ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μία απότις πιο σημαντικές πολιτικές διαδικασίες, που επηρεάζει γενικότερα τη ζωήτης χώρας, είναι αυτή της αναθεώρησης του Συντάγματος, του βασικού νόμουκάθε κοινωνίας, με αυξημένη ισχύ και διάρκεια.

Η πρότασηαναθεώρησης μπορεί να υποβληθεί μόνο αφού παρέλθει 5ετία από τηνπροηγούμενη και πρέπει να περάσει με αυξημένες πλειοψηφίες και μέσα από2 διαδοχικές Βουλές. Μία τέτοιου είδους διαδικασία θα έπρεπε, λοιπόν, ναπροκαλεί γενικότερο ενδιαφέρον και να αποτελεί το κέντρο προβληματισμού,προτάσεων και συμφωνιών του συνόλου του ελληνικού λαού.

Τίποτατέτοιο δεν συμβαίνει τώρα. Όλα εν κρύπτω και παραβύστω, ουσιαστικά.Και επί του περιεχομένου της αναθεώρησης τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Ηγενική κατεύθυνση είναι ο περιορισμός των φραγμών στην κεντρική εξουσία(που γνωρίζουμε ποια είναι και η, δυστυχώς, επιδιώκει) και γενικότερα ηυποβάθμιση της Δημοκρατίας και η ενίσχυση του αυταρχισμού.

Το παράδειγματης κατάργησης του άρθρου 24 (προστασία των δασών κ.λ.π.) και ο περιορισμόςτων αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου Επικρατείας για έλεγχο της αυθαιρεσίαςτων κυβερνητικών ενεργειών είναι ενδεικτικό.

Το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ) είναι ένα μικρό κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που ιδρύθηκε το 1984. Πυρήνας του ήταν μέλη της Επιτροπής Οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ, που αμέσως μετά τις εκλογές του 1981 διαπίστωναν ότι η κυβερνητική πράξη του ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε καμία σχέση με τις διακηρυγμένες ιδεολογικές του κατευθύνσεις ούτε με το πολιτικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στον Ελληνικό Λαό. Τα μέλη αυτά την άνοιξη του 1987. παραιτήθηκαν από τα υπόλοιπα όργανα του κόμματος, περιμένοντας τη σύνοδο της ΚΕ, απ' όπου θα ξεκινούσε ένας εσωκομματικός αγώνας. Η σύνοδος, μετά πολλές αναβολές, πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 1983. Η σύγκρουση στην ΚΕ κατέληξε μετά λίγες Βδομάδες στη διαγραφή αυτών των μελών, μια διαγραφή που ήταν και δική τους επιθυμία αφού αισθάνονταν πια 'ξένο σώμα'.

Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση από την ΕΟΚ και το NATO, θεωρείται από το ΑΣΚΕ προϋπόθεση για οποιοδήποτε Βήμα προόδου. Τον αγώνα αυτό τον επωμίζονται οι λαϊκές τάξεις και στρώματα, μια και η αστική τάξη είναι εμπορομεσιτική συνεπώς είναι ταυτόχρονα αγώνας για το σοσιαλισμό Μια σοσιαλιστική κοινωνία το ΑΣΚΕ την οραματίζεται με πλήρη κατοχύρωση των πολιτικών και λαϊκών ελευθεριών.

Σ' άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ένα κλίμα και πνεύμα κατά της Ε.Ε., που έχει εκφραστεί και στο πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει ένα τέτοιο κλίμα και στην Ελλάδα;

Θα μας επιτρέψετε να διατηρήσουμετον όρο ΕΟΚ, γιατί αυτός ο οργανισμός δεν ολοκληρώθηκε πολιτικά, ούτε πρόκειταινα ολοκληρωθεί. Υπάρχει , για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου ευρωπαϊκούκεφαλαίου, με σκοπό την αγριότερη εκμετάλλευση των ασθενέστερων χωρών καιτων λαών.

Στις άλλες χώρες υπάρχει ένα τέτοιο κλίμα, με την έννοια ότι "δε συμφέρει". Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ευρύτατα διαδεδομένο πνεύμα εχθρότητας μέχρι και μίσους προς την ΕΟΚ, ακόμη και σε πολίτες που δεν έχουν πειστεί ότι η αποχώρηση από την ΕΟΚ είναι ρεαλιστική. Ο κάθε πολίτης ξεκινά από τις δικές του ιδιαίτερες ευαισθησίες και αρχίζει να αντιλαμβάνεται γενικότερα το ρόλο της ΕΟΚ. Σ' αυτό το στάδιο βρισκόμαστε. Εξάλλου οι υποσχέσεις του 1980 για τα οφέλη από την ένταξη στην ΕΟΚ αποδείχτηκαν απατηλές και τα ίδια και χειρότερα αποδεικνύονται σήμερα με την ένταξη στην ΟΝΕ.

Γιατί όμως στην Ελλάδα δεν έχει εκφραστεί πολιτικά ένα τέτοιο πνεύμα; Πού οφείλεται η απάρνηση του αιτήματος, για αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΟΚ;

Σίγουρα η απάντηση δεν είναι ότι η Ελλάδα ωφελείται. Αντιθέτως, σύμφωνα με τις στατιστικές της ίδιας της ΕΟΚ, υφίσταται περισσότερο από κάθε άλλη χώρο τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της ένταξης. Επιπλέον, είμαστε οι μόνοι που αισθανόμαστε "ξένοι", αφού είμαστε οι μόνοι που δεν προερχόμαστε από γερμανοκελτικά φυλά.

Διαφέρουμε ιστορικά, π.χακόμη και τους τελευταίους δυο αιώνες μόνο εμείς, οι Ιρλανδοί και οι Φινλανδοίδεν υπήρξαμε αποικιοκράτες.

Διαφέρουμε πολιτιστικά, γιατίστην κοιτίδα των γερμανικών φυλών δεν έφτασε ποτέ ούτε ο ελληνικός, ούτεο ελληνορωμαϊκός, ούτε ο βυζαντινοχριστιανικός πολιτισμός.

Διαφέρουμε θρησκευτικά, κιαυτή είναι μια διάσταση που πρέπει να την αναλύσουμε ξανά εμείς στηνΑριστερά.

Αγανακτούμε περισσότερο απότον καθένα για τη "συνωμοτική" λήψη των αποφάσεων στην ΕΟΚ και την πλήρηαπαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, αφού η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας,ενώ η ιστορία της Δυτικής Ευρώπης είναι βασικά ιστορία δουλοπαροικίας.

Είμαστε η μόνη χώρα της ΕΟΚπου απειλούνται τα σύνορα της, χωρίς η ΕΟΚ να τα εγγυάται (Ίμια), ούτεκαν να μας υποστηρίζει. Αντιθέτως, συζητεί την ένταξη της Τουρκίας μετο 40% της Κύπρου υπό κατοχή.

Τέλος, είμαστε ο μόνος λαόςπου δεν πείστηκε από τη νατοϊκή "πλύση εγκεφάλου" για τα προπέρσινα εγκλήματαστη Γιουγκοσλαβία, που υποστήριξαν πλήρως και με υπογραφές τους όλες οικυβερνήσεις της ΕΟΚ.

Επομένως οι προϋποθέσειςκαι οι διαθέσεις για ένα ελληνικό Κίνημα κατά της ΕΟΚ υπάρχουνπερισσότερο από κάθε άλλη χώρα. Αυτό που δεν υπήρξε μέχρι τώρα είναι ηπολιτική πρωτοβουλία για ένα τέτοιο Κίνημα, κυρίως γιατί οι κυρίαρχεςπολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και η αστική τάξη είναι τόσο ξενόδουλεςόσο πουθενά. Σε άλλες χώρες υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης που είναιεθνικές και, μαζί με άλλες κοινωνικές δυνάμεις, στηρίζουν το αίτημα τηςαποχώρησης.

Ας τελειώνουμε μ' αυτή τη μυθολογία του εκφοβισμού. Αν δεν ήμασταν στην ΕΟΚ, θα ήμασταν καλύτερα. Η Αλβανία και η Βουλγαρία έφτασαν στη σημερινή κατάσταση, όχι γιατί δεν ήταν στην ΕΟΚ, αλλά γιατί απέτυχαν ιστορικά τα προηγούμενα καθεστώτα τους και, κυρίως, γιατί (μετά την κατάρρευση αυτών) εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην ΕΟΚ και τις ΗΠΑ.

Τι έπαθε η Νορβηγία που έμεινεέξω από την ΕΟΚ; Είναι η μόνη χώρα της Σκανδιναβίας που αναπτύσσεται. Αντιθέτως,στη Σουηδία και την Αυστρία, από τη στιγμή που μπήκαν στην ΕΟΚ, άρχισανκαι οξύνονται διαρκώς τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα (και ο Χάϊντερδημιούργημα τους).

Η μυθολογία επεκτείνεταικαι στη θεωρία ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στην ΕΟΚ, για να τη βελτιώσουμεή, ακόμη, να τη μετατρέψουμε σε σοσιαλιστική (!). θέση μας είναι ότι ηΕΟΚ μόνο χειρότερη θα γίνεται και το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναιμία-μία χώρα ν' αποχωρεί απ' αυτήν.

Η αμφιβολία των καλοπροαίρετων πολιτών που προαναφέρατε οφείλεται στη σύγχυση που προκαλούν τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ (και όλες οι ελίτ) και στην απουσία ενημέρωσης και ολοκληρωμένου αντίλογου, που βεβαίως δεν μπορεί να αρθρώσει ο μεμονωμένος πολίτης. Γι' αυτό και η ανάγκη πολιτικής έκφρασης των αντιΕΟΚικών διαθέσεων.

Η κακοδαιμονία της Ελλάδας σ όλη τη νεώτερη ιστορία της είναι η πολιτική της εξάρτηση από ξένες δυνάμεις. Κι αυτό δεν αφορά μόνο το συντηρητικό χώρο. Σ' σ ολόκληρη την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς υπάρχει μια συνεχής διαπάλη ανάμεσα στις δυνάμεις της εξάρτησης και της απελευθέρωσης απ' αυτήν, ανάμεσα σ' αυτούς που πιστεύουν σ' ό,τι λένε και σ' άλλους που χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως άλλοθι. Ένα μεγάλο μέρος της νέας Αριστεράς (ΠΑΣΟΚ) αλλοτριώθηκε από την εξουσία και πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής Αριστεράς, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, βρήκε νέο προστάτη στο πρόσωπο της ΕΟΚ, με το αζημίωτο βέβαια ’λλες δυνάμεις, κυρίως της "ανανεωτικής" Αριστεράς, αν και δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους, κάτω από το βάρος της διάψευσης των προσδοκιών και της ιδεολογικής κυριαρχίας της Νέας Τάξης, δεν στηρίζουν το αίτημα της αποχώρησης σήμερα, θα το κάνουν, ελπίζουμε, αύριο.

Το ΚΚΕ πέρασε από διάφορεςφάσεις στο θέμα της ΕΟΚ, αλλά τώρα υποστηρίζει την αποδέσμευση. Τέλος,στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά υπάρχουν δυνάμεις (και το ΑΣΚΕ σ' αυτές)που διατυπώνουν καθαρά το αίτημα της αποχώρησης, αλλά δεν προχωρούν πέρααπό την καταγγελία, τη γενικότητα και την κομματική έκφραση. Δεν λειτουργούνστην κατεύθυνση δημιουργίας Κινήματος.

Αυτές είναι οι δικές μας εκτιμήσεις. Ο καθένας, βέβαια, δικαιούται να δίνει τις δικές του απαντήσεις. Το ζητούμενο, πάντως, για όλη την Αριστερά είναι ν' αντιληφθεί ότι ο ιστορικός της ρόλος δεν είναι στο περιθώριο. Ειδικά η ένταξη στην ΕΟΚ, δηλαδή ο τρόπος ένταξης μας στο καπιταλιστικό σύστημα με τη χειρότερη μορφή σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης, είναι το ζήτημα στο οποίο η Αριστερά χαρακτηρίζεται και κρίνεται, αφού η αστική τάξη στην Ελλάδα ήταν πάντα (επαναλαμβάνουμε) εμπορομεσιτική και δεν πρόκειται να αλλάξει.

Πρώτα απ' όλα πρέπει να συσπειρωθούν όλοι όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από την ΕΟΚ. Οργανώσεις πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές κλπ, μεμονωμένοι πολίτες. Ο στόχος δεν είναι να προστεθούν οι αριθμοί 3-4 οργανώσεων, αλλά η ανάπτυξη Κινήματος, που θα περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές κατηγορίες που καταστρέφονται από την ΕΟΚ, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Το Κίνημα πρέπει να λειτουργεί χωρίς κομματικές ταμπέλες ή σκοπιμότητες. Τα κόμματα μπορούν να λειτουργούν παράλληλα και αυτόνομα.

(Από τη συσπείρωση αυτή,φυσικά, αποκλείεται η ακροδεξιά, που αποτελεί τη βολική αντιπολίτευσητης ΕΟΚ. Ο ρόλος της είναι να υιοθετεί ιδέες και αιτήματα για να τα αποδυναμώνει,με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Το 1974 η χούντα με κορώνες πατριωτισμού πούλησετην Κύπρο).

Μέσα από εκδηλώσεις, διανομήεντύπων, δημοσιεύσεις, συνεντεύξεις κλπ, πρέπει να αποκαλυφθούν όλεςοι τραγικές συνέπειες της ένταξης τόσο σε γενικό επίπεδο όσο και σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Στην πλύση εγκεφάλου ότι "η ΕΟΚ είναιμονόδρομος", "η ΕΟΚ μας δίνει λεφτά", "η ΕΟΚ μας προστατεύει" κλπ, νααντιπαρατεθεί η θέση "έξω από την ΕΟΚ" και ν' αρχίσει να συνειδητοποιείταιως αναγκαίος και εφικτός στόχος.

Μέσα από τα μαζικά κινήματα,πέρα από την ευθύνη της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, πρέπει να αναδεικνύεταιη ευθύνη της ΕΟΚ για τα ογκούμενα προβλήματα, γιατί αυτή αποφασίζει γιατην τύχη μας.

Πολύτιμη θα είναι η επαφήκαι αλληλεγγύη με τα προοδευτικά αντιΕΟΚικά κινήματα άλλων χωρών της ΕΟΚ,καθώς και με αντίστοιχες δυνάμεις στα Βαλκάνια. Τέλος κρίνουμε σκόπιμεςδύο διευκρινήσεις:

• Η αποχώρησηαπό την ΕΟΚ δεν σημαίνει διακοπή των σχέσεων μαζί της, αλλά την αποκατάστασηνέων σχέσεων στη βάση της αυτονομίας και του αμοιβαίου συμφέροντος.

- Πριντην ένταξη στην ΕΟΚ η κατάσταση δεν ήταν ιδανική, ούτε θα λυθούν ως διαμαγείας όλα τα προβλήματα μας με την αποχώρηση. Αλλά ο ίδιος ο αγώναςγια την αποχώρηση και πολύ περισσότερο η επιτυχία του στόχου δημιουργείπολύ καλύτερες προϋποθέσεις για την παραπέρα πορεία, που, κατά τη γνώμητου ΑΣΚΕ, πρέπει να είναι σοσιαλιστική.

Ο καθένας, βέβαια, έχει τιςαπόψεις του και η πορεία θα αποφασίζεται από τον ελληνικό λαό με πλήρησεβασμό στους κανόνες της δημοκρατίας.

Οι βομβαρδισμοί των αμάχων, των εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας, των μαιευτηρίων, των γεφυρών, η πρόκληση ανεπανόρθωτης καταστροφής του περιβάλλοντος και η καταδίκη του σερβικού λαού σε αργό θάνατο από τη χημική μόλυνση και τη ραδιενέργεια είναι διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι δυτικοί γκάνγκστερς. Στο Ιράκ το διαπράττουν ακόμη. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχάσει τους ένοχους δυτικούς ηγέτες και την ηγεσία του ΝΑΤΟ και κάποτε ν’ αποδώσει δικαιοσύνη.

Πρόσχημα ήταν η καταπίεση των Αλβανών τουΚοσόβου από το καθεστώς του Μιλόσεβιτς. Ο Μιλόσεβιτς ήταν δικόςτους μια και τους είχε βοηθήσει στη Βοσνία με την εγκατάλειψη των Σερβοβόσνιων και τον ξεριζωμό 300.000 Σέρβων για να μοιράσουν τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία στιςσφαίρες επιρροής τους.

Έγκλημα

Το έγκλημα είναι ειδεχθέστερο, επειδή η επέμβαση δεν είχεκανένα ουσιαστικό γεωπολιτικό στόχο ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για τους ευρωπαίουςκολαούζους τους. Ούτε τη μεγάλη Αλβανία ήθελαν , ούτε ν’ αλλάξουν τις ισορροπίες της περιοχής που έτσικι’ αλλιώς έχουν υπό τον έλεγχό τους. Αντίθετα η ανεξαρτησία του Κοσόβουθ’ αποσταθεροποιήσει τα Βαλκάνια με πρώτη την ίδια την Αλβανία. Οι Αλβανοίτου Κοσόβου θεωρούν τους ομόφυλούςτους της Αλβανίας «υπανάπτυκτους».

Η επέμβαση έγινε καθαράγια επίδειξη της αμερικανικής δύναμης και τη νομιμοποίηση του ΝΑΤΟ ως οργάνου επέμβασης της αμερικανόπνευστης «διεθνούς κοινότητας». Κτύπησαντο σερβικό λαό επειδή είναιπερήφανος και το αποδείχνει και τώρα χωρίς το Μιλόσεβιτς. Γι’ αυτό είναιβάρβαροι και εγκληματίες μηδέ της κυβέρνησης Σημίτη εξαιρουμένης που έδωσετ’ αεροδρόμια και εδάφη μας στους νατοϊκούς που είναι αμφίβολο αν μπορούσαννα πετύχουν χωρίς την Ελλάδα.

Στο Κόσοβο έμπλεξαν, βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Με την εκλογή Μπους οι αμερικάνοι θέλουννα ξεμπλέξουν από τα Βαλκάνια και να τα φορτώσουν τοΚόσοβο στους εοκικούς συμμάχους τους. Τρέμουν στην ιδέα της μακροχρόνιαςεμπλοκής, που όπως φαίνεται θα έχουν οι νατοϊκοί χωρίς προοπτική πολιτικήςδιεξόδου ευνοϊκής για τα αμερικανικά συμφέροντα. ’λλωστε μετά το Βιετνάμ αποφεύγουντην ανάμιξη της κοινωνίας τους στιςστρατιωτικές τους επεμβάσεις και γι’ αυτό πρώτο τους μέλημα είναι η αποφυγήαπώλειας στρατιωτών με τη χρήσηπυραύλων και αεροπλάνων δηλ. από μακριά. Ο Μπους άλλωστε εξάγγειλε τηνανάπτυξηπυραυλικού συστήματος ώστε ν’ απειλούν ακόμη από πιο μακριά.

Η Γερμανία αντέδρασε

Η Γερμανία μπρος στο ενδεχόμενο της αμερικανικής αποχώρησης αντέδρασε και μέσω της Ιταλίας και του Βελγίου έβγαλε στη δημοσιότητα τις ασθένειες και τους θανάτους των στρατιωτών, που προκαλεί το ουράνιο, που χρησιμοποιήθηκε και που όλοι, βέβαια, αυτοί γνώριζαν από την πρώτη στιγμή και απέκρυπταν από τους λαούς τους. Για το μέγεθος της μόλυνσης και της καταστροφής στη Γιουγκοσλαβία είχαν ενημερωθεί από την αρχή των βομβαρδισμών, όπως αποκάλυψε ο Γιωργάκης πριν λίγες ημέρες στη Βουλή.

Με τον τρόποαυτό η Γερμανία θέλει να θέσειθέμα αποχώρησης και των ευρωπαίων ώστε να εκβιάσει ή αμερικάνικη παραμονήή λύση που είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς βία.

Όλα «φυσιολογικά»

Είναι βέβαιοότι μόλις υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ τους τότε όλα θα ξαναγίνουνφυσιολογικά. Το ουράνιο ακίνδυνο, τα τοξικά αβλαβή, οι λευχαιμίες εντόςτων στατιστικών ορίων.

Στη χώρα μας ήδη πήρανγραμμή ότι τίποτα δε συμβαίνει. «Γίνονται έλεγχοι», «φυσιολογικά όρια»,«τίποτα ανησυχητικό».

Κι’ όμως όλ’ αυτά θα έπρεπε να μας προκαλούν ακόμημεγαλύτερη ανησυχία.

Μαίνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ξένους προστάτες, κι έτσι το εγχώριο πολιτικό σκηνικό(αφού διαρκεί η παθητικότητα των δυνάμει πολιτών) υφίσταται σοβαρούς κλυδωνισμούς.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά την πρόσφατη εκλογική του νίκη, τα έχει τελείωςχαμένα. Ακολουθεί πιστά τις κατευθύνσεις της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης,όπως αυτή εξειδικεύεται στις ντιρεκτίβες της ΕΟΚ, αλλά και απευθείας μέσωτων κατευθύνσεων της αμερικανικής πολιτικής, κάτι που δημιουργεί πρόσθεταπροβλήματα, όταν ΕΟΚ και ΗΠΑ έχουν διαφορές.Και ταπροβλήματα πολλαπλασιάζονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μέσα στις ΗΠΑ καιανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΟΚ!

Επισφαλής η θέση του Σημίτη.

Η αλλαγή Προέδρου στις ΗΠΑ και η αλλαγή στις προτεραιότητες της πολιτικής τους καθιστούν,πλέον, πολύ επισφαλή τη θέση του Κ. Σημίτη, που ετοιμάζονται να τον απομακρύνουν.Φαίνεται μάλιστα ότι και ο κατ' εξοχήν άνθρωπος των ΗΠΑ στη χώρα μας, οΓιωργάκης, σύντομα θα τελειώσει τη θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών,παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες τωνπροηγούμενων πατρόνων. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη και η αναποτελεσματικότητατης εσωτερικής δεξιάς πολιτικής του Σημίτη, που άγγιξε τα όρια της και στοοικονομικοκοινωνικό της επίπεδο και στο επίπεδο των υποχωρήσεων στον εξωτερικόπερίγυρο και ιδιαίτερα με την Τουρκία, φαίνεται λογική η στροφή προς τηναυθεντική κεντροδεξιά, με την οποία υπάρχουν ήδη σχέσεις (Ντόρα, Αβραμόπουλος).

Ταυτόχρονα η πλήρης σύμπλευση του Κ. Σημίτη με τη γερμανική πολιτική (συστοιχήθηκεμε τη Γερμανία στη Νίκαια και μίλησε σε... "αυστηρό" τόνο για τις ευθύνεςτου NATO στις βόμβες ουρανίου!) δημιουργεί νέα προβλήματα. Όσοι ακολουθούν άλλες χώρεςκαι επιρροές, όπως π.χ. ο Πάγκαλος με τη Γαλλία, ο Χρυσοχοϊδης και οΠαπαδόπουλος με τις ΗΠΑ κ.λ.π.,ετοιμάζονται για τις επικείμενες αλλαγές και τις νέες συμμαχίες.

O Αβραμόπουλος

Ειδική περίπτωση ο Δήμαρχος. Δεν είναι τυχαίο που ανήγγειλε την ...πρόθεση ίδρυσης νέου κόμματος, μόλις επισημοποιήθηκεη εκλογή του Μπους. Δεν είναι, επίσης, τυχαία η τόσο μακρόχρονη κυοφορίατου νέου κόμματος. Περιμένει να αποσαφηνιστεί η νέα αμερικανική πολιτικήγια τη χώρα μας και ανάλογα να προσαρμοστεί στις κατευθύνεις της. Είναι το ιδανικό πολιτικόπροσωπείο που θέλει η Νέα Τάξη της παγκοσμιοποίησης. Τελείως άχρωμο, απολίτικο, αποϊδεολογικοποιημένο και ασαφές. Είναι όμως σαφής σ'αυτά που προωθεί η παγκοσμιοποίηση. Υποβάθμιση της δημοκρατίας (200 μόνοβουλευτές) και προσπάθεια διάλυσης της χώρας (περιφέρειες αυτόνομες).

Η άλλη όψη

Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα πια για τους τέκτονες του νέου σκηνικού. Τα προβλήματα από την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα τώρα με την ΟΝΕ γίνονται σε όλους προφανή. Η σύμφυτη με ένα τέτοιο καθεστώς διαφθορά απειλεί με πλήρη διάλυση και δημιουργεί αντίθετες ροπές. Οι επιπτώσεις στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, ακόμη και στο... ποδόσφαιρο προμηνύουν θυελλώδεις αντιδράσεις. Και αν συνυπολογισθούν παγκόσμιες αντιδράσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, με τις όποιες μορφές τους, που τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται και εδώ και ιδιαίτερα κατά της ΕΟΚ, η διαμόρφωση του νέου σκηνικού γίνεται πολύ δυσχερής υπόθεση.

Φυσικά θα επιχειρήσουν αυτό το ογκούμενο κύμα να διοχετευθεί σε σχετικά ανώδυνα σχήματα. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο ενώ οι αφελείς εξουσιολάγνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πλησιάσουν το ΠΑΣΟΚ και τον... Αβραμόπουλο (Δαμανάκη, Μπίστης,Παπαγιαννάκης κ.λ.π.), άλλοι (Κωνσταντόπουλος, Τσοβόλας) πυκνώνουν τις αριστερές κορώνες και ετοιμάζονται να υποδεχθούν τη στροφή προς τα αριστερά των πολιτών, που ήδη ξυπνούν από το λήθαργο.

Ιδού το στάδιο αγώνων της πραγματικής αριστεράς, αυτών που, με όποιο μέχρι τώρα πολιτικό πρόσημο, αγωνιούν πραγματικά για το κατάντημα της χώρας και για τη θανάσιμη απειλή κατά των ανθρώπων, του πολιτισμού μας,των εθνικών γνωρισμάτων μας.

Δεν έχουν ακόμη κοπάσειοι πανηγυρισμοί του κυβερνητικού επιτελείου για την είσοδο της χώρας στηζώνη του ευρώ. Πανηγυρισμοί για την υλοποίηση του στόχου που είχε αναλάβειη «προοδευτική» νεοδεξιά να περάσει στον ελληνικό λαό προς όφελος του εοκικούδιευθυντηρίου, κυρίως της Γερμανίας, και του χρηματιστηριακού και τραπεζικούκεφαλαίου.

Βομβαρδίστηκε ηελληνική κοινωνία από τη συνεχή προπαγάνδα για τον «παράδεισο» που θα σήμαινεη συμμετοχή της χώρας στο «κλαμπ» των ισχυρών. Η λιτότητα των ασθενέστερωνκοινωνικών στρωμάτων, όχι όμως και τα κέρδη των ισχυρών, είναι η απαραίτητηθυσία για τον «παράδεισο»

Ιδού, λοιπόν, ο «παράδεισος»προ των πυλών. Ο «παράδεισος» όμως, μας λένε, θα περιμένει, επειδή προέχειη «διατηρησιμότητα», που απαιτεί κι’ άλλες θυσίες, κι’ άλλες θυσίες.

Κι όσοι δε θέλουν να ζουν με αυταπάτες, θα πρέπει να έχουν αντιληφθεί ότι η καθιέρωση ενιαίου νομίσματος, στην ουσία είναι η εφαρμογή σταθερής ισοτιμίας μεταξύ των μετεχόντων στην ΟΝΕ.

Ενιαίο νόμισμα θα σήμαινε κεντρική πολιτική οικονομική και νομισματική εξουσία που θα αποτρέπει τις οικονομικές, και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές, ανισότητες, θα εγγυάται και θα στηρίζει το νόμισμα.

Αντίθετα, με την εφαρμογή του ευρώ τα κράτη της ΟΝΕ θα έχουν τα ίδια την ευθύνη της οικονομικής ανάπτυξης, του ισοζυγίου πληρωμών, του δανεισμού κ.λ.π. Δηλ. θα έχουν όλες τις ευθύνες, τις οποίες φυσικά θα πληρώνουν οι κοινωνίες τους, χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής (διακύμανση ισοτιμίας για ενίσχυση εξαγωγών, μεταβολή επιτοκίων για προσέλκυση κεφαλαίων κ.λ.π.). Το ευρώ στηρίζεται στην συρρίκνωση της οικονομίας και στον δραστικό περιορισμό της αμοιβής εργασίας.

Η νομισματική πολιτική έχει ανατεθεί στην ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), που ελέγχεται από το τραπεζικό κεφάλαιο μεν, όμως η πολιτική της εξουσία της είναι ανύπαρκτη, λόγω των μεγάλων αντιθέσεων στο χώρο της ΕΟΚ, που έχει προκαλέσει η γερμανική πολιτική για ευρωπαϊκή ομοσπονδία και που βγήκε στην επιφάνεια στη σύνοδο της Νίκαιας.

Η ΕΚΤ ήταν απλός παρατηρητήςστην πρόσφατη βουτιά του ευρώ έναντι του δολαρίου καθώς και στην άνοδοτων τιμών του πετρελαίου.

Το ευρώ ως ιδέα ανταποκρινόταν στη γερμανική επιδίωξη για κεντρική πολιτική, οικονομική και νομισματική εξουσία ελεγχόμενη φυσικά από τη Γερμανία. Το σημερινό αποτέλεσμα για το ευρώ είναι προϊόν συμβιβασμού και αποτελεί διαλυτικό στοιχείο για την ΕΟΚ.

Με το ευρώ οι ανισότητες θα βαθύνουν. Η χώρα μας θα είναι δέσμια της σταθερής ισοτιμίας και ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις διακυμάνσεις του δολαρίου στο οποίο βασίζεται ο εξωτερικός μας δανεισμός και πολλές ζωτικές εισαγωγές, όπως τα καύσιμα.

Επειδή η χώρα μας είναιελλειμματική στο εμπορικό της ισοζύγιο και αδυνατώντας με το ευρώ να ενισχύσειτις εξαγωγές της, θα προσφεύγει μονίμως σ’ εξωτερικό δανεισμό με αποτέλεσματο χρέος να εκτοξευθεί στα ύψη και η λιτότητα να είναι εκτός από μόνιμηκαι εντεινόμενη.

Το ίδιο πρόβλημα θ’ αντιμετωπίσουν όλες οι οικονομικά ασθενέστερες χώρες, που μετέχουν στην ΟΝΕ. Το πρόβλημα θα τεθεί έτσι κι ‘αλλιώς. Καμιά κοινωνία δε θα δεχθεί αυτή τη πορεία που νομοτελειακά την οδηγεί στην καταστροφή.

Αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθούν να σπάσουν τα δεσμά του ευρώ που σε τελευταία ανάλυση δε θα εξυπηρετεί κανένα, ούτε τους ίδιους τους εμπνευστές του.

Όσο πιο γρήγορα συμβείτόσο οι ζημιές θα είναι λιγότερες.