Από τις 1 έως τις 5 Ιουνίου κλιμάκιο του ΑΣΚΕ περιόδευσε σε 15 πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης. Έγιναν συζητήσεις με φίλους του κόμματος, μοιράστηκαν 15.000 προκηρύξεις και δόθηκαν συνεντεύξεις στην τηλεόραση «Πρωινή» της Καβάλας, το ραδιόφωνο «Γνώμη» της Αλεξανδρούπολης, την εφημερίδα «Χρόνος» της Κομοτηνής και το ραδιόφωνο «Ακρίτες» της Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερη αναφορά στις διαπιστώσεις από τη Θράκη γίνεται σε ξεχωριστό άρθρο.
Το κλιμάκιο επισκέφθηκε το εξαιρετικό νεόδμητο αρχαιολογικό μουσείο των Αβδήρων και τον ιστορικό χώρο των οχυρών του Ρούπελ, όπου είχε μια θαυμάσια ξενάγηση από 2 στρατευμένους (φιλόλογο και αρχαιολόγο), που υπηρετούν εκεί. Προτείνουμε στους αναγνώστες μας να επισκεφθούν και τους δύο χώρους με την πρώτη ευκαιρία.
Σύνοδος των μελών του ΑΣΚΕ
Στις 28 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η τακτική σύνοδος των μελών του ΑΣΚΕ, με θέματα τον απολογισμό της δραστηριότητας του κόμματος το πρώτο 6μηνο του 2006 και τον προγραμματισμό για το δεύτερο 6μηνο.
Στον απολογισμό της Εκτελεστικής Επιτροπής αναφέρθηκαν τα εξής: 1) Η τακτική συνεδρίαση της Ε.Ε. κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. και της νεολαίας κάθε Πέμπτη στις 8 μ.μ. (οι συνεδριάσεις είναι ανοιχτές σε όποιο φίλο θέλει να τις παρακολουθεί). 2) Η τακτική έκδοση της «Ενημέρωσης» κάθε δίμηνο. 3) Η τακτική ενημέρωση της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ, την οποία επισκέπτονταν κατά μέσο όρο 67 επισκέπτες κάθε μέρα το πρώτο 6μηνο του 2006 (έναντι 36 το 2005). 4) Η έκδοση της προκήρυξης του 2006 και το μοίρασμά της σε 45.000 αντίτυπα μέχρι στιγμής. 5) Η τελική επεξεργασία της έκδοσης ΑΣΚΕ-4 για τις σχέσεις Ελλάδας-Ε.Ε.. 6) Η καθιέρωση για πρώτη φορά των Εσπερίδων, μια Τετάρτη κάθε μήνα, με ποικίλο μορφωτικό περιεχόμενο (τα DVD με τις εισηγήσεις είναι στη διάθεση των αναγνωστών της «Ε»). 7) Η διοργάνωση, επίσης για πρώτη φορά, πολιτιστικής εκδήλωσης-συναυλίας της νεολαίας του ΑΣΚΕ, που φαίνεται ότι και αυτή θα καθιερωθεί.
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Ορύονται σε Ε.Ε. και ΗΠΑ για τα πυρηνικά προγράμματα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. Και θα είχαν δίκιο, αν όμως καταργούσαν πρώτα τα δικά τους(!), ή, τέλος πάντων, αν εμπόδιζαν τα ίδια στο Ισραήλ, αιχμή του δόρατός τους στη Μ. Ανατολή.
Όταν, πριν από 40 περιπου χρόνια, το Ισραήλ ξεκινούσε το πυρηνικό του πρόγραμμα, υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις (π.χ. Νίξον). Αφ ότου όμως τα εβραϊκά λόμπι κυριάρχησαν σε Ευρώπη και, κυρίως, ΗΠΑ, βροντερή σιωπή επιβλήθηκε παντού και όποιος τολμούσε κάτι να ψιθυρίσει στολιζόταν με το στίγμα του αντισημιτισμού! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
Οι μουσουλμανικές χώρες (άλλες αποφασιστικές και άλλες ... με το στανιό) πέτυχαν να πάρουν απόφαση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) για επιθεώρηση των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ισραήλ και την προσχώρησή του στη Συνθήκη Μη Διάδοσης Των Πυρηνικών Όπλων. 47 ψήφοι υπέρ (μαζί Ρωσία και Κίνα), 45 κατά (μαζί ΗΠΑ και Ευρώπη, φυσικά...) και 16 λευκά. (Αγνοείται η θέση της Ελλάδας!)
Το Ισραήλ (και οι προστάτες του) αιφνιδιάστηκε. Δηλώνει, βέβαια, ότι «δε θα συνεργαστεί σε κανένα θέμα σχετικό με την απόφαση αυτή», αλλά... Να δούμε τώρα τι θα κάνουν ο ΟΗΕ και ο ...Ομπάμα
Κατηγορία
Φύλλο 130 Σεπτεμβρίου 2009
Στην Αφρική μια νέα γενιά οικονομολόγων διακηρύσσει ότι η οικονομική «βοήθεια» που δίνουν οι πλούσιες χώρες της Δύσης προς την Αφρική βλάπτει σοβαρά τους λαούς της ηπείρου και αυξάνει τη φτώχεια τους. Ο λόγος είναι ότι η «βοήθεια» υπερχρεώνει τα κράτη, καλλιεργεί αντιπαραγωγική νοοτροπία, καταλήγει εν πολλοίς στις τσέπες των ελίτ, των πραιτωριανών τους και κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν έχουν υποχρεώσεις προς τους πολίτες, αλλά προς τους ξένους, που δίνουν τα χρήματα για το μισθό τους.
Στην Ελλάδα πότε θα κατανοήσουν κάποιοι ότι οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις μας οδηγούν σταδιακά προς την κατάσταση της Αφρικής;
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Οι θέσεις και η στάση του ΑΣΚΕ για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης
[Το πολιτικό κείμενο που ακολουθεί αποτελεί εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ, που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Οκτωβρίου. Το κείμενο περιέχει και κάποιες γενικές θέσεις για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης, που αυτή τη φορά έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αφού θα καταγράψουν την έγκριση ή την αποδοκιμασία της κατοχής και του μνημονίου. Συγκεκριμένη γραμμή ποτέ δε θέλουμε να δίνουμε, αφού ο καθένας μας μπορεί να κρίνει ποιο ψηφοδέλτιο στο χώρο του είναι πιο κοντά στις αρχές μας.]
Ο σχεδιασμός των ξένων κέντρων που ελέγχουν, δυστυχώς ακόμη, την πατρίδα μας προέβλεπε την ανατροπή του Καραμανλή, την προώθηση του Γιωργάκη στην πρωθυπουργία, την εκλογή της Ντόρας στην αρχηγία της Ν.Δ. (την οποία θεωρούσαν βέβαιη, αφού την είχαν μεθοδεύσει παντοιοτρόπως και προ πολλού) και την επιβολή του μνημονίου με τις ψήφους των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο καραγκιόζης-Καρατζαφέρης θα το καταψήφιζε, ως υπερασπιστής των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, και θα προσέφερε το σύνηθες επιχείρημα εναντίον όσων θα πάλευαν κατά του μνημονίου, ότι «ταυτίζονται με την ακροδεξιά». Η φθορά της κυβέρνησης του Γιωργάκη θα ήταν βραδύτερη, αφού την ευθύνη για το μνημόνιο θα είχε η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής.
Ο σχεδιασμός χάλασε με την απρόβλεπτη για τους περισσότερους επιλογή των μελών της Ν.Δ. και την καθαρή επικράτηση Σαμαρά, ο οποίος καταψήφισε το μνημόνιο. Για να μην εμφανιστεί πολιτικά απομονωμένη η κατοχική κυβέρνηση και για το φόβο των Ιουδαίων (αφού ήταν άγνωστος ο αριθμός των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που θα καταψήφιζαν το μνημόνιο), οι σύμμαχοι από το παρασκήνιο, Καρατζαφέρης και Ντόρα, βγήκαν μπροστά και κάλυψαν το Γιωργάκη, υπερψηφίζοντας το μνημόνιο. Ως καμένα χαρτιά, συνεχίζουν απροκάλυπτα πλέον την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ.
Στη συμμαχία και τα ΜΜΕ
Οι σύμμαχοι βάλλουν εναντίον όσων τάσσονται κατά του μνημονίου, λέγοντας ό,τι θέλουν, αφού τα ΜΜΕ προβάλλουν όσα λένε οι σύμμαχοι, όχι όμως τις απαντήσεις σ αυτά. Ειδική μεταχείριση έχουν ο Α. Σαμαράς και ο προκάτοχός του Κ. Καραμανλής (οι Αμερικανοί δεν ξεχνούν τις συμφωνίες του με τους Ρώσους), για τον οποίο ο Καρατζαφέρης προέβλεψε ότι θα πάει φυλακή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου! Καρατζαφέρης και Ντόρα δεν κάνουν πλέον τίποτα άλλο παρά να προσπαθούν να φθείρουν το Σαμαρά. Τα ΜΜΕ μεγαλοποιούν ή εφευρίσκουν σκάνδαλα και εσωκομματικά προβλήματα της Ν.Δ. (τα αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ υποβαθμίζονται ή αποσιωπώνται) και προβάλλουν την υπεροχή του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις των εταιρειών που τα ίδια ελέγχουν. Για το υποβρύχιο π.χ. που παρήγγειλε και προπλήρωσε πανάκριβα ο Σημίτης και παρέλαβε ελαττωματικό ο Γιωργάκης, για να το πουλήσει (λέει) σε άλλο κράτος(!!), προφανώς στο 1/10 του κόστους, κανείς δε συζητά, ούτε καν η αντιπολίτευση! Και με τους λογαριασμούς του κ. Θέμου κανείς δεν ξέρει τι έγινε.
Ο ανασχηματισμός
Εν τω μεταξύ πραγματοποιήθηκε και ο «εναγωνίως» αναμενόμενος ανασχηματισμός, που δεν ήταν παρά ανακατανομή κάποιων θέσεων και συμπλήρωση με υπεράριθμους ενός γελοίου θιάσου. Οι ρόλοι είναι σκοπίμως συγκεχυμένοι, ώστε να επικρατεί γενική διάλυση. (Αλλά και να ήθελαν μια εύρυθμη λειτουργία, είναι τόσο ανίκανοι που δε θα μπορούσαν να την πετύχουν.) Τις κρίσιμες υπουργικές θέσεις κρατούν άνθρωποι που δεν ψηφίστηκαν καν από τον ελληνικό λαό, αλλά έχουν το προσόν να υπηρετούν την αμερικανική πρεσβεία (κυρίως) και τη γραφειοκρατία των Βρυξελών (δευτερευόντως). Κάποιοι, που εξέφραζαν διαφωνίες, τώρα υπουργοποιήθηκαν και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως, π.χ. Παπουτσής.
Η κατοχική κυβέρνηση συνεχίζει, λοιπόν, το καταστροφικό της έργο στην οικονομία, τα εθνικά θέματα, την παιδεία κ.λπ. (βλ. σχετικά άρθρα).
Αμφισβήτηση και της Ε.Ε.
Φυσικά, ούτε το νέο κυβερνητικό σχήμα θα μακροημερεύσει. Θα προσπαθήσουν να το κρατήσουν όσο περισσότερο μπορούν, για να τους προσφέρει κι άλλες υπηρεσίες, που κανείς άλλος δε θα τολμούσε, και, όταν φτάσουν στο απροχώρητο, σκοπεύουν να επιστρατεύσουν για βοήθεια τεχνοκράτες, επιχειρηματίες, οικολόγους, «αριστερούς» κ.λπ. Κι αν, παρ όλ αυτά, δεν μπορούν να κρατήσουν το Γιωργάκη στην εξουσία, θα προσπαθήσουν να βρουν λύση, έστω προσωρινή, μέσα από την τωρινή Βουλή, πιο υποταγμένη από την οποία δύσκολα μπορεί να υπάρξει. Διαφορετικά, θα επιχειρήσουν πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, αποκαλύπτοντας σκάνδαλα πολιτικών και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Στην περίπτωση αυτή ετοιμάζονται να εμφανιστούν διάφοροι «σωτήρες», μεταξύ των οποίων και ο τέως βασιλιάς!
Όλ αυτά τα σχέδιά τους δύσκολα μπορούν να πετύχουν, γιατί η οργή του ελληνικού λαού εναντίον της κατοχικής κυβέρνησης και των συμμάχων της του μνημονίου ξεχειλίζει. Το πιο ενθαρρυντικό είναι ότι για πρώτη, ίσως, φορά δεν αμφισβητούνται μόνο οι πολιτικοί εκφραστές του συστήματος, αλλά και θεμελιώδεις επιλογές του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Από τις επίσημες μετρήσεις που διενεργεί ανά εξάμηνο η Στατιστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Eurostat) προκύπτει ότι το ποσοστό των Ελλήνων που είναι υπέρ της συμμετοχής της χώρας μας στην Ε.Ε. (το ερώτημα ήταν αν τη θεωρούν «καλό πράγμα») μειώθηκε από 61% το φθινόπωρο του 2009 σε 44% την άνοιξη του 2010 (στην Κύπρο είναι 33% και στην Ισλανδία μόνο το 19% επιθυμεί την ένταξη)! Όλ αυτά πριν γιγαντωθούν τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλεί το μνημόνιο και αν τα πραγματικά ποσοστά δεν είναι ακόμη χειρότερα απ αυτά που παρουσιάζει η Eurostat! Περιττό να τονίσουμε ότι τα ΜΜΕ, που συνεχώς προβάλλουν κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις, για να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, καθόλου δεν προέβαλαν την παραπάνω πολύ σημαντική δημοσκόπηση της Eurostat!
Οι κατοχικοί και οι εκλογές της αυτοδιοίκηση
Οι κατοχικοί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ και τη συμμαχία ακόμη και από τον πρώτο γύρο (και οπωσδήποτε στο δεύτερο) με το ΛΑΟΣ, το μητσοτακέικο, τους Πράσινους και τη Δημοκρατική Αριστερά, ενώ προεκλογικά ισχυρίζονται ότι στις 7 Νοεμβρίου θα κριθεί ο (απαράδεκτος και επικίνδυνος) Καλλικράτης τους, αν κερδίσουν τις περισσότερες περιφέρειες και τους περισσότερους δήμους, θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα ως έγκριση της γενικότερης πολιτικής τους, της κατοχής και του μνημονίου, ώστε να επιβάλουν ακόμη σκληρότερα μέτρα. Γι αυτό όσοι υποψήφιοι υποστηρίζονται από τα κόμματα του μνημονίου πρέπει να αποδοκιμαστούν συλλήβδην από τον ελληνικό λαό.
Ο Σαμαράς και το μνημόνιο
Ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσον ο Σαμαράς και η σημερινή Ν.Δ. εκφράζουν πραγματικά μια αντίθεση στο μνημόνιο, δηλ. κατά πόσο η επικράτηση υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών της Ν.Δ. θα καταγραφεί ως αποδοκιμασία του μνημονίου και της κατοχής. Η απάντησή μας έχει σημασία για τη στάση που θα κρατήσουν στο δεύτερο γύρο οι ψηφοφόροι που παρακολουθούν και υπολογίζουν τις απόψεις του ΑΣΚΕ (για τον πρώτο γύρο δε νομίζουμε ότι τους απασχολεί το θέμα). Και η απάντηση δεν είναι απλή, γιατί το ζήτημα έχει πολλές πτυχές. Και το ΑΣΚΕ, όπως πάντα, προσπαθεί να είναι δίκαιο προς όλους.
Ο Σαμαράς, λοιπόν, είναι ένας πολιτικός γέννημα-θρέμμα του συστήματος το οποίο μας έφερε στη σημερινή κατάσταση. Προωθήθηκε από νεαρή ηλικία, με μέντορά του τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ποτέ η γραμμή του δεν ξέφυγε από τα πλαίσια του συστήματος. Ανήκει, όμως, σ εκείνη την κατηγορία πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων που δεν αποδέχονται έξωθεν εντολές που (κατά τη γνώμη τους) ζημιώνουν σοβαρά την Ελλάδα. Στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται οι Α. Παπανδρέου, Κ. Παπούλιας, Π. Μολυβιάτης, Ν. Μάρτης, Α. Λιβάνης, Λ. Βερυβάκης, Α. Πεπονής και πολλοί άλλοι (όσοι ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ έχουν προ πολλού τεθεί από το κόμμα τους στο περιθώριο, ο Παπούλιας μόνο παραμένει ως επιλογή του Καραμανλή). Στην άλλη κατηγορία, που υπηρετούν τυφλά και αποκλειστικά ξένα συμφέροντα, ανήκουν οπωσδήποτε οι Μητσοτάκης-Ντόρα, Σημίτης, Γιωργάκης, Καρατζαφέρης.
Ο Σαμαράς πλήρωσε την αντίστασή του στις εντολές για το Σκοπιανό με τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση από υπουργός Εξωτερικών (σύγκρουση με τον πλήρως υποτελή πρωθυπουργό Μητσοτάκη), ίδρυσε την «Πολιτική ’νοιξη», έμεινε πολλά χρόνια εκτός πολιτικής στην καλύτερη φάση της ηλικίας του. Όλ αυτά είναι υπέρ του, γιατί δείχνουν συνέπεια λόγων και έργων, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Ο ελληνικός λαός βιώνει σήμερα την οικονομική κρίση με το χειρότερο τρόπο, γιατί αυτό μεθόδευσαν οι κατοχικοί με τους ξένους. Η κρίση, όμως, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αυτών των μεθοδεύσεων. Είναι συνέπεια ενός καθεστώτος εξάρτησης, που επιδεινώθηκε με την ένταξη στην ΕΟΚ και ακόμη περισσότερο με την ένταξη στην ΟΝΕ. Αυτών των επιλογών υποστηρικτής ήταν και είναι ο Α. Σαμαράς. Με την πολιτική που υποστηρίζει πάλι θα φτάναμε σε κρίση, όχι όμως τόσο σοβαρή, ούτε με τόσες απειλές να αιωρούνται, ιδίως στα εθνικά μας θέματα. Οι σημερινές του προτάσεις για την έξοδο από την κρίση είναι σοβαρές και σεβαστές, αλλά το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. και γενικότερα του συστήματος που υποστηρίζει ο Α. Σαμαράς.
Υπάρχει και κάτι τελευταίο: το πρόγραμμά του ο Α. Σαμαράς δε ζητεί να το εφαρμόσει μόνος του, αλλά με το κόμμα του, τη Ν.Δ., της οποίας τα περισσότερα στελέχη στη Βουλή, τον κομματικό μηχανισμό και την αυτοδιοίκηση ήσαν (και πολλά παραμένουν) υποστηρικτές της Ντόρας και της γραμμής της, γι αυτό και η εκλογή της από το Συνέδριο εθεωρείτο βέβαιη. Πολλοί διατηρούν επαφή με τη Ντόρα και περιμένουν την πρώτη εκλογική αποτυχία της Ν.Δ. για να επιχειρήσουν ανατροπή του Σαμαρά, επιστροφή της Ντόρας και προώθησή της στην προεδρία του κόμματος, οπότε οι πολιτικές εξελίξεις «διορθώνονται» με βάση το αρχικό σχέδιο και η κατοχή με το μνημόνιό της σταθεροποιούνται. Αλλά, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό για τη Ν.Δ. του Σαμαρά, είναι πιθανό κάποιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, που θα εκλεγούν τώρα με τη Ν.Δ., να ταυτιστούν μετεκλογικά με τη Ντόρα (της οποίας τότε όλες οι φιλοδοξίες περιορίζονται δραστικά) και να υποστηρίζουν το μνημόνιο.
Αυτά νομίζουμε ότι είναι τα δεδομένα. Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό μας ερώτημα δεν μπορεί να είναι κατηγορηματική, αλλά (με όλες τις παραπάνω επιφυλάξεις) είναι μάλλον καταφατική. Επειδή, όπως προαναφέραμε, το ζήτημα τίθεται για το δεύτερο γύρο, η ψήφος αυτή δε θα καταγραφεί ως ψήφος στη Ν.Δ., αλλά ως ψήφος αποδοκιμασίας του μνημονίου και της κατοχής. Εν τούτοις, αν θεωρούμε ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος της Ν.Δ. στην περιοχή μας είναι της γραμμής της Ντόρας και μετά την πιθανή εκλογή του θα στηρίζει το μνημόνιο και την κατοχή, μπορούμε στο δεύτερο γύρο να επιλέξουμε το λευκό.
Η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ
Ο χώρος του ΣΥΝ, με τις διάφορες μορφές και ονομασίες, είχε πάντα ευνοϊκή μεταχείριση από το σύστημα (προβολή από ΜΜΕ, κοινοτικά προγράμματα κ.λπ.), γιατί πρωταγωνιστούσε στην υποστήριξη της βασικής του επιλογής, της ένταξης στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Το 2008, με τεχνητές δημοσκοπήσεις, ενισχύθηκε το πολιτικό του βάρος, για να προσφέρει πολιτική κάλυψη στις αθλιότητες του Δεκεμβρίου (πυρπολήσεις καταστημάτων κ.λπ.), που σκοπό είχαν την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Σήμερα δεν μπορεί να παίξει παρά έναν μικρό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.
Φυσικό είναι ο ρυθμός αφομοίωσης των στελεχών του από το σύστημα να διαφέρει, άρα η διάσπαση του χώρου ήταν η φυσική συνέπεια. Πολλοί «βιαστικοί» είχαν αποχωρήσει νωρίτερα και προσχώρησαν (με το αζημίωτο, βέβαια) στο ΠΑΣΟΚ, π.χ. Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Ν. Μπίστης. Πολλοί αποχώρησαν τώρα και ίδρυσαν τη «Δημοκρατική Αριστερά», που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ. Κάποιες συνιστώσες με τον Αλαβάνο επικεφαλής υποδύονται τους επαναστάτες, ουσιαστικά έχουν συγκροτήσει άλλο συμμαχικό σχήμα και για το τυπικό περιμένουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Όσοι παραμένουν στο ΣΥΝ εκφράζουν δύο ιδεολογικές τάσεις, που περισσότερο συγγενεύουν με αυτούς που αποχώρησαν παρά μεταξύ τους. Ο Τσίπρας είναι ευρωπαϊστής όσο και η Δημοκρατική Αριστερά, ο Λαφαζάνης (ελπίζουμε ότι εκφράζει το κομμάτι του ΣΥΝ που δεν απορροφήθηκε από το σύστημα) είναι πιο κοντά σε όσα λένε (αλλά δεν πιστεύουν) ο Αλαβάνος και οι συνεργάτες του.
Παρ όλ αυτά, οι υποψήφιοι του ΣΥΝ και οι υποστηριζόμενοι από τον ΣΥΝ (ιδιαίτερα εάν θεωρούμε ότι είναι άτομα που δεν έχουν ενταχθεί στο σύστημα) μπορούν να είναι στις επιλογές μας για τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη, αφού η ψήφος σ αυτούς θα καταγραφεί ως αποδοκιμασία του μνημονίου.
Αδιέξοδη η πρόταση του ΚΚΕ
Σ αυτή την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, με τους τεράστιους κινδύνους, κάποιοι ίσως θα περίμεναν ότι το ΚΚΕ, η πιο οργανωμένη δύναμη εκτός της λογικής του συστήματος, θα θέσει ως κύριο στόχο του την ανατροπή αυτού του συστήματος ή τουλάχιστον την ακύρωση του μνημονίου, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Προϋπόθεση γι αυτό θα ήταν η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων, κάτι που επεδίωξε κάποιες φορές με επιτυχία το ΚΚΕ στο παρελθόν, ιδιαίτερα στο χώρο της αυτοδιοίκησης. Πριν από τη δικτατορία η αριστερά κέρδιζε τους περισσότερους δήμους με πρόσωπα που τα σεβόταν και τα εκτιμούσε ο κόσμος, τα περισσότερα από τα οποία ανήκαν στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο.
Αντ αυτού σήμερα το ΚΚΕ ενδιαφέρεται κυρίως για την ενίσχυση του κόμματος, ακυρώνει κάθε δυνατότητα προοδευτικής συσπείρωσης με τη λογική ότι όποιος δεν είναι «μεθ ημών» είναι «καθ ημών», επιλέγει καθαρά κομματικές υποψηφιότητες για την 7η Νοεμβρίου (κάποιες προσβάλλουν ακόμη και τη νοημοσύνη του κόσμου) και φτάνει να προτείνει για το δεύτερο γύρο, εκεί όπου δε θα περάσει ο δικός του υποψήφιος, αδιακρίτως λευκό, ενώ για τον πρώτο γύρο κατακρίνει ορθώς την αποχή, το άκυρο και το λευκό κι εκεί που θα περάσει ο δικός του στο δεύτερο γύρο θα ζητήσει την ψήφο όλων των υπολοίπων!
Με αυτή την πολιτική το ΚΚΕ όχι μόνο δε συμβάλλει στην υπέρβαση της κρίσης σε μια προοδευτική κατεύθυνση, αλλά την εμποδίζει και τελικά βάζει φραγμούς και στη δική του επιρροή. Παρ ολ αυτά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ μπορούν να είναι μια από τις επιλογές των φίλων του ΑΣΚΕ, αφού η ψήφος σ αυτά θα καταγραφεί τουλάχιστον ως αποδοκιμασία και του μνημονίου και της Ε.Ε.
Οι θέσεις και η στάση του ΑΣΚΕ
Το ΑΣΚΕ έχει ως αρχή του να μη βάζουν τα κομματικά του μέλη υποψηφιότητα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης και των συνδικάτων, σεβόμενο την αυτονομία τους, παρότι συμμετέχουμε ενεργά σε κάθε καλή δραστηριότητα. Στις εκλογές η πρώτη μας επιλογή είναι παρατάξεις αυτόνομες, άξιες, ενωτικές και προοδευτικές. Όπου δεν υπάρχουν προσπαθούμε να δημιουργηθούν. Δεύτερη επιλογή είναι το ψηφοδέλτιο που θεωρούμε ότι βρίσκεται πιο κοντά στις αρχές μας.
Ειδικά, όμως, αυτές οι εκλογές υπερβαίνουν κατά πολύ τη σημασία της αυτοδιοίκησης, αφού βρισκόμαστε υπό την κατοχή του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Εάν σ αυτές τις εκλογές δεν αποδοκιμαστούν καθαρά οι δυνάμεις του μνημονίου, θα επιβληθούν κι άλλα μέτρα για την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού και τη διάλυση της κοινωνίας μας και θα προωθηθούν τα σχέδια για τον ακρωτηριασμό της χώρας μας. Γι αυτό προέχει η καταψήφιση των δυνάμεων του μνημονίου και της κατοχής.
Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι τόσο με την αποχή και το άκυρο, που απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, όσο και με τη λογική ότι «όλοι ίδιοι είναι», που λειτουργεί πάντα υπέρ αυτών που ασκούν την εξουσία. Το λευκό αποτελεί την τελευταία μας επιλογή.
Στις μέρες αυτές όσοι γνωρίζουν και παρακολουθούν το ΑΣΚΕ παραδέχονται την ορθότητα των θέσεών του, ακόμη και κάποιων που μέχρι τώρα θεωρούνταν από πολλούς υπερβολικές, π.χ. για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ή για το ζήτημα της συμμετοχής μας στην Ευρ. Ένωση και την ΟΝΕ της. Παρότι πολλοί εκθειάζουν τις αναλύσεις και τη στάση του ΑΣΚΕ και θεωρούν ότι το κόμμα μας αργά ή γρήγορα δικαιώνεται στις θέσεις που παίρνει, το σοβαρό πρόβλημα παραμένει η μικρή δύναμη του κόμματός μας, που δεν του επιτρέπει να έχει ένα μεγαλύτερο ρόλο. Εμείς δε θα πάψουμε ποτέ να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας (χωρίς, βεβαίως, να χρησιμοποιούμε αθέμιτα μέσα), αλλά σ αυτή την προσπάθεια πρέπει να μας βοηθήσουν και άλλοι, που συμφωνούν μαζί μας, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν πλησιάσει να βοηθήσουν.
[Οι θέσεις αυτές εγκρίθηκαν ομόφωνα από τη Σύνοδο των μελών που πραγματοποιήθηκε στις 16/10/2010]
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Τάσσο Παπαδόπουλο
κ. Πρόεδρε,
Σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία στον αγώνα σας και επανεκλογή σας στο αξίωμά σας, για το καλό της εθνικής υπόθεσης της Κύπρου και γενικότερα του Ελληνισμού.
Αθήνα 21/11/2007
Για την Εκτελεστική Επιτροπή του ΑΣΚΕ
Νίκος Καργόπουλος
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης των ΗΠΑ είναι ο κυριότερος στόχος του πολέμου που εξαπέλυσε η παρέα του Μπους. Παράλληλα προωθούνται και οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην περιοχή της Μ. Ανατολής των ακραίων κύκλων που υπερισχύουν σήμερα στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.
Η στρατηγική τους είναι ο «μεσανατολισμός», δηλ. ο τεμαχισμός των αραβικών κρατών σε μικρά κρατίδια περιορισμένης κυριαρχίας, οικονομικά εξαθλιωμένα, χωρίς αξιόμαχο στρατό, με υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και με το Ισραήλ να ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι σταμάτησαν οι αμερικανικές επενδύσεις στις αραβικές χώρες και η πρωτοφανής απαίτηση για αφοπλισμό του Ιράκ εντάσσονται σ' αυτή τη στρατηγική.
Ειδικά για τους Παλαιστίνιους εναλλακτικά σενάρια προβλέπουν είτε την απόδοση σ' αυτούς ενός «κράτους» από ανοχύρωτες νησίδες μέσα στο κράτος του Ισραήλ είτε τη γενοκτονία τους και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες.
Σχέδια υπάρχουν για όλες τις αραβικές χώρες, αλλά ξεκίνησαν από το Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί γνωρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ, οι ίδιοι το εγκατέστησαν, οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για την καταστολή της ιρανικής και της κουρδικής επανάστασης και στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, κατανικώντας το, αφού η αντίσταση του ήταν εικονική.
Η στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ το 1991 τους επέτρεψε να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Σ. Αραβία και τις μικρές χώρες του Κόλπου. Η παρουσία τους εκεί, αντί να ενισχύσει την πολιτική τους επιρροή, την έχει αποδυναμώσει, προκαλώντας μεγάλη αντιπάθεια στους λαούς της περιοχής, που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά και οικονομική κρίση. Μέχρι και στο Μπαχρέιν έγιναν αντιαμερικανικές διαδηλώσεις!
Ο ίδιος ο Σαντάμ φαίνεται να έχει πραγματικά αυτονομηθεί από τους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ και να επιτρέπει αυτή τη φορά στον ιρακινό λαό, τον πιο περήφανο και τον πιο πολιτισμένο της περιοχής, να αντισταθεί. Έτσι ο «μεσανατολισμός» δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο του βήμα.
Οι ανιστόρητοι που κινούν τον Μπους υποτιμούν την ανάγκη της πολιτικής συναίνεσης των λαών και των κυβερνήσεων. Με την προκλητική υποστήριξη προς το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ έχασαν κάθε ίχνος συμπάθειας στο αραβικό έθνος. Θεωρούσαν ότι όλοι οι Ιρακινοί αντίπαλοι του Σαντάμ (Σιίτες, Κούρδοι, δημοκράτες κλπ.) θα τους υποδέχονταν ως ελευθερωτές και διαψεύστηκαν σκληρά.
Ακόμη και τα φιλοαμερικανικά αραβικά καθεστώτα (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ.) δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική τους υποστήριξη ^στΐς ΗΠΑ και δυσκολεύονται να προσφέρουν ΐις στρατιωτικές διευκολύνσεις, γιατί φοβούνται_τις λαϊκές αντιδράσεις, που μπορεί να εκδηλωθούν είτε με επανάσταση, όπως στο Ιράν, είτε με πραξικόπημα, όπως στη Αιβύη, είτε με άλλο τρόπο. Πολύ περισσότερο που κατά βάθος και τα ίδια απορρίπτουν το «μεσανατολισμό», αφού διαμελίζει και τα δικά τους κράτη.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Κρίνουμε υποχρέωσή μας να πάρουμε θέση για τα πρωτοφανέρωτα σε έκταση και ένταση γεγονότα στην Αλβανία και, κυρίως, στην Ελλάδα με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα των εθνικών ομάδων στις 4 Σεπτέμβρη.
Πρώτα πρώτα, όπως εμείς πανηγυρίζαμε, ακόμη και έξαλλα, και εδώ και έξω και μάλιστα στις χώρες τις ομάδες των οποίων είχαμε νικήσει στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έτσι και οι Αλβανοί είχαν το δικαίωμα ανάλογων εκδηλώσεων και ακόμη πιο δικαιολογημένα, ως χώρα μικρότερη και περισσότερο βασανισμένη.
Το πρόβλημα ανακύπτει, όταν με αφορμή τέτοιες εκδηλώσεις εμφανίζεται απροκάλυπτη βία και μίσος. Γιατί συνέβησαν (και ενδεχομένως θα ξανασυμβούν) όλ' αυτά;
Μια αιτία είναι η κατευθυνόμενη υστερία που είχε καλλιεργηθεί από τις παραμονές του αγώνα από τα ΜΜΕ και των δύο χωρών, που ίσως παρασύρθηκαν από τα διάχυτο κλίμα που καλλιεργούσαν εξτρεμιστικές σοβινιστικές οργανώσεις. Σοβαρή είναι η ευθύνη της αλβανικής ηγεσίας, που έκανε εμπρηστικές δηλώσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα και κυβερνητική κρίση.
Τα ελληνικά ΜΜΕ δε νομίζουμε ότι ενθαρρύνθηκαν από κυβερνητικούς κύκλους, παρότι τα γεγονότα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη λήψη μέτρων περιορισμού των μεταναστών ή και επαναπροώθησής τους στην Αλβανία.
Πιθανόν τα γεγονότα να ικανοποιούσαν ανάγκες αποπροσανατολισμού, στην Αλβανία λόγω των εσωτερικών δυσκολιών της αλβανικής κυβέρνησης και στην Ελλάδα λόγω της απογοήτευσης που θα προκαλούσαν οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη θεσσαλονίκη.
Μπορεί στην Ελλάδα τα γεγονότα να ήταν εξωτερίκευση ανησυχιών για το μέλλον, λόγω του δυσανάλογα μεγάλου αριθμού των μεταναστών, με την προοπτική διόγκωσης της ανεργίας με τη λήξη των Ολυμπιακών, και λόγω της γειτνίασης με την Αλβανία και των ανοησιών που διατυπώνονται εκεί περί Τσαμουριάς καθώς και από τις επιδιώξεις μερίδας της αλβανικής ηγεσίας, που ευθυγραμμίζεται με την Τουρκία.
Όπως και να έχει, όμως, είναι απαράδεκτες εκδηλώσεις πογκρόμ απέναντι σε ανθρώπους, που σχεδόν όλοι ήλθαν εδώ (και μάλιστα διευκολύνθηκαν να έρθουν), για να βγάλουν το ψωμί τους και που οι σχέσεις τους με τον ελληνικό λαό είναι αρμονικές έως αδερφικές σε σημείο που πολλοί από αυτούς θα παραμείνουν για πάντα στην Ελλάδα, αισθάνονται ήδη την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα τους και κάποιοι ίσως και σαν πρώτη.
Αυτή η ανάπτυξη καλών σχέσεων ωφελεί όλους και ευνοείται από την άψογη στάση εκπαιδευτικών
και μαθητών στα σχολεία, οι οποίοι καλύπτουν το κενό της ανυπαρξίας του ελληνικού κράτους. Αυτή την εξέλιξη θέλουν να ακυρώσουν οι ακροδεξιές ομάδες με τα ανόητα(;) συνθήματα «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τα γεγονότα στην Κύπρο, να μην παραβλέπουμε τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν, που κάποιοι μπορεί να εκμεταλλευτούν, για να προκαλέσουν τραγικές καταστάσεις. Αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με μια σωστή και ολοκληρωμένη πολιτική για τους μετανάστες, την οποία το ΑΣΚΕ παρουσίασε σε παλιότερο φύλλο της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Κρίναμε σκόπιμο να ξαναδημοσιεύσουμε ως ένθετο το σχετικό άρθρο.
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
[Το κείμενο αυτό αποτελεί μία από τις εισηγήσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ προς τη σύνοδο των μελών, που θα οριστεί για τις αρχές του έτους. Οι παρατηρήσεις και των φίλων θα μας είναι χρήσιμες και ευπρόσδεκτες.]
Το «Μακεδονικό» αναζωπυρώθηκε με την αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων από τις ΗΠΑ με το ψευδώνυμο «Δημοκρατία της Μακεδονίας», στις 4/11/2004, την επομένη των προεδρικών εκλογών τους και αφού ο Μπους είχε εισπράξει το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της ελληνικής ομογένειας με καθησυχαστικές δεσμεύσεις! Οι δικαιολογίες ότι ήθελαν να στηρίξουν την κυβέρνηση των Σκοπίων στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των Αλβανοφώνων (30% ήδη) και οι διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται για εχθρική ενέργεια κατά της Ελλάδας απευθύνονται προφανώς στον πολιτικά απαθή και ιστορικά αστοιχείωτο μέσο Αμερικανό. Στη χώρα μας δεν πείθουν.
Στα τελευταία χρόνια το θέμα εμφανίστηκε το 1990, όταν, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι Δυτικοί θέτουν σε εφαρμογή σχέδια εξουδετέρωσης εκείνων των ανατολικοευρωπαϊκών εθνών, τα οποία στο παρελθόν τους προέβαλαν ισχυρή αντίσταση και φοβούνται ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο μέλλον. Πρώτα στη σειρά το ρωσικό, το σερβικό και το ελληνικό έθνος. Πρώτο βήμα ο διαμελισμός των κρατών τους. Στη «λογική» αυτή τα επιτελεία των ΗΠΑ και των Δυτικοευρωπαίων συμμάχων τους σχεδιάζουν το γεωστρατηγικό έλεγχο των Βαλκανίων.
Η απόσχιση από τη Γιουγκοσλαβία
Όταν τον Ιούνιο του 1991, με τη στήριξη και καθοδήγηση των Γερμανών και των άλλων Δυτικών, ανεξαρτητοποιήθηκαν η Κροατία και η Σλοβενία, κύκλοι της άρχουσας ομάδας της ομόσπονδης «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» θεώρησαν ότι μπορούν κι αυτοί να αναβαθμιστούν σε κρατική εξουσία.
Η ενότητα αυτού του κράτους ήταν και είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα. Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι και μικρότερες ομάδες, μεταξύ των οποίων και Βλάχοι με ελληνική συνείδηση, έπρεπε να πιστέψουν ότι είναι ένα έθνος, που δικαιούται να έχει ένα κράτος. Το ιδεολόγημα, που χρησιμοποίησε ο Τίτο, ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος, και μάλιστα ως συνέχεια των αρχαίων Μακεδόνων, φαινόταν η πιο εύκολη λύση. ’λλωστε η προπαγάνδα του τιτοϊκού καθεστώτος και η παραποίηση της ιστορίας, ακόμη και στα σχολικά βιβλία, είχαν ήδη τα αποτελέσματά τους. Έτσι με το δημοψήφισμα της 8ης Σεπτεμβρίου του 1991 ανακηρύσσεται η «Δημοκρατία της Μακεδονίας», με τις ευλογίες των ΗΠΑ, που προορίζουν το νέο κράτος για προτεκτοράτο τους.
Για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τις θέσεις του ΑΣΚΕ, πρέπει συνοπτικά να παρακολουθήσουμε το ζήτημα από την αρχή.
Η ιστορία του «Μακεδονικού»
Από τα τέλη του 18ου και ολόκληρο το 19ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε κατακτήσει ολόκληρη σχεδόν τη βαλκανική χερσόνησο, παρουσιάζει εμφανή σημάδια φθοράς. Τότε στο αμάλγαμα εθνοτήτων που είχε δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας (Έλληνες, Μωαμεθανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Εβραίοι) εμφανίζονται τα πρώτα σπέρματα ανταγωνισμού και εθνικών βλέψεων, που συχνά συνδέονται με τους σχεδιασμούς των Μεγάλων Δυνάμεων, στα πλαίσια του ευρύτερου Ανατολικού Ζητήματος, που δημιουργείται από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρώτα το νέο ελληνικό κράτος (από το 1821) και η αυτόνομη Σερβία (1829) στοχεύουν να απελευθερώσουν τους ομοεθνείς τους στη Μακεδονία και μετά το 1870 εμφανίζονται οι ρωσοβουλγαρικές επιδιώξεις στην ίδια περιοχή.
Βουλγαρικές δραστηριότητες
Οι Βούλγαροι, παρά τη δράση τους επί Συμεών και Σαμουήλ το 10ο και αρχές 11ου αιώνα κατά την ελληνική βυζαντινή περίοδο, άργησαν να αποκτήσουν εθνική βουλγαρική συνείδηση. Οι Οθωμανοί, ως αντιπερισπασμό για τις ελληνικές και σερβικές επιδιώξεις, «αναγνώρισαν» το 1870 το Αυτόνομο (από το Οικουμενικό Πατριαρχείο) Βουλγαρικό Εξαρχείο. Οι Ρώσοι, επιδιώκοντας έξοδο στο Αιγαίο, με το ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-78) και τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου δημιουργούν δια μιας ένα μεγάλο βουλγαρικό κράτος, που περιελάμβανε Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. [Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι Ρώσοι, περνώντας μέσα από τη σημερινή Βουλγαρία, νόμιζαν ότι περνούν από την Ελλάδα, γιατί παντού άκουγαν την ελληνική γλώσσα, ιδίως στις πόλεις.]
Η συνθήκη αυτή ποτέ δεν ίσχυσε, γιατί μετά 3 μήνες το Συνέδριο του Βερολίνου κατάργησε τη «Μεγάλη Βουλγαρία» και αναγνώρισε την «ηγεμονία της Βουλγαρίας» (το βόρειο τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας) και την «Ανατολική Ρωμυλία» (το νότιο τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας) ως αυτόνομη οθωμανική επαρχία, την οποία όμως προσάρτησε με πραξικόπημα η Βουλγαρία το 1885.
Οι Βούλγαροι δεν παραιτούνται ούτε από τις βλέψεις τους για τη Μακεδονία. Ιδρύουν το «κομιτάτο» και αρχίζουν προπαγάνδα στους σλαβοβουλγαρικούς πληθυσμούς, για να τους αποσπάσουν από την επιρροή του Πατριαρχείου (Εξαρχικοί εναντίον Πατριαρχικών). Με την εξέγερση του Ίλιντεν και την ανακήρυξη της «Δημοκρατίας του Κρουσόβου» (1903) επιδιώκουν την «Αυτόνομη Μακεδονία», με σκοπό στη συνέχεια να την προσαρτήσουν κι αυτήν, κατά το πρότυπο της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Ο ελληνισμός της Μακεδονίας κινδυνεύει, παρότι αποτελεί την πλειονότητα του πληθυσμού. Γι αυτό ξεκινά ο «Μακεδονικός Αγώνας», με τους Οθωμανούς να ευνοούν την αλληλοεξόντωση Ελλήνων και Σλαβοβουλγάρων, μέχρι το 1908, με το Κίνημα των Νεοτούρκων.
Με τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) και την ήττα των Τούρκων η διαμάχη φαίνεται να λύνεται και η Μακεδονία κατανέμεται ανάμεσα στην Ελλάδα (52%), τη Σερβία (38%) και τη Βουλγαρία (10%), σύμφωνα με το υπερισχύον εθνικό στοιχείο, εκτός της νότιας Σερβίας (σημερινά Σκόπια), όπου η πλειονότητα των κατοίκων είχαν βουλγαρική εθνική συνείδηση και σλαβοβουλγαρική γλωσσική διάλεκτο.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18) οι Βούλγαροι συντάσσονται με τη Γερμανία, ηττώνται και με τη Συνθήκη του Νεϊγύ (1919) περιορίζονται στη σημερινή επικράτειά τους και αποδέχονται εθελούσια ανταλλαγή πληθυσμών. Φεύγουν 92.000 Βούλγαροι από την Ελλάδα και 46.000 Έλληνες από τη Βουλγαρία και παύει πλέον να υπάρχει εθνολογική βάση στις βουλγαρικές βλέψεις. Το ισχυρό, άλλωστε, ελληνικό στοιχείο της Μακεδονίας ενισχύεται ακόμη περισσότερο με τους 600.000 πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
Όμως, οι εθνικιστικοί κύκλοι της Βουλγαρίας επαναφέρουν το σχέδιο της «Αυτόνομης Μακεδονίας» και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας (Δημητρώφ) συντάσσεται μ αυτούς, αλλά στο πλαίσιο του «οράματος» μιας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, που προωθεί η Ρωσία (Σοβιετική Ένωση πλέον από το 1917) μέσω της Κομιντέρν (Γ΄ Διεθνούς), για μελλοντική έξοδό της στο Αιγαίο. Το νεαρό ΚΚΕ συντάσσεται με το σχέδιο αυτό, παρά τις αντιδράσεις στους κόλπους του, παρέχοντας έτσι την αφορμή για τις διώξεις εναντίον του με το ιδιώνυμο του Βενιζέλου, αλλά το 1935 το αποκηρύσσει.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βουλγαρία συντάσσεται πάλι με τη Γερμανία, καταλαμβάνει την Ανατολική Μακεδονία, επιχειρεί το βίαιο αφελληνισμό της, αλλά τελικά πάλι ηττάται και αποχωρεί. Στη συνέχεια, ως μέλος πια του σοβιετικού μπλοκ και υπό την πίεσή του, αποδέχεται το τιτοϊκό σχέδιο περί «αλύτρωτου μακεδονικού έθνους», με αντάλλαγμα τη στήριξη του Τίτο για βουλγαροποίηση της Δυτικής Θράκης. Μετά την αποσκίρτηση του Τίτο από το σοβιετικό μπλοκ η Βουλγαρία αποκηρύσσει το τιτοϊκό σχέδιο ως «εθνικά απαράδεκτο». Έκτοτε η Βουλγαρία και ως «σοσιαλιστική» και με το σημερινό της καθεστώς δε φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να εγείρει προβλήματα, παρά την ύπαρξη του εθνικιστικού κόμματος VMRO και στη Βουλγαρία και στα Σκόπια.
Το τιτοϊκό σχέδιο
Το 1919 ιδρύθηκε η Γιουγκοσλαβία με συμφωνία των Σέρβων και των (μέχρι τότε κατεχομένων από την Αυστρουγγαρία) Κροατών και Σλοβένων. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής αναπτύχθηκε στη Γιουγκοσλαβία ισχυρό αντιστασιακό κίνημα, με κύριο στοιχείο το Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τον Τίτο, με στόχους που είχε ορίσει η Κομιντέρν: αγώνας κατά των φασιστών και των ταξικών (πολιτικών) αντιπάλων, με προοπτική ένα σοσιαλιστικό, σοβιετικού τύπου, καθεστώς. Ο (Κροάτης) Τίτο σχεδίασε μια μεταπολεμική ομοσπονδιοποίηση της Γιουγκοσλαβίας, με μέλη τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία. Για να περιορίσει το σερβικό εθνικισμό, πρόσθεσε ένα επιπλέον μέλος στο νότιο τμήμα της Σερβίας και ένα ημιαυτόνομο Κόσοβο (κοιτίδα των Σερβων, απ όπου εκδιώχτηκαν αππό τους Οθωμανούς και τους ακολουθούντες Αλβανούς).
Όμως, η πλειονότητα των Σλάβων της νότιας Σερβίας είχαν αποκτήσει βουλγαρική εθνική συνείδηση. Η περιοχή τους ονομαζόταν Βαρντάσκα ή Βάρνταρ Μπανόβινα = Διοίκηση του Βαρδάρη. Ανάμεσά τους ζούσαν ισχυρές μειονότητες (σερβικές, ελληνικές, ελληνοβλαχικές και αλβανικές). Ο Τίτο, για να αποτρέψει βουλγαρική επιρροή στην περιοχή, συνέλαβε την ιδέα να πείσει τους Βουλγαροσλάβους κατοίκους της ότι αποτελούν τη συνέχεια του αρχαίου μακεδονικού έθνους(!), με νεότερες μικρές σλαβικές προσμίξεις. Με την επινόηση αυτή μπορούσε παράλληλα να εγείρει αξιώσεις σε ολόκληρη τη γεωγραφική Μακεδονία, παρά το ότι μια τέτοια προπαγανδιστική κατασκευή απευθυνόταν σε μια πολύ μικρή μειονότητα δίγλωσσων (7% τότε στην ελληνική Μακεδονία, σήμερα ασήμαντη, και καθόλου στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν).
Υπήρχε, όμως, ένας μεγάλος κίνδυνος για τον Τίτο: Αφού όλοι γνώριζαν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, θα μπορούσε το ιδεολόγημα να γυρίσει μπούμεραγκ και η Ελλάδα να εγείρει αξιώσεις στην περιοχή αυτή, απευθυνόμενη σε ... ομοεθνείς της. Για να αντιμετωπίσει και αυτό τον κίνδυνο, ο Τίτο ξεκίνησε συγχρόνως την προπαγάνδιση της θεωρίας ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες !!
Η προσπάθεια του Τίτο να επεκτείνει την επιρροή του και την κυριαρχία του στις γειτονικές χώρες φάνηκε με την πρότασή του για ίδρυση κοινού βαλκανικού στρατηγείου και από την πρότασή του προς το ΚΚΕ να σχηματιστεί στα πλαίσια του ελληνικού αντάρτικου ξεχωριστή σλαβομακεδονική οργάνωση, η ΣΝΟΦ, που θα κατευθυνόταν πολιτικά από τον Τίτο. Το ΚΚΕ δέχτηκε την ίδρυση της ΣΝΟΦ στο τέλος του 1943, της οποίας η τρομοκρατική δράση εναντίον του ελληνικού στοιχείου της Μακεδονίας (ανάλογη των Βουλγάρων κομιτατζήδων πριν 40 χρόνια) προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις στους κόλπους του ΕΑΜ. Έτσι η στάση του ΚΚΕ απέναντι σ αυτή την οργάνωση ήταν αντιφατική σ όλη τη διάρκεια και των δύο αντάρτικων, με τελική στάση (31/1/1949) την αποδοχή των τιτοϊκών και, μάλιστα, συνοδευόμενη με την επάνοδο στην προπολεμική θέση της Κομιντέρν για δημιουργία ανεξάρτητου «μακεδονικού» κράτους, που θα περιελάμβανε όλο το γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας! Ό,τι χρειαζόταν, για να ολοκληρωθεί η απομόνωση του δεύτερου αντάρτικου και η συντριβή του. Μετά τη λήξη του εμφυλίου μαζί με τους επιζήσαντες Έλληνες αντάρτες έφυγαν και οι τιτοϊκοί. Τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Τίτο για απόσπαση εδαφών από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είχαν αποτύχει.
Με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας το 1944 ο Τίτο εφάρμοσε τα σχέδιά του για τη δόμηση του κράτους του. Οι θεωρίες του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για τις επεκτατικές του επιδιώξεις, αλλά πολύτιμες για τις εσωτερικές του σκοπιμότητες. Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν υποφέρει από τις διαδοχικές αλληλοδιώξεις Βουλγάρων και Σέρβων. Η «Μακεδονία» έγινε μία από τις ομόσπονδες Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας και άρχισε μια απλόχερα χρηματοδοτούμενη υπερπροσπάθεια προπαγάνδισης των θεωριών του Τίτο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, όπου υπήρχαν μετανάστες, κυρίως ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία. Οι Δυτικοί υποστήριξαν τις θεωρίες του Τίτο, για να τον αποσπάσουν από το σοβιετικό μπλοκ. Οι Σοβιετικοί επίσης, για να μη χάσουν εντελώς την επιρροή τους. Οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις, υπό αγγλοαμερικανική προστασία, δεν προέβαλαν σχεδόν καμιά επίσημη αντίδραση. Η προπαγάνδα του τιτοϊκού καθεστώτος έφερε αποτελέσματα. Σήμερα το 34% των κατοίκων του κράτους των Σκοπίων πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου!!
Σύντομη ιστορική επισκόπηση της Μακεδονίας
Αρχαίοι χρόνοι
Κατά την αρχαιότητα κανείς δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι οι Μακεδόνες (μακεδνός = μακρόσωμος) ήταν ελληνικό φύλο. Ανήκε στους Ηρακλείδες (Δωριείς) και κατά την κάθοδο των Δωριέων παρέμειναν στην περιοχή μεταξύ Καστοριάς και Βέροιας. Αγροτική κοινωνία, με αριστοκρατική (φεουδαρχική) οργάνωση, παρέμεινε καθυστερημένη, σε σχέση με τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις στην κεντρική και νότια Ελλάδα, μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα, οπότε πυκνώνουν οι επαφές και επιρροές με τους νοτιότερους ομοεθνείς τους. Στην πρωτεύουσά τους Πέλλα (και μετά τις Αιγές) παρέμεναν Αθηναίοι τραγικοί ποιητές και παρουσίαζαν τις τραγωδίες τους (στην ελληνική γλώσσα, βέβαια). Οι Μακεδόνες συμμετείχαν στους Πανελλήνιους Αγώνες και σε εορτές, όπου μόνον Έλληνες συμμετείχαν.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. άρχισαν να εξαπλώνονται προς όλες τις διευθύνσεις και στα μέσα του 4ου αιώνα είχαν καταλάβει όλη τη σημερινή Μακεδονία, εξελληνίζοντας διάφορα γηγενή θρακικά φύλα της περιοχής, συγγενικά των ελληνικών, τα οποία είχαν ήδη αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις με τους Έλληνες, που κατείχαν όλα τα παράλια εδάφη της σημερινής Μακεδονίας και Θράκης με τις πολυάριθμες αποικίες τους.
Στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οι Μακεδόνες αποτελούν το ισχυρότερο ελληνικό κράτος (κυρίως επί Φιλίππου) και σ αυτούς στρέφεται η προσδοκία να ηγηθούν της πανελλήνιας ιδέας (Ισοκράτης Αισχίνης), της ένωσης των Ελλήνων και της εκστρατείας κατά των Περσών. Μόνον ο Δημοσθένης δε δέχεται υποβιβασμό της αθηναϊκής υπεροχής και στη ρητορική πολεμική του αποκαλεί το Φίλιππο βάρβαρο! Ακόμη και η αντιμακεδονική μερίδα του νότιου ελληνισμού δεν υιοθετεί τη ρητορική αυτή υπερβολή, αν και διαισθάνεται την απειλή κατά του δημοκρατικού κράτους- πόλης και το ουσιαστικό τέλος του. Μετά τη νίκη στο Γρανικό ποταμό ο Αλέξανδρος έστειλε νικητήριο αφιέρωμα στον Παρθενώνα: «Αλέξανδρος και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων ...». Τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα μεταδίδει από τη Θράκη μέχρι την Ινδία.
Βυζαντινή περίοδος
Με τη ρωμαϊκή κατάκτηση (2ος αιώνας π.Χ.) μικρός μόνο αριθμός Ρωμαίων και Ιταλιωτών έρχεται στην ελληνική Μακεδονία και ιδιαίτερα σε περάσματα, όπου οι φρουροί μεταδίδουν και τη γλώσα τους (πρόγονοι των Ελλήνων βλαχόφωνων). Η ελληνικότητα της Μακεδονίας κυριαρχεί και στην πρώτη περίοδο της βυζαντινής ιστορίας, με μεγάλο κέντρο τη Θεσσαλονίκη.
Οι επιδρομές των Γαλατών (Κελτών), των Γερμανών, των Ούνων κλπ. θα αφήσουν αλώβητη τη Μακεδονία. Μόνο τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. θα εμφανιστούν πληθυσμοί που επιζητούν μόνιμη εγκατάσταση, οι Σλάβοι πρώτα και μετά οι Βούλγαροι.
Οι Σλάβοι, συνήθως ειρηνικά, διεισδύουν στη Μακεδονία και φθάνουν μέχρι την Πελοπόννησο, όμως σιγά σιγά αφομοιώνονται από τον ελληνικό πληθυσμό. Όπου υπήρξε σχετικό πρόβλημα αντιμετωπίζονται από το Βυζάντιο δυναμικά, ακόμη και με μετοικεσίες. Ακόμη και οι Σλάβοι της Μακεδονίας, που ήταν σχετικά πολυάριθμοι, αφομοιώνονται κατά τη βυζαντινή περίοδο και η νεότερη παρουσία τους στην ευρύτερη Μακεδονία είναι φαινόμενο της οθωμανικής περιόδου.
Οι Βούλγαροι, λαός τουρκικής καταγωγής, εμφανίζονται τον 7ο αιώνα μ.Χ., απλώνονται στη βόρεια Βαλκανική και υποτάσσουν τους Σλάβους, παίρνοντας όμως τη σλαβική γλώσσα. Αυτοί θα αποτελέσουν σοβαρή απειλή για το βυζαντινό ελληνισμό της Μακεδονίας. Πρόσκαιρα επικρατούν επί Κρούμου (803-814 μ.Χ.), επί Συμεών (893-927 μ.Χ.) και επί Σαμουήλ (976-1014 μ.Χ.), αλλά τελικά το ελληνικό στοιχείο κυριαρχεί στην κεντρική και νότια ευρύτερη Μακεδονία, ακόμη και κατά τη Φραγκοκρατία (μετά το 1204 μ.Χ.) και κατά την οθωμανική περίοδο, οπότε στο μακεδονικό χώρο παρατηρείται το αμάλγαμα εθνοτήτων.
Το όνομα της Μακεδονίας ως δηλωτικό εθνικής καταγωγής
Γιατί οι Σκοπιανοί επιμένουν στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας και γιατί εμείς πρέπει να επιμένουμε στη μη χρήση του;
Η πλαστογράφηση της ελληνικής ιστορίας, με τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας, όχι μόνο καλύπτει ανάγκες του νεοσύστατου κράτους, αλλά έχει και φανερό σκοπό να διατηρεί μια διαρκή απειλή στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, να δικαιολογεί επεμβάσεις στα εσωτερικά της και, με την πρώτη ευκαιρία, να κινήσει διαδικασίες διαμελισμού της.
Στο άρθρο 49 παρ.1 του Συντάγματος του νέου κράτους αναφέρεται ότι «η Δημοκρατία της Μακεδονίας μεριμνά για το status
και τα δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες ... βοηθάει την πολιτιστική τους ανάπτυξη και προωθεί τις σχέσεις μαζί τους». Στο άρθρο 3 μιλάει και για αλλαγή συνόρων: «Τα σύνορα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας μπορούν να αλλάζουν μόνο σύμφωνα με το Σύνταγμα και στη βάση της καλής διάθεσης και σύμφωνα με τους εν γένει διεθνείς κανόνες».
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις επεκτατικές βλέψεις κατά της Ελλάδας, χρησιμοποίησαν (Ιούλιος 1992) για τη σημαία τους τον ήλιο της Βεργίνας και στο προοίμιο του Συντάγματος αναφέρεται ότι «η Δημοκρατία της Μακεδονίας βασίζεται στις κρατικές-νομικές παραδόσεις της (βουλγαρικής) Δημοκρατίας του Κρουσόβου (1903) και στις ιστορικές αποφάσεις της (τιτοϊκής) ASNOM (1944). Και στις δύο περιπτώσεις διατυπώνεται το αίτημα της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους, που θα περιλαμβάνει ολόκληρο το μακεδονικό γεωγραφικό χώρο.
Βεβαίως, το νέο κράτος δεν μπορεί να διανοείται ότι για το ορατό μέλλον έχει τη στρατιωτική ή την οικονομική ισχύ να δημιουργήσει μόνο του σοβαρά προβλήματα στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα είναι μια χώρα ομοιογενής, 5πλάσιας έκτασης και 5πλάσιου πληθυσμού από την πανσπερμία των φυλών που συγκατοικούν στο κράτος αυτό. Προφανώς, στηρίζεται στον Αμερικανό προστάτη, που τα συμφέροντά του και οι επιδιώξεις του θεωρούνται από κάποιους (μεταξύ αυτών και ελληνόφωνους) ως «οι εν γένει διεθνείς κανόνες». Πάντως μικρά προβλήματα ήδη δημιουργεί, αφού καταγγέλλει στους διεθνείς οργανισμούς ότι στην Ελλάδα καταπιέζεται η «μακεδονική» μειονότητα και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι Ευρωπαίοι ουραγοί του σπεύδουν να μεριμνήσουν για τα δικαιώματα μιας ανύπαρκτης μειονότητας. Το ρόλο αυτής της μειονότητας προσπαθεί να παίξει η οργάνωση Ουράνιο Τόξο, που στις ευρωεκλογές του 2004 πήρε 6.000 ψήφους σ όλη την Ελλλάδα!
Κάποιοι εθελόδουλοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποδεχτούμε τη λέξη Μακεδονία, γιατί προσδιορίζει γεωγραφικό χώρο και όχι εθνική καταγωγή. Όμως,. με όσα προαναφέραμε, είναι φανερό ότι οι γείτονές μας δεν εννοούν απλώς γεωγραφικό χώρο, αλλά κυρίως εθνική καταγωγή.
Ένας άλλος ισχυρισμός είναι ότι πρέπει να αποδεχτούμε ένα σύνθετο όνομα, ως ένα καλό συμβιβασμό. Αλλά ένα όνομα ’νω ή Βόρεια ή Ορεινή Μακεδονία σημαίνει ότι υπάρχει και η Κάτω ή Νότια ή Πεδινή Μακεδονία, με την πρώτη να είναι ανεξάρτητη και τη δεύτερη να είναι τμήμα άλλου κράτους (της Ελλάδας). ’ρα οι ανεξάρτητοι αυτομάτως τάσσονται ως προστάτες των υπολοίπων.
Το όνομα Σλαβομακεδονία είναι επίσης κακό, αλλά δε συζητείται καν, γιατί δεν το αποδέχονται οι πολυάριθμοι Αλβανοί του κρατιδίου.
Κάποιοι θεωρούν τις παραπάνω ανησυχίες υπερβολικές, αλλά δεν είναι κρυφό ότι οι διάφορες «λέσχες», που αποφασίζουν για λογαριασμό του καπιταλιστικού κόσμου, προβλέπουν σε λίγες δεκαετίες μια πολυεθνική Θεσσαλονίκη, κέντρο των δραστηριοτήτων τους στα Βαλκάνια, με 4 εκατομμύρια κατοίκους, μεταξύ των οποίων οι Έλληνες θα είναι μειοψηφία και οι ταλαίπωροι μετανάστες θα δηλώνουν όποια εθνικότητα τους υπαγορεύουν άλλοι.
Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις και η ΕΟΚ/Ε.Ε. ;
Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Η ανεξαρτητοποίηση της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ελλάδα να εξαλείψει το πρόβλημα που ανέχθηκε να δημιουργηθεί το 1944 και να απαιτήσει από το νεογέννητο κρατίδιο και τα άλλα κράτη να μην ξαναχρησιμοποιηθεί η λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της. Όπλα είχε πολλά, όπως η μεγάλη ανάγκη των Σκοπίων για οικονομικές σχέσεις με την Ελλάδα και τα συμφέροντα των άλλων χωρών στην Ελλάδα.
Η τεράστια κινητοποίηση του ελληνισμού σ όλο τον κόσμο, με κορυφαία στιγμή το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (14/2/1992), έδινε δύναμη γι αυτούς τους χειρισμούς. Ένα αυθόρμητο μποϋκοτάζ των ολλανδικών και των ιταλικών προϊόντων, ως απάντηση στην ανθελληνική στάση των δύο αυτών χωρών, είχε ως αποτέλεσμα η Ολλανδία και η Ιταλία να συμμαζευτούν, τουλάχιστον επισήμως. ’λλο αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθεί στις 13/4/1992 σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη) υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, που αποφάσισε να μη δεχτεί η Ελλάδα τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ή παραγώγου της. Μόνο το ΚΚΕ διεφώνησε, με τον ισχυρισμό ότι το θέμα του ονόματος είναι δευτερεύον!
Το δυστύχημα για τον ελληνισμό ήταν ότι στην πρωθυπουργία της Ελλάδας βρέθηκε εκείνη τη στιγμή ο Κ. Μητσοτάκης. Έτσι το θέμα του ονόματος έμεινε ανοιχτό, υπολογίζοντας να το επαναφέρουν, όταν θα έχουν εκτονωθεί η αντιδράσεις. Ο Μητσοτάκης μαρτύρησε το μυστικό, δηλώνοντας στις 13/2/1992 ότι δεν έχει και τόση σημασία το όνομα και προβλέποντας ότι σε 10 χρόνια όλοι θα το έχουμε ξεχάσει! Το αποτέλεσμα ήταν διάφορες χώρες να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είτε επειδή ήθελαν να εξασφαλίσουν την επιρροή τους ή τα συμφέροντά τους στο κρατίδιο, είτε γιατί αυτό ήθελαν οι ΗΠΑ. ’λλες αναγνώρισαν το κράτος, διευκρινίζοντας ότι θεωρούν σε εκκρεμότητα το θέμα του ονόματος, άλλες δέχτηκαν και το όνομα, όπως η Ρωσία του Γιέλτσιν (6/8/1992), η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία. Η Βουλγαρία αναγνώρισε πρώτη τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (17/1/1992), διευκρινίζοντας ότι δεν αναγνώριζε την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντέδρασε σε όλα αυτά, παρότι είχε πολλά να κάνει, όπως απέδειξε η υπαναχώρηση της Ολλανδίας και της Ιταλίας.
Η στάση της ΕΟΚ/Ε.Ε.
Η ΕΟΚ κινήθηκε στη γραμμή Μητσοτάκη (ή αντιστρόφως;). Στις 16/12/1991, ύστερα από ελληνική πρόταση, έθεσε ως προϋπόθεση για την αναγνώριση του νέου κράτους να μη χρησιμοποιήσει ονομασία που να υποδηλώνει εδαφικές διεκδικήσεις. Μετά από 1 μήνα, στις 11/1/1992 η Επιτροπή Διαιτησίας της ΕΟΚ για τη Γιουγκοσλαβία (Επιτροπή Badinter) γνωμοδότησε ότι «η χρήση του ονόματος Μακεδονία δεν υποκρύπτει εδαφικές διεκδικήσεις»!! Η Σύνοδος της Λισαβώνας (27/6/1992) αποδέχτηκε την απόφαση των πολιτικών αρχηγών της Ελλάδας. Όμως σε όλες τις συζητήσεις τους είτε με τους Σκοπιανούς είτε με τρίτους οι αξιωματούχοι της αποκαλούσαν και αποκαλούν «Μακεδονία» το κράτος και «Μακεδόνες» τους πολίτες του. Περιμένουν και αυτοί να εκτονωθεί η αντίδραση των Ελλήνων, για να ευθυγραμμιστούν (όπως πάντα) με τον υπερατλαντικό σύμμαχο.
Η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου και η Ενδιάμεση Συμφωνία
Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 1993 ο Μητσοτάκης ηττήθηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Α. Παπανδρέου, με επισφαλή υγεία, ο οποίος το Φεβρουάριο του 1994 αποφάσισε τον οικονομικό αποκλεισμό (εμπάργκο) του κρατιδίου και τη διακοπή λειτουργίας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Σκόπια, ως μέσο πίεσης για την αποδοχή των ελληνικών όρων. Το ελληνικό εμπάργκο επέφερε ζημιά 1,5 δις. δολαρίων στην οικονομία του κρατιδίου. Τα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, επειδή δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα όλοι, ακόμη και οι ίδιοι οι Σκοπιανοί, συμφωνούν ότι το κρατίδιο δεν μπορεί να αναπνεύσει οικονομικά χωρίς την Ελλάδα.
Όμως, όπως σε όλα τα σοβαρά ζητήματα, ο Α. Παπανδρέου άλλαξε γραμμή και μετά 1,5 χρόνο ο υπουργός του των Εξωτερικών Κ. Παπούλιας σύρθηκε στη Ν. Υόρκη, όπου το Σεπτέμβριο του 1995 υπέγραψε την «Ενδιάμεση Συμφωνία», που υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε προϋποθέσεις άρσης του αδιεξόδου. Με τη συμφωνία αυτή οι Σκοπιανοί αντικατέστησαν στη σημαία τους τον ήλιο της Βεργίνας με άλλον παρεμφερή και έδωσαν εξηγήσεις ότι οι σχετικές διατάξεις του Συντάγματός τους δεν έχουν «αλυτρωτικό» χαρακτήρα. Η Ελλάδα διέκοψε το εμπάργκο, δηλαδή εγκατέλειψε κάθε πίεση, χωρίς να κερδίσει τίποτα, γιατί το μείζον θέμα του ονόματος παρέμενε πάλι σε εκκρεμότητα.
Μέχρι να βρεθεί λύση συμφωνήθηκε να χρησιμοποιείται ως προσωρινό όνομα το «ΠΓΔΜ» (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), με το οποίο έγινε δεκτή και στον ΟΗΕ στις 7/4/1993 (χωρίς αποδοχή της σημαίας). Όμως η συμφωνία δεν τηρήθηκε ούτε από τους Σκοπιανούς ούτε από τους προστάτες τους. Όλοι μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες». Η συμφωνία ήταν μια καθαρή εξαπάτηση του ελληνικού λαού, αφού ο χρόνος θα λειτουργούσε σε βάρος της Ελλάδας,. Η στροφή του ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε και με τις δηλώσεις του μετέπειτα υπουργού εξωτερικών Πάγκαλου, ο οποίος χαρακτήρισε το ζήτημα του ονόματος «χαμένη υπόθεση». Τι διαπραγμάτευση μπορούσαν πλέον να περιμένουν οι Έλληνες από αυτόν και τους ομοίους του;
Η δέσμευση στην Ενδιάμεση Συμφωνία για αναζήτηση κοινά αποδεκτού ονόματος οδήγησε σε συνομιλίες των δύο μερών στα πλαίσια του ΟΗΕ. Όμως, ύστερα από 9 χρόνια συνομιλιών δεν έγινε κανένα βήμα προόδου, γιατί δεν υπήρχε καμιά τέτοια διάθεση, τουλάχιστον από πλευράς Σκοπίων.
Οι θέσεις του Α.Σ.Κ.Ε.
1) Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχτεί τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ή κάποιου σύνθετου ονόματος, για τους λόγους που προαναφέραμε, δηλαδή πρέπει να εμμείνουμε στην απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992.
2) Να ξεκινήσουμε εκστρατεία ενημέρωσης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, για να καταρρίψουμε τα ιδεολογήματα των γειτόνων μας και των προστατών τους και να προβάλουμε τις ελληνικές θέσεις. [Είναι απαράδεκτο ο Έλληνας πρωθυπουργός να επισκέπτεται σήμερα σημαντικές χώρες, όπως η Ρωσία και η Αίγυπτος, και να μην προβάλλει τις ελληνικές θέσεις.]
3) Να μην έχουμε αυταπάτες ότι θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ευνοϊκά στα πλαίσια της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ, γιατί δεν είναι φορείς απονομής δικαιοσύνης, αλλά εξυπηρέτησης συμφερόντων. Έχουμε πικρή εμπειρία από τα εθνικά ζητήματα του Αιγαίου και της Κύπρου. Βεβαίως, η συνεχής υποχωρητικότητά μας και σ αυτό το εθνικό μας ζήτημα έχει δημιουργήσει μια δύσκολη κατάσταση. Όμως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είναι οι δυσμενέστεροι χώροι, για να υπερασπίσουμε τα εθνικά μας δίκαια.
4) Η Ελλάδα πρέπει να θεωρήσει ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία έπαψε να ισχύει, αφού πέρασε η 7ετία που προέβλεπε, χωρίς να υπάρξει συμφωνία για το όνομα και, κυρίως, χωρίς να τηρήσουν τα Σκόπια τη Συμφωνία στο σκέλος που αφορά στην ονομασία του κράτους τους. Επομένως, αφού περάσει και το 12μηνο που προβλέπεται, η Ελλάδα δε δεσμεύεται από καμιά συμφωνία και μπορεί με όποιο τρόπο κρίνει να υποστηρίξει τις θέσεις της.
5) Μετά την εκστρατεία ενημέρωσης, πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε χώρα ότι η περιφρόνηση των ελληνικών θέσεων δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνέπειες. Η Ελλάδα έχει πολλά όπλα, για να κάνει σεβαστή τη θέση της.
6) Τα παραπάνω ισχύουν κατ αρχάς για τους γείτονές μας, οι οποίοι πρέπει έπίσης να κατανοήσουν ότι η μετατροπή του κράτους τους σε προτεκτοράτο σημαίνει δυστυχία και συνεχείς ταραχές. Οι Σκοπιανοί ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι η μόνη γειτονική τους χώρα που δε διεκδικεί τίποτα απ αυτούς, ότι είναι η μόνη σίγουρη σύμμαχος, που μπορεί να εγγυάται την ασφάλειά τους και να συμβάλει σημαντικά στο ξεπέρασμα της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης.
Δυστυχώς το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας (και οπωσδήποτε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα) δείχνει αποφασισμένο να συμφωνήσει στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από τους γείτονές μας, είτε γιατί αυτό υπαγορεύουν οι Δυτικοί προστάτες, είτε γιατί θεωρούν ότι ακόμη και σήμερα πρέπει να ευθυγραμμίζονται με τις αποφάσεις της Κομιντέρν. Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δε συναινεί ούτε πρόκειται ποτέ να συναινέσει σε τυχόν τέτοια συμφωνία και θα κρατάει το θέμα ανοιχτό, μέχρι να σταματήσει η πλαστογράφηση της ιστορίας του.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Η σχιζοφρένεια απέκτησε την πολιτική της έκφραση. Μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί η συμπεριφορά της κυβέρνησης του Ισραήλ ( που, δυστυχώς, επικροτείται από το 80% της πανσπερμίας του) και της μεγάλης μερίδας των αμερικανών και των λακέδων τους.
Είναι απίστευτα όσα εκρέουν από επίσημα ισραηλινά χείλη. Ο θρασύτατος εδώ πρεσβευτής τους μας κατακεραύνωσε με τη ... γονιδιακή ανωτερότητα του Ισραήλ και πρόσφατα ο υπουργός άμυνας τους Εϊτάλ δήλωνε: "Το Ισραήλ είναι αποκάλυψη της θείας Πρόνοιας στην Ιστορία και ο ρόλος του είναι να εγκαταστήσει στη γη το απόλυτο και αιώνιο καλό"!!
Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι. Δεν πρέπει, όμως, να τα περιμένουμε όλα από τον ...Κύριο. Ούτε και από τους όχι ευάριθμους Εβραίους που αντιδρούν σ' αυτές τις ανοησίες και στις φρικαλεότητες που εκτυλίσσονται στην Παλαιστίνη. Ούτε αρκεί οι διάφοροι κυβερνητικοί και λοιποί Πιλάτοι να κατηγορούν για αδράνεια τη Δυτική Ευρώπη και για συνενοχή την Αμερική. Εμείς τι κάνουμε;
Γιατί δεν κήρυξαν όσους ενέχονται στα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων ως εχθρούς της Ανθρωπότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Αφού απέτυχε το συνταγματικό τους πραξικόπημα, να ματαιώσουν τις εκλογές στην Κύπρο, με τη δικαιολογία της άμεσης εφαρμογής του σχεδίου Ανάν, αφού ακόμη δεν κατάφεραν να βάλουν την υπογραφή τους στο σχέδιο, η ομάδα περί το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας έσπευσε να προεισπράξει τα αργύρια της προδοσίας. Αλλά, ως γνωστόν, τον προδότην ουδείς ηγάπησεν. Και δεν ηγαπήθησαν ούτε μεταξύ τους.
Ο «σοσιαλιστής» Γ. Ομήρου, φερόμενος ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, μετά την «υπέρβαση» του ΔΗΣΥ, εκρίθη ότι δεν τραβάει. ’ρχισε, λοιπόν, να προβάλλεται η υποψηφιότητα του Γενικού Εισαγγελέα Α. Μαρκίδη, που τα κατασκευασμένα γκάλοπ του έδιναν μεγαλύτερο ποσοστό. Επειδή τα πραγματικά γκάλοπ φαίνεται ότι άλλα έδειχναν, εσύρθη ο γέρος και άρρωστος Κληρίδης να διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Οι άλλοι δύο θα έμεναν χωρίς αργύρια. Αν εφαρμοζόταν το σχέδιο Ανάν οι θέσεις θα ήταν περισσότερες (κοινό κράτος, συστατικό κράτος) και φαίνεται ότι τις είχαν μοιράσει. Έτσι, αυτοί που θα εξασφάλιζαν την ενότητα όλης της Κύπρου δεν εξασφάλισαν ούτε τη μεταξύ τους ενότητα και κατεβάζουν (μέχρι στιγμής) 3 υποψήφιους (!)
Ετσι που ήρθαν τα πράγματα, οι εκλογές εξελίσσονται σε δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Οι κομματικές δεσμεύσεις έχουν χαλαρώσει ή διαρρηχθεί, πχ. η οργάνωση Λάρνακας του ΚΙΣΟΣ αποφάσισε από τον πρώτο γύρο να υποστηρίξει Κληρίδη κι όχι τον Πρόεδρο του κόμματός της Γ. Ομήρου(!).
Οι απάτριδες επιχειρηματίες, που σκέπτονται μόνο τις μπίζνες, επείγονται (οι αφελείς) για την προώθηση του σχεδίου Ανάν και υποστηρίζουν Κληρίδη, που υποστηρίζεται προκλητικά και από την κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» της Αθήνας, η οποία παρεμβαίνει απροκάλυπτα στον προεκλογικό αγώνα της Κύπρου.Ο Τάσος Παπαδόπουλος, παρότι δεν έχει ξεκάθαρη θέση, δε θεωρείται του χεριού τους και υπολογίζει στο δεύτερο γύρο στις ψήφους του καθαρά απορριπτικού Ν. Κουτσού. Αν εκλεγεί, ευτυχώς, τα πράγματα μπερδεύονται. Και τα είχαν σχεδιάσει τόσο καλά στο μυαλό τους...
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό