ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στη χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο οι κυβερνήσεις να ανακοινώνουν, χωρίς διάλογο, χωροταξικούς σχεδιασμούς με μεγαλεπήβολους, και εν πολλοίς αόριστους, στόχους, που ως επί το πλείστον υπερβαίνουν χρονικά τη δυνατότητα να τους υλοποιήσουν. Από το 1976 έως και το 1983 με αλλεπάλληλους νόμους επιχειρούνται χωροταξικές και πολεοδομικές ρυθμίσεις. Όμως συνήθως μέσα σ’ αυτούς τους νόμους υπήρχαν ορισμένες στοχευμένες επιδιώξεις, που τις εφαρμόζαν άμεσα, όπως π.χ. επί Τρίτση η εκτεταμένη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.

Το νέο Σχέδιο

Στο τέλος Φεβρουαρίου το ΥΠΕΧΩΔΕ έδωσε στη δημοσιότητα το «Γενικό πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης» με χρονικό ορίζοντα 15 ετών. Φυσικά όλο το κείμενο είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. ’λλωστε ήταν δέσμευση για την υλοποίηση του περιβόητου Ε.Σ.Π.Α. 2007-2013. Στο άρθρο 1 αναφέρεται ότι το σχέδιο έλαβε υπόψη «τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, σε διεθνές και κοινοτικό επίπεδο, για τη διαχείριση του χώρου, το περιβάλλον και την αειφορία, την υποχρέωση εναρμόνισης με το εθνικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007-2013 και άλλα γενικά ή ειδικά αναπτυξιακά προγράμματα εθνικής σημασίας, που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη διάρθρωση και ανάπτυξη του εθνικού χώρου»

Στο ίδιο άρθρο: «Το Γενικό Πλαίσιο στοχεύει στη διαμόρφωση ενός χωρικού προτύπου ανάπτυξης, που θα είναι αποτέλεσμα μιας συνθετικής θεώρησης στο χώρο παραμέτρων που ενισχύουν την κοινωνική και οικονομική συνοχή και την ανταγωνιστικότητα και προωθούν την προστασία και ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της βιοποικιλότητας, στο πλαίσιο των αρχών της αειφορίας.»

Η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική συνοχή είναι στόχοι στους οποίους όλοι θα συμφωνούσαμε, αν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν. Όμως η ανταγωνιστικότητα, δηλ. το κέρδος των επιχειρηματιών, που είναι το Ευαγγέλιο της Ε.Ε. και της Κομισιόν της, είναι ασύμβατη με τους στόχους αυτούς. ’λλωστε αυτοί οι ίδιοι προωθούν την κοινωνία των δύο τρίτων, δηλ το κοινωνικό περιθώριο. Το Μάιο του 1999 στο Πότσνταμ της Γερμανίας το Συμβούλιο των Υπουργών Χωροταξίας της Ε.Ε. υιοθέτησε το Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου (ΣΑΚΧ) για την περαιτέρω ανάπτυξη του ευρωπαϊκού χώρου.

Οι τρεις βασικοί στόχοι του μέσω του χωροταξικού σχεδιασμού για κάθε επιμέρους περιοχή και το σύνολο του εθνικού χώρου είναι :

1) η οικονομική και κοινωνική συνοχή,

2) η συνετή διαχείριση και προστασία των φυσικών πόρων και της πολιτιστικής κληρονομιάς και

3) η ισόρροπη ανταγωνιστική ανάπτυξη.

Στρεβλή και παρασιτική ανάπτυξη

Είναι φανερό ότι στόχος του Σχεδίου είναι όχι η αυτοδύναμη ανάπτυξη προς όφελος της χώρας και του ελληνικού λαού, αλλά η πάγια παρασιτική στρεβλή ανάπτυξη προς όφελος ξένων και εγχώριων «νταβατζήδων», που τους ενδιαφέρει μόνο η αύξηση των κερδών τους.

Το Σχέδιο περιέχει ορισμένες ορθές διαπιστώσεις για τα αίτια της κακοδαιμονίας μας, που φυσικά βασικοί υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που κυβερνούν, οι προστάτες και οι προστατευόμενοί τους. Πολλά από τα προτεινόμενα μέτρα δε χρειαζόταν χωροταξικό σχέδιο για να τα εφαρμόσει (αν ήθελε) μια κυβέρνηση, όπως π.χ. τα προτεινόμενα για την αυθαίρετη δόμηση (άρθρο 12 Προϋποθέσεις - μηχανισμοί υλοποίησης): «Αντιμετώπιση του φαινομένου της αυθαίρετης δόμησης, με:

Προφανώς αυτά, επειδή ως συνήθως παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, σερβίρονται πομπωδώς ως χωροταξικός σχεδιασμός.

Περιφέρειες και εξάρτηση από την Τουρκία

Εκεί όμως που θέλουν είναι συγκεκριμένοι, όπως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 11: «Γεωγραφική ανασυγκρότηση της χώρας, με σκοπό τη δημιουργία βιώσιμων διοικητικών και αναπτυξιακών ενοτήτων», όπου μεταξύ άλλων αναγράφεται: «Για το σκοπό αυτό, είναι αναγκαία η μείωση του αριθμού των Περιφερειών, Νομαρχιών και Δήμων, ώστε να αποκτήσουν ισχυρή διοικητική δομή και ικανοποιητικά κρίσιμα μεγέθη μάζας και σχέσεων και να διαχειριστούν με αποτελεσματικότερο τρόπο την αναπτυξιακή διαδικασία. Η εφαρμογή αυτού του ανασχεδιασμού πρέπει να έχει συντελεστεί εντός τετραετίας με ευθύνη του αρμόδιου υπουργείου, ύστερα από ειδική μελέτη.

Είναι η μόνη πρόταση που έχει προθεσμία και διευκολύνει, αν εφαρμοσθεί, τις επιδιώξεις όσων επιβουλεύονται τον κατατεμαχισμό της χώρας, μέσω της αποδυνάμωσης της κεντρικής εξουσίας και της ενδυνάμωσης περιφερειακών εξουσιών, με επόμενο βήμα την αυτονόμηση των περιφερειών. Σχέδια που βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια, με τη διάλυση των Βαλκανίων.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Θα πρέπει να είμαστε και υποτελείς στην Τουρκία όπως προβλέπει το άρθρο 6: «Χωρική διάρθρωση των στρατηγικής σημασίας δικτύων υποδομών και υπηρεσιών μεταφορών, ενέργειας, επικοινωνιών και τεχνολογίας»: «Βελτίωση της ηλεκτροδότησης του νησιωτικού χώρου με σύνδεση –όπου είναι εφικτό– με τα χερσαία δίκτυα της ηπειρωτικής χώρας ή, σε δεύτερο στάδιο, με τα δίκτυα της Τουρκίας για τις περιπτώσεις ειδικότερα των νησιών του Β. και Β.Α. Αιγαίου, τα οποία θα διατηρούν σε εφεδρεία και τις αυτόνομες μονάδες παραγωγής ενέργειάς τους» (που, όταν τις χρειαστούμε, ίσως διαπιστώσουμε ότι δε λειτουργούν). Και βέβαια αέριο μόνο μέσω Τουρκίας και ενεργειακή στήριξη στα Σκόπια (στο ίδιο άρθρο): «Ολοκλήρωση, σύμφωνα με τον υφιστάμενο σχεδιασμό, του δικτύου φυσικού αερίου (κύρια διασύνδεση με την Ιταλία και την Τουρκία, με διακλαδώσεις προς πΓΔΜ, Αλβανία κ.ά.»

Καθόλου ήσυχοι δεν μπορούμε να είμαστε, όταν τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση των Σκοπίων και τους Αμερικανούς «μεσολαβητές» έχει αναλάβει η θυγατέρα του Μητσοτάκη.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη κάνει μια τεράστια παραχώρηση, εγκαταλείποντας την απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992 και αποδεχόμενη «μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, χωρίς τα Σκόπια να έχουν μετακινηθεί ούτε ίχνος από την αρχική τους θέση. Η ίδια λέει ότι έφτασε στη μέση της γέφυρας, ενώ οι Σκοπιανοί είναι καθηλωμένοι στη δική τους άκρη. Προφανώς οι «μεσολαβητές» θα ζητήσουν τώρα από τα δύο μέρη να συναντηθούν στα 3/4 από την ελληνική άκρη της γέφυρας και στο 1/4 από τη σκοπιανή. Αυτό πιθανότατα σημαίνει ότι η σύνθετη ονομασία θα ισχύει μόνο για τις διμερείς σχέσεις με την Ελλάδα και τους διεθνείς οργανισμούς και η απλή για το εσωτερικό και τις διμερείς με τις άλλες χώρες. Κι αυτό δε θα είναι το τέλος, όσο την ευθύνη των χειρισμών έχει η Ντόρα, η οποία είναι βέβαιο ότι παρασκηνιακά υπονομεύει ακόμη κι αυτή τη θέση που δημοσίως υποστηρίζει, δηλ. μία ονομασία για όλες τις χρήσεις. Τα ίδια ακριβώς έκανε ο πατέρας της ως πρωθυπουργός. Καθόλου δεν αποκλείεται μέρος της διαπραγμάτευσης να είναι «σικέ», με προσυμφωνημένη κατάληξη στο παρά πέντε της συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου θα υπάρξει συμφωνία για το όνομα (’νω Μακεδονία;), αλλά θα παραμείνει ανοιχτό το ζήτημα της χρήσης του, να διευθετηθεί εν καιρώ.

Ο πρωθυπουργός, με τη συμπαράσταση του Προέδρου της Δημοκρατίας και τ. υπ. Εξ. Κάρολου Παπούλια, του τ. υπ. Εξ. Πέτρου Μολυβιάτη, ίσως και άλλων παραγόντων, έδειξε σε κάποιες φάσεις ότι τουλάχιστον βάζει μια κόκκινη γραμμή, έστω μακριά από τα ελληνικά δίκαια. Τώρα δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει πλέον τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Οι προτάσεις του ΑΣΚΕ

Η θέση του ΑΣΚΕ για μια συμφωνία με το κράτος των Σκοπίων και η στρατηγική που προτείνουμε να ακολουθήσουμε ως χώρα περιέχονται σε άρθρο μας στο «Παρόν» της 3/3/08, που επισυνάπτουμε σ’ αυτό το φύλλο της «Ε» και θα περιλαμβάνεται στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-5, που δημοσιεύεται τμηματικά στην ιστοσελίδα μας (ήδη βρίσκονται τα 2 από τα 4 μέρη και τις προσεχείς ημέρες θα δημοσιευτεί άλλο ένα με τις θέσεις-προτάσεις).

Όταν έγιναν γνωστές οι τελευταίες προτάσεις Νίμιτς, το ΑΣΚΕ πήρε θέση με την παρακάτω ανακοίνωση στις 26/2/08:

Μια πρωτοβουλία του ΑΣΚΕ

Στις 4/3/08 το ΑΣΚΕ πήρε την πρωτοβουλία να βγάλει την παρακάτω ανακοίνωση, για πρώτη φορά με τη μορφή ανοικτής επιστολής προς το ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών, με σκοπό να συμβάλει στο μέτρο του δυνατού στην απόρριψη της παγίδας Νίμιτς για «’νω Μακεδονία».

Την πρωτοβουλία αυτή δεν την πήραμε χωρίς προβληματισμό, γιατί έχουμε επίγνωση του μεγέθους μας και γιατί ήταν αναμενόμενη η υποδοχή της από το υπ. Εξ. και από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», αλλά ποια άλλα περιθώρια παρέμβασης είχαμε, ώστε να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δε γνώριζε;

[Στο «Παρόν» της 16/3/08 δημοσιεύτηκε άρθρο της δρ. αρχαιολόγου Γεωργίας Καραμήτρου-Μεντεσίδη, το οποίο με επιστημονική ακρίβεια εξηγεί γιατί η πρόταση για «’νω Μακεδονία» είναι ιστορικά απαράδεκτη]

Οι εκδηλώσεις και η ακροδεξιά

Χείρα βοηθείας προς τη Ντόρα έδωσε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης ο «πατριώτης» κ. Καρατζαφέρης, θαυμαστής του πατέρα της (έχει δηλώσει ότι θα τον προτιμούσε και θα τον ψήφιζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας), με όλα τα ακροδεξιά «μπουμπούκια» που έχει στεγάσει, ο οποίος πραγματοποίησε συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, δήθεν κατά της σύνθετης ονομασίας. Αν παραβλέψει κανείς τις γελοιότητες της εκδήλωσης, διακρίνει ότι ο ΛΑΟΣ (με την κατάλληλη προβολή από τα ΜΜΕ) εμφανίζεται ως ο μοναδικός υπερασπιστής των ελληνικών δικαίων, με τρόπο που να αποθαρρύνει κάθε σοβαρό και δημοκρατικό πολίτη να εναντιωθεί ενεργά στην ακολουθούμενη πολιτική (όπως, κατά τις δημοσκοπήσεις, θα ήθελε το 80% του ελληνικού λαού), για «να μην ταυτιστεί με τον Καρατζαφέρη».

Επί της ουσίας, η ακροδεξιά με το να μην αποδέχεται ότι και άλλοι λαοί έχουν δικαίωμα να κατοικούν σε τμήματα του γεωγραφικού χώρου της ιστορικής Μακεδονίας, με το να ζητάει «σύνορα με τη Σερβία», με το να καλλιεργεί το μίσος μεταξύ των βαλκανικών λαών, με το να καλλιεργεί αυταπάτες ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα μας δικαιώσουν, προτείνει μια γραμμή καταστροφής, όπως έκανε η χούντα το 1974, όταν πρόδιδε την Κύπρο, με τον ισχυρισμό ότι πάει να … κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη!!

Μια δεύτερη εκδήλωση έγινε την ίδια μέρα και την ίδια ώρα σε κλειστό χώρο στη Θεσσαλονίκη, με ομιλητές τους ’νθιμο, Ζουράρι και Παπαθεμελή. Αυτή η εκδήλωση δεν είχε, φυσικά, τον ίδιο χαρακτήρα με την προηγούμενη, αλλά ούτε αυτή απέφυγε τις γελοιότητες (με τις ανοησίες του Ζουράρι για το «ψευδοκράτος των Αθηνών») και κυρίως δεν επεδίωξε ή δεν επέτυχε να περιλάβει όλο το πολιτικό φάσμα. Εκδηλώσεις που να εκφράζουν το σύνολο των Ελλήνων πολιτών που αντιτίθενται στη σύνθετη ονομασία θα ήσαν χρήσιμες τις μέρες αυτές, που διαρκούν οι διαπραγματεύσεις.

Εδώ και μερικά χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχουν μεταβληθεί σε Κασσάνδρες, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με δυσοίωνες προβλέψεις για το ασφαλιστικό μας μέλλον, χωρίς αναλογιστικές μελέτες, χωρίς ενημέρωση και διαφάνεια, χωρίς απολογισμό της διαχείρισης των αποθεματικών των Ταμείων, υποστηρίζοντας μόνο την ανάγκη λήψης σοβαρών και επίπονων μέτρων. [Ως αντιπολίτευση τώρα, το ΠΑΣΟΚ παριστάνει τον υποστηρικτή των εργαζομένων, αλλά ποιος ξεχνά τι έλεγαν οι Γιαννίτσης και σία και τι προσπάθησαν να κάνουν, ανεξαρτήτως του ότι δεν το κατόρθωσαν.]

Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού οφείλεται στο δημογραφικό πρόβλημα (πληθαίνουν οι συνταξιούχοι, μειώνονται οι εργαζόμενοι) και στις ανισότητες του συστήματος, θεωρώντας υπερβολικές κάποιες πρόνοιές του, τις οποίες επεχείρησε (υποτίθεται) να διορθώσει.

«Φέρτε πίσω τα κλεμμένα»

Οι ισχυρισμοί είναι υποκριτικοί, αφού παράλληλα ευνοούν τη μαύρη οικονομία, που δεν πληρώνει εισφορές και φόρους και αντιπροσωπεύει πάνω από το 30% του ΑΕΠ. Αποκρύπτουν ότι το δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας χρωστούν τεράστια ποσά στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, που θα έλυναν κάθε πρόβλημα. Γνωρίζουν ότι με την κακοδιαχείριση των κομματικά διορισμένων διοικήσεων, σπαταλώντας από τη δεκαετία του 50 και υφαρπάζοντας ή ακόμα και χαρίζοντας τις περιουσίες των Ταμείων, όπως πρόσφατα με τα δομημένα ομόλογα, φτάσαμε μέχρι εδώ. Για να μην αναφερθούμε στην καταλήστευση του δημόσιου χρήματος με χίλιους άλλους τρόπους από τους κυβερνώντες και των πολιτών από τις τράπεζες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Δεν απάντησαν ποτέ στο γνωστό σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Δεν μπορεί να ισχύσει το «ό,τι έγινε έγινε, τώρα τι κάνουμε»! Αν δεν πληρώσουν όσοι έφταιξαν, όσοι θησαύρισαν εις βάρος των εργαζομένων, όσοι ξεπούλησαν τις οικονομίες, τον ιδρώτα αλλά και τις ελπίδες του κοσμάκη, δεν μπορούν οι κυβερνώντες να ζητούν νέες θυσίες, να απαιτούν «μεταρρυθμίσεις» και να τρομοκρατούν συνταξιούχους και εργαζόμενους, δημιουργώντας αίσθημα ανασφάλειας.

Οι ανισότητες

Βεβαίως κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχει δημογραφικό πρόβλημα (για το οποίο, όμως, τι έκαναν;), βεβαίως υπάρχουν ανισότητες και παράδοξα, που πρέπει να ελεγχθούν και να τακτοποιηθούν, υπάρχουν ρετιρέ και υπόγεια, σχετικά ευνοημένοι και παρίες εργαζόμενοι. Στους σχετικά ευνοημένους συγκαταλέγονται οι εργαζόμενοι σε ευαίσθητους τομείς, που μπορούν με την απεργία τους να προκαλέσουν τεράστιο κοινωνικό κόστος και να εξαναγκάσουν σε παραχωρήσεις (ίσως και με κομματικές φιλίες και εύνοιες), που ούτε μπορούν να ονειρευτούν οι άλλοι εργαζόμενοι, ακόμη και σε δικαιώματα πέραν πάσης λογικής, όπως π.χ. το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα για τους υπαλλήλους της ΔΕΗ.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι να εξομαλύνουμε τις ανισότητες, εξαθλιώνοντας όσους εργαζόμενους έχουν έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής. Εάν το ΙΚΑ παρέχει χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες και χαμηλές συντάξεις, πρέπει όλοι να αγωνιστούμε, για να γίνει καλύτερο, ανθρώπινο και αποδοτικό και όχι να εγκαταλείπουμε αυτούς που δεν έχουν διακόπτες να κατεβάσουν ή δεν αντιδρούν, επειδή τρέμουν το φάσμα της ανεργίας.

Εντολές της Ε.Ε.

’λλο, λοιπόν, η εξομάλυνση των ανισοτήτων και η κατάργηση των αδικιών και άλλο η μεταρρυθμιστική λαίλαπα που επιχειρεί η κυβέρνηση, με την ανατροπή όχι των προνομίων, αλλά των κατακτήσεων των εργαζομένων. Η αδιαλλαξία της κυβέρνησης της ΝΔ και οι προειλημμένες αποφάσεις, χωρίς διάλογο και με πρωτοφανή παγκοσμίως βιασύνη, αποδεικνύει ότι οι πιέσεις που δέχεται από την Ε.Ε. είναι ισχυρές και οι δεσμεύσεις της σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες για λιγότερες εισφορές και πελατεία σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, πρόδηλες. Είναι εξ άλλου γνωστές οι παροτρύνσεις αξιωματούχων της Ε.Ε. συχνά- πυκνά, κρυφά και φανερά για την ανάγκη «επίλυσης» του ασφαλιστικού στην Ελλάδα. Δεν ενδιαφέρεται η Ε.Ε. για την πάταξη της διαφθοράς και την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, που χρωστούν τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά για το «κλείσιμο» του ασφαλιστικού, όπως τη συμφέρει φυσικά! Με ενοποιήσεις ταμείων ώστε να αρπάζουν πιο εύκολα τα αποθεματικά τους και τα εύρωστα να ξελασπώνουν τα αδύνατα.

Φρόντισαν βέβαια να εξαιρέσουν το Ταμείο των δημοσιογράφων, γιατί ακόμα και οι πληρωμένες πένες εξανέστησαν, όταν ένοιωσαν να απειλούνται τα δικαιώματά τους και απείλησαν με αποκαλύψεις. Έτσι εξαγόρασαν τη σιωπή, την ανοχή ή τη στήριξή τους.

Τα τρία ΔΕΝ του Καραμανλή ξεχάστηκαν, εξωραΐστηκαν ή καταργήθηκαν, παρά τις προσπάθειες να πείσουν για το αντίθετο. Τώρα η καταιγίδα ταρακουνάει τον ιδιωτικό τομέα, σε λίγο αρχίζει για το δημόσιο. Αν δεν αντισταθούμε πολύ γρήγορα, θα μετράμε τις πληγές μας.

Η κατάσταση στο διεθνές πεδίο και ιδιαίτερα στην περιοχή μας παρουσιάζετται εξαιρετικά τεταμένη και κρίσιμη, σε βαθμό που να διαφαίνεται ότι αρχίζει μια νέα περίοδος Ψυχρού Πολέμου. Στα Βαλκάνια μαίνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ – Αγγλίας και Ε.Ε. από τη μία και Ρωσίας (Σερβίας) από την άλλη. Κύρια αιτία τώρα το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και ο έλεγχος των αγωγών περάσματός τους στην Ευρώπη. Οι Αμερικανοί (και οι δυτικοευρωπαίοι) θέλουν να εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή και να εμποδίσουν ή, έστω, να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή και τον έλεγχο των αγωγών. Γι’ αυτό έγινε η εσπευσμένη και παράνομη (για τον ΟΗΕ!) ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» στο Κόσοβο, γι’ αυτό και θέλουν να εγκατασταθεί στα Σκόπια το ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα επεκτείνεται η οικονομική κρίση των ΗΠΑ και το (σχεδόν) αδιέξοδο του συστήματος, που επηρεάζει ήδη και την Ε.Ε. Αυτά συν τα αδιέξοδα των ΗΠΑ σε Ιράκ, Αφγανιστάν και στο μέτωπο Παλαιστινίων-Ιράν και Ισραήλ καθιστούν τις ΗΠΑ (και εν μέρει τους συνεταίρους τους) εξαιρετικά νευρικούς και επιθετικούς, με απρόβλεπτες συνέπειες στη χώρα μας, που τη θέλουν διχασμένη, αδύνατη και επομένως ευάλωτη.

Εξωτερική πολιτική

Ενόψει των παραπάνω και των κινδύνων που διαφαίνονται (πάντοτε πληρώνει όποιος θεωρείται «δεδομένος»), η ελληνική αντίδραση (παρά το απειλούμενο veto για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ) παραμένει υποτονική και μυωπική. Σέρνεται η χώρα μας από τον απερίγραπτο Νίμιτς και τους Αμερικανούς απεσταλμένους σε αδιέξοδες συζητήσεις με τους Σκοπιανούς, που ενθαρρύνονται από τους «μεσολαβητές» για αδιαλλαξία, μέχρι εμείς να υποχωρήσουμε πλήρως, με την υπουργό «μας» των Εξωτερικών να λειτουργεί ως εκπρόσωπός τους, προαναγγέλοντας μάλιστα την «αναγνώριση» του Κοσόβου!

Σιωπούμε στις αμερικανικές και αγγλικές προκλήσεις στη Θράκη, που ενθαρρύνουν τουρκικές διεκδικήσεις. «Επιτρέψαμε» τον παραμερισμό του Τάσσου Παπαδόπουλου, χαρίζοντας άφατη χαρά στο Μητσοτακαίικο και κάθε εχθρό της χώρας μας, κι έτσι «ανοίγουμε την όρεξη» για τον παραμερισμό κάθε ενοχλητικού στους «συμμάχους» μας. Μας μένει τώρα να χειροκροτήσουμε την επανεμφάνιση του εφιάλτη «Ανάν».

Κι ενώ φάνηκε να ενισχύουμε τους δεσμούς μας με τη Ρωσία, τη μόνη δύναμη (η Γαλλία δεν έχει σταθερή στάση) που κάπως μας συμπαραστέκεται, «αφήσαμε» να μεταδοθεί από την κρατική τηλεόραση ένα αναίσχυντο αγγλικό προπαγανδιστικό ρεπορτάζ-φιλμ εναντίον της Ρωσίας και του Πούτιν, όπου μάλιστα κατηγορούνται ότι δεν επιτρέπουν σε ξένες κυβερνήσεις να ... χρηματοδοτούν «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» στη Ρωσία!! Ελπίζουμε ότι η διαφαινόμενη αποδυνάμωση του πατριωτικού τόξου (που διαπερνά όλα τα κόμματα, ακόμη και τον ΣΥΝ) είναι πρόσκαιρη...

Εσωτερική κατάσταση

Στο πολιτικό επίπεδο αποτυγχάνει (ευτυχώς...) η προσπάθεια διάσωσης του δικομματισμού (όπως γράψαμε στην προηγούμενη «Ε».) Το ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο το Γιωργάκη δε μπορεί, φυσικά, να ανακάμψει, άρα να παραπλανήσει ότι τα στελέχη του έπαψαν να ενδιαφέρονται μόνο για το «πάπλωμα» και τις «καρέκλες». Η θεωρία του «ώριμου φρούτου» δε φαίνεται να επαληθεύεται ούτε, πιθανώς, οι Αμερικανοί θα επιμείνουν να στηρίζουν τον “wonderful man” τους, ώστε, αν οι «Δημοκρατικοί» κερδίσουν τις εκλογές, να τον κάνουν Πρωθυπουργό της Ελλάδος. Αλλάζουν, φαίνεται, σχέδια και σε συνεργασία με τους ισχυρούς της Ε.Ε. και όργανα κυρίως τα ΜΜΕ τους εδώ ετοιμάζουν άλλα σενάρια, ώστε να εξασφαλίσουν πλήρως υπάκουες κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλάζοντας το πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαίες οι ιταμές δηλώσεις του κορακοζώιτου αλλά ακμαίου Μητσοτάκη κατά των Καραμανλικών, οι προκλητικές διαφοροποιήσεις της Ντόρας στα εξωτερικά θέματα, ιδίως στο «όνομα Σκοπίων», το Κόσσοβο, τη Θράκη, η επιμονή του Αλαβάνου «ότι το πρόβλημα του «ονόματος» δεν είναι σοβαρό (!) και από την άλλη οι προσεκτικές θέσεις του ΚΚΕ, που δε συμμετέχει σ’ αυτά τα παιχνίδια. Αιχμή του δόρατος για την αλλαγή του σκηνικού είναι, για την ώρα, η κατάλληλη διοχέτευση των δυσαρεστημένων στο ΣΥΝ καθώς και των Βενιζελικών και Μητσοτακικών. Έτσι ένα ευχάριστο και ευοίωνο γεγονός, η αποδυνάμωση του δικομματισμού, μετατρέπεται κατάλληλα χειραγωγούμενο σ’ ένα νέο εφιάλτη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και θα ευοδωθεί...

Κοινωνικό μέτωπο

Κι ενώ θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση Καραμανλή να επιδιώκει (σχετική) κοινωνική γαλήνη και στήριξη στο εσωτερικό, ώστε να αντιμετωπίσει ευκολότερα τις εξωτερικές προκλήσεις, δημιούργησε με το ασφαλιστικό, μετά ασφαλώς από πιέσεις της Ε.Ε., για τις οποίες κανείς δεν αναφέρει κάτι (ούτε ο ΣΥΝ, βεβαίως), τέτοια κοινωνική αναστάτωση, που διευκολύνει και την υλοποίηση των πολιτικών σεναρίων. Και το παράδοξο να επιτίθενται με σφοδρότητα στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση (δες το σχετικό άρθρο), που επιβάλλει η Ε.Ε., οι πιο φανατικοί ευρωπαϊστές, τελικά, δεν είναι και τόσο παράδοξο...

Ούτε είναι τόσο παράδοξο το ξαφνικό ενδιαφέρον κάποιων για δημοψήφισμα, όταν οι ίδιοι για άλλα θέματα, που πολύ περισσότεροι ζητούσαν (π.χ. ταυτότητες), αυτοί το αρνούνταν ή και το χλεύαζαν. Δημοκράτες δηλ. κατά περίπτωση, που απλώς θέλουν να γίνεται ντόρος γύρω απ’ αυτούς ή να δικαιολογούν κάποιους άλλους να περνούν τα σχέδιά τους. Και αυτά εν ονόματι των λαϊκών δικαίων, η κυριολεξία δηλ. του λαϊκισμού.

Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτά, το κοινωνικό πρόβλημα είναι μέγα. Και υπενθυμίζουμε ότι ο Καραμανλής στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη επετέθη κατά των 5 νταβατζήδων και των ισάριθμων συντεχνιών, που λυμαίνονται, όπως είπε, τη χώρα. Η τύχη της επίθεσης κατά των νταβατζήδων, λόγω της παρέμβασης της Ε.Ε., είναι γνωστή. Ανάλογη, πιθανώς, θα είναι και της νέας επίθεσης, παρά τη θέληση της Ε.Ε. ή ακριβώς λόγω αυτής.

Γενικότερα η χώρα βρίσκεται μπροστά σε πολύ σοβαρά προβλήματα και κινδύνους. Τα εσωτερικά, αν δεν επιτρέπουμε τις παρεμβάσεις των ξένων, κάποια στιγμή θα τα λύσουμε. Όσο για τα άλλα, τα εθνικά, πάλι από εμάς εξαρτάται η έκβασή τους, έστω και αν υπάρχει η 5η φάλαγγα ανάμεσά μας. Ας υπενθυμίσουμε μόνο πως ακόμη υπάρχει η ελεύθερη Κύπρος, παρά το σχέδιο Ανάν, ακόμη θυμούνται οι Έλληνες το όνομα των Σκοπίων, παρά τις προβλέψεις του Μητσοτάκη, ακόμη η Ελλάδα δεν «ομοσπονδιοποιήθηκε» με την Τουρκία, κι ας ήσαν όλ’ αυτά επιδιώξεις ένθερμες των Αμερικανών και των συνοδοιπόρων τους.

Πολύς λόγος έγινε για την «κόκκινη» κάρτα και το «διασυρμό» της χώρας με την απόφαση της αρμόδιας επιτροπής του ΟΗΕ να θέσει τη χώρα μας εκτός του συστήματος εμπορίας ρύπων τουλάχιστον για τρεις μήνες, επειδή δε διαθέτει «αξιόπιστο» σύστημα μέτρησης ρύπων. Δεν έχει πλήρως διευκρινισθεί επίσημα και με σαφήνεια ο πραγματικός λόγος που οδήγησε σ’ αυτήν την απόφαση.

Ίσως ο λόγος είναι «ενδοεπιστημονικές» τριβές. Την άνοιξη του 2007 έληξε η σύμβαση με την επιστημονική ομάδα του Αστεροσκοπείου Αθηνών, που είχε την ευθύνη για την καταγραφή των εκπομπών ρύπων που προβλέπονται από το πρωτόκολλο του Κιότο. Το ΥΠΕΧΩΔΕ τους κατηγορεί με πληρωμένη καταχώριση ότι ο επικεφαλής της «κάρφωσε», επειδή οι διευκρινήσεις που ζήτησε η επιτροπή του ΟΗΕ για μετρήσεις του 1995-1996 κρίθηκαν ανεπαρκείς. Εν τω μεταξύ το ΥΠΕΧΩΔΕ έχει προσλάβει ως σύμβουλο τη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ.

Ίσως ο λόγος είναι προσπάθεια για άλλης τάξης πιέσεις όπως για την εξωτερική πολιτική, δεδομένου ότι ο Γ.Γ. του ΟΗΕ είναι αμερικανόδουλος, είτε για την αγορά ευρωπαϊκών «πράσινων» τεχνολογιών κ.λπ.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος, ο «θόρυβος» που γίνεται είναι δυσανάλογος με την αποτελεσματικότητα που έχει το πρωτόκολλο του Κιότο (Δεκέμβριος 1997) στην πράξη και ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου η πιο σημαντική πηγή αερίων του θερμοκηπίου είναι τα αυτοκίνητα και η ΔΕΗ. Οπως είναι γνωστό, το πρωτόκολλο αντί να προβλέπει τη μείωση των ρύπων εκεί που παράγονται καταλήγει είτε στην αύξησή τους, είτε στη διατήρησή τους, είτε στην ανακατανομή τους, με υπόβαθρο το κέρδος.

Η χώρα μας, επειδή είναι αποβιομηχανοποιημένη, με βάση το πρωτόκολλο έχει το δικαίωμα να αυξήσει κατά 25% σε σχέση με το 1990 (το έτος αναφοράς) την εκπομπή των αερίων του θερμοκηπίου. Το να μείνει οριστικά εκτός Κιότο η χώρα μας, που το έχει επικυρώσει από το 2002, σημαίνει ότι οι 152 ελληνικές επιχειρήσεις, που έχουν ενταχθεί στο σχετικό εθνικό σχέδιο, δε θα μπορούν να αγοράζουν και να πωλούν δικαιώματα εκπομπής ρύπων (κυρίως διοξειδίου του άνθρακα). Μέχρι το 2012, οι εγχώριες βιομηχανίες θα πληρώνουν πρόστιμο 100 ευρώ για κάθε τόνο ρύπων που θα θέτει τη χώρα μας εκτός του στόχου, που είναι μέση αύξηση εκπομπών όχι μεγαλύτερη του 25%, όπως προαναφέρθηκε.

Τι προβλέπει το πρωτόκολλο;

Οι 141 χώρες που υπέγραψαν το πρωτόκολλο ανέλαβαν την υποχρέωση να μειώσουν από το 2008 έως το 2012 την εκπομπή των αερίων του θερμοκηπίου (διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο, μονοξείδιο του διαζώτου, υδροφθορανθράκες και εξαφθοριούχο θείο) τουλάχιστον κατά 5% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990. Οι χώρες της Ε.Ε. δεσμεύτηκαν για συνολική μείωση κατά 8%, κατανέμοντας το ποσοστό μείωσης ή και αύξησης κατά χώρα ανάλογα με το ποσοστό εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου καθεμιάς το 1990.

Το πρωτόκολλο προβλέπει τρείς μηχανισμούς:

1. Το εμπόριο ρύπων: Μία βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα ή μία βιομηχανία της, αν έχει μειώσει τις εκπομπές της πέραν του στόχου, μπορεί να πουλήσει αυτή τη διαφορά σε άλλη χώρα, που δεν έχει επιτύχει το στόχο της. Έτσι προσφέρεται το δικαίωμα στις βιομηχανίες της να ρυπαίνουν μεν, αλλά να πληρώνουν κάποια, ας τα πούμε, “διόδια” ή «πρόστιμα» ως αποζημίωση.

2. Η καθαρή ανάπτυξη: Οι βιομηχανικές χώρες που δεν μπορούν να μειώσουν τις εκπομπές αερίων μπορούν να χρηματοδοτούν προγράμματα μείωσης εκπομπών αερίων στις αναπτυσσόμενες χώρες (που δεν έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο), όπου η μείωση εκεί είναι φθηνότερη, π.χ. να διοχετεύουν τις «πράσινες» τεχνολογίες τους ή να φυτεύουν δένδρα σε χώρες της Αφρικής!

3. Η από κοινού υλοποίηση: Αφορά ομάδες χωρών, όπως οι πρώην ανατολικές, πριν γίνουν δυτικές, που έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο και είναι παρεμφερής μηχανισμός με αυτόν της καθαρής ανάπτυξης.

Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής

Η συνεισφορά του πρωτοκόλλου του Κιότο στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μόνο ως ένα πολύ μικρό βήμα μπορεί να θεωρηθεί. Η κλιματική αλλαγή επιβάλλει την επείγουσα λήψη μέτρων, όπως τη σταδιακή αντικατάσταση των ρυπογόνων καυσίμων, ιδιαίτερα του πετρελαίου, που πλέον γίνεται και οικονομικά ασύμφορο, την ανάπτυξη μη ρυπογόνων ενεργειακών τεχνολογιών, τη σταδιακή μεταβολή των καταναλωτικών προτύπων των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών, τη μείωση των υγρών και στερεών ρυπαντών, τη διάσωση των δασών κ.λπ. Όμως το αποχαλινωμένο κεφάλαιο, αυτό της «παγκοσμιοποίησης», είναι υπεύθυνο, εκτός των άλλων δεινών που έχει προκαλέσει σε χώρες και κοινωνίες, και για την κλιματική αλλαγή, επειδή τα υπερκέρδη του είναι υπέρτερα της επιβίωσης του πλανήτη. Πώς περιμένουμε μέτρα απ’ αυτούς;