ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κατάρριψη του ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους από τους Τούρκους και ο θάνατος πάνω στο καθήκον του ηρωικού πιλότου Κώστα Ηλιάκη συγκλόνισαν τον ελληνικό λαό, που οι ηγεσίες του τον καθησύχαζαν με την (αμερικανικής καθοδήγησης) άνευ όρων υποστήριξη της «ευρωπαϊκής» πορείας της Τουρκίας.

Από το 1997, μετά τα Ίμια, οπότε η Τουρκία έθετε τη νέα διεκδίκηση των «γκρίζων ζωνών», οι Σημίτης-Πάγκαλος στη Μαδρίτη, με αμερικανική προτροπή, αναγνώρισαν «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Το 1999 στο Ελσίνκι οι Σημίτης-Γιωργάκης, προκειμένου να μας περάσουν «εύπεπτα» την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την Ε.Ε., αποδέχθηκαν στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής να επιλύσει η Τουρκία τις «συνοριακές» της διαφορές με ειρηνικό τρόπο καθώς και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Να τι έλεγε το 1997 ο Σημίτης: «Η Τουρκία αναγνωρίζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο ότι η βία δεν έχει θέση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται για απόσυρση της απειλής πολέμου.» Φυσικά έλεγε ψέματα, ως συνήθως.

Από τότε λοιπόν μας «σέρβιραν» την αναγωγή των διεκδικήσεων της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου σε «ευρωτουρκικές» διαφορές, που θα δυσχέραιναν, δήθεν, την ευρωπαϊκή της πορεία. Στην πραγματικότητα ακολουθούν τυφλά την αμερικάνικη πολιτική, που θέλει την Ελλάδα και την Κύπρο να στηρίζουν την Τουρκία, όρος που υπήρχε και στο αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν. «Εμείς έχουμε προβεί στις ενέργειές μας υπέρ της τουρκικής πλευράς, ως μία μονομερή χειρονομία καλής θέλησης, και δεν περιμέναμε οποιαδήποτε ανταπόδοση»(!!), έλεγε ο Γιωργάκης στη «Μιλιέτ» (22/9/1999). «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων για κάποιες βραχονησίδες»(!!!), συμπλήρωνε ο ίδιος στα «ΝΕΑ» (23/10/2000). Και στη Βουλή (13/5/2005): «Τα σύνορα γίνονται λιγότερο ανθεκτικά, ίσως και λιγότερο σημαντικά»!!!

Οι 33 ή 34 γύροι συνομιλιών

Από τις αρχές του 2000 ξεκίνησαν άτυπες συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας μεταξύ των Γεν. Γραμματέων των Υπουργείων Εξωτερικών, πρέσβεων Αναστάσιου Σκοπελίτη και Ουγούρ Ζιγιάλ,. Γι’ αυτές δεν έχει διαρρεύσει επισήμως το παραμικρό, προφανώς για να μην προκαλέσουν την αγανάκτηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Κάποια στοιχεία δημοσιογραφικά σχετικά μ’

αυτές δίνονται στην «Καθημερινή» (Στ. Λυγερός 4-6-2006). Σύμφωνα μ’ αυτά, η Τουρκία ζητούσε στο βόρειο Αιγαίο, όπου υπάρχουν εκτεταμένα διεθνή ύδατα και πιθανολογείται βασίμως η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, η υφαλοκρηπίδα ή να μοιρασθεί μεταξύ των δύο χωρών ή να αποτελέσει αντικείμενο συνεκμετάλλευσης με προκαθορισμένα ποσοστά.. Η περιοχή ορίζεται (πάντα στα διεθνή ύδατα) από το ’γιο Ορος και τη Σιθωνία, τη Σκύρο, τη νησίδα Καλόγεροι (δυτικά της Χίου), τη Λέσβο και τον ’γιο Ευστράτιο. Πάγιος στόχος της Τουρκίας, όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους, είναι να αποκτήσει υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και εναέριο χώρο στα δυτικά των νησιών Λήμνου, Λέσβου και Χίου και να τα εγκλωβίσει.

Την άνοιξη του 2003, στην 27η συνάντηση των δύο πολιτικών διευθυντών οι άτυπες διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνυποσχετικού, με σκοπό την παραπομπή στη Χάγη, είχαν ολοκληρωθεί. Οι δύο πλευρές ζητούσαν από το Διεθνές Δικαστήριο να οριοθετήσει γενικά την υφαλοκρηπίδα. Ας σημειωθεί ότι μέχρι τότε η Ελλάδα δε ζητούσε γενικά οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, αλλά ορισμένων περιοχών της, και πιο συγκεκριμένα, στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στον Έβρο και στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των μικρασιατικών παραλίων. Συγκρινόμενο μ’ αυτή την πάγια θέση, το συνυποσχετικό εκείνο συνιστούσε μια μεγάλη ελληνική υποχώρηση. Σ’ αυτό, επίσης, αναφερόταν ρητά ότι οι δύο πλευρές συναινούσαν να επιλυθούν από το Διεθνές Δικαστήριο και όλα τα «παρεμπίπτοντα ζητήματα». Ας σημειωθεί ότι η Αθήνα δεν έθεσε θέμα στην ’γκυρα να αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης.

Όταν ο Ελληνας πρέσβης είχε ζητήσει διευκρινίσεις για το ποια είναι τα παρεπίμπτοντα ζητήματα, ο συνομιλητής του είχε αποφύγει να τα κατονομάσει, δηλώνοντας γενικώς ότι η ’γκυρα θα έχει το δικαίωμα να θέσει όποιο ζήτημα αυτή νομίζει. Και βεβαίως το Δικαστήριο θα κρίνει εάν αυτά που θα τεθούν από την τουρκική πλευρά είναι ή όχι παρεμπίπτοντα. Ο Τούρκος πρέσβης, μάλιστα, αποσαφήνισε ότι η χώρα του θα διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις της, εάν το Δικαστήριο τα κρίνει μη παρεμπίπτοντα και αρνηθεί να γνωμοδοτήσει επί της ουσίας.

Σε άλλο άρθρο ο Στ. Λυγερός («Καθημερινή» 8-6-2006) γράφει: «Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η -υπό τον Γιώργο Παπανδρέου- ελληνική διπλωματία προσπαθούσε κατά τη διάρκεια του 2003 να πείσει την ’γκυρα να αποδεχθεί ένα συμβιβασμό: να ανεχθεί χωρίς αντιδράσεις μία μερική επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, ως άτυπο μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας για την παραπομπή του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και των «παρεμπιπτόντων θεμάτων» στη Χάγη. Για την ακρίβεια, η Αθήνα ζητούσε να γίνει σιωπηλά αποδεκτή μία επέκταση από τα έξι στα εννέα μίλια, με ταυτόχρονη μείωση του εθνικού εναερίου χώρου από τα δέκα στα εννέα μίλια.» Ευτυχώς για την Ελλάδα, οι σχεδιασμοί αυτοί δεν πραγματοποιήθηκαν.

Οι αεροδιάδρομοι

Το 2003 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε για την αλλαγή των αεροδιαδρόμων στο Αιγαίο, καταργώντας τον αεροδιάδρομο Λήμνου-Χίου, που ελεγχόταν πλήρως από την Ελλάδα. Έτσι η Τουρκία πέτυχε το στόχο της, να αποκόψει από αεροδιαδρόμους τη Λήμνο και το Αν. Αιγαίο, να χαραχθούν καινούριοι, που υποχρεωτικά απαιτούν την έγκρισή της, και να μην εμποδίζονται τα τουρκικά μαχητικά, δηλ. να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης.

Έρευνα και διάσωση

Τον Οκτώβριο του 2004 η κυβέρνηση της Ν.Δ. δέχθηκε την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για την αεροπορική έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο που καθορίζονταν με νόμο του ελληνικού κράτους. (Για τα ναυτικά ατυχήματα ίσχυαν επίσης τα όρια του FIR Αθηνών.) Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των ισχυόντων από το 1950. Παράλληλα η κυβέρνηση θεωρεί ότι «η Τουρκία δύναται, προκειμένου περί ναυτικών ατυχημάτων, να προβαίνει σε έρευνα και διάσωση σε θαλάσσιο διεθνή χώρο του Αιγαίου» (Πρακτικό σύσκεψης στο υπουργείο Εξωτερικών, Ιανουαρίου 2006). Η Τουρκία, έχει εκδώσει και εφαρμόζει σχετικό νόμο από το Δεκεμβρη του 2001, με τον οποίο καθορίζει το μισό Αιγαίο (ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, που πέφτει ακριβώς πάνω στη βραχονησίδα Καλόγεροι, βόρεια της ’νδρου) ως δική της περιοχή θαλάσσιας έρευνας και διάσωσης.

Έτσι με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε κατάσταση αποκλεισμού της στο ανατολικό Αιγαίο.

Οικονομική στήριξη στην Τουρκία

Και δεν αρκούσαν αυτά, αλλά έπρεπε να στηρίξουμε και την παραπαίουσα τουρκική οικονομία, με την αγορά από την Εθνική μιας ασήμαντης τουρκικής τράπεζας, έναντι 3-4 δισ. ευρώ, δηλ. με όλο το μετοχικό της κεφάλαιο. Ποσά θηριώδη και επιλογές που είναι απαράδεκτες πολιτικά και επιχειρηματικά. Δυστυχώς η αστική μας τάξη δεν έχει ξεχάσει τις ρίζες της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η κατάρριψη και ο πανικός

Στις 23 Μαΐου καταρρίφθηκε το ελληνικό μαχητικό και στους ηγετικούς κύκλους της χώρας που δε διανοούνται να προασπίσουν τα ελληνικά συμφέροντα επικράτησε πανικός. Η στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, δηλ. η υποχωρητικότητά μας, αντί να μειώσει, αύξησε την επιθετικότητά της, όπως ήταν φυσικό. Αντιλαμβάνονταν ότι αυτό δεν ήταν αποδεκτό από τον ελληνικό λαό. Έτσι έπρεπε να σοφισθούν κάτι άλλο, πιο «εύπεπτο». Δε γνωρίζουμε ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να επιστρατεύσει το Στεφανόπουλο, αν και λένε ότι εμπνευστής του άρθρου ήταν ο Σημίτης και συντάκτης ο Ροζάκης, που, 5 μόλις μέρες μετά την κατάρριψη, ζήτησε να παραπέμψουμε όλες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Χάγη (σύνορα, αποστρατικοποίηση νησιών, υφαλοκρηπίδα κ.λπ !!), για να σηματοδοτήσει την «νέα πολιτική», την οποία έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν (Γιωργάκης, ΣΥΝ) και να «βρεί» ενδιαφέρουσα η κυβέρνηση της ΝΔ και η Ντόρα Μητσοτάκη. Τελικά, όταν αποκαλύφθηκε τι σήμαινε η πρόταση Στεφανόπουλου, οι υποστηρικτές της άρχισαν τις ... εκπτώσεις, με συνέπεια να τον εξευτελίσουν πλήρως. Το πρόβλημα όλων αυτών είναι να μην έρθουν σε αντίθεση με τους Αμερικάνους, να μη δυσκολέψουν δηλ. έστω και στο ελάχιστο την Τουρκία, που ξεκινά συνομιλίες για το πρώτο κεφάλαιο ένταξής της στην Ε.Ε. (παιδεία και πολιτισμός) και απαιτείται κοινή θέση των 25 υπουργών εξωτερικών.

Ευτυχώς που η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη με τις παραχωρήσεις αυτών των οσφυοκαμπτών και δεν έχει απεμπολήσει την ελληνικότητα του Αιγαίου. Οι αντιδράσεις που υπάρχουν τους προκαλούν αμηχανία και ελπίζουμε ότι θ’ αποτρέψουν και πάλι τις μειοδοσίες τους.

Το μεγάλο όμως μερίδιο τιμής και αναγνώρισης ανήκει στους ηρωικούς μας πιλότους, που διακινδυνεύουν καθημερινά τη ζωή τους για την προάσπιση του Αιγαίου, χωρίς να περιμένουν καμμία ανταμοιβή, ούτε καν ηθική. Γι΄ αυτούς «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,..»

Η 6^η «εσπερίδα βιβλιοθήκης» θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 24 Μαΐου, ώρα 7.30 μ.μ., με θέμα: Ελληνική Παράδοση. Θα γίνουν ειδικές αναφορές στη μεσογειακή διατροφή και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα.

Αμφισβητείται ο Μπους στις ΗΠΑ

Η τυχοδιωκτική πολιτική του Μπους, αποτέλεσμα άκρατης βουλιμίας, ανιστόρητης τύφλωσης και παραλογισμού, όχι μόνο επέφερε (και επιφέρει ακόμη) τρομακτικά δεινά στην ανθρωπότητα, αλλά (όπως είχε προβλέψει το ΑΣΚΕ) σύντομα οδήγησε σε αδιέξοδο την αμερικανική πολιτική, έβλαψε και τις ίδιες τις ΗΠΑ, συνέβαλε στην αφύπνιση λαών και κινημάτων και ενέτεινε την αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, ανοίγοντας το δρόμο για προοδευτικές εξελίξεις σ’ όλη τη γη.

Η μεγαλύτερη μερίδα του συστήματος στις ΗΠΑ, αφού υποστήριξε το Μπους 2 φορές να εκλεγεί πρόεδρος, τώρα παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις απ’ αυτόν, τα ΜΜΕ τον έχουν συνεχώς στο στόχαστρο, του καταλογίζουν προσωπικά τις εμφανείς αποτυχίες και φαίνεται ότι οι ΗΠΑ με το νέο τους Πρόεδρο ετοιμάζονται να αλλάξουν πολιτική, τουλάχιστον στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Ακόμη και με τον Καναδά οι σχέσεις των ΗΠΑ έχουν διαταραχθεί και η «έχθρα» με τις ΗΠΑ έχει αναδειχθεί σε ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης εν όψει των εκλογών της 23^ης Ιανουαρίου, σε σημείο που ο Αμερικανός πρέσβης στην Οτάβα να μιλήσει για «επικίνδυνο κατήφορο»!

Οι εκλογές στη Βολιβία

Εδώ και λίγα χρόνια στη Λατινική Αμερική κατακτούν την εξουσία δυνάμεις εχθρικές προς τις ΗΠΑ. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της έχει αριστερά-προοδευτικά καθεστώτα, από μετριοπαθή (πχ. Λούλα στη Βραζιλία) έως επαναστατικά (πχ. Τσάβες στη Βενεζουέλα). Στην αλυσίδα προστέθηκε από το Δεκέμβριο η Βολιβία, με την εκλογή του επαναστάτη Ινδιάνου Έβο Μοράλες στο προεδρικό αξίωμα.

Η εκλογή αυτή έχει μεγάλη σημασία (και όχι μόνο για τη Λατ. Αμερική), για τους εξής λόγους: 1) Δεν είναι αποτέλεσμα μιας απλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, αλλά ενός τεράστιου λαϊκού κινήματος, που ανέτρεψε 2 προέδρους, μετά από μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων κλπ. 2) Ο Μοράλες (όπως και οι σύντροφοί του) έχει λαϊκή καταγωγή (αρχικά βοσκός και μετά εργάτης-συνδικαλιστής) και δείχνει αποφασισμένος να μείνει πιστός στην ταξική του θέση. Ανακοίνωσε τη μείωση στο μισό του μισθού του και των υπουργών του και κάλεσε τους βουλευτές να κάνουν το ίδιο. Ελπίζουμε ότι έχει αξιολογήσει τις εμπειρίες άλλων χωρών, στις οποίες οι «εκπρόσωποι» των λαών μετατράπηκαν σε νέες άρχουσες κάστες. 3) Είναι αποφασισμένος να θέσει το φυσικό πλούτο της χώρας του στην υπηρεσία του λαού και ιδίως το φυσικό αέριο (2^η παραγωγός χώρα στη Λ. Αμερική), που μέχρι τώρα το λυμαίνονται οι ξένοι. 4) Πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του, πραγματοποίησε περιοδεία στο εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία, Κίνα, Ιράν, Ν. Αφρική κλπ.), όπου εξασφάλισε σημαντικές συνεργασίες, που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη αμερικανική εχθρότητα, επιδεικνύοντας σπουδαίες πολιτικές ικανότητες. 5) Επειδή είναι Ινδιάνος, η εκλογή του αφυπνίζει ιθαγενείς και μιγάδες σ’ όλη την ήπειρο, που αποτελούν τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, ιδίως στο Περού, το Εκουαδόρ και το Μεξικό, όπου υπάρχουν πολλοί Ινδιάνοι. Ήδη ο ηγέτης των Ζαπατίστας Μάρκος ξεκινάει δεύτερη περιοδεία, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Μεξικού, με σκοπό τη δημιουργία πολιτικής συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων, που θα διεκδικήσει όχι μόνο πλέον τα δικαιώματα των Ινδιάνων, αλλά την εξουσία.

Ο χορός φαίνεται θα συνεχιστεί μέσα στο 2006 με την προβλεπόμενη νίκη των Σαντινίστας στη Νικαράγουα και πιθανόν και αλλού. Ισχυρό όπλο είναι ο νέος τηλεοπτικός σταθμός, που στήθηκε από επαναστατικά καθεστώτα της Λ. Αμερικής, χρηματοδοτείται κυρίως από τη Βενεζουέλα και εκπέμπει σ’ όλη την ήπειρο, σπάζοντας το μονοπώλιο του CNN.

Ιράν – Ιράκ

Τα βάσανα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν τελειώνουν στην Αμερική. Στο Ιράκ είναι προφανές ότι η νίκη που υποσχέθηκε ο Μπους δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, ο αριθμός των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών αυξάνεται αλματωδώς και η «μεταπολίτευση» που μεθοδεύτηκε απέτυχε παταγωδώς.

Ο Ιρανός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ προκαλεί Αμερικανούς και Ισραηλινούς, συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα, παρά τις απειλές των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που με θράσος απαιτούν να διαθέτει το Ισραήλ πυρηνικά, αλλά όχι το Ιράν. Όμως, «ο λαός μας δεν πρόκειται να τρομοκρατηθεί από τη φασαρία σας και θα συνεχίσει σταθερά το δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου», δήλωσε ο Ιρανός πρόεδρος, έχοντας την κάλυψη της αντιπολίτευσης (Ραφτσαντζανί). και τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων της χώρας του, στα οποία ανήκει. Ο Φιντέλ Κάστρο τον υποστήριξε ανοιχτά και ο Τσάβες τον κάλεσε στη Βενεζουέλα!

Μια από τις αλλαγές που εξήγγειλε ο Κ. Σημίτης, στην προσπάθεια του να αναστρέψει το εναντίον του πολιτικό κλίμα και να περιορίσει την κοινοβουλευτική δύναμη της Ν.Δ., είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ προτείνει έναν πιο αναλογικό νόμο, με κάποιες «πονηρές» διατάξεις, υπολογίζοντας μετά τις μεθεπόμενες εκλογές να συνεργαστεί μ' έναν πλήρως ελεγχόμενο (με τη διπλή λίστα) ΣΥΝ και μέρος του ΔΗΚΚΙ και να επανέλθει στην εξουσία. Με τη διπλή λίστα υπολογίζει επιπλέον να γεμίσει τη Βουλή με απολίτικα «λαμπερά ονόματα».

Η Ν.Δ. απέκλεισε κάθε συζήτηση, βλέποντας ότι είναι πρώτο κόμμα και ότι μπορεί να κυβερνά μόνο με το ισχύον σύστημα, αφού δε διαθέτει «συγγενείς» πολιτικές δυνάμεις, για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.

Το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ και «αντιεκσυγχρονιστικά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ ζητούν μόνο απλή αναλογική, ώστε να είναι βέβαιη η παρουσία τους στη Βουλή και, μάλιστα, με αυξημένη εκπροσώπηση, που θα επιτρέψει σε κάποιους να συμμετάσχουν και στην κυβέρνηση. Για πρώτη φορά συνεργάζονται όλοι μεταξύ τους, συγκροτώντας μια Κίνηση για την προώθηση της απλής αναλογικής, στην οποία καλούν και άλλους να συμμετάσχουν.

Η θέση του Α.Σ.Κ.Ε.

Το ΑΣΚΕ, αν κληθεί, θ' ανταποκριθεί στην πρόσκληση. Το ΑΣΚΕ, ως θέση αρχής, είναι υπέρ της απλής αναλογικής, ώστε η λαϊκή βούληση να εκφράζεται επακριβώς στο Κοινοβούλιο, δηλ. να είναι ίση η ψήφος όλων των πολιτών, όπως απαιτεί η δημοκρατία. Υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα δευτερεύουσας σημασίας.

Το αντεπιχείρημα ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ασταθείς κυβερνήσεις είναι έωλο, γιατί είναι σύνηθες το φαινόμενο σταθερές κυβερνήσεις που προκύπτουν με παραμόρφωση της λαϊκής βούλησης ή με αυταρχικές διαδικασίες να οδηγούν μια χώρα προς το χειρότερο. Αντιθέτως, η Ιταλία π.χ. με απλή αναλογική και ασταθείς κυβερνήσεις είχε την περίοδο 1950-70 σημαντική πρόοδο σε όλους τους τομείς.

Η σταθερότητα, λοιπόν, των κυβερνήσεων δεν είναι ο πρώτος στόχος και σε κάθε περίπτωση μπορεί να εξασφαλίζεται με την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που πρέπει να επιδεικνύουν τα πολιτικά κόμματα, που επιβραβεύεται από το εκλογικό σώμα.

Το ΑΣΚΕ πάντοτε προσπαθεί να επιτυγχάνεται η συνεργασία όλων των δυνάμεων με τις οποίες συμφωνεί σε κάποιο στόχο [βλέπε σε προηγούμενα φύλλα τη θέση του ΑΣΚΕ για τις

κινητοποιήσεις για το σχέδιο Ανάν, για τον πόλεμο στο Ιράκ, για τη σύνοδο της Ε.Ε. στη θεσσαλονίκη κλπ.]. Η Κίνηση για την απλή αναλογική είναι μια ενωτική Κίνηση, θεωρούμε τη συγκρότηση της ένα θετικό γεγονός, με την ελπίδα να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλες συνεργασίες. Όμως οφείλουμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις.

Η αξιοπιστία της Κίνησης

• Ο εκλογικός νόμος δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί στην Ελλάδα. Το σπουδαιότερο είναι ποια πολιτική ακολουθούν τα κόμματα, ιδίως αυτά που υποστηρίζουν την απλή αναλογική, και αν απ' αυτά μπορεί να διατυπωθεί σήμερα μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Η εκτίμηση του ΑΣΚΕ είναι αρνητική.

• Το αίτημα της ακριβούς εκπροσώπησης των πολιτικών κομμάτων στο Κοινοβούλιο, δηλ. η απλή αναλογική, φαντάζει ως ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στα αιτήματα για την ελεύθερη έκφραση όλων των πολιτών και για την ελεύθερη λειτουργία όλων των κομμάτων. Όσοι στο παρελθόν υποστήριζαν (και σήμερα υποστηρίζουν;) τα μονοκομματικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ, της Κίνας κλπ. οφείλουν κάποιες εξηγήσεις.

• Επίσης, η ακριβής εκπροσώπηση των κομμάτων στο Κοινοβούλιο φαντάζει ασήμαντη λεπτομέρεια, όταν αυτό το Κοινοβούλιο δεν αποφασίζει περίπου για τίποτα, όπως συμβαίνει σήμερα με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε.. Η Βουλή των Ελλήνων έχει αποκτήσει διακοσμητικό χαρακτήρα, αφού, αντί γι' αυτήν, αποφασίζουν τα διευθυντήρια των Βρυξελών, δηλ. τα μυστικοσυμβούλια των μεγάλων επιχειρηματιών. Εμείς απλώς προσαρμοζόμαστε. Το 70% της νομοθεσίας μας είναι ντιρεκτίβες της Ε.Ε., που δεν περνούν από τη Βουλή, αλλά υπογράφονται και εφαρμόζονται ως Προεδρικά Διατάγματα. Όσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δεν μπορούν αξιόπιστα να προβάλλουν το αίτημα της απλής αναλογικής.

• Όπως γράψαμε και προηγουμένως, η δημοκρατία επιβάλλει την ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων και απαιτεί συγχρόνως τον αλληλοσεβασμό και την ειλικρινή προσπάθεια συνεργασίας, όπου υπάρχει συμφωνία, ιδίως από τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την πρόοδο. Η εικόνα, όμως, που εμφανίζουν στον ελληνικό λαό οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την απλή αναλογική δείχνει το αντίθετο. Οι καταστάσεις που ζήσαμε με τον πόλεμο στο Ιράκ (και όχι μόνο) με τις 4-5 χωριστές κινητοποιήσεις ήταν κωμικοτραγικές. Ας ελπίσουμε ότι η Κίνηση

για την απλή αναλογική θα είναι η αρχή για να επικρατήσουν άλλες αντιλήψεις.

Και λίγη Ιστορία

Ο εκλογικός νόμος πάντα χρησιμοποιείται στην Ελλάδα όχι ως θέμα αρχής, αλλά ως εργαλείο μικροκομματικών επιδιώξεων. Η παραδοσιακή δεξιά χάρη στα εκλογικά συστήματα κυβέρνησε για πολλά χρόνια και πριν και μετά τη δικτατορία, παρότι ήταν μειοψηφία. Ακραία περίπτωση οι εκλογές το 1956, οπότε η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή με 47,38% των ψήφων πήρε 165 έδρες, ενώ η Δημοκρατική Ένωση με 48,15% πήρε 132! Το 1958 ο Καραμανλής πέφτει στο 41% και οι έδρες του αυξάνονται σε 171! Οι εκλογές του 1958 έγιναν με σύστημα που συμφωνήθηκε μεταξύ Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου, που δεν έκρυψαν ότι σκοπό είχε να περιορίσει τη δύναμη της ΕΔΑ, δηλ. να παραμορφώσει τη λαϊκή βούληση.

Μετά τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ βολεύτηκε στην αρχή με την ενισχυμένη που βρήκε το 1981. Στις αρχές του 1989, βλέποντας ότι γίνεται δεύτερο κόμμα, ψήφισε ένα νόμο που απαιτούσε 48% ώστε το πρώτο κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αφού έχασε την κυβέρνηση, πρότεινε την απλή αναλογική! Μοναδική ευκαιρία, γιατί το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό είχαν την πλειοψηφία στη Βουλή. Τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς απέρριψαν την πρόταση, για να μη διαταράξουν τη συγκυβέρνησή τους με τη Ν.Δ.!

Όσοι είχαν συμμετοχή σ' αυτές τις διεργασίες και σήμερα υποστηρίζουν την απλή αναλογική ελπίζουμε ότι θα δώσουν κάποιες εξηγήσεις, ώστε να είναι αξιόπιστος ο αγώνας για την καθιέρωση της και, γενικότερα, να υπάρξει μια άλλη προοπτική γι' αυτό τον τόπο.