Αφού καταστράφηκε με τους μηχανισμούς και τους θεσμούς της ΕΟΚ-Ε.Ε. σχεδόν κάθε δυνατότητα παραγωγής ελληνικών ανταγωνιστικών αγαθών, ώστε να σταθεί στα πόδια της η ελληνική οικονομία, το μόνο πια που μας «επιτρέπουν» είναι να ζούμε με δανεικά. Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα.
Tο 2005 τα δανεικά μόνο των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων (εξαιρούμε τον κρατικό δανεισμό) ξεπέρασαν τα 22 δισ. ευρώ. Παρήγαγαν δηλ. το 12,2% του ΑΕΠ. Tα ελληνικά νοικοκυριά δανείστηκαν (στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές καρτες κ.λ.π.) συνολικά 16,3 δισ. ευρώ, ποσόν που αντιστοιχεί στο 9% του ΑΕΠ.
Το συνολικό χρέος επιχειρήσεων και νοικοκυριών έφτασε στο τέλος του 2005 τα 140,176 δισ. ευρώ, υπερβαίνοντας το 77,7% του ΑΕΠ, από 70,7% που ήταν το 2004 και 61% το 2002. Το μέσο υπόλοιπο χρέους από όλα τα
δάνεια ανά νοικοκυριό έφτασε τα 19.600 ευρώ το 2005, από 15.500 ευρώ που ήταν το 2002, όταν το μέσο εισόδημα ανά κάτοικο είναι 14.000 ευρώ. Χρέη έχει περίπου το 48 % των ελληνικών νοικοκυριών.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο υπερδανεισμός κράτους και ιδιωτών, η πολυδιαφημισμένη τα τελευταία χρόνια (ιδιαίτερα επί Σημίτη) αύξηση του ΑΕΠ κατά 4% έως 4,5% θά ήταν στην πραγματικότητα μείωση.
«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, για την παραγωγή μιας μονάδος εθνικού εισοδήματος στη χώρα μας, δημιουργείται συνολικό ακαθάριστο χρέος πέντε μονάδων. Στο τελευταίο περιλαμβάνονται όχι μόνον το πολυσυζητημένο χρέος του δημόσιου τομέα, αλλά και εκείνο του ιδιωτικού, όπως επίσης οι καθαρές ευρωπαϊκές απολήψεις και γενικότερα οι κεφαλαιικές υποχρεώσεις του συνόλου της οικονομίας έναντι του εξωτερικού. Για την πραγματοποίηση αυξητικού ρυθμού 4% του εθνικού εισοδήματος, το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας διευρύνεται με ρυθμό 8% του εθνικού εισοδήματος. Εάν ληφθεί υπόψη ο αυξητικός ρυθμός των χρεών, τότε η πραγματική αύξηση του εθνικού εισοδήματος αποδεικνύεται αρνητική.» Κώστας Βεργόπουλος, ΚΥΡ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 12-6-2005.
Αυτήν την «ανάπτυξη» εννοούν οι ευρωπαϊστές, δηλ. την αύξηση του ΑΕΠ με δανεισμό του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, προς όφελος των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου, που υποθηκεύει τη χώρα με τεράστια χρέη. Δεν εννοούν, ασφαλώς, την ανάπτυξη μέσω της αύξησης της εγχώριας παραγωγής, ώστε ν αυξηθούν οι εξαγωγές, να μειωθούν οι εισαγωγές, η ανεργία και τα τεράστια ελλείμματα.
Μέσα στην Ε.Ε. δεν είναι δυνατόν μια ελληνική κυβέρνηση να τονώσει την ελληνική παραγωγή μέσω π.χ. της αύξησης της ζήτησης, χωρίς νέα δάνεια, αφού:
1) Δεν ελέγχει το νόμισμά της και γι αυτό δεν μπορεί να κάνει φθηνότερες τις εξαγωγές με υποτίμηση ή διολίσθησή του.
2) Θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδραση των τραπεζιτών, που θα χάσουν τα κέρδη τους από τα κάθε είδους δάνεια και μέσω του προστάτη τους, της Κομισιόν, θ απειλούν με λήψη μέτρων τη χώρα για «νόθευση» του ανταγωνισμού και «εθνικιστική» οικονομική πολιτική (ναι, το εκστόμισαν για τις εθνικοποιήσεις της Βολιβίας, ακόμη και για την οικονομική πολιτική της Γαλλίας! ).
Η παραμονή μας στην Ε.Ε. ευνοεί μόνο τους ολίγους. Η αποχώρησή μας απ αυτήν είναι όρος επιβίωσης της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Απίστευτα πράγματα γίνονται στην Εθνική Τράπεζα του κ. Αράπογλου. Ξεπούλησε μισοτιμής τις κερδοφόρες θυγατρικές της στις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Ν. Αφρική, στις οποίες εμπιστευόταν η ελληνική ομογένεια τις αποταμιεύσεις της (άρα αποτελούσαν και μοχλό πίεσης προς τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών) και αγόρασε την τουρκική Finansbank, έναντι του τεράστιου ποσού των 3 δισ. ευρώ (που θα φτάσουν τα 4,5), όταν 3 δισ. είναι τα ίδια κεφάλαια της τράπεζας!
Με την αγορά αυτή η Εθνική θα αναγκαστεί να αυξήσει τα κεφάλαιά της και οι ξένοι μέτοχοι θα ξεπεράσουν το 50%, δηλ. η τράπεζα ιδιωτικο-ποιείται και περνάει στα χέρια ξένων. Πολλοί μιλούν για τον ύποπτο ρόλο που παίζει η Citibank στην όλη υπόθεση.
Με αυτό το ποσό θα μπορούσε η Εθνική να αγοράσει την Εμπορική (που πωλείται σε ξένους). Το ποσό αγοράς κρίνεται υπερβολικό για τη συγκεκριμένη τράπεζα. Υπάρχουν, όμως, και πολιτικά ζητήματα. Γιατί έγινε αυτή η επένδυση σε μια χώρα με τόσο ασταθή οικονομία; Δεν αποκτά η Τουρκία ένα επιπλέον μέσο εκβιασμού της Ελλάδας, αφού σε μια πιθανή κρίση οι Τούρκοι θα απειλούν ότι θα σηκώσουν τις καταθέσεις τους; Και, τελικά, πώς μπορεί η Ελλάδα να ισχυρίζεται πειστικά ότι απειλείται από την Τουρκία με τέτοια επένδυση;
Τα κατορθώματα της Εθνικής δε σταματούν εδώ. Μαζί με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του κ. Κόκκαλη ήταν μεγάλοι χορηγοί συνεδρίου που έγινε στα Σκόπια, στα διαφημηστικά φυλλάδια του οποίου το γειτονικό κράτος αποκαλούνταν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ούτε η τράπεζα ούτε η εταιρία θεώρησαν υποχρέωσή τους όχι να αποσύρουν τη χορηγία, αλλά ούτε καν να διαμαρτυρηθούν.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις
Όπως αναφέρει το «Παρόν» της 7/5/06, οι ελληνικές επιχειρήσεις που σήμερα μπορούν και στέκονται στο διεθνή ανταγωνισμό είναι μόλις 60-80. Όμως, πωλούνται συνεχώς σε ξένους, με ρυθμό 10-15 κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει ούτε μία ελληνική επιχείρηση τέτοιας κλίμακας.
Οι εργολάβοι του ανθελληνισμού
Τον Ανδρέα Πολιτάκη, «οραματιστή» της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης», δηλ. της μετατροπής της Ελλάδας σε δορυφόρο της Τουρκίας, τίμησαν τα γνωστά «άνθη» της δημόσιας ζωής: Κ. Μητσοτάκης, Λ. Κύρκος, Κ. Ζέππος (ο πρέσβης-ποίου;), Σ. Φυντανίδης (ο κολοσσός της δημοσιογραφίας-κατά δήλωσιν της συζύγου του, που περιφρονεί το «λαουτζίκο» της Ελλάδας κλπ.
Οι αργυρώνητες πένες αδημονούν
Υπάρχουν αξιόπιστα σημάδια, που οδηγούν σε συμπέρασμα επίθεσης ή όχι του Μπους και της λοιπής συμμορίας κατά του Ιράν. Είναι οι δημοσιογράφοι-παπαγάλοι, που επαγγέλλονται την προετοιμασία της κοινής γνώμης για εξωραϊσμό των γκανγκστερικών «ειρηνικών, δημοκρατικών, εκπολιτιστικών» επιδρομών.
Εδώ και δύο μήνες σε διάφορα έντυπα άρχισαν τις προειδοποιητικές βολές, τώρα όμως βρίσκονται σε στάση αδημονούσας προσμονής, μια που τα αφεντικά τους διστάζουν.
Στο αναμεταξύ θα τους προτείναμε να γράψουν για τα εκατομμύρια Πορτογάλων κλπ., που συρρέουν να τιμήσουν την 89η επέτειο της εμφάνισης της Παναγίας σε 3 παιδιά στη Φατίμα!!! Κι ακόμη, κατά συνειρμό, ας γράψουν για τους χιλιάδες βιασμούς παιδιών στις «πολιτισμένες» χώρες της Β. Ευρώπης, όπου μια αμερικάνικη επιδρομή, εκπολιτιστικού στόχου, βεβαίως, θα ήταν πολύ καλή ιδέα. Υπάρχουν κι εκεί πετρέλαια.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Η πολυπόθητη λοιπόν συναίνεση για την Παιδεία φαίνεται ότι αποτελεί πλέον πραγματικότητα σε επίπεδο κομμάτων. Οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου τάχθηκαν εκ νέου υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων στην τελευταία προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή. Συμφώνησαν δηλαδή στην παράκαμψη της ρητής συνταγματικής επιταγής. Επικαλούνται υποκριτικά την απώλεια συναλλάγματος (αλήθεια για το τεράστιο εμπορικό μας έλλειμμα γιατί δε γίνεται λόγος;), λες και τα έσοδα από τα εδώ παραρτήματα ξένων ιδρυμάτων παραμένουν στη χώρα μας και ενώ οι ίδιοι έχουν οδηγήσει στη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα και στη συνακόλουθη αφαίμαξη του οικογενειακού εισοδήματος.
Ισχυρίζονται ότι τα ιδρύματα αυτά θα συμβάλλουν σε μια πιο δυναμική οικονομία, καθώς θα καλύπτουν ταχύτατα ανάγκες για στελεχικό δυναμικό σε νέους αναπτυσσόμενους τομείς ( εννοούν π.χ. υψηλής τεχνολογίας;)και μάλιστα ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Αποσιωπούν όμως ότι αυτές οι ανάγκες θα καλύπτονται από λίγους, δηλαδή από αυτούς που θα έχουν να πληρώσουν, ενώ δε μας εξηγούν για ποιο λόγο μεγάλο μέρος του ήδη υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού υψηλότατης στάθμης αδυνατεί να απορροφηθεί από την αγορά εργασίας. Και βέβαια ποιος θα ελέγχει αυτά τα ιδρύματα, που φυσικά δε θα είναι εκπαιδευτικά αλλά εμπορικά, που θα βλέπουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και ανά πάσα στιγμή θα μπορούν να κλείσουν, αν δεν είναι κερδοφόρα, όπως απέδειξε και η πρόσφατη παύση της λειτουργίας του κολλεγίου Lavern στην Κηφισιά, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες φοιτητές; Καθαρό εμπόριο ελπίδας, με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του ιδιωτικού κεφαλαίου για πελατεία.
Χρυσώνουν το χάπι, ισχυριζόμενοι ότι αναφέρονται σε ιδρύματα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, αποπροσανατολίζοντας από το κυρίαρχο που θα είναι η καταβολή διδάκτρων. Και βέβαια, ποιος ιδιωτικός φορέας θα δεχθεί να επενδύσει χωρίς την προοπτική κέρδους, αυτό θα ήταν ενδιαφέρον να απαντηθεί. Όσο δε για κάποιους δημόσιους φορείς (π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση) που, όπως ισχυρίζονται, θα μπορούσαν να επενδύσουν, αυτό μόνο ως κακόγουστο αστείο ηχεί, δεδομένης της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης και της εκτεταμένης διαφθοράς τους.
Στο ίδιο πνεύμα και οι πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για εναρμόνιση με τις αποφάσεις της Μπολόνιας. Αυτό θα οδηγήσει στον κατακερματισμό των πτυχίων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάτι που θα δίνει τη δυνατότητα προσέγγισης των ανώτερων βαθμίδων μόνο στα παιδιά των λίγων εύπορων οικογενειών.
Οι εξελίξεις αυτές θα έχουν ως αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η διαδικασία εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Η Παιδεία θα αποκτά συνεχώς πιο έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, δεδομένης της συνεχούς απαξίωσης των δημόσιων πανεπιστημίων, αφού και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν σιωπηλώς συμφωνήσει στη συνεχή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στα Τ.Ε.Ι..
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Η θέση του ΑΣΚΕ για την «Αποκέντρωση και Περιφέρειες» έχει γραφεί στην «Ενημέρωση» (αρ. φ. 132, Ιανουάριος 2010), όταν ελέγετο ότι η νέα κυβέρνηση θα προχωρούσε στην αναδιάρθρωση των ΟΤΑ και, φυσικά, ισχύει ως έχει.
Επειδή, όμως, συζητείται (όταν γράφονται οι γραμμές αυτές) στη Βουλή και θα γίνει νόμος, ως φαίνεται, του κράτους (με ψήφους μόνο του ΠΑΣΟΚ), κρίθηκε σκόπιμο να προσθέσουμε λίγα λόγια, τώρα μάλιστα που η κυβέρνηση της οικογένειας (family) Παπανδρέου έχει πλέον πλήρως αποκαλυφθεί.
Η αποκέντρωση, γενικά, όπως έχουμε κατ επανάληψη υποστηρίξει, είναι πορεία προοδευτική για πολλούς λόγους. Και τα καλύτερα, όμως, σχέδια εξαρτούν την εφαρμογή τους από τις περιστάσεις και κρίνονται ως προς τις προθέσεις και τα αποτελέσματα από αυτούς που τα προωθούν.
Έτσι, αποκέντρωση σήμερα, από μια τέτοια κυβέρνηση και τέτοιο, κατοχικό, πρωθυπουργό εκ προοιμίου μόνο κινδύνους εγκυμονεί και μόνο προς πληρέστερη Δημοκρατία και
ανάπτυξη(!) δεν οδηγεί. Αντίθετα οδηγεί σε συγκεντρωτικές διοικήσεις, που κατ ευφημισμό αποκαλούνται Αυτοδιοίκηση, όλο και πιο μακριά από τους πολίτες. Και δε χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ ποιοι κίνδυνοι, ιδίως στην περιφέρεια, μας απειλούν από τη Νέα Τάξη των ΗΠΑ και Ε,Ε, ούτε να σκιαγραφήσουμε το ποιόν και τους στόχους της νέας «κυβέρνησης». Θα αρκεστούμε μόνο σε μερικά αποσπάσματα της «εισηγητικής έκθεσης» και σε κάποια άρθρα του νομοσχεδίου, που αρκούν να καταδείξουν περί τίνος πρόκειται.
«Η Νέα Αρχικτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης»- «Καλλικράτης»
«Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την πολύπλευρη κρίση ως ευκαιρία για μια νέα κ.λπ.», μας λέει ο υπουργός. Ώστε, έτσι, λοιπόν. Η «πολύπλευρη κρίση» εκλαμβάνεται ως ευκαιρία για την προώθηση των στόχων του κατοχικού πρωθυπουργού!! Το ίδιο ακριβώς διατυμπανίζουν οι ΗΠΑ και Ε.Ε. προς τους επιθετικούς γείτονές μας, ότι δηλ. τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία να «λύσουν» τα προβλήματά τους με τη χώρα μας
Η «εισηγητική έκθεση» του νομοσχεδίου, μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία της αναφέρεται συνεχώς στην προσήλωσή της στον πολίτη, στη διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, στην προσέγγισή του προς τις εξουσίες κ.λπ., όμως ομολογείται(!) ότι: «2 (είναι) οι πρωταρχικοί στόχοι της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, δηλ. η ενθάρρυνση της συμμετοχής στην ευρωπαϊκή διαδικασία και η ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της κοινοτικής δράσης. Γι αυτό το σχέδιο νόμου προβλέπει και για τους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης τη δυνατότητα συμμετοχής σε ευρωπαϊκούς ομίλους εδαφικής συνεργασίας»!! Ομολογείται έτσι, ορθά κοφτά, ότι οι «πρωταρχικοί στόχοι» του Καλλικράτη είναι
η ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της κοινοτικής δράσης, δηλ. της Ε.Ε., που στόχο της έχει τη διάλυση των εθνών-κρατών και την κατίσχυση της Νέας Τάξης.
Και παρακάτω: « Η δευτεροβάθμια διοίκηση στα όρια των νομών (που καταργούνται) αποδείχθηκε ότι δυσκολεύει την αποτελεσματικότερη συμμετοχή στα ευρωπαϊκά όργανα, όπως στην Επιτροπή Περιφερειών»(!!) κι έτσι τώρα τη
διευκολύνει, με πλήρη παράκαμψη του κράτους
Οι αρμοδιότητες των 3 βαθμών Αυτοδιοίκησης είναι έτσι διατυπωμένες ώστε: «Ο Καλλικράτης στοχεύει στην αντιμετώπιση προβλημάτων επικαλύψεων αρμοδιοτήτων, τις αντιφατικές και αντικρουόμενες αποφάσεις κ.λπ.» και γι αυτό (λέει παρακάτω) «οι σχέσεις (Διοίκησης, Περιφέρειας, Δήμων) που καθιερώνονται δεν έχουν ιεραρχικό αλλά συνεργατικό και συμπληρωματικό χαρακτήρα». Πλήρες μπάχαλο, δηλαδή, που θα γίνεται εντονότερο με την προσθήκη και της επικαλούμενης «Επικουρότητας», δηλ. της εμπλοκής άλλων αρχών, όποτε το κρίνουν αναγκαίο.
Ομολογείται ταπεινόφρονα για το (δικό τους!) «Καποδίστρια» ότι «η Πολιτεία δε στήριξε ουσιαστικά τους νέους (τότε) ΟΤΑ [
], με αποτέλεσμα το κάθε βήμα να μένει μετέωρο», ενώ τώρα, προφανώς, θα στηρίξει η «Πολιτεία» το «κάθε βήμα» του Καλλικράτη
Δε χρειάζεται να σχολιασθούν αστειότητες του τύπου «προηγήθηκε ευρύτατη διαβούλευση, με αποτέλεσμα να υπάρχει και ευρύτατη σύμπνοια»(!), την ώρα που είναι ανάστατη ολόκληρη η χώρα διαμαρτυρόμενη ή «συνοδεύεται με την ενίσχυση της υπόστασης του χωριού και της γειτονιάς ως ζωντανών κυττάρων της τοπικής κοινωνίας»(!!), όταν καταργούνται οι παλιές Κοινότητες και οι Δήμοι και οι κάτοικοι των χωριών και των πόλεων πρέπει να καταφεύγουν στις πρωτεύουσες των (γιγαντωμένων ) Δήμων και Περιφερειών και για τις πιο ασήμαντες υποθέσεις τους.
Εξοικονόμηση πόρων ή
Μετά τα πολλά ηχηρά περί δημοκρατίας πολίτη, ανάπτυξης κ.λπ. ομολογεί ταπεινά(;) ότι « Η Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης της Αποκεντρωμένης Διοίκησης αποσκοπεί στην εξοικονόμηση πόρων»(!). Έτσι αποσαφηνίζεται γιατί θεωρεί η «κυβέρνηση» την «πολύπλευρη κρίση» ως ευκαιρία. Με το δέλεαρ της «εξοικονόμησης πόρων» ελπίζει να περάσει ανώδυνα τους πραγματικούς στόχους της, χωρίς, φυσικά, να εξοικονομηθούν πόροι
(το αντίθετο, μάλιστα).
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι στόχοι του «Καλλικράτη»;
Δε χρειάζεται λεπτομερής ανάγνωση των 300 περ. άρθρων του νέου νόμου. Μια απλή ματιά αρκεί για να καταφανούν οι πραγματικές στοχεύσεις.
-Απομάκρυνση του πολίτη από τη συμμετοχή στην παραδοσιακά ελληνική κοινότητα και είσοδο των διάφορων ΜΚΟ (κοινωνία των πολιτών), που θα εκτελούν πειθήνια τις εντολές των χρηματοδοτών τους
-Εγκατάλειψη των χωριών από τους απολυμένους (ευελπιστούν στις 150.000) των ΟΤΑ και των δημοτικών επιχειρήσεων και την κατάληψή τους από τους μετανάστες
-Ιδιωτικοποίηση Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας (που ανατίθεται στους Δήμους) και αυτόνομα προγράμματα σπουδών ανά Περιφέρεια, για θρίαμβο των διαφόρων Ρεπούσηδων.
-’νοιγμα των αυτόνομων Περιφερειών σε ξένους (και γείτονες;) παρόχους και δανειστές (θα μπορούν να δανείζονται ελεύθερα
) με υποσχέσεις για «χρυσά κουτάλια» και διευκόλυνση έτσι μελλοντικών εκβιασμών και αποσπάσεων, με την κατάλληλη προπαγάνδα και υποδαύλιση τοπικών διαφορών. Οι κίνδυνοι για Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, Κρήτη είναι ήδη εμφανείς.
-Και, βραχυπρόθεσμα, με την κατάλληλη κοπτορραπτική στα όρια των Δήμων να κερδίσουν τις Δημοτικές Εκλογές και αργότερα, αν περάσουν το νέο εκλογικό νόμο, τις μονοεδρικές βουλευτικές.Όνειρα όλα αυτά
Κατηγορία
Φύλλο 134 Ιουνίου 2010
Στα τελευταία 30 χρόνια ένας τεράστιος πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγα εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο, την τελευταία 10ετία ο αριθμός των φυσικών προσώπων με περιουσία μεγαλύτερη από 1 εκατομμύριο δολάρια αυξήθηκε από 4,5 σε 8,7 εκατομμύρια και η συνολική τους περιουσία από 16,6 τρισ. δολάρια σε 33,3 και υπολογίζονται να φτάσει τα 44,6 τρισ. δολάρια το 2010.
Έτσι οι «έχοντες και κατέχοντες» το 1980 συγκέντρωναν συνολική περιουσία το 109% του ετήσιου ακαθάριστου προϊόντος του έτους αυτού ολόκληρου του κόσμου, που έγινε το 1995 218% και το 2005 ανέβηκε στο 303%! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση και ανεξέλεγκτος - αδίστακτος καπιταλισμός.
Στον αντίποδα, στα τελευταία 30 χρόνια, σύμφωνα με την έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, το μερίδιο των μισθών στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, έχει μειωθεί κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες στις ΗΠΑ και 13 ποσοστιαίες μονάδες στις 15 χώρες της Ε.Ε., της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Έτσι πίσω από το «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εκφράζεται η δυσφορία για ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε., την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, την υψηλή ανεργία και τη χαμηλή ανάπτυξη, για το δημοκρατικό έλλειμμα και την απροθυμία την ηγετών της Ε.Ε. για πολιτική χειραφέτηση από τις ΗΠΑ. Όλοι αρχίζουν να κατανοούν ότι τελικά Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ευημερία των κεφαλαιούχων και φτώχεια των εργαζομένων.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Το πιο καταστροφικό χτύπημα στην ελπίδα για ελευθερία είναι να αλληλοσκοτώνονται εκείνοι που πάλεψαν γι αυτήν. Ο Δ. Σολωμός στον ύμνο στην ελευθερία λέει ότι «έθνη που μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθερία», για να τονίσει την τραγική πλευρά της διχόνοιας. Τι είναι τελικά αυτό που βλέπουμε στην Παλαιστίνη, στην λωρίδα της Γάζας;
Ο ρόλος ΗΠΑ και Ισραήλ
Σημαντικό ή μάλλον καθοριστικό ρόλο στον παλαιστινιακό εμφύλιο παίζουν το Ισραήλ και η Δύση. Αυτό τόνισε στη μυστική έκθεση-βόμβα, ο απερχόμενος ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, Αλβάρο ντε Σότο. Επέρριψε ευθύνες σε ΗΠΑ και Ισραήλ, που επιβάλλοντας εμπάργκο στους Παλαιστίνιους μετά τη νίκη της Χαμάς, τιμώρησαν ένα λαό υπό κατοχή, γιατί ελεύθερα και αβίαστα εξέλεξε μια κυβέρνηση, μη αρεστή σ αυτούς. Τόνισε ρητά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξώθησαν τη Χαμάς και τη Φατάχ στη σύγκρουση, αναφέροντας ότι ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης υποδέχτηκε τις ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ δυο οργανώσεων με το σχόλιο: «Μου αρέσει αυτή η βία». Εξάλλου ο βρετανικός Economist απεκάλυψε ότι οι Αμερικανοί δαπάνησαν τελευταία 59 εκατομμύρια δολάρια, για εξοπλισμό και εκπαίδευση της προεδρικής φρουράς του Αμπάς, με αποστολή την εξόντωση του ενόπλου τμήματος της Χαμάς.
Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς και ο ισχυρός άνδρας της Φατάχ Μοχάμεντ Νταχλάν, που έχει τη στήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ, άσκησαν πιέσεις στη Χαμάς ν αναγνωρίσει το Ισραήλ. Οι οπαδοί της Χαμάς αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της Φατάχ απέρριψαν ασυζητητί αυτή την ξεκάθαρα κατευθυνόμενη πρόταση, που επιχειρεί την πλήρη κατάργηση των δημοκρατικών κανόνων, την επιβολή μιας έξωθεν αρεστής ολιγαρχίας σε μια διχασμένη κοινωνία, σ έναν εξουθενωμένο λαό. Έτσι φτάσαμε στον αλληλοσπαραγμό των Παλαιστινίων.
Η ενότητα προϋπόθεση για την απελευθέρωση
Η τακτική του διαίρει και βασίλευε δεν είναι καινούργια. Την έχει ζήσει και ο ελληνικός λαός μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου από τους φίλους μας ’γγλους και Αμερικάνους, με τη σύμπραξη της τότε ΕΣΣΔ. Κάθε τέτοια σύγκρουση αφήνει πληγές που δύσκολα κλείνουν. Οι Παλαιστίνιοι έχουν μακρά ιστορική παράδοση αγώνων. Κάθε γενιά έπρεπε να τα βάλει με τους Βρετανούς αποικιοκράτες, τους δυτικόδουλους ’ραβες, τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους. Μπορούν και τώρα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν ειρηνικά στη δική τους πατρίδα, ελεύθεροι και χωρίς ξένες επιρροές.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Πέρασε ο Δεκέμβριος, απώτατο, όπως έλεγαν, όριο για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και οι ΗΠΑ και (διστακτικότερα) οι χώρες της Ε.Ε. δεν πέτυχαν ακόμη τους στόχους τους, δηλαδή και την επίσημη κατοχή του τμήματος αυτού της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας.
Η Γιουγκοσλαβία, τεχνητό ίσως δημιούργημα μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και τη διάλυση της αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας της Βιέννης, επανιδρύεται με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου (υπό τον Τίτο τώρα).
Όμως, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και τη φαινόμενη κυριαρχία των ΗΠΑ με την ευρωπαϊκή ουρά της, επιχειρήθηκε η διάλυσή της. «Ανεξάρτητα» κράτη πλέον η Σλοβενία, η Κροατία, τα Σκόπια, που (χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση της Ελλάδας, Μητσοτάκης γαρ) επιχείρησαν την πρόκληση της ψευδωνυμίας τους, η Σερβία και, μετά τον εμφύλιο στη Βοσνία, το ερμαφρόδιτο κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ακολούθησε η αμερικανοευρωπαϊκή επίθεση κατά της Σερβίας, ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με αποτέλεσμα εμφύλιο στο Κόσοβο και γενοκτονία των Σέρβων, δυτικόφιλες κυβερνήσεις στην καθημαγμένη Σερβία και υποκίνηση σε
ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου. Έμενε, όμως, το Κόσοβο!
Το Κόσοβο ήταν πρόβλημα. Δεν ήταν αυτόνομη δημοκρατία, όπως τα άλλα τμήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά ημιαυτόνομη σερβική επαρχία. Και τούτο, γιατί ναι μεν είχε αλβανόφωνους σε πλειονότητα κατοίκους, που είχαν ακολουθήσει τους Οθωμανούς στην προέλασή τους προς Βορρά το 16ο αιώνα και καταλάμβαναν εδάφη των καταδιωκόμενων Σέρβων, όμως το Κόσοβο ήταν το λίκνο, το εθνικό κέντρο των Σέρβων για τουλάχιστον 9 αιώνες μέχρι τότε, όπου επέστρεφαν σταδιακά και ενίσχυαν όσους είχαν παραμείνει, όταν οι Τούρκοι, πλέον, εκδιώχθηκαν από τα Βαλκάνια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913).
Ήταν λογικά (και ιστορικά), λοιπόν, αναμενόμενο οι Σέρβοι (όλοι πλέον, ακόμη και οι δυτικόφιλοι) να αρνούνται να εγκαταλείψουν το εθνικό τους λίκνο, προ των υποκινούμενων από τους Αμερικανοευρωπαίους αλβανόφωνων επήλυδων. Οι ΗΠΑ (και η Ε.Ε.) επιμένουν προκλητικά στην αντισερβική υστερία τους, όμως οι Σέρβοι αρνούνται, με τη συμπαράσταση της Ρωσίας, που τώρα πια δεν αναγνωρίζει για κοσμοκράτορες τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες.
Απειλούν με μονομερή ανεξαρτησία οι Αλβανοί Κοσοβάροι και οι προστάτες τους. Απαντούν με απειλές η Σερβία και αμετακίνητη θέση η Ρωσία. Η Ελλάδα, ως συνήθως, σιωπά, αντί να στηρίξει, όπως σχεδόν σύμπας ο ελληνικός λαός, τους φίλους Σέρβους. Διστάζει ο Καραμανλής, βυσσοδομεί η Ντόρα. Τα γνωστά. Εάν, όμως, ο μη γένοιτο, πετύχουν το στόχο τους οι αυτοαποκαλούμενοι
κοσμοκράτορες, πολλά δεινά μας αναμένουν και ίσως περισσότερα τους ίδιους τους υποκινητές, αφού ανοίγει ο ασκός του Αιόλου
Κατηγορία
Φύλλο 120 Ιανουαρίου 2008
Με υποκίνηση και πάσης φύσεως υποστήριξη των ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων της Βενεζουέλας επεχείρησε πραξικόπημα και απομάκρυνε τον εκλεγμένο αριστερό Πρόεδρο Τσάβες, μη αρεστό στις ΗΠΑ, τη Δεξιά και την
συνδικαλιστική ηγεσία της Χώρας. Για να προλάβουν λαϊκές αντιδράσεις, ανήγγειλαν ότι ο Τσάβες παραιτήθηκε! ’ρκεσε όμως η δήλωσή του σε κάποιο
στρατιώτη (εκεί που τον είχαν θέσει σε περιορισμό) ότι ποτέ δεν παραιτήθηκε, για να ανατραπεί η ανατροπή του με λαϊκές κινητοποιήσεις και άρνηση μεγάλου μέρους του στρατού να στηρίξει την εκτροπή.
Μεγάλη η απογοήτευση στις ΗΠΑ και ενθουσιασμός στους ανά τη γη λαούς.
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο εκλογών η κυβέρνηση της Ν.Δ. κάνει χρήση της περιόδου χάριτος, που ήξερε ότι θα της δοθεί εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων. Στο εσωτερικό μέτωπο κωλυσιεργεί, αποφεύγοντας να θίξει τα οξύτατα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, ενώ στα εξωτερικά επικρατεί ανησυχία, καθώς δεν έχει διευκρινίσει πλήρως τις προθέσεις της. Σ' αυτό διευκολύνεται από τα σημάδια διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και μεγάλου τμήματος της αριστεράς. Έτσι εύλογα οι πολίτες διαισθάνονται ότι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται να λύσουν τα προβλήματα τους και ότι ούτε καν θα τα συζητήσουν στην προεκλογική περίοδο.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αναγκαία οικονομική απογραφή ως άλλοθι για νέα λιτότητα. Η επιχειρούμενη επανεξέταση αμαρτωλών υποθέσεων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι θα οδηγήσει τελικά στη συγκάλυψη των υπευθύνων. Οι συμβασιούχοι, ενώ προεκλογικά υπολογίστηκαν σε 250.000, με το Π.Δ. μειώνονται στο ελάχιστο. Οι κοινωνικές παροχές μεταφέρονται εν ευθέτω χρόνω και οι υπουργοί άρχισαν να ψελλίζουν για νέους φόρους. Ο ανταγωνισμός καλά κρατεί, προς όφελος των κερδοσκόπων και σε βάρος του λαού, με την κυβέρνηση να απορρίπτει τα πλαφόν, «διότι στρεβλώνουν την αγορά» και να στοχεύει και στην κατάργηση των αγορανομικών διατάξεων. Ακόμη και όταν παίρνει πρωτοβουλίες, πχ. πανωτόκια, δείχνει ότι δεν έχει διάθεση να λύσει τα προβλήματα.
Ως δικαιολογία προβάλλονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες, την ανάληψη των οποίων είχε ζητήσει και η Ν.Δ.. Όταν ο ελληνικός λαός αρχίσει να υφίσταται τις οικονομικές συνέπειες των Αγώνων, συμπληρωματικά με τις συνέπειες της άλλης «επιτυχίας», της ΟΝΕ, θα είναι αργά. Εκτός αυτών, «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», η κυβέρνηση έθεσε τη χώρα υπό τον έλεγχο του NATO. Τα νησιά μας του Αιγαίου θα προστατεύονται από τουρκικά αεροπλάνα και πλοία!!
Στο Κυπριακό η κυβέρνηση της Ν.Δ. κράτησε μια γραμμή άμυνας. Αν και δέχτηκε το σχέδιο Ανάν, δεν αποδέχτηκε την τετραμερή στη Λουκέρνη και δεν εξεβίασε τους Ελληνοκύπριους. Κατά την επίσκεψη Ερτογάν, όμως, έδειξε ένα πολύ κακό πρόσωπο, όπως γράφουμε σε άλλο άρθρο. Στο εκκλησιαστικό κράτησε γενικά σωστή στάση.
Διάλυση στο ΠΑΣΟΚ
Στο ΠΑΣΟΚ ούτε το Ε.Γ. δε λειτουργεί. Ο Γιωργάκης προσπαθεί να παρακάμψει οποιοδήποτε μηχανισμό ή οργανωμένη ομάδα, δίνοντας μάχη κατά της, έστω τυπικής, εσωκομματικής δημοκρατίας. Η αναμενόμενη δεύτερη εκλογική ήττα θα επιφέρει περισσότερη γκρίνια, γιατί τα στελέχη δεν αντέχουν μακριά από την εξουσία, που ήταν ο συνεκτικός τους ιστός. Οι προσωπικές φιλοδοξίες έρχονται στην επιφάνεια, με πρώτες του υπερφίαλου Βενιζέλου. Οι διασπαστικές τάσεις εκδηλώνονται από εντελώς αναξιόπιστα πρόσωπα (Κατσανέβας, Αρσένης κλπ.) και γι' αυτό δεν ανησυχούν την ηγετική ομάδα.
Πάντως, έστω και διαλυμένο, το ΠΑΣΟΚ έδειξε το πρόσωπο του και με την προκλητική υποστήριξη του αγγλοαμερικανικού σχεδίου Ανάν για την Κύπρο και με την υποστήριξη της αμερικανοτουρκικής στρατηγικής στο εκκλησιαστικό.
Η αριστερά
Ο ΣΥΝ, ενώ έχει ως σημαία του τις δημοκρατικές διαδικασίες και την κομματική ανιδιοτέλεια, εκμεταλλεύτηκε τις συνεργαζόμενες μ' αυτόν δυνάμεις, κατάφερε οριακά να μπει στη Βουλή, με όλους τους βουλευτές δικούς του, και τώρα κατεβαίνει στις ευρωεκλογές μόνος του. Η στάση της πλειοψηφίας του ΣΥΝ στο σχέδιο Ανάν ήταν η χειρότερη όλων. Ζήτησε αναβολή, όπως το ΑΚΕΛ, που, αν απορριπτόταν, δήλωσε ότι υποστηρίζει το ΝΑΙ. Τότε ποια ήταν η διαπραγματευτική αξία του αιτήματος για αναβολή; Το χειρότερο είναι ότι ο πρόεδρος του δήλωσε ότι το κόμμα του θα πάρει θέση με «ευρωπαϊκά κριτήρια»!! Και πότε θα πάρει με ελληνικά, όταν στο Κυπριακό είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα ταυτίζονται με τα αμερικανοτουρκικά;
Η ευάριθμη αριστερή μειοψηφία του ΣΥΝ κάνει γνωστές τις θέσεις της μόνο στο στενό κύκλο των πολιτικοποιημένων της αριστεράς, γι' αυτό πρακτικά το αποτέλεσμα της ύπαρξης και της δράσης της είναι να δίνει τη δυνατότητα στην πλειοψηφία να υπηρετεί το σύστημα.
Το ΚΚΕ κράτησε συνεπή θέση στο σχέδιο Ανάν και στα άλλα ζητήματα και γι' αυτό αναμένεται να ενισχυθεί στις ευρωεκλογές. Δυστυχώς, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει όλα τα θέματα μέσα από μια καθαρά κομματική λογική, να αρνείται να λειτουργήσει με όρους μαζικού κινήματος, γι' αυτό δε συμβάλλει στην επίλυση των σο|ϊαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, .απλώς τα εκμεταλλεύεται, για να αποκομίσει κομματικά οφέλη. Το αδιέξοδο επιδεινώνεται από το γεγονός ότι δε διαφοροποιείται ιδεολογικά από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», που είναι τώρα και τυπικά ανύπαρκτος.
Σημαντική εξέλιξη ασφαλώς αποτελεί η πραξικοπηματική διάλυση του ΔΗΚΚΙ από τον ίδιο του τον πρόεδρο Δ. Τσοβόλα. Γιατί τότε διαμαρτυρόταν ότι κάποιοι άλλοι (το ΠΑΣΟΚ) προσπαθούσαν να το διαλύσουν; Πόσο τήρησε την υπόσχεση του ότι, και μετά τη διάλυση του ΔΗΚΚΙ, θα είναι παρών στους αγώνες, αφού έλαμψε δια της απουσίας του στη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος στην Κύπρο;
Αυτή η κατάσταση στην αριστερά απογοητεύει πολύ κόσμο από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και οδηγεί μέρος αυτών στην ακροδεξιά. Στην Ελλάδα έχουμε επείγουσα ανάγκη από την επικράτηση μιας άλλης πολιτικής, που θα δίνει μια καλύτερη προοπτική για τον τόπο και θα εκφράζεται από πολιτικές δυνάμεις που το μοναδικό τους μέλημα να είναι το συμφέρον του ελληνικού λαού (μεταξύ αυτών, πιστεύουμε, και το ΑΣΚΕ). Οι ευρωεκλογές είναι μια ευκαιρία να γίνει ένα βήμα.
Κατηγορία
Φύλλο 98 Μαΐου 2004
Οι ξένοι αποτελούν ήδη πάνω από το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας κι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού. Η παρουσία τους θέτει πολλά και πολύπλοκα ζητήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και ιδεολογικά, στα οποία ο καθένας οφείλει να πάρει θέση.
Α. Γενική τοποθέτηση
Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει συνεχώς τον άνθρωπο από τότε που εμφανίστηκε στη Γη. Όμως τα τελευταία 10-20 χρόνια, αυτά που συνηθίσαμε να λέμε χρόνια της παγκοσμιοποίησης, παρατηρείται μια έξαρση του φαινομένου και παγκόσμια και στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία που παραθέτουν όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι, στα χρόνια αυτά παρατηρείται μια τρομακτική μεταφορά πλούτου από τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου προς τις ΗΠΑ (κυρίως) και την Ε.Ε. Οι άνθρωποι δε μπορούν πια να ζήσουν στον τόπο τους και μεταναστεύουν στη Δύση. Το φαινόμενο ενισχύεται από την ύπαρξη αυταρχικών καθεστώτων και κορυφώνεται με την ιστορική αποτυχία και κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατ. Ευρώπης. Οι πολιτικές ηγεσίες που προέκυψαν στις χώρες αυτές πέφτουν στην αγκαλιά της Δύσης και οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους στην εξαθλίωση.
Η Ε.Ε. (και η ελληνική κυβέρνηση) ενεθάρρυναν τη μετανάστευση για τους εξής λόγους:
- Αναπλήρωσαν την έλλειψη εργατικού δυναμικού, που προκαλεί η γήρανση και η παρακμή των κοινωνιών τους
- Κράτησαν χαμηλά τα μεροκάματα και των ξένων και των ντόπιων εργαζομένων (στην Ελλάδα προς μεγάλο όφελος των εργολάβων των "Μεγάλων Έργων"), κρατώντας χαμηλά και τον πληθωρισμό, στόχος που τίθεται μετά μανίας στην οικονομική πολιτική της Ε.Ε. (για την Ελλάδα αποτελούσε και κριτήριο για την ένταξη στην ΟΝΕ). Σημειώνουμε ότι από τα χαμηλά μεροκάματα προκύπτουν υπερκέρδη που τοποθετούνται στις τράπεζες της Ελβετίας και δεν επενδύονται στην Ελλάδα. Συγχρόνως διευκολύνονται τα κυκλώματα του υποκόσμου, που η εξουσία τα ανέχεται, αν δε διαπλέκεται μαζί τους, κυρίως τα κυκλώματα της πορνείας. Υπολογίζεται ότι σήμερα στην Ελλάδα ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες 80.000 πόρνες από την Αν. Ευρώπη, που "γερνάνε" μετά 4-5 χρόνια και τις οποίες έχουν "επισκεφθεί" 1.500.000 Έλληνες πολίτες!
Όμως, έτσι όπως λειτουργεί η ΕΕ, το φαινόμενο πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στις κοινωνίες της. Αιματηρές συγκρούσεις σε 3 πόλεις της Αγγλίας μεταξύ Νοτιοασιατών και Βρετανών, σοβαρά επεισόδια στο φιλικό (!) ποδοσφαιρικό αγώνα Γαλλίας Αλγερίας, δολοφονικές επιθέσεις ναζιστών κατά Τούρκων και Κούρδων στη Γερμανία.
Η ακροδεξιά, δημιούργημα της ΕΕ, για να αποτελεί τη βολική αντιπολίτευση, αφού μειώνει τις κοινωνικές εντάσεις, έφτασε να συμμετέχει σε κυβερνήσεις, όπου δεν είναι καθόλου εξυπηρετική, γιατί αυξάνει τις εντάσεις, π.χ. στην Ιταλία μετά πάρα πολλά χρόνια οι εργαζόμενοι ξανακατέβηκαν στους δρόμους. Έτσι η ΕΕ, με τα αργά αντανακλαστικά της, αποφάσισε στη σύνοδο της Σεβίλης να περιορίσει το φαινόμενο, οργανώνοντας ειδική συνοριακή αστυνομία.
Και στο ζήτημα της μετανάστευσης είναι φανερή η υποκρισία της Δύσης, που ορκίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοδιορίζεται ως ο εγγυητής των δικαιωμάτων αυτών σ' όλη τη Γη (για να δικαιολογεί τις ιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις), την ίδια στιγμή που η ίδια με την πολιτική της εξαθλιώνει τους ανθρώπους. Στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (10/12/1948) αναφέρεται ως ανθρώπινο δικαίωμα "η ελευθερία στην έκφραση και την πίστη, η ελευθερία από το φόβο και τη στέρηση για όλα τα ανθρώπινα όντα". Πόσο σέβονται το δικαίωμα αυτό η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση και οι Ευρωπαίοι ουραγοί της; Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που ιδρύθηκε το 1950 ξοδεύει για τη "φιλανθρωπία της" ένα ελάχιστο μέρος από τα κέρδη που αποκομίζει η Δύση από την εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου.
Όποιος, λοιπόν, ειλικρινώς αγωνιά για τη μετανάστευση και του μετανάστες πρέπει πρώτ' απ' όλα να διαχωρίσει τη θέση του από τους "μονόδρομους" της παγκοσμιοποίησης και του ευρωπαϊσμού και να αγωνιστεί για την άμβλυνση των διακρατικών και ενδοκρατικών ανισοτήτων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνον αν απαλλαγούν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου από την ξένη εξάρτηση, θα μπορέσουν να αναπτυχθούν οικονομικά κι έτσι, όχι μόνο να σταματήσει η μετανάστευση, αλλά και να επιστρέψουν στις χώρες τους όσοι μετανάστες το επιθυμούν.
Β. Μετανάστευση στη Δ. Ευρώπη και στην Ελλάδα
Πρέπει να αντιδιαστείλουμε τη (φυσιολογική, ιστορικά "φυσική") μετανάστευση στη Δ. Ευρώπη από την (ιστορικά "αφύσικη") μετανάστευση στη χώρα μας.
Αποτελεί γενικό ιστορικό φαινόμενο περιοχές υπεραναπτυγμένες να προσελκύουν μετανάστες από τις γειτονικές (και πιο απομακρυσμένες, αν υπάρχει πληροφόρηση και δυνατότητα μετακίνησης, όπως σήμερα) στη φάση της κοινωνικής παρακμής τους. Αυτό έγινε π.χ. 3 φορές στην περιοχή της Αρχαίας Μεσοποταμίας, στο τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στη σημερινή Δυτική Ευρώπη. Όσο αυξάνει η ανάπτυξη, όσο τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά πολλαπλασιάζονται, τόσο η κοινωνική ζωή σιγά σιγά μετατρέπεται σε ιδιωτική αναζήτηση της άνεσης, της εκζήτησης και κανείς δε δέχεται να ασκήσει τις "κατώτερες" κοινωνικές λειτουργίες. Αυτές ασκούνται από εισαγόμενους από την περιφέρεια εργάτες, οι οποίοι με τον καιρό πολλαπλασιάζονται, ως επήλυδες πλέον, ελκόμενοι από τη λάμψη (που ενδεχομένως είναι φαντασιακή) του πλούτου και του "πολιτισμού" και προοδευτικά ανεβαίνουν στην κοινωνική κλίμακα στην αρχή εργάτες, μετά υπάλληλοι, στρατιώτες και στη συνέχεια "διευθυντές"), μέχρι που καταλύουν τελικά το προηγούμενο καθεστώς και ιδρύουν νέο, "δικό" τους.
Αυτό σε γενικές γραμμές ισχύει για τη Δυτ. Ευρώπη. Επί τρεις, τουλάχιστο, αιώνες υπήρξε το πιο ανεπτυγμένο τμήμα του πλανήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σιγά σιγά κατακλύστηκε από τους λιγότερο ανεπτυγμένους "γείτονες" (αρχικά από τις αποικίες, τώρα έρχονται από όλες τις καθυστερημένες χώρες, λόγω και των νέων ευνοϊκών συνθηκών μετακίνησης, έστω κι αν τώρα η λάμψη είναι μόνο φαντασιακή
).
Είναι, λοιπόν, η μετανάστευση στη Δυτ. Ευρώπη ιστορικά κατανοητή και "φυσική". Συντρέχουν όμως οι ίδιες προϋποθέσεις και τα ίδια αίτια για τη χώρα μας; Εδώ πρόκειται για παρεξήγηση του φαινομένου.
Με την ένταξή μας στην ΕΟΚ δώσαμε την εντύπωση στους άλλους ότι αποτελούμε Ευρώπη, άρα μέρος του οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου! Από την άλλη, με τον εισαγόμενο τρόπο ζωής και τα εισαγόμενα πρότυπα (και τα δάνεια!), αποκτήσαμε αντίληψη τρόπου ζωής δυσανάλογου προς την υλική και πολιτιστική παραγωγή μας. Δεν περάσαμε από το, δημιουργικό, στάδιο παραγωγικής ακμής, αλλά κατ' ευθείαν στο στάδιο της παρακμιακής αντίληψης της κατανάλωσης, της άνεσης (χωρίς να παράγουμε, καταναλώνουμε) και ήδη κινδυνεύουμε να γηράσουμε, πληθυσμιακά, κοινωνικά και ατομικά, πριν να ενηλικιωθούμε, πολύ περισσότερο να ανδρωθούμε. Γι' αυτό το φαινόμενο της μετανάστευσης στη χώρα μας είναι ιστορικά "αφύσικο" και η άκριτη αποδοχή της δεν είναι κοινωνικά φυσιολογική.
Γ. Μερικές αρχές για μια
Μεταναστευτική πολιτική
Μεταναστευτική πολιτική
Με την προηγούμενη γενική τοποθέτηση φυσικά δεν εξαντλούμε το ζήτημα. Μετανάστες καλώς ή κακώς υπάρχουν στην Ελλάδα και ο καθένας οφείλει να πάρει θέση.
Πριν διατυπώσουμε τη δική μας θέση θέλουμε να σχολιάσουμε δύο ακραίες απόψεις, που κυκλοφορούν ευρέως, αλλά χωρίς μεγάλη πρακτική σημασία.
-
Η ακροδεξιά κραυγάζει "έξω οι ξένοι", δηλ. προτείνει να διώξουμε όσους ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα και όσους αποτολμήσουν από δω και πέρα να έρθουν να τους πετάξουμε στη θάλασσα (όπως έκαναν οι Ιταλοί του κ. Ντ' Αλέμα με το πλοίο από την Αλβανία, που έπνιξαν δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και παιδιά).Η θέση αυτή θα είναι πάντα περιθωριακή, γιατί δεν κολλάει με τον πολιτισμό μας, που δε δέχεται το ρατσισμό, παρότι τα ΜΜΕ προσφέρουν βήμα στους διάφορους ακροδεξιούς να την υποστηρίξουν και παρότι η πολύ μεγάλη ανεργία (4% πριν μπούμε στην ΕΟΚ, 12% σήμερα και 35% στη νεολαία) δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς στους εργαζόμενους. Απόδειξη ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες δε διστάζουν να χρησιμοποιούν ξένους εργαζόμενους, παρότι αρκετοί αναπτύσσουν νοοτροπία αφέντη και προσφέρουν πολύ χαμηλά μεροκάματα.Είναι χαρακτηριστική η στάση των νησιωτών μας, που μόλις αποβιβαστούν οι ξένοι από τα δουλεμπορικά, συνήθως σε άθλια κατάσταση, σπεύδουν σύσσωμοι να τους προσφέρουν τροφή, ρουχισμό, στοργή και προστασία. Επίσης στα σχολεία όλοι σχεδόν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί, χωρίς καμμία υπόδειξη από κανέναν και αναπληρώνοντας τα κενά της πολιτείας, συμπεριφέρονται άψογα στα ξένα παιδιά, που δεν αισθάνονται μειονεκτικά ή διαφορετικά από τα ελληνόπουλα.
-
Οι υπερπροοδευτικοί ισχυρίζονται ότι οφείλουμε να έχουμε ανοιχτά σύνορα και να δεχόμαστε απεριόριστα και αδιακρίτως όλους τους ξένους. Πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν κόστος από τον υπερπροοδευτισμό τους, γιατί ζουν με άνεση και ασφάλεια σε κάποια πλούσια γειτονιά. Όμως στις φτωχογειτονιές, όπου τα μεροκάματα γίνονται συνεχώς πιο δυσεύρετα και δεν υπάρχουν φύλακες και συστήματα ασφαλείας, αυτές οι απόψεις δεν ακούγονται καθόλου ευχάριστα. Μια τέτοια πολιτική θα οδηγούσε σε άγριες καταστάσεις, ιδίως μετά το 2004, που θα τελειώσουν τα ολυμπιακά έργα και το υπερδανεισμένο κράτος δε θα έχει να πληρώνει. Τότε αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι μετανάστες, που θα γυρίζουν άνεργοι και πεινασμένοι και θα μετατραπούν σε εχθρούς. Δεν είναι τυχαίο ότι σε χώρες της Ε.Ε. αυτοί που αντιδρούν περισσότερο στην είσοδο νέων μεταναστών είναι οι προηγούμενοι μετανάστες. Όπως δεν είναι τυχαία τα ποσοστά του Λεπέν στις εργατικές γειτονιές του Παρισιού.
Προτάσεις Θέσεις
1. Οι οικονομικοί πρόσφυγες πρέπει να γίνονται δεκτοί στην Ελλάδα μέχρι τα όρια εκείνα που αντέχει η οικονομία και η κοινωνία μας και ορίζει η πολιτεία, αφού συμβουλεύεται όλους τους αρμόδιους φορείς (συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, παροικίες μεταναστών κλπ). Καλύπτουν δικές μας παραγωγικές ανάγκες και τις δικές τους ανάγκες επιβίωσης. Στο βαθμό που μονιμοποιούνται στην Ελλάδα μας βοηθούν να ξεπεράσουμε την εισαγόμενη από τη Δύση παρακμή μας. Από τη φυλετική και πολιτιστική ανάμιξη όλοι οφελούμαστε. Αν η συμπεριφορά μας είναι ανθρώπινη, οι ξένοι αποτελούν γέφυρα φιλίας της Ελλάδας με τις χώρες προέλευσής τους.
2. Όταν τα παραπάνω όρια εξαντλούνται, οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να παραμένουν για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που απαιτείται μέχρι την επαναπροώθησή τους στις πατρίδες τους κι όλ' αυτά κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Ο συνδυασμός επαναπροώθησης και ανθρωπισμού είναι πολύ δύσκολος για την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Στο βαθμό που δε μπορούν να συνδυαστούν, προηγείται η ανθρωπιστική μεταχείριση. Η επαναπροώθηση είναι σκληρή για τους πρώτους που θα υποστούν το μέτρο, αλλά αποθαρρύνει και εξουδετερώνει όλα τα κυκλώματα δουλεμπορίας που εκμεταλλεύονται άγρια τους υποψήφιους μετανάστες με απατηλές υποσχέσεις. Όταν ξέρουν ότι δεν υπάρχει ασυδοσία περιορίζουν τα σχέδιά τους.
3. Όσοι ξένοι εργάζονται στην Ελλάδα πρέπει να έχουν πλήρη προστασία, όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των Ελλήνων εργαζομένων και επιπλέον το σεβασμό και την ανθρωπιά της ελληνικής κοινωνίας, που πρέπει να την εκδηλώνουμε, για να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι και να μην ξεχνάμε ότι κάποτε ήμασταν και μεις χώρα εξαγωγής μεταναστών (Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα, Γερμανία στη δεκαετία του '60) και δεν αποκλείεται να ξαναγίνουμε. Η νομιμοποίηση ήταν σωστή απόφαση, αν και τα χρηματικά ποσά που ζητήθηκαν γι' αυτήν ήταν υπέρογκα(150.000 δρχ. και τα παράβολα). Εκτιμάται ότι μόνο το 1/3 των ξένων έκαναν μέχρι σήμερα χρήση του δικαιώματος. Είναι προφανές ότι οι εργοδότες δε θέλουν τη νομιμοποίηση.
4. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στο όρια που τίθενται για τους μετανάστες που προέρχονται από χώρες που εγείρουν αξιώσεις κατά της Ελλάδας ή προβάλλουν μειονοτικά θέματα. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται για να δουλέψουν κι όχι για να δημιουργήσουν προβλήματα. Όμως ζούμε σε μια περίοδο που οι μειονότητες γίνονται μέσο για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. "Πρέπει ν' ανακαλύψουμε μειονότητες ακόμη και κει που δεν υπάρχουν", είχε πει ο σύμβουλος του Γερμανού καγκελαρίου Χ. Κολ. Οι Αμερικανοί, Γερμανοί κλπ οργανώνουν και χρηματοδοτούν συμμορίες, που τρομοκρατούν τους ομοεθνείς τους, ώστε να μπορούν να μιλούν ως εκπρόσωποι όλης της μειονότητας. Οι Αλβανοί του Κοσυφοπεδίου περισσότερο υπέφεραν από τον UCK και το ΝΑΤΟ που δήθεν τους προστάτευε, παρά από το Μιλόσεβιτς. Οι Τουρκοκύπριοι περισσότερο υποφέρουν από το κατοχικό καθεστώς (γι' αυτό οι μισοί εγκατέλειψαν την Κύπρο), παρά από τους προβοκάτορες "παλληκαράδες" της ΕΟΚΑ Β'. Επίσης προσοχή χρειάζεται στην προσπάθεια του τουρκικού κράτους παρακράτους να απογυμνώσει το Βόρειο Ιράκ από τους γηγενείς Κούρδους και να τους αντικαταστήσει από Τουρκομάνους.
5. Κανένας περιορισμός δεν πρέπει να υπάρχει στους πολιτικούς πρόσφυγες. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 1000-2000. Η σύμβαση της Γενεύης προστατεύει όσους "εύλογα φοβούνται δίωξη για πολιτικούς θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς λόγους", αλλά είναι μικρόψυχη και παρωχημένη (1951). Έτσι η Ε.Ε., μέσα στο κλίμα της "καταπολέμησης της τρομοκρατίας", με πολιτικές αποφάσεις ακυρώνει τη Σύμβαση της Γενεύης, χαρακτηρίζοντας π.χ. ως τρομοκράτες τους Κούρδους αγωνιστές του ΡΚΚ, που απλώς ζητούν να μιλούν τη γλώσσα τους και τους Τούρκους αγωνιστές της Δημοκρατίας, που κάνουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου και μετρούν ήδη δεκάδες νεκρούς.
Τέλος μην ξεχνούμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί Κύπριοι πρόσφυγες από τα κατεχόμενα και το καθήκον μας γι' αυτούς είναι να μην επιτρέψουμε καμμία λύση του Κυπριακού που δε θα προβλέπει το δικαίωμα επιστροφής τους στα σπίτια τους.
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό