ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τον τελευταίο χρόνο η παιδεία έχει κυριαρχήσει στην επικαιρότητα, αρχικά με αφορμή το νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ, που ετοίμαζε η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά αναγκάστηκε να αποσύρει κατόπιν σφοδρών αντιδράσεων, στη συνέχεια με τις απεργίες των εκπαιδευτικών και τώρα με την κοινοβουλευτική συζήτηση για την έγκριση του περίφημου άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, ως αναθεωρητέου από την επόμενη Βουλή. Ειδικά για το άρθρο 16 η συζήτηση είναι πιο έντονη και ιδεολογικά φορτισμένη, αφού πρόκειται για αλλαγή του καταστατικού χάρτη της χώρας, που σηματοδοτεί διευρυμένη ισχύ, και επίσης αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που περιλαμβάνει και την αναπαραγωγή της γνώσης, κάτι το οποίο προσδίδει στις αλλαγές ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Οι αλλαγές στις οποίες στοχεύουν ΝΔ και ΠαΣοΚ θα αφορούν στη δυνατότητα ίδρυσης πανεπιστημίων από ιδιωτικούς φορείς. Κανείς όμως από τους δύο, κατά τη συνήθη αντιδημοκρατική τους πρακτική, δεν έχει διευκρινίσει τις προθέσεις του για την ακριβή διατύπωση που θα ψηφιστεί μετεκλογικά, η οποία και έχει μεγάλη σημασία. Οι αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας και συνολικά της κοινωνίας είναι δυστυχώς μάλλον περιορισμένες, δείχνοντας σημάδια μιας συντηρητικής στροφής και στα ζητήματα της εκπαίδευσης.

Τι διασφαλίζει το άρθρο 16;

Το άρθρο 16, ψηφισμένο το 1974, προϊόν των αγώνων του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα της νεολαίας, για παιδεία και δημοκρατία, κατοχυρώνει την ανώτατη και ανώτερη εκπαίδευση ως δημόσιο αγαθό. Διασφαλίζει την, κατ’ αποκλειστικότητα, παροχή της από την πολιτεία, δωρεάν σε όλους τους πολίτες, αποκλείοντας τη δυνατότητα ίδρυσης πανεπιστημίων από ιδιώτες. Ταυτόχρονα εξασφαλίζει το αυτοδιοίκητο των ιδρυμάτων και τις συνεπαγόμενες εξ αυτού ακαδημαϊκές ελευθερίες, αφού η πολιτεία ασκεί μόνο υψηλή εποπτεία Το άρθρο 16 αποτελούσε μέχρι τώρα τη δικλείδα ασφαλείας, ούτως ώστε η πολιτεία να έχει υπό τον έλεγχό της την κορυφαία λειτουργία- για κάθε κοινωνία και όχι μόνο για την ελληνική- που είναι η παιδεία, και μάλιστα η ανώτατη. Η δυνατότητα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση ανεξαρτήτως εισοδηματικών κριτηρίων, οι ακαδημαϊκές ελευθερίες, το ιδεολογικό υπόβαθρο της γνώσης, το τι θα μαθαίνουν τα παιδιά, προκειμένου να είναι χρήσιμα στην κοινωνία και το έθνος, το αν θα παρέχεται σε όλες τις σχολές του ίδιου αντικειμένου ισάξια γνώση, πόσο θα χρηματοδοτείται κάθε ερευνητικό πεδίο, κάτι το οποίο σχετίζεται άμεσα και με την ανάπτυξη της οικονομίας, και ποιος θα ελέγχει τα προϊόντα της έρευνας, είναι κορυφαία ζητήματα, που είναι ανάγκη να διατηρήσει υπό τον έλεγχό της η πολιτεία, προκειμένου να θωρακίσει ηθικά και ιδεολογικά τους νέους, διασφαλίζοντας την κοινωνική και εθνική συνοχή, να αναπτύξει την οικονομία, να καταπολεμήσει τις πάσης φύσεως κοινωνικές ανισότητες, μεταξύ άλλων και μέσα στην ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα, και να προετοιμάσει τις νεότερες γενιές για τις απαιτήσεις του ανταγωνιστικού μέλλοντος. Το δυσφημημένο, εν πολλοίς δικαιολογημένα, δημόσιο πανεπιστήμιο υπό τη δικλείδα του άρθρου 16 καλύπτει μέρος, όχι μικρό, από τα παραπάνω και πάντως υπάρχει η νομική προϋπόθεση για τη βελτίωσή της λειτουργίας του με την ισχύουσα διατύπωση του συγκεκριμένου άρθρου.

Τι θα αλλάξει με την αναθεώρηση;

Αυτό τον έλεγχο θα χάσει τώρα η πολιτεία αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16. Η εκπαιδευτική κοινότητα, όλος ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος (και το ΑΣΚΕ) δεν ανησυχεί μήπως το δημόσιο πανεπιστήμιο απολέσει την κυρίαρχη θέση την οποία κατέχει σήμερα, αν αυτό συνεχίσει να υφίσταται. Αυτό έχει αποδείξει μεταξύ άλλων και η συνύπαρξη ιδιωτικού με δημόσιο στην πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση. Το δημόσιο πανεπιστήμιο, παρά τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, επιτελεί σημαντικό έργο, το οποίο οφείλεται στο μεράκι των ευσυνείδητων, διαρκώς μειούμενων είναι η αλήθεια, λειτουργών του σε κάθε βαθμίδα και θέση. Η αναθεώρηση του άρθρου 16, όμως, ενταγμένη σε ένα πλέγμα πολιτικών που συμπεριλαμβάνει το νέο νόμο πλαίσιο, για τον οποίο έχουμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε», έχει ως ευρύτερο στόχο την κατάργηση του δημόσιου πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε σήμερα, τη σταδιακή ιδιωτικοποίησή του, κάτι το οποίο ήδη έχει αρχίσει να συντελείται μέσω έμμεσων οδών, όπως η εισαγωγή του ιδιωτικού τομέα στην έρευνα των μεταπτυχιακών, και σε συνδυασμό με την άναρχη εμφάνιση των ιδιωτικών, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Αυτό, αν πετύχουν τα σχέδιά τους, θα έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη αναρχία στην ανώτατη εκπαίδευση, την κατάργηση κάθε έννοιας γενικότερων ιδεολογικών κατευθύνσεων στα προγράμματα εκπαίδευσης και έρευνας, που τώρα υπάρχουν, στα πλαίσια φυσικά του αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων. Ποια ελληνική ιστορία θα διδάσκονται οι φοιτητές των αντίστοιχων ιδιωτικών τμημάτων; Την εκδοχή του κύριου Σόρος; Επιπλέον θα καταργηθούν οι ακαδημαϊκές ελευθερίες: η ανεμπόδιστη διείσδυση στη γνώση, σε πλάτος και σε βάθος, η ελευθερία έκφρασης, ο συνδικαλισμός, η πολιτική ζύμωση σε χώρους ακαδημαϊκούς που καλλιεργεί το δημοκρατικό αίσθημα. Ο ιδιωτικός τομέας ποτέ δε χρηματοδοτεί ιδρύματα και προγράμματα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων τα αποτελέσματα της γνώσης που θα προκύψει, και (ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο που εμποδίζει την πραγματική ερευνητική αναζήτηση) κατευθύνει την έρευνα μόνο σε κερδοφόρα πεδία, ενώ οι κοινωνικές ανάγκες είναι κατά πολύ ευρύτερες. Όσο δε για το συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα… Το παράδειγμα των ξένων πανεπιστημίων μας διδάσκει επ’αυτού. Ακόμα θα καταργηθούν και τυπικά οι ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, επιφέροντας πλήγμα στην κοινωνική κινητικότητα, που συνιστά πρωταρχικό στόχο κάθε αληθινά δημοκρατικής πολιτείας, και της οποίας βασικός μοχλός είναι οι ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Το δράμα θα είναι ότι όλη η εκπαιδευτική διαδικασία, ξεκινώντας από την πρωτοβάθμια και συνεχίζοντας μέχρι τη μέση θα προσαρμοστούν σταδιακά στο νέο μοντέλο πανεπιστημίου, προετοιμάζοντας τους μαθητές για τις αρχές και τους σκοπούς της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης.

Η μέχρι τώρα εμπειρία

Οι υποστηρικτές της αναθεώρησης διατείνονται ότι τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητο να συμβούν και μας ζητούν να πάψουμε να είμαστε κακόπιστοι και να περιμένουμε την ακριβή διατύπωση του νέου άρθρου από τη νέα Βουλή. Ισχυρίζονται ότι το κράτος θα μπορεί, με βάση αυτή και τον εκτελεστικό νόμο που θα ψηφιστεί, να ασκεί εποπτικό έλεγχο σε όλα τα ιδρύματα, ακόμα και στα ιδιωτικά. Αυτό συμβαίνει, όπως ισχυρίζονται, και σε πολλές αναπτυγμένες δυτικές χώρες και το εκεί σύστημα παράγει πολύ καλά αποτελέσματα. Μόνο που δεν αναφέρουν ότι σε πληθώρα άλλων περιπτώσεων, με κορυφαία αυτή των ιδιωτικών ΜΜΕ, που καθιερώθηκαν στην Ελλάδα από τους ίδιους που τώρα επιχειρούν τις αλλαγές στην παιδεία,- ο σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ τα καθιέρωσε το (και για αυτό το λόγο) βρόμικο ’89, με τη στήριξη της ΝΔ- δε θεσπίστηκε κανένας έλεγχος, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η ασυδοσία. Το ίδιο θα συμβεί και με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και μάλιστα με την προκλητική επιχορήγηση του κράτους, (οποία ομοιότης με τα ιδιωτικά ΜΜΕ!) όπως ομολόγησε ο Γιωργάκης. Και, άλλωστε, γιατί δεν έχουν ελέγξει οι επί σειρά ετών κυβερνώντες και από τα δύο κόμματα το χάος των κέντρων ελευθέρων σπουδών, που λειτουργούν σαν μπακάλικα, παρέχοντας αμφιβόλου ποιότητας σπουδές σε αυτούς τους οποίους χωρίς καμία αξιολόγηση έχουν απορροφήσει και που μπορούν να κλείσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, αφήνοντας σύξυλους τους σπουδαστές τους, όπως απέδειξε και η περίπτωση του, πολύ ευυπόληπτου έως τότε, Λαβέρν; Αυτοί είναι που θα ψηφίσουν τώρα αυστηρούς ελέγχους για την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση; Αλλά, ακόμα και αν όντως τοποθετούνταν αυστηρές δικλείδες, δε θα έπρεπε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των άλλων κρατών, κυρίως Η.Π.Α και Μ. Βρετανίας, όπως μας προτρέπουν οι υποστηρικτές της αναθεώρησης. Κι αυτό, διότι μπορεί εκεί να ελέγχει το κράτος τους ιδιωτικούς φορείς, πολλοί από τους οποίους είναι όντως πολύ υψηλού επιπέδου, όμως η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων έχει οδηγήσει σε μεγάλες ανισότητες, αφού εκεί φοιτούν ως επί το πλείστον παιδιά της ανώτερης τάξης. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις χώρες με αγγλοσαξωνικό σύστημα υπάρχουν επίσης πολλά δημόσια διεθνώς καταξιωμένα πανεπιστήμια, ενώ σε μια σειρά από άλλες χώρες εξίσου αναπτυγμένες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, τα πανεπιστήμια είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα δημόσια και πολύ υψηλού επιπέδου.

Ώθηση στα δημόσια πανεπιστήμια;

Οι θιασώτες της αναθεώρησης υποστηρίζουν ότι η λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων θα δώσει ώθηση στα ευρισκόμενα σε χρόνιο τέλμα δημόσια πανεπιστήμια, ότι θα τα αναγκάσει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Καταρχάς ανταγωνιστικός με οικονομικούς όρους δε σημαίνει κατ’ ανάγκην και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Θέλουμε φερ’ ειπείν χαμηλού κόστους σχολές, που να αντέχουν στον ανταγωνισμό, αλλά με χαμηλή ποιότητα παρεχόμενων σπουδών; Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η παιδεία δεν πρέπει να προσεγγίζεται με οικονομικούς όρους. Πέρα από αυτό όμως, σε ποιον τομέα η συνύπαρξη δημόσιου με ιδιωτικό τομέα διεθνώς και ειδικότερα στην Ελλάδα βελτίωσε το δημόσιο; Μήπως τα δημόσια σχολεία της πρωτοβάθμιας και μέσης εκπαίδευσης έγιναν καλύτερα λόγω της παρουσίας των ευάριθμων ιδιωτικών; Η βελτίωση ή όχι της δημόσιας εκπαίδευσης, ανώτατης και μη, εξαρτάται αποκλειστικά από την βούληση της πολιτικής ηγεσίας. Και η σημερινή, και η εν αναμονή, πολιτική ηγεσία έχουν αποδείξει τόσα χρόνια ότι δε διαθέτουν τη σχετική βούληση. Είναι βασικοί υπεύθυνοι για όλα τα νοσηρά φαινόμενα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: τον κομματισμό, την αναξιοκρατία, τη χειμαζόμενη, λόγω κυρίως της υποχρηματοδότησης, έρευνα, το ελλιπές και κακοπληρωμένο προσωπικό, την ελλιπή υποδομή, τις μη συστηματικές σπουδές με τους αιώνιους φοιτητές, τους περιορισμένους ορίζοντες του ενός συγγράματος, τον περιορισμό της ανθρωπιστικής διάστασης. Αν το δημόσιο πανεπιστήμιο νοσεί, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται το ίδιο αλλαγές και όχι την εισαγωγή του ιδιωτικού. Όμως αυτές τις αλλαγές το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι σαφές ότι δε θέλει να τις πραγματοποιήσει.

Το εξαγόμενο συνάλλαγμα

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της αναθεώρησης είναι ότι με την ίδρυση των ιδιωτικών στην Ελλάδα θα μειωθεί δραστικά ο αριθμός αυτών που φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές και άρα θα μειωθεί το εξαγόμενο συνάλλαγμα. Αυτό μπορεί να αληθεύει μόνο στην περίπτωση των ιδρυμένων από εγχώριους επενδυτές σχολών, διότι στην περίπτωση των ξένων πανεπιστημίων, τα έσοδα από αυτά θα πηγαίνουν στις μητροπόλεις. Αλλά το πρόβλημα της παιδείας δεν είναι αυτό της εξαγωγής συναλλάγματος. Και, επιτέλους, να σταματήσουμε να πουλάμε ελπίδες και να ωθούμε χιλιάδες παιδιά να σπουδάζουν στο εξωτερικό και να συνωστίζονται σε κλάδους υψηλής ζήτησης, που έχουν ήδη κορεστεί επαγγελματικά, επιτείνοντας έτσι το πρόβλημα της ανεργίας.

Μη κερδοσκοπικά ή μήπως κερδοσκοπικά;

Ισχυρίζονται ορισμένοι ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για το ενδεχόμενο ίδρυσης κερδοσκοπικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, διότι θα πρόκειται για μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όμως προς τι τότε η αναθεώρηση, αφού και με την υπάρχουσα διατύπωση του άρθρου 16 αυτό καλύπτεται; Προφανώς πρόκειται για πρόφαση και όχι για επιχείρημα.

Τελευταίο επιχείρημα για άλλη μια φορά είναι η επίκληση της αναγκαστικής αλλαγής, λόγω Ε.Ε. Όμως η Ε.Ε. έχει αφήσει, έστω τυπικά, την παιδεία στο πεδίο δράσης των κρατών μελών. Κι αν αυτό δεν ισχύει, ένας επιπλέον λόγος να αποχωρήσουμε από αυτή!!

Αν κανένα από τα επιχειρήματα που παραθέτουν οι υποστηρικτές της αναθεώρησης δεν ευσταθεί, γιατί τότε αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια να περάσει η αναθεώρηση; Μήπως αγνοούν την πραγματικότητα; Όχι! Η αλήθεια είναι ότι η αναθεώρηση του 16 είναι άλλη μια ιστορία εκχώρησης δημόσιας περιουσίας και κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο ευρύτερος στόχος της πολιτικής ηγεσίας και των παπαγάλων της είναι η κοινωνία των 2/3. Η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας θεωρείται σταθμός σ’ αυτή την αντιδραστική διαδικασία.

Τουλάχιστον ξεκίνησε διάλογος

Το καλό είναι ότι με αφορμή αυτά, και ειδικά τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, έχει ξεκινήσει διάλογος μέσα από την αρθρογραφία και, λιγότερο, το ραδιόφωνο, -για την τηλεόραση ούτε λόγος, μόνο κοκορομαχίες βλέπει κανείς-ανάμεσα σε υποστηρικτές και αντιτιθέμενους στις αλλαγές.

Το ΑΣΚΕ πιστεύει στη δημόσια παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της. Δεν αρνούμαστε τα όποια προβλήματα υπάρχουν, αλλά αυτά απαιτούν λύσεις στα πλαίσια του δημόσιου χαρακτήρα της.

Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής

Την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών (7/11/10) εκφράστηκε η αποδοκιμασία μιας σαφούς πλειοψηφίας του ελληνικού λαού προς την πολιτική του μνημονίου. Η ανάδειξη του μνημονίου σε κεντρικό ζήτημα των αυτοδιοικητικών εκλογών έγινε με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης (κυρίως της αξιωματικής) και το μήνυμα δόθηκε κυρίως στις περιφερειακές εκλογές. Στις δημοτικές εκλογές έπαιξαν σημαντικότερο ρόλο οι τοπικές συνθήκες, οι επιλογές των προσώπων κ.λπ.

Μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, όμως, ενώ αντιτίθενται στο μνημόνιο, έκαναν αποχή ή ψήφισαν τα κόμματα του μνημονίου, υποκύπτοντας στις γνωστές μεθόδους υφαρπαγής της ψήφου, αυταπατώμενοι ότι θα βρουν ατομικές λύσεις στα εντεινόμενα από την κρίση προβλήματά τους. Έτσι η έκταση της αποδοκιμασίας δεν ήταν τόσο μεγάλη και τα ΜΜΕ την παρουσίασαν ακόμη μικρότερη απ’ όσο πράγματι ήταν.

Η δεύτερη Κυριακή και το τελικό αποτέλεσμα

Τη δεύτερη Κυριακή οι κυβερνητικοί υποψήφιοι πήραν αρκετές ψήφους από πολίτες που την πρώτη Κυριακή ψήφισαν αντιμνημονιακά, ενώ οι υποψήφιοι της Ν.Δ. πήραν ή λιγότερες ή ελάχιστες επιπλέον ψήφους. Στη Θεσσαλονίκη, π.χ. ο Παπαθεμελής πήρε 7500 ψήφους και ο ΛΑΟΣ (που, υποτίθεται, ότι στήριξε Γκιουλέκα) 4500, ενώ ο Γκιουλέκας αύξησε τις ψήφους του μόνο κατά 4500. Αντιθέτως, ο Μπουτάρης πήρε το σύνολο σχεδόν των αντιμνημονιακών οικολόγων και συνασπισμένων, 10.500 επιπλέον ψήφους. Στην Πελοπόννησο ο Δράκος πήρε 12.000 λιγότερες ψήφους.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ επικράτησε στις περιφέρειες (8-5) και πήρε μετά πολλά χρόνια τους δήμους της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

Με τα δεδομένα αυτά, οι ξένοι προστάτες και η κατοχική τους κυβέρνηση με τους πολιτικούς της συμμάχους (που περιμένουν τη στιγμή που θα περιληφθούν στο κυβερνητικό σχήμα) θεωρούν ότι έχουν το ελεύθερο να προχωρήσουν σε περαιτέρω άγρια αφαίμαξη των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων, σε επαχθείς παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο (βλ. ειδικά άρθρα), τη Θράκη και το σκοπιανό, σε παράδοση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ξένους και στο ιδιωτικό κεφάλαιο κ.λπ. [Στον αντίποδα: Μόλις η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποφάσισε να προσφύγει στην τρόικα για υπογραφή μνημονίου, την άλλη μέρα έπεσε! Εμείς μάλλον πρέπει να ντρεπόμαστε!]

Για την αποχή

Η αποχή μεγάλωσε τη δεύτερη Κυριακή, προς όφελος των κατοχικών, αφού δεν αθροίστηκαν οι αντιμνημονιακές ψήφοι. Και σ’ αυτό έπαιξαν τον ύπουλο ρόλο τους τα ΜΜΕ, που, με στημένες ή επιλεγμένες συνεντεύξεις, οδήγησαν τους πιο εξοργισμένους με το μνημόνιο στην αποχή, το άκυρο και το λευκό, όπως δείχνουν και οι σχετικές δημοσκοπήσεις.

Την ώρα που σε λίγους μήνες κρίνεται το μέλλον της πατρίδας μας, η ακεραιότητά της και η ταυτότητά της, την ώρα που το 11% των κατοίκων της Αθήνας τρέφεται στα συσσίτια και το 1/3 δεν μπορεί να πληρώσει τη ΔΕΗ, κάποιοι «προοδευτικοί» και «επαναστάτες», μόνιμοι προπαγανδιστές στα ΜΜΕ, ενώ οι ίδιοι ασφαλώς ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, έπειθαν τους πλέον θιγόμενους από το μνημόνιο (νέους, απολυμένους κ.λπ.) ότι η πιο επαναστατική στάση είναι η αποχή, με τη γιγάντωση της οποίας ανοίγουν δήθεν τη συζήτηση για … το τέλος της μεταπολίτευσης και την ανατροπή του πολιτικού συστήματος!! (Όσοι εδώ και χρόνια υποστηρίζουμε πραγματικά αυτές τις απόψεις ποτέ δε φιλοξενηθήκαμε στα κανάλια τους, ούτε πρόκειται!) Μέχρι να βρουν άκρη οι «επαναστάτες» μ’ αυτή τη συζήτηση, οι κατοχικοί θα έχουν ολοκληρώσει το καταστροφικό τους έργο.

Την αποχή μπορεί ο καθένας να την ερμηνεύσει όπως θέλει, το ίδιο βεβαίως έκαναν οι κατοχικοί, θεωρώντας το αποτέλεσμα ως ψήφο εμπιστοσύνης ή, έστω, ανοχής προς την κυβέρνηση του μνημονίου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Ο ρόλος των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος δεν εξαντλείται στα παραπάνω. Επί ένα χρόνο προσπαθούν να πείσουν ότι την κύρια ευθύνη για το χάλι της οικονομίας φέρει η (τραγική, όντως) 5ετία της Ν.Δ. και ότι η κυβέρνηση του Γιωργάκη (έστω με λάθη, παραλείψεις, υπερβολές, αλαζονεία) αγωνίζεται για το καλό της χώρας!

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές έδωσαν ρέστα! Σε συνεννόηση με την κυβέρνηση και τους συμμάχους της δημιούργησαν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα οικονομικής τρομοκρατίας με τη διακαναλική και τη μπλόφα περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών, που θα είχαν δήθεν ως αποτέλεσμα την αδυναμία του κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, τη δέσμευση των καταθέσεων κ.λπ. Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν γνωστό εκ των προτέρων από τις κρυφές δημοσκοπήσεις, εκλογές βουλευτικές ήταν βέβαιο ότι δε θα γίνουν, γιατί δεν τις ήθελαν οι ξένοι προστάτες και δανειστές ούτε τα κόμματα που τους εξυπηρετούν, αφού η εκλογική τους δύναμη θα μειωνόταν. Η μπλόφα είχε ως συνέπειες περιορισμό της πτώσης του ΠΑΣΟΚ και εκτίναξη του spread από τις 650 στις 900 μονάδες, και τα δύο προς μεγάλη ικανοποίηση των ξένων, που αύξησαν και πάλι τα κέρδη τους!

Απέφυγε τη μεγαλύτερη πτώση το ΠΑΣΟΚ

Παρότι από την κυβερνητική πολιτική υποφέρει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, νομίζουμε ότι η πτώση του ΠΑΣΟΚ δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις και για τους εξής, πέραν όσων προαναφέραμε,.λόγους:

Α) Με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση από το 1981 και μετά η διαφθορά στο δημόσιο βίο γενικεύτηκε και θεωρείται πλέον ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Οι διορισμοί «ημετέρων», η αναξιοκρατία, οι παράνομες και χαριστικές επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις και δανειοδοτήσεις, η συγκάλυψη παρανομιών, οι μίζες είναι κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής, που δεσμεύει μεγάλο αριθμό πολιτών (και τις οικογένειές τους) στο κυβερνητικό κόμμα.

Β) Η φθορά των συνειδήσεων στο χώρο του ΠΑΣΟΚ έχει προχωρήσει τόσο ώστε οι πολλοί να μην αντιδρούν ακόμη κι όταν το κόμμα τους συμμαχεί με ό,τι χειρότερο κοινωνικά (Μάνος, Ανδριανόπουλος) ή πολιτικά (Καρατζαφέρης, μητσοτακέικο), π.χ. υπερψήφιση μνημονίου, περιφέρεια Πελοποννήσου, δήμος Θεσσαλονίκης.

Γ) Το ΠΑΣΟΚ είχε την υποστήριξη σύσσωμου σχεδόν του ξένου παράγοντα, με το άφθονο χρήμα, τους πολυπρόσωπους μηχανισμούς, τα ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές, τις ΜΚΟ κ.λπ. Ειδικά τα ΜΜΕ, πέραν όσων προαναφέραμε, επέφεραν συνεχή ύπουλα χτυπήματα στους εχθρούς του μνημονίου, ενώ προστάτευαν σκανδαλωδώς τους υποστηρικτές του. Ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ Στρος-Καν πανηγυρίζει: «Αυτό που με ενδιαφέρει … είναι … ότι η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, έγινε κατανοητή από την κοινή γνώμη και ότι η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση»!! (δηλώσεις στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Inter στις 15/11/10) Ο πρόεδρος της Ε.Ε. Βαν Ρομπάι είναι επίσης σαφής: «Ποιος άλλος εκτός από το σοσιαλιστή Έλληνα πρωθυπουργό θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα τα ευρωπαϊκά μέτρα λιτότητας;» (Κυριακάτικη 21/11/10) Μαζί με τους ξένους συντάσσεται, όπως πάντα, και η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα του Κολωνακίου, όπου ο Καμίνης πήρε το υψηλότερο ποσοστό του.

Δ) Η Ντόρα, που πριν από ένα χρόνο είχε την υποστήριξη του 40% των μελών της Ν.Δ., είναι βέβαιο ότι εξακολουθεί να επηρεάζει μεγάλο μέρος απ’ αυτούς και υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ αλλού από τον πρώτο γύρο, π.χ. Θεσσαλονίκη, Πελοπόννησος, κι αλλού στο δεύτερο, π.χ. Αθήνα.

Ε) Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής έκανε εκστρατεία υπέρ του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ (μέχρι ψηφοφόρους από την Τουρκία κουβάλησε), που κέρδισε την περιφέρεια Αν. Μακεδονίας και Θράκης, παίρνοντας 65% στο νομό Ροδόπης (το μοναδικό όπου πλειοψηφεί το μειονοτικό στοιχείο), ενώ μειοψήφισε και στους 4 υπόλοιπους νομούς! Αποκαλύφθηκε ότι παραμονές εκλογών ο Ξυνίδης είχε συνάντηση με τον ψευδομουφτή!

Το εκλογικό αποτέλεσμα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής της. Κανείς δεν περιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει ποτέ στις αρχές της 3^ης του Σεπτέμβρη, αλλά θα μπορούσε η κομματική βάση του να αποτρέψει τα χειρότερα, όπως έκανε η βάση της Ν.Δ. ένα χρόνο πριν.

Οι (ανυπέρβλητες;) δυσκολίες του Α. Σαμαρά

Ο Αντ. Σαμαράς είχε μια μεγάλη (και απρόσμενη, για τους περισσότερους) επιτυχία πέρσι στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά στη συνέχεια έχει σοβαρά προβλήματα:

Α) Δεν μπόρεσε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η σημερινή Ν.Δ. είναι διαφορετική από το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα κατά τραγικό τρόπο επί 5 χρόνια. Το «αναγεννημένη Ν.Δ.» το τόνισε μετά τις εκλογές, κατόπιν εορτής. Μάλλον δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, γιατί θα ερχόταν σε σύγκρουση και με τους καραμανλικούς τη στιγμή που βρίσκεται σε θανάσιμη σύγκρουση με το μητσοτακέικο.

Β) Ηγείται ενός κόμματος που τα περισσότερα στελέχη του (όχι τα μέλη του) δεν πιστεύουν και δε στηρίζουν τη γραμμή του. ’λλοι είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν στο κόμμα της Ντόρας κι άλλοι κρατούν στάση αναμονής. Κι αυτά ο κόσμος τα βλέπει.

Γ) Μια παράταξη που για δεκαετίες είχε την υποστήριξη του κατεστημένου και του ξένου παράγοντα βλέπει τώρα ότι όλοι αυτοί στηρίζουν μετά μανίας τους «σοσιαλιστές»! Πώς να συνηθίσουν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις άνθρωποι που μέχρι τώρα ήξεραν ότι είχαν ισχυρή προστασία και χτυπούσαν την πόρτα του πολιτευτή για την προσωπική επίλυση των προβλημάτων τους;

Ο Σαμαράς, νομίζουμε, έκανε και ένα λάθος τακτικής. Βιάστηκε να ερμηνεύσει ως νίκη της Ν.Δ. το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, ενώ θα έπρεπε να το θεωρήσει ως αποδοκιμασία του μνημονίου. Τα επινίκια μπορούσαν να περιμένουν μια βδομάδα. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος των αντιμνημονιακών των άλλων ψηφοδελτίων πήγε στην αποχή, το λευκό και το άκυρο, το μικρότερο μέρος (αλλά καθοριστικό για την έκβαση των μονομαχιών) πήγε στο ΠΑΣΟΚ και ελάχιστο στη Ν.Δ.

Πάντως το συνολικό αποτέλεσμα σταθεροποίησε τη θέση του Σαμαρά στην προεδρία της Ν.Δ. και θα την κρατήσει, εφ’ όσον το κόμμα καταγράφει μια ανοδική τάση. Τα σχέδια για ανατροπή του και επάνοδο της Ντόρας αναβάλλονται επ’ αόριστον. Έτσι η Ντόρα προχώρησε στην ίδρυση του δικού της κόμματος, διακηρύσσοντας απροκάλυπτα την πίστη της στο νεοφιλελευθερισμό. Το χειρότερο με τους μητσοτάκηδες είναι ότι ποτέ δεν ντρέπονται γι’ αυτό που είναι! Πάντως ο αρραβώνας του ΠΑΣΟΚ με τη Ντόρα έγινε ήδη στις περιφερειακές της Κρήτης.

Και πάλι για την αποχή

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» εξηγήσαμε γιατί το ΑΣΚΕ είναι γενικά εναντίον της αποχής, του άκυρου και του λευκού. Σ’ αυτό το άρθρο εξηγήσαμε πώς οδήγησαν στην αποχή ή το άκυρο-λευκό τους πλέον θιγόμενους από το μνημόνιο πολίτες. Εξεμάνησαν με τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αποχή, την οποία το ΑΣΚΕ προσυπογράφει. Χρειάζεται, όμως, να προσθέσουμε κάτι ακόμη, γιατί όλα τα άλλα κόμματα κολακεύουν όσους έκαναν αποχή, θεωρώντας ότι από αυτούς είναι πιο εύκολο να αντλήσουν νέες ψήφους.

Η μεγάλη αποχή είναι πολυσήμαντη, καθένας γύρισε την πλάτη στις εκλογές για διαφορετικούς λόγους. Ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς απέχει βλέποντας τα πράγματα μέσα από το πιο αντιδραστικό, αντικοινωνικό, ατομικιστικό πρίσμα. Είναι άνθρωποι συνηθισμένοι στο ρουσφέτι, τους οποίους τώρα το σύστημα, αδηφάγο και αλαζονικό, αποφάσισε ότι δεν τους έχει ανάγκη κι έπαψε να τους εξυπηρετεί προσωπικά. Κι αφού δεν έχουν προσωπικό συμφέρον, δε βλέπουν κανέναν άλλο λόγο ν’ ασχοληθούν με την πολιτική. Όλοι αυτοί, που τους προβάλλουν τα κανάλια ως πρότυπα συμπεριφοράς, μιλούν στον ενικό αριθμό: «Αφού κανείς δε με υπολογίζει, γιατί να πάω να ψηφίσω;» και άλλα παρόμοια. Ο πληθυντικός αριθμός τους είναι άγνωστος! ’ξιοι της τύχης τους!

Οι υπόλοιποι απέχουν, γιατί βλέπουν ότι κανείς (απ’ όσους τουλάχιστον προβάλλονται από τα ΜΜΕ) δεν τους εκφράζει, βλέπουν παντού διαφθορά και παρακμή και νομίζουν ότι τα πάντα είναι ελεγχόμενα και προκαθορισμένα. Αυτό το τελευταίο είναι σωστό εφ’ όσον οι πολλοί κρατούν τη δική τους στάση και αφήνουν ανενόχλητους αυτούς που καταστρέφουν τη χώρα μας. Και η ανοχή είναι συνενοχή! Όταν δραστηριοποιηθούν, θα καταλάβουν τη δύναμή τους και θα επιβεβαιωθεί ότι ένας λαός ενωμένος και αποφασισμένος καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του!

Νέο πολιτικό σκηνικό

Είναι προφανές ότι έχουμε ήδη μπει σε μια νέα φάση της πολιτικής ζωής. Το κατά τον τίτλο μόνο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ο κύριος εκφραστής των συμφερόντων της μεγάλης αστικής τάξης και των ξένων. Διαθέτει εν δυνάμει συμμάχους τους παραδοσιακούς νεοφιλελεύθερους (Ντόρα, Μάνος), τον ανεκδιήγητο ακροδεξιό Καρατζαφέρη, τη «Δημοκρατική Αριστερά» του ευρωπαϊσμού, τους Οικολόγους-Πράσινους των ΜΚΟ, στους οποίους μπορεί να στηριχτεί όποτε χρειαστεί. Η Ν.Δ. μετατοπίζεται προς τις θέσεις της λαϊκής δεξιάς. Το ΚΚΕ αυτοαπομονώθηκε στο σταλινισμό του. Η «ανανεωτική αριστερά» βρίσκεται σε κρίση ύπαρξης. Όσοι ακροδεξιοί δεν κάηκαν ακόμη με την ανοιχτή υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ (’νθιμος, Χρυσή Αυγή) κάνουν αισθητή την παρουσία τους με δηλώσεις και ενέργειες που αποθαρρύνουν τους δημοκρατικούς πολίτες να κινητοποιηθούν κατά των κατοχικών. Το νέο σκηνικό εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους, γι’ αυτό η επαγρύπνηση πρέπει να ενισχυθεί.