ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η εξέγερση στις «ταπεινές και καταφρονεμένες» συνοικίες του Παρισιού και άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων έριξε τις μάσκες για τις «ανεκτικές και λαμπερές» σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και σηματοδότησε μια νέα εποχή για τα εύκολα θύματά τους. Είχαν προηγηθεί εμπρησμοί σε πολυκατοικίες που διέμεναν μετανάστες και άλλες ρατσιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στη Γαλλία (όπου ενισχύεται η επιρροή του Λεπέν), αλλά και σ’ άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Καζάνι που σιγόβραζε χρόνια ήταν οι παρυφές του Παρισιού. 752 «ευαίσθητες» περιοχές και περίπου 5.000.000 άνθρωποι σ’ αυτές κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, βορειοαφρικανοί κυρίως, που, εφόσον είναι γεννημένοι στη Γαλλία ή ......., έχουν γαλλική ιθαγένεια (στα πλαίσια της πολιτικής αφομοίωσης, που ακολουθεί η Γαλλία), αλλά πάντα λιγότερο «Γάλλοι» από τους άλλους.

Η Γαλλία, με τον αποικισμό και το μετα-αποικιακό καθεστώς της ημιανεξαρτησίας των χωρών αυτών, επέβαλε ένα σφιχτό, εκμεταλλευτικό οικονομικό εναγκαλισμό των κοινωνιών τους. Έχει συνάψει μακροπρόθεσμες εμπορικές συμφωνίες με πρώην αποικίες, π.χ. διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις με την Αλγερία, που ρυθμίζονται ακόμα κατά βάση από τις συμφωνίες του Εβιάν του 1962.

Χορεύοντας στο χορό της ελεύθερης αγοράς η Γαλλία μειώνει σταδιακά τις κρατικές παροχές, δεδομένο που χτυπάει πρώτα και κυρίως τις ευπαθείς αυτές ομάδες πληθυσμού. Ειδικά μετά το 2002, για να καλύψει το Σύμφωνο Σταθερότητας, περικόπτει κονδύλια που αφορούν επιδόματα, οικιστικά προγράμματα κ.λ.π. Οι περιοχές αυτές χαρακτηρίζονται από πολυπληθείς οικογένειες, στοιβαγμένες σε απαράδεκτα οικοδομικά τετράγωνα, από αναλφαβητισμό, σχολική εγκατάλειψη και ένταξη σε συμμορίες, με βασική διέξοδο υποβαθμισμένες τεχνικές σχολές, που δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, από ρατσισμό, και κρατική τρομοκρατία, δίπλα σε ένα κόσμο που προτάσσει διαρκώς το χρήμα και την «ανάπτυξη» σαν βασικά του μελήματα. Τα πραγματικά νούμερα γι’ αυτές τις περιοχές είναι άγνωστα, γιατί καταμετρώνται στις γενικές στατιστικές ανεργίας και αποκλεισμού. Ίσως αυτός ο αποκλεισμός να είναι ένας απ’ τους λόγους που πλέον δεν αλληλεπιδρούν ούτε συμμαχούν με τα μεσαία στρώματα, που παρακολουθούσαν μάλλον αμήχανα το ξέσπασμα.

Η κρίση εκτονώθηκε ή καλύτερα συγκαλύφθηκε προσωρινά, χωρίς η κυβέρνηση ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά με τις αιτίες της. Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που εφάρμοσε η γαλλική κυβέρνηση, άλλου τύπου πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, που η παγκοσμιοποίηση και οι θιασώτες της δεν επιτρέπουν. Έτσι, στηρίζουν το Σαρκοζί και την πολιτική του, μεταθέτοντας χρονικά τη λύση του προβλήματος, μια λύση που όσο περισσότερο απομακρύνεται τόσο πιο επώδυνη θα είναι.

Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα απ’ αυτή την εξέγερση δεν αναδύθηκαν πολιτικά αιτήματα, ίσως γιατί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η απογοήτευση, ο αποκλεισμός, η απομόνωση έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετουσιώνονται μόνο σε οργή και βία και όχι σε πολιτικό λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί καμιά γαλλική πολιτική δύναμη δεν τους δέχεται ως ισότιμα μέλη της. Εάν κερδηθεί το στοίχημα της σύνδεσης και συμμαχίας με ευρύτερα κινήματα, οι πιθανότητες για αλλαγές είναι μεγάλες. Πάντως, όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά θα ζητηθεί κάτι παραπάνω από το «παραιτήσου, Σαρκοζί».

Αναβρασμός επικράτησε και στη Γερμανία, αλλά εκεί οι επιχειρηματίες είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τα εργατικά χέρια των μεταναστών, γι’ αυτό φρόντισαν να μην εξαθλιωθούν, όπως στη Γαλλία.

Στην Ελλάδα αντίστοιχα γεγονότα προς το παρόν δε φαίνεται ότι θα παρατηρηθούν, μιας και η ελληνική κοινωνία γενικά δε χαρακτηρίζεται από ρατσιστικό πνεύμα, αντιθέτως συμπαθεί και υποστηρίζει όλους τους αδυνάτους, επιτρέπει κάποια κοινωνική κινητικότητα στους μετανάστες, π.χ. αν και όχι καλοπληρωμένοι, συνήθως είναι εργαζόμενοι ή έχουν κάποια μικρο-ιδιοκτησία, που τους επιτρέπει να έχουν ένα βασικό επίπεδο ζωής. Επίσης, αν και εκ των πραγμάτων συγκεντρώνονται και διαμένουν σε συνοικίες με φτηνά σπίτια, συνήθως γύρω από το κέντρο, αυτές οι συνοικίες δεν έχουν ακόμη, τουλάχιστον, αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Απομένει μια σωστή και ολοκληρωμένη κρατική πολιτική για την ένταξη των μεταναστών. [Η θέση του ΑΣΚΕ για τους μετανάστες έχει δημοσιευτεί σε παλιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών].

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλ. Πούτιν στην 43η Διάσκεψη για την Ασφάλεια, που γίνεται κάθε χρόνο στο Μόναχο, αιφνιδίασε όλο τον κόσμο με μια εφ’ όλης της ύλης επίθεση στην πολιτική Μπους. Κατήγγειλε «το σενάριο ενός μονοπολικού κόσμου» και «τη σχεδόν απεριόριστη προσφυγή στη στρατιωτική βία», κατήγγειλε τις ΗΠΑ ότι μόνον αυτές «υπερβαίνουν τα εθνικά τους σύνορα με κάθε δυνατό τρόπο, επιβάλλοντας τις πολιτικές τους σε άλλα έθνη».

Χρησιμοποίησε λόγια καθόλου «διπλωματικά», που ικανοποιούν την παγκόσμια κοινή γνώμη, που μέχρι τώρα άκουγε ο Μπους μόνο από μικρότερες χώρες του «άξονα του κακού». Από το Μόναχο ξεκίνησε μια συνεχής ανταλλαγή επιθετικών έως απειλητικών δηλώσεων μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, με την αμερικανική πλευρά να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, να μην είναι καθόλου πειστική και να μην κρύβει την ανησυχία της.

Μια προσεκτική ανάγνωση των ρωσικών δηλώσεων θα διεπίστωνε ότι δεν πρόκειται για μια γενική επίθεση στο δυτικό (ή τον καπιταλιστικό) κόσμο, παρότι η ρητορική θυμίζει εποχές Σοβ. Ένωσης. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα άνοιγμα προς τις δυνάμεις εκείνες μέσα στις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και όλο τον κόσμο που δυσφορούν με την πολιτική Μπους. Γι’ αυτό ανέφερε απόσπασμα ομιλίας του Ρούζβελτ («όταν η ειρήνη διαταραχθεί σε ένα σημείο του πλανήτη, κάθε χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο») και προειδοποίησε ότι η πολιτική Μπους «καταστρέφει τον ηγεμόνα εκ των έσω». Πιθανότατα προσπαθεί, πιο συγκεκριμένα, να επηρεάσει τις διαδικασίες ανάδειξης του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, που μόλις τώρα ξεκινούν.

Αλλαγή ισορροπιών

Είναι προφανές ότι η σκλήρυνση της Ρωσίας σχετίζεται με την απόφαση των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Πολωνία και την Τσεχία, όμως ταυτόχρονα εκφράζει μια αλλαγή πολιτικών ισορροπιών.

Α) Ο Πούτιν και η πολιτική του απολαμβάνουν μιας ευρείας αποδοχής από το ρωσικό λαό, παρά το συγκεντρωτικό χαρακτήρα του καθεστώτος [το οποίο δε σκοπεύουμε να κρίνουμε στο άρθρο αυτό]. Το σύστημα δυνάμεων που εκφράζει ο Πούτιν αισθάνεται τόσο ασφαλές και ισχυρό, ώστε δεν μπήκε στον πειρασμό να αναθεωρήσει το Σύνταγμα, για να επιτραπεί άλλη μια θητεία στο Ρώσο Πρόεδρο. Αντιθέτως, ο Μπους βρίσκεται στο ναδίρ της δημοτικότητάς του και βάλλεται πανταχόθεν, ακόμη και μέσα από τις ΗΠΑ.

Β) Ενώ οι ΗΠΑ είναι η πλέον χρεωμένη χώρα στον κόσμο, με όλους τους κινδύνους δυσάρεστων εκπλήξεων, η Ρωσία κατάφερε να εξοφλήσει πριν τη διορία τους τα τεράστια χρέη που άφησε ο Γέλτσιν. Το ΑΕΠ επανήλθε στο επίπεδο του 1990, μετά τον κατήφορο της εποχής Γέλτσιν.

Γ) Ο Μπους έχει βαλτώσει στο Ιράκ και το Αφγανιστάν (αν επιχειρήσει επίθεση και στο Ιράν, θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη θέση του), ενώ ο Πούτιν «έλυσε» το τσετσενικό, δεν έχει τόση ανάγκη σύμπλευσης στον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», ασκεί πλέον ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ενισχύει τις Ένοπλες Δυνάμεις, σταθεροποίησε τις σχέσεις με τους τέως σοβιετικούς γείτονες (η κρίση με τη Λευκορωσία αποδεικνύεται προσωρινή) και επιχειρεί ανοίγματα σε χώρες αμερικανικής επιρροής (π.χ. Σαουδ. Αραβία, Κατάρ, Ιορδανία). Χάρισε, μάλιστα, τα χρέη των φτωχών χωρών προς τη Ρωσία. Εκτιμούμε ότι η ομάδα Πούτιν προχωρεί με ρεαλισμό και πρόγραμμα στην ταχεία αποκατάσταση της Ρωσίας στη θέση μιας Μεγάλης Δύναμης, με δύο βραχυπρόθεσμους στόχους:

Α) Να πάψει να στηρίζεται η ρωσική οικονομία στα κέρδη από την πώληση ακατέργαστου φυσικού πλούτου, δηλ. πετρελαίου, φυσικού αερίου και μετάλλων, η οποία σήμερα καλύπτει το 85% των εξαγωγών, και να αυξήσει την παραγωγή προϊόντων με προστιθέμενη αξία σε όλους τους κλάδους (βιομηχανία κλπ.).

Β) Να αμβλύνει περαιτέρω τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες της ρωσικής κοινωνίας και να αντιμετωπίσει το μεγάλο δημογραφικό της πρόβλημα.

Η αδέσμευτη πολιτική

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη δύναμη του αμερικανικού κράτους και των αμερικανικών εταιριών, χωρίς να παρασυρόμαστε σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις, νομίζουμε ότι αρχίζει να διαμορφώνεται ένας πολυπολικός κόσμος, με την ανάδειξη και άλλων Μεγάλων Δυνάμεων (Κίνα, Ινδία, Λ. Αμερική κ.ά.). Οι δυνατότητες για μια νέα παγκόσμια τάξη, όχι από το φόβο του αμερικανού πλανητάρχη, αλλά με βάση τις αρχές του ΟΗΕ, προβάλλουν ενισχυμένες. Ελπίζουμε αυτό να γίνει κατανοητό και στην Ελλάδα, ώστε να πάψουμε να είμαστε ο χαμένος ουραγός του οποιουδήποτε και να καρπωθούμε τα οφέλη μιας αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, που φυσικά προϋποθέτει την αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και όσους διεθνείς οργανισμούς δημιουργήθηκαν για να λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων των μικρότερων χωρών και όλης της ανθρωπότητας.

Η αιφνιδιαστική ολιγόωρη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Β. Πούτιν ήρθε να επιβεβαιώσει την αναθέρμανση του ρωσικού ενδιαφέροντος για την προώθηση της κατασκευής του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Η επίσκεψη είχε και ευρύτερο στόχο, να τονίσει σε ανώτατο επίπεδο τη βούληση της ρωσικής πλευράς για στενή ενεργειακή και αμυντική ελληνορωσική συνεργασία στο μέλλον.

Το αποτέλεσμα της τριμερούς συνάντησης (Ελλάδα, Ρωσία, Βουλγαρία) ήταν μια διακήρυξη ενεργειακής συνεργασίας. Η διακήρυξη προβλέπει τη δέσμευση των μερών: 1) για υπογραφή διακρατικής συμφωνίας πριν το Δεκέμβρη του 2006 για έναρξη κατασκευής του αγωγού, 2) για τη δημιουργία της εταιρείας διαχείρισης του αγωγού, κάτι το οποίο προϋποθέτει την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των χωρών και των εταιρειών που θα συμμετέχουν στην κατασκευή και εκμετάλλευση για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Επίσης η διακήρυξη περιέχει τη δέσμευση των τριών χωρών για περαιτέρω συνεργασία στην ηλεκτρική ενέργεια και στα δίκτυα διανομής φυσικού αερίου.

Σχετικά με το φυσικό αέριο, ειδικότερα, έγινε συζήτηση και στη διμερή συνάντηση Πούτιν - Καραμανλή για την προοπτική κατασκευής αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας, προκειμένου να παρακαμφθεί η δυτικοβλεπούσα Ουκρανία.

Οι επιδιώξεις της Ρωσίας

Η υπόθεση του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης δεν είναι πρόσφατη. Χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ολοκλήρωσή της προσέκρουε πάντοτε στις διαφωνίες μεταξύ των εταιριών για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Ιδιαίτερα ανελαστική αποδείχθηκε διαχρονικά η βουλγαρική πλευρά, η οποία έφτασε να διεκδικεί το 33% των κερδών.

Το τελευταίο διάστημα, και ενώ οι διαπραγματεύσεις είχαν τελματωθεί για χρόνια, ο ρωσικός παράγοντας έδειξε έντονο ενδιαφέρον για επανεκκίνησή τους. Σε αυτό συνετέλεσαν οι χρονοβόρες και δαπανηρές καθυστερήσεις των πλοίων στα στενά του Βοσπόρου, η επιθυμία των Ρώσων να μην εξαρτώνται όσο είναι δυνατόν από την ασταθή και αναξιόπιστη Τουρκία ως διαμετακομιστικό κέντρο πετρελαίου και η στρατηγικής σημασίας έξοδος του αγωγού στην Αλεξανδρούπολη. Ακόμα ο αγωγός θεωρείται οικονομικά συμφέρων, λόγω του μικρού μήκους και κόστους κατασκευής και των μικρών ποσοτήτων που χρειάζεται για να πληρωθεί, ώστε να είναι ανταγωνιστικός έναντι άλλων αγωγών,,αν και το οικονομικό όφελος μάλλον δεν είναι ο κυριότερος στόχος των Ρώσων. Η Ρωσία, αφού κατάφερε να κλείσει πολλές πληγές της εποχής Γιέλτσιν, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου όχι μόνο ξεχρέωσε τους δανειστές της, αλλά με γεμάτα τα ταμεία της επεκτείνεται οικονομικά σε όλους τους κλάδους και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Τα οφέλη και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη της διαχείρισης του αγωγού θα καρπωθούν οι μεγάλες πολυεθνικές ιδιωτικές εταιρίες (από ελληνικής πλευράς οι όμιλοι Λάτση, Κοπελούζου και ΕΛ.ΠΕ.) και όχι οι κοινωνίες και οι εθνικές οικονομίες των χωρών και ιδιαίτερα της Ελλάδας. Μια τέτοια προοπτική μας βρίσκει αντίθετους, καθώς θέση μας είναι ότι η οικονομική δραστηριότητα, και ιδιαίτερα σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια, είναι ανάγκη να βρίσκεται υπό κοινωνικό έλεγχο. Επίσης πρέπει να τονιστεί ο κίνδυνος που ενέχει για το περιβάλλον του Αιγαίου ένα τέτοιο έργο, εάν δε ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα (πάντως, ο σχεδιασμός προβλέπει ότι ο αγωγός θα αποτελέσει πρότυπο σεβασμού προς το περιβάλλον, υπερβαίνοντας τις προδιαγραφές της Ε.Ε.). Ταυτόχρονα η κατασκευή του αγωγού, σε συνδυασμό με τις πλούσιες πηγές γεωθερμικής ενέργειας που παραμένουν αναξιοποίητες στην περιοχή, είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα πίεση που δέχεται η Θράκη μας από την Τουρκία (ίσως και την Βουλγαρία;) με την παρακίνηση των Η.Π.Α. και με στόχο την κοσοβοποίησή της, με όχημα τη μουσουλμανική μειονότητα, δεδομένου ότι ενδυναμώνεται η γεωστρατηγική της θέση. Πάντως, αποτρεπτικό των τουρκικών φιλοδοξιών θα είναι πλέον και το αυξημένο ρωσικό ενδιαφέρον για την περιοχή.

Παρά τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αγωγός, εφόσον κατασκευαστεί, δίνει στην Ελλάδα μια σημαντική θέση στο διεθνή χάρτη διαμετακόμισης πετρελαίου, ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση έναντι της Τουρκίας, ανοίγει νέες προοπτικές για εναλλακτικές πηγές πετρελαίου και μπορεί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της Θράκης, νοουμένου ότι θα ασκηθεί υπεύθυνη εθνική πολιτική.

Το αμερικανικό ενδιαφέρον

Η κατασκευή του αγωγού, βέβαια, δεν έχει ακόμα εξασφαλισθεί, καθώς απομένουν πολλές σημαντικές τεχνικοοικονομικές λεπτομέρειες. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για το αν θα πραγματοποιηθεί τελικά, δεδομένου του έντονου αμερικάνικου ενδιαφέροντος να αναχαιτισθεί η επεκτατική ρωσική ενεργειακή πολιτική. Λέγεται μάλιστα ότι η Βουλγαρία με τις έντονες αμερικανικές πιέσεις θα κληθεί να παίξει πάλι το ρόλο του κακού, όπως έπραξε και τον περασμένο Απρίλιο, οπότε τορπίλισε τη συμφωνία, διαλύοντας τη βουλγαρική κοινοπραξία που θα συμμετείχε. Επίσης είναι νωπές οι μνήμες από τις "συστάσεις" της Κοντολίζα Ράις προς την ελληνική κυβέρνηση για αποφυγή εξάρτησης από τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα, ενώ άμεσα οι κ.κ. Σιούφας και Μπακογιάννη κλήθηκαν από τους "προϊσταμένους" τους υπουργούς Ενέργειας της Αυστρίας (και συντονιστή της Ε.Ε. για τα θέματα αυτά) και Η.Π.Α. για "άμεση ενημέρωση". Ούτε το Γιωργάκη δεν άφησαν οι Αμερικάνοι να συναντηθεί με τον Πούτιν. Του έβγαλαν εισιτήριο για Σουηδία. Πάντως, μετά την υπογραφή της διακήρυξης φαίνεται ότι το πήραν απόφαση και εξέφρασαν την «υποστήριξή» τους στην κατασκευή του αγωγού. ’λλωστε, στις εταιρίες υπάρχουν και αμερικανικά συμφέροντα.

Εξοπλιστικά προγράμματα

Η επίσκεψη Πούτιν είχε όμως και άλλο σκέλος, το οποίο αφορούσε την επιδίωξη της Ρωσίας να συμμετάσχει στα αμυντικά εξοπλιστικά μας προγράμματα, με τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς, τουφέκια, αντιαεροπορικά S-300, ΤOR M1, νέα μαχητικά αεροσκάφη, εκπαιδευτικά και πυροσβεστικά αεροσκάφη. Πολλές από τις ρωσικές προτάσεις κρίνονται ιδιαίτερα συμφέρουσες οικονομικά και επιχειρησιακά.

Συμμόρφωση προς την Ε.Ε.

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τη δέσμευση προς την Κομισιόν να καταρτίσει προϋπολογισμό το 2010 με μηδενικό έλλειμμα. Έτσι στο «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» προβλέπεται ότι εφέτος το έλλειμμα θα διαμορφωθεί στο 1,6%, το 2009 στο 0,8% και το 2010 θα είναι μηδέν. Φυσικά αυτά είναι εκτός πραγματικότητας (το 2007 το έλλειμμα με το αυξημένο ΑΕΠ έφθασε το 2,7% παρά τα κρυφά χρέη των «ειδικών» λογαριασμών, που δεν εμφανίζονται στον προϋπολογισμό), επειδή τότε το κράτος θα πρέπει κηρύξει πλήρες χρεοστάσιο, δηλ. να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις του, όπως ήδη κάνει σε πολλές περιπτώσεις που αφορούν τα πιο αδύνατα οικονομικά στρώματα: στα ασφαλιστικά ταμεία, στα κοινωνικά προγράμματα, στους ΟΤΑ, στα χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε. έργα (εθνική συμμετοχή), με συνέπεια να μην απορροφώνται τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ κ.λπ.

Το δημόσιο χρέος

Το κράτος δεν μπορεί ούτε να δανεισθεί για να καλύψει τα ελλείμματα, αφού το χρέος έχει υπερβεί κάθε όριο. Εφέτος το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης θα ανεβεί στα 250,2 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να δανειστεί 39,3 δισ. ευρώ, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η έκτακτη εισφορά προς την Ε.Ε. λόγω της αναθεώρησης του ΑΕΠ. Από το 2004, οπότε και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία, η χώρα έχει χρεωθεί επί πλέον 50 δισ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος που μας είχε φορτώσει το ΠΑΣΟΚ το 2004 ήταν 201,2 δισ. ευρώ και για εφέτος αναμένεται να διαμορφωθεί στα 250,2 δισ. ευρώ.

Τι έμενε λοιπόν ;

Ποια είναι τα νέα φορολογικά μέτρα

Είναι φανερό ότι δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του «στόχου» του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 1,6% φέτος. Έτσι άρον-άρον και υπό το κράτος πανικού αποφασίσθηκαν τα νέα φορολογικά μέτρα, που στρέφονται κυρίως κατά των πολλών και ελάχιστα ή καθόλου κατά των λίγων, επειδή αυτή είναι η ιδεολογία της Ν.Δ., την οποία, άλλωστε, δεν κρύβει.

Το νομοσχέδιο για τα οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε ο Αλογοσκούφης προβλέπει τα εξής:

-Φορολόγηση των μερισμάτων και της υπεραξίας από μετοχές κατά 10% με ισχύ από 1/1/2009. Διευκρίνησε μετά ότι θα συμψηφίζει τις ζημιές των μετοχών, για να μην τους πέσει βαρύ.

-Για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο και προς τρίτους που εισπράττονται από Δ.Ο.Υ. προβλέπονται έως 24 δόσεις με πλήρη απαλλαγή από προσαυξήσεις. Προθεσμία μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

-Η περαίωση φορολογικών υποθέσεων αφορά τις διαχειριστικές περιόδους έως την 31η Δεκεμβρίου 2006.

-Αυξάνεται η προκαταβολή φόρου των επιχειρήσεων στο 80% το 2009, από 65% που ισχύει σήμερα

-Αύξηση κατά 20% των τελών κυκλοφορίας του 2009 για όλα τα οχήματα πλην των ηλεκτροκίνητων.

-Μείωση φορολογικών συντελεστών επί των κερδών εταιριών φυσικών προσώπων κατά 1% ανά έτος με ισχύ από το 2010, δηλ. από 25% σήμερα σε 20 % το 2014.

-Κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιτηδευματίες και τη φορολόγησή τους με 10% για δηλωθέν εισόδημα μέχρι του ποσού των 10.500 ευρώ. Εξαιρούνται όσοι είναι κάτω των 30 με μπλοκ αποδείξεων. Αν είναι 31 δεν εξαιρούνται !

Επί πλέον:

-Επανέρχονται τα τεκμήρια που είχαν καταργηθεί το 2002.

-Έχει ήδη γίνει νόμος η επιβολή του ενιαίου τέλους των ακινήτων από 1-1-2008, αφού έσπευσαν να καταργήσουν το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, δηλ. επιβολή φόρου κατοχής.

Τα μέτρα ευνοούν κεφάλαιο και φοροφυγάδες,

Σε αντιστάθμισμα της ελάχιστης φορολόγησης μόνο με 10% των μετοχών και της αύξησης της προκαταβολής φόρου των επιχειρήσεων, η κυβέρνηση τους παρέχει μείωση της φορολογίας των κερδών τους και χαριστική ρύθμιση των οφειλών τους. Υπάρχουν περίπου 10.000 οφειλέτες, που χρωστούν πάνω από 200.000 ευρώ ο καθένας. Έτσι μαζεύτηκαν, άλλωστε, και αυτά τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, που είναι περίπου 18 δισεκατομμύρια ευρώ! Αντί δηλαδή να τους ελέγξει ή να βάλει φυλακή τους μεγαλοφοροφυγάδες, τους κάνει και διευκολύνσεις, ευλογώντας τη φοροδιαφυγή. Όταν η Ν.Δ. ήταν αντιπολίτευση, ο Αλογοσκούφης δήλωνε αντίθετος με ανάλογες «ρυθμίσεις» του ΠΑΣΟΚ και ζητούσε φορολογικούς ελέγχους. Τώρα ... ΠΑΣΟΚ!

Οι μεγαλοφοροφυγάδες, λοιπόν, δεν πρόκειται να πληρώσουν, όπως πάντα, και θα παραμείνουν ατιμώρητοι.

… πλήττουν όμως τους πολλούς

Αντίθετα, τα νέα μέτρα στρέφονται μέχρις απανθρωπιάς εναντίον των πιο αδύνατων, ιδιαίτερα εναντίον των σύγχρονων σκλάβων, δηλ. των οιονεί μισθωτών με τα μπλοκάκια, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι ενοικιαζόμενοι. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι έτσι νομιμοποιούν την παρανομία των εργοδοτών, την ανασφάλιστη εργασία, αποδεχόμενοι την εισφοροδιαφυγή και τη ληστρική τους εκμετάλλευση, ώστε ν’ αυξάνουν υπέρμετρα τα κέρδη στο βωμό της «επιχειρηματικότητας».

Στην Ελλάδα οι μισθοί και οι συντάξεις υπερφορολογούνται, επειδή δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και επειδή η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας αυξάνει τους φόρους τους πολύ περισσότερο από το εισόδημά τους, Τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα επίσης υπερφορολογούνται, επειδή επιβάλλονται επ’ αυτών πολλαπλοί τέλη και φόροι. Το νέο τέλος ακινήτων, που τώρα καθορίζεται στο 1ο/οο επί της αξίας τους και αργότερα προτίθενται να το αυξήσουν, συμβολίζει την πρόθεσή τους να καταστήσουν τους μικροϊδιοκτήτες ακτήμονες.

Τα τεκμήρια

Τα τεκμήρια για κατοχή και αγορά περιουσιακών στοιχείων καθώς και για δαπάνες διαβίωσης (ακίνητα, αυτοκίνητα, σκάφη, πισίνες, δίδακτρα, πιστωτικές κάρτες κ.λ.π.) γενικά είναι σωστό μέτρο, όταν θέλουν οι κυβερνήσεις άμεση φορολογική απόδοση, επειδή δεν μπορούν ή δε θέλουν να χρησιμοποιήσουν ελεγκτικούς μηχανισμούς. Όμως ο προσδιορισμός της ετήσιας δαπάνης διαβίωσης με βάση τα τεκμήρια ενέχει εν πολλοίς στοιχεία αυθαιρεσίας και αδικίας, π.χ. κάποιος που έχει από κληρονομιά ή γονική παροχή ένα μεγάλο σπίτι και κατοικεί σ’ αυτό μπορεί να φορολογηθεί πολύ περισσότερο με βάση το τεκμήριο από τα πραγματικά του εισοδήματα, όπως και κάποιος ανόητος που έχει μεγάλα ποσά αγορών με πιστωτικές κάρτες, ενώ χρωστά στις τράπεζες μια περιουσία.

Το δικαιότερο σύστημα θα ήταν η επιβολή πόθεν έσχες για την κατοχή, χρήση (leasing) και αγορά περιουσιακών στοιχείων καθώς και των δαπανών διαβίωσης και η σύγκρισή τους με τα δηλούμενα εισοδήματα. Ανάπτυξη των ελεγκτικών μηχανισμών και δημιουργία λίστας φοροφυγάδων, που θα υπόκεινται σε συνεχείς ελέγχους. Αποκλεισμός των τρόπων καταστρατήγησης, όπως μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων σε off shore ή άλλου είδους εταιρείες, αλά Βουλγαράκη.

Με το σύστημα των τεκμηρίων οι διάφοροι μεγαλόσχημοι θα φροντίσουν να βάλουν ό,τι είναι τεκμήριο σε εταιρικά σχήματα. αλά Βουλγαράκη, όπως άλλωστε έπραξαν και με τον καταργηθέντα φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Τα μέτρα απόρροια της υποταγής στην ΕΕ

Ένα κράτος αυξάνει τα δημόσια έσοδά του όταν τα εισοδήματα των πολιτών του αυξάνουν, δηλ. όταν η χώρα είναι παραγωγική, έχει ανάπτυξη λόγω της παραγωγής της και η κατανομή του πλούτου και των φορολογικών βαρών είναι κοινωνικά δίκαιη. Η χώρα μας, λόγω συμμετοχής στην ΕΟΚ-ΕΕ, έχει προ πολλού πάψει να είναι παραγωγική. Η «ανάπτυξη», δηλ. τα εισοδήματά μας, οφείλονται στον υπερδανεισμό και όχι φυσικά στις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις. Για 1 ευρώ που παίρνουμε από την Ε.Ε. έχουμε καθαρό έλλειμμα 7!! Σήμερα στη χώρα μας τα εισοδήματα των πολλών μειώνονται και των λίγων αυξάνονται. Η φορολογία είναι κοινωνικά άδικη. Οι φόροι βαρύνουν σχεδόν αποκλειστικά τους πολλούς, ενώ οι λίγοι φοροδιαφεύγουν νόμιμα ή παράνομα. Η λογική του μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, που επιβάλλει η Κομισιόν, λειτουργεί υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών, επειδή δίνει το πρόσχημα για το ξεπούλημα σ’ αυτούς της δημόσιας περιουσίας και την αναδιανομή των δημόσιων πόρων προς όφελός τους. Το σκληρό ευρώ, που θέλουν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές, με τις συνεχείς αυξήσεις των επιτοκίων λειτουργεί υπέρ της αύξησης των κερδών τους, απομυζώντας ακόμη και τα μεσαία στρώματα, ενώ το δημόσιο απαξιώνεται, ενισχύοντας έτσι το ιδεολόγημα της Ε.Ε. κατά «του κρατισμού», που αναφωνούν συχνά οι... Αλογοσκούφηδες. Τα αυξανόμενα τοκοχρεωλύσια των δανείων, παλαιών και νέων, ανοίγουν νέες τρύπες ελλειμμάτων και όσους φόρους και να βάλουν οι τρύπες θα μεγαλώνουν.

Η κατάσταση αυτή θα αναστραφεί μόνον όταν οι πολλοί, τα σημερινά υποζύγια, αποφασίσουν ν’ αντιδράσουν.