Πώς και δεν ξεμύτισε ακόμη η κ. Μάργκαρετ Τσαντ, η μητέρα του Γιώργου και των λοιπών επίδοξων διαδόχων; Απλώς την κρύβουν επιμελώς προεκλογικά (άρα δεν είναι εντελώς άμυαλοι οι Αμερικανοί σύμβουλοι) και θα την εμφανίσουν μετεκλογικά (αν τα καταφέρει) μαζί με τα ομώνυμα ανοιξιάτικα λουλούδια!
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Ο προκλητικός πρωθυπουργός, ο «αμερόληπτος» διαμεσολαβητής και η γαλαντόμος θυγατέρα
Τους θερινούς μήνες η προκλητικότητα των Σκοπιανών εντάθηκε, κυρίως από στόματος του θρασύτατου Γκρούεφσκι. Εγέρθησαν μάλιστα και επισήμως νέες, μύχιες μέχρι τώρα, αξιώσεις από μέρους τους για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και γλώσσας στην Ελλάδα και για επιστροφή των περιουσιών στους δήθεν εκδιωχθέντες κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα «Μακεδόνες» από την ελληνική Μακεδονία. Οι αξιώσεις αυτές, διατυπωμένες υπό μορφή επίσημης καταγγελτικής επιστολής από το Γκρούεφσκι προς το Γ.Γ. του ΟΗΕ και προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, παραβιάζουν το γράμμα και το πνεύμα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και στερούνται ηθικού και ιστορικού ερείσματος.
Η ελληνική κυβέρνηση
Ήταν, λοιπόν, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αιτιολογηθεί από ελληνικής πλευράς η αναθεώρηση της πολιτικής περί σύνθετης ονομασίας και για σκλήρυνση της στάσης της σε όλα τα επίπεδα. Ανταυτού ο Καραμανλής προέβη σε μια αμφιβόλου αποτελέσματος κίνηση να απαντήσει στον Γκρούεφσκι και, το κυριότερο, διατήρησε τη γραμμή της κυβέρνησης, δίνοντας παράλληλα το πράσινο φως στην ανήσυχη για το μέλλον των Σκοπίων Ντόρα να αποδεσμεύσει κεφάλαια ύψους 50 εκ. ευρώ «ως ελληνική αναπτυξιακή βοήθεια προς τα Σκόπια». Η ελληνική στάση, όπως αναμενόταν, ενθάρρυνε την σκοπιανή αδιαλλαξία και προκλητικότητα.
Ο Νίμιτς και ο ΟΗΕ
Το ανησυχητικότερο όμως είναι ότι έδωσε την ευκαιρία στο διαμεσολαβητή Νίμιτς (τυπικά εκπρόσωπο του ΟΗΕ, ουσιαστικά όργανο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) να δείξει ξανά τη μεροληψία του και να παραβιάσει τον επίσημο ρόλο του, αποδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς τις σκοπιανές αξιώσεις, στα πλαίσια των νέων, απόρρητων, προτάσεων που κατέθεσε για την ονομασία. Για τη στάση Νίμιτς είχε προϊδεάσει άλλωστε και η αντίδραση του αμερικανοκίνητου Γ.Γ. του ΟΗΕ στην επιστολή Γκρούεφκι, δείχνοντας το κλίμα που διαμορφώνεται σε αυτή τη διαπραγμάτευση για την Ελλάδα.
Και οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν πόσο αναγκαία και ρεαλιστική είναι η ριζική αναθεώρηση της ελληνικής πολιτικής στο ζήτημα αυτό, με βάση τους άξονες που ήδη έχουμε περιγράψει στην «Ε».
Κατηγορία
Φύλλο 124 Σεπτεμβρίου 2008
Η κατάρριψη του ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους από τους Τούρκους και ο θάνατος πάνω στο καθήκον του ηρωικού πιλότου Κώστα Ηλιάκη συγκλόνισαν τον ελληνικό λαό, που οι ηγεσίες του τον καθησύχαζαν με την (αμερικανικής καθοδήγησης) άνευ όρων υποστήριξη της «ευρωπαϊκής» πορείας της Τουρκίας.
Από το 1997, μετά τα Ίμια, οπότε η Τουρκία έθετε τη νέα διεκδίκηση των «γκρίζων ζωνών», οι Σημίτης-Πάγκαλος στη Μαδρίτη, με αμερικανική προτροπή, αναγνώρισαν «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Το 1999 στο Ελσίνκι οι Σημίτης-Γιωργάκης, προκειμένου να μας περάσουν «εύπεπτα» την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την Ε.Ε., αποδέχθηκαν στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής να επιλύσει η Τουρκία τις «συνοριακές» της διαφορές με ειρηνικό τρόπο καθώς και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Να τι έλεγε το 1997 ο Σημίτης: «Η Τουρκία αναγνωρίζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο ότι η βία δεν έχει θέση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται για απόσυρση της απειλής πολέμου.» Φυσικά έλεγε ψέματα, ως συνήθως.
Από τότε λοιπόν μας «σέρβιραν» την αναγωγή των διεκδικήσεων της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου σε «ευρωτουρκικές» διαφορές, που θα δυσχέραιναν, δήθεν, την ευρωπαϊκή της πορεία. Στην πραγματικότητα ακολουθούν τυφλά την αμερικάνικη πολιτική, που θέλει την Ελλάδα και την Κύπρο να στηρίζουν την Τουρκία, όρος που υπήρχε και στο αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν. «Εμείς έχουμε προβεί στις ενέργειές μας υπέρ της τουρκικής πλευράς, ως μία μονομερή χειρονομία καλής θέλησης, και δεν περιμέναμε οποιαδήποτε ανταπόδοση»(!!), έλεγε ο Γιωργάκης στη «Μιλιέτ» (22/9/1999). «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων για κάποιες βραχονησίδες»(!!!), συμπλήρωνε ο ίδιος στα «ΝΕΑ» (23/10/2000). Και στη Βουλή (13/5/2005): «Τα σύνορα γίνονται λιγότερο ανθεκτικά, ίσως και λιγότερο σημαντικά»!!!
Οι 33 ή 34 γύροι συνομιλιών
Από τις αρχές του 2000 ξεκίνησαν άτυπες συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας μεταξύ των Γεν. Γραμματέων των Υπουργείων Εξωτερικών, πρέσβεων Αναστάσιου Σκοπελίτη και Ουγούρ Ζιγιάλ,. Γι αυτές δεν έχει διαρρεύσει επισήμως το παραμικρό, προφανώς για να μην προκαλέσουν την αγανάκτηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Κάποια στοιχεία δημοσιογραφικά σχετικά μ
αυτές δίνονται στην «Καθημερινή» (Στ. Λυγερός 4-6-2006). Σύμφωνα μ αυτά, η Τουρκία ζητούσε στο βόρειο Αιγαίο, όπου υπάρχουν εκτεταμένα διεθνή ύδατα και πιθανολογείται βασίμως η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, η υφαλοκρηπίδα ή να μοιρασθεί μεταξύ των δύο χωρών ή να αποτελέσει αντικείμενο συνεκμετάλλευσης με προκαθορισμένα ποσοστά.. Η περιοχή ορίζεται (πάντα στα διεθνή ύδατα) από το ’γιο Ορος και τη Σιθωνία, τη Σκύρο, τη νησίδα Καλόγεροι (δυτικά της Χίου), τη Λέσβο και τον ’γιο Ευστράτιο. Πάγιος στόχος της Τουρκίας, όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους, είναι να αποκτήσει υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και εναέριο χώρο στα δυτικά των νησιών Λήμνου, Λέσβου και Χίου και να τα εγκλωβίσει.
Την άνοιξη του 2003, στην 27η συνάντηση των δύο πολιτικών διευθυντών οι άτυπες διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνυποσχετικού, με σκοπό την παραπομπή στη Χάγη, είχαν ολοκληρωθεί. Οι δύο πλευρές ζητούσαν από το Διεθνές Δικαστήριο να οριοθετήσει γενικά την υφαλοκρηπίδα. Ας σημειωθεί ότι μέχρι τότε η Ελλάδα δε ζητούσε γενικά οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, αλλά ορισμένων περιοχών της, και πιο συγκεκριμένα, στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στον Έβρο και στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των μικρασιατικών παραλίων. Συγκρινόμενο μ αυτή την πάγια θέση, το συνυποσχετικό εκείνο συνιστούσε μια μεγάλη ελληνική υποχώρηση. Σ αυτό, επίσης, αναφερόταν ρητά ότι οι δύο πλευρές συναινούσαν να επιλυθούν από το Διεθνές Δικαστήριο και όλα τα «παρεμπίπτοντα ζητήματα». Ας σημειωθεί ότι η Αθήνα δεν έθεσε θέμα στην ’γκυρα να αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης.
Όταν ο Ελληνας πρέσβης είχε ζητήσει διευκρινίσεις για το ποια είναι τα παρεπίμπτοντα ζητήματα, ο συνομιλητής του είχε αποφύγει να τα κατονομάσει, δηλώνοντας γενικώς ότι η ’γκυρα θα έχει το δικαίωμα να θέσει όποιο ζήτημα αυτή νομίζει. Και βεβαίως το Δικαστήριο θα κρίνει εάν αυτά που θα τεθούν από την τουρκική πλευρά είναι ή όχι παρεμπίπτοντα. Ο Τούρκος πρέσβης, μάλιστα, αποσαφήνισε ότι η χώρα του θα διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις της, εάν το Δικαστήριο τα κρίνει μη παρεμπίπτοντα και αρνηθεί να γνωμοδοτήσει επί της ουσίας.
Σε άλλο άρθρο ο Στ. Λυγερός («Καθημερινή» 8-6-2006) γράφει: «Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η -υπό τον Γιώργο Παπανδρέου- ελληνική διπλωματία προσπαθούσε κατά τη διάρκεια του 2003 να πείσει την ’γκυρα να αποδεχθεί ένα συμβιβασμό: να ανεχθεί χωρίς αντιδράσεις μία μερική επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, ως άτυπο μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας για την παραπομπή του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και των «παρεμπιπτόντων θεμάτων» στη Χάγη. Για την ακρίβεια, η Αθήνα ζητούσε να γίνει σιωπηλά αποδεκτή μία επέκταση από τα έξι στα εννέα μίλια, με ταυτόχρονη μείωση του εθνικού εναερίου χώρου από τα δέκα στα εννέα μίλια.» Ευτυχώς για την Ελλάδα, οι σχεδιασμοί αυτοί δεν πραγματοποιήθηκαν.
Οι αεροδιάδρομοι
Το 2003 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε για την αλλαγή των αεροδιαδρόμων στο Αιγαίο, καταργώντας τον αεροδιάδρομο Λήμνου-Χίου, που ελεγχόταν πλήρως από την Ελλάδα. Έτσι η Τουρκία πέτυχε το στόχο της, να αποκόψει από αεροδιαδρόμους τη Λήμνο και το Αν. Αιγαίο, να χαραχθούν καινούριοι, που υποχρεωτικά απαιτούν την έγκρισή της, και να μην εμποδίζονται τα τουρκικά μαχητικά, δηλ. να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης.
Έρευνα και διάσωση
Τον Οκτώβριο του 2004 η κυβέρνηση της Ν.Δ. δέχθηκε την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για την αεροπορική έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο που καθορίζονταν με νόμο του ελληνικού κράτους. (Για τα ναυτικά ατυχήματα ίσχυαν επίσης τα όρια του FIR Αθηνών.) Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των ισχυόντων από το 1950. Παράλληλα η κυβέρνηση θεωρεί ότι «η Τουρκία δύναται, προκειμένου περί ναυτικών ατυχημάτων, να προβαίνει σε έρευνα και διάσωση σε θαλάσσιο διεθνή χώρο του Αιγαίου» (Πρακτικό σύσκεψης στο υπουργείο Εξωτερικών, Ιανουαρίου 2006). Η Τουρκία, έχει εκδώσει και εφαρμόζει σχετικό νόμο από το Δεκεμβρη του 2001, με τον οποίο καθορίζει το μισό Αιγαίο (ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, που πέφτει ακριβώς πάνω στη βραχονησίδα Καλόγεροι, βόρεια της ’νδρου) ως δική της περιοχή θαλάσσιας έρευνας και διάσωσης.
Έτσι με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε κατάσταση αποκλεισμού της στο ανατολικό Αιγαίο.
Οικονομική στήριξη στην Τουρκία
Και δεν αρκούσαν αυτά, αλλά έπρεπε να στηρίξουμε και την παραπαίουσα τουρκική οικονομία, με την αγορά από την Εθνική μιας ασήμαντης τουρκικής τράπεζας, έναντι 3-4 δισ. ευρώ, δηλ. με όλο το μετοχικό της κεφάλαιο. Ποσά θηριώδη και επιλογές που είναι απαράδεκτες πολιτικά και επιχειρηματικά. Δυστυχώς η αστική μας τάξη δεν έχει ξεχάσει τις ρίζες της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η κατάρριψη και ο πανικός
Στις 23 Μαΐου καταρρίφθηκε το ελληνικό μαχητικό και στους ηγετικούς κύκλους της χώρας που δε διανοούνται να προασπίσουν τα ελληνικά συμφέροντα επικράτησε πανικός. Η στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, δηλ. η υποχωρητικότητά μας, αντί να μειώσει, αύξησε την επιθετικότητά της, όπως ήταν φυσικό. Αντιλαμβάνονταν ότι αυτό δεν ήταν αποδεκτό από τον ελληνικό λαό. Έτσι έπρεπε να σοφισθούν κάτι άλλο, πιο «εύπεπτο». Δε γνωρίζουμε ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να επιστρατεύσει το Στεφανόπουλο, αν και λένε ότι εμπνευστής του άρθρου ήταν ο Σημίτης και συντάκτης ο Ροζάκης, που, 5 μόλις μέρες μετά την κατάρριψη, ζήτησε να παραπέμψουμε όλες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Χάγη (σύνορα, αποστρατικοποίηση νησιών, υφαλοκρηπίδα κ.λπ !!), για να σηματοδοτήσει την «νέα πολιτική», την οποία έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν (Γιωργάκης, ΣΥΝ) και να «βρεί» ενδιαφέρουσα η κυβέρνηση της ΝΔ και η Ντόρα Μητσοτάκη. Τελικά, όταν αποκαλύφθηκε τι σήμαινε η πρόταση Στεφανόπουλου, οι υποστηρικτές της άρχισαν τις ... εκπτώσεις, με συνέπεια να τον εξευτελίσουν πλήρως. Το πρόβλημα όλων αυτών είναι να μην έρθουν σε αντίθεση με τους Αμερικάνους, να μη δυσκολέψουν δηλ. έστω και στο ελάχιστο την Τουρκία, που ξεκινά συνομιλίες για το πρώτο κεφάλαιο ένταξής της στην Ε.Ε. (παιδεία και πολιτισμός) και απαιτείται κοινή θέση των 25 υπουργών εξωτερικών.
Ευτυχώς που η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη με τις παραχωρήσεις αυτών των οσφυοκαμπτών και δεν έχει απεμπολήσει την ελληνικότητα του Αιγαίου. Οι αντιδράσεις που υπάρχουν τους προκαλούν αμηχανία και ελπίζουμε ότι θ αποτρέψουν και πάλι τις μειοδοσίες τους.
Το μεγάλο όμως μερίδιο τιμής και αναγνώρισης ανήκει στους ηρωικούς μας πιλότους, που διακινδυνεύουν καθημερινά τη ζωή τους για την προάσπιση του Αιγαίου, χωρίς να περιμένουν καμμία ανταμοιβή, ούτε καν ηθική. Γι΄ αυτούς «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,..»
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Μια από τις αλλαγές που εξήγγειλε ο Κ. Σημίτης, στην προσπάθεια του να αναστρέψει το εναντίον του πολιτικό κλίμα και να περιορίσει την κοινοβουλευτική δύναμη της Ν.Δ., είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ προτείνει έναν πιο αναλογικό νόμο, με κάποιες «πονηρές» διατάξεις, υπολογίζοντας μετά τις μεθεπόμενες εκλογές να συνεργαστεί μ' έναν πλήρως ελεγχόμενο (με τη διπλή λίστα) ΣΥΝ και μέρος του ΔΗΚΚΙ και να επανέλθει στην εξουσία. Με τη διπλή λίστα υπολογίζει επιπλέον να γεμίσει τη Βουλή με απολίτικα «λαμπερά ονόματα».
Η Ν.Δ. απέκλεισε κάθε συζήτηση, βλέποντας ότι είναι πρώτο κόμμα και ότι μπορεί να κυβερνά μόνο με το ισχύον σύστημα, αφού δε διαθέτει «συγγενείς» πολιτικές δυνάμεις, για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.
Το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ και «αντιεκσυγχρονιστικά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ ζητούν μόνο απλή αναλογική, ώστε να είναι βέβαιη η παρουσία τους στη Βουλή και, μάλιστα, με αυξημένη εκπροσώπηση, που θα επιτρέψει σε κάποιους να συμμετάσχουν και στην κυβέρνηση. Για πρώτη φορά συνεργάζονται όλοι μεταξύ τους, συγκροτώντας μια Κίνηση για την προώθηση της απλής αναλογικής, στην οποία καλούν και άλλους να συμμετάσχουν.
Η θέση του Α.Σ.Κ.Ε.
Το ΑΣΚΕ, αν κληθεί, θ' ανταποκριθεί στην πρόσκληση. Το ΑΣΚΕ, ως θέση αρχής, είναι υπέρ της απλής αναλογικής, ώστε η λαϊκή βούληση να εκφράζεται επακριβώς στο Κοινοβούλιο, δηλ. να είναι ίση η ψήφος όλων των πολιτών, όπως απαιτεί η δημοκρατία. Υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα δευτερεύουσας σημασίας.
Το αντεπιχείρημα ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ασταθείς κυβερνήσεις είναι έωλο, γιατί είναι σύνηθες το φαινόμενο σταθερές κυβερνήσεις που προκύπτουν με παραμόρφωση της λαϊκής βούλησης ή με αυταρχικές διαδικασίες να οδηγούν μια χώρα προς το χειρότερο. Αντιθέτως, η Ιταλία π.χ. με απλή αναλογική και ασταθείς κυβερνήσεις είχε την περίοδο 1950-70 σημαντική πρόοδο σε όλους τους τομείς.
Η σταθερότητα, λοιπόν, των κυβερνήσεων δεν είναι ο πρώτος στόχος και σε κάθε περίπτωση μπορεί να εξασφαλίζεται με την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που πρέπει να επιδεικνύουν τα πολιτικά κόμματα, που επιβραβεύεται από το εκλογικό σώμα.
Το ΑΣΚΕ πάντοτε προσπαθεί να επιτυγχάνεται η συνεργασία όλων των δυνάμεων με τις οποίες συμφωνεί σε κάποιο στόχο [βλέπε σε προηγούμενα φύλλα τη θέση του ΑΣΚΕ για τις
κινητοποιήσεις για το σχέδιο Ανάν, για τον πόλεμο στο Ιράκ, για τη σύνοδο της Ε.Ε. στη θεσσαλονίκη κλπ.]. Η Κίνηση για την απλή αναλογική είναι μια ενωτική Κίνηση, θεωρούμε τη συγκρότηση της ένα θετικό γεγονός, με την ελπίδα να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλες συνεργασίες. Όμως οφείλουμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις.
Η αξιοπιστία της Κίνησης
Ο εκλογικός νόμος δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί στην Ελλάδα. Το σπουδαιότερο είναι ποια πολιτική ακολουθούν τα κόμματα, ιδίως αυτά που υποστηρίζουν την απλή αναλογική, και αν απ' αυτά μπορεί να διατυπωθεί σήμερα μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Η εκτίμηση του ΑΣΚΕ είναι αρνητική.
Το αίτημα της ακριβούς εκπροσώπησης των πολιτικών κομμάτων στο Κοινοβούλιο, δηλ. η απλή αναλογική, φαντάζει ως ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στα αιτήματα για την ελεύθερη έκφραση όλων των πολιτών και για την ελεύθερη λειτουργία όλων των κομμάτων. Όσοι στο παρελθόν υποστήριζαν (και σήμερα υποστηρίζουν;) τα μονοκομματικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ, της Κίνας κλπ. οφείλουν κάποιες εξηγήσεις.
Επίσης, η ακριβής εκπροσώπηση των κομμάτων στο Κοινοβούλιο φαντάζει ασήμαντη λεπτομέρεια, όταν αυτό το Κοινοβούλιο δεν αποφασίζει περίπου για τίποτα, όπως συμβαίνει σήμερα με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε.. Η Βουλή των Ελλήνων έχει αποκτήσει διακοσμητικό χαρακτήρα, αφού, αντί γι' αυτήν, αποφασίζουν τα διευθυντήρια των Βρυξελών, δηλ. τα μυστικοσυμβούλια των μεγάλων επιχειρηματιών. Εμείς απλώς προσαρμοζόμαστε. Το 70% της νομοθεσίας μας είναι ντιρεκτίβες της Ε.Ε., που δεν περνούν από τη Βουλή, αλλά υπογράφονται και εφαρμόζονται ως Προεδρικά Διατάγματα. Όσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δεν μπορούν αξιόπιστα να προβάλλουν το αίτημα της απλής αναλογικής.
Όπως γράψαμε και προηγουμένως, η δημοκρατία επιβάλλει την ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων και απαιτεί συγχρόνως τον αλληλοσεβασμό και την ειλικρινή προσπάθεια συνεργασίας, όπου υπάρχει συμφωνία, ιδίως από τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την πρόοδο. Η εικόνα, όμως, που εμφανίζουν στον ελληνικό λαό οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την απλή αναλογική δείχνει το αντίθετο. Οι καταστάσεις που ζήσαμε με τον πόλεμο στο Ιράκ (και όχι μόνο) με τις 4-5 χωριστές κινητοποιήσεις ήταν κωμικοτραγικές. Ας ελπίσουμε ότι η Κίνηση
για την απλή αναλογική θα είναι η αρχή για να επικρατήσουν άλλες αντιλήψεις.
Και λίγη Ιστορία
Ο εκλογικός νόμος πάντα χρησιμοποιείται στην Ελλάδα όχι ως θέμα αρχής, αλλά ως εργαλείο μικροκομματικών επιδιώξεων. Η παραδοσιακή δεξιά χάρη στα εκλογικά συστήματα κυβέρνησε για πολλά χρόνια και πριν και μετά τη δικτατορία, παρότι ήταν μειοψηφία. Ακραία περίπτωση οι εκλογές το 1956, οπότε η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή με 47,38% των ψήφων πήρε 165 έδρες, ενώ η Δημοκρατική Ένωση με 48,15% πήρε 132! Το 1958 ο Καραμανλής πέφτει στο 41% και οι έδρες του αυξάνονται σε 171! Οι εκλογές του 1958 έγιναν με σύστημα που συμφωνήθηκε μεταξύ Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου, που δεν έκρυψαν ότι σκοπό είχε να περιορίσει τη δύναμη της ΕΔΑ, δηλ. να παραμορφώσει τη λαϊκή βούληση.
Μετά τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ βολεύτηκε στην αρχή με την ενισχυμένη που βρήκε το 1981. Στις αρχές του 1989, βλέποντας ότι γίνεται δεύτερο κόμμα, ψήφισε ένα νόμο που απαιτούσε 48% ώστε το πρώτο κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αφού έχασε την κυβέρνηση, πρότεινε την απλή αναλογική! Μοναδική ευκαιρία, γιατί το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό είχαν την πλειοψηφία στη Βουλή. Τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς απέρριψαν την πρόταση, για να μη διαταράξουν τη συγκυβέρνησή τους με τη Ν.Δ.!
Όσοι είχαν συμμετοχή σ' αυτές τις διεργασίες και σήμερα υποστηρίζουν την απλή αναλογική ελπίζουμε ότι θα δώσουν κάποιες εξηγήσεις, ώστε να είναι αξιόπιστος ο αγώνας για την καθιέρωση της και, γενικότερα, να υπάρξει μια άλλη προοπτική γι' αυτό τον τόπο.
Κατηγορία
Φύλλο 94 Σεπτεμβρίου 2003
Φοβάται η κατοχική κυβέρνηση ότι δεν είναι αρκετές οι δολοφονίες αθώων, για να αποτρέψουν τις άγριες κινητοποιήσεις που απειλούνται, και προχωρά σε πιο αποτελεσματικά (;) μέτρα. Με τροπολογία που πέρασε μεταμεσονύκτια (σε άσχετο, φυσικά, νομοσχέδιο) στο τέλος Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της Βουλής, ποινικοποιεί, ως τρομοκρατικές, ουσιαστικά τις απεργίες και διαδηλώσεις, απόντων, προφανώς, των βουλευτών. «Καθυστέρησε» να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως πιστεύοντας ότι δε θα τους έπαιρναν χαμπάρι. Φαίνεται πως τους κτύπησε παράκρουση. Είναι δυνατόν να φαντάζονται πως με τέτοιους τρόπους θα περάσουν αλώβητοι τις επικαιροποιήσεις του Μνημονίου και τις «διευθετήσεις» στα εθνικά θέματα;
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Το περιβάλλον στα πλαίσια της γεωπολιτικής
Από τις 7 μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη η διάσκεψη του Ο.Η.Ε για την κλιματική αλλαγή με τη συμμετοχή 193 κρατών. Στόχος της διάσκεψης ήταν η επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας συμφωνίας για τη μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα, η οποία θα αντικαθιστούσε το Πρωτόκολλο του Κιότο, που λήγει το 2012.
Το ίδιο το γεγονός της συνάντησης είναι θετικό, επειδή επιβεβαίωσε την κοινή παγκόσμια συνείδηση για την ύπαρξη και το μέγεθος του προβλήματος και επειδή για πρώτη φορά δέχτηκαν να συμμετάσχουν σ΄ αυτήν οι Η.Π.Α. και η Κίνα, οι δύο μεγαλύτεροι ρυπαντές, οι οποίοι δεν είχαν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο και δε δέχονταν μέχρι πρόσφατα να συζητήσουν οποιαδήποτε δέσμευσή τους.
Η διάσκεψη, όμως, κατέληξε σε αποτυχία, γιατί οι υπεύθυνοι και κυρίως οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να συμβάλουν, για να μη θίξουν τα δυσθεώρητα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών τους. Το τελικό κείμενο, μια μη δεσμευτική διακήρυξη, δεν επικύρωσε ούτε ο Ο.Η.Ε. Η οργή των πολλών ξεχείλισε και μέσα και έξω από την αίθουσα. Ο εκπρόσωπος του Σουδάν αποθεώθηκε όταν χαρακτήρισε τη συμφωνία «ολοκαύτωμα για την Αφρική». Το ίδιο και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, που κατήγγειλε τον Ομπάμα ότι στη διάρκεια της διάσκεψης «μαγειρεύει με αντιδημοκρατικό τρόπο ένα ντοκουμέντο που δε θα αποδεχθούμε».
Οι στόχοι και τα αποτελέσματα
Πρώτος στόχος της διάσκεψης ήταν να υπάρξει δεσμευτική συμφωνία για μείωση των εκπομπών κατά 25-50% μέχρι το 2050 σε σχέση με τις εκπομπές του 1990, η οποία θα ετίθετο σε ισχύ από το 2013. Αντί γι αυτό, οι χώρες απλά συμφώνησαν να συνεργαστούν για τον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς (που κι αυτό είναι καταστροφικό για πολλά κράτη) μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις για τον τρόπο που θα το πετύχουν και χωρίς καθορισμό των ποσοτικών στόχων μείωσης των εκπομπών, που είναι και το πιο σημαντικό. Δεσμεύονται μόνο να γνωστοποιήσουν τα συγκεκριμένα σχέδιά τους έως το τέλος του 2010.
Δεύτερος στόχος ήταν η καθιέρωση ενός κοινά αποδεκτού μηχανισμού επαλήθευσης της μείωσης των εκπομπών. Ούτε αυτό έγινε, με καθαρή ευθύνη των αναπτυγμένων κρατών.
Τρίτος στόχος ήταν να υπάρξει ενίσχυση των φτωχών κρατών από τα πλούσια, ώστε τα φτωχά (που μέχρι τώρα δεν έχουν ρυπάνει) να ανταποκριθούν στις τεχνολογικές απαιτήσεις της μείωσης των εκπομπών τους (προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, φίλτρα στις βιομηχανίες κ.λπ.) και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής (που οι πλούσιοι προκάλεσαν), όπως ξηρασία-μείωση αγροτικής παραγωγής-υποσιτισμός. Τελικά συμφωνήθηκε ενίσχυση μόνο 30 δισ. δολαρίων το χρόνο μέχρι το 2013, αντί των υπολογισμένων από τον ΟΗΕ 500 δισ., ποσό ίσο με το 0,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πολύ μικρότερο (το 1/4 περίπου) των οικονομικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Μπροστά στο φάσμα της πλήρους αποτυχίας της διάσκεψης, έγινε και η πρόταση να παραταθεί τουλάχιστον η ισχύς του Κιότο πέραν του 2012, αλλά ούτε σ αυτό συμφώνησαν οι ΗΠΑ.
Μόνη συγκεκριμένη απόφαση ήταν η επικύρωση του μηχανισμού για την προστασία των δασών (REDD) και η ανάληψη πρωτοβουλιών για επιμέρους θέματα από μεμονωμένα κράτη, όπως της Νορβηγίας για την αποψίλωση των δασών.
Το πρόβλημα του περιβάλλοντος και άλλα συναφή με αυτό, όπως ο υποσιτισμός μεγάλου μέρους του πλανήτη και τα κύματα μετανάστευσης, είναι διεθνή και συνέχονται ιστορικά με την αποικιοκρατία της Δύσης, την οικονομική ανισότητα βορρά-νότου, τις στρατιωτικοπολιτικές επεμβάσεις των ισχυρών ανά τον πλανήτη και το δυτικό καταναλωτικό πρότυπο ζωής. Ουσιαστικά το πρόβλημα του περιβάλλοντος είναι και πρόβλημα δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου και της εξουσίας πάνω στον πλανήτη, ελεγχόμενης ανάπτυξης, αλλαγής προτύπων διαβίωσης και μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια πανανθρώπινη συνεργασία ισότιμων χωρών στα πλαίσια του Ο.Η.Ε., έξω από τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Επί εβδομάδες ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, χωρίς μάλιστα να διαφαίνεται σύντομα ευοίωνη διέξοδος. Ο τραγικός χαμός του 15χρονου μαθητή και οι κινητοποιήσεις των συνομηλίκων του, που «κάλυψαν» τις πρωτοφανείς καταστροφές του κέντρου της Αθήνας και λιγότερο άλλων μεγάλων πόλεων (ανάλογες των περυσινών, πρωτοφανών επίσης, πανελληνίων πυρκαγιών), οι θηριώδεις επιθέσεις του τέκνου της Δύσης Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων της Λωρίδας της Γάζας, οι πρόσφατες, αναπάντητες δυστυχώς, ιταμές προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, το πενιχρό, σε σχέση με ό,τι ανεμένετο, πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, οι δολοφονικές επιθέσεις κατά αστυνομικών και άλλες διεθνείς εξελίξεις (όπως η διαμάχη Ουκρανίας-Ρωσίας για το φυσικό αέριο) εντάσσονται στη στρατηγική του ίδιου κέντρου: Των ΗΠΑ του Μπους και των συμμάχων τους (ξένων ή εντόπιων, συνειδητών ή ασυνείδητων και τελικά θυμάτων τους), λίγο πριν τον ερχομό του Ομπάμα. Ας δούμε όμως αναλυτικότερα:
Το «ξέσπασμα» της νεολαίας και οι βανδαλισμοί
Δε μας συγχωρούν οι ΗΠΑ (και η Ε.Ε.;) τη στοιχειωδώς αυτονόητη αυτοδιαχείριση των εθνικών μας θεμάτων (Σκόπια, Κυπριακό, Αιγαίο) και τη συνεργασία με τη Ρωσία, έστω και μόνο στους αγωγούς ενέργειας, και επιχειρούν να μας «τιμωρήσουν» κι έτσι να μας «συνετίσουν» και να μας γυρίσουν στο δρόμο που «δόξασαν» οι Σημίτης-Γιωργάκης. Ας μην ξεχνάμε ότι το ίδιο σκηνικό έστηναν στην περίοδο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, κάθε φορά που επεδείκνυε ανάλογες προθέσεις και κινήσεις.
Έτσι: Προετοιμάζουν τα ΜΜΕ τους και στέλνουν εκ των προτέρων (μέγα λάθος τους!) τηλεοπτικά συνεργεία καταγραφής και μετάδοσης σ όλο τον κόσμο των επικείμενων δράσεων. Ο τραγικός θάνατος του 15χρονου Αλέξη ήταν η θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της μαθητιώσας νεολαίας, αυθόρμητο και υποκινούμενο.
Οι νέοι είναι και θα είναι πάντα νέοι και τα παιδιά πάντα παιδιά. Μόνο μια κοινωνία οργανωμένη και πειθαρχημένη σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα μπορεί να τα χειριστεί όπως πρέπει και να τα οδηγήσει στη γνώση, τη δημιουργία και την αυτοπραγμάτωση, μέσω υπεύθυνων παιδαγωγών οχυρωμένων κοινωνικά, σχολείων πραγματικών και με το δικό της παράδειγμα και όχι να αφήνονται έρμαια στις επιρροές της σημερινής εικόνας της, στα φρικαλέα ΜΜΕ μας και στους ασυνείδητους και ανεύθυνους δημαγωγούς και κουκουλοφόρους. Αυτοί, έτσι, θα γίνουν και οι «ήρωες» πολλών παιδιών μέσα στη φρενίτιδα της γενικής, φυσικής γι αυτά, αμφισβήτησης.
Ήσαν έτοιμοι από καιρό οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι, εν μέρει απόρροια της ίδιας της κοινωνίας μας, κυρίως όμως μίσθαρνα όργανα όσων επιδιώκουν το χάος, μαζί τώρα και με ευκαιριακούς μετανάστες, θύματα κι αυτοί της αβελτηρίας και της απληστίας της κοινωνίας μας. Κατέστρεφαν και λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, ενώ η αστυνομία αδυνατούσε να προστατεύσει τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, αφού είχε εντολή: «μην προβείτε σε καμία ενέργεια»! Ποιος ευφυής νους έδωσε την εντολή αυτή; Ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός; [Μετά τον ανασχηματισμό και για πολύ μικρότερης σημασίας επεισόδια η αστυνομία έκανε επίδειξη αυταρχισμού επί δικαίων και αδίκων!]
Η υφήλιος έμεινε άναυδη μπροστά στις επιλεγμένες εικόνες που εξέπεμπαν τα έτοιμα ήδη ξένα ΜΜΕ και τα αχαλίνωτα δικά μας. Εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έδινε γραμμή στα παιδιά με πηχυαίους τίτλους, όπως ο φρικιαστικός: «Μάθημα 1ο: Επίθεση στα τμήματα»!
Η κοινωνία μας, όμως, σιγά σιγά βγήκε από το λήθαργο και αντέδρασε, τα παιδιά «κορεσμένα» και υπό την πιεστική συζήτηση με τους γονείς τους άρχισαν να επιστρέφουν στα μαθήματά τους και οι κουκουλοφόροι στις φωλιές και τις βίλες τους. Μετά τις γιορτές όλα τα σχολεία ως δια μαγείας άρχισαν να λειτουργούν σαν να μη συνέβη τίποτα(!) και στο κέντρο της Αθήνας μόνο τα κατεστραμμένα καταστήματα που δεν επιδιορθώθηκαν θύμιζαν την κόλαση που προηγήθηκε! Το «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο που είχε προαναγγελθεί πριν από τις γιορτές για τις 9 Γενάρη, ως επανέναρξη των κινητοποιήσεων, ήταν μια μικρή συγκέντρωση κυρίως των συνήθων πολιτικών οργανώσεων και λιγότερο της εκπαιδευτικής κοινότητας (με την επιδεικτική απουσία του ΚΚΕ, που την ίδια ώρα πορευόταν προς την ισραηλινή πρεσβεία).
Έτσι οι κουκουλοφόροι έμειναν χωρίς πολιτική κάλυψη και τη σκυτάλη τους πήραν άλλοι «λαϊκοί αγωνιστές», με δολοφονικές επιθέσεις κατά αστυνομικών, σε μια προσπάθεια των Αμερικανών να ξαναστριμώξουν την Ελλάδα στην «αντιτρομοκρατική» τους σταυροφορία, ελπίζουμε χωρίς επιτυχία.
Γάζα Αιγαίο Ουκρανία
Η συστηματικά προωθούμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και η κλιμάκωση των Τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο, που αναλύονται σε ειδικά άρθρα, έχουν δυο κοινά σημεία: Την ανοχή έως υποκίνησή τους από την εκπνέουσα(;) βαρβαρότητα των μπουσικών ΗΠΑ και την επωφελούμενη απαυτή ισραηλινή και τουρκική μανία επέκτασης.
Κάπως διαφορετική είναι η διαμάχη Ρωσίας Ουκρανίας για την απρόσκοπτη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Η Ουκρανία υποκινείται από τις ΗΠΑ να μην εκπληρώνει τις οικονομικές υποχρεώσεις της προς την Ρωσία, να κλέβει από το αέριο προς την Ευρώπη κι έτσι να υποχρεώνει τη Ρωσία να διακόπτει, εν μέσω πολικού χειμώνα, ολόκληρη την παροχή. Επιδιώκεται, έτσι, η πρόκληση αγανάκτησης και η σύμπηξη αντιρωσικού μετώπου. Το πιθανότερο, είναι πως οι αμερικανοουκρανικοί εκβιασμοί θα αποτύχουν και θα εξελιχθούν σε μπούμερανγκ.
Οι αντιδράσεις των κομμάτων και οι προοπτικές
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει βέβαια εδώ και καιρό πλήρη γνώση και συνείδηση των επιθέσεων που δέχεται η χώρα μας, ώστε να υποχρεωθεί να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις επιταγές των ΗΠΑ σε όλα τα θέματα και τα συμφέροντά τους. Έχει όμως περιορισμένα περιθώρια αντίδρασης (στο ποσοστό που το θέλει, αφού ακόμη κι ένα μέρος της συντάσσεται απροκάλυπτα με τις ΗΠΑ και τις ουρές των, π.χ. η θυγατέρα Μητσοτάκη). Και τα στενά αυτά περιθώρια δεν οφείλονται στην τάχα παντοδυναμία τους, αλλά στο εσωτερικό μέτωπο μειοδοσίας που διαπερνά (ή και κυριαρχεί σε) όλα τα κόμματα (ακόμη και στο ΚΚΕ για Σκόπια και Θράκη) και κυρίως στα εσωτερικά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, αποτελέσματα της απληστίας των ελίτ των ΗΠΑ και της Ε.Ε., αλλά και στις δικές της νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Έτσι η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά ευάλωτη και σε προπαγάνδες που εκμεταλλεύονται την κοινωνική δυσφορία προς αλλότρια οφέλη, γι αυτό και αντιδρά πάντα σπασμωδικά και αμυντικά: Κλείσιμο του βατοπεδινού ανοσιουργήματος, δημιουργήματος ούτως ή άλλως δικού της, πέραν πάσης λογικής αντιμετώπιση των βανδαλισμών, υποτονική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο και αμηχανία για το δράμα των Παλαιστινίων. Η θαρραλέα επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Αγαθονήσι και η άδεια για τις ασκήσεις του ρωσικού στόλου στο Ν.Α. Αιγαίο αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό.
Ο Ανασχηματισμός
Το τελευταίο, πλην των εκλογών, όπλο της κυβέρνησης, ο ανασχηματισμός της, φαίνεται να πέτυχε τους, όχι φιλόδοξους φυσικά, στόχους του. Προκάλεσε αμηχανία στους εντόπιους αντιπάλους της, ιδιαίτερα στα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, και σπασμωδικές απόπειρες, ανεπιτυχείς για την ώρα, αποδόμησής του. Ενισχύθηκε, βέβαια, η εικόνα του Καραμανλή εντός κι εκτός της Ν.Δ., κάτι σημαντικό γιαυτήν. Όμως επί της ουσίας δεν έγινε τίποτα που να προοιωνίζει αλλαγή πλεύσης. Το αντίθετο μάλιστα. Παρέμειναν στη θέση τους, και άρα με αυξημένη πεποίθηση στην πολιτική τους, η θυγατέρα και ο Μεϊμαράκης και οι πρώτες αντιδράσεις τους, προκλητικά ψοφοδεείς, στις τουρκικές προκλήσεις υπονομεύουν μέχρι κατεδαφίσεως τη σχετικά θετική εικόνα του πρωθυπουργού σε σχέση με τα εθνικά θέματα. Η απομάκρυνση του νεοφιλελεύθερου τεχνοκράτη Αλογοσκούφη μόνο στιγμιαία ανακούφιση προκάλεσε. Και μόνο, άλλωστε, η προώθηση του Χατζηδάκη, φορέα των πιο στυγνών νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, στο Υπουργείο Ανάπτυξης και η ασάφεια για τη θέση του νέου υπουργού Δημ. Τάξης μάλλον επιτείνει το αλαλούμ των Σωμάτων Ασφαλείας, διάτρητων από κομματικές και ξένες επιρροές, που δεν επιτρέπουν την απρόσκοπτη θεσμική λειτουργία τους, σηματοδοτεί τις κοινωνικοοικονομικές επιλογές. Οι υπόλοιπες αλλαγές δε σημαίνουν τίποτα, πέραν των εντυπώσεων «κάθαρσης» και «εντιμότητας».
Τα άλλα κόμματα της Βουλής
Το ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε την εσωτερική «κρίση» πολυφωνικά! Δεν αναγνωρίζεται, πλέον, ουσιαστικά ενιαίο κέντρο. Η δημοσκοπική προοπτική πρωθυπουργίας Γεωργίου δείχνει να τρομάζει όλα, σχεδόν, τα στελέχη του. Οι Πάγκαλος, Αλ. Παπαδόπουλος, Διαμαντοπούλου, Ρέππας κ.λπ. διαφοροποιούνται ανοικτά σε διάφορα θέματα. Γνωρίζουν πολύ καλά το Γιώργο, τι σημαίνει για τη χώρα και τους ίδιους τυχόν νίκη, τώρα, του ΠΑΣΟΚ με ένα τέτοιο αρχηγό. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι τελικά θα ακολουθήσουν την έως τώρα τακτική της κότας, με αστερίσκους. Έτσι άλλοι μίλησαν για «εξέγερση», άλλοι επιτέθηκαν κατά της αστυνομίας, άλλοι κατά των κουκουλοφόρων και του ΣΥΝ, άλλοι χωρίς παραγραφές, άλλοι εμπλέκοντας τον πρόεδρο Κ. Παπούλια, άλλοι για το «άσυλο» και άλλοι αντ άλλων. Αμηχανία και ανησυχία, που θα ενταθούν μάλιστα, αν οι δημοσκοπικοί δείκτες πάψουν να είναι ευνοϊκοί. Εξελίξεις ενδιαφέρουσες γενικώς...
Το ΚΚΕ προ καιρού αποφάσισε να ερευνήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων την ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί ήλπισαν σε μια βελτίωση της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ, που θα βοηθούσε τη γενικότερη πρόοδο της χώρας μας. Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Το ΚΚΕ όχι μόνο επιμένει στα στερεότυπα περί δικτατορίας του προλεταριάτου κ.λπ., αλλά θεωρεί ότι η πορεία της Σοβιετικής Ενωσης αρχίζει να αποκλίνει από τον ορθό δρόμο με το 20ο Συνέδριο του 1956. Ιδεολογία παραμένει η σταλινική ορθοδοξία. Επιπλέον μέσα σε τόσες σελίδες θέσεων δεν υπάρχει θέση για το Σκοπιανό, και στο Κυπριακό υποστηρίζεται η γραμμή Χριστόφια! Όλες οι προοδευτικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, που προκαλούν πανικό στις ΗΠΑ, χαρακτηρίζονται ως αποτελέσματα του ανταγωνισμού μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων!!
Ο ΣΥΝ, μετά την ευφορία των πρώτων ημερών, αναδιπλώνεται εν μέσω ισχυρών εσωτερικών κραδασμών. Οι «επαναστατικές» ιαχές οδήγησαν σε ανοικτές διαφοροποιήσεις, όπως του Φ. Κουβέλη, και ισχυρές αμφισβητήσεις του ηγετικού δίδυμου και ακολούθησαν τριγμοί για τις ευρωεκλογές και την εκπροσώπηση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΛΑΟΣ επιχαίρει σιωπηλώς.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Η εσωτερική κατάσταση γενικώς θα επιδεινώνεται και οι κίνδυνοι για τα εθνικά θέματα θα αυξάνονται. Αυτό επιβάλλει συσπείρωση όσων ενδιαφέρονται για τη χώρα.
Κατηγορία
Φύλλο 126 Ιανουαρίου 2009
Η ψήφος στα δύο ιιεγάλα κόαματα
Όσο κι αν το ΑΣΚΕ και άλλα μικρά κόμματα εξήγησαν ότι δεν υπάρχει καμιά σημαντική διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν επείσθησαν. θεώρησαν ότι το ένα από τα δύο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας ή τα προσωπικά τους συμφέροντα. Επιπλέον, κάποιοι ψήφοι προς τη ΝΔ είχαν εκδικητικό κατά του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, το 86% των ψηφοφόρων πίστευε ότι η ψήφος τους είναι καθοριστική. Οι πιο ρεαλιστές του ΠΑΣΟΚ προέβλεπαν την ήττα, αλλά προσπάθησαν να περιορίσουν την έκταση της, ελπίζοντας σε μια γρήγορη επιστροφή.
Η ψήφος του 86% θα έχει για την Ελλάδα τις συνέπειες που προέβλεψε το ΑΣΚΕ στον προεκλογικό του αγώνα («υποτέλεια χωρίς προσχήματα και χωρίς όρια») και που δε θα επαναλάβουμε σ' αυτό το κείμενο.
Η ψήφος στα υπόλοιπα κόμματα
Όλα τα υπόλοιπα κόμματα έριξαν το μεγαλύτερο βάρος του προεκλογικού τους αγώνα σε ορισμένα ζητήματα και ζήτησαν ψήφο, για να συμβάλουν στην αντιμετώπιση τους. Ο Καρατζαφέρης και ο Βορίδης, πχ., υποστήριξαν τον περιορισμό του αριθμού των μεταναστών. Τα κόμματα της αριστεράς υποστήριξαν την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων (εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό κλπ.) και τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς (Ιράκ κλπ.).
Για όλα τα παραπάνω υπάρχει πλήθος επιχειρημάτων και όλα είναι ή φαίνεται να είναι διεκδικήσιμοι στόχοι. Το ΚΚΕ έλεγε : «έχουμε αγώνες αύριο» και το ΔΗΚΚΙ ζητούσε την είσοδο του στη Βουλή, ώστε «ο λαός να ελέγχει και να διεκδικεί».
Έτσι, όλοι οι ψηφοφόροι που ψήφισαν τα κόμματα αυτά ήξεραν ότι δε θα καθορίσουν την επόμενη κυβέρνηση, αλλά πίστευαν ότι θα επηρεάσουν τα πράγματα προς μια, κατά τη γνώμη τους, καλύτερη κατεύθυνση ή, τουλάχιστον, να αποτρέψουν τα χειρότερα.
Με δεδομένο ότι η ΝΔ θα ήταν η επόμενη κυβέρνηση (και να παρέμενε το ΠΑΣΟΚ το ίδιο θα ήταν) φυσικά χρειάζονται και έλεγχος της εξουσίας και διεκδίκηση και αγώνες, αλλά αυτό που δεν έκαναν τα κόμματα της αριστεράς (για να περιοριστούμε σ' αυτά) ήταν να προβάλουν ένα άλλο όραμα, είτε γιατί η πολιτική τους δεν ξεφεύγει από τα όρια του σημερινού συστήματος και αποβλέπει, ματαίως, στη βελτίωση του (ΣΥΝ, ΔΗΚΚί), είτε γιατί το όοααα αυτό είναι απομίμηση ξένων προτύπων (ΚΚΕ, εξωκοινοβου λευτική αριστερά) και δε συγκινεί, αν δεν απωθεί, τον ελληνικό λαό^ γι' αυτό το αποκρύπτουν. Κάποιες σωστές θέσεις, πχ. η αποχώρηση από την Ε.Ε., διατυπώθηκαν, για να δηλώσουν ιδεολογική ταυτότητα και όχι για να προβληθούν και να αναλυθούν ως αναγκαίοι, άμεσοι και εφικτοί στόχοι.
Η ψήφος στο ΑΣΚΕ
Αντιθέτως, το ΑΣΚΕ, χωρίς να αμφισβητεί την ανάγκη αντιμετώπισης των επιμέρους ζητημάτων, στάθηκε κυρίως (και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο) στην ανάδειξη των αιτίων της σημερινής κατάστασης, υποστήριξε ότι απαιτείται μια εντελώς διαφορετική πολιτική σε όλους τους τομείς, έξω από τα όρια του σημερινού συστήματος, και περιέγραψε τις βασικές αρχές αυτής της πολιτικής (4πτυχο), γιατί κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, πχ. η ανεργία, στα πλαίσια του σημερινού συστήματος.
Όσοι βρίσκονται κοντά στο ΑΣΚΕ πιστεύουν σε όλα αυτά. Όσοι το παρακολουθούν από μακριά ή το γνώρισαν πρόσφατα θεωρούν (με λίγες εξαιρέσεις) όλα αυτά πολύ μακρινά, χωρίς να αμφισβητούν τη σοβαρότητα και την ειλικρίνεια του ΑΣΚΕ. Τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα, όταν ένα-τέτοιο όραμα εκφράζεται από ένα κόμμα που στις προηγούμενες εκλογές πήρε μόνο 2027 ψήφους. Αλλες φωνές ακούστηκαν πιο πειστικές, πχ. «ο ΣΥΝ μπορεί να μείνει έξω από τη Βουλή για μία ψήφο και αυτή να είναι η δική σου».
Με τα δεδομένα αυτά θεωρούμε ότι η ψήφος στο ΑΣΚΕ είναι η πιο δύσκολη ψήφος, γι' αυτό και οι περίπου 3200 ψήφοι που πήρε (εκκρεμούν ακόμη 20 τμήματα) θεωρούνται ένα καλό αποτέλεσμα, χωρίς βεβαίως να σημαίνουν κάποια υπέρβαση, θεωρούμε τιμητικό ότι μέσα σ' αυτούς είναι και πολιτικές συλλογικότητες, με ιδιαίτερη ποιότητα και προσφορά.
Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΑΣΚΕ πρέπει να συνεκτιμηθεί με τη δυσκολία αυτών των εκλογών. Κάποια μικρά κόμματα δεν πήραν καθόλου μέρος (η ΔΠΕ του Χαραλαμπίδη, οικολόγοι, ΑΚΕΠ) και η Δημοκρατική Αναγέννηση του Στ. Παπαθεμελή απορροφήθηκε από τη ΝΔ. Κάποια άλλα μείωσαν την εκλογική τους δύναμη στα 2/3, όπως το ΔΗΚΚΙ (που μετά τις εκλογές αυτοδιαλύθηκε) και ο Λεβέντης (ο οποίος, σημειωτέον, όταν αναγκάστηκε να πάρει θέση, υποστήριξε όλες τις βασικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, πχ. συμμετοχή στην Ε.Ε., σχέδιο Ανάν κλπ.).
Η προβολή των θέσεων του ΑΣΚΕ
Για πρώτη φορά τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είχαν τη δυνατότητα να προβάλουν τόσο πολύ τις θέσεις τους μέσα από τα ΜΜΕ (ερμηνεία υπάρχει). Είχαμε 1 ώρα συνέντευξη στην ΕΤ-1, 45 λεπτά κάλυψη της πολιτικής συγκέντρωσης της Ηλιούπολης, 3 ημίωρες συνεντεύξεις στο HIGH, 5λεπτα στα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, συζητήσεις στο SEVEN και το ΤΗΛΕΦΩΣ, παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων του SKY και σε άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Όλα αυτά είχαν τα εξής θετικά αποτελέσματα: Α) Έκαναν γνωστότερο το ΑΣΚΕ και άλλα μικρά κόμματα.
Β) Έδωσαν τη δυνατότητα στον κόσμο να συγκρίνει «το σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο του ΑΣΚΕ με τις άναρθρες κραυγές στα πάνελ των μεγάλων καναλιών», όπως είπε κάποιος φίλος. Γ) Δημιουργούν ένα προηγούμενο και για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Το αρνητικό ήταν ότι καλλιέργησαν σε κάποιους από εμάς υπερβολική αισιοδοξία, ενώ αποδείχτηκε ότι η τηλεοπτική προβολή ήταν περισσότερο υποδομή για το μέλλον και λιγότερο άμεσα αξιοποιήσιμη εκλογικά,
Οι οργανωτικές δυνατότητες του ΑΣΚΕ
Αποδεικνύεται ότι το εκλογικό ποσοστό ενός κόμματος εξαρτάται πολύ από τις οργανωτικές του δυνατότητες. Το ΑΣΚΕ υστερεί σ' αυτό τον τομέα. Όμως το τελευταίο 6μηνο το ανθρώπινο δυναμικό του ΑΣΚΕ διπλασιάστηκε. Είναι η πρώτη φορά από το 1985 που το εκλογικό αποτέλεσμα εθνικών εκλογών δε στενοχωρεί τον κόσμο του ΑΣΚΕ. Αντιθέτως, τον ενθαρρύνει και μπορεί να συμβάλει σε επιπλέον αύξηση του δυναμικού τους επόμενους μήνες, καλύτερη λειτουργία και πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις στα πολιτικά πράγματα.
Τα οικονομικά του ΑΣΚΕ και οι ευρωεκλογές
Οι επόμενοι 2,5 μήνες θα είναι προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Για τα κόμματα του συστήματος θα είναι άλλη μια ευκαιρία να φλυαρήσουν, αποσιωπώντας τις συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ε.Ε.. Κάποια άλλα απλώς θα καταγγέλλουν την Ε.Ε. και θα προβάλλουν το σύνθημα «έξω από την Ε.Ε.», χωρίς πειστικά επιχειρήματα.
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η αποχώρηση από την Ε.Ε. είναι ένας εφικτός άμεσος στόχος, προϋπόθεση για να ανακόψουμε τις αρνητικές εξελίξεις σε όλους τους τομείς, προϋπόθεση για οποιαδήποτε πρόοδο και, μακροπρόθεσμα, προϋπόθεση για την επιβίωση μας ως έθνους. Το ΑΣΚΕ έχει ένα πλούσιο έργο στο ζήτημα της σχέσης Ελλάδας-Ε.Ε., αλλά δεν το έχει καταγράψει και δημοσιεύσει, παρά μόνο αποσπασματικά. Αποφασίσαμε να εκδώσουμε το ταχύτερο δυνατό και, πάντως, μέχρι τις αρχές Μάη το ΑΣΚΕ-4, με θέμα τη ανάγκη αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε. και περίληψη του να βγει σε προκήρυξη και σε αφίσα.
Η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές θα μας επέτρεπε να προβάλουμε πιο αποτελεσματικά τις θέσεις μας σ' ένα ζήτημα που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει τόσο καθαρό και τεκμηριωμένο λόγο. Η παρουσία μέσω των ΜΜΕ πιθανότατα θα επαναληφθεί, θα προσέθετε καλές εντυπώσεις και θα κατέγραψε το ΑΣΚΕ ως μια σταθερή και αξιόπιστη φωνή. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον καλό, αφού η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι πιο ελεύθερη.
Το πρόβλημα, όμως, είναι οι περιορισμένες οικονομικές μας δυνατότητες. Οι εθνικές εκλογές μας κόστισαν περίπου 8500000 δρχ., από τις οποίες χρωστάμε περίπου 2500000. Πάντως, κι αν δεν καταφέρουμε να συμμετάσχουμε στις εκλογές, που το απευχόμαστε, την πολιτική μας δουλειά θα την κάνουμε, έστω και με περιορισμένα αποτελέσματα.
Ένα άλλο σοβαρότατο και επείγον ζήτημα, στο οποίο πρέπει να παρέμβουμε όσο και όπως μπορούμε, είναι οι μυστικές συζητήσεις των κυβερνήσεων Ελλάδας- Τουρκίας για το Αιγαίο και οι πιέσεις να κλείσουν μέσα στο 2004 όλα τα θέματα του ως πακέτο, παραχωρώντας σημαντικά κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Τουρκία και το NATO, δηλ. τις ΗΠΑ..
Κατηγορία
Φύλλο 97 Μαρτίου 2004
Απο το Σηάτλ άρχισαν να μορφοποιούνται κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης σ όλο τον κόσμο, που στις συνόδους των διαφόρων οργάνων του καπιταλισμού (G8, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, σύνοδος συμβουλίων της Ε.Ε. ) διαδηλώνουν με πορείες και συγκεντρώσεις.
Στη χώρα μας έχουν δημιουργηθεί τέσσερις κινήσεις κατά τής παγκοσμιοποίησης
*Η Πρωτοβουλία για την δημιουργία του Ελληνικού κοινωνικού φόρουμ (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΥΝ, συνδικαλιστές ΠΑΣΟΚ, ΑΚΟΑ, Α/Συνέχεια, διάφορες πολιτικές οργανώσεις τροσκιστών όπως ΟΚΔΕ, Εργατική Αριστερά)
*Η Θεσσαλονίκη Δράση 2003 (ΚΚΕ, ΔΗΚΚΙ, Κομμουν. Ανανέωση)
*Η Πρωτοβουλία Γενοβα 2001{πολιτικές οργανώσεις τροσκιστών}
*Η Πρωτοβουλία Αγώνα 2003 .
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις κατά τις συνόδους των διαφόρων οργάνων του καπιταλισμού είναι επιβεβλημένες και θετικές ως γεγονός. Ομως πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει η αντίδραση και η αντίσταση μέσα σε κάθε χώρα κατά των κυβερνήσεων, που υλοποιούν τις αποφάσεις των συνόδων αυτών, ώστε αυτές να καθίστανται πραγματικά ανενεργές. Eπίσης, απερίφραστη θα πρέπει να είναι η αντιθεσή τους στην ΕΕ, που είναι η έκφραση της παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας.
Οι κινήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, δυστυχώς, αντιμετωπίζονται από τις πολιτικές δυνάμεις, που τις έχουν συγκροτήσει, ως μαζικοί χώροι, όπου είτε το κομματικό όφελος υπερισχύει της επιτυχίας των κινητοποιήσεων,είτε η εκπεφραμένη θέση τους υπερ της ΕΕ και η ενσωμάτωση στελεχών του κυβερνητικού κόμματος υπονομεύει την αξιοπιστία τους.
Το ΑΣΚΕ μετέχει στις κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα αυτές που προγραμματίζονται στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της προεδρίας, κατά το πρώτο εξάμηνο του 2003, χωρίς, για τους παραπάνω λόγους, να μετέχει σε καμμία από τις κινήσεις αυτές.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Είναι νωρίς για να γίνουν σοβαρές εκτιμήσεις στο νέο πολιτικό σκηνικό της γειτονικής χώρας, μετά τις εκλογές της 3ης του Νοέμβρη. Πολύ περισσότερο προβλέψεις για την πολιτική της νέας κυβέρνησης και τις επιπτώσεις της στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό. Υπάρχει όμως χώρος για κάποιες επισημάνσεις.
Είναι ευοίωνο, γενικά, να σαρώνεται εν μια νυκτί ολόκληρο το πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας, που η διαφθορά, η προκλητικότητα και απόσταση του από τις ανάγκες του λαού που υποτίθετο ότι εκπροσωπούσε, μόνο με τα αντίστοιχα φαινόμενα της δικής μας χώρας μπορούσε να συγκριθεί.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι το στρατιωτικο-οικονομικό κατεστημένο δεν επιχείρησε, μέχρι στιγμής, φανερή ανάμειξη, κάτι που από μόνο του συνιστά πρόοδο για τη γείτονα. Οι προκλήσεις στο Αιγαίο και τις νησίδες αποτολμήθηκαν λόγω πλήρους έλλειψης ελληνικής ηγεσίας. Γιωργάκης, Γιάννος και Σημίτης (και από κοντά ο περί πάντων ομιλών Βενιζέλος) είναι η χαρά, άλλωστε, παντός ανωμάλως σκεπτόμενου...
Η γενική αναφορά του πανίσχυρου, αυτή τη στιγμή, Ερντογάν για απόλυτη(!) συμμόρφωση στις αποφάσεις του ΟΗΕ και προτίμηση του μοντέλου Βελγίου για την Κύπρο,' θα ήταν επίσης ευοίωνη, αν είχαμε εθνικές ηγεσίες εδώ και στην Κύπρο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι γνήσιο, όμως το ότι το 45% των ψηφισάντων δεν εκπροσωπείται στη νέα Βουλή (λόγω του 10% που είχαν επιβάλει οι προηγούμενοι προύχοντες, για να μη μπορούν να εκπροσωπηθούν οι διασπασμένοι Κούρδοι...) συνιστά ένα σοβαρό πρόβλημα, που ενδέχεται σύντομα να οδηγήσει σε αναστατώσεις, που με τις "κατάλληλες" παρεμβάσεις των θιγομένων να αλλάξουν πλήρως την εικόνα και τις προοπτικές.
’λλωστε, ακόμη δεν είναι σαφές αν οι εξελίξεις αυτές είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες των ΗΠΑ ή, έστω, ανεκτές και αν διευκολύνουν ενδεχόμενο πόλεμο στο Ιράκ, οπότε, βέβαια, τα πράγματα αλλάζουν.
Ας περιμένουμε, όμως, λίγο, πιέζοντας με όλους τους τρόπους για άσκηση... ελληνικής πολιτικής από τους κυβερνώντες, που δεν μπορεί παρά να αισθάνονται, έστω αμυδρά, τον κίνδυνο της «πλήρους εκπαραθύρωσής τους»!
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό