν όλες οι χώρες του κόσμου) και πρώτα τη μαθητική νεολαία, π.χ. το βιβλίο επιλογής της Β΄ Λυκείου «Θέματα Ιστορίας» (που δε διδάσκεται!!) να περιληφθεί στα υποχρεωτικά μαθήματα. Τα πανεπιστήμια, που σήμερα κατά κανόνα προωθούν κάθε ανθελληνική προπαγάνδα (π.χ. Πάντειος), να συμβάλουν επίσης στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας μέσω: α) του περιεχομένου των σπουδών τους, β) εκδηλώσεων, γ) εκδόσεων που προορίζονται για βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δ) μορφωτικών ανταλλαγών, ε) του διαδικτύου κ.λπ. Με δεδομένο ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας που σέβεται το λειτούργημά του δεν υποστηρίζει τις ανοησίες των Σκοπίων, το θέμα πρέπει να έρθει και στα αρμόδια όργανα της UNESCO (η οποία και σε άλλα ζητήματα, αντίθετα με το Γ.Γ. του ΟΗΕ, έχει αποδείξει ότι δεν ελέγχεται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προς το παρόν τουλάχιστον).
Δ) Η εξάρτηση της Ελλάδας από τη Δύση μας ζημιώνει συνεχώς σε όλες τις εθνικές μας υποθέσεις. Τα όργανα (οι διάδρομοι, για την ακρίβεια) της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ είναι οι δυσμενέστεροι χώροι για να δοθούν δίκαιες λύσεις. Να μην έχουμε αυταπάτες ότι οι «σύμμαχοι», οι «εταίροι» και οι «μεσολαβητές» πρόκειται να πειστούν από τα επιχειρήματά μας, γιατί αυτοί πρώτοι επιδιώκουν την αποδυνάμωση του ελληνισμού και τη συρρίκνωση της εδαφικής μας ακεραιότητας και κατά δεύτερο λόγο οι «χωροφύλακές» τους (πασίγνωστος, πλέον, ο ρόλος των ’γγλων στην Κύπρο). Μια αδέσμευτη Ελλάδα μπορεί να βρεί πραγματική και σταθερή συμπαράσταση απ όλες τις χώρες που αντιτάσσονται στην αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση (Ρωσία, Κίνα, αραβικές χώρες, χώρες της Λατ. Αμερικής κ.λπ.), που δε θέλουν την ενίσχυση ενός αμερικανικού προτεκτοράτου στο κέντρο των Βαλκανίων, ακόμη και από χώρες που σήμερα συμπλέουν με τους Αμερικανούς, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα θίγονται, π.χ. Βουλγαρία. Ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ και στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες μπορούν να κινηθούν δυνάμεις υπέρ των ελληνικών θέσεων. Πολύτιμος μπορεί να αποβεί ο ρόλος της ομογένειας στις χώρες αυτές, εφ όσον ενισχυθεί από το ελληνικό κράτος και δεν αγωνίζεται αβοήθητη, όπως μέχρι σήμερα.
Από τις 123 χώρες που μέχρι τώρα αναγνώρισαν το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» πρέπει επιτέλους να ζητήσει η Ελλάδα να πάψουν να χρησιμοποιούν στις διμερείς τους σχέσεις με τα Σκόπια όνομα που μας προσβάλλει, διαφορετικά να γνωρίζουν ότι δε θα έχουν ομαλές εμπορικές ή άλλες σχέσεις με την Ελλάδα. Πολλές από τις 123 χώρες έχουν σοβαρούς λόγους να αλλάξουν στάση και να υποστηρίξουν την Ελλάδα.
Επαναλαμβάνουμε πως το πρόβλημα (εδώ που μας έφτασαν οι εθελόδουλοι που μας κυβερνούν) δεν πρόκειται να έχει μια εύκολη ή γρήγορη λύση. Πολύ περισσότερο εάν η πολιτική μας ηγεσία σύσσωμη (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) συνυπογράψει μια οποιαδήποτε «λύση» με σύνθετη ή διπλή ή άλλη απαράδεκτη ονομασία, που θα ενισχύσει την επιθετικότητα εναντίον της χώρας μας. Ίσως έχουν τη δυνατότητα να περάσουν μια τέτοια απόφαση από τη σημερινή Βουλή, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτή η απόφαση ποτέ δε θα γίνει αποδεκτή από τη συνείδηση του ελληνικού λαού, όπως δείχνουν ακόμη και οι δημοσκοπήσεις των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Το θέμα θα παραμένει ανοικτό, μέχρι να σταματήσει η παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας.
Δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής 3/3/2008
Κατηγορία
Φύλλο 121 Μαρτίου 2008
Η κυβέρνηση Μπους, την επόμενη μέρα της επανεκλογής της και πριν καν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων(!!), στις 4/11/2004, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων με το ψευδώνυμο «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αφού την προηγουμένη είχε εισπράξει ένα μεγάλο μέρος από τις ψήφους της ελληνικής ομογένειας. Αν τις εκλογές κέρδιζε το Δημοκρατικό Κόμμα, δε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα (ο Σόρος ήταν από τους ισχυρότερους χρηματοδότες του Κέρι).
Η αμερικανική αναγνώριση ήταν ένα καθαρό πραξικόπημα, αφού υποτίθεται ότι στα πλαίσια του ΟΗΕ συνεχιζόταν η συζήτηση μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων για την αναζήτηση κοινά αποδεκτής λύσης. Αυτή η διαδικασία επιβλήθηκε από την Ενδιάμεση Συμφωνία, στην οποία οδηγήθηκαν οι δύο κυβερνήσεις ύστερα από απαίτηση των ίδιων των Αμερικανών (με προφανή σκοπό να απαλλάξουν το προτεκτοράτο τους από το ελληνικό εμπάργκο)! Το επιχείρημα ότι έσπευσαν να προλάβουν το δημοψήφισμα, με το οποίο κινδύνευαν να ακυρωθούν ευνοϊκές για τους Αλβανούς διοικητικές μεταβολές, που (υποτίθεται) θα συνέβαλαν στην εξομάλυνση της εσωτερικής κατάστασης, κανείς δεν το πήρε στα σοβαρά. Οι διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, ότι η αναγνώριση δεν ενισχύει τις επεκτατικές επιδιώξεις των Σκοπιανών, είναι επίσης αστείες, αφού την ίδια στιγμή οι χάρτες στα σχολεία του κρατιδίου δείχνουν τα σύνορά του στη Χαλκιδική και στον Όλυμπο!
Η υποκρισία των Αμερικανών φάνηκε καθαρά με την αποκάλυψη από την «Ελευθεροτυπία» στις 30/11/2004 ότι επίσημο εγχειρίδιο του αμερικανικού Πενταγώνου (με το οποίο εκπαίδευε πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Καναδά και της Αυστραλίας από το 1999) όχι μόνο συμμερίζεται πλήρως την πλαστογράφηση της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας που επιχειρούν οι Σκοπιανοί, αλλά περιείχε και χάρτη, όπου η Θεσσαλονίκη, η Χαλκιδική και όλη η περιοχή από την Καστοριά μέχρι την Καβάλα χαρακτηρίζονται ως κατεχόμενη (occupied) Μακεδονία!!! (ο χάρτης αποσύρθηκε μόλις το Σεπτέμβριο του 2004, ύστερα από παρέμβαση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών).
Η απόφαση, λοιπόν, της 4/11/2004 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. ’λλωστε, επανειλημμένα οι ΗΠΑ είχαν κάνει σαφείς και επισήμως τις προθέσεις τους. Τον Ιούνιο του 2003 συνυπέγραψαν με το κράτος των Σκοπίων διμερή συμφωνία για τη μη παραπομπή Αμερικανών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, χρησιμοποιώντας το ίδιο απαράδεκτο ψευδώνυμο. Το ίδιο έκαναν τρεις βδομάδες πριν την επίσημη αναγνώριση (11/10/2004), όταν ο υπουργός ’μυνας των ΗΠΑ Ράμσφελντ υπέγραψε αμυντική συμφωνία με το κράτος των Σκοπίων. Κανείς, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν μπορεί να δικαιολογείται ότι αιφνιδιάστηκε και πρώτη απ όλους η κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως επίσης κανείς δε δικαιούται να έχει αυταπάτες για τις προθέσεις των Δυτικών μας συμμάχων και να εναποθέτει ελπίδες σ αυτούς.
Κλίμα αποδοχής από την ελληνική πολιτική ηγεσία
Κι όμως, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, υπακούοντας στις οδηγίες των Δυτικών προστατών τους, ανέλαβαν να πείσουν τα μέλη τους και τους οπαδούς τους ότι η απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992 πρέπει ν αλλάξει και να γίνει αποδεκτή η χρήση του ονόματος της Μακεδονίας. Το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ αντίρρηση, αφού ακόμη και τώρα θεωρεί ότι πρέπει να ευθυγραμμίζεται με τη θέση που είχε πάρει η Κομιντέρν πριν δεκαετίες! (το ίδιο και μικρότερες οργανώσεις που προέρχονται από διασπάσεις του ΚΚΕ). Οι «πατριώτες» κύριοι Σαμαράς και Τσοβόλας (που θα ήταν παρών σ όλους τους αγώνες, παρά τη διάλυση του ΔΗΚΚΙ) κατάπιαν πάλι τη γλώσσα τους (όπως και τον Απρίλιο κατά το δημοψήφισμα στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν), αναμένοντας ως άσωτοι υιοί να ολοκληρωθεί η άφεση των αμαρτιών τους.
Η ακροδεξιά των κ.κ. Καρατζαφέρη και σία προσφέρει τις υπηρεσίες της (όπως παντού και πάντα στην Ευρώπη), υποστηρίζοντας υποκριτικά πατριωτικές θέσεις, για να διευκολύνει όσους ασκούν την εξουσία να τις δυσφημίζουν. Τα κανάλια τις πρώτες μέρες φιλοξενούσαν εργολαβικά τα παπαγαλάκια των Αμερικανών, τύπου Δαμανάκη, που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η Μακεδονία δεν είναι αυτή που όλοι ξέρουμε. Τώρα πήραν γραμμή να αποσιωπήσουν το θέμα, να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι το θέμα του ονόματος δεν είναι κάτι σημαντικό, για να ασχολείται κανείς συνέχεια μαζί του. Θα επανέλθουν, όταν οι εγκάθετοι των Αμερικανών και των Ευρωπαίων στην Ελλάδα αποφασίσουν ότι ήρθε η στιγμή να υπογράψουν την αναγνώριση κάποιας Μακεδονίας, έξω από τα σύνορά μας. Οι Έλληνες επιχειρηματίες, επίσης, που έχουν κάνει επικερδείς επενδύσεις στα Σκόπια (η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε επενδύσεις στο κράτος αυτό), είναι και θα είναι μαζί τους. Όπως πάντα, λειτουργούν με κριτήριο το βραχυπρόθεσμο κέρδος τους. Δεν ενδιαφέρονται που η πολιτική αυτή οδηγεί εκ του ασφαλούς σε κρίση, που θα τους αναγκάσει να αποσυρθούν από το γειτονικό κράτος. Ούτε διδάχτηκαν από τη διάψευση των προσδοκιών τους ότι ο έλεγχος της οικονομίας των Σκοπίων από αυτούς θα περιόριζε τις επεκτατικές διαθέσεις των Σκοπιανών.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι σύσσωμη η πολιτική μας ηγεσία μεθοδεύει και στο εθνικό μας ζήτημα της Μακεδονίας την υπογραφή μιας επαχθούς συμφωνίας, πιθανότατα την άνοιξη. Η αμερικανική αναγνώριση είναι ένα μέσο πίεσης και δημιουργίας τετελεσμέων προς αυτή την κατεύθυνση. Μέχρι στιγμής πέτυχαν να αποθαρρύνουν κάθε κινητοποίηση πλην της ακροδεξιάς, ώστε να μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι μόνοι που αντιδρούν είναι η μικρή και αναξιόπιστη μειοψηφία των ακροδεξιών. Όμως ακόμη και οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται στον τύπο φανερώνουν ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού διαφωνεί μαζί τους και βεβαίως δεν έκανε το χατήρι του κ. Μητσοτάκη να ξεχάσει το όνομα, παρότι πέρασαν 10 χρόνια! Αυτή η πλειοψηφία πρέπει δυναμικά να εκφραστεί το συντομότερο δυνατό, για να μη μεγαλώσουμε ένα ακόμα πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Όσο βαθαίνει η δυστυχία και η ανέχεια στην κοινωνία μας λόγω της εφαρμογής του μνημονίου, η κατοχική κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της (Ντόρα, Καρατζαφέρης) προβάλλουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι, αν δεν είχαν ψηφίσει το μνημόνιο, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει, το κράτος δε θα είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες θα χρεοκοπούσαν επίσης, με αποτέλεσμα οι καταθέτες να χάσουν τις καταθέσεις τους! Όλα ψέματα!
Στάση πληρωμών- μερική χρεοκοπία
Πρώτ απ όλα, και με το μνημόνιο ήδη υπάρχει στάση πληρωμών του κράτους σε παραγωγικούς τομείς. Δεν πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές στα ταμεία (9 δισ. χρωστά μόνο στο ΙΚΑ), δεν πληρώνει τα φάρμακα και τα νοσοκομειακά είδη (500 εκ. χρωστά μόνο στους φαρμακοποιούς), δεν πληρώνει τους εργολάβους για ήδη κατασκευασμένα δημόσια έργα (500 εκ. οι οφειλές), καθυστερεί τις επιστροφές του ΦΠΑ, χρωστάει στους ωρομίσθιους καθηγητές, που περιμένουν μήνες για να πληρωθούν ψιχία, ανέστειλε τη λειτουργία 3 στρατιωτικών νοσοκομείων στη Θράκη (για να εξακριβώσει δήθεν το κόστος λειτουργίας τους) και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. ’λλωστε και η μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και οι απολύσεις στο δημόσιο αποτελούν ομολογία αδυναμίας εκπλήρωσης υποχρεώσεων.
Συνεπώς ήδη έχουμε μερική χρεοκοπία, που συρρικνώνει την ανάπτυξη προς όφελος των δανειστών της τρόικας, με θύματα τα παραγωγικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας.
Το μνημόνιο υποθηκεύει την περιουσία της χώρας
Μέχρι την υπογραφή του μνημονίου το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο, γι αυτό ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες, δηλ. η Ελλάδα δεν ήταν υποχρεωμένη να υποθηκεύει περιουσιακά της στοιχεία. Έτσι, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους, οι δανειστές δεν ήσαν εξασφαλισμένοι, αφού η Ελλάδα, με αλλαγή της νομοθεσίας της, μπορούσε να υποχρεώσει τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μία αναδιάρθρωσή του χρέους, με ευνοϊκότερους όρους για μας και χειρότερους γι αυτούς. Διαφορετικά, θα πρέπει να προσφύγουν στα δικαστήρια.
Με την υπογραφή του μνημονίου (Δανειακή Σύμβαση παρ. 14,1) καταργήθηκε το ελληνικό δίκαιο για το χρέος και καθιερώθηκε το αγγλικό, που ευνοεί τους δανειστές. Τις διαφορές δανειστών και δανειζόμενου δε θα τις λύνει ελληνικό δικαστήριο, αλλά δικαστήριο της Ε.Ε., του οποίου οι δικαστές θα προέρχονται, κυρίως, από τις χώρες των δανειστών (παρ. 14,2). Επίσης, οι επί μέρους ξένοι δανειστές (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) μπορούν πλέον να μεταβιβάζουν τα ελληνικά ομόλογα (μέσω της ΕΚΤ) στις χώρες-δανειστές. Έτσι επιβαρύνεται το ελληνικό χρέος στο σύνολό του με εμπράγματες ασφάλειες ακόμη και επί της μη απαλλοτριώσιμης (με βάση το ελληνικό δίκαιο) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, ακυρώνοντας το πλεονέκτημα της χώρας μας. Αν δηλ. δεν πληρωθεί μία δόση, οι δανειστές «νομιμοποιούνται» να κατάσχουν π.χ. πολεμικά πλοία ή το Μουσείο της Ακρόπολης (παρ. 14,5)! Περιττό να τονιστεί ότι μια Ελλάδα χωρίς την Ακρόπολή της θα είναι μια άλλη Ελλάδα, με άλλη ταυτότητα.
Αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα μ έναν επιπλέον όρο του μνημονίου: η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να μην μπορεί να συνάψει άλλο ενυπόθηκο δάνειο από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε. και ΔΝΤ μέχρι ν αποπληρώσει το συγκεκριμένο (παρ 2α,1). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μια κυβέρνηση που αποδέχεται την Ε.Ε. και το μνημόνιο χάνει το δικαίωμα να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε., π.χ. την Κίνα ή τη Ρωσία, από τις οποίες θα μπορούσε να πάρει δάνειο με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο και πολύ ευνοϊκότερους όρους.
Δύο λογικές για την αντιμετώπιση του χρέους
Όπως διαφάνηκε και από τα προηγούμενα, υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους επιχειρεί να εξοφλήσει το χρέος της μια χώρα. Ο πρώτος διέπεται από αναπτυξιακή λογική, δηλ. επιχειρεί να αυξήσει την παραγωγή, να αυξήσει τα εισοδήματα, να αυξήσει τις εξαγωγές, ώστε ν αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Έτσι και η χώρα ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και το βιοτικό επίπεδο του λαού βελτιώνεται. (Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι αυτά μόνο με αποχώρηση από την Ε.Ε. μπορούν να γίνουν, βλ. και προτάσεις στο τέλος του κειμένου).
Η Ε.Ε., η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η κατοχική τους κυβέρνηση ακολουθούν με το μνημόνιο το δεύτερο δρόμο, που διέπεται από την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, δηλ. μειώνουν τα έξοδα του κράτους χωρίς να αυξάνουν ουσιαστικά τα έσοδα. Η άγρια αφαίμαξη των εισοδημάτων, η αύξηση των συντελεστών φορολόγησης, η επιβολή νέων φόρων, η αύξηση των τιμών και η ραγδαία συρρίκνωση της παραγωγής έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τα έσοδα του κράτους από τους φόρους να μειώνονται. Στην εισηγητική έκθεση του μνημονίου ισχυρίζονται ότι με τη συνταγή τους θα επιτύχουν αύξηση της ανταγωνιστικότητας (λόγω της μείωσης του κόστους εργασίας), άρα αύξηση των εξαγωγών, μείωση του εμπορικού ελλείμματος (λόγω και της μείωσης των εισαγωγών) και μείωση του πληθωρισμού. Τίποτα απ αυτά δε θα γίνει. Στην πραγματικότητα όχι μόνο μετατρέπουν τη χώρα σε νεκροταφείο, αλλά ακολουθούν μια συνταγή καταδικασμένη σε αποτυχία. Κι αυτό το γνωρίζουν, αλλά έτσι λειτουργούν οι τοκογλύφοι. Οδηγός τους είναι το τυφλό πάθος τους για το άμεσο κέρδος! Αλλά κάποια στιγμή οι λαοί εξεγείρονται!
Τα πρώτα αδιέξοδα
Ήδη, 6 μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου, φαίνονται ξεκάθαρα τα πρώτα αδιέξοδα, που έχουν προκαλέσει «αμηχανία» στους εμπνευστές του και πανικό στην κυβέρνηση. Τα κρατικά έσοδα του 2010 είναι κατά 2.4 δισ. λιγότερα από τις προβλέψεις, ενώ οι αντίστοιχες δαπάνες κατά 800 εκ. περισσότερες. Με την «αναθεώρηση» της EUROSTAT το έλλειμμα του 2009 ανέβηκε από 13,6% στο 15,4 % και το χρέος από 115,1% στο 126,8% . Έτσι το έλλειμμα αυξάνεται κατά 6 δισ. και οι δανειστές απαιτούν νέα σκληρότερα μέτρα, για να τα απορροφήσουν μέσα στο 2011. (Κι αυτό θα γίνεται συνεχώς, αν δεν τους σταματήσουμε.) Στο μνημόνιο προβλέπεται ότι ο πληθωρισμός για την περίοδο 2010-2014 θα κυμαίνεται από 0.4% έως 1.9% και ήδη έφθασε στο 5.5%. Οι τιμές, αντί να μειώνονται, αυξάνονται λόγω των αλλεπάλληλων αυξήσεων των έμμεσων φόρων και της ασυδοσίας των εγχώριων και ξένων αλυσίδων, προς δόξαν της ανταγωνιστικότητας. Η ανεργία καλπάζει (τον Αύγουστο του 2009 ήταν 9%, φέτος τον Αύγουστο έφθασε επίσημα στο 12,2%, στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερη). Το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 θα φθάσει το 15,3%, δηλ. ας περιμένουμε ότι θα ξεπεράσει το 20%.
Το μνημόνιο οδηγεί με βεβαιότητα στη χρεοκοπία
Οι «φωστήρες» της τρόικας και οι υπηρέτες της κατοχικοί δε μας εξηγούν πώς θα πληρωθούν τα χρέη του κράτους, όταν τα εισοδήματά του μειώνονται και τα χρέη αυξάνονται ραγδαία. Το 2014-2015 η χώρα θα πρέπει να πληρώνει μόνο σε τοκοχρεολύσια περί τα 80 δισ. κάθε χρόνο, δηλ. το 35% του ΑΕΠ, δηλ. ποσό κατά 50% μεγαλύτερο από τα έσοδα του ετήσιου προϋπολογισμού του κράτους! Το ΔΝΤ, σε πρόσφατη έκθεσή του, προβλέπει ότι το 2020 το δημόσιο χρέος θα φθάσει το 176% του ΑΕΠ! Οι τόκοι των δανείων θα αυξάνονται σταθερά μέχρι και το 2014 και από 13,3 δισ. ευρώ φέτος θα ανέβουν στο ύψος ρεκόρ των 20,4 δισ. ευρώ το 2014. Μάλιστα το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 η χώρα θα βγει και στις «αγορές», δεδομένου ότι οι δανειακές ανάγκες του 2010-2013 υπολογίζονται στα 193 δισ., ενώ ο μηχανισμός «στήριξης» προσφέρει μόνο 110 δισ.
Το ερώτημα είναι: πώς οι ανά τη γη τοκογλύφοι θα δανείσουν μια διαλυμένη οικονομία με 150% του ΑΕΠ χρέος και 35% του ΑΕΠ ετήσια τοκοχρεολύσια; Η απάντηση είναι εύκολη: μνημόνια και κατοχή συνεχώς, μέχρι πλήρους εξανδραποδισμού μας, με το κράτος να οδηγείται μαθηματικά στη χρεοκοπία, όπως ήδη πιστεύουν όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Χρεοκοπία που, εκτός από τη δυστυχία που προκαλεί στους ανθρώπους, απειλεί ευθέως και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με την απαξίωση ακόμη και της εθνικής άμυνας, με πρόσχημα την οικονομία.
Υπάρχει άλλη λύση;
Η πρόταση Σαμαρά
Στις 7-7-2010 ο Α. Σαμαράς παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την έξοδο από το μνημόνιο. Είπε ότι δε χρειάζονται πρόσθετα μέτρα, πέραν αυτών που ήδη έχουν ληφθεί, και ότι πρέπει να υπάρξουν επιπλέον αντισταθμιστικά 7,2% του ΑΕΠ (περίπου 17 δισ.), για να καταπολεμήσουν την ύφεση, η οποία προκαλεί το ένα τρίτο του ελλείμματος του δημοσίου χρέους. Τα αντισταθμιστικά μέτρα περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις ή «μεταρρυθμίσεις», που πολλές εφαρμόζει ήδη η κατοχική κυβέρνηση, π.χ. ΟΣΕ, άνοιγμα «κλειστών» επαγγελμάτων, κατάργηση καμποτάζ κ.λπ. Προτείνει επίσης επανορθωτικά μέτρα, όπως η αποκατάσταση συντάξεων σε χαμηλοσυνταξιούχους και ελάφρυνση φορολογίας στα καύσιμα. Υποστηρίζει ότι με τα μέτρα αυτά σε 18 μήνες θα έχει μηδενισθεί το έλλειμμα, ενώ το δημόσιο χρέος δε θα υπερβεί το 120% του ΑΕΠ. Τότε θα μπορεί η χώρα να απεμπλακεί από το μνημόνιο και να βγει στις «αγορές», αλλά θα πληρώνει τα τοκοχρεολύσια των έως τότε δανείων της τρόικας, που είναι 38 δισ. για το 2010 και 40 δισ. για το 2011, δηλ. σύνολο 78 δισ., αντί των 110 δισ., που είναι το σύνολο των δανείων της τρόικας μέχρι τέλους του 2013.
Οι προτάσεις αυτές, παρά τις ενδεχομένως καλές προθέσεις του Α. Σαμαρά, δεν ξεφεύγουν από τη λογική του συστήματος στα πλαίσια της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, που παράγει ελλείμματα και χρέη κι έχει καταδικάσει τη χώρα σε διάλυση της παραγωγής της, με αποτέλεσμα να ζει με δανεικά. Το πού θα βρεθούν τα ποσά για να χρηματοδοτηθούν τα προτεινόμενα αντισταθμιστικά μέτρα είναι προφανές: με νέα δάνεια, τα οποία θα πάρουμε ή από την τρόικα ή από τις «αγορές». Έτσι δεν αποφεύγουμε την κρίση, απλώς τη μεταθέτουμε. Ασφαλώς όμως, με τις προτάσεις Σαμαρά, η κοινωνική κατάσταση θα είναι κάπως καλύτερη από τη σημερινή.
’λλες προτάσεις
Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να φύγει η χώρα από το μνημόνιο και να κρατικοποιήσει κάποιες τράπεζες, ώστε μέσω αυτών ο δανεισμός να γίνεται απ ευθείας από την ΕΚΤ με επιτόκιο μόνο 1%, αντί των σημερινών τοκογλυφικών. Ορισμένοι οικονομολόγοι προτείνουν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και επιμήκυνση, άλλοι προτείνουν ακόμη και επαναφορά του εθνικού νομίσματος, αλλά κανείς απ αυτούς δεν προτείνει την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. ως προϋπόθεση σωτηρίας και ανάπτυξης. Μόνο το ΚΚΕ από α κοινοβουλευτικά κόμματα έχει αναφερθεί στην ανάγκη «αποδέσμευσης» (απόφαση 18ου συνεδρίου 18-22/2/2009, παρ. 38 και πρόγραμμα ΚΚΕ 1996), χωρίς όμως να προσδιορίζει για ποια φάση την προτείνει (ως άμεση προτεραιότητα ή όταν θα εφαρμοστεί το σταλινικό πρότυπο;) και (κυρίως) δεν κάνει καμιά απολύτως προσπάθεια για τη δημιουργία κινήματος με σκοπό την αποδέσμευση. Απλώς λόγια, για να εισπράττει τη δυσαρέσκεια προς την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.
Είναι ενδιαφέρον, πάντως, ότι ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, επικεφαλής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, γράφει στην ετήσια έκθεση: «ακόμη και αν μηδενιστούν, ως εκ θαύματος, τα χρέη και τα ελλείμματα, μέσα σε μία δεκαετία η χώρα θα έχει και πάλι τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα» (Ελευθεροτυπία 17-9-2010), εφ όσον, θα εννοεί, παραμένουμε στην Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Πράγματι δεν το κάνει μόνον η Ελλάδα. Το έκαναν και η Ιταλία και άλλοι. Για να ανταποκριθούν στα κριτήρια εισόδου στη «χρυσοφόρο» (τρομάρα τους) ΟΝΕ και να εμφανίσουν χαμηλά ποσοστά ελλειμμάτων στουςπροϋπολογισμούς τους χρησιμοποιούσαν (και χρησιμοποιούν) λογιστικές αλχημείες, αποκρύπτοντας ελλείμματα και εμφανίζοντας εικονικά πλεονάσματα. Οι δικοί μας όμως το παράκαναν. Απέκρυψαν χρέη μέχρι 1,3 τρισεκατομμύρια δρχ.(Η), τηρώντας «διπλά βιβλία».
Το παράξενο είναι ότι η ΕΥΡΩΣΤΑΤ τους συνέλαβε τώρα, που μπήκαμε ήδη στην ΟΝΕ και που μπορούσαν να το αποφύγουν, εμφανίζοντας περίπου αληθινή την οικονομική κατάσταση. Μερικοί είπαν ότι «κακή συνήθεια δεύτερη φύση». Δεν είναι έτσι. Η επικοινωνιακή πολιτική, κοινώς χοντροκομμένη προπαγάνδα, έχει τις απαιτήσεις της. Πώς να διαλαλεί ο κ. Σημίτης την «ισχυρή Ελλάδα» με τη δημοσιονομική κατάσταση στα πρόθυρα της κατάρρευσης;
Γεννιέται όμως ένα μεγάλο ερώτημα: Πώς θα διενεργούνται πλέον έλεγχοι για τέτοιες λογιστικές ατασθαλίες και πώς θα επιβάλλονται (εξοντωτικά για τους μικρούς) πρόστιμα για διπλά βιβλία, όταν η ίδια υπηρεσία, το Υπουργείο Οικονομικών, διαπρέπει σ' αυτά;
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Για το Σάββατο 29/1 στις 7 μ.μ. έχουν κληθεί στα γραφεία μας μέλη και φίλοι του ΑΣΚΕ, για συζήτηση για τη Μακεδονία και την πλαστογράφηση του ονόματός της από το κράτος των Σκοπίων. Η συζήτηση θα γίνει με βάση το κείμενο που επεξεργάστηκε η Εκτελεστική Επιτροπή και κυκλοφόρησε ως ένθετο στο προηγούμενο φύλλο της «Ενημέρωσης». Το ΑΣΚΕ πάντα είχε καθαρή θέση για το θέμα, αλλά δεν είχε κάνει δουλειά στην έκταση και το βάθος που χρειαζόταν. Αυτό το κενό θεωρούμε ότι καλύπτουμε τώρα, αλλά κρίναμε πως πρέπει να προηγηθεί μια συζήτηση σε ευρύτερο κύκλο, πριν διαμορφώσουμε το τελικό κείμενο.
Μετά τη συζήτηση αυτή θα επεκταθούμε για λίγο σε άλλα πολιτικά θέματα, θα γίνουν κάποιες ενημερώσεις και στο τέλος θα κόψουμε την πίτα και θα ανταλλάξουμε ευχές για τον καινούργιο χρόνο. Όλη η διαδικασία εκτιμούμε ότι θα διαρκέσει περίπου 2,5 ώρες.
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Το 1991, με προτροπή του ΔΝΤ, η Αργεντινή αποφάσισε να έχει το πέσος (το νόμισμά της) σταθερή ισοτιμία 1:1 με το δολάριο. Η καθιέρωση αυτή είναι αντίστοιχη με την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα και με τις ίδιες συνέπειες. Από τότε στην Αργεντινή, χώρα με μεγάλο φυσικό πλούτο, εφαρμόσθηκε μία άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη πολιτική, με ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων, κερδοσκοπία και φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Λόγω της σταθερής ισοτιμίας αυξήθηκαν οι τιμές των προϊόντων της (οι γειτονικές χώρες, όπως η Βραζιλία, υποτίμησαν το νόμισμά τους και έγιναν ανταγωνιστικότερες), μειώθηκαν οι εξαγωγές, αυξήθηκαν οι εισαγωγές, το εμπορικό ισοζύγιο έγινε ελλειμματικό, η ύφεση έφθασε στο 21% σε σχέση με το 1999, το ποσοστό της φτώχειας έφτασε το 57% και η ανεργία ξεπέρασε το 23%. Τα περιβόητα spread έφθασαν το 19,16% του βασικού επιτοκίου δανεισμού των ΗΠΑ (1916 μονάδες).
Το 2000 (σε 10 χρόνια περίπου, όπως και η Ελλάδα) η Αργεντινή προσφεύγει στο ΔΝΤ για δάνειο 40 δισ. δολαρίων, το οποίο ΔΝΤ υπαγορεύει αυστηρή λιτότητα. Το Νοέμβριο του 2001 η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τους όρους του ΔΝΤ για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και το ΔΝΤ αρνείται να χορηγήσει τη δόση του δανείου (1,25 δισ. δολ.). Το δημόσιο χρέος ήταν τότε 173 δισ. δολ. Η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς στις αναλήψεις καταθέσεων (έως 250 πέσος την εβδομάδα) και στις 13 Δεκεμβρίου 2001 ξέσπασε γενική απεργία, με αποτέλεσμα ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα να φύγει με ελικόπτερο από την πίσω πόρτα του προεδρικού μεγάρου! Λίγο αργότερα έγινε η επίσημη αναγγελία της χρεοκοπίας της χώρας (αδυναμία και στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές της).
Για την αντιμετώπιση της κρίσης, η Αργεντινή υποτίμησε το νόμισμά της κατά 28%, ενώ επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, αναγνωρίζοντας μόνο το 35% των ονομαστικών χρεών. Αυτό το έκανε με αντικατάσταση των παλαιών ομολόγων με νέα, που είχαν το 25% της αξίας των παλαιών. Οι δανειστές, πλην Γερμανίας και Ιταλίας, δέχτηκαν το «κούρεμα», για να μη χάσουν και το υπόλοιπο 35%! Για την αποπληρωμή των παλαιών χρεών της χώρας, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία των δικαστηρίων του εξωτερικού. Εάν δηλαδή η Αργεντινή σταματήσει ξανά να πληρώνει τα χρέη της, τότε οι δανειστές της θα πρέπει να υποβάλουν αγωγές στα εθνικά της δικαστήρια με τις δικές της νομικές διαδικασίες. Η Γερμανία και η Ιταλία ας ψάξουν σ αυτά να πάρουν τα χρήματά τους
Το αποτέλεσμα ήταν ότι από τα τέλη του 2002 η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει, το 2003 είχε ανάπτυξη 8,9% κι αυτοί οι υψηλοί ρυθμοί (6% έως 9%) συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Έτσι μείωσε ήδη σημαντικά το εμπορικό της έλλειμμα και το χρέος της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα παραδέχεται τώρα ότι οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδήγησαν τη χώρα του στην οικονομική καταστροφή και υποστηρίζει ότι τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, με περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων, τα εφάρμοσε και ο ίδιος το 2001 στην Αργεντινή και λίγο μετά η χώρα του χρεοκόπησε.
[Σε επόμενο φύλλο θα αναφερθούμε στην, επίσης πολύ διδακτική, περίπτωση του Ισημερινού.]
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Στο ΚΚΕ έχει ξεκινήσει από το 1995 μια συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Αν. Ευρώπης, της «αντεπανάστασης» (κατά το ΚΚΕ), συζήτηση που πρόκειται να διευρυνθεί εν όψει του Συνεδρίου.
Το ζήτημα είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, για το ΚΚΕ, όχι ως παρελθοντολογία, αλλά γιατί το ΚΚΕ οφείλει να διευκρινίσει στον ελληνικό λαό αν η «λαϊκή εξουσία», για την οποία τον καλεί να αγωνιστεί, θα είναι κατ εικόνα και ομοίωση εκείνων των καθεστώτων ή κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Επειδή ο ελληνικός λαός έχει πλέον δική του άποψη για τον «υπαρκτό», λόγω της παρουσίας των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών από την Αν. Ευρώπη και των σχετικών συζητήσεων με αυτούς, και επειδή δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί τέτοια καθεστώτα, τα συμπεράσματα αυτών των συζητήσεων θα δείξουν αν το ΚΚΕ θέλει να παραμείνει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που θα εισπράττει από την κοινωνική δυσαρέσκεια ή θέλει πράγματι να αγωνιστεί για μια «λαϊκή εξουσία».
Η πρόβλεψη του ΑΣΚΕ είναι ότι το ΚΚΕ δεν αντέχει μια σοβαρή ανάλυση του ζητήματος. Την απαισιοδοξία μας ήρθε να ενισχύσει τετρασέλιδο κείμενο στο «Ριζοσπάστη» της 7/9/08 για την «αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία το 1968». Η θέση για εκείνα τα τραγικά γεγονότα συνοψίζεται στο εξής απόσπασμα: «Οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ανατροπής και του εμφυλίου, ζήτησαν τη διεθνιστική βοήθεια των σύμμαχων σοσιαλιστικών χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αποτρέποντας την αντεπανάσταση.»
Με αντιστροφή των όρων, ακόμη και η φρασεολογία ξυπνά σε μας πολύ δυσάρεστες αναμνήσεις. Επί της ουσίας και αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι ξεσηκώθηκαν στην Πράγα το 1968 ήσαν «αντεπαναστάτες», το κείμενο δε θεωρεί αναγκαίο να απαντήσει στο εξής βασικό ερώτημα: Αν η πλειοψηφία του λαού προτιμούσε τους «αντεπαναστάτες», με ποιο δικαίωμα ο οποιοσδήποτε αρνείται να τους παραδώσει την εξουσία; [Σύγκριση: Όταν οι Σαντινίστας έχασαν τις εκλογές στη Νικαράγουα, σεβάστηκαν τη θέληση του λαού και παρέδωσαν την εξουσία. Σήμερα, με την ψήφο του λαού, είναι πάλι στην εξουσία. Αυτή η άλλη, η δημοκρατική, αντίληψη της αριστεράς την έχει οδηγήσει στην εξουσία στο σύνολο σχεδόν της Λ. Αμερικής.]
Ως αίτια της «αντεπανάστασης» στην Τσεχοσλοβακία, που προφανώς θα θεωρηθούν και ως αίτια της ολικής κατάρρευσης του 1989-90, αναφέρονται «αδυναμίες, λάθη και παρεκκλίσεις», δηλ. κάποια πταίσματα ανέτρεψαν τη μισή υφήλιο! Η ανάλυση που ακολουθεί κινείται σ αυτό το επίπεδο, γι αυτό δε χρειάζεται, νομίζουμε, να επεκταθούμε. Ως αίτιο αναφέρεται ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την ουσία: Ότι μέσα στα καθεστώτα αυτά ξεχώρισε μια μικρή κοινωνική ομάδα, η ηγεσία του κόμματος και του κράτους, που εκμεταλλευόταν τη μεγάλη πλειοψηφία, από την οποία είχε αφαιρέσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα για συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας.
Με όλα τα παραπάνω δεν παραβλέπουμε ότι οι κοινωνίες αυτές είχαν και θετικά στοιχεία (κοινωνική πρόνοια κ.λπ.), ούτε επιχαίρουμε που οι χώρες αυτές στράφηκαν (όχι για πολύ, ελπίζουμε) προς τη Δύση, ούτε δικαιολογούμε όσους τέως αριστερούς χρησιμοποίησαν την κριτική τους για να αλλάξουν στρατόπεδο. Θέλουμε μόνο να υποστηρίξουμε τη θέση του ΑΣΚΕ ότι μια άλλη πορεία για τη χώρα μας προϋποθέτει ως αδιαίρετο σύνολο την εθνική ανεξαρτησία (αποχώρηση από Ε.Ε. κ.λπ.), την προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας μας, τον έλεγχο της παραγωγής και των προϊόντων της από την κοινωνία (σοσιαλιστικός μετασχηματισμός), την εμβάθυνση και διεύρυνση της δημοκρατίας, την προστασία και ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Όποιος αφαιρεί κάτι από τα παραπάνω δεν μπορεί (ή δεν ενδιαφέρεται) να πείσει ότι μια καλύτερη πορεία για τον τόπο μας είναι εφικτή.
Κατηγορία
Φύλλο 124 Σεπτεμβρίου 2008
Δεν αρκούσε η λεηλασία που υπέστησαν χώρες και κοινωνίες από τους χρυσοκάνθαρους τραπεζίτες και χρηματιστές, με την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων και των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών, δηλ. της Ε.Ε. με την Κομισιόν της, του Δ.Ν.Τ., της Παγκόσμιας Τράπεζας κ.λπ. Αυτοί, αντί να δημεύσουν τις τεράστιες περιουσίες και τα ιλιγγιώδη κέρδη των υπεύθυνων γι αυτή την κρίση και να τα ανακατανείμουν στους πληγέντες, πιστοί στα νεοφιλελεύθερα δόγματα του ασύδοτου κέρδους και κινδυνολογώντας ασύστολα, επιβαρύνουν με νέα θηριώδη ποσά τα θύματα, για να τα δώσουν στους θύτες, ώστε να συνεχίσουν αδιατάρακτα το ληστρικό τους έργο.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι, για το θεαθήναι, θέλουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος το Δ.Ν.Τ., δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους. Έτσι είναι απολύτως βέβαιο ότι η νέα κρίση θα είναι θέμα χρόνου.
Στη χώρα μας, με το ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος, η κυβέρνηση με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Το τελευταίο δίμηνο επιβεβαιώθηκε με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι μας κυβερνούν άβουλοι άνθρωποι, χωρίς καμιά διάθεση να αγωνιστούν στοιχειωδώς για τα συμφέροντα της Ελλάδας, χωρίς δυνατότητα καν να διαχειριστούν τα πολιτικά πράγματα. Συναγωνίζονται με τους προκατόχους τους σε επίδειξη υπακοής στα κελεύσματα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων προστατών τους. Βεβαίως, οι οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα ήταν χρήσιμες και δε στερούνται πολιτικής σημασίας, αλλά η γενική εικόνα είναι, δυστυχώς, εικόνα εξάρτησης και υποτέλειας. Έτσι η ελληνική κοινωνία βυθίζεται σε όλο και χειρότερη ένδεια και κρίση και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας απειλούνται σοβαρά.
Εικόνα διάλυσης στην κυβέρνηση
Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει χάσει τον έλεγχο όχι μόνο της χώρας, αλλά και της κυβέρνησής του. Υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι εξαναγκάζονται σε παραίτηση με ρυθμό πρωτοφανή, κάτω από το βάρος της ανεπάρκειας και των σκανδάλων τους, που προβάλλονται από εσωκομματικούς αντιπάλους και τους πρακτορίσκους των ΜΜΕ, που δε λένε να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι οι φίλοι τους βρίσκονται τώρα στην αντιπολίτευση. Τελευταίο επεισόδιο ήταν η κωμικοτραγική παραίτηση του υφυπουργού Μαρκογιαννάκη. (Το επόμενο θα είναι του κ. Βαληνάκη;) Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα σήμερα είναι να «παραιτήσεις» έναν υπουργό.
Η προώθηση της Ντόρας
Οι Αμερικανοί δεν αρκούνται πλέον να
υπαγορεύουν τις αποφάσεις της ελληνικής(;) κυβέρνησης. Με την ανοησία και την τύφλωση που τους διακρίνει, θέλουν να «ανανεώσουν» την πολιτική ζωή με πρόσωπα που δε ντρέπονται να είναι όργανά τους, δεν τηρούν κανένα πρόσχημα και μισούν την Ελλάδα. Η Ντόρα, λόγω γονιδίων, είναι το πρότυπό τους στο χώρο της Ν.Δ.. Από την πρώτη στιγμή που ορκίστηκε η κυβέρνηση Καραμανλή τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ «πληροφορούν» ότι η Ντόρα πολύ σύντομα θα γίνει υπουργός Εξωτερικών. Οι τελευταίες ενδείξεις είναι ότι ο στόχος τους επιτυγχάνεται. Θα είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, όχι μόνο γιατί την αναδεικνύει σε επικρατέστερη διάδοχο στην αρχηγία της Ν.Δ., αλλά και γιατί θα διαχειριστεί τα εθνικά θέματα με τον ίδιο τρόπο που τα διαχειρίστηκε ο Γιωργάκης. Για να ανεβάσουν το κύρος της την ανέδειξαν ως την καλύτερη δήμαρχο στον κόσμο!
Ο εξαμερικανισμός του ΠΑΣΟΚ
Ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ αυτού) είναι εμφανές ότι δεν επιδιώκει να κάνει αντιπολίτευση (άλλοι θα αποφασίσουν αν και πότε θα γίνει πρωθυπουργός), αλλά να «ανανεώσει» το κόμμα του, με την προώθηση «στελεχών» του επιπέδου των ευρωβουλευτών του. Δεν κατάλαβε, όμως, ότι ο ρόλος του εξαντλείται στην «ανανέωση» του ΠΑΣΟΚ και (κάποια στιγμή που αποφάσισε να πει κάτι από μόνος του) πρότεινε να γίνει η Ντόρα υπουργός Εξωτερικών!! Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς το μπάχαλο που επικρατεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Η δήλωση-γκάφα του για τα 20 δισ. του Δ΄ ΚΠΣ είναι ενδεικτική. Δύσκολο είναι να προβλέψουμε με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν στον πλήρη εξαμερικανισμό του ΠΑΣΟΚ τα παλιά του στελέχη, που οδηγούνται ως πρόβατα επί σφαγή. Γιατί μέχρι τώρα συμπεριφέρθηκαν ως ... όρνιθες. Ακόμη δυσκολότερο είναι να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν όλος αυτός ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ να δεχτεί τις «νέες» ιδέες που εκφράζει ο νέος τους αρχηγός.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος
Στα πλαίσια του νομοθετικού έργου, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε ανίκανη να προωθήσει (π.χ. ασφαλιστικό), η Ν.Δ., μετά τις μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ, ανακοίνωσε την πρόθεσή της για αναθεώρηση του Συντάγματος, ως ένα αποφασιστικό βήμα για την πλήρη παράδοση της ελληνικής κοινωνίας στο έλεος του ιδιωτικού κέρδους, δηλ. την πλήρη διάλυσή της. Πρώτος στόχος η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα, παρά τα μύρια όσα προβλήματά της, λειτουργεί σχετικά δημοκρατικά και θέτει ως στόχους της τη διαμόρφωση πολιτών με αυτογνωσία και αξιοπρέπεια. Ξεκινούν από τα ΑΕΙ, αλλά πρόθεσή τους είναι να κατοχυρώσουν σε όλα τα επίπεδα μια ταξική παιδεία, που στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα θα προσφέρει την αμάθεια, την υποταγή και την εξαθλίωση, κατά τα πρότυπα χωρών της Δύσης.
Ένα άλλο θέμα, που θα ήθελαν πολύ να θίξουν, είναι ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους, αλλά φαίνεται ότι δε θα το τολμήσουν, παρά τα ξεφωνητά του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.
Η επιδείνωση της οικονομίας
Η οικονομία μας εξακολουθεί να βαδίζει κατά κρημνόν και με ευθύνη, πλέον της 2ετούς κυβερνητικής Ν.Δ. και η δημοσιονομική πλευρά της «επιβάλλει» συνέχιση και επιδείνωση της λιτότητας, με τις ευλογίες και τις διαταγές της Ε.Ε.. Εάν, βέβαια, η κυβέρνηση εξασφαλίσει περιθώριο μέχρι και το 2007 για να φτάσει στο όριο του 3% την ψαλίδα του δημοσιονομικού ελλείμματος, τότε απομακρύνεται το ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών το 2006, οπότε θα «έχει τη δυνατότητα» για εξαγγελίες «παροχών» για το 2008!
Οι στρατευμένοι στο Αφγανιστάν
Συνωμοσία σιωπής καλύπτει τη συμμετοχή (από τις αρχές του 2002) της Ελλάδας στην αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν. ΜΜΕ, πολιτικοί και πολίτες «αγνοούν» το θέμα. Στις 20/11/05 έφυγαν 44 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Αεροπορίας, γιατί από 1/12/05 και για ένα 4μηνο η Ελλάδα ανέλαβε τη διοίκηση του αεροδρομίου της Καμπούλ. Έτσι ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτικών στο Αφγανιστάν έφτασε τους 217. Στις 14/11/05 δύο απ αυτούς τραυματίστηκαν ελαφρά σε βομβιστική επίθεση στην Καμπούλ, κατά την οποία σκοτώθηκαν 9 άτομα. ’λλοι Έλληνες συμμετέχουν στη Βαλκανική Ταξιαρχία μαζί με Τούρκους, Βούλγαρους, Ρουμάνους και Αλβανούς.
Στο αίτημα για ανάκληση όλων των Ελλήνων από το Αφγανιστάν ο Θ. Ρουσόπουλος δήλωσε ότι «η χώρα μας στο πλαίσιο του ΟΗΕ έχει διεθνείς υποχρεώσεις και οφείλει να τις τιμήσει», αγγίζοντας τα όρια της γελοιότητας, λες και οι άλλες 200 χώρες, που δεν έχουν στείλει στρατό δεν είναι μέλη του ΟΗΕ! Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι μέχρι το 2008 θα έχουμε στείλει άλλους 500-900 στρατιώτες (μεγαλώνοντας την πρόκληση προς τον μουσουλμανικό κόσμο, που κάποια στιγμή θα πάψει να μας θεωρεί φίλους, με όλες τις συνέπειες), αφού οι Αμερικανοί θέλουν να αποσύρουν 4.000 δικούς τους, οι Βρετανοί διστάζουν να υλοποιήσουν την υπόσχεσή τους για αποστολή 5.000 δικών τους και ο πόλεμος φουντώνει, αντί να τελειώνει.
Οι απαγωγές Πακιστανών
Ανεξαρτήτως των λεπτομερειών, που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί, το βέβαιο είναι ότι Βρετανοί πράκτορες αλώνισαν τη χώρα μας στα πλαίσια της αντιτρομοκρατικής τους εκστρατείας, σε συνεργασία με τη δική μας διαβρωμένη ΕΥΠ. Όταν αποκαλύφθηκε το γεγονός, η κυβέρνηση γελοιοποιήθηκε, ως συνήθως, ενώ το ΠΑΣΟΚ με περισσό θράσος κατηγόρησε την κυβέρνηση, επειδή εφάρμοσε (έστω όχι πιστά) τους νόμους που αυτό ψήφισε. Συγκεκριμένα:
Στις 18/7/1995 υπογράφτηκε από το Συμβούλιο της Ε.Ε. η «Σύμβαση για τη Europol», με την οποία ιδρύεται η ευρωαστυνομία. Η σύμβαση αυτή συμπληρώνεται στις 3/11/1998 με πράξη «περί εγκρίσεως των κανόνων των εφαρμοστέων στα αρχεία της Europol», το Δεκέμβρη 2001 με τη «Συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Europol» και το Δεκέμβρη 2002 με τη «Συμπληρωματική συμφωνία μεταξύ Europol και ΗΠΑ για την ανταλλαγή προσωπικών στοιχείων και σχετιζόμενων πληροφοριών». Με αυτές δεχόμαστε να φακελώνονται με κάθε λεπτομέρεια όλοι οι Έλληνες πολίτες και οι μετανάστες από ξένες υπηρεσίες.
Στις 22/1/03 στην Αθήνα υπογράφουμε, ως προεδρεύοντες της Ε.Ε., μαζί με τον εκπρόσωπο των ΗΠΑ Μάρεν Μπρουκς τη συμφωνία της «Ευρωατλαντικής Συνάντησης για τη Δικαιοσύνη και τις Εσωτερικές Υποθέσεις», για «υποστήριξη της μεταφοράς εγκληματιών και άλλων ανεπιθύμητων αλλοδαπών». Στις 25/6/03 ο προεδρεύων Σημίτης και ο Μπους υπογράφουν στην Ουάσινγκτον τη «Συμφωνία για τις εκδόσεις». Με τις συμφωνίες αυτές και άλλες, που παραμένουν μυστικές, ο κάθε Αμερικανός ή ’γγλος πράκτορας μπορεί να αλωνίζει στην Ελλάδα, να συλλαμβάνει και να ανακρίνει Πακιστανούς (προς το παρόν) και (αν τους επιτρέψουμε) όποιον Έλληνα μπορεί να χαρακτηριστεί «ριζοσπάστης».
Το μόνο παρήγορο είναι ότι με όλ αυτά που συμβαίνουν διαφωνεί όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που αρχίζει να απορρίπτει και τα δύο κόμματα που στηρίζουν αυτή την πολιτική.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Στόχος των ξένων με το μνημόνιο είναι ο εξανδραποδισμός του ελληνικού λαού και η διάλυση της χώρας. Γι αυτό επιδιώκουν την πλήρη εξαθλίωσή μας με εκτελεστικό όργανο την κατοχική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. O «ολοφυρόμενος» στα κανάλια Λοβέρδος και ο εκλεκτός της τρόικας Παπακωνσταντίνου έδωσαν ονοματεπώνυμο στα τερατουργήματα που ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δηλ. τους νόμους 3863/2010 και 3865/2010 για τους ασφαλισμένους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα αντίστοιχα, μόλις 2 χρόνια μετά την προηγούμενη «μεταρρύθμιση» της Πετραλιά.
Οι νόμοι αυτοί, που είναι πανομοιότυποι, διέπονται από την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που τους επέβαλαν. Κατεδαφίζουν κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου αιώνα και μετατρέπουν τις μελλοντικές συντάξεις κυριολεκτικά σε φιλοδωρήματα, με προοπτική ακόμη και να τις καταργήσουν. Ο υψηλός πληθωρισμός, που έχει επιβληθεί σκοπίμως από την τρόικα και την κατοχική κυβέρνηση, μειώνει ακόμη περισσότερο μισθούς και συντάξεις.
Τα κυριότερα σημεία των τερατουργημάτων της κατοχικής κυβέρνησης είναι:
- Η γενική αύξηση των ορίων ηλικίας στα 65. Πλήρης σύνταξη με χρόνο εργασίας 40 έτη, από 35 που ήταν, και ηλικία τουλάχιστον 60 ετών. Οι γυναίκες με ανήλικο παιδί σήμερα μπορούν να συνταξιοδοτηθούν πλήρως σε ηλικία 50 ετών. Με το νέο καθεστώς από το 2013 το όριο ηλικίας αυξάνει στα 65!!
- Καταργούνται η 13η και η 14η σύνταξη, όχι όμως οι αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές.
- Καταργείται η 3μερής χρηματοδότηση (1,3% του ΑΕΠ στον κλάδο σύνταξης του ΙΚΑ ΕΤΑΜ και στο ΤΑΠ ΟΤΕ καθώς και στον τομέα ασφάλισης προσωπικού ΔΕΗ και στον κλάδο σύνταξης του ΟΑΕΕ με ποσοστό ίσο προς το 0,4% του ΑΕΠ). Αντ αυτής καθιερώνεται «βασική σύνταξη», που θα καταβάλλει το δημόσιο. Το ύψος αυτής της βασικής καθορίζεται σε 360 ευρώ για το έτος 2010 για πλήρη σύνταξη (μετά 40 χρόνια εργασίας) και από 1/1/2014 αναπροσαρμόζεται με συντελεστή που διαμορφώνεται κατά 50% από την μεταβολή του ΑΕΠ, που λόγω ύφεσης θα μειώνεται, και κατά 50% από την μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή. Κατ αυτόν τον τρόπο ελέγχουν πτωτικά την αγοραστική δύναμη των συντάξεων, αφού η αύξησή τους δε θα συντελείται μόνο με βάση τις αυξήσεις του πληθωρισμού. Το ύψος της βασικής σύνταξης και οι προϋποθέσεις χορήγησής της θα καθορίζονται με απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Εργασίας, με «κριτήριο» τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού καθώς και ότι η προβλεπόμενη αύξηση της συνολικής δαπάνης δεν μπορεί υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ κατά την περίοδο 2009-2060.
Όπως φαίνεται, η βασική σύνταξη θα συρρικνωθεί μέχρις εξαφάνισης, αφού ο αριθμός των συνταξιούχων την περίοδο 2010-2060 προβλέπεται να αυξηθεί κατά 70% σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε. Οι συντάξεις μειώνονται δραματικά.
Με το σημερινό ασφαλιστικό η πλήρης σύνταξη στα 35 χρόνια εργασίας αντιστοιχεί στο 80% και από 31/12/2007 αναλογικά στο 70% (νόμος Ρέππα 2002) του μέσου μισθού της τελευταίας 5ετίας. Με το νέο καθεστώς η πλήρης σύνταξη στα 40 χρόνια εργασίας αντιστοιχεί στο 40% του μέσου μισθού όλου του εργασιακού βίου συν τη βασική σύνταξη. Ομως ούτε κι αυτό είναι σίγουρο
- Η αναλογική σύνταξη, που θα προέρχεται αποκλειστικά από τις εισφορες των ασφαλισμένων, θα αναπροσαρμόζεται, όπως και η βασική, ανάλογα με την μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (πληθωρισμός) και του ΑΕΠ .
- Επανέρχεται ο ΛΑΦΚΑ, που είχε κριθεί παράνομος όταν τον είχε εφαρμόσει η Ν.Δ., για να περικόψει δραστικά τις συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ.
- Οι επικουρικές συντάξεις παύουν από 1/1/2011 να καλύπτονται από την εγγύηση του δημοσίου και τα επικουρικά ταμεία είτε θα τις καταβάλλουν μειωμένες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, είτε δε θα τις καταβάλλουν καθόλου, ώστε να εκπληρωθεί το παλαιό όνειρο της Ε.Ε. για την ανάληψη των επικουρικών συντάξεων από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις.
- Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από 1/1/2021 με σημείο αναφοράς την ηλικία των 65 ετών θα αυξάνονται με βάση την μεταβολή του «προσδόκιμου ορίου ζωής», το οποίο σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝ.Ε της Γ.Σ.Ε.Ε. από διεθνή έρευνα τα επόμενα έτη θα αυξάνεται 3 μήνες το χρόνο κατά την δεκαετία 2010-2020. Από 1/1/2024 τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανά τριετία θα ανακαθορίζονται. Αν δηλ. τότε είμαστε ακόμη στην Ε.Ε., δεν πρόκειται να υπάρχει σύνταξη, παρόλο που θα πληρώνουν οι ασφαλισμένοι ασφαλιστικές εισφορές. Στη χώρα μας ο μέσος όρος ασφάλισης είναι 25 έτη και η μέση ηλικία του νεοεισερχόμενου στην ασφάλιση είναι αυτή των 29 ετών. ’ρα, με 40 χρόνια ασφάλισης η συνταξιοδότηση του νεοεισερχόμενου θα γίνεται σε ηλικία 70 ετών, με χορήγηση σύνταξηςεπιδόματος φτώχειας.
- Από 1/1/2013 εντάσσεται το χρεωκοπημένο ΝΑΤ στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ. Από 1/1/2011 οι νεοπροσλαμβανόμενοι στο Δημόσιο, στο στρατό, στην Βουλή, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ (α και β βαθμίδας) θα υπάγονται υποχρεωτικά στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ. Έτσι νέα ελλείμματα θα προστεθούν σύντομα στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, αφού το δημόσιο ως εργοδότης δεν πληρώνει ούτε τις εισφορές του. Ως τώρα οι συνολικές οφειλές του δημοσίου (ασφαλιστικές εισφορές και κρατική χρηματοδότηση) προς το ταμείο είναι 8,5 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με αναλογιστική μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας το όφελος στο έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος το 2060 με αυτά τα τερατουργήματα θα είναι μόλις 4,2 % του ΑΕΠ (10,7% του ΑΕΠ έλλειμμα με την υφιστάμενη ασφάλιση έναντι 6,5% με αυτή της τρόικας). Δηλ. όφελος μέσα σε 50 χρόνια μόνο 11 δισ. περίπου, που θα ήταν μόλις 2,5 δισ. αν το δημόσιο πλήρωνε τις υποχρεωσεις του στα ταμεία. Κατακρεουργήσανε τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους επίτηδες, χωρίς πραγματικό όφελος, μόνο και μόνο για να τους εξαθλιώσουν, εφαρμόζοντας τα ευρύτερα σχέδιά τους. Φυσικά ούτε λέξη για επιστροφή, έστω και μέρους, από τα τεράστια ποσά που λήστεψαν διαχρονικά από το 1950 οι κυβερνήσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα οποία θα αρκούσαν να δίνονται ανθρώπινες συντάξεις για πάρα πολλές δεκαετίας.
Αυτά τα τερατουργήματα προστίθενται στα «κατορθώματα» του Γ. Παπανδρέου, που όπως όλα δείχνουν αντιπαθεί (αν δε μισεί) τους Έλληνες και την Ελλάδα. Πότε τα αισθήματα αυτά θα γίνουν αμοιβαία;
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό